Skorupa Żółwia - Rozdział 17

Zazwyczaj piszę coś od siebie na końcu. Tym razem odejdę od tej zasady, bo to jak wiadomo ostatni wpis do tej historii. Myślę, że tam na dole po prostu nic nie powinno się pojawić, poza Waszymi komentarzami. Czuję dumę, że dobrnęłam do końca, mimo tego, że pomysły same cisnęły się do głowy i z bólem serca musiałam z tak wielu z nich zrezygnować. Dziś też zaczęłam się zastanawiać, czy udało mi się utrzymać charakter Obito do końca. Nie mnie to jednak oceniać ;)

Nie przedłużając, po raz ostatni zapraszam Was do wspólnego zagłębienia się w losy dwójki moich ulubieńców.

* * * * *

Wychodził z domu z uśmiechem na ustach. Poranny jogging zyskał nowe zastosowanie. Już nie robił tego wyłącznie dla utrzymania formy. Wysiłek fizyczny rozładowywał również burzę hormonów, które zaczęły nabierać u niego na sile. Perłooka dziewczyna od tygodnia dzieliła z nim przestrzeń w domu oraz łóżku. To zaskakujące jak szybko człowiek przyzwyczaja się do tego co dobre. Dziewięć lat to szmat czasu. Zapomniał jak dobrze czuć ciepło drugiego ciała. Mała wyjątkowo dzielnie znosiła jego świńskie kawały i tuliła się nawet, gdy w upalne dni grzał jak piecyk. Polubił budzić się przy niej. Śmiesznie marszczyła nosek, gdy rano opuszczał łóżko. Choć nie pocałował jej w domu ani razu, to kiedy słodko spała, opuszkami palców gładził kobiecą szyję, dekolt, ramiona, czasem nogi. Mimo, że nie robił nic w wulgarny sposób oraz omijał miejsca intymne, to przez takie postępowanie opuszczał łóżko z przyjacielem sterczącym na baczność. Z boku mógł wyglądać jak kretyn, ale nikt nie wiedział co tak naprawdę kłębiło się w jego głowie. Nie był głupi, to też zdawał sobie sprawę, że wystarczy dać krok do przodu, a Mała nie zaoponuje. Oddała by mu się, ale mogłaby tego bardzo żałować. Fakt, że dawała mu dużo dobrego, nie oznaczał, że Uchiha pokonał już swoje demony. Bolesna przeszłość dalej gnieździła się głęboko w sercu. Chwile zwątpienia dopadały go zawsze z zaskoczenia. Wtedy też unikał wzroku Hyugi. Nie chciał, aby wyczytała z jego twarzy, że całe jej starania pójdą na marne, bo on dalej nie uporał się ze swoją przeszłością. Cały czas przyłapywał się na porównywaniu  Małej z Rin. Wiedział, że to głupota. Nie chciał tego robić, ale to działo się samo. Najgorsze były wyrzuty sumienia. To one kazały mu się trzymać na dystans. Czasem zastanawiał się czy nie powinien zgłosić się do psychiatry. Ostatecznie brał się w garść, zapewniając samego siebie, że podoła. Jeszcze kilka lat temu bywał przy grobie ukochanej częściej niż słońce wstaje i zachodzi. Przesiadywał tam wiele godzin i często spotykał babcię Rin. Staruszka powiedziała mu kiedyś, że czas leczy rany. Nie wierzył jej wówczas, lecz dziś złapał się tej myśli i żywił nadzieję, że z małą pomocą Hyugi uda mu się zamknąć bolesny rozdział jego życia. Paradoksalnie najgorzej było, gdy wieczorami leżeli wtuleni w siebie na kanapie w salonie. Błogość i ciepło rozchodziły się po ciele. Ten przyjemny stan mieszał się z rozpaczą, że tak miało być, tylko osoba się nie zgadza.

W pracy nikt nie wiedział, że szef spotyka się ze swoją pracownicą. Minoru jedynie domyślał się, że coś jest na rzeczy, ale nawet on nie zakładał iż ta dwójka poszła cały sus do przodu i mieszka pod jednym dachem. Obito nie chciał aby ktoś o tym wiedział, a Hinata szanowała jego decyzję, nie zastanawiając się czemu tak mu na tym zależy. Czasem niewiedza jest lepsza od gorzkiej prawdy, a ona bała się, że jeśli zażąda zbyt wiele, to go straci. Dlatego nie zadawała zbyt wielu pytań. Stała jakby z boku, licząc, że wszystko samo się ułoży. Kiedy Obito powiedział jej, że na kilka dni musi wyjechać, miała ochotę złapać go bardzo mocno i prosić, aby nie jechał. Ponieważ tego nie uczyniła, on ruszył, a ona została sama w dużym domu. Zdziwiło ją, gdy będąc w firmie, zadzwonił jej telefon, a numer okazał się nieznajomym. Mężczyzna poprosił ją, aby zeszła na dół z dokumentem tożsamości. Kiedy chciała wiedzieć co się stało, on tylko odrzekł, że jest tu na życzenie Pana Uchihy i trochę mu się śpieszy, dlatego prosi ją, aby zadała pytania, jak wypełni umowę do końca. Schodziła na dół nic nie rozumiejąc. Przywitał ją szatyn na oko w jej wieku. Dał jej list od Obito, a sam poprosił o jej dowód. Hinata z obawą otworzyła kopertę.

"Powinienem Cię uprzedzić, ale obawiałem się, że będziesz stawiać opór. Zamówiłem dla Ciebie auto na czas mojej nieobecności. Chcę abyś nim jeździła i unikała komunikacji miejskiej. Nie mogę znieść myśli, że inni ludzie będą się o Ciebie ocierać w zatłoczonym autobusie, dlatego proszę, nie odsyłaj kolesia z kwitkiem."

Hinata uśmiechnęła się i schowała list. Oczywiście nie chciała sprzeciwić się brunetowi. Podpisała umowę, a w jej dłonie trafiły kluczyki i dokumenty do auta. Nie mogła uwierzyć w to, że Obito pomyślał o niej i wynajął dla niej samochód. Sam wszystko opłacił na samym początku, więc jej pozostało tylko jeździć. Kiedy na spokojnie przejrzała swoją wersję umowy, zdziwiło ją, że choć pokazała jedynie dowód osobisty, to w umowie był również jej nr prawa jazdy. To oznaczało, że nie była to spontaniczna decyzja, tylko wcześniej zaplanowana.

Nieobecność Uchihy trwała trzy dni. Miał wrócić w sobotę rano. Postanowił jednak wracać nocą, by jak najszybciej być w domu. To pierwszy raz kiedy gnał czym prędzej z powrotem. Wcześniej nikt na niego nie czekał. Teraz było inaczej, więc on nie chciał kolejnej nocy spędzić samotnie. Dlatego chociaż był bardzo zmęczony, nie został na dłużej, tylko faszerując się energetykami i kawą, jechał dalej. Pod koniec musiał zatrzymać się trzy razy, aby się dobudzić i nie robić dzięcioła za kierownicą. Wiedział, że to głupota, ale przecież był tak blisko. Opatrzność nad nim czuwała. Dojechał do celu przed piątą rano. Uśmiechnął się widząc zamówione auto na placu przed domem. Mała była w środku, więc nie czekało go przykre rozczarowanie. Trochę żałował, że jej ze sobą nie zabrał. Mogliby wówczas weekend spędzić wspólnie w górach, choć to miejsce od dziewięciu lat źle mu się kojarzyło. Torbę zostawił w korytarzu, a sam poszedł prosto pod prysznic. Nie zabrał ze sobą nic, więc dawnym zwyczajem do sypialni poszedł taki jak go Pan Bóg stworzył. Hinata spała smacznie. Przez chwilę korciło go, by nic nie zakładać i położyć się do niej. Nie był tylko pewny, czy obudzi się aby zobaczyć jej reakcję, dlatego wciągnął na siebie slipki i ułożył się koło młodej kobiety, obiecując sobie, że kiedyś na pewno tak zrobi, a wtedy poczeka w łóżku do czasu, aż i ona się obudzi. Hinata objęła go instynktownie, nie budząc się. On przysunął się jeszcze bardziej i prawie od razu zasnął z uśmiechem na ustach. Właśnie dla takiej chwili jechał setki kilometrów nocą, aby móc zasnąć w objęciach osoby, która prawdziwie go kochała. Ciągle ciężko było mu w to uwierzyć i choć nie czuł, że mógłby odwzajemnić jej uczucie równie mocno, to utrata tej młodej osóbki wyrwałaby kolejną dziurę w jego sercu. Miło jest mieć kogoś, kto troszczy się o ciebie i o kogo ty również możesz się zatroszczyć. Dlatego właśnie nie chciał, aby pod jego nieobecność, Hyuga tłukła się w ciasnych autobusach w drodze do i z pracy. Element zazdrości, że ktoś mógłby niby przypadkiem ją dotknąć tam gdzie nie powinien też był, ale głównie chodziło o jej dobro. Spał niespokojnie, a kiedy w jego śnie wrócił do pustego domu, w którym nie był nawet śladu obecności Małej, zbudził się gwałtownie. To co zobaczył go nie uspokoiło. W sypialni był sam i w pierwszej chwili nie dostrzegł żadnych oznak, że mógłby tu spać ktokolwiek poza nim. Poderwał się z łóżka i lekko koślawym krokiem wyszedł z pokoju. Jego walizka stała w korytarzu, tak jak ją zostawił nad ranem. Salon świecił pustkami, ale tu dostrzegł kilka przedmiotów, które zwoził razem z Hyugą do mieszkania, kiedy ona się do niego wprowadzała. To go lekko uspokoiło. Kiedy podszedł do wejścia do kuchni, odetchnął z ulgą. Mała stała z miską w ręku i mieszała w niej ciasto na babeczki. Obok stała już przygotowana blacha, to której miała wlać masę, a piekarnik rozgrzewał się. Na uszach dziewczyna miała słuchawki i lekko kołysała biodrami w rytm muzyki. Uchiha przejechał dłonią po włosach. Odetchnął jeszcze raz i cichaczem zaszedł ją od tyłu. Objął ją jedną dłonią, a drugą na wszelki wypadek skierował do miski którą trzymała, domyślając się, że ją przestraszy. No co jak co, ale gdy jest się łasuchem, to trzeba mieć na uwadze bezpieczeństwo wypieków, które chciałoby się zjeść jeszcze zanim wyrosną w piekarniku. Tak jak przewidywał brunet, Mała aż podskoczyła. Ciasto ocalało za sprawą dodatkowej dłoni, a gdy dziewczyna próbowała odetchnąć i się uspokoić, on mocno ją przytulił nie dając jej się odwrócić. Hinata ściągnęła słuchawki.

- Już wstałeś? - Jej głos zdawał się jeszcze nienaturalny, po zaskakującym przywitaniu.

- Ychy. - Wymamrotał jej do ucha. - Zostawiłaś mnie w łóżku samego.

- Myślałam, że przyjedziesz koło dwunastej, więc zaplanowałam pieczenie na rano. Pomyślałam, że zdążę chociaż zrobić babeczki, zanim wstaniesz.

- Prawie ci się udało.

Poluźnił uścisk, pozwalając jej odwrócić się do siebie przodem. Dłonią dotknął jej policzka, a później po prostu ją pocałował. To pierwszy raz, kiedy pozwolił sobie na taki rodzaj intymności w domu. Świadomość, że mogłoby jej tu nie być, zmieniła coś w jego podejściu. Czuł w dalszym ciągu, że nie powinien, ale powstrzymać się, było również trudno. Śmiało więc mógł uznać ten dzień za przełomowy. Choć zdawało się, że to mały krok do przodu, to perłooka osóbka z radości mogłaby unosić się w chmurach i krzyczeć jaka jest szczęśliwa.

Kolejny miesiąc minął im bardzo szybko. Wspólnie jeździli do pracy i wracali. Kiedy ostatni z mostowców opuszczał biuro, Hinata przychodziła do Uchihy i siadała mu na kolanach, aby nacieszyć się jego bliskością. On obejmował ją lewą ręką, a prawą kontynuował pracę. Już sami zapomnieli jak to się stało, że to zachowanie przeszło w rutynę, ale oboje lubili owy zwyczaj. Hyuga często zasypiała, a wtedy Obito zanosił ją na kanapę i na szybko kończył, to co sobie na ten dzień założył. Zanim budził Śpiącą Królewnę, chwilę się jej przyglądał, po czym jak prawdziwy książę, łączył ich usta i to praktycznie zawsze działało. Choć nie był typem romantyka, to ta baśniowa scena mu się podobała. Głównie przez to jakie miny robiła Mała obudzona w taki sposób. Czasem też mruczała niezadowolona, że przestawał zbyt szybko.

W piątkowy, sierpniowy wieczór, kiedy koło dwudziestej brunet jeszcze zajmował się projektem zadzwonił jego telefon. Obito spojrzał na wyświetlacz i lekko się skrzywił. Napis głosił "Trajkotka". Nie pozwalając Hinacie zejść ze swoich kolan, odebrał. W słuchawce rozbrzmiał wesoły, damski głos. Hyuga słyszała wypowiedziane słowa, jednak nie wszystkie była w stanie zrozumieć. Czuła się trochę dziwnie, zdając sobie sprawę z tego, że to połączenie prywatne i nie powinna go podsłuchiwać, jednak Obito trzymał ją na tyle mocno, że nie mogła odejść.

- Nie. - Zabrzmiał koło jej ucha męski, surowy głos.

- Co mówiłeś? Coś trzeszczy. Pewnie, że się zgadzasz. Bardzo mnie to cieszy. - Tym razem Mała była w stanie zrozumieć słowa kobiety dzwoniącej, gdyż wypowiedziała je dużo wolniej niż wcześniej.

- Ile razy ci powtarzałem, że uszy się myje, a nie wietrzy?

- Matce się nie odmawia. Jeśli nie pojawisz się przed południem, to my przyjedziemy do ciebie. Nie myśl, że dasz nogę, bo rozbiję obóz przed twoimi drzwiami, jeśli będzie trzeba.

Uchiha westchnął ciężko. Wiedział, że ona jest do tego zdolna.

- Dobra, będę. - Odrzekł ciężko. - Pod jednym warunkiem.

- Jakim? - Z entuzjazmem odrzekła kobieta.

- Upieczesz chruściki.

- Dla ciebie zawsze. Zrobię więcej, to jak tata się do nich nie dopadnie, to weźmiesz jeszcze ze sobą część.

- Dobra, do jutra.

- Pa kochanie. Nie pracuj tak dużo. Koch... - Nie zdążyła dokończyć, bo Obito rozłączył się.

- No to masz wolny weekend. - Zwrócił się do Hinaty.

- Cały? - Zapytała nie do końca zadowolona z takiej opcji.

- Od sobotniego przedpołudnia, do niedzieli wieczór.

- Aha. - Odpowiedziała siląc się na uśmiech. Była jednak słabą aktorką.

- To tylko jedna noc. Sama zobaczysz jak szybko zleci. No i będziesz mogła ode mnie trochę odpocząć.

Dziewczyna mocniej objęła go za szyję. Chciała krzyczeć, że się nie zgadza. Trochę też zrobiło jej się przykro. W dalszym ciągu ukrywali to, że są razem. Było im ze sobą dobrze, więc dlaczego nie mogli otwarcie cieszyć się swoim szczęściem?

- Jakoś ci to wynagrodzę. - Zmusił ją, aby na niego spojrzała. - To tylko jedna noc. 

- Wiem.

- Jedźmy już do domu.

Nie zaprotestowała. Zebrali się i tego dnia wcześniej wyszli z pracy. Skoro nie mogli spędzić ze są soboty, piątkowy wieczór mogli wykorzystać o wiele lepiej niż ślęczenie w projektach.
Rozłożyli się na kanapie i włączyli jakiś film. Oboje nie mogli się skupić na fabule. W końcu Obito włączył smarta i wyszukując nastrojową muzykę na tle płomieni, odłożył pilot. Nic nie mówili. Po prostu leżeli w swoich objęciach, bawiąc się jedynie swoimi palcami. Czasem tylko jedno drugiemu skradło delikatnego buziaka. Słowa były zbędne. Hinata zasnęła jako pierwsza. Uchiha wtulił się w nią mocniej i też odpłynął.

Obito nie przepadał za wizytami u rodziców. Po wypadku zaczęli na niego chuchać i dmuchać, a on tego nie lubił. Był dorosły i wiedział czego chce od życia, a przede wszystkim nie chciał wracać do tego co było. Oni jednak tego nie rozumieli. Matka za każdym razem sugerowała mu, że powinien się z kimś związać, aby nie być samemu, bo życie toczy się dalej i nie ma co zamykać się przed światem na dobre. Mógłby do domu rodzinnego zabrać ze sobą Małą, to w pewnym sensie zakończyłoby ten temat. Jednak to byłby tylko koniec TEGO tematu. Zacząłby się nowy. Mógłby się o to założyć, że dopiero na widok Hyugi jego rodzicielka rozkręciłaby się na dobre. No bo jak już z kimś się w jakikolwiek sposób związał, to mógłby w końcu obdarować rodziców wnukami, o których tak marzą. Nie zniósłby też rozmów o ślubie. Jeden już w życiu planował i okazało się, że to był najgorszy krok w jego życiu. Dwa lata po wypadku, kiedy w jego ręce trafił list w kopercie z napisem "Obito", postanowił, że już nigdy więcej nie klęknie przed żadną kobietą, ani też z nikim się już nie zwiąże. Hyuga przebiła się przez pierwszą barierę, ale drugiej nawet ona nie sforsuje. Tak przynajmniej myślał on. Ciężko było mu o tym rozmawiać, ale kiedyś, jeśli ich związek dalej będzie trwał, będzie jej musiał o tym powiedzieć.

Hinata, pomimo chęci, miała przygnębioną minę. Zawsze wyczekiwała weekendu, bo to był czas dla nich. Tym razem miało być inaczej. Obito ucałował ją w czoło i odjechał. Dziewczyna snuła się po domu jakiś czas. Pomyślała, że może i ona zadba o swoją formę. Na siłowni chciała poćwiczyć, ale ponieważ to był jej pierwszy kontakt z takim sprzętem, a nigdzie nie było instrukcji, to szybko zrezygnowała. Bała się, że coś popsuje i jej chłopak będzie zły. Wzięła więc książkę i wyszła na taras. Był niezwykle piękny, słoneczny dzień. Idealna pogoda na kąpiel w jeziorze bądź morzu. Gdy była młodsza, z siostrą i kuzynem chodzili na pobliskie jeziorko popływać. Zawsze się wstydziła, to też jak już znalazła się we wodzie, siedziała zanurzona po szyję. Spojrzała na swoje nogi i pomyślała, że mogłaby się trochę poopalać. W końcu była bardzo blada, a jeśli nabrałaby trochę koloru, może bardziej podobałaby się ukochanemu. Poszła się przebrać w strój, zabrała koc i rozłożyła się na trawie. Zaśmiała się do siebie, że w sumie, to ogród był tak bardzo odcięty od reszty, że mogłaby się nawet opalać toples. Mogłaby, ale za bardzo się wstydziła, by odsłonić swoje piersi. Nastawiła sobie alarm w telefonie. Miała plan, aby opalać się po dziesięć minut na placach i na brzuchu i tak w kółko. W ten sposób planowała uniknąć poparzenia skóry.

Obito wytrzymał u rodziców trzy godziny. Kochał swoich staruszków, jak każde dziecko, ale niektórych numerów nie potrafił im tak po prostu darować. Matka niby przypadkiem zaprosiła córkę sąsiadki. Dziewczyna była rok młodsza od niego, miała synka z pierwszego małżeństwa i zdecydowanie była zainteresowana dziedzicem Uchiha. Tak bardzo starała się mu przypodobać, a rodzice celowo stwarzali im warunki do tego, by mogli się lepiej poznać, że Obito po prostu nie wytrzymał. Odnalazł w swoim dawnym pokoju piłkę do nogi, napompował ją, a później zaproponował chłopcu, że zagrają razem. Matka i sąsiadka były niezwykle zadowolone, że tak ładnie zachował się w stosunku do pięciolatka. Obito stanął trzy metry od piłki i powiedział małemu, że jak go kiedyś matka będzie wkurwiać, to ma jej pokazać, aby nie wpierdalała się do jego życia. Kobiety zaniemówiły słysząc jego wulgarne słownictwo. Potem Uchiha dał kilka przyspieszonych kroków i z całej siły kopnął piłkę. Skórzany pocisk trafił w duże, szklane drzwi. Tłuczenie grubego i solidnego szkła było słychać na całym osiedlu. Obito wyciągnął dłoń, aby mały przybił mu piątkę i powiedział, że może sobie zatrzymać piłkę, tylko niech poprosi kogoś starszego, aby mu ją przyniósł, bo w pokoju jest teraz dużo szkła. Po czym nie żegnając się, po prostu wyszedł. Do domu wracał zły na siebie, że nie wykręcił się z tego żenującego spotkania w jakiś inny sposób. Mógł się przecież domyślić, że matka coś kombinuje. Za bardzo jej zależało.

Kiedy wszedł do siebie, rzucił cześć. Cisza trochę go zaskoczyła i przez chwilę nawet myślał, że Mała gdzieś wyszła. Poszedł po piwo, ale zanim je otworzył, dostrzegł otwarte drzwi do ogrodu. Podszedł i to co zobaczył go zdziwiło. Odstawił butelkę i delikatnie stawiając stopy zbliżył się do interesującej go osoby. Na kocyku leżała Hyuga w skąpym jak na nią stroju. Niemiłe chwile błyskawicznie odeszły w niepamięć. Figlarny uśmiech zagościł na jego twarzy. Wyobraźnia nieco go poniosła. Hinata jakby wyczuła czyjąś obecność. Otworzyła oczy i przez chwilę zamarła. Kiedy doszło do niej, kto jest nad nią, zerwała się do siadu i zaczęła zasłaniać się rękoma. Obito usiadł koło niej. Pochwycił jedną z dłoni i odciągnął od jej ciała. Nachylił się i pocałował ją tak namiętnie, że przez całe jej ciało przeszedł dreszcz. Nie było jej już w głowie zakrywanie się. Ponownie znalazła się na placach, a nad nią zawisnął on. Szyję i dekolt dziewczyny znaczył pocałunkami. Szybkim ruchem ściągnął z siebie koszulkę. Spojrzał jej głęboko w oczy.

- Dotknij mnie. - Wyszeptał słabo, ale pewnie.

Wyczuła co miał na myśli. Dłońmi przesunęła na plecy. Gładziła jego skórę. Obito przymknął oczy i pochylił głowę. Oparł ją tak, aby nie widziała jego miny. Rin uwielbiała drapać jego plecy. Czasami wypowiadanie słów przychodziło jej niezwykle ciężko. Gubiła się w tym co chciała powiedzieć, albo o co zapytać. Pisała więc do niego listy, ale najbardziej lubiła paznokciami znaczyć jego skórę na plecach, a on miał z liter drapanych końcówką paznokcia poskładać słowa i całe zdania. Najczęściej było to słówko "SEX". Z czasem wystarczała pierwsza litera na jakimkolwiek kawałku skóry. W końcu on miał ochotę zawsze. Były też słowa ważne. Najbardziej w pamięci nosił to jak twardym i ostrym paznokciem napisała mu na plecach "KOCHAM CIĘ". Musiał odczekać miesiąc na to, by wypowiedziała to na głos, ale do tego czasu pięć razy tym wspaniałym ciągiem liter zdobiła jego plecy. Dlatego nikomu się nie pozwalał tam dotykać. One były tylko jej terytorium. Stały się w pewnym sensie miejsce intymnym, zarezerwowanym dla jednej osoby na świecie.

Uchiha jeszcze bardziej przylgnął do Małej. Liczył, że odciskając jej ciałko na swoim, zniesie dotyk delikatnych palców. Mimo szczerych chęci, dalej było trudno. Podniósł się więc trochę. Ich wzrok się spotkał, a Hinata zamarła. Już wiedziała, że znowu przegrała tą walkę. Uchiha wstał i tym razem otworzył butelkę piwa, wypijając prawie całą zawartość po przystawieniu do ust. Musiał coś z tym zrobić. Nadszedł czas na podjęcie ważnej decyzji, ale nie był pewien, czy zdoła to zrobić.

Gdy Hinata zapytała czemu przyjechał wcześniej, powiedział tylko, że chruściki stanęły mu w gardle i nie warto było dłużej siedzieć. Wiedziała, że wydarzyło się coś więcej. Jego mina wskazywała na grubszą sprawę, ale nie drążyła, bo widać było, że on tego nie chce. W nocy Obito odwrócił się plecami do Hyugi. Dziewczyna nie wiedziała co o tym myśleć, ale nic dobrego nie przychodziło jej do głowy. Wiedziała, że będzie z nim trudno. Czasem jednak myślała, że jest dużo gorzej niż mogłaby przypuszczać. Jego humory odbijały się na niej i znaczyły nieprzyjemnymi piętnami. Kiedy przebudziła się o piątej, po brunecie nie było śladu. Zaniepokojona podniosła się i weszła do salonu. Obito siedział przed rozpalonym kominkiem, zapatrzony w tańczące płomienie. Podeszła kawałek bliżej. Wtedy ją spostrzegł. Spojrzał na nią przygnębionym wzrokiem. Wyglądał jakby nie spał całą noc i w rzeczywistości tak było. Ponownie wrócił do obserwacji paleniska.

- Nie mogłem tego zrobić. - Odrzekł cichym i smutnym głosem. - Nigdy nie miałem w sobie wystarczająco dużo siły. Chyba nie byłem gotów ostatecznie się z nią pożegnać.

Hinata stała, nie wiedząc jak miałaby się zachować. Może powinna się odezwać, ale żadne zdanie nie przychodziło jej do głowy.

- To musi się skończyć.

Słowa Obito brzmiały przerażająco. Jego oschłość w nocy i dystans powodował, że różnego rodzaje złe myśli kotłowały się po głowie Hinaty. Gdy się podniósł, dostrzegła średniej wielkości karton z zakurzoną pokrywką. Uchiha w dłoni trzymał ściśnięty papier. Podszedł do Małej i pochwycił jej dłoń. Zacisnął jej palce na pożółkłej kopercie. Chwilę trzymał rękę dziewczyny, jakby się jeszcze wahał.

- Spal to. - Wypowiedział bez przekonania. - Przeczytaj jeśli chcesz i spal wszystko. Zrób to, czego ja nie potrafię.

Pokiwała mu ruchem głowy. Oparł czoło o jej głowę.

- Ja... - palce mocniej zacisnął na jej dłoni. - Nigdy z nikim o tym nie rozmawiaj, nawet ze mną. - Puścił jej dłoń i odszedł.

Stała w tej samej pozycji, gdy wychodził z sypialni w stroju do biegania. Głowę trzymał nisko, a wzrokiem uciekał od niej. Wyszedł trzaskając drzwiami, zostawiając ją samą. Cała ta sytuacja była tak dziwna, że zastanawiała się czy czasem to nie jest sen. Może obudzi się i okaże się, że Obito nie wrócił jeszcze z wizyty u rodziców, a ona śpi na kocu w ogrodzie. Uszczypnęła się, lecz nic się nie zmieniło. Za jej plecami ogień strzelał w kominku. Spojrzała na kopertę i dostrzegła imię ukochanego nagryzdane odręcznie ładnym, zdecydowanie kobiecym pismem. Podeszła do komina i już chciała wrzucić ją do ognia, gdy jej uwagę przykuł karton. Podniosła pokrywę. Na chwilę wstrzymała oddech. Na wiechu sterty różności, były zdjęcia. Choć w oczy rzucał się upływ czasu, to wiedziała kto będzie na większości. Powoli podniosła pierwsze z nich. Zakuło ją w piersi. Rozpromieniony brunet, z błyszczącymi, czarnymi węgielkami spoglądał wprost na nią. Na oko był w podobnym wieku do Hinaty. Miał idealne rysy twarzy i był cholernie przystojny. Jego uśmiech hipnotyzował. W głowie dziewczyny przemknęła myśl: "na mnie nigdy tak nie spojrzał". Wiedziała jednak dlaczego. Powodem była dziewczyna obok. Równie mocno roześmiana i szczęśliwa. Nie miała wątpliwości, że to właśnie jest Rin. Więc to miała spalić w kominku. Obito zdecydował się zniszczyć rzeczy, które wiązały się z jego poprzednim związkiem. Zwątpiła w to, czy da radę. Palenie zdjęć, czy też drobiazgów nie zmieni niczego. Tak przynajmniej ona to widziała. Po śmierci swojej mamy, spakowała jej rzeczy i nie wyobraża sobie tego, że ktoś mógłby je zniszczyć. Postanowiła jednak zajrzeć głębiej, licząc na to, że może natrafi na coś, co pozwoli jej zrozumieć jego zachowanie. Zdjęcia były złym pomysłem. Obito przytulający się do innej i całujący ją, spowodował, że palenie pamiątek z kartonu nie było już pozbawione sensu w jej oczach. Drobiazgi były za pewne pamiątkami ze wspólnych wyjazdów. One niewiele mówiły. Za to czerwone pudełeczko mówiło aż za dużo. Były w nim dwie obrączki. Wyciągnęła mniejsza z nich i przymierzyła na palec. Była za duża o góra pół rozmiaru. Na wewnętrznej stronie miała dedykację: "Twój na zawsze". Chwilę rozważała czy jej nie zatrzymać. Mogłaby przecież schować ją tak, aby Obito nigdy jej nie znalazł. Wyciągnęła większą i już chciała odczytać grawer jaki bez wątpienia też tam był, kiedy odsunęła dłoń. Czy na pewno tego chciała? Czy powinna? Pomyślała o tym, że nie chciałaby, aby on ją nosił i odłożyła obie do pudełka. Zamknęła karton, odsuwając go od siebie. Nie była w stanie spalić tych rzeczy. Nie należały do niej i to nie ona powinna się tym zająć. Zaczęła obserwować ogień, który nieco przygasł od kiedy tu zasiadła. Poruszyła się, przez co zaszeleścił papier. Koło niej leżała koperta, którą trzymał w rękach Obito, gdy go tu znalazła. Zajrzała do środka, wyciągając z niej kartkę. Przełknęła ślinę i zaczęła czytać.

Nie wiem który to już list. Piszę go po raz setny i możliwe, że tą kartkę również podrę, pogniotę, albo zagryzdam tak mocno, że aż zrobią się dziury. Nalegałam na ten wyjazd, bo zależało mi, abyśmy porozmawiali w miejscu, gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał. Porozmawiali? To komicznie brzmi, bo skoro czytasz ten list, to oznacza, że nie dałam rady powiedzieć Ci tego prosto w oczy. Szczerze powiedziawszy, to i napisać nie jest łatwiej. Za niecały miesiąc miał się odbyć nasz ślub. Pewnie dziwisz się, że użyłam czasu przeszłego. Tylko nie wpadaj zbyt wcześnie we wściekłość. Proszę, wytrzymaj i doczytaj do końca, nawet gdybyś w międzyczasie chciał przestać i posłać wszystko i wszystkich do diabła.

Nasze ostatnie miesiące były ciężkie. Oboje pisaliśmy nasze prace magisterskie, przygotowywaliśmy się do ślubu, a na dodatek Ty wyjechałeś, aby zdobywać doświadczenie na budowie. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do tego, że zawsze wszędzie szliśmy razem, że przez pierwsze dwa miesiące nigdzie nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Moi rodzice trochę na mnie nakrzyczeli, kiedy dowiedzieli się jak drogą sukienkę sobie kupiłam na ślub i jak wiele osób ma być na uroczystości. Dogrywanie ostatecznego menu to koszmar. Ciągłe wypytywanie czemu mają być kalmary zamiast bigosu zaczynały mnie męczyć. Czasami zaczynam wątpić w to, czy tak wykwintny ślub jest dobrym pomysłem. Wiem, że Twój dziadek cieszy się "naszym szczęściem", ale robienie z uroczystości wydarzenia roku nie jest najlepszym rozwiązaniem. Tylko Konan wspiera mnie jako tako w całej tej sytuacji. Moja siostra ciągle na mnie psioczy. Jej wizyty po Twoim wyjeździe bardzo mnie wkurzały, bo cały czas uparcie twierdziła, że Ty na pewno znajdziesz sobie tam inną i przepadnie mi bycie księżniczką Uchiha. Nie chcę się jakoś usprawiedliwiać i zganiać winy na kogoś innego. Po prostu chcę abyś wiedział, że wszystko co się ostatnio działo, bardzo odbijało się na mojej psychice. Żałowałam, że pozwoliłam Ci wyjechać i nie miałam odwagi, aby ściągnąć Cię z powrotem. Bolało mnie to, że miałeś dla mnie tak mało czasu, a rozmowy przez telefon to trochę za mało.
Któregoś dnia, gdy było ze mną już bardzo źle i czułam się fatalnie, odwiedził mnie ktoś bardzo mi bliski. Rozmawialiśmy, piliśmy wino, wspominaliśmy dawne i niedawne czasy. Gdybym mogła cofnąć czas, ale nie mogę. Nie mogę tego nawet ukryć, bo i tak byś się dowiedział. Od tamtego dnia pod sercem noszę jego dziecko.

Przeczytała list trzykrotnie, nie dowierzając w jego słowa. Rin zdradziła swojego narzeczonego, zaszła w ciąże z innym i co właściwie miał oznaczać ten list? Czy tak prosiła o wybaczenie, czy też może rozstawała się z Obito? Zaplanowała przyznać się na wyjeździe, ale nie dotarli na miejsce. Jakim więc cudem list trafił do rąk Obito? Czy o jego istnieniu wie ktoś poza ich dwójką? Kim był mężczyzna, który przyprawił rogi Obito? Hinata wstała, lecz nie wiedząc co właściwie ma zrobić, z powrotem usiadła. Shisui się mylił, bądź nie powiedział jej prawdy. Obito nie stroni od kobiet, bo kochał i stracił kobietę, tylko dlatego, że kochał i został zdradzony. Może obie te rzeczy. Tylko dlaczego mimo tego co zrobiła, nie potrafił spalić pamiątek po niej? Czy kochał ją aż tak bardzo, że gotów był wybaczyć i zaopiekować się nie swoim dzieckiem? Zaczęła wątpić, że poznała choć trochę tego człowieka, z którym mieszka. Uchiha jest skomplikowany i trudny w pożyciu, ale potrafi być cudowny i właśnie bardzo powoli się przed nią otwierał. Pozwalał jej wejść do jego życia i ufał jej. Nie zastanawiając się dłużej zaczęła wrzucać wszystkie rzeczy jakie były w kartonie do ognia. Nie chciała rozczarować swojego mężczyzny. Postanowiła spełnić jego prośbę. Nie ważne jaki był powód, że chciał się tego pozbyć. Skoro potrzebował pomocy i zwrócił się do niej, ona go nie rozczaruje. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak długo to trwało. Zostało jeszcze kilka drobiazgów, kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Pośpiesznie umieściła ostatnie pamiątki w kominku, po czym pobiegła do bruneta. Rzuciła mu się na szyję i mocno wtuliła. On odwzajemnił jej czułość. Wyszeptała mu na ucho, jak bardzo go kocha, czego on nie skomentował. Uścisnął ją jedynie jeszcze mocniej. Choć milczał, w duchu potrzebował właśnie tego. Deklaracji od kobiety, która mając dwadzieścia pięć lat nie miała jeszcze żadnego mężczyzny poza nim.

Obito wziął prysznic, po czym oboje zjedli śniadanie. Ułożyli się wygodnie w salonie i brunet odpłynął. Nieprzespana noc upomniała się o niego. Hinata obserwowała go, gdy słodko spał. Wiedziała, że ma lekki sen, dlatego starała się nie ruszać. Sama nawet przysnęła na chwilę. Zbudził ich telefon Uchihy. Mężczyzna chwilę wsłuchiwał się dźwięk dzwonka, analizując kto to może być i czy warto mu się ruszać. Ostatecznie postanowił, że dzisiejszy dzień poświęci wyłącznie Małej i olał natręta. Wtulił się w nią mocniej, wdychając jej zapach. Było mu dobrze. Kątem oka zauważył karton koło kominka. Zastanawiał się czy dziewczyna spełniła jego prośbę. Wahał się, ale postanowił, że jeśli ona tego nie zrobiła, to on ostatecznie zamknie temat niedoszłej żony. Podniósł się nie zwracając uwagi na niezadowoloną minę Hinaty. Podszedł do kominka i chwycił karton. Był pusty, co go ucieszyło. Wśród popiołu dostrzegł niedopalone przedmioty. Sięgnął więc po szufelkę i zebrał popiół, oraz resztki jego poprzedniego życia. Na chwilę wstrzymał się, gdy częściowo stopione pudełko z obrączkami znalazło się na szufelce. Wiedział co tam jest. Nie planował tego zatrzymać, ale wiedział jak dużo kosztowały ich dwa platynowe krążki. Może komuś by się przydały, tylko komu? Żałował, że nie pomyślał o nich wcześniej, bo mógłby je dać Minoru. Teraz nie szykował się żaden ślub, a on nigdy by ich nie wykorzystał. To też i one trafiły ostatecznie do kosza.

Po symbolicznym odcięciu się od tego co było, czas nadszedł na to co ma być. Hinata obserwowała go niepewnie. Kiedy jego zachowanie miało coś wspólnego z Rin, wyciszał się i milknął. Był też niedostępny, przez co Hyuga nie wiedziała czy ma poczekać, aż mu przejdzie, czy też próbować skupić jego uwagę na sobie. Brunet wyszedł na ogród i zaczął dumać. Potrzebował teraz jakiegoś zajęcia. Przypomniało mu się jak z Małą składał meble ogrodowe. Uśmiechnął się też na wspomnienie swojej dziewczyny w stroju do opalania. Pomimo, że było jeszcze przed dziesiątą, zapowiadał się upalny dzień.

- Hyuga, co ty na to, abyśmy kupili basen? - Uniósł lewą brew, uśmiechając się niezwykle łobuzersko.

Ona pokiwała jedynie głową.

Obito potrafił błysnąć geniuszem. Kupili basen ze stelażem i całym osprzętem, największy jaki udało im się dostać w sklepie. Do tego dwa dmuchane fotele, w których można było położyć się na wodzie, no i kąpielówki. Z racji wysokiej temperatury na dworze, Uchiha zarządził, że będą chodzić jedynie w strojach kąpielowych. To właśnie był jego plan. Obserwowanie prawie nagiej Hyugi, pobudzało w nim zwierzaka. Podszczypywał ją, gdy nie spoglądała, atakował buziakami z zaskoczenia, a nawet dał lekkiego klapsa, nie mówiąc o tym, że ciągle się o nią ocierał, twierdząc, że jest zbyt ciasno i nie dało się inaczej przejść. Za każdym razem ona się peszyła i pąsowiała, ale lekki uśmiech na twarzy zdradzał, że w ogóle jej to nie przeszkadza. Jedyne czego geniusz nie przewidział, to fakt iż pomimo, że montaż poszedł im sprawnie, to napełnienie basenu dwudziestoma czterema metrami sześciennymi wody nie potrwa w pięć minut, ani nawet w godzinę. No i taka woda musi się też nagrzać. Ważne jednak, że basen stał i gdyby w następny weekend ponownie przyszła fala upałów, to będą mieli gdzie się ochłodzić. Na to można było wpaść. Są jednak sytuacje, których nawet taki geniusz jak Itachi nie mógłby przewidzieć. Kiedy Obito wspólnie z Hinatą moczyli kostki, chlapiąc się przy tym i śmiejąc, do ich ogrodu weszły dwie inne osoby. Pierwsza spostrzegła ich Hyuga. Stanęła zaskoczona, nie zwracając uwagi na Obito. Brunet odwrócił się i widząc matkę z szeroko otworzoną buzią, a tuż za nią swojego ojca, westchnął cierpiętniczo. Pani Uchiha z wrażenia upuściła blachę z ciastem i to właśnie pomogło odzyskać jej świadomość. Kucnęła, próbując odratować choć część, ale blacha zawinęła pół salto i upadła spodem do góry, co nie wróżyło dobrze, mimo iż zawinięta była w siatkę.

- No to z ciasta nici, ale mamy chruściki. Respektujecie? - Pan Uchiha uniósł w górę siatkę, którą trzymał w dłoni.

- Jakim cudem ich nie zjadłeś? - Zaśmiał się Obito.

- Matka jeszcze wczoraj schowała je przede mną. - Starszy mężczyzna podniósł dłoń do góry i przejechał po swoich włosach, tak jak zwykł robić jego starszy syn.

- A tak właściwie, to co tu robicie? - Obito zmienił ton na lekko nieprzyjemny. Jeszcze miał im za złe to, że próbowali go zeswatać ze swoją sąsiadka, nic mu o tym nie mówiąc.

- Nie wiedzieliśmy, że będziesz miał gościa. - Matka próbowała zachować spokój i nie wypytać o osobę, którą zastali w skąpym stroju, wygłupiającą się z jej synkiem.

- Poza wami, nie ma tu żadnych gości. Hyuga tu mieszka. - Swoją wypowiedzią zaskoczył wszystkich. Hinata spoglądała na jego plecy oniemiała. Ukrywają to, że są razem, ale przed swoimi rodzicami Obito grał w otwarte karty.

- Jak to mieszka? To gdzie ona śpi? - Pani Uchiha zrobiła wielkie oczy.

- No co to za pytanie? Ze mną.

- Czemuż to ukrywałeś przed nami takiego anioła? - Starszy mężczyzna podszedł do basenu na tyle blisko, aby maksymalnie zbliżyć się do młodej dziewczyny. Skłonił się lekko i przedstawił. - Uchiha Tsutomu, plemnikodawca tego nicponia. - Głową skinął na Obito. Jego syn wywrócił oczami słysząc wypowiadane słowa.

- Hyuga Hinata. - Dziewczyna podała dłoń mężczyźnie, wiedząc iż to kobieta jako pierwsza powinna ją wyciągnął. Pan Uchiha pochwycił drobne palce i uniósł do góry, całując wierzch jej dłoni.

- Nie rób tego. - Warknął niezadowolony pan posiadłości na której byli. - Nie ważne, że jesteś moim ojcem. Ręka i tak mnie świerzbi.

Pan ojciec uniósł dłonie wysoko i dał kilka kroków do tyłu. Do uszu wszystkich doszło pociąganie nosem przez starszą kobietę. Nie mogła ona zapanować nad łzami, przez co zalewały jej oczy.

- Dlaczego ty mi nic nie powiedziałeś? W ogóle się ze mną nie liczysz, a ja się tak o ciebie martwię. Nie odzywasz się, nie piszesz, nawet nie chcesz odwiedzać biednej matki, a ja tylko chciałam abyś był szczęśliwy. Czemu nic mi nie powiedziałeś? - Niezdarnie ocierała zapłakane oczy.

Obito wyskoczył z basenu i podszedł do rodzicielki. Zagarnął ją swoim ramieniem, przez co stała się malutka przy nim. Mocno objęła syna. Jego matka nie należała do osób płaczliwych, to też jej zachowanie zaskoczyło młodszego Uchihę. Nie wiedział, że tak bardzo przeżywa jego zachowanie od czasu wypadku. Bolało ją, że choć jego usta się uśmiechały, to oczy zawsze pozostawały smutne. Tak bardzo chciała, aby znowu zaczął cieszyć się życiem. Była gotowa wiele poświęcić, aby tylko to zmienić, a teraz, gdy już traciła nadzieję, on z uśmiechem na ustach wygłupia się z kobietą, która z nim mieszka. Tylko czemu nic jej nie powiedział? Czemu nie ulżył jej obolałemu sercu wcześniej?

- Przecież mówiłem ci, abyś nie martwiła się o mnie. - Nienawidził płaczących kobiet, bo nie wiedział co ma wtedy zrobić, ani jak pocieszyć, aby przestały płakać.

- No mówiłeś, ale nie wykazywałeś żadnej chęci, aby się ogarnąć. Nawet wczoraj odstawiłeś szopkę.

- Chciałaś mnie zeswatać ze swoją sąsiadką. - Warknął zły. - Co to był w ogóle za durny pomysł? Randka w ciemno na przymus?

- Jakbyś mi powiedział, że sypiasz już z kimś, to bym niczego takiego nie zrobiła. Chciałam dobrze, a ona ma takiego fajnego synka i lubi dzieci, tak samo jak ty.

- Coś ci się pomyliło. Nie lubię i nie chcę mieć dzieci! - Obito warknął, odsuwając się od matki.

- Kochanie, co ty mówisz?

- To co słyszysz. Nawet nie poruszaj przy mnie tego tematu.

- Masz taki duży dom i ogród. To idealne miejsce dla dzieci.

Obito odszedł nie odzywając się do matki. Pochwycił swoją koszulkę, którą rzucił na krzesło ogrodowe i zaniósł Hinacie. Dał jej z przykazem, aby ją na siebie założyła. Dziewczyna posłusznie wykonała polecenie.

- Oddaj mi klucze. - Warknął do matki.

- No co ty, synku?

- Oddawaj, albo wymienię zamki! - Wyciągnął dłoń, a ona posłusznie położyła kluczyk z breloczkiem, który kiedyś kupił jej wspólnie z Rin. Spojrzał na kolorowego słonika, z wysoko uniesioną trąbą. Brutalnie oderwał zawieszkę i wyrzucił tak daleko jak tylko dał radę.

- Obito, co ty robisz?

- W tym domu nie ma miejsca dla niej, ani dla żadnych dzieci. Zapamiętaj to, jeśli chcesz być tu mile widzianym gościem.

Poszedł do domu, nie zwracając uwagi na to jak dziwna atmosfera zapanowała przez jego zachowanie.

- Czemu to zrobił? To był mój ulubiony breloczek. - Pani Uchiha już chciała iść go szukać, kiedy mąż powstrzymał ją ramieniem.

- Zostaw. Nie przywołuj niepotrzebnie duchów. Kupię ci nowy. Chyba czas najwyższy wymienić też stare zdjęcia na nowe. - Ruchem głowy wskazał na zagubioną w całej sytuacji dziewczynę. - Ja z nim pogadam, a ty postaraj się jej nie zamęczyć.

Kobiety zostały same.

- Hinata, tak?

- Tak proszę, pani.

- Oj jak tam pani. Znajomi moich dzieci zwracają się do mnie po imieniu. Jestem Tomoko i proszę tak się do mnie zwracaj. Usiądziemy?

Kobiety rozmawiały ze sobą ponad pół godziny. Matka Obito szybko rozładowała napięta atmosferę. Okazało się, że jest równie wielką żartownisią, jak jej synowie. Była chyba nawet bardziej roztrzepana od nich. Pomysł z basenem tak bardzo jej się spodobał, że zaczęła się zastanawiać czy i sobie takiego nie kupić. Opowiedziała też kilka historii, co Obito wyprawiał, gdy był młody. Był z niego straszny urwis i cały czas trzeba było mieć go na oku. Pożaliła się, że ostatnio w ogóle ich nie odwiedza, a kiedyś zaglądał regularnie. Dała Hinacie przepis na jego ulubione ciasto, które dziś przyniosła, ale się zniszczyło. Kiedy zaczęła się zastanawiać, gdzie podziała się blacha, obie zajrzały do środka. Obito z ojcem siedzieli na kanapie, oglądając skrót wydarzeń sportowych z ostatniego miesiąca i dużymi łyżkami wyjadali zmasakrowany wypiek prosto z blachy. Nic nie spotkało się bezpośrednio z ziemną, to też dalej uważali, że jest ono jadalne. Tomoko zaśmiała się, opowiadając jak to zawsze wyjadali jej wszystkie łakocie, jakie miała w domu. W trójkę z Shisuim potrafili opanować blachę ciasta zanim zdążyło wystygnąć, dlatego musiała zamykać szafkę na kluczyk, inaczej nic się nie zostało na później. Kiedy pni Uchiha zapytała gdzie są chruściki, Obito z pełną buzią odpowiedział, że w kuchni zostały trzy dla Małej. Tsutomu spojrzał na kobiety i gwizdnął.

- Niezłe nogi, Mała. - Powiedział z uśmiechem na twarzy.

- Daję ci drugie ostrzeżenie, a przy trzecim przejdę od razu do rękoczynów. - Obito ponownie warknął, wiedząc, że zwrot ojca celowo miał zabrzmieć tak, aby nie do końca było wiadomo kogo się tyczy. Choć działał mu na nerwy, to cieszył się, że nie ma tu jego młodszego braciszka, bo gdy ta dwójka się ze sobą skuma, to dopiero sypią się teksty działające mu na nerwy.

Jego ojciec uniósł brwi w udawanym zdziwieniu.

- Czemu niby nie mogę podziwiać kopytek twojej matki? Niezła z niej laska mimo latek. A żebyś wiedział jaka gibka.

- Dość! Szczegółów nie zdziergam. Jak was swędzi, to poddasze jest puste.

- Delikatny się zrobiłeś. Ciekaw jestem czy ty na starość planujesz zaprzestać zabaw.

- W żadnym razie, ale nie będę się dzielił szczegółami z innymi.

- No dobra. Na nas już czas. - Z kanapy zerwał się starszy z mężczyzn. - Trzymajcie się i dbajcie o siebie, a my chyba zaliczymy jakiś motelik po drodze. - Puścił oczko do żony, a ona delikatnie się zaśmiała. Ostatnio oboje przeżywali drugą młodość.

Obito uścisnął dłoń ojca, a on mocno klepnął go w ramie. Był zadowolony i niewerbalnie życzył mu szczęścia. Uściskał Hinatę, po czym udał się w stronę wyjścia. Pani Uchiha uroniła łezkę tuląc syna. Zadziwiające było, że mimo złości i wypowiedzianych słów, w ogóle nie było po nich widać jakiegokolwiek napięcia.

- Odwiedźcie nas oboje choć od czasu do czasu. - Szepnęła, a on przytaknął. Podeszła do Hinaty i mocno ją objęła. - Cieszę się, że mogłyśmy się poznać. Obyś wytrzymała z tym łobuzem.

Obaj domownicy odprowadzili rodziców do wyjścia. Obito z ulgą zamknął drzwi, kiedy odjechali. Nie tak planował ten dzień. Nie miał jednak siły, aby próbować jeszcze odbudować nastrój sprzed ich przyjazdu. Wyjątkowo czuł się zmęczony. Hinata usiadła przy nim i w milczeniu trwali. Myśl o tym, co Obito mówił o dzieciach, nie dawała jej spokoju. Nie zastanawiała się jeszcze nad tym, czy będzie mieć dzieci i ile. Było to jednak dla niej oczywiste, że gdy nadejdzie odpowiedni czas i spotka odpowiednia osobę, pobiorą się i dorobią się również potomstwa. Słowa Obito skreślały taką możliwość. Czy była gotowa zostać z Uchihą za cenę niedoświadczenia nigdy bycia mamą?

Początek kolejnego tygodnia zaczął się pracowicie. Do czwartku do dwudziestej czwartej musieli zdać jeden z cięższych projektów. Oznaczało to zarwanie wieczorów, a może nawet nocek dla niektórych. Obito był przyzwyczajony do takiego stylu życia. Hinata jeszcze nie. Owszem, siedziała wcześniej dłużej, ale ona w przeciwieństwie do Uchihy potrzebowała więcej snu niż cztery-pięć godzin. Zaskakiwała więc ją werwa jaką miał w sobie Uchiha. W jej oczach był jak terminator. Czekając na niego, aż skończy, zasypiała na kanapie w jego biurze. Budził ją, kiedy czas było się poddać i wracać do domu. W piątek mogli nieco odsapnąć. Wszyscy dość szybko się zebrali do domu, a biuro o siedemnastej praktycznie opustoszało. Uchiha spoglądał na swoją dziewczynę, nieświadomą, że jest obserwowana, a w jego głowie kłębiły się niegrzeczne myśli. W końcu uśpił kompa, zebrał swoje rzeczy i wyszedł ze swojego biura. Hinata spostrzega go, nie bardzo wiedząc co robi.

- Wychodzisz? - Zapytała, bo widząc jego uśmiech, czuła, że coś się święci.

- Owszem. Mam dziś w planach kochać się ze swoją dziewczyną. Poczekam na nią w aucie piętnaście minut. Jeśli się pojawi, to znaczy, że ona też ma taki plan.

Hinata zmarła. Nie spodziewała się takiego wyznania. Widziała jak brunet się oddala i zastanawiała się co teraz zrobić. Owszem, chciała tego, ale liczyła na bardziej subtelną propozycje. Kiedy pierwszy szok minął, zerwała się w pośpiechu i pobiegła na parking. Wsiadła na miejsce pasażera, grzecznie trzymając ręce na udach, a wzrok utkwiony na własnych kolanach. Obito uśmiechnął się do siebie i ruszył. Zajechali pod sklep. Stwierdził, że muszą coś sobie kupić na kolację. Hyuga przytaknęła i wspólnie udali się na zakupy. Przez cały czas nie mogła się skupić na potrzebnych składnikach do potrawy jaką sobie wymyślili. Całe szczęście Uchiha trzymał rękę na pulsie i dał radę umieścić w koszyku to co było niezbędne. Przy kasie wrzucił na taśmę również pięć kartoników z prezerwatywami. Nie mógł się oprzeć, gdy je spostrzegł i zdał sobie sprawę z tego jak zareaguje Mała, gdy je zobaczy. Kiedy przyszła ich kolej, a pani kasjerka wzięła w dłoń owe pudełka, Uchiha wykrzywił usta w bardzo lubieżnym uśmiechu i się odezwał.

- Wzięłaś aż pięć? Oj musisz być mocno napalona. - Poruszył wymownie brwiami, patrząc na Hinatę, a ona zdezorientowana, spoglądała na niego. Gdy spostrzegła co właśnie nabiła na kasę pani ich obsługująca, zamarła.

Obito osiągnął to co chciał. Jego dziewczyna oblała się rumieńcem i zamilkła. Rin w takiej sytuacji dałaby mu popalić, odpowiadając, że na niego przewidziała jedynie jedno z opakowań, a resztę przeznaczy na najbliższy weekend z innym, który może dużo częściej i dłużej. On by się wściekł i na bank pokłóciliby się w domu o to, po czym to on musiałby przeprosić, bo sprowokował ją swoim tekstem, więc sam był sobie winien. Z Huygą było inaczej. Ona była zbyt nieśmiała, aby cokolwiek odpowiedzieć. Nie wchodziła z nim w pyskówki słowne. Nie dawała mu też zbyt wiele powodów do zazdrości, co go cieszyło. Przy tym wszystkim nie było z nią nudno. Zawsze był jakiś temat do rozmów, choć spędzali ze sobą praktycznie cały dzień. Mogli też leżeć w ciszy, ciesząc się spokojem. Aż dziwne jak bardzo zmienił się jego charakter. Kiedyś ciężko było mu usiedzieć w miejscu, dziś śmiało mógł przyznać, że to przyjemne, pod warunkiem, że czuje się ciepło drugiej osoby. Za sprawą kolejek jakie panowały w sklepach oraz korków na drogach towarzyszącym piątkowym wieczorom, dotarli do domu przed dwudziestą. Uchiha stwierdził, że pomoże przy kolacji i choć więcej było w jego czynach żartów, niż prawdziwego gotowania, to Hinata nie wygnała go z kuchni. Cały czas zastanawiała się co on planuje i w którym momencie użyje jednego z zakupionych opakowań. Czy najpierw zjedzą kolację czy może gra wstępna już się zaczęła. Była bardzo podniecona i choć trochę bała się, że go rozczaruje, to nie mogła się doczekać momentu z którego nie będzie już odwrotu. W końcu marzyła o tym, aby to był on i jej życzenie miało się tego dnia spełnić. Była zaślepiona emocjami jakie w niej wzbierały. Nie dostrzegła tego, jak wolno jadł Obito kolację, ani że zaczął unikać jej wzroku. Po posiłku włączył film w salonie i to również nie zaniepokoiło Małej. Myślała, że to jego plan, więc cierpliwie czekała, choć było jej coraz trudniej trzymać fason. Gdy pojawiły się napisy końcowe, Uchiha wstał i poszedł do łazienki. Wtedy doszło do niej, że coś nie pasuje. Był zbyt milczący. Kiedy po prysznicu podszedł do niej, powiedział, że położy się już i ucałował ją w czoło, myślała, że się rozpłacze. Poszła jednak sama do łazienki, łudząc się, że może się myli. Kiedy weszła do sypialni, potwierdziły się jej obawy. Wślizgnęła się pod kołdrę, nie licząc już na nic.

Leżał tyłem do niej. Udawał, że śpi i za wszelką cenę starał się nie poruszyć. Mała wierciła się w łóżku. Stchórzył i źle się z tym czuł. Już sam siebie nie rozumiał. Przecież tego chciał i to z każdym dniem coraz bardziej. Tyle razy powstrzymywał się z wielkim trudem, a teraz co? To było totalnie nie w jego stylu. Czasem miał wrażenie, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. No bo jak taka kobieta może chcieć kogoś takiego jak on? Usłyszał cichy szept i pytanie czy już śpi. Zaschło mu w gardle, a usta nie były w stanie choćby się uchylić. Sparaliżowało go. Jeśli by zaprzeczył, to musiałby odpowiedzieć na kolejne pytania, które zapewne byłyby dużo trudniejsze. Serce zabiło mu mocniej kiedy poczuł, jak Hyuga wstaje. Nasłuchiwał jej cichych kroków, gdy wychodziła z pokoju. Usłyszał jak zamyka drzwi, a później była już tylko głucha cisza. Wyszła, tylko gdzie? Czy poszła do łazienki? Tylko czemu zamknęła za sobą drzwi? Wiele niecenzurowanych słów cisnęło mu się na usta. Przekręcił się na plecy i gapił w ciemny sufit. Czas wydawał się wlec, a Hinata nie wracała. Spojrzał na zegarek. Dochodziła druga w nocy. Usiadł i starał się cokolwiek dosłyszeć, co sugerowałoby, że ona wraca. Nie było nawet szpary jasnego światła pod drzwiami. Zaniepokoił się i musiał to sprawdzić. Małymi krokami podszedł do drzwi. Nacisnął na klamkę. Ciemność panowała w całym domu, co nie wróżyło nic dobrego. Dał kilka kroków w stronę salonu i to co usłyszał jeszcze bardziej mu się nie podobało. Ona płakała. Kolejna wiązanka siarczystych przekleństw przeszła mu przez myśl pod swoim adresem. Księżyc musiał być w pełni, bo dawał wyjątkowo dużo światła. Nie wiedział co powiedzieć, ani zrobić, ale jednego był pewien, nie mógł jej tu zostawić samej. Podszedł bezpośrednio do niej. Kucnął i spoglądał na jej skulone ciało w rogu kanapy. Zamilkła, co sugerowało, że już zdążyła się zorientować, że jest przy niej. Wziął głęboki wdech, ręką przejechał po włosach.

- Hej, zabłądziłaś? - Chciał zażartować, ale wyszło mu to tak słabo, że szybko tego pożałował. Ona zaprzeczyła ruchem głowy, nie podnosząc na niego wzroku. - Nie możesz spać?

- Czy ja zrobiłam coś źle? - Zapytała łamiącym się głosem. Kiedy nie odpowiadał, uniosła głowę. - Jeśli robię coś nie tak, to mi to powiedz, a ja postaram się to naprawić.

- Skąd Ci to przyszło do głowy? Nic nie robisz nie tak.

- Więc dlaczego nie chciałeś… - Zagryzła zęby. Temat był dla niej tak krępujący, że nie miała odwagi dokończyć. - Czy ja ci się nie podobam?

- Nie gadaj bzdur. Bardzo mi się podobasz i wszystko robisz dobrze. - Powiedział pewnie, ale ona nie dowierzała.

- Więc dlaczego, Obito? Dlaczego nie chciałeś?

- Ej, Mała. - Dłonią otarł jej mokry policzek. Żaden Uchiha nawet przy rozciąganiu kołem, nie przyzna się, że stchórzył. Musiał więc powiedzieć coś, co zabrzmi sensownie i nie skompromituje go w jej oczach. Inaczej jego duma ucierpiałabym nieodwracalnie. - Nie chcę, abyś żałowała, że to ja byłem tym pierwszym.

- Powiedz co mam zrobić, abyś w końcu zrozumiał jak bardzo mi na tobie zależy i że bardzo chcę abyś to był ty, nawet jeśli za jakiś czas się mną znudzisz.

Po raz kolejny targał swoje włosy. Nie wiedział co jej odpowiedzieć. Argumenty się skończyły, a całą przeszkodą był tylko on. Podniósł się zostawiając ją samą w pokoju. Zawędrował do sypialni. Zapalił światło i bez ceregieli odsunął szufladę w szafce nocnej. Na górze znajdowało się pięć kartoników, które zakupili dziś wspólnie w sklepie. Pod nimi były całe złoża luźno rzuconych foliowych paczuszek. Uśmiechnął się pod nosem, że kiedyś Mała da mu za to popalić, bo zawstydził ją w sklepie, podczas gdy w domu miał już gotowy arsenał. On jednak sięgnął po coś innego. Rin by na to nie poszła, ale Hyuga to zupełnie inna osoba. Wrócił do salonu, zapalając po drodze jedynie światło na korytarzu. Nie chciał widzieć jej zapłakanych oczu zbyt dobrze, bo jeszcze zmieniłby zdanie. Kucnął przez swoją dziewczyną i wsadził jej w dłonie pudełeczko.

- Wsuń ją tak głęboko, jak tylko dasz radę.

- Co to jest?

- Zaufaj mi, a ja daję słowo, że naprawię wszystko co dziś spieprzyłem. - To był ten przypływ odwagi, który musiał wykorzystać. Teraz albo nigdy.

Hyuga podniosła się z miejsca i niepewnym krokiem udała się do łazienki. Dopiero tam przeczytała, że on dał jej globulki antykoncepcyjne. Zastanawiała się kiedy je kupił, bo nie widziała ich na taśmie w sklepie. Przemyła twarz i wykonała polecenie Obito. Wyszła z łazienki z walącym sercem i nieco się zdziwiła. Obito w nagłym przypływie geniuszu wyciągnął kolorowe lampki choinkowe, które kiedyś przywiozła mu mama, aby ozdobić jego dom na święta. Podłączył je do prądu i rzucił niedbale na podłogę. Może to nie świece, których nie posiadał, ani ogień w kominku, ale laski lubią takie pierdoły, to też liczył, że Mała doceni starania. Do odtwarzacza wrzucił pierwszą, lepszą płytę, która kojarzyła mu się ze smętami, a teraz mogła robić za nastrojową muzykę. To nie tak, że miał gdzieś całą tą otoczkę. On po prostu nie był romantyczny i nie potrafił być. Czasem Rin podsuwała mu pod nos jakieś artykuły, aby zasugerować jak mógłby jej udowodnić, że mu zależy i ją zaskoczyć. To zawsze kończyło się jakąś katastrofą, dlatego stwierdził, że postawi na prezenty. Przypominając sobie jak to było, pomyślał, że może powinien kupić też coś dla Małej, chociażby za to, że wytrzymuje jego humorki. Kiedy Hinata podeszła do niego, dostrzegła, że w dłoni miał dwa kieliszki wina. Podał jej z uśmiechem jeden z nich. Napili się, a następnie on ujął jej dłoń, zapraszając do tańca. Czuła, że krew szybciej krąży w jej żyłach, a tętno niebezpiecznie przyspiesza. To nie był grzeczny taniec. Trzymał ją blisko siebie, a dłońmi sunął po jej ciele. Policzki ją piekły, przymknęła oczy, a wtedy on zaatakował jej usta. Z pasją oddawała pocałunki. Stanęła nawet na palcach, aby być jak najbliżej jego twarzy. Gdy uniósł ją za pupę, nogami oplotła go w pasie. Zaniósł ją po sypialni. Nie planował żadnych dziwnych miejsc. Na to będzie czas później, a pierwszy raz powinna mieć w wielkim i wygodnym łóżku. Nie zamierzał niczego zbyt długo przeciągać. Kupując globulki, brał te, które najszybciej zaczynają działać. Miał dziewięć lat postu nie licząc robótek ręcznych, więc nie zakładał, że da popis jak długo potrafi wytrzymać. Nie chciał też przypadkiem wspomnieć czasów, których nie powinien i uciec od niej. Dał słowo i zamierzał go dotrzymać. W końcu był Uchiha. Postawił więc na bardzo intensywną grę wstępną. Nim Mała się zorientowała, on pozbawił ją ubrania. W tej chwili nie pamiętała tego, że jeszcze nie tak dawno płakała, bo czuła się odtrącona. Myślenie się wyłączyło, a liczyły się wyłącznie doznania. Pisnęła jedynie, gdy przez jej ciało przeszedł dreszcz spowodowany jego obecnością.

Po wszystkim zamienił ich miejscami. Leżała na nim naga. Nie pozwolił jej opuścić swoich ramion, nawet na chwilkę. Było jej głupio, bo czuła, że zabrudzą łóżko, ale on zdawał się w ogóle tym nie przejmować. Było jej tak błogo i przyjemnie, że zasnęła szczęśliwa.

Ranek dla Hinaty nie był taki jak by chciała. Obudziła się sama. Kołdra przyjemnie otulała jej nagie ciało, ale kiedy dostrzegła czerwoną plamę na pościeli, mina jej zrzedła. Zerwała się z łóżka, próbując ukryć brzydki ślad. Sama też była ubrudzona i aż bała się pomyśleć, czy czasem nie zostawiła śladu na swoim mężczyźnie. Zdjęła pościel, zarzuciła na siebie koszulkę i cichaczem przemknęła do łazienki. Po prysznicu poszła na poszukiwania bruneta. Odnalazła go na bieżni w prywatnej siłowni. Dostrzegł ją kątem oka i wyłączył urządzenie. Napił się wody, podchodząc do niej. Jego uśmiech sugerował sprośne myśli.

- Wyspałaś się? - Zapytał lustrując całe jej ciało.

- Tak. - Odpowiedziała czerwieniąc się. Wspomnienia wspólnej nocy wywoływały na jej twarzy wściekłe rumieńce. Policzki piekły ją tak mocno, że jedynie przyłożenie lodu przyniosłoby ulgę.

Mężczyzna przysunął się do niej, obejmując. Chętnie ukryła swoją twarz w jego klatce piersiowej, nie zwracając uwagi na mokry materiał od potu.

- Wczoraj przebudziłaś potwora. - Wyszeptał jej do ucha. Nim zdążyła zareagować, otarł się swoim kroczem o jej ciało. - Sterczy od rana. Domaga się więcej.

Jej uśmiech i zawstydzenie było wystarczająco dobitną odpowiedzią. Zabrał ją do łazienki, gdzie zaczął ją rozbierać.

- Kąpałaś się? - Zapytał czując jak ładnie pachniało jej ciało.

- Byłam brudna. - Odpowiedziała zawstydzona.

- Wiem. Mnie też się oberwało. - Uśmiechnął się szerzej, po czym dodał. - Nie było warto się myć, bo ja zamierzam cię teraz bardzo wybrudzić. - Nie czekając dłużej, poderwał ją w górę i wniósł pod strumień wody.

To całe jego tchórzostwo i wszelkie obawy zdawały się bez sensu po tej jednej nocy. Głupi był, że się hamował, skoro takie chwile dawały tak dużo przyjemności. Do tej pory obawiał się, że będzie się czuł jakby zdradzał Rin, ale tak nie było. W końcu to ona zdradziła jego, a on już dawno opłakał to co się stało. Shisui chyba jako jedyna osoba z jego otoczenia nie przyklaskiwał ich związkowi. Często powtarzał, że oni do siebie nie pasują i prędzej czy później i tak się rozejdą. Obito wściekał się na niego i go nie słuchał, bo przecież wszystko było dobrze. Zaczął dostrzegać, że może brat miał rację wtedy, gdy poznał Hinatę. Ona dała mu dowód na to, że związki mogą wyglądać zupełnie inaczej, lepiej.

Wynagradzając Hyudze swoje dziwne nastroje, któregoś wieczora zawołał ją do swojego biurka i pokazał propozycję z biura podróży. Wspólnie podjęli decyzję, wyjeżdżając na dwa tygodnie. W firmie zaczęły się plotki, bo to był pierwszy taki długi urlop Obito odkąd w ogóle on tu pracował, no i Hinaty też w tym czasie nie było. Zaczęto łączyć fakty, że ta dwójka zawsze zostaje w pracy jako ostania i pojawia się w rano o tej samej porze. Na szyi dziewczyny pojawił się też kosztowny naszyjnik, z czarnym, sporym brylantem w środku i dwoma nieco mniejszymi, przezroczystymi po bokach. Hinata dość często dotykała go, a przy tym uśmiechała się promiennie. Choć Uchiha dużo lepiej się maskował, to i u niego nastąpiły zmiany zachowania. Po ich powrocie niektórzy z pracowników chcieli wyciągnąć jakieś informację, a że bezpieczniej było zaatakować Hinatę, to od niej próbowali dojść do prawdy. Obito nie był zadowolony nagłym zainteresowaniem jego dziewczyną. Choć Hyuga nie była kokietką, to przeszkadzało mu, że jej policzki rumienią się, gdy rozmawia z kolegami z pracy. Te rumieńce były zarezerwowane dla niego i bardzo go korciło, aby przegnać ich do swoich biurek i dać tyle roboty, żeby więcej do niej nie podeszli. Już prawie poderwał się, by wcielić swój plan w życie, kiedy zdzwonił jego telefon.

- Tak. - Odparł nieco niezadowolony, bo Sho za bardzo zbliżył się do Małej i teraz to już zaczęła wzbierać w nim złość.

- Mam tu przed sobą umowę na nazwisko Hinata Hyuga. Za trzy dni się kończy. Co dalej z nią zrobić?

- To co zazwyczaj. Przygotuj drugą. - Odburknął, jakby to było oczywiste.

- Na trzy lata, tak? - To była standardowa procedura, więc odruchowo już wpisał w pliku okres kolejnej umowy.

- Nie. - Spokojnym tonem zaprzeczył Obito. Już nie był rozdrażniony i zdawał się lekceważyć swoich pracowników. Skupił całą swoją uwagę na jednej osobie. - Niech będzie na czas nieokreślony.

- Jesteś pewny? Standardowe procedury mówią, że…

- Jestem pewny. Ma być na czas nieokreślony i jeśli możesz, to przygotuj ją od razu. Ja zaraz podejdę i osobiście zaniosę ją do podpisania prezesowi.

- Spoko, już drukuję.

Po tych słowach wstał od razu. Po przejściu przez szklane drzwi spojrzał na całe zgromadzenie i lekko uniósł brew.

- Na waszym miejscu zająłbym się pracą.

Puścił oczko Hinacie i wyszedł. Z umową dla Hinaty udał się prosto do Itachiego. Zlekceważył jego asystentkę, która krzyczała, że jest zajęty i wszedł od razu do środka. Prezes przeprosił doradcę prawnego, zapraszając go do siebie za pół godziny. Widział po minie Obito, że to z czym przyszedł nie jest jakąś błahostką. Kiedy kuzyn położył mu plik papierków na biurku, od razu zajrzał w miejsca, które były tu najistotniejsze. Pochwycił pióro w dłoń i podpisał. Odsunął dokumenty w jego stronę.

- Czyli od tej pory mogę zatrudniać kogo zechcę, a Ty się już więcej nie wtrącasz?

- Na to wygląda. - Itachi nie wydawał się rozczarowany. Był nawet lekko uśmiechnięty.

- Tylko o tym nie zapominaj.

Obito dziarskim krokiem wrócił do działu mostów. Warknął, kiedy widział, że tłum otaczający jedyną pracownicę, dalej był wokół niej. Całe towarzystwo szybko rozbiegło się do swoich biurek. Uchiha podszedł do stolika Hinaty, rzucił jej na biurko umowę. Ona zaskoczona spojrzała na dokument. Przebiegła wzrokiem po wytłuszczonych częściach i z powrotem wróciła wzrokiem do bruneta. Jej uśmiech był dla niego niemą odpowiedzią, że odpowiada jej nowa umowa i nie zamierza protestować, że nie zgadza się na stałe zatrudnienie. Pochwycił więc ją za rękę i pociągnął na tyle mocno, że wstała, wpadając w jego ramiona. Celowo odwrócił ich tak, aby każdy z pracowników widział, jak pochyla się i zawzięcie całuje Hyugę. Nie oderwał się od razu. W jego głowie huczało: „Napatrzcie się, bo ona jest moja i wam się nie pozwoli tak pocałować.” Kiedy oderwał się od kobiecych ust, zwrócił się w stronę dziewięciu par szeroko otwartych oczu.

- No co? Zaskoczeni? - Uniósł brwi, jakby to przecież było wiadome. Nikt mu jednak nie odpowiedział. Co innego domysły, a co innego kiedy plotki okazują się prawdą tak szokującą, że mimo dowodów, ciężko w nie uwierzyć. - Hyuga to moja kobieta. Dla niedowiarków, wystarczy mnie odwiedzić, bo mieszka od kilku tygodni ze mną. Dlatego macie odnosić się do niej ładnie i co najważniejsze, trzymać ręce przy sobie. Jeśli któryś położy na niej choćby swój mały palec, odrąbię mu całą dłoń, nie pytając o intencje.

Po czym zwyczajnie w świecie odszedł do swojego biurka. Hinata z powrotem usiadła na krześle. Palcami dotknęła rozgrzanych warg. Dzisiejsze wydarzenia były dla niej bardzo szokujące. Koniec ukrywania i ta jawna deklaracja, że nie wolno jej nawet tknąć. Może to nie było coś wielkiego przy normalnym mężczyźnie, ale Uchiha nie był zwyczajny, a jego zachowanie daleko odstawało od szablonowego mężczyzny. Mała odważna myśl w jej głowie zasugerowała, że to prawie jak oświadczyny. Przecież położył jej na biurku umowę na czas nieokreślony w dziale mostów. Razem już na stałe? Wstała niepewnie i na drżących nogach zaczęła stawiać pierwsze kroki, tak jakby dopiero co uczyła się chodzić. Stanęła w szklanych drzwiach, a gdy zobaczyła jego twarz, dała jeszcze kilka kroków. Nawet nie wiedziała co chciała zrobić, czy też powiedzieć. Obito uśmiechnął się słodko, tak jak z fotografii na których był ze swoją byłą dziewczyną, po czym rozłożył ramiona i się odezwał.

- Chodź do mnie, Mała.