Labirynt Luster - Rozdział 37

O zgrozo! Co ja zrobiłam? Propozycja Sakury była tak kusząca, że z niej skorzystałam. Ojciec i cała ekipa moich ochroniarzy patrzyli mi skrupulatnie na ręce, Kacper kazał mi nie podejmować decyzji pod wpływem emocji, rozpoczęłam nawet specjalny trening pod okiem Yukari i gdy nadeszła pierwsza próba, koncertowo dałam plamę. Przecież to, że Itachi chciał się ze mną spotkać, nie oznaczało, że muszę iść za szkołę. Mogłam po prostu go olać i zaraz po zajęciach, udać się do domu, lekceważąc jego smsa. Co mnie podkusiło, aby wyjść przed końcem zajęć, by zminimalizować spotkanie go do zera? Otóż nie byłam w stanie odpowiedzieć na to pytanie i zdecydowanie nie mogłam zrzucić winy na Różową Burzę. Ona chyba też chciała nieco ochłonąć po spotkaniu z Sasorim, a mi było to wybitnie na rękę. Wyciągnęła mnie do kina. Leciała jakaś tam komedia romantyczna.Średnio potrafiłam się na niej skupić, mimo dobrych recenzji. Przez większość czasu zastanawiałam się co takiego chciał mi powiedzieć Uchiha. Czy dać do zrozumienia, że miedzy nami już nigdy nic nie będzie i nie życzy sobie żadnych ataków na jego dziewczynę? No bo raczej nie prosić o wybaczenie. Był z nią, wszyscy o tym mówili, a on nie zdementował plotek. Z drugiej strony on tego nigdy nie robił. Było mu wszystko jedno kto i co o nim mówi. Ludzie i tak gadają. Coraz bardziej nie podobało mi się jego podejście. Choć dalej mi na nim zależało, to czułam również wielką złość i rozczarowanie. Czemu akurat Tsukino? Jest tak wiele dziewcząt w szkole, a to musiałabyć akurat ta, której nienawidziłam całym sercem? Ciekawiło mnie czy teraz też Itachi patrząc mi w oczy, powiedziałby, że nie jestem jego przygodą. Może on inaczej nazywał takie dziewczęta. Ja, Hinata Terumi, nie była przygodą Itachiego Uchihy, ja byłam jego zdobyczą. I tyle!Śpiewka skończona, czas na następną. Wszystko na to wskazywało. Tego dnia na moich oczach trzymałTsukino za rękę, pozwolił się jej do siebie przytulać, pocałować publicznie w usta, sam też trzymał ją w objęciach. Tyle zarejestrowały moje oczy. Nie chcę nawet wiedzieć, jak daleko się posunęli, gdy byli sami. Widziałam wystarczająco dużo i byłam pewna, że tak szybko nie wymażę tych wspomnień. Nie chciałam go już więcej spotkać, rozmawiać z nim, słyszeć jego głosu, spoglądać w oczy. Postanowiłam wytrwać w swoich postanowieniach.Niezależnie co by się nie działo, on miał przestać dla mnie istnieć.

Do domu wróciłam tylko trochę później niż w zwyczajny poniedziałek. Emocjonalnie czułam się potwornie wykończona. Najchętniej pojechałabym do rezydencji. Musiałam jednak trzymać pion i nie poddawać się tak łatwo. Skoro już uciekłam, to mogłam chociaż nadrobić swoje zachowanie odpowiednią postawą po szkole. Włączyłam więc muzykę z komputera i rozłożyłam się na łóżku. Wyobrażałam sobie, że otacza mnie woda. To miał być mój sposób na wyciszenie myśli, przed zabraniem się za lekcje. Wyrwało mnie pukanie do drzwi.

- Proszę. - Odpowiedziałam, unosząc się do siadu.

- Nie byłam pewna czy wróciłaś, tak cichutko weszłaś. - Kurenai obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem, który pokrzepiał lepiej niż kubek ciepłej czekolady. Czasami wyobrażałam sobie, że tak właśnie zachowywałaby się moja mama, gdyby żyła. Wyczułaby, że coś jest nie tak i przyszła obdarzyć mnie właśnie takim uśmiechem, abym poczuła się lepiej.

- Tak wyszło. - Odrzekłam odwzajemniając jej uśmiech. Lubiłam ją bardzo. Nie mówiłam jej o wszystkim, ale często rozmawiałyśmy na różne tematy. Przez poprzednie dwa lata była ze mną każdego dnia, a nasze relacje stały się dużo bardziej zażyłe. Nie widziałam w niej członka mojej ochrony, tylko kogoś, kto jest mi rodziną.

- W takim razie chodź. Masz gościa. - Po tych słowach zniknęła, ale nie zamknęła drzwi. - Hinata już idzie. - Usłyszałam jej stanowczy głos, skierowany do kogoś, kto zapewne czekał pod drzwiami.

Westchnęłam ciężko. Nie miałam ochoty na przyjmowanie gości. Nie mógł być to Neji, bo sam by od razu przyszedł i na pewno wiedziałby czy jestem u siebie, czy też nie, więc Kurenai nie musiałaby tego sprawdzać. Odpadał również Kacper, bo on też by to wiedział i gdyby chciał ze mną rozmawiać, to zapewne gdzieś w pokoju znalazłabym kopertę ze swoim imieniem. Shino zawsze wcześniej dzwonił. Z Sakurą niedawno co się rozstałam. Został Kiba. O tak, to musiał być on. Przyjaźniliśmy się i lubiłam z nim spędzać czas, ale w tamtej chwili nie miałam ochoty na wizytę kogokolwiek, szczególnie osoby, która de facto stała w korytarzu przy drzwiach i czekała na mnie. Aż mnie wgniotło w podłogę. Stałam jak słup, gapiąc się wprost na sprawcę bałaganu w moim poukładanym niegdyś życiu.

- Hinato, nie zaprosisz kolegi? - Głos Kurenai przywołał mnie do porządku. 

- To nie jest mój kolega. - Odpowiedziałam tak pewnie, że aż mnie samą to zaskoczyło. Swój wzrok skierowałam na opiekunkę. - Ja go nawet nie znam. 

- To nie jest czasem ten chłopiec, który uczył cię matematyki?

W jej głosie było szczere zdziwienie. Złościło mnie to, bo nie wiedziałam czy gra, czy może nikt jej nic nie powiedział. Zarzucałam jej w myślach, że popełniła wielki błąd, wpuszczając go w ogóle do środka. Odwróciłam się ponownie w stronę bruneta. Stał i mnie obserwował. Czekał na co? Trzeba mieć tupet, aby przyjść tak po prostu do kogoś z pretensjami. Ja tej jego dziewczyny nawet nie tknęłam. Mógł mi więc odpuścić. Patrząc na niego, czułam, że jeśli szybko się go nie pozbędę, to najpierw wybuchnę, a później rozsypię się na drobne kawałeczki na ich oczach i długo nie będę się w stanie pozbierać. Wspomnienia kapitana drużyny Akatsuki tulącego Ropuchę i jej słowa, jakie wypowiedziała w łazience przez upokorzeniem mnie, te chwile, gdy byłam skłonna walczyć z całym światem, aby tylko udowodnić innym i sobie, że Itachi Uchiha to dobry człowiek, zbyt mocno się ze sobą mieszały. Co ja właściwie o nim wiedziałam? Wierzyłam w to co chciałam, nie dostrzegając żadnych przesłanek, jakie zsyłał mi los. Dałam się ponieść mojej naiwności. Może tata kazał Kacprowi nie ingerować, bo wiedział, że się sparzę i miałam dzięki temu dostać ważną lekcję, by nie ufać uczuciom, bo wypaczają rzeczywistość.

- To ktoś zupełnie inny. Oni tylko wyglądają tak samo. - W moim głosie dało się dosłyszeć żal i ból. Nie potrafiłam ukryć tego, jak bardzo zranił mnie w ostatnim czasie.

- To nieprawda. - Odezwał się, a ja poczułam jak po moich plecach przechodzi dreszcz.

- Masz rację. - Odrzekłam równie smutno jak on, z trudem hamując płacz. - Prawda jest znacznie gorsza. - Spojrzałam na Kurenai. Posłałam jej błagalne spojrzenie. - Dopilnuj proszę, aby trafił do wyjścia.

Szybkim krokiem poszłam do swojego pokoju, zamknęłam drzwi i oparłam się o nie. Serce waliło mi jak szalone. Nie chciałam się z nim spotkać za szkołą, to dorwał mnie w moim domu. Nie mogłam się czuć bezpiecznie w żadnym z miejsc, o których wiedział. Uświadomiłam sobie, że teraz nawet wizyty w schronisku będą mordęgą, bo cały czas będę się bała, że on może się również tam pojawić. Choć raz przydałaby się bojowość mojego pupila, ale jak na złość, zdrajca polubił Uchihę. Nie było co liczyć, że ponownie rzuci się na niego i ugryzie. Co on takiego w sobie miał, że potrafi oczarować tak wielu ludzi i jeszcze do tego zwierzęta? Po chwili Kurenai ponownie zapukała do mojego pokoju. Wzięłam kilka głębokich wdechów, po czym wpuściłam ją.

- Wszystko w porządku? - Zapytała z troską. Pokiwałam jej głową. - Na pewno?

- Tak.

Jak tylko wypowiedziałam to jedno, krótkie słowo, z moich oczu popłynęły kaskady łez. Nie byłam w stanie dłużej się hamować. Szlochałam jak dziecko. Wszystkie emocje jakie mi ostatnio towarzyszyły, skumulowały się razem i uderzyły z wielką siłą, burząc ostatnie barykady. Kurenai przytuliła mnie do swojej piersi, a ja się nie opierałam. Potrzebowałam jej dużo bardziej niż mogłabym przypuszczać. Płakałam tak kilka minut, a gdy mi trochę przeszło, usiadłyśmy razem w salonie. Zrobiła nam po kubku gorącego kakao, przyniosła jakieś ciasteczka i przykryła mnie puszystym kocem. Jak tylko upiłam pierwszego łyka, kazała mi opowiedzieć o tym co się stało. No i powiedziałam jej. Wygadałam się ze wszystkiego co było między mną i Itachim. Ja potraktowała mnie Tsukino tego dnia i wcześniej, zanim wyjechałam do ojca. Powiedziałam jej nawet to, że spaliśmy ze sobą. I tak już wszyscy o tym wiedzieli, więc po co było udawać, że tego nigdy nie było? Kurenai słuchała, nie wtrącając się żadnym słowem. Nie skrytykowała mnie, ani nie pouczała. Po godzinie byłam wykończona. Szczypały mnie oczy, bolały ręce i nogi, piekły policzki, głowa zdawała się być ciężkim klockiem, ale ciężar jaki nosiłam na serce zdawał się dużo lżejszy. Dalej bolało i kuło mnie na wysokości mostka. Teraz jednak czułam, że mogę jakoś sobie ze wszystkim poradzić. Cisza trwała, a ja zaczynałam coraz spokojniej oddychać. Podniosłam więc głowę, by spojrzeć na moją opiekunkę. Ona spoglądała spokojnie w zawartość swojego kubka.

- O czym myślisz? - Zapytałam, licząc na jakąś reakcję słowną z jej strony.

- Przypominało mi się jak ja byłam młoda. - Upiła łyk zimnego już kakao. - Wtedy wydawało mi się, że moje problemy to prawie koniec świata. Dorośli mieli bowiem nudne, poukładane życie, gdzie codziennie robili to samo, a ja przeżywałam burze i huragany. Im byłam starsza, tym problemy stawały się większe i większe, a ja musiałam sobie z nimi radzić. W końcu zrozumiałam, że bardzo się myliłam, myśląc, że dorosłość zmniejszy mi liczbę zmartwień. To co kiedyś było wielkiej rangi, stało się błahe.

- Jeśli chcesz mi powiedzieć, że przeżywam za bardzo… - Przerwała mi nie dając dokończyć.

- Nie chcę. Teraz jest ci ciężko i tak będzie jeszcze jakiś czas. Trudno stwierdzić jak długo. Szkoda, że nie dałaś mu powiedzieć, czemu przyszedł. Może wcale nie jest tak jak myślisz.

- Chciał mi nagadać, żebym dała spokój jego nowej dziewczynie.

- Skąd możesz to wiedzieć? Nie dałaś mu szansy na rozmowę. Wątpię aby przyjechał tu po to, by ci nagadać. Mógł to zrobić w szkole.

- Chciał, ale uciekłam. - Zaczęłam się trochę denerwować. Nie podobało mi się jej podejście. Nie powinna go bronić. Liczyłam, że stanie po mojej stronie.

- Ja tylko myślę, że skoro przyjechał aż tu i miał tyle odwagi, by zadzwonić do drzwi, to znaczy, że to co chciał ci powiedzieć, było ważne.

- Czemu stajesz po jego stronie? - Uniosłam głos, czując jak nowa fala łez, ciśnie mi się do oczu.

- Ja tylko prowadzę z tobą dialog i mówię głośno to, co myślę. Z boku cała ta sytuacja wygląda inaczej. Dużo w tym wszystkim sprzeczności. Nie wiem czy można nazwać chamem kogoś kto staje prawie na rzęsach, aby zbliżyć się do dziewczyny, mimo, że jest popularny, może mieć prawie każdą, a ta jedna ciągle go odtrąca. Z drugiej strony zranił wiele dziewcząt, do czego ci się przyznał. Myślisz, że taki prawdziwy kłamca by tak postąpił? Prawdopodobnie szedł by w zaparte, że te wszystkie plotki są wyssane z palca, a on nigdy by tak się nie zachował. Jesteś zakochana, dlatego jego zachowanie cię rani. Wątpię jednak, by przyszedł tu w złej wierze. Miał minę zbitego psa, co wykluczało chęć nagadania ci. Prędzej chciał cię przeprosić, coś wyjaśnić, albo po prostu poznać twoją wersje wydarzeń.

- Przeprosić za co? Nie chcę żadnych przeprosin, ani wyjaśnień. Na to już za późno. Teraz chcę go jedynie wyrzucić z mojej głowy. No i nie mów, że jestem zakochana. Nie jestem i nigdy bym nie pokochałabym kogoś takiego jak on.

- Powinnaś się położyć. Sen leczy wiele ran, również te nękające duszę i serce. Może rano spojrzysz na wszystko z innej perspektywy.

- Pewnie masz rację. - Byłam tak zmęczona, że w tej kwestii nie planowałam dyskutować. - Kurenai… - Odwróciłam się w jej stronę, zanim zniknęłam za drzwiami. - Mogłabyś nic nikomu nie mówić? No wiesz, chodzi mi o to, aby to co się stało, nie dotarło do Kacpra i ojca. Wystarczająco dużo razy dałam dziś plamę.

Podeszła do mnie i obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem. Oczy miała spokojne, kojące.

- Gdyby ktoś zapytał, powiem jedynie, że kazałaś mi go odprawić i poszłaś się pouczyć. Może być? - Pokiwałam jej głową. Uśmiechnęłam się, czując że mam ją po swojej stronie. Ona zbliżyła się jeszcze trochę, pocałowała mnie w czoło, czego się nie spodziewałam. - Śpij dobrze.

- Dziękuję.

Dziękowałam jej za wiele rzeczy i myślę, że ona o tym wiedziała. Odeszła do kuchni zanieść brudne kubki, a ja dużo spokojniejsza, weszłam do swojego pokoju. Potrzebowałam snu i wypoczynku, a przede wszystkim wody. Chciałam jednak wytrzymać do weekendu, aby choć udawać silną przed ojcem i ochroną. To znaczyło, że musiałam wytrzymać jeszcze cztery dni w szkole, zanim będę mogła zarządzić weekend w rezydencji. Nie wyobrażałam sobie jednak położyć się spać bez chociażby prysznica. Musiałam zmyć z siebie brud tego dnia. Najdokładniej szorowałam miejsca, które dotknęła Tsukino. Po ostatnich wydarzeniach zaczęłam ją darzyć jeszcze większą nienawiścią. Powinnam jej wtedy coś odpowiedzieć, nagadać, że mnie to w ogóle nie obchodzi i może sobie brać Uchihę jeśli tylko chce.

Było mi ciężko, ale zawsze mogło być gorzej. Ojciec mógł nie mieć tyle wyrozumiałości w sobie, bo w końcu jestem jeszcze niepełnoletnia i obiecywałam mu, że będę się grzecznie zachowywać i nie rzucać w oczy. Tymczasem nie raz już piłam alkohol, włóczyłam się do późna z Sakurą i nie tylko, uciekałam czasem z zajęć, zamiast się uczyć bujałam w obłokach i jeszcze ta cała historia z Itachim. Całe szczęście, że nie zarządził powrotu, choć bywały chwile w których sama chętnie bym się spakowała i wróciła na stałe do siostry i taty, do mojej rodziny.

Zabieranie się za lekcje w moim stanie, nie miało sensu. Położyłam się więc, nastawiając sobie budzik trzy godziny wcześniej niż zazwyczaj. Rano zrobiłam wszystko co konieczne i wyszłam do szkoły. Obawiałam się tego dnia, ale o dziwo nic takiego się nie stało. Sakura burkała od czasu do czasu coś pod nosem, ciągnąc mnie w różne miejsca na każdej przerwie. Nie powiedziała tego wprost, ale odniosłam wrażenie, że nie chce bym natknęła się na Itachiego, ani Tsukino. W końcu nie wytrzymałam i powiedziałam jej, że nie jestem w aż tak złym stanie, aby na siłę ich unikać. Szybko pożałowałam swoich słów. Ona chciała dobrze, a ja niepotrzebnie na nią naskoczyłam. Swoją złość, powinnam ukierunkować z zupełnie innym kierunku. Przeprosiłam więc moją jedyną przyjaciółkę, poprawiając jej tym i samej sobie humor. Więcej już nigdzie nie chodziłyśmy. Często jest tak, że gdy nie chcemy kogoś spotkać, to mimo wszystko ciągle się na tą osobę natyka. Dlatego też ten dzień mogłabym nazwać wyjątkiem od tej reguły. Nie natknęłam się ani na Itachiego, ani na Tsukino. Nawet Sasori się nie pojawił. Przez chwilę nawet zastanawiałam się, czy oni nie zrobili sobie wolnego od szkoły. Dopiero przed końcem dnia dowiedziałam się, że po południu drużyna Akatsuki gra mecz w innej szkole, więc cały skład miał wolne. Szkoda, że ani ja, ani Sakura o tym nie wiedziałyśmy wcześniej. Pewnie obie byłybyśmy dużo bardziej spokojne. Mimo wcześniejszych obaw zdecydowałam się na wizytę w schronisku. Istniała spora szansa, że nie pojawi się tam niechciany osobnik. Całe szczęście było tak, jak liczyłam. Przebywanie z Shino, Kibą i Rambo doskonale ładuje akumulatorki. Chłopcy o nic nieprzyjemnego nie pytali, za co byłam im wdzięczna. Kiba wydawał się dużo weselszy niż ostatnio, ale najbardziej zadowolony był mój ukochany pupil. Wylizał mi całą twarz, koślawo podskakiwał i merdał kikutem jak oszalały. Było prawie idealnie. Mając czas, rozmyślałam nad słowami Kurenai. Może faktycznie powinnam dopuścić Itachiego do głosu. Bałam się tylko, że znowu ulegnę dziwnemu zaślepieniu i zamiast wytrwać w swoich postanowieniach, pozwolę się zranić jeszcze bardziej. Do domu wróciłam w dość dobrym nastroju. W duchu dziękowałam losowi, że tak ten dzień wyglądał, bo wieczorem czekała na mnie Yukari i Neji. Skoro już szkoliłam się, na super kłamczuchę, to mogłam zacząć od praktyki. Nie wiem czy udało mi się ich przekonać, że wszystko jest w porządku. W każdym razie oni nie pytali, a ja starałam się sprawiać jak najlepsze wrażenie. Zajęcia skończyły się, kiedy zaczęłam przysypiać. Było już dość późno, dlatego oboje pożegnali się, a ja w końcu mogłam odsapnąć. Tej nocy spałam dużo lepiej niż poprzednio i dłużej. Rankiem nie bałam się tego, co może mnie spotkać. Skoro poradziłam sobie wcześniej, to z czasem powinno być coraz lepiej. Wchodząc jednak do szkoły, szłam z pochyloną głową, unikając wszelkiego kontaktu wzrokowego z innymi uczniami. To było tak na wszelki wypadek. Gdzieś w środku mnie była obawa, że może przez przypadek dostrzegę scenę podobną do tej, jak Tsukino zareagowała po odciągnięciu jej od Sakury. Widok tej dwójki, całującej się czy też tulącej do siebie, mógł zachwiać spokojem, jaki udało mi się osiągnąć, czego w dalszym ciągu byłam boleśnie świadoma. Podjęte więc środki ostrożności wspomagały moje wczorajsze postanowienia. No i byłoby pięknie i cudownie gdyby nie drobny mały szczegół, który nawet przez chwilę nie przyszedł mi do głowy. Na trzeciej lekcji, nasza klasa musiała zająć się sama sobą, bo nasz nauczyciel się rozchorował i nie mógł dotrzeć na zajęcia. Dyrektorka przyszła do nas, zadając nam jakieś zajęcie, ale nikt praktycznie jej nie posłuchał, zajmując się swoimi sprawami. Jedna z dziewcząt, mianowicie Tenten, wyciągnęła kolorowy magazyn i zaczęła czytać. Początkowo dość cicho, dla wąskiego grona. Później trochę głośniej, bo liczba zainteresowanych się zwiększyła. Dopiero burzliwa dyskusja i znane mi nazwisko, przyciągnęły moją uwagę. Artykuł dotyczył pokazu mody, jaki się odbył w Mediolanie, a sensacją okazała się Hinata Hyuga, która wyrosła jak z podziemi i wystąpiła w nim w roli głównego gościa. Aż zrobiło mi się słabo. Dobrze, że siedziałam i mogłam podeprzeć głowę, bo już pojawiały mi się przed oczami białe plamy. Jednak nie zemdlałam.

- Kurdę, jaka kiecka. Też bym taką nosiła, gdybym miała tyle kasy co ona i taką figurę. - Tenten westchnęła, po podzieleniu się swoją opinią.

- Faktycznie niezła z niej laska. Inne modelki też wyglądają zajebiście, szczególnie ta młodsza Hyuga. - Słowa Naruto mnie trochę zdziwiły. Możliwe, że nawet lekko się zaczerwieniłam. Nie wiedziałam, że mu się podobam w wersji odważnej i bogatej Hinaty.

- Co ty w nich widzisz? - Zbulwersowała się Różowa Burza. - To nie możliwe aby mieć jednocześnie kasę, figurę i urodę. Na pewno są zrobione za pieniądze, a zdjęcia poprawione, by więcej facetów śliniło się na ich widok. Tatuś podpłacił fotografa i tyle.

- No ale przecież pokazały się w tym pokazie, jakby były brzydkie, to ten projektant by ich nie wziął. - Bronił się Uzumaki, ale z Sakurą trudno jest wygrać.

- Tego projektanta też pewnie podpłaciły. Przecież jak się ma miliony, to można wszystko. Zamiast gapić się na te sztuczne niunie, weź się rozejrzył głąbie. Nasza Hinata jest o niebo ładniejsza, od tej tutaj.

Na te słowa ponownie zrobiło mi się słabo. Jeszcze bardziej bałam się podnieść głowę. Przerażała mnie myśl, że to koniec, za chwilę wszystko się wyda i nie będzie już co ratować.

- Sasuke, a ty co myślisz o tych modelkach? - Uzumaki wziął gazetę i zaniósł ją do Uchihy, podtykając mu ją praktycznie pod nos, aby mógł się przyjrzeć.

- Weź to zabierz. - Brunet warknął na przyjaciela, ręką odpychając gazetę.

- No tylko spójrz i powiedź czy ci się podobają. - Blondyn dalej drążył temat, nie dając mu spokoju.

W Sali zapanowała cisza, zakłócana jedynie głośnym naleganiem Naruto. Dziewczęta zamilkły, licząc na odpowiedź Uchihy. Podobał się on większości z nich, to też chciały poznać również jego gust. Ja natomiast błagałam w duchu, aby ktoś spalił tą gazetę i więcej o niej nie wspominał.

- Dawaj to! - Sasuke ponownie warknął. Tym razem przyjrzał się dziewczętom wskazanym przez palec blondyna. - To na pewno puste lale. To też domyśl się, jaką jedynie formę znajomości mógłbym z nimi zawrzeć.

- Ty myślisz tylko o jednym. Ja pytałem, czy ci się podobają. - Uzumakiemu nie spodobała się odpowiedź.

- Nie. Wystarczy?

Naruto musiał odpuścić, bo Sakura wyrwała mu magazyn z dłoni i zdzieliła go nim przez głowę. Ciężko było ocenić jaki miała w tym wszystkim powód. Kiedy gazeta ponownie znalazła się w dłoniach Tenten, ona zaczęła czytać o innym wydarzeniu, a ja tylko odrobinę spokojniej zaczęłam oddychać. Nie chciało mi się uwierzyć, że nikt się nie zorientował. Przecież Hanabi była taka do mnie podobna. Przed oczami stanęły mi zdjęcia, które nie tak dawno podarował mi Kacper. Na nich moje i siostry podobieństwo mocno rzucało się w oczy. Teraz powinno też być widoczne. Wyglądało na to, że tego dnia będę nie tylko unikać Itachiego i jego nowej dziewczyny, ale również całej mojej klasy. Kiedy zadzwonił dzwonek na przerwę, zbierałam się najbardziej ślamazarnie ze wszystkich. Powolnym krokiem szłam w stronę drzwi. Zanim jednak opuściłam salę, ktoś zastawił mi ręką wyjście, blokując mnie w klasie. Podniosłam głowę odruchowo, a moje jasne tęczówki spotkały się z czarnym spojrzeniem. Dałam krok w tył, popełniając wielki błąd. Odsuwając się od wyjścia, straciłam ostatnią możliwość ucieczki. Sasuke zamknął drzwi, opierając się o nie i mierząc mnie groźnym spojrzeniem.

* * * * *

Przepraszam, ale nie miałam już siły sprawdzać. Do domu wróciłam po 24 i od razu zasiadłam przed klawiaturę. Dopiero skończyłam pisać i nie mam pojęcia jak ja jutro wstanę o 6 i będę funkcjonować. Musiałam jednak się wyrobić, bo w piątek wyjeżdżam i nie wiem kiedy później mogłabym zasiąść do pisania. Mam straszny deficyt czasowy. No ale nie ważne. Jak rozdział? Może być? Nie jesteście rozczarowani? Starałam się, słowo :) a że wyszło jak wyszło, to już inna sprawa :D

Życzę udanej majówki :)))