Dzień w Raju - Rozdział 3

Saturo nie miał szans na uniewinnienie. Choć wszystko miało jeszcze potrwać, to wiadomo było, że czeka go dożywocie. W ramach łaski mógłby dostać sto pięćdziesiąt lat pozbawienia wolności, ale to na jedno wychodziło. Został oskarżony o nie jedno, a sześć zabójstw małych dziewczynek ze szczególnym okrucieństwem. Dowody jakie ukrywał w składziku pani Hogaki, były jego trofeami, przez które wznowiono postępowanie w pięciu niewyjaśnionych sprawach, dotyczących zabójstwa. Na nożycach do żywopłotu znaleziono krew Niki, co przypieczętowało ostatecznie winę Saturo. Znalazł się również kluczyk do kłódki, jaka była na drzwiczkach składziku. Wszystko ułożyło się w jedną zgrabną całość. Niejasne stało się tylko to, dlaczego Niki przyjęła łańcuszek od Saturo.

Kilka kolejnych dni zleciało szybko. W środę Sasuke i Naruto zakończyli swoją część pracy, przekazując pełną dokumentację prokuratorowi. Uzumaki chciał oblać ich wielki sukces. Zarządził więc imprezę u siebie w domu.

- Dawaj, ruszamy. Muszę jeszcze dokupić coś do picia i podskoczyć po pizzę. Jedziesz ze mną? - Spytał rozentuzjazmowany blondyn.

- Będę trochę później. Muszę coś jeszcze załatwić. - Uchiha odburknął, udając wielce zaczytanego w aktach nowej sprawy.

- Tylko nie każ na siebie zbyt długo czekać, bo wyślę po ciebie radiowóz.

Jak tylko Naruto opuścił pomieszczenie, Sasuke wyciągnął z kieszeni mały pierścionek i dokładnie mu się przyjrzał. Uśmiechnął się i zaciskając dłoń, wyszedł z komisariatu. Mały krążek ponownie znalazł się w jego kieszeni, a on pojechał do pobliskiego jubilera. Wysiadł z auta, lecz zatrzymał się przed wejściem. Nie bardzo wiedział jak poprowadzić rozmowę ze sprzedawcą. Przez gardło nie przeszłyby mu jakiekolwiek tłumaczenia, a sprzedawca mógłby pomyśleć, że biżuterię ukradł i przychodzi, by poznać jej wartość. Zacisnął pięści z irytacji. Wystarczyłoby wprowadzić w temat Naruto, a wtedy on by zajął się tłumaczeniem, a Uchiha mógłby tylko pilnować, by przyjaciel nie powiedział zbyt wiele. Ten plan jednak odpadał. Jego zbyt wygórowane ego nie przeżyłoby upokorzenia związanego z przyznaniem, że chce dowiedzieć się czegokolwiek o dziewczynie, która uciekła niczym kopciuszek, pozostawiając po sobie kilka fantów, między innymi złoty pierścionek, o biustonoszu nie wspominając. Uzumaki mógłby pomyśleć, że zależy mu na odnalezieniu tej dziewczyny, a to przecież była kompletna bzdura. Postanowił więc obrać inny kierunek. Ponownie znalazł się w aucie i ruszył w stronę zaprzyjaźnionego lombardu. Prowadził go dziwny człowiek z niebywałą wiedzą, z której korzystali niejednokrotnie podczas swojej pracy w policji.

Nieduży pierścionek, jaki znalazł się w posiadaniu Sasuke, był jedynym śladem, który mógł coś sensownego powiedzieć mu o właścicielce. Słabo jednak wierzył, że zdradzi nazwisko dziewczyny. Ona jak do tej pory nie pojawiła się u niego w domu, co też sugerowało, że wartość pierścionka jest niewielka. Możliwe, że odpuściłby sobie tą sprawę, ale czuł, że jest to winny Hinacie, gdyż to właśnie ten mały, niepozorny pierścionek nakierował jego uwagę na biżuterię Niki na zdjęciu. Choć nie miał pewności, czy nie nadinterpretuje znaczenia złotego krążka, instynktownie poszedł tym śladem. Specem od wszystkiego był Shino. Prowadził on lombard, w którym można było dostać prawie wszystko. Jego wiedza zaskakiwała nie jednego i to nie raz. Był jednak specyficzny i mimo czystej kartoteki, wyglądał jak typ spod ciemnej gwiazdy. Miał też nietypowe hobby, którego najlepiej było nie poruszać, bo potrafił zamęczyć wiedzą o wszelkiej maści robaczków, jakie żyją na świecie. Sasuke wszedł do sklepu, od razu dostrzegając zakapturzoną postać przy ladzie. Właściciel rozmawiał z klientem, chcącym wepchnąć mu znaczki, które według młodzieńca były warte fortunę. 

- Kolekcja jest niekompletna, a przez to warta połowę tego co pan myśli. Nie zaproponuję więcej i to moje ostatnie słowo. - Rozbrzmiał niski, lakoniczny głos właściciela.

- W takim razie nie sprzedaję! - Zakomunikował twardo klient, zamykając gwałtownie klaster i szybkim krokiem kierując się do wyjścia. Po chwili rozbrzmiał huk trzaskanych drzwi. 

- Nie udana transakcja? - Sasuke rzucił mimochodem, aby jakoś zacząć rozmowę.

- Wróci tu, gdy sprawdzi, że nigdzie nie dostanie więcej za swoje znaczki, niż u mnie. - Odpowiedział Shino ze spokojem w głosie. - Co cię do mnie sprowadza? 

- Mam coś, o czym chciałbym się czegoś dowiedzieć. - Odpowiedział Sasuke, po czym spostrzegł, że Shino wyciąga gumowe rękawiczki. - Nie będą potrzebne. - Na szklanym blacie położył mały pierścionek. 

Mężczyzna w kapturze nic nie mówiąc odłożył rękawiczki i odszedł kawałek, po czym wrócił z dużą, jubilerską lupą. Podniósł biżuterię przyniesioną przez policjanta i od razu spojrzał na przedmiot przez dodatkowe szkło powiększające, nie zdejmując wielkich okularów, jakie miał na nosie.

- Hmmm... - Wydobyło się z ust właściciela lokalu. - Ciekawe.

- Co jest w nim ciekawe? - Zapytał mimo chodem Sasuke. Starał się nie pokazać, jak bardzo zaintrygowany jest odpowiedzią na swoje pytanie. 

Shino zlekceważył usłyszane słowa. Podszedł do gabloty z podobnymi przedmiotami i chwilę czegoś szukał. Gdy znalazł, przyglądał się co chwila jednemu, to drugiemu pierścionkowi. 

Brunetowi brakowało teraz Naruto. Blondyn bez wątpienia nie wytrzymałby i już zadałby masę pytań, za które Sasuke by go zgonił, ale na które sam chciałby poznać odpowiedzi. Brak niecierpliwego i dociekliwego przyjaciela, uświadomił mu, jak dobrym są duetem i że on w pojedynkę czuje się niekompletny. Przez gardło nie przeszło mu jednak żadne z pytań, jakie zadałby Uzumaki, to też stał, starając się utrzymać na twarzy maskę obojętności.

- To jakiś dowód w sprawie? - Spokojnie, obojętnie i dość lakonicznie zapytał Shino.

- Coś w tym stylu, choć to bardziej sprawa prywatna. - Równie obojętnym głosem odparł Uchiha. On jednak w przeciwieństwie do rozmówcy, starał się utrzymać taką postawę, pod maską obojętności.

- Dlatego nie przyszedł Naruto. Już myślałem, że się pokłóciliście. Słyszałem, że rozwiązaliście trudną sprawę. Naruto ponoć organizuje imprezę. Wysłał mi...

- Do rzeczy. - Przerwał mu groźnie Sasuke. - Możesz mi coś o tym powiedzieć? - Ruchem głowy wskazał na pierścionek w ręku zakapturzonego mężczyzny.

- To zależy co chciałbyś wiedzieć. - Shino zdawał się w ogóle nie przejąć zachowaniem bruneta.

- Coś co naprowadziłoby mnie na właściciela. - Odrzekł z irytacją Uchiha.

- Chciałeś chyba powiedzieć właścicielkę. To zdecydowanie damska biżuteria.

- Do rzeczy! - Warknął groźnie brunet, żałując w duchu, że zrezygnował z wizyty u prawdziwego jubilera.

- To niezłe cacuszko. - Właściciel lombardu wrócił do lakonicznego wypowiadania słów. W dalszym ciągu ignorując nieprzyjemną postawę policjanta. - Ktokolwiek go nosił, albo ma kasy jak lodu, albo bardzo bogatego narzeczonego.

- Jest dużo wart? - To już był jakiś ślad, więc Sasuke zmienił nastawienie na bardziej przyjazne.

- Widzisz ten pierścionek? - Shino uniósł w dłoni przedmiot ze swojej zawartości sklepu. Uchiha kiwnął mu głową. - Jest wart niecałe dziesięć tysięcy. Ten co ty przyniosłeś, jest dużo nowszy i ma większy kryształ. Bez wątpienia to brylant i jak się domyślam, najlepszej jakości. To domena firmy, która zajmuje się produkcją. Każdą ze swoich ozdóbek znakują małym logiem. Nie powiem ci ile dokładnie jest wart, ale

zakładam, że kilkanaście tysięcy.

Sasuke wciągnął powietrze, zachłysnąwszy się tą wiadomością. Hinata nie stwarzała wrażenia tak bogatej, ani z ubioru, ani z charakteru. Skąd więc miała taki drogi pierścionek?

- Gdzie można kupić taką biżuterię? - Liczył, że gdzieś go to zaprowadzi, dlatego musiał spytać.

- Nie mają sklepów, w tej okolicy. - Sasuke skrzywił się na słowa Shino. - Z ich usług korzysta sama śmietanka. Jeśli coś chcą, przyjeżdża konsultant i składa ofertę, pokazuje najnowsze modele, bądź na bieżąco tworzy projekt dostosowany do klienta.

- Czy można więc odnaleźć właścicielkę? - Sasuke chciał, aby pytanie zabrzmiało tak, jakby nie była to informacja ważna. Sam jednak słysząc swój głos, wiedział, że mu się to nie udało. Shino zmierzył go czujnie wzrokiem, po czym udał, że nie dostrzega nietypowego zachowania policjanta.

- To będzie trudne. Udzielą ci informacji, jeśli będziesz miał nakaz. - Domyślając się, że brunet nic takiego nie dostanie, kontynuował dalej. - Jest jednak inny sposób. Bogacze mają dziwne upodobania. W ostatnim czasie modne robi się ubezpieczanie wszystkiego, łącznie ze swoimi częściami ciała. Jest duża szansa, że właściciel ubezpieczył pierścionek od kradzieży, czy też zniszczenia. Jeśli coś takiego miało miejsce, to proponuję zajrzeć do Chojiego. On może pomóc.

- Dzięki. - Sasuke zagarnął pierścionek do kieszeni, podał rękę Shino i wyszedł, rzucając przez ramię: "Trzymaj się".

Informacje od Shino nie dawały spokoju Sasuke. "Pierścionek jest prawdopodobnie wart kilkanaście tysięcy złoty." Skąd ludzie biorą na to kasę i po co im tak droga biżuteria? On nigdy nie kupiłby takiego pierścionka, bo wydawałoby mu się, że to marnowanie pieniędzy. Jak widać, można zgubić tak cenną rzecz i co wtedy? Czemu Hinata po niego nie wraca? Nie wyglądała na taką, która nosi kradzioną biżuterię. Niepokoiło go też, że mógłby to być pierścionek zaręczynowy, jak wspomniał właściciel lombardu. To by oznaczało, że dziewczyna z baru potraktowała go tak, jak zazwyczaj on traktował kobiety. Że też zrobiła to akurat ta, którą zdecydował się zabrać do swojego domu. Nie takiego obrotu spraw się spodziewał.

- O czym myślisz? - Naruto radosnym głosem, rozwiał jego rozmyślania dotyczące pierścionka i jego właścicielki.

- Zastanawiam się czemu tak się szczerzysz. - Odburknął mu od niechcenia.

- No stary, powinieneś się cieszyć. Rozwiązaliśmy naszą pierwszą poważną sprawę, a dodatkowo pięć innych. Jesteśmy mistrzami.

Blondyn miał racje. Powinien się cieszyć, tylko jakoś tego nie czuł. Niki nie była pierwsza. Gdyby śledczy dorwał Saturo, kiedy popełnił pierwszą z brodni, pięć pozostałych dziewczynek żyłoby prawdopodobnie do teraz. Ich pierwszy, wielki sukces w rzeczywistości miał gorzki posmak. Zmusił się jednak do uśmiechu i stuknął swoją butelką o szkło w ręku przyjaciela.

- Za mistrzów. - Burknął z udawanym entuzjazmem.

Naruto uśmiechnął się promieniście, klepnął przyjaciela w ramię i powędrował do kolejnego ze swoich gości, zostawiając Sasuke samego na balkonie. Uchiha ukrywał się tu przed piszczącymi dziewczynami, które nader entuzjastycznie chciały świętować z nim ten dzień. Każda z obecnych kobiet drażniła go i psuła humor, nawet gdy milczała. Problem w tym, że one nie chciały siedzieć przy nim cicho, tylko zamęczały go swoim ciągłym paplaniem. Wyjątkiem była Sakura. Poznał ją, gdy zaczynał akademię. Początkowo jej nie znosił, bo zachowywała się jak inne z jego koleżanek. Na jego nieszczęście podzielono ich na trzyosobowe grupy. Wtedy też trafił do drużyny z wkurzającym Naruto Uzumakim i irytującą Sakurą Haruno. Ciężko było mu wytrzymać z tą dwójką, ale tylko do czasu. W którymś momencie, stali się jego przyjaciółmi. Sakura dalej się w nim podkochiwała, ale przestała zachowywać się tak jak jej koleżanki, co poprawiło ich wzajemne relacje.

- Pewne rzeczy się nie zmienią.

Uchiha podniósł głowę, a jego wzrok spotkał się z zielonymi tęczówkami Sakury. Mimowolnie na usta wpełzł mu cwaniacki uśmiech.

- Po co zmieniać coś, co jest dobre? - Odrzekł z przekąsem.

- Suń się, Uchiha. - Dosiadła się do niego, jak tylko zrobił jej miejsce na niewielkiej ławeczce. - To w twoim stylu. Impreza na waszą cześć, a ty siedzisz ukryty, z dala od reszty.

- Co tu świętować? Nie wróci to życia żadnej z ofiar.

- Zawsze wiedziałam, że tylko grasz takiego nieczułego gościa. - Odparła smutno. - Założę się, że jesteś zdolny do dużo głębszych uczuć niż chociażby Naruto.

Prychnął głośno i upił kilka łyków piwa.

- Nigdy nie zakładaj się o to, bo ewidentnie przegrasz wszystko co postawisz. - Odpowiedział jej obojętnie, nie patrząc na nią. Według niego się myliła. On nie był już zdolny do żadnych uczuć. Jedyną silną emocją jaką znał, była nienawiść.

Dalszą wymianę zdań uniemożliwiło pojawienie się Shikamaru. On również postanowił ulotnić się z imprezy, a balkon był najlepszą lokalizacją, bo można było zapalić.

- Upierdliwa ta impreza. - Skwitował nowo przybyły, wypuszczając z ust dym tytoniowy.

Haruno i Uchiha wymienili jedynie porozumiewawcze spojrzenia. Chwilę później Sakura oparła głowę na ramieniu Sasuke. Nie przeszkadzało mu to. Była jego przyjaciółką i było jej wolno na wiele więcej niż innym kobietom. On nie przyznałby się na głos do tego, ale czasem jej bliskość była pokrzepiająca i mile widziana. Choć skrywał to w sobie, ona wiedziała, że nawet taki twardziel jak Sasuke Uchiha czasem potrzebuje drugiego człowieka. Liczyła, że kiedyś zda sobie sprawę z tego, że jest dla niego kimś więcej i stworzą wspólnie coś, co można nazwać związkiem. Czekała już dość długo na niego, ale była gotowa poczekać tyle ile będzie trzeba.

* * *

Sasuke wrócił do domu późno w nocy. Czuł się zmęczony całym dniem. Nie wypił zbyt wiele na imprezie, w przeciwieństwie do Naruto i Kiby. Blondyn w którymś momencie odpadł. Wspólnie z Shikamaru położyli jego do łóżka, Inuzukę na kanapie, ogarnęli resztę gości i wyszli. Dopiero w swoim mieszkaniu Uchiha zauważył, że ma wiadomość od Shino. Odczytał przesłany tekst. „Gadałem z Chojim. Ma dla Ciebie pewne informacje w sprawie tego pierścionka.”

Nie miał jednak głowy, aby złościć się na właściciela lombardu za to, że rozmawiał w jego sprawie z Chojim, chociaż sam jeszcze nie zdecydował się na wizytę u niego. Tak to bywa, kiedy zgłasza się do kogoś, kto cię zna. Tego dnia położył się spać, nie zastanawiając się co dalej. Mógł przecież podjąć decyzję rano, kiedy będzie w miarę wyspany, wypoczęty i całkowicie trzeźwy.

* * * * *

Przyznam się, że przez chwilę miałam stracha, że to opowiadanie wygra, a ja nie będę miała co wstawić :)) No ale jak widać, moje obawy nie były słuszne. Wybrałam je, bo było zbyt często blisko wygranej, nie łapiąc się na publikacje. Mam nadzieję, że osłodzi osobom głosującym przegraną. Wiem, że jest dość mało tekstu, ale ciężko było mi ostatnio znaleźć czas, a kiedy była chwila, padałam ze zmęczenia, przez co pisanie nie szło. 

Dziękuję wszystkim głosującym. Następne opowiadanie jakie się pojawi, to oczywiście Labirynt Luster :))

PS. Nie ogarniam czemu nie chce się skopiować w takim formacie jak mam napisane opowiadanie w wordzie :(( Próbowałam to poprawić, ale nie dałam rady