Labirynt Luster - Rozdział 38

O zgrozo! Zostałam sam na sam z Sasuke. Ponieważ ludzka głupota nie ma końca, ja pokazałam jak wiele takich samych błędów można popełnić w przeciągu kilku minut. Dałam kolejny krok w tył, ostatecznie odcinając drogę wyjścia. Uchiha oparł się całym ciałem o drzwi, blokując mi wyjście, a innym, hipotetycznym wybawcom, wejście. Jego spojrzenie nie wróżyło nic dobrego. On wiedział. Domyślił się, bo widział tą durną gazetę i teraz mógł zażądać wyjaśnień. Spuściłam głowę, nie mogąc dłużej znieść czegoś na wzór niechęci jakimi przeszywały mnie jego tęczówki, w oprawie ściągniętych brwi.

- W co ty grasz? - Zapytał w taki sposób, jakbym nie miała wyboru i musiała mu odpowiedzieć.

O zgrozo! On wiedział, wiedział, wiedział. Poskładał puzzle i rozgryzł mój największy sekret. Serce prawie mi stanęło, głos ugrzązł w gardle, a ja szukając ratunku postawiłam kolejny krok w tył. Co mogłam zrobić? Krzyknąć? Tylko co i czy ktokolwiek by to dało?

- Może powinienem zapytać inaczej. Co jest między tobą i moim bratem? 

Gapiłam się w podłogę, analizując pytanie jakie mi zadał. Bratem? Moim bratem? Niepewnie podniosłam wzrok, łapiąc jego rozgniewane spojrzenie. Nie moim bratem, tylko jego bratem. Nie mogłam uwierzyć w szczęście w tej nieszczęsnej sytuacji. Serce waliło mi jak oszalałe. On nie wiedział kim jestem? Zatrzymał mnie w sali tylko po to, aby zapytać o relacje jakie łączyły mnie z Itachim? Nie dochodziło do mnie to co się właśnie działo.  Nie zatrzymał mnie tu, aby zniszczyć to co budowałam od tak dawna, tylko chciał wiedzieć o relacjach łączących mnie z Itachim.

- Nic. - Wypowiedziałam tak cicho i chrypliwie, że nie byłam pewna, czy ktokolwiek mnie usłyszał.

- Nie kpij ze mnie! Co jest między tobą i moim bratem?! - Tym razem głos był bardziej donośny, z nutką rozkazu.

Cofnęłam się o kolejny krok, co było kolejnym, największym z moich błędów. Odepchnął się od drzwi i zaczął kroczyć w moją stronę. Ja odruchowo zaczęłam się dalej cofać, aż trawiłam na opór w postaci przeciwległej ściany z oknami. Pośladkami oparłam się o kamienny parapet. Sasuke stanął bezpośrednio przede mną. Zbyt blisko jak na relacje koleżeńskie. Moglibyśmy oddychać tym samym powietrzem, gdyby nie to, że był wyższy ode mnie.

- Nie testuj mojej cierpliwości, Terumi. - Choć głos znacząco ściszył, to nie było lepiej. Bałam się go jeszcze bardziej, niż na początku rozmowy. Czego on właściwie ode mnie chciał?

- Czemu nie zapytasz brata? - Odpowiedziałam licząc, że w ten sposób jakoś się od niego uwolnię. To nie mnie powinien pytać o takie rzeczy.

- Myślisz, że nie pytałem? - Rzekł nieprzyjemnie. - Itachi wścieka się, gdy rozmowa schodzi na twój temat. Pewnie telefon też rozwalił przez ciebie.

- Co? - Spojrzałam na niego ponownie nie rozumiejąc co on do mnie mówi. Jaki znowu telefon i co niby ja miałam mieć z tym wspólnego?

- Przez tydzień chodził jak struty, aż pewnego dnia wrócił do domu zadowolony. Zaczął się stroić, jakby wybierał się na ważne spotkanie, a wieczorem rzucił telefonem o ścianę.

- Nic mi o tym nie wiadomo. - Broniłam się, bo przecież nie całe zło tego świata, to moja sprawka.

- To było w sobotę, tuż przed twoim powrotem. Coś świta?

Nie świtało! Mogło być wiele różnych powodów wyjaśniających jego zachowanie i nie wiążących się ze mną. Sasuke przerażał mnie zbyt mocno. Zarzucał mi coś, czego moja głowa nie mogła pojąć, a ja nie mogłam się uspokoić. Nogi mi dygotały. Czemu on aż tak bardzo mnie przerażał? Prawie jak Tsukino. Różnica była tylko taka, że ona już wyrządziła mi wielką krzywdę, a on póki co nie. Mimo tego bałam się go potwornie. Możliwe że nawet bardziej niż Ropuchy.

- Więc w co grasz?

- Ja nic nie wiem. - Mój głos zdradził mój stan. Wbrew swojej woli, byłam bliska płaczu i to było słychać w ostatniej wypowiedzi. Miałam ochotę wykrzyczeć mu w twarz, aby poszedł szukać odpowiedzi u Tsukino. Skoro ta dwójka wiecznie razem się zabawiała, to ona ma na pewno lepsze informacje.

Sasuke ujął palcami moją brodę, unosząc ją w górę. Staliśmy zdecydowanie za blisko siebie. On wpatrywał się w moje oczy, a ja wbrew wielkiej chęci odwrócenia się w bok, wytrzymywałam jego spojrzenie. Po chwili nachylił się, prawie dotykając swoimi wargami do mojego ucha. Jego czarne kosmyki łaskotały mój policzek. Czułam ciepło jego oddechu, zamierając przez chwilę jak posąg. Nie podobała mi się ta sytuacja ani trochę.

- Pamiętasz jak ostrzegałem cię przed Itachim?

Moje delikatne kiwnięcie głową odpowiedziało mu na pytanie.

- To nie ciebie powinienem wtedy ostrzec przed nim, tylko jego przed tobą.

Odsunął się, obdarzając mnie po raz ostatni nieprzychylnym spojrzeniem i wyszedł z klasy. Osunęłam się na podłogę, walcząc o odzyskanie oddechu. O zgrozo! On nie wie. Odetchnęłam głębiej, czując niewyobrażalną ulgę i satysfakcję, bo dalej na swój sposób byłam bezpieczna. Ze strachu napięłam wszystkie mięśnie, przez co czułam niewyobrażalny ból w całym ciele. To jednak dało się przetrwać. Pies ganiał całą resztę. Liczyła się chwila, w której przetrwałam spotkanie z Sasuke.

Siedziałam tak do dzwonka. Zerwałam się do pionu w momencie, kiedy otworzyły się drzwi, a do sali zaczęła się wlewać fala uczniów. Musiałam chwilę przeczekać, aż wszyscy wejdą i da się opuścić pomieszczenie. Gdy już udało mi się dostrzec szanse w postaci sporej luki, ruszyłam, zderzając się jednocześnie z innym ciałem. Nie miałam wątpliwości, że to mężczyzna i to zdecydowanie dobrze zbudowany. On praktycznie odrobinę wyhamował, a ja poleciałabym w tył, lądując na tyłku, gdyby nie jego silne ramiona i refleks.

- Rusz się. - Burknął ktoś zza pleców ściskającego mnie ucznia.

- Chętnie. - Zabrzmiał znajomy głos z bardzo bliska i już wiedziałam, że nie trafiłam na przypadkową osobę, choć w pierwszej chwili nie potrafiłam przypisać tego głosu do właściciela.

Mężczyzna zaczął się wiercić, przyciskając mnie do siebie jeszcze bardziej. Nie dałam rady zareagować. Nawet nie wiedziałam co zrobić. Standardowo w sytuacji zagrożenia moje ciało ogarniał paraliż, a ja liczyłam na jakikolwiek cud uratowania mnie przez osobę trzecią.

- Co ty robisz, kretynie? - Usłyszałam stanowczy głos dyrektorki i odgłos uderzenia.

Trzymający mnie uścisk puścił, a chłopak stojący przede mną dotykał obolałego miejsca na głowie.

- Odciskam na sobie mapę kobiecego ciała, by zapamiętać jak najwięcej szczegółów i móc je odtworzyć przy najbliższej masturbacji. - Hidan szczerzył się do dyrektorki, odpowiadając swobodnie na jej ostatnie pytanie, jakby rozmawiał z kumplem, a nie nauczycielem.

- Żebym czasem ja ci czegoś nie odcisnęła.

Hidan błyskawicznie padł na kolana, wyciągnął ręce do góry, w stronę starszej kobiety, która podeszła już do biurka nauczycielskiego i spojrzał błagalnym wzrokiem.

- Co pani chce i gdzie chce. Marzę o tym od pierwszego dnia, gdy panią ujrzałem.

- Siadaj kretynie do ławki i nie błaznuj więcej, a ty dziecko nie wydaje mi się, abyś była z tej klasy. Idź na lekcje. - Jej ostatnie wyraźnie skierowane było do mnie. 

Kiwnęłam jej głową i ponownie ruszyłam do drzwi. Tym razem nikt na mnie nie wpadł.

- Odprowadzę ją do klasy. - Hidan błyskawicznie zerwał się na nogi i wyszedł za mną. Nim zamknął drzwi, słychać było, jak dyrektorka grozi, że zadzwoni do jego ojca, ale on się nie przejął, tylko złapał mnie za nadgarstek i pociągnął mocno, aby jak najszybciej znaleźć się dalej rozgniewanej kobiety. Drzwi się otworzyły i było słychać donośny krzyk, nawołujący mojego towarzysza, ale my byliśmy już schowani za najbliższym zakrętem. - Uf, było blisko.

- Możesz mnie puścić? - Odzyskałam głos. Choć Hidan był zwariowanym i bezczelnym człowiekiem, którego nie mogłam zrozumieć, to nie czułam się przy nim zagrożona. Był zboczony, ale na swój sposób miły.

- A po co? - Zaśmiał się wymownie. - Przecież odprowadzam cię do klasy, na wyraźne życzenie Tsunade.

- Będziesz miał problemy.

Zaśmiał się trochę zbyt głośno, w ogóle się tym nie przejmując.

- Uwielbiam jak się złości. Oddycha wtedy ciężko i cycki jej skaczą. Jeszcze lepiej jest jak krzyczy, siedząc w swoim gabinecie, za biurkiem, a najlepiej, gdy opiera dłonie o biurko, nachylając się w moją stronę. W połączeniu z dużym dekoltem, widok nie do opisania.

- Mówiła, że zadzwoni do twojego ojca. - Przypomniałam mu słowa dyrektorki, chcąc zakończyć jego wypowiedz. Przedstawiony przez niego opis, nie przypadł mi do gustu. Czy on niezależnie co robił, zawsze myślał tylko o cyckach?

- Niech dzwoni. Jak wkurzają się, wzajemnie się nakręcając, ja dostaję orgazmu. To gdzie masz teraz zajęcia?

Nie mogłam go zrozumieć. Lubił irytować ludzi? Nawet przez chwilę nie przyszłoby mi do głowy, aby cieszyć się z faktu, że kogoś celowo denerwuję, a tym bardziej, że mój tata złości się na mnie. To dla mnie co najmniej dziwnie, a może nawet niedorzeczne.

- Piętro wyżej. - Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, choć dopiero po chwili.

- To ruszamy. - Wypowiedział hardo i ruszył w stronę klatki schodowej, ciągnąc mnie za sobą.

Trochę nie mogłam go zrozumieć. Przyjaźnił się z Itachim, a mimo tego co ostatnio się działo, rozmawiał ze mną w swój normalny sposób. Za sprawą jego zachowania, to ja czułam się dziwnie. Kiedy znaleźliśmy się pod klasą, stanęłam tępo patrząc na drzwi.

- Co, nie jesteś pewna, czy tu masz zajęcia? - Zadrwił ze mnie chłopak o włosach białych jak śnieg.

- Jestem.

- Więc w czym problem?

- Zastanawiam się co powiedzieć. - To nie było moje jedyne zmartwienie. Przerażała mnie myśl, że muszę stawić czoła nie tylko nauczycielowi, ale również Sasuke.

- Możesz powiedzieć dziękuję ci panie i władco za odprowadzenie mnie pod samą klasę. Choć bardziej preferowałbym zapłatę w naturze.

- Nie chodziło mi o ciebie. - Mimowolnie się skrzywiłam. - Zastanawiam się co powiedzieć nauczycielowi.

- Nic. Wejdź i siadaj do ławki.

- No ale się spóźniłam.

- Nie ty pierwsza i nie ostatnia. Głowy ci nie urwą. Jak się zaczniesz tłumaczyć, to pomyśli, że coś kręcisz, bo tylko winni się tłumaczą.

- A jak zapyta?

- Powiedz, że byłaś w klopie. Natury nie oszukasz, to też nikt nie będzie wnikał, co tam robiłaś. - Spoglądałam na niego nie do końca przekonana, choć było ziarnko prawdy w tym co mówił. - Czego ty się boisz? Ze szkoły cię za to nie wyrzucą. Do starych nie zadzwonią, bo musiałabyś się notorycznie spóźniać, a sądząc po twoim zachowaniu, to pewnie pierwszy raz. - Nie odpowiedziałam mu, tylko spuściłam głowę. - To wchodzisz czy nie? Bo jak za dziesięć sekund dalej tu będziesz, to przerzucam cię przez ramie i zabieram do szatni na zabawę w doktora. Jestem w tym dobry. Szczególnie w specjalizacji ginekologicznej. No a po dokładnych oględzinach, zmieniam się w kominiarza i czyszczę kanał długo i dokładnie. - Przyglądałam mu się, licząc, że żartuje, a ja wyczytam to z jego twarzy. On uśmiechał się szeroko, a oczy mu dziwnie błyszczały. - Sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć. - Policzył trochę za szybko.

Znowu mnie sparaliżowało, przez co nie zrobiłam tego co powinnam. W duchu liczyłam, że Kacper wyskoczy teraz na korytarz i odciągnie ode mnie tego zboczeńca. Hidan zbliżył się tak szybko, że nie zarejestrowałam nawet tego, kiedy się poruszył. Koszykarze byli szybcy, za szybcy.

- Masz takie cycuszki, że dla ciebie zrobiłbym wyjątek od reguły, ale niestety jesteś na liście, kapitanowo.

Stuknął w drzwi, otworzył je i wepchnął mnie do środka. Przez chwilę stałam jak słup soli, a moje policzki płonęły.

- Dobrze się czujesz, Hinato? - Zapytał nasz nauczyciel. Odpowiedziałam mu ruchem głowy. - Na pewno?

- Tak. Przepraszam za spóźnienie. - Skwitowałam cichym głosem, po czy poszłam do swojej ławki z nogami jak z waty. 

Choć miałam spuszczoną głowę, kątem oka dostrzegłam jak inni mi się przyglądają. Sakura przyłożyłam mi rękę do czoła, aby sprawdzić czy czasem nie mam gorączki. Od rozpoczęcia minionej przerwy przeżyłam jeden z bardzo niezrozumiałych i zaskakujących nagłymi zwrotami akcji kwadrans. Najpierw atak ze strony Sasuke, a później... Co Hidan miał na myśli? Jaka znowu lista? Być na niej to dobrze, czy źle?

- Gdzie byłaś? - Usłyszałam cichy szept Sakury. - Nigdzie nie mogłam cię znaleźć.

- W łazience. - Odpowiedziałam jej równie cicho. Nie wiem czemu skłamałam. W zasadzie mogłam jej powiedzieć prawdę, niczego nie ryzykując.

- Tak długo?

Pokiwałam głową, a ona o dziwno nie zapytała o nic więcej. Naprawdę to zadziałało? Spojrzałam na nauczyciela. On również wydawał się zachowywać normalnie. Nie zapytał co się stało i dlaczego się spóźniłam. Co do Sasuke to zachowywał się tak, jakbyśmy w ogóle ze sobą nie rozmawiali. Hidan miał racje. Czego się więc bałam? Czy gdyby nie było ze mną zboczonego koszykarza, to weszłabym do sali sama? Czy może stałabym przed drzwiami, zwlekając tak długo, aż wejście nie miałoby żadnego sensu? Musiałam przyznać przed samą sobą, że w niektórych kwestiach jestem potwornym tchórzem. Chciałabym to w sobie zmienić. Nabrać odwagi i dystansu. Może to pomogłoby mi radzić sobie z atakami takich ludzi jak Tsukino. Tylko jak z tchórza zmienić się w kogoś odważnego? Może moim rozwiązaniem była przyszywana mama Nejiego. Równie dobrze mogłam zacząć już dzisiaj próbować być taka jakbym chciała. Jako pierwszy cel do sukcesu postawiłam sobie rozmowę z Hidanem i próbę wyciągnięcia od niego, o jakiej liście mówił, dlaczego nazwał mnie kapitanową, a na koniec zwrócenie uwagi, aby przestał skupiać swoją uwagę na moich piersiach. To miała być rozgrzewka pod dużo trudniejszą rozmowę, jaka czekała mnie z Itachim. O ile on jeszcze chciał ze mną rozmawiać. Zanim zadzwonił dzwonek rozpoczynający przerwę, byłam pewna, że wykonam swój plan wzorowo. Zwątpienie przyszło dużo szybciej niż zakładałam. Uciążliwy dźwięk zwiastujący, szanse na działania, wyprał ze mnie chwilową odwagę, zatapiając w wątpliwościach. Nie poszłam szukać Hidana, bo przecież jak mam do niego zagadać? Cześć Hidan. Zamiast skupić się na zajęciach, zastanawiałam się co miałeś na myśli mówiąc, że jestem na liście. Wyjaśnij mi to, proszę, a ja... Co ja? Poproś zboczucha o trzy rzeczy, a zobaczysz jaką poda cenę. Mogłabym się założyć, że rzuci coś w stylu: "Pokarz cycki, to powiem ci co chcesz wiedzieć" albo jeszcze bardziej wymowny tekst. Z nim to nigdy nic nie wiadomo.

- Co jesteś taka zamyślona i czerwona? - Z moich rozmyślań wyrwała mnie Sakura.

- Słyszałaś kiedyś o jakiś liście w szkole? - Wypaliłam nie zastanawiając się co mówię, no ale przecież Sakura to skarbnica wiedzy dotyczącej ludzi w szkole.

- Liście? Dobrze ty się czujesz? W szkole jest pełno list.

- No ale takich na przykład wśród sportowców.

- Hinata mów że po ludzku, bo nic nie rozumiem i szczerze zaczynam się o ciebie martwić.

- Hidan powiedział mi, że jestem na jakieś liście. - Była moją przyjaciółką i jeśli tak dalej miało być, to nie powinnam przed nią zatajać wszystkiego.

- Kiedy ci to powiedział?

- Przed lekcją, a właściwie to już podczas trwania. Spotkaliśmy się i odprowadził mnie do klasy.

- Ten Hidan? Przecież to kretyn myślący jedynie o seksie. Jeśli on mówi o jakieś liście to na pewno ma na myśli laski do zaliczenia, albo zaliczone. W twoim wypadku pewnie chodzi o te pierwsze. Lepiej trzymaj się od niego jak najdalej. Kto wie jak on zwabia te wszystkie baby, skoro nie grzeszy ani inteligencją ani urodą.

Nie podobała mi się ta interpretacja. Bo raczej nie byłam na żadnej z tych list, ale jeśli takie listy istniały wśród koszykarzy, to stwierdzenie "kapitanowo" jasno sugerowało u kogo stałam się jednym z odhaczonych punktów. Musiałam jakoś wyciągnąć informacje od Hidana. Mogłam spróbować podstępu przy kolejnym spotkaniu, o ile do takiego dojdzie. Najpierw Hidan, a później Itachi. 

Jako że życie potrafi szybko weryfikować nasze postanowienia, jeszcze na tej samej przerwie idąc z Sakurą dostrzegłyśmy z przeciwległej strony Itachiego idącego z Sasorim. Obie przystanęłyśmy, nie czując pewności czy iść dalej, czy też skręcić i szukać sposobu na uniknięcie bezpośredniego spotkania. Nie było pewności czy się zatrzymają przy nas. Właściwie szanse były małe. Moje oczy uważnie badały poważną i surową twarz bruneta. On obserwował mnie. Nie mogłam liczyć na przyjazne ani miłe spojrzenie. Niedawno wyrzuciłam go z domu, dając mu kolejny powód, aby mnie znienawidził. Mimo tego widziałam, że jego kroki prowadzą go wprost do mnie. Serce waliło mi jak szalone. Miałam dać mu szansie na rozmowę. Wysłuchać tego co chciał mi powiedzieć. Jeśli chciałam postępować zgodnie ze sobą, to nie mogłam mu teraz odmówić. Nie do końca gotowa na to co miało nastąpić, przymknęłam oczy.

- A tobie co?

Poczułam jego zapach. Nie wiem czy naprawdę, czy po prostu to sobie wyobraziłam, ale poczułam zapach Itachiego w momencie, gdy mnie mijał. Nie zatrzymał się. Może poczułabym powiew powietrza, gdyby nie to, że to szkoła i tu co chwila ktoś przechodzi.

- Halo? Ziemia do Hinaty. Jesteś tam jeszcze?

- Jasne. - Uśmiechnęłam się do kuzyna, który zmaterializował się koło mnie gdy tylko przymknęłam oczy.

- Dziś odprowadzę cię do domu. Mam dobry film, więc moglibyśmy sobie obejrzeć wspólnie, a później pouczę cię trochę matmy.

- Naprawdę dobry ten film? - Wtrąciła się Różowa Burza.

- Jasne.

- To ja idę z wami. - Sakura nie zapytała, postawiła twardo swoje warunki, ale to nikomu nie przeszkadzało. Ja uwielbiam spędzać z nią czas, a Neji fajnie jakby się z nią skumplował.

Gdy późnym popołudniem w trójkę zasiedliśmy przed telewizorem, oglądając produkcję przyniesioną przez mojego kuzyna, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że gdyby nie pojawienie się Nejiego, to Itachi podszedł by do mnie, a ja możliwe, że poznałabym informacje, którymi chciał się ze mną podzielić. Tylko czy to bardziej było wrażenie czy też nadzieja, do której głośno i oficjalnie nie potrafię się przyznać?

* * * * *

Myślę, że tym rozdziałem możemy rozpocząć wiosnę na blogu :)

Dziękują za wzięcie udziału w głosowaniu. Jestem bardzo zadowolona z wyników. Jakiś czas temu tknęło mnie na pisanie LL, dlatego rozdział jest tak szybko po wynikach, a oprócz niego napisałam połowę rozdziału do Muspelheim. O ile LL prowadziło w wynikach od samego początku, to Muspelheim zdawało się bez szans na miejsce w czołówce. O wygranej nad Poświęceniem zadecydowały ostatnie dni. To tak, gdyby to kogokolwiek interesowało :D 

No a teraz oddaję Wam pole do popisu, abyście mogli ocenić to co zamieściłam :)