Skorupa Żółwia - Rozdział 4

Po zarwanej nocce w pracy, Obito wygonił Hinatę do domu. Sam pojechał do siebie na cztery godziny. Gdy dziewczyna przyszła do biura Uchiha przetarł oczy, a z głupkowatym wyrazem twarzy stwierdził, że chyba ma majaki, bo widzi Hyugę, której miało dziś nie być. Z sali dobiegło ich zdanie: "Obito odstaw ten krak, bo ci szkodzi!" On jedynie odkrzyknął podwładnemu, że na drugi raz ma mu przynieść sprawdzony towar, a nie gówno halucynogenne.

- Czekaj Hyuga, nie ruszaj się! - Jego uwaga ponownie skupiła się na dziewczynie. Szybko wskoczył do swojego gabinetu, a po chwili wrócił z powrotem. Podszedł do jej biurka i podał jej lizaka w kształcie misia. - To nagroda za dobrą pracę. Jako że lubisz lizać, to powinno ci się spodobać.

Hinata spoglądała na niego zaskoczona. Dopiero gdy strzelił palcami drugiej ręki przed jej oczami, ona odzyskała świadomość sytuacji. Wzięła lizaka i pochyliła głowę, by ukryć rumieńce na policzkach. Jakkolwiek dziwacznie to zrobił i powiedział, to właśnie ją pochwalił. Cieszyła się z tego przez minutę. Gdy Obito zniknął w swoim gabinecie, po sali rozeszły się żarty na jej temat. Na początku lekkie, a z każdą chwilą coraz odważniejsze. Niektórzy zapytali otwarcie co takiego lubi lizać najbardziej i czy im to zademonstruje. Powstała cała masa spekulacji na temat tego co oboje robią, gdy zostają sami po godzinach. Minoru próbował ich uciszyć, lecz bezskutecznie. Gdy żarty były obraźliwe, a Hinacie zrobiło się bardzo przykro, asystent napisał stosownego maila do szefa. Zjechał jego zachowanie i nakazał jak najszybciej to naprawić. Obito poczochrał włosy po przeczytaniu. Przeklął pod nosem. W końcu on wiedział, że z babami to tak jest i wcale nie zdziwiłby się, gdyby ona zaraz się popłakała. Jako że Minoru miał swoisty dar przekonywania, Uchiha wstał od biurka, podszedł do swojej szafki i zaczął zastanawiać się co będzie najbardziej przydatne w tej sytuacji. Decyzję podjął bardzo szybko. Wyszedł od siebie, uniósł broń i strzelił do największego żartownisia, stojącego i gestykulującego na środku sali. Zielona kulka z farbą rozprysła się na jego koszulce.

- Cholera! - Wrzasnął Obito i tupnął nogą o podłogę. - Celowałem w krocze. Z drugiej strony, moja celność wynosi dziewięć na dziesięć. To znaczy, że czeka mnie teraz dziewięć celnych strzałów. - Lufę skierował na krok zaskoczonego kolegi. Ten się szybko zasłonił. - Proponuję zająć się pracą i darować sobie chamskie uwagi. Cieszyliście się, że będziecie mieli koleżankę w pracy, więc teraz zachowujcie się odpowiednio. - Opuścił broń widząc, że już osiągnął to co chciał. Odwrócił się w stronę Hinaty. - To jeden z powodów dlaczego nie chciałem mieć tu żadnej baby.

Hinata bała się jak będzie postrzegana po czymś takim. Ku jej zaskoczeniu każdy zachowywał się, jakby zupełnie nic się nie wydarzyło. Jedynie czasami, gdy Obito sypał przekleństwami gapiąc się w swój monitor, reszta śmiała się, że zaraz wpadnie do nich z kałasznikowem i rozwali wszystkich w drobny mak.

Gdy Obito wyjechał w delegacje, Hinata nie potrafiła się skupić. W pracy siedziała długo. Gdy wszyscy wyszli, wchodziła do gabinetu przełożonego. Jego marynarka została na fotelu. Materiał dalej utrzymywał zapach perfum właściciela.

- Obito, wróć. - Wyszeptała w stronę okna.

Jej zachowanie samą ją zdziwiło. Ciężko było jej samej przed sobą przyznać jakimi dokładnie uczuciami dąży Uchihę. Pewne było to, że w sercu nie ma już miejsca dla Naruto. Zastanawiała się tylko, czy to co czuje to już miłość, czy może jeszcze zauroczenie, pod którym bez wątpienia była.

Powrót Uchihy różnił się od wyobrażeń Hinaty. Liczyła, że wpadnie ze swoją roztrzepaną fryzurą i uśmiechniętą twarzą. Takiego miała go przed oczami za każdym razem, gdy pozwoliła sobie nieco odpłynąć w marzeniach.

Drzwi wejściowe trzasnęły, a wchodzący od razu zdradził swoją tożsamość.

- Hyuga!!! - Obito wszedł wściekły, ze spojrzeniem mordercy, a w głosie było słychać coś, czego Hinata jeszcze nigdy nie doświadczyła. - Hyuga! - Wysyczał przez zęby patrząc na nią.

Reszta oderwała się od swoich zajęć i szczerze współczuła dziewczynie. Ona tym czasem nie wiedziała co się dzieje i co takiego zrobiła, że naraziła się przełożonemu. Obito wszedł do siebie, rzucił wszystkie rzeczy na kanapę, zdjął marynarkę i wrócił przed biurko dziewczyny. Nie przestając patrzeć na nią zaczął rozpinać pasek przy spodniach. Jednym, szybkim pociągnięciem wyszarpnął go ze wszystkich szlufek. Złożył pas na pół. Złapał w obie dłonie, tak że nieco wisiał, a później pociągnął. Po pomieszczeniu rozszedł się dźwięk uderzenia skóry o skórę. Dziewczyna aż podskoczyła na siedzeniu.

- Hyuga, do gabinetu! - Już nie krzyczał, ale głos był równie mocno nieprzyjemny.

Hinata wstała i przestraszona szła we wskazane miejsce. Gdy minęła przełożonego, on się zamachnął i mocno przylał jej pasem w tyłek. Dziewczyna pisnęła, odskoczyła, a jej dłonie samoczynnie dotknęły szczypiącego miejsca. Nigdy wcześniej nie dostała pasem po tyłku. Nawet ojciec nie zadał jej takiego bólu, gdy była dzieckiem. Obito trzasnął drzwiami zaraz po wejściu.

- Siadaj! - Wskazał kanapę. Ponieważ od razu nie zareagowała, złapał ją za ramię i sam usadził we wskazanym miejscu. - Co to jest?

Pokazał jej dokumentację, którą ostatnio uzupełniała. Okazało się, że pomyliła się i połączyła dane do dwóch różnych projektów. Co chwila coś czytał i podtykał jej pod nos, aby sama na własne oczy zobaczyła co odwaliła. Uświadomił ją, że na rysunkach powstawiała błędne tabelki, bo dane sczytała akurat z tej niewłaściwej części.

- Myślisz, że łatwo jest świecić oczami, gdy ma się taką mordę jak ja?! Trzy godziny błagałem babę, aby pozwoliła mi to poprawić. W końcu się zgodziła, tyle że czas mam jutro do ósmej. Odlicz pięć godzin jazdy i zebranie na którym muszę dziś być, to ile mamy? Ups! Gdzie czas na sen? Hyuuuuga!!!! - Ponownie wrzasnął na nią. - Jeszcze nigdy nie zawaliłem żadnego projektu. Żadnego!! Do teraz, bo jakim kurwa cudem mam wyrobić się z naprawianiem tego co wymodziłaś?!

Oderwał się od niej. Z kieszeni spodni wyciągnął kluczyki. Wyszedł na salę, rzucił Minoru klucze do auta i kazał jemu i reszcie osób przynieść wszystkie walizki jakie tam znajdą. Wrócił do siebie, ale tym razem już nawet na nią nie spojrzał.

- Wyjdź. - Powiedział nadzwyczaj spokojnie. Nie znaczyło to, że się uspokoił. Po prostu powiedział co chciał jej powiedzieć, a teraz lepiej aby zeszła mu z oczu.

- Przepraszam.

Jej słowa nie spowodowały żadnego odzewu. Ona wyszła. Usiadła przy biurku, a łzy popłynęły same. Nie chciała nic popsuć, a tym bardziej zrobić Obito pod górkę.

Przez godzinę na kserach dokumentacji Minoru i Obito zaznaczali co jest do poprawy. Hinata dostała radę od asystenta, aby póki co nie próbować rozmawiać z szefem. Gdy Uchiha wyszedł na spotkanie, Minoru zabrał dziewczynę na słówko. Powiedział jej jak widzi cały plan, ale jeśli inni nie zostaną po godzinach i nie pomogą, to się nie uda. Hinata zgodnie ze wskazówkami, wyszła na środek i poprosiła całą ekipę o pomoc. Musiała obiecać im ciasto w zamian, ale podziałało. Obito wchodząc do biura nie spodziewał się nikogo poza rudzielcem. Niektórzy się już wykruszyli, ale większość jeszcze była. Część naklejała nalepki na rysunkach, a inni rozpinali dokumentację i podmieniali odpowiednie kartki. O dwudziestej pierwszej Minoru wygnał szefa spać. Stwierdził, że nie wsiądzie z nim do auta, ani nie pozwoli jechać samemu, jeśli będzie bez snu. Obi przeciągnął swoje uczestnictwo do dziesiątej, po czym położył się spać na kanapie. O drugiej wstał, poszedł do łazienki się odświeżyć, a później zaczęli nosić walizki do auta. Hinacie kazali pilnować windę, aby nie uciekła z teczkami, kiedy oni je noszą. Obito wygospodarował w aucie miejsce dla dziewczyny i odwiózł ją do domu. Tam musiała wysiąść, chociaż chciała jechać z nimi. Uchiha i Minoru zdążyli na czas. Po zdaniu projektu pojechali coś zjeść i wrócili. Żaden z nich nie pojawił się tego dnia we firmie.

Hinata zgodnie z umową przyniosła do pracy ciasto, które upiekła. Minoru zaciągnął całą ekipę na ich stołówkę. Jedynie Obito przyszedł nieco później. Wszyscy już zajadali drugi kawałek.

- Ciasto? - Uchiha wytrzeszczył oczy. - Jakaś impreza? - Podszedł do dużego talerza, wziął jeden z pokrojonych kawałków i wpakował do buzi.

- Hinata upiekła.

To zdanie zadziałało jak płachta na byka. Podszedł do zlewozmywaka i wypluł wszystko. Wytknął język, a dłońmi strzepywał okruszki z niego.

- Co ty robisz? Marnujesz kawałek pysznego ciasta. - Minoru jako jedyny wyraził swoje niezadowolenie z zachowania szefa. Reszta obserwowała zaskoczona.

- Ten był wadliwy. Na bank by mnie po nim przeczyściło.

Obito zachował się jakby dla niego to było oczywiste. Minoru podszedł do talerza i wziął kolejny kawałek.

- Ciasto jest pyszne, a ty dziwaczejesz na starość. Dobrze, że nie jesz, to więcej będzie dla nas.

To lubił w nim Uchiha. Zawsze szczery i bezpośredni. Inni czuli przed nim respekt i hamowali swoje uwagi, a asystent bezpośrednio mówił co miał na myśli. Obi szturchnął go w żebra i poszedł do siebie. W stronę Hyugi padło sporo miłych słów od kolegów z pracy o jej wypieku. Choć uśmiechała się, to było jej przykro. Tak naprawdę zależało jej tylko na reakcji szefa. Nawet gdyby skrytykował, ale zjadł, to czułaby się lepiej. On wypluł wszystko i poszedł.

Obito zabrał Hinacie dwa projekty, którymi miała się zająć. Dał je innym, a ona miała się skupić tylko na jednym. Nie pozwalał jej został dłużej w pracy i wyganiał gdy mijał standardowy czas pracy. Chciała podjąć z nim rozmowę i ponownie przeprosić. Nie dopuścił jej do głosu. Stwierdził, że ma się wysypiać wtedy jej praca będzie więcej warta.

Minoru w piątek podszedł do Hinaty i dał jej kopertę. Powiedział, że w środku ma przepis na pizzę i podane składniki jakie najbardziej lubi Obito. Zapisał jej też o której szef zamawia obiad i że musi ją przynieść zanim to zrobi. Według niego, to dobry sposób na odbudowanie relacji między nimi. Jeśli będą sami, to wtedy uda im się porozmawiać. Hinata planowała skorzystać z pomysłu. Szybko wyszła z pracy i ruszyła na zakupy. W sobotę wstała bardzo wcześnie, by na wszelki wypadek mieć czas na jeszcze jedną próbę, jeśli jej nie wyjdzie. Nie chciała sama zaczynać pizzy, więc musiała zdać się na zapach. Jej współlokatorka zapewniała, że na pewno jest pyszna, więc spakowała ją i ruszyła do firmy. Biuro świeciło pustkami. Tylko gdzieniegdzie dostrzegała oznaki, że ktoś jest. Jej szef też powinien być, bo jego auto stało pod firmą. Weszła do środka działu. Nie wiedząc czemu szła po cichu. Słyszała głosy, głównie kobiecy, co nieco ją zaniepokoiło. Dopiero gdy usłyszała muzykę, zdała sobie sprawę, że to tylko radio. Obito siedział przy biurku i intensywnie nad czymś myślał, czochrając sobie przy tym włosy. Hinata zapukała i weszła do środka. Nie był wystrojony w garnitur jak to miało miejsce w tygodniu. Siedział w dżinsach i koszulce. Uchiha spojrzał na nią zaskoczony. Nie zakładał, że ona może się tu pojawić w weekend. Nic jednak nie mówił, tylko obserwował co robi jego pracownica. Hyuga postawiła na jego biurku blachę z pizzą. Odsłoniła górę, aby sam mógł dostrzec co przyniosła.

- Powiesz mi co planujesz, czy bawimy się w kalambury? - Zapytał patrząc na nią.

- Zrobiłam ją dla ciebie w ramach przeprosin za to, że zawiodłam.

- W takim razie ją zabierz. Temat jest już dawno zamknięty i nie ma co do niego wracać.

- Czy to znaczy, że pozwolisz mi pracować tak jak wcześniej?

- Nie.

Oboje usłyszeli jak zamykają się drzwi główne od działu. Po chwili do gabinetu wpakował się drugi Uchiha.

- Obito, jedziemy na obiad? - Nie przejmując się niczym Itachi podszedł i stanął koło Hinaty. - Już coś zamówiłeś? Pizza z kurczakiem? Widzę czarne oliwki, dużo sera, a to czerwone?

- Papryczki. - Odpowiedziała dziewczyna. - Tylko trzeba ją podgrzać.

- Gdzie? - Itachi zapytał przyglądając się uważnie dziewczynie.

- W mikrofalówce.

- Ok!

Itachi złapał za blachę i szybkim krokiem zaczął uciekać z pizzą.

- Oddawaj, kradzieju! To moje! - Obito wyskoczył zza biurka i pobiegł za kuzynem.

Hinata spojrzała zaskoczona całą zaistniałą sytuacją. Jeszcze przed chwilą myślała, że wróci z pizzą do domu, a teraz wygląda na to że chętnych na jedzenie jest więcej. Nie wiedząc co ma zrobić, usiadła na krześle przed biurkiem szefa i czekała aż wróci.

cdn...

* * * * *

Zastanawiałam się ile jeszcze wyjdzie mi postów z tego opowiadanie. Jeśli znajdę czas i natchnienie na pisanie, to w drugiej połowie grudnia powinien pojawić się ostatni rozdział (plus/minus dwa tygodnie w zależności od tego czy się rozpiszę, czy postawię na szybki end) 

To będzie pierwsze moje opowiadanie, które doczeka się końca :)) Po nim zacznę publikować następne, które wygra w ankiecie.

Zapraszam do podzielenia się ze mną opinią na temat moich opowiadań.