Skorupa Żółwia - Rozdział 5

W gabinecie szefa rozbrzmiał dźwięk telefonu Obito. Hinata spojrzała na wyświetlacz. Przez chwilę zastanawiała się czy nie odebrać, bo dzwonił Itachi. Ostatecznie wolała nie ryzykować. Gdy usłyszała, że teraz dzwoni jej firmowy telefon, podbiegła od razu.

- Słucham.

- Hyuga, chono do kuchni. Tylko szybko!

Od razu odłożył słuchawkę. Dziewczyna poszła do nich. Obaj Uchiha nie wiedzieli jak zabrać się za podgrzanie pizzy. Obito włożył kawałek, ale nie zdjął foli aluminiowej. Gdy zaczęło im strzelać za ochronną szybką, postanowili wezwać pomoc. Dziewczyna była zdziwiona, że nie znali podstawowej zasady korzystania z mikrofalówki.

- Nigdy nic nie podgrzewaliście sami? - Była tak zaskoczona, że pytanie samo wyszło z jej ust.

- Jakoś tak wyszło. - Z uśmiechem odpowiedział jej Itachi.

- Mamy od tego ludzi, co nie Hyuga? - Obi ruchem głowy machnął w stronę dziewczyny.

- Mnie? - Nie wiedziała czy ma się cieszyć, czy kłócić, że tak nie jest.

- Obito na studiach zawsze potrafił kogoś zorganizować, aby przygotował nam jedzenie. Teraz chodzimy do restauracji.

- Studiowaliście razem?

- Całe pięć lat w jednej grupie i tym samym pokoju.

- Pierwszy kawałek dla mnie. - Obito odciągnął kuzyna za szlufkę spodni i sam stanął koło dziewczyny. - Pośpiesz się, Hyuga. - Złapał za kostkę apetycznego mięsa i wsadził sobie do ust.

- Nie podjadaj. - Klepnął go w ramię drugi Uchiha.

- Cicho, bo nie dostaniesz ani gryza!

- Jest dużo, starczy dla was obu. - Dziewczynę bawiło zachowanie dwójki dorosłych mężczyzn.

- Mała, a co ty się rządzisz moją pizzą? - Obi pociągnął Hinatę za pasmo włosów. - Jeszcze się zastanawiam czy w ogóle się z nim podzielę czy nie.

Chociaż wcześniej nie chciał przyjąć od niej poczęstunku, to teraz dziewczyna cieszyła się, że będzie jeść obiad przygotowany specjalnie dla niego. Jego wesoły ton w jej stronę też ją cieszył, bo zwiastował poprawę, której ona pragnęła.

- Twoja? Jeszcze mi powiedz, że sam ją zrobiłeś. - Prezes przemówił z jawną drwiną.

- Sam ją dostałem. Zapytaj Hyugę, to ci potwierdzi.

Dziewczyna pokiwała głową w stronę prezesa.

- A dlaczego? - Pytanie Itachiego przestraszyło Hinatę.

- Ty się nie interesuj, prezesiku. To sprawa między mną i Małą.

Hinata wstawiła pierwszy kawałek do kuchenki. Itachi naśmiewał się z kuzyna, że włożył z folią, przez co poszły iskry. Później oboje próbowali sobie znaleźć sztućce. Obito psioczył na prezesa, że żydzi im na sprzęty i on ma jeść beznadziejnym widelcem. Aby pokazać mu, jak bardzo jest beznadziejny, zgiął go celowo. Za to Itachi powiedział, że potrąci mu z pensji na nowy srebrny zestaw. Obito wyzwał kuzyna na pojedynek. Ciężko było uwierzyć w to jak dwóch trzydziestolatków stanęło przed sobą, z tępymi nożami w dłoniach. Każdy przyjął postawę do walki, a później odliczyli od trzech do jednego i w tym samym momencie wyciągnęli drugą dłoń. Obito pokazał symbol papieru, a Itachi nożyczek.

- Nóż kurwa mać! Czy ty zawsze musisz wygrać?

- Tak to już jest, gdy się jest geniuszem. - Prezes ukłonił się pięknie obecnym osobom.

- Jaki z ciebie geniusz? Pewnie podpisałeś cyrograf z diabłem.

Hinata wyjęła pierwszy kawałek. Spytała kto będzie go jadł. Obito zarzucił rękę na ramię kuzyna i kazał dać temu, którego sama wybierze jako fajniejszego. Postawił ją w niezręcznej sytuacji. Ona bez namysłu dałaby wszystko Obito, ale nie chciała zdradzać przed nimi kogo woli. Ku ich zdziwieniu przekroiła kawałek na dwie równe części i dała obu tłumacząc, że w ten sposób będzie sprawiedliwie. Obito powęszył w lodówce. Znalazł ketchup i sos czosnkowy. Jak to zwykle bywało, nie czuł oporów przed podebraniem komuś jedzenia. Itachi uświadomił Hinacie, że jej przełożony zawsze tak robił na studiach, a to były najlżejsze numery jakie wykręcał.

- Jaki najcięższy numer wywinąłeś? - Hinata zapytała widząc, że przy kuzynie szef jest dużo bardziej otwarty.

- Ja byłem grzeczny, to on był wywijas. - Wskazał nożem na chłopaka z kitkiem.

- Ja ci odpowiem. - Prezes wykazywał dużo większą chęć do zwierzeń.

- Morda, gówniarzu! Nie ładnie kablować na starszych.

- Jaki gówniarz, staruchu?

- A wy nie jesteście w tym samym wieku? - Oboje spojrzeli na Hinatę, po czym zaczęli się śmiać. - Co ja takiego powiedziałam?

- Ten gówniarz dopiero na drugim roku mógł sobie kupić legalnie piwo. - Obito odezwał się przerywając śmiech. - To nasz mały cudowny geniusz, który zaczął studia w wieku siedemnastu lat.

Hinata spojrzała na prezesa z uznaniem.

- Jakbyś nie był taki leniwy, to też być mógł uchodzić za geniusza i nadgonić dwa lata do przodu. - Mężczyzna z kitką uniósł wysoko brew.

- Wtedy nie byłbyś ulubieńcem dziadziusia.

- Wiesz jaki Obito wywinął mi numer? - Hinata skupiła uwagę na prezesie, a Obito wywrócił oczami. - Ukradł moją legitymację...

- Ja ją tylko pożyczyłem! - Starszy przerwał mu przemowę.

- Ukradł i poszedł na egzamin wstępny na zarządzanie, podając się za mnie. W akademiku przejął papiery z wynikami i na imieninach dziadka pochwalił się w moim imieniu, przy wszystkich, że się dostałem. Nawet pokazał papier potwierdzający.

- Co ci się nie podoba? Dziadek cieszył się jak głupi. - Obito wzruszył ramionami. - Zrobisz mi jeszcze jeden kawałek? - Zwrócił się do Hinaty. Jego uśmiech i chęć do jedzenia pizzy, bardzo cieszył dziewczynę, więc od razu zabrała się za spełnianie jego prośby.

- Ja też poproszę. - Drugi z mężczyzn uśmiechnął się do dziewczyny, po czym ponownie wrócił do opowiadania. - Jasne, że się cieszył! W kółko powtarzał, że ten który pójdzie na zarządzanie, przejmie dowództwo nad firmą. - Hinata spojrzała zaskoczona na Itachiego. - Dokładnie to co myślisz. W obawie, że dziadek zrobi z najstarszego wnuka, czyli z niego - wskazał nożem na Obito - prezesa, wkopał mnie w drugi kierunek studiów. A teraz ja jestem jego szefem.

- Już się tak nad sobą nie użalaj. Dobrze ci idzie, prezesiku. Powinieneś być mi wdzięczny. Trzy dni zakuwałem na ten durny egzamin.

- O pół dnia za długo. Napisałeś na dziewięćdziesiąt sześć procent, przez co ja miałem przechlapane, bo wykładowcy wyszli z założenia, że jestem najmądrzejszy z całego roku.

Obito oparł czoło o zimną ścianę.

- Całe życie będziesz mi to wypominał? Zachowujesz się gorzej niż baba. - Westchnął ciężko, ale jego humor momentalnie się poprawił, gdy Hyuga postawiła przed nim kolejny pyszny kawałek.

Hinata, za namową szefa, zjadła razem z nimi. Gdy w trójkę pochłaniali pizzę, mało co rozmawiali. Obito podkradł dziewczynie wszystkie papryczki jakie miała na talerzu. Chciał tak samo zrobić kuzynowi, ale w czasie kiedy on wbijał się w warzywo, stracił spory kęs mięsa, więc odpuścił sobie polowanie.

- To jeszcze tyle zostało? - Obito przyjrzał się blaszce, na której Hinata przyniosła mu obiad. Wolał sam narzucić temat, zanim kuzyn rozkręci się bardziej i powie o innym jego numerze. - Piękniś też jest we firmie? Może dalibyśmy mu resztki?

- Żartujesz? W domu siedzi. - Itachi powiedział to, jakby to było niezwykle oczywiste.

- Co on tam robi? Plemniki wysiaduje czy co? - Najstarszy z towarzystwa pokazał udawane oburzenie zachowaniem młodszego kuzyna.

- Ktoś musi przedłużyć nazwisko Uchiha, skoro my zajmujemy się firmą. Nawet ma już dziewczynę.

Hinata przysłuchiwała się wyłącznie wymianie zdań po między kuzynami.

- Znam ją?

- Sakura Haruno. Pracuje razem z nim w ekipie Kakashiego.

- Pokaż telefon.

Itachi podał mu swojego smartphona. Obito wszedł z niego w odpowiednie miejsce i znalazł CV dziewczyny.

- Nie no, trzeba go wysłać do okulisty. Jeśli rozbudowę klanu powierzymy temu smarkaczowi, a on dalej będzie z tą laską, to ja różowo to widzę i wcale nie oznacza to nic dobrego.

- Co ci się w niej nie podoba? - Itachi spojrzał na kuzyna z lekkim uśmiechem.

- Co?!?! Ona ma różowe włosy! Wyobrażasz sobie Uchihę w różowych kudłach? Jakbym miał na głowie coś takiego, to bym sobie w łeb strzelił.

- Geny Uchiha są silne. Prawie wszyscy mają czarne włosy i oczy. Dzieci Sasuke też będą tak wyglądać.

- Wiesz co gówniarzu? Ja w końcu rozumiem dlaczego ty nosisz długie włosy. Zrobisz z nich perukę dla małego Uchiha który wyskoczy w brzucha różowej laluni. No po prostu geniusz! - Obito wykrzyknął na całą kuchnię. - Wiedziałeś to już na studiach. Może moją przyszłość też znasz?

- Może i znam. - Itachi oparł się o blat z założonymi rękoma. Jego uśmiech sugerował, że wie coś, o czego starszy Uchiha nie ma pojęcia.

- Nie bajeruj, tylko wymyśl jak smarka odciągnąć od tej laski.

- Sakura jest znajomą Hinaty, więc uważaj co mówisz. - Prezes zwrócił mu uwagę.

- My się tylko znałyśmy, nie przyjaźniła się ze mną. - Sprostowała dziewczyna.

- Ja wracam do pracy. Dzięki za obiad. - Palcem wskazującym i środkowym Itachi dotknął do czoła Hinaty. Był bardzo uśmiechnięty i zadowolony, gdy to robił. Po tem wyszedł.

- Wpadłaś mu w oko. - Obito wyrwał Hinatę ze stanu zaskoczenia.

- Co? - Wielkie oczy dziewczyny wywołały wybuch śmiechu u przełożonego.

- Nie w tym sensie. Po prostu cię polubił. Inaczej nie pacnąłby cię w czoło. Ja też się zbieram. Dobra pizzą, Mała. - Obito potargał ją po głowie.

Dziewczyna spojrzała na przełożonego ciesząc się z progresu, który udało jej się osiągnąć. Została sama, ale bardzo szczęśliwa. Posprzątała po jedzących. Ostatni kawałek pizzy schowała do lodówki i poszła do gabinetu, w którym znajdował się interesujący ją mężczyzna. Usiadła na krzesełku przed nim. Obito spojrzał na nią, uniósł brew i czekał na to co chciała powiedzieć.

- Czy teraz pozwolisz mi pracować tak jak wcześniej?

- Nie. - Odpowiedział, po czym wrócił do pracy.

- Dlaczego? Co mam zrobić, abyś mi wybaczył? - Jej głos zaczął się łamać.

Obito nie lubił płaczących kobiet, a dziewczyna przed nim była o krok od tego. Odłożył wszystko co miał w dłoniach i skupił na niej całą swoją uwagę.

- Myślisz, że nie daję ci więcej pracy, bo jestem zły na ciebie? - Jej spojrzenie potwierdzało jego słowa. - Wściekłem się przede wszystkim na siebie. Pracujesz tu najkrócej, a ja zawaliłem cię robotą, jakbyś wszystko już wiedziała. Uczysz się i masz prawo się pomylić. To mój błąd, że nie sprawdziłem wszystkiego przed wyjazdem. Dlatego ucz się dalej, ale na spokojnie, bez siedzenia po godzinach.

- Nie zgadzam się. - Hinata patrzyła w dół. Nie miała odwagi dłużej utrzymywać kontaktu wzrokowego. - Chcę pracować po godzinach, tak jak wcześniej. Przez cały ten czas czułam się tak jak nigdy dotąd. Ty jesteś duszą towarzystwa. Pewnie zawsze miałeś pełno znajomych i w jednym roku zaliczyłeś więcej imprez, niż ja w całym swoim życiu. Gdy dałeś mi szansę, to tak jakbyś otworzył przede mną drzwi do świata, w którym zawsze pragnęłam być. Nie zabieraj mi tego. Proszę. Inaczej cały czas będę odnosiła wrażenie, że zawiodłam i nie nadaję się na projektanta, choć wydaje mi się, że tylko to potrafię.

Hinata dalej patrzyła w dół. Znowu się przed nim otworzyła. W tym wszystkim nie podała jeszcze jednego powodu, który zadecydował, że walczy. Ona pragnie spędzać więcej czasu z nim. Obito obserwował ją i myślał nad tym co ma robić. Kobiety podchodzą do spraw za bardzo emocjonalnie. Facet powiedziałby mu, że chce więcej roboty, albo pierdoli i nie będzie się przykładał do tego co teraz robi. Minoru na przykład by mu pocisnął. Kobiety są upierdliwe! Uchiha spojrzał na cztery teczki, które miał na biurku. Miał to zlecić asystentowi, ale on niedługo się hajta, więc pewnie nie będzie zadowolony z dodatkowej roboty. Wziął więc pierwszą z góry. Podsunął ją do Hinaty.

- To coś, czego jeszcze nie robiliśmy. Klient zażyczył sobie innowacyjne rozwiązanie, które mu się przyśniło. - Dziewczyna spojrzała na przełożonego zaskoczona. - Nie patrz tak na mnie. Ja musiałem zachować powagę, gdy mi to mówił. Wiesz jak było trudno? A jego wstępne rysunki? Wbiłem sobie kluczyki w udo, aby wytrzymać przed wybuchem śmiechu. Zajmiesz się tym. Ja stworzyłem koncepcję, a ty pociągnij temat dalej i zrób mi rysunek ogólny. Tylko dokładnie, to ja bądź Kenji wrzuci to w program i sprawdzimy czy ma to ręce i nogi. Jak jeden projekt będzie ogarnięty, to są jeszcze trzy podobne obiekty.

Hinata otworzyła teczkę i spojrzała na przygotowane dane.

- Dajesz mi ten projekt?

- Hyuga, czy ja niewyraźnie mówię? Bierz to i spływaj. Za góra dwa tygodnie chcę mieć rysunek ogólny w wersji do dyskusji.

Ponownie oboje mięli sporo pracy, a Hinata siedziała po godzinach. Starała się najbardziej jak to było możliwe, aby szef był zadowolony. Po tylu miesiącach spędzonych pośród samych mężczyzn nabrała pewności siebie. Uczucie które żywiła do przełożonego nieco się nasiliło, a ona cieszyła się z każdego uśmiechu jakim ją obdarzył. Zauważyła też, jak bardzo Obito jest łakomy na słodkości. Dlatego często kupowała cukierki i trzymała na swoim biurku w miseczce. Uchiha co jakiś czas zachodził do niej i podjadał. Czasami siadał na rogu jej biurka, twierdząc, że on patrzy, aby dobre rysowała, a sam częstował się słodyczami. Niekiedy ktoś jeszcze się do nich przyłączał. Gdy miska robiła się pusta, wszyscy wracali na swoje miejsca pracy. Kiedyś z rana, Hinata znalazła w swojej miseczce kopertę z informacją, że to kasa na cukierki. Oprócz sporego banknotu, była też karteczka z rysunkiem i opisem jednego z ulubionych cuksów, jakie Obito chciałby znaleźć na jej biurku. Kupiła je i zaniosła do niego. Gdy przyszedł, bardzo się ucieszył. Jak sęp rzucił się na łakocie. Ostatniego cukierka zostawił i nie pozwolił nikomu ruszyć. On był dla Hinaty. Gdy jej o tym powiedział, dziewczyna czuła się cudownie. Zaczęła się śmiać, kiedy po zjedzeniu usłyszała, że ten kto bierze ostatniego, ten napełnia do pełna. To było bardzo w stylu Obito, a ona właśnie do takiego mężczyzny czuła wielką słabość. Uzupełniła mu miseczkę, ale on całą zawartość zaniósł i wsypał do jej naczynia. Stwierdził tylko, że lepiej smakują podkradane, niż swoje i puścił jej oczko. Ten drobny gest, dla niego nic nieznaczący, jej przyspieszył bicie serca. Hinata nie liczyła na wielką miłość. Była pewna, że będzie tak jak z Naruto. Uchiha był osiem lat starszy od niej i wątpliwe, by kiedykolwiek zwrócił uwagę na kogoś takiego jak ona. Wszystko dlatego, że nie potrafiła sama w siebie uwierzyć.

 * * * * *

Miałam dodać posta koło południa, ale w sumie mogę i teraz. Miłego czytania :)))
Jako, że w tej historii zakończenia nie sugerują co może się wydarzyć później, wprowadzę mini spojler.
W następnym rozdziale do Obito przyjdzie bardzo atrakcyjna kobieta.