Labirynt Luster - Rozdział 17

Po weekendzie chodziłam uśmiechnięta od ucha do ucha. To nie uszło uwadze Sakury. Niewiele chciałam jej mówić, ale i ona była weselsza niż zwykle. Domyśliła się za czyją to sprawą tak się zachowuję, gdy Itachi podszedł do mnie z równie wesołą buzią co moja. Haruno bacznie nas obserwowała, tak jakby chciała od razu wyłapać co między nami zaszło. Gdy przerwa się skończyła Uchiha potwierdził nasze dzisiejsze spotkanie po lekcjach. Ja nieśmiało przytaknęłam i on poszedł na zajęcia. Różowa Burza nie dała mi nawet chwili na lekcji. Cały czas mnie męczyła, bo chciała wiedzieć czemu się spotykamy. Co chwila pisała coś w telefonie i zadawała mi pytania. No to jej powiedziałam, że on będzie uczyć mnie matematyki. Nie uwierzyła. Stwierdziła, że ją okłamuję. Co gorsza nie spodobało jej się to, że mam się z nim spotkać. Nie przyznałam się do tego, co robiliśmy w niedzielę. Skoro w jej mniemaniu nawet w szkole nie mogę spotkać się z Itachim, to jak by zareagowała, gdyby dowiedziała się, że wczoraj byłam z nim sama w domku w lesie, z dala od ludzi i miasta? Podkreśliła kilka razy, abym pamiętała, że to nie jest chłopak dla mnie. Uspokoiłam ją, że dobrze o tym wiem i to tylko korepetycje, a ja potrzebuję pomocy aby poprawić pałę z klasówki. To była jedyna przerwa jaką spędziłam z Itachim. Ktoś chyba o tym doniósł Kibie, bo kiedy tylko mógł, to nie odstępował mnie na krok, a jak widział starszego Uchihę, to od razu ciągnął mnie w inną stronę. Tak samo robił w miniony piątek. Nie wiem co go ugryzło. Czyżby się bał, że znowu zemdleję? To by oznaczało, że potrafi czytać w myślach i wiedział dlaczego padłam. Spaliłabym się ze wstydu, gdyby ktokolwiek chociaż przypuszczał jaka jest przyczyna moich ostatnich omdleń.

Bałam się, że Kiba uniemożliwi moją naukę z Itachim. Uratowała mnie Sakura. Kazałam mu spieprzać, bo wystarczająco dużo czas mi dziś zabrał, a teraz miałam spędzić go z nią. Poprosiłam go, aby sam wrócił do domu i się o mnie nie martwił, bo czuję się dobrze. Odszedł, a ku mojemu zaskoczeniu, moja przyjaciółka razem ze mną udała się do biblioteki. Itachi już czekał. Trochę się zdziwił, że przyszłyśmy obie.

- Czyżbyś również była rządna wiedzy, jaką dzielę się z Hinatą? - Pytanie skierował bezpośrednio do różowłosej.

- Nie wierzę, żeby nauka była w twojej głowie. Hinata jest naiwna, ale nie ja. Co tak naprawdę od niej chcesz, Uchiha? - Wypowiedź Sakury wywołała wielkie zdziwienie i niezrozumienie na jego twarzy.

- Skarżyła ci się za wczoraj? - Teraz to Haruno z wielkim zdziwieniem spojrzała na niego, a potem na mnie.

- Znowu zostawiłaś mnie samą. - Musiałam z tego wybrnąć. Kłamanie na chybcika, bez planu było ciężkie. Przynajmniej dla mnie. - Wyszłaś z klubu beze mnie.

- Co to ma do rzeczy, Terumi? - Nie spodobała jej się moja odpowiedź.

- Itachi mnie odprowadził. - To nie było kłamstwo, więc wyszło wiarygodnie. Teraz zaczną się progi. - Po drodze rozmawialiśmy i tak jakoś wyszło, że ja powiedziałam o poprawie, a on zaproponował pomoc, więc umówiliśmy się na dziś.

- Czemu nie poprosisz Naruto? Połączyłabyś przyjemne z pożytecznym.

Czemu ona tu przyszła? O co jej chodzi? Na sto procent jestem czerwona jak burak. O zgrozo!!! Czemu mówi takie rzeczy akurat przy Nieznajomym?

- Zaczynamy? - Itachi uratował mnie od odpowiedzi.

- Tak. - Usiadłam koło niego. - Moglibyśmy zacząć od tego tematu? - Drżącą dłonią otworzyłam zeszyt na kolejnym z tematów jaki mieliśmy do przerobienia.

- Jasne! Ty decydujesz, mi jest wszystko jedno. - Uśmiechnął się ciepło. Nie zdradził mnie, to dobrze.

- Ja też się z wami pouczę. - Sakura zasiadła na przeciwko nas i podejrzliwym wzrokiem spoglądała to na mnie, to na niego.

- Nie ma problemu, choć pewnie wolałabyś innego nauczyciela. - Jego wyraz twarzy był bardzo zabawny. Wyglądało jakby się z niej podśmiewał. - Jak chcesz, to ja mogę mu szepnąć słówko.

- Już się tak nie ciesz, tylko zaczynaj!

Po godzinie Sakura miała dość i się zmyła. Widziała, że my naprawdę się uczymy, a skoro ona nie zamierzała pisać poprawy, to wiedza ta nie była jej potrzebna. Gdy wyszła Itachi chciał o coś zapytać, ale szybko zakryłam mu usta dłonią, pokazałam żeby był cicho, a na kartce napisałam, że ona może stać za drzwiami i podsłuchiwać czy czasem jej nie okłamaliśmy. Uśmiechnął się w swój specyficzny sposób i pokręcił głową na boki. Tłumaczył mi kolejną godzinę, aż w końcu jego ciekawość zwyciężyła.

- Czemu Sakura tak dziwnie się zachowała? - Kompletnie zbił mnie z tropu. Nie chciałam o tym rozmawiać.

- Nie wiem. Jej się zapytaj.

- Nie powiedziałaś jej, że wczoraj uczyliśmy się razem. - Stwierdził słusznie. Tylko po co?

- Nie. Ty też jej lepiej o tym nie mów.

- Dlaczego? Wstydzisz się tego, że jestem twoim korepetytorem? Każda inna dziewczyna ze szkoły dziś rozpowiedziałaby wszystkim, że spędziła ze mną weekend. Tymczasem ty chcesz ukryć to, że się spotkaliśmy nawet przed swoją przyjaciółką.

- Widocznie nie jestem jak każda inna. - Miałam opuszczoną głowę. Nie chce mu teraz patrzeć w oczy. Czy to, że ja nie pragnę sławy i rozgłosu, czyni ze mnie gorszą?

- To już sam zauważyłem na początku. - Nie odpowiadałam, tylko zaczęłam bazgrać w notatniku. - Myślałem, że Sakura mnie lubi, a teraz wyglądało, jakby chciała mnie zabić za chęć pomocy. Co się zmieniło od soboty?

- Lubi cię. - Za to co dla mnie robi, należy mu się chociaż część prawdy. - Sakura traktuje mnie jak swoją młodszą siostrę. Gdy się tu przeprowadziłam, przygarnęła mnie pod swoje skrzydła i czasami przesadza w swojej trosce. Wydaje mi się, że ona nie do końca ci ufa i twoim dobrym intencjom. - Mam nadzieję, że nie będzie drążył dalej.

- A ty mi ufasz?

Po tym co między nami zaszło, nie ufam nawet samej sobie, a mowa, że jemu. Trzeba było zmienić temat. Podniosłam głowę do góry. Spojrzałam na niego i zapytałam.

- O jakim nauczycielu dla Sakury mówiłeś?

On potrafi panować nad mimiką twarzy. Nic nie świadczyło o złości, ani niezadowoleniu. Zwykłym głosem odpowiedział.

- Nie wiem jak w sobotę bawiła się Sakura z Sasorim, ale on chodził dziś podejrzanie uśmiechnięty i pisał bardzo dużo smsów. Wiedź, że mój kumpel słynie z poważnej miny i rzadko się uśmiecha.

- Ona też była dziś jakaś inna. - Może Sasori wybije jej z głowy Sasuke? Byłoby fajnie.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Zmiana tematu nie wypaliła. Ponownie opuściłam głowę, aby pobazgrać w zeszycie.

- Nie odpowiem. Za mało cię znam, aby wyrobić sobie zdanie na twój temat. - Jego reputacja w szkole i zachowanie względem mnie, jest tak sprzeczne, że nie łatwo ocenić czy można mu ufać.

Itachi nie drążył dalej tematu. Czyli moja odpowiedź mu wystarczyła. Muszę wypytać Sakurę o nią i Sasoriego, gdy będzie okazja. Posiedzieliśmy jeszcze pół godziny. Później wyproszono nas z biblioteki. Itachi odwiózł mnie do domu. Nie protestowałam, choć odrobinę się bałam. Nie rozczarował mnie. Jechał spokojnie, więc ponownie mogłam się cieszyć z jego bliskości. Coraz bardziej mnie to niepokoiło, ale nie na tyle, aby włączył się alarm z napisem: Uciekaj! Pożegnaliśmy się i umówiliśmy na następny dzień. Dość szybko nam szło. Połowa materiału za mną. W domu powtarzałam to co już przerobiliśmy. Jeśli choć połowę ogarnę, to mam szanse na dopuszczający. Nie jest to szczyt moich marzeń, ale lepsze niż ndst.

Wtorek wyglądał podobnie do poniedziałku. Z Itachim spotkałam się na dużej przerwie i po zajęciach. Nie poszliśmy do schroniska, a ja nawet nie pojawiłam się na dodatkowych zajęciach z chemii. Tym razem trochę lepiej się przygotowałam. Przyniosłam rogaliki i coś do picia. Sakura nie zawitała do nas. Nie była tak uśmiechnięta jak wczoraj, ale nie mówiła o co chodzi. Gdy zapytałam ją o Sasoriego, to stwierdziła, że to tylko kolega, z którym ma sporo wspólnych tematów, ale nie widzi aby coś więcej z tego miało być.

Prawdziwym zaskoczeniem była środa. Itachi z samego rana czekał na mnie przed domem. Powiedział, że zawiezie mnie do szkoły. Jestem zawstydzona, za każdym razem gdy mnie tak zaskakuje. Pojechał okrężną drogą. O nie, nie zrobił tego podstępem, czy coś. Zapytał, czy się zgadzam skoro mamy sporo czasu. Po drodze zajechał do cukierni i zabrał mnie, abym wybrała na co dziś mam ochotę, bo on stawia w podziękowaniu za wczorajszą szamę. Zaczęłam protestować, bo w końcu to miało być w ramach wynagrodzenia mu poświęconego czasu. Ostatecznie użyłam szantażu i pozwolił mi zapłacić za nasze zamówienie. Zanim ruszył, powiedział mi, że jestem okropna, uraziłam jego męską dumę i kiedyś się za to zemści. Mówił to tak zabawnie, że nie potraktowałam go poważnie.

Wzbudziliśmy nie lada zainteresowanie wśród innych uczniów. Itachi zawsze przykuwał uwagę, ale dziś przyjechał z kimś. Pewnie jestem przewrażliwiona, ale miałam wrażenie, że wszyscy na nas patrzą. Jedzonko miałam zabrać ja, bo podobno jego koledzy od razu rzuciliby się na nie jak sępy i nic by nie zostało do końca zajęć. Itachi powiedział, że skoro dziś podjął się dostarczenia mnie do szkoły, to odprowadzi mnie pod klasę. Szliśmy koło siebie. Nie rozmawialiśmy, tylko przesyłaliśmy sobie wymowne uśmiechy.

- Itachi, co ty do cholery odpierdalasz? - Przed nami stanęło dwóch dobrze zbudowanych kolegów Uchihy. Ten, który nas zaatakował, był rudowłosy i miał pełno kolczyków. - Trener się wkurzył. Mówi, że jako kapitan powinieneś nam dawać przykład, a ty omijasz wszystkie treningi.

- Pogadamy później. - Kapitan Akatsuki próbował ich spławić, abyśmy dalej mogli iść.

- To twoja nowa dupa? - Siwowłosy chłopak wskazał na mnie. - Weź ją kurwa zalicz i spław. Drużyna jest ważniejsza od jakiejś cizi!

- Zamknij się, Hidan! Radzę ci liczyć się ze słowami, albo będziesz tego żałował. - Pierwszy raz widziałam jak Itachi się złości, choć widać, że nie chciał dać tego po sobie poznać. Myślałam, że z Kibą miał zatarg, ale dla niego był jak aniołek w porównaniu do tego jaki lód ma w oczach patrząc na kolegę z drużyny. A może mi się tylko wydaje, bo zniknął z jego twarzy uśmiech, który tak lubię.

- Kakashi wyrzuci cię jeśli nie pojawisz się na najbliższym treningu. Mieliśmy ci to przekazać. - Rudowłosy nie był zadowolony, ale był dużo milszy.

- Spław ją! Ona ci szkodzi. - Hidan ponownie się wypowiedział, ale już spokojniej. Czyżby się przestraszył swojego kapitana?

- Wal się! - Itachi złapał mnie za ramię i odciągnął od kolegów. - Idziemy. - Jego głos wrócił do normalnego brzmienia, ale on sam był nieco inny. Zatrzymaliśmy się kawałek od mojej klasy. - Hinata, nie zwracaj na nich uwagi. Na ich słowa też nie, bo to kretyni, którzy często pieprzą głupoty. - Chyba było mu głupio, że byłam świadkiem tej rozmowy. Pokiwałam głową na tak. - Widzimy się na dużej przerwie?

- Tak.

- To do zobaczenia.

Pożegnał się ze mną dużo chłodniej niż zazwyczaj. Troszkę mnie zaniepokoił takim zachowaniem. No i te teksty jego kolegów. Czy on mógłby postąpić tak jak radził mu Hidan?

Sakura też zachowywała się dziwnie, ale nic nie chciała mówić. Cały ten dzień był dziwny.

Z Itachim spotkałam się w bibliotece na dużej przerwie. Oboje postanowiliśmy podarować sobie resztę zajęć na rzecz mojej nauki. Nie podobała mi się opcja wagarów, a tym bardziej, że on miał opuścić zajęcia z mojej winy. Itachi zabrał mi mój telefon, który położyłam na stoliku, aby widzieć godzinę i oznajmił, że odda dopiero po lekcjach. Próba odebrania mu go, była z góry skazana na porażkę. Schował telefon do przedniej kieszeni spodni. No co jak co, ale ja mu tam ręki nie włożę! Nie zostawię go też z moim telefonem sam na sam. Skąd mam wiedzieć czy nie wykorzystałby go niewłaściwie. Może przeczytałby moje smsy i obejrzał zdjęcia, które mam, dlatego wolę nie ryzykować. To też uczyliśmy się dalej. Starałam się nie myśleć o tym co usłyszałam od jego kolegów. On nie poruszał tego tematu, więc oboje puściliśmy to w niepamięć. Teraz najważniejsza jest matematyka i nic więcej się nie liczy. Muszę ją poprawić, aby ojciec mnie stąd nie zabrał. Nie chcę ponownie zamknąć się w rezydencji i mieć prywatnych nauczycieli. Prawdziwe życie jest wśród ludzi, którzy traktują cię jak zwykłego człowieka. Muszę udowodnić tacie, że dam sobie radę sama. Dlatego nie myślę o tym jaką cenę przyjdzie mi zapłacić za pomoc od Uchihy.

Po nauce Itachi odwiózł mnie do domu. Jutro też ma po mnie przyjechać. Przez te kilka dni wspólnie przerobiliśmy cały materiał. Nie wiem tylko ile z tego mi zostało w głowie. Olałam wszystkie inne przedmioty. Zasnęłam podczas nauki. Rano obudził mnie budzik. Spałam w łóżku, przykryta, w ubraniu. Jedyną częścią garderoby jaka zniknęła ze mnie podczas snu, był stanik. Nienawidzę w nim spać, więc pewnie zdjęłam go nieprzytomna, skoro tego nie pamiętam. Mój zeszyt był odłożony, a światło zgaszone. Czyli Kurenai tu była i to ona mnie okryła kołdrą. Im bliżej było do wyjścia, tym bardziej zaczynałam się bać. Chyba jestem nieodporna na stres. To tylko klasówka, a ja zachowuję się jakbym zaraz miała zdawać maturę. Co to będzie, gdy naprawdę będę pisać egzaminy końcowe po liceum?

Z domu wyszłam pięć minut wcześniej niż umówiłam się z Itachim. Ku mojemu zdziwieniu on już czekał. Stanęłam przed nim dygocząc ze strachu. Uchiha dał mi małego pluszowego misia na szczęście. To było bardzo miłe. Miły prezent w połączeniu z ciepłem bruneta, które czułam jak jechaliśmy, dużo mi dało. Uspokoiłam się nieco. Wspólnie poszliśmy pod moją klasę. Usiadł koło mnie i zaczęliśmy krótkie powtórki. Stres ponownie zaczął ze mnie wychodzić. Itachi splótł nasze dłonie. Oboje spojrzeliśmy się na siebie z porozumiewawczym uśmiechem. Lubię ciepło jakie czuć od jego skóry. Przy nim wszystko wydaje się prostsze i lepsze niż jest w rzeczywistości. Ścisnęłam mocniej jego dłoń. Miałam nadzieję, że odbierze to jako podziękowanie za to, co dla mnie robi. Pewnie teraz obserwowało nas wiele osób. Nasze uśmiechy nie były zwyczajne, a my nie zwracaliśmy uwagi na nikogo poza sobą. Zrobiło mi się strasznie gorąco, a głowa się wyłączyła. Cały mój lęk zniknął, myśli krążyły wyłącznie wokół uśmiechu chłopaka koło mnie. Dzwonek zadzwonił. Oboje podnieśliśmy się. Itachi nie puszczał mojej dłoni. Gdy nadeszła nauczycielka, on nachylił się i na ucho życzył mi powodzenia, a później pocałował mnie w policzek. Do klasy weszłam nieprzytomna. Nie mogłam przestać myśleć o tym co się stało. Co ja bym dała za to, aby teraz móc poznać jego myśli i zamiary względem mojej osoby. Nauczycielka odczytała obecność. Zaprosiła osoby piszące poprawę do pierwszych ławek i rozdała kartki. Musiałam wyrzucić z głowy to co przed chwilą miało miejsce. Pomyślałam o ojcu i jego reakcji na moje złe stopnie. Wzięłam się w garść i zajęłam klasówką. Zadania jakie dostaliśmy do rozwiązania nie były tak straszne, jak poprzednim razem. Czyli coś jednak dały mi korepetycje od Uchihy.

Oddając kartkę Marchewie, czułam się spokojna. Mam dobre przeczucia. Wyszłam szybko z klasy. Ku mojemu zdziwieniu Itachi stał i wyraźnie czekał na mnie. Wesoła podeszłam wprost do niego.

- Jak ci poszło?

- Chyba nie najgorzej. Kilka rzeczy nie byłam pewna i mogę mieć źle, ale myślę, że będzie przynajmniej dwója.

- Dwója? - Zaśmiał się kręcąc głową. - Za dwóję masz ode mnie lanie. Po tylu godzinach nauki powinnaś dostać piątkę.

- Jasne! A może od razu szóstkę na koniec semestru. - Teraz ja śmiałam się z niego. - Masz wyobraźnię.

- Myślę, że nie chciałabyś wiedzieć, co sobie teraz wyobrażam.

Nie wiem i nie chcę wiedzieć! Czas na zmianę tematu.

- Pójdziemy dziś razem do schroniska? Rambo się ucieszy. - Momentalnie zadziorny uśmiech zniknął z jego twarzy.

- Dziś nie mogę. Za to w piątek po lekcjach jestem do twojej dyspozycji i razem możemy iść wszędzie, gdzie będziesz miała ochotę.

- Masz dziś trening, prawda?

- Tak.

- Pewnie… -

Nie dałam rady nic więcej powiedzieć. Zostałam porwana siłą. Moim porywaczem okazała się Sakura. Jej mina była przerażająca. Nie pytając zaciągnęła mnie za szkołę. Była tak wściekła, że jej twarz przybrała czerwony kolor. Nie pytała, tylko wydzierała się na mnie. Zaczęła od tego, że ją okłamałam. Pewnie Sasori jej powiedział o spotkaniu z Itachim w niedzielę. Była oburzona moim zachowaniem i tym, że prowadzam się z Uchihą. Milczała wcześniej tylko dlatego, że wiedziała jak ważne dla mnie jest poprawienie oceny z matematyki. Teraz, gdy nie mam już żadnych powodów, aby się z nim widywać, kazała mi kategorycznie zakończyć tą znajomość. Za każdym razem, gdy ja chciałam coś powiedzieć, ona powtarzała, że mam być cicho i słuchać, bo o wszystkim powie Kurenai, ona przekaże to mojemu ojcu, a Itachi straci wszystkie zęby. Dowiedziała się nawet o tym, że on jest wolontariuszem w schronisku. Wszystko ubrała w najgorsze słowa jakie mogła. Dalsza część obijała się po mojej głowie, doprowadzając do bólu w klatce piersiowej. Mówiła, że on to wszystko robi tylko po to, żeby się mną nacieszyć. Zaciągnie mnie do łóżka, wykorzysta, a potem będzie się ze mnie śmiał przed całą szkołą. Zaczęła podawać konkretne przykłady wśród dziewczyn ze szkoły, które przez to przeszły. Gdy zdała sobie sprawę z tego, że on się mną interesuje, to zaczęła wypytywać o niego i dowiedziała się wiele złych rzeczy. Ponownie powiedziała mi to co już wcześniej o nim mówiła przy okazji opowiadania o Sasuke. Jeszcze przed chwilą byłam taka szczęśliwa, a teraz czuję się zagubiona wśród tylu informacji. Ta część mnie, która przyzwyczaiła się do niego, broniła go w mojej głowie twierdząc, że to niemożliwe. Przecież on już mnie miał i nic nikomu nie powiedział. Nikt nie wytyka mnie palcami, za moją chwilę słabości, nawet Itachi. Przecież to on pomógł mi uratować Rambo, a teraz z matematyką i nic nie chciał w zamian. Nie może być taki zły! Ale tyle dziewczyn przez niego płakało. Tyle już wykorzystał. Same by tego nie wymyśliły. Słyszałam jak Ropucha mówiła o nim w łazience. Dziewczyny idą z nim do łóżka licząc na wielką miłość, a on na drugi dzień nie pamięta jak ma na imię jego zdobycz. Nawet z Tsukino się nie związał na dłużej. A co ja takiego mogę mieć w sobie, aby mnie potraktował poważnie? Nie jestem ani ładna, ani popularna. Nawet Naruto nie zwrócił na mnie uwagi. Co wyjątkowego mógłby dostrzec we mnie Itachi?

Zagłębiłam się w swoich myślach, co spowodowało, że nie słyszałam więcej słów Sakury. Czując wielki ból popłakałam się. Dopiero wtedy Sakura przestała na mnie krzyczeć. Przytuliła mnie i zapewniła, że ona nie pozwoli mnie skrzywdzić. Na każdej kolejnej przerwie zaciągała mnie za szkołę, abym więcej nie rozmawiała z Itachim. Dużo spokojniej zniechęcała mnie do niego. Z każdą godziną miałam większy mętlik w głowie.

W schronisku rozmyślałam nad tym czego dziś się dowiedziałam. Jak to możliwe, że Rambo polubił Uchihę? Psy wyczuwają ludzi ze złym charakterem i intencjami. Skoro mój pupil lubi bruneta, to on nie może być taki zły. Shino też ma dobre zdanie na jego temat. Dla mnie cały czas był dobry i miły. Przespał się ze mną, a mimo tego nie jest chamski i nie ma mnie w dupie. Przecież on wie, że Niewidzialna to ja. A jeśli nie? Uchiha opowiadał mi o sobie, czyli chce, abym go poznała. Sam też interesował się moim życiem. Dał mi więcej, niż otrzymał ode mnie. RETY!!! O co w tym wszystkim chodzi? Jak Itachi może być zły? Przy nim wszystko jest takie, jak chciałabym aby było. Nawet matematyka mi nie straszna. Lubię jego uśmiech, zapach, ciepło i błysk w oczach gdy się cieszy. Co się ze mną dzieję? Królestwo za jego prawdziwe myśli na mój temat!

W piątek Itachi czekał na mnie pod domem, gdy wyszłam do szkoły. Jak tylko go zobaczyłam, od razu uśmiech zagościł na mojej twarzy. Pewnie Sakura dziś też będzie nam uniemożliwiała jakąkolwiek rozmowę, więc fajnie go zobaczyć sam na sam. On też był zadowolony z naszego spotkania. Jadąc motorem podjęłam ważną decyzję. Itachi nie dał mi powodu, abym go podejrzewała o złe zamiary. Nie będę słuchać innych, tylko sama wyrobię sobie o nim zdanie. Każdy zasługuje na szanse, a ja nie widzę powodu, dla którego miałabym mu jej odmówić. Na temat Hinaty Hyuga krąży wiele nieprawdziwych plotek. Co jeśli plotki o Itachim Uchiha są wyssane z palca? Sama muszę ocenić czy on jest wartościowym człowiekiem, czy dupkiem od którego należy uciekać.

W szkole wzbudziliśmy jeszcze większą sensację niż dzień wcześniej. Itachi trzymał mnie za rękę i prowadził do mojej klasy. Tak bardzo lubię ciepło jego dłoni, że w ogóle mi to nie przeszkadza. Mogę nawet znieść opieprz Sakury, ale nie puszczę go! Powoli rodzi się we mnie niedosyt. Chciałabym, aby ponownie mnie pocałował. Mam też odważniejsze myśli. Skoro już raz ze sobą spaliśmy, to można by to powtórzyć. Nie mogę sobie wybaczyć, że nie pamiętam swojego pierwszego razu, a chciałabym wiedzieć jak to wyglądało. Itachi nieziemsko całuje, ma doświadczenie, więc pewnie i te klocki jest dobry. Czemu musiał mi się urwać film? Za dużo wy…

- Czerwienisz się, bo trzymam cię za rękę? Przeszkadza ci to, że wszyscy na nas patrzą?

O zgrozo! Zagalopowałam się!

- Troszkę zawstydza.

Hinata!!! Jak możesz myśleć o takich rzeczach teraz?! O seksie z Itachim? Oj! Białooo…

* * * * *