Skorupa Żółwia - Rozdział 9

Hinata i Shisui mierzyli się wzrokiem. On zdawał się rozbawiony, a ona przerażona. W końcu dziewczyna nie była w stanie dłużej znieść jego spojrzenia. Pochyliła głowę i uciekła z kuchni. Nikt jej nie zatrzymywał.

- Ups! Chyba jest zła. - Ino zrobiła kwaśną minę. - Przecież to my powinniśmy się złościć. Ukryła się tutaj i podglądała.

- No cóż. - Odwrócił się w stronę dziewczyny. - Jakby nie patrzeć powiedziałaś mi coś bardzo osobistego, dotyczącego Hinaty. Mogła się zdenerwować, prawda?

- Ale ty nie jesteś stąd! Nie znasz nikogo z jej pracy, więc ta informacja jest dla ciebie bez znaczenia.

- Możliwe, ale zaufania nie mierzy się takimi kategoriami.

- Czy ty właśnie mnie potępiasz za to, że powiedziałam ci o miłości Hinaty? - Naburmuszyła się.

- Nie potępiam. Cieszę się, że mi powiedziałaś i doceniam to, tylko tłumaczę zachowanie twojej współlokatorki.

- No dobra. Załóżmy, że faktycznie nie powinnam tego zdradzać. To idę z nią pogadać.

- Poczekaj. - Złapał ją za ramię i przyciągnął do siebie. - Hinata jest teraz na ciebie zła. Więc to ja do niej pójdę, a ty posprzątaj szkła. Ok?

Zgodziła się, bo nie bardzo wiedziała jak udobruchać koleżankę. Shisui podszedł do drzwi interesującego go pokoju. Zapukał i choć nie uzyskał zgody, wszedł do środka. Jakie to szczęście, że nie było zamków w drzwiach. Usiadł koło jej łóżka i przyglądał się zakopanej w pościeli dziewczynie.

- Dwadzieścia minut. Tyle maksymalnie potrzeba mi czasu przy słabym łączu internetowym, aby upewnić się, że w firmie pracuje tylko jeden Obito. Mógłbym to zrobić, ale twoje zachowanie zdradza, że chodzi o mojego brata. - Nie odpowiedziała mu. Nawet nie drgnęła. - Nie rozmawiasz ze mną? Szkoda, bo moglibyśmy wymienić się informacjami. - Widział jak bardziej wcisnęła twarz w pościel. - A co z uczuciami do Naruto?

Hinata poderwała się i spojrzała na niego. Nie płakała, ale była blada jak ściana.

- Skąd? - Wypowiedziała ostrożnie.

- Skąd wiem? Od Sasuke. Twierdził, że jesteś w nim beznadziejnie zakochana. Mówił również, że dasz mi kosza z jego powodu. Najwyraźniej dalej wierzy, że świata poza Uzumakim nie widzisz. A tu niespodzianka! Hinata Hyuga ma w dupie tego wesołka, a jej serce skradł jeden z Uchiha. Mam rację? - Odwróciła wzrok i ponownie zakopała się w pościeli. - Mało rozmowna jesteś, ale to zmienimy. - Wstał, zbliżył się i wpakował do jej łóżka.

- Co ty robisz?! - Odskoczyła od niego dobijając do ściany.

- Nie chcesz ze mną rozmawiać, ani na mnie nie patrzysz, więc zachęcę cię w inny sposób.

- Czego ode mnie chcesz?

- Czy ja wiem? Może zacznijmy od stwierdzenia faktów. Nie kochasz Naruto. - Potwierdziła ruchem głowy. - Za to czujesz miętę do Obito. - Zamknęła oczy i również pokiwała. - Wolisz go ode mnie?

- Tak. - Wyszeptała.

- Hinata, - złączył ich czoła - masz dobry gust. - Zdziwiły ją jego słowa. On jedynie obserwował.

- Powiesz mu? - Zapytała ostrożnie, nie patrząc w jego oczy.

- Chcesz, abym to zrobił?

- Nie.

Shisui przysunął się bliżej. Naparł sobą na nią. Znalazła się w potrzasku. Ciepłym oddechem owiewał jej szyję, a nogą i ręką przytrzymywał ciało.

- Wiesz, że mi się podobasz?

Nie odpowiedziała. Zacisnęła jedynie mocniej wargi. Była w potrzasku i nie do końca wiedziała jak się wydostać.

- Kochaj się ze mną, a o wszystkim zapomnę.

Czekał na jej odpowiedź, kiedy taka nie nadchodziła, nosem zaczął wodzić po jej szyi.

- Zostaw mnie. - Spróbowała go odepchnąć, ale był zbyt ciężki.

- No dalej, mamy umowę.

- Nie zgadzam się. Nie prześpię się z tobą w zamian za milczenie. - Spojrzała na niego, a później spróbowała się wyszarpnąć. On jednak był zbyt silny.

- Zaproponowałem ci za mało? No dobrze. To nie tylko nic nie powiem, to jeszcze udzielę ci wskazówek jak go zdobyć.

- Nie wierzę ci. Powiedziałeś Obito, że ze mną spałeś! Jesteś kłamcą!

- Ja tylko powiedziałem, że spałem u ciebie w mieszkaniu. On sam wyciągnął takie wnioski.

- Zrobiłeś to celowo!

- Tak też można to nazwać. Chciałem zobaczyć jego reakcję, na taką informację.

- Zejdź ze mnie.

- A gdybym ci zapłacił?

- Co takiego? - To był prawdziwy szok. Jak on w ogóle mógł jej coś takiego zaproponować?

- Sto tysięcy złotych za jedną noc. Zwykły sex bez perwersji.

- Nie chcę twoich pieniędzy. Wyjdź stąd!

- A czego chcesz? Sama zaproponuj cenę. Może interesuje cię zostanie panią Uchiha. Wiem jak do tego doprowadzić, aby Obito został twoim mężem. Dam ci to wszystko za noc spędzoną ze mną.

Małżeństwo z Obito? To kusząca propozycja. Pragnęła być z nim, ale za jaką cenę? Jak by się wytłumaczyła, gdyby się dowiedział prawdy.

- Nie mogę się zgodzić. - Wypowiedziała dość cicho.

- Dlaczego?

- Bo nie mogłabym mu spojrzeć w oczy bez wyrzutów sumienia.

- Powiedź to głośno.

- Co mam powiedzieć? - Z łzami w oczach zwróciła się w jego stronę. Czuła się przy nim bezradna i słaba.

- To co do niego czujesz. Kim on dla ciebie jest?

- Kocham Obito, dlatego nigdy nie pójdę z tobą do łóżka! - Uniosła jedynie głos, który daleki był od krzyku. Ino już zdradziła jej uczucia, więc łatwiej było jej to powiedzieć głośno.

Shisui uśmiechnął się szeroko, a jego twarz zdradzała zadowolenie.

- Doskonała odpowiedź, Hinato. Jest lepiej, niż zakładałem.

Poderwał się do pionu i poprawił spodnie.

- Nie rozumiem.

- Przepraszam za moje zachowanie, ale chciałem mieć pewność, że twoje uczucia do Obito nie bazują na złych założeniach.

- Co takiego?

- Jesteś atrakcyjna, a mój brat wygląda jakby się zderzył z pługiem na stoku. Kobiety nie lecą na niego za wygląd, ale mogą widzieć w nim kartę kredytową i nazwisko. Upewniałem się, do jakieś grupy osób mogę zaliczyć ciebie.

- Nie wierzę. Sprawdzałeś mnie? - Sama też usiadła. Shisui z bezczelnym wyrazem twarzy pokiwał jej na potwierdzenie. - Wyjdź stąd i trzymaj się ode mnie z daleka! - Ręką wskazała mu drzwi.

- Czemu od razu tak ostro? Nie boisz się, że wszystko mu zdradzę?

Hinata przełknęła gulę w gardle i spojrzała gniewnie na rozmówcę.

- Nie uwierzy ci, a nawet jeśli, to nic to nie zmieni. - Pochyliła głowę, by więcej na niego nie patrzeć. - Obito widzi we mnie wyłącznie pracownicę, a dzięki tobie myśli że jestem puszczalska. Myślisz, że możesz mi jeszcze bardziej zaszkodzić? Wynoś się z mojego pokoju! Nie waż się więcej do mnie podchodzić, bo pójdę na policję i zgłoszę, że mnie nękasz.

- Pogadamy jak ochłoniesz. Gramy teraz w jednej drużynie, a moja obecność w mieście wyjdzie ci wyłącznie na dobre.

Shisui wyszedł z pokoju. Był zadowolony i choć poznał sporo odpowiedzi, to puzzle miały jeszcze kilka brakujących elementów, a on zamierzał je poskładać przed wyjazdem.

W sobotę z rana, na Hinatę czekała niemiła niespodzianka. Obudziła się i pierwsze co dostrzegła,  to uśmiechnięta twarz znienawidzonego Uchihy. Zerwała się gwałtownie do siadu w czasie, gdy on jak gdyby nigdy nic leżał na jej łóżku i ją obserwował.

- Co ty tu robisz? - Wychrypiała głosem świeżo obudzonego człowieka.

- Rin. - Dziewczyna zmarszczyła brwi, słysząc jego wypowiedź. - To odpowiedź na twoje pytanie z czwartku.

- Moje pytanie?

- Chciałaś wiedzieć dlaczego Obito jest uprzedzony do kobiet. Kochał Rin.

Hinata przyglądała się rozmówcy i analizowała jego słowa.

- Dlaczego mi to mówisz? Wcześniej twierdziłeś, że nie możesz mi tego powiedzieć.

- Wcześniej chciałem cię zaliczyć i utrzeć w ten sposób kuzynowi nosa. Teraz sytuacja się zmieniła.

- Dalej nie rozumiem jakie jest meritum twoich wypowiedzi.

- Już ci to powiedziałem. Gramy teraz w jednej drużynie, więc słuchaj. Obito był zakochany w Rin. Oni spotykali się przez kilka lat. Ich wspólny przyjaciel popełnił błąd i wszystko się spieprzyło. Kakashi stał się wrogiem numer jeden, a Obito na pamiątkę wielkiej miłości wygląda tak jak teraz. - Poprawił się na łóżku. - Tyle musi ci wystarczyć. Dla twojego dobra lepiej abyś nie wiedziała więcej. Obito odciął się od każdego, kto poruszał historię jego byłej. W rodzinie i wśród jego znajomych ona jest tematem tabu. Jeśli kiedykolwiek wyda się, że coś o niej wiesz, to on automatycznie się od ciebie odetnie. Tylko nieliczni mogą przy nim o niej wspomnieć, ale nawet ja nie należę do tego grona.

- Kiedy to się stało?

- Na tyle dawno, że mógłby związać się z inną, hajtnąć i zmajstrować przynajmniej dwójkę dzieci.

- Co mam zrobić z tą wiedzą? - Choć poznała odpowiedź na nurtujące ją pytanie, to dalej nie wiedziała jak to mogłoby jej pomóc.

- Zatrzymać dla siebie i nigdy nie przyznawać się, że cokolwiek wiesz. Jeśli się zdradzisz, to nie kabluj, że ja ci powiedziałem, bo przestanę cię lubić.

- Aha. - Skrzywiła się lekko.

- A teraz ubieraj się. Zabieram cię na śniadanie na mieście. - Podniósł się i nie czekając na odpowiedź wyszedł z pokoju.

Dziewczyna była zaskoczona, ale zaryzykowała. Hyuga i Uchiha wyszli razem na miasto. Spędzili ze sobą cały dzień. Choć Hinata podejrzewała, że nie wytrzyma zbyt długo w towarzystwie niedawno poznanego mężczyzny, to musiała przyznać, że tego wesołka nie da się nie lubić. Dużo się wygłupiał, żartował, ale potrafił również zabłysnąć intelektem i znajomością tematów z wielu dziedzin. Byłby idealnym kumplem, gdyby nie fakt, że to Shisui Uchiha, człowiek zagadka i chodząca sexmaszyna. Najbardziej żenujący moment przeżyła dziewczyna, gdy zabrał ją do sklepu z bielizną. Wybrał erotyczny komplet, twierdząc że jest w typie Obito, kupił go i podarował Hinacie. Nie chciała przyjąć prezentu, ale odpowiednio ją podszedł i przekonał do swojego pomysłu. Do domu wrócili wieczorem. Wspólnie z Ino przygotowali kolację, zjedli i włączyli film. Oglądając, rozsiedli się na łóżku Hinaty. Shisui wpakował się do środka, obejmując obie dziewczęta ramionami. Ino nie była zadowolona, z zachowania współlokatorki i swojego kochanka. W końcu nie wytrzymała i wyszła, zostawiając zaskoczoną dwójkę.

- Jeśli chcesz z nią dziś spać, to też powinieneś pójść. - Ciszę przerwała Hinata.

- Spoko, wiem jak ją udobruchać. Jest po prostu zazdrosna.

- Nic sobie z tego nie robisz, prawda?

- To nie tak. - Przesunął rękę po włosach. - Myślę, że powinienem wyjechać, zanim zrobi sobie nadzieję na więcej.

- Na długo przyjechałeś?

- Jakieś kilka dni. Jutro idę na uroczysty obiad do dziadków. Pewnie by się ucieszyli, gdybym zabrał którąś z was, ale nie chcę i nie mogę tego zrobić.

- Obito też będzie? - Są rodzeństwem, więc to było logiczne, ale chciała się upewnić.

- Nie tylko on. Gospodarzem jest Madara Uchiha. Będą też moi rodzice oraz Itachi, Sasuke i ich staruszkowie.

- Rozumiem. - Hinata uśmiechnęła się ciepło, po czym spoważniała. - Co powiesz bratu?

- Nie musisz się niczego obawiać. - Potargał jej włosy, po czym wstał. - Nie dałem ci zbyt wiele powodów, ale mi zaufaj.

Rano Hinata znalazła na szafce przy łóżku kartkę z informacją: "Zapomnij o wszystkich radach od Ino. Bądź zawsze sobą, a tylko wtedy osiągniesz to czego pragniesz." Na dole widniał podpis: Shisui. Dziewczyna uśmiechnęła się do kawałka papieru. Zastanawiała się kiedy to podłożył. Wyszła natykając się na współlokatorkę. Wtedy też dowiedziała się, że ich dziki lokator opuścił mieszkanie i więcej już się nie pojawi. Hinata poczuła ulgę, ale również obawę. Co on powie na obiedzie u dziadków? Czy niczego nie zdradzi? Nie było wyjścia, jak po prostu czekać i sprawdzić, czy warto mu ufać.

Koło południa w wielkim domu zgromadziło się wiele osób o nazwisku Uchiha. Korzystając z chwili przed rozpoczęciem obiadu czwórka z nich rozmawiała w rogu wielkiego salonu. Shisui i Obito sprzeczali się o to, który z piłkarzy ma największe szansę na trafienie do pierwszego składu w nadchodzących mistrzostwach. W ten sposób młodszy z nich przeciągał spór do odpowiedniego momentu. Gdy według niego nadszedł czas, machnął ręką kończąc temat.

- Może zajmiemy się przyjemniejszymi rzeczami. - Shisui wyciągnął telefon, poklikał chwilę, po czym go schował.

W kieszeni najstarszego z towarzystwa zawibrowało. Obito otrzymał smsa ze zdjęciem śpiącej Hyugi. Zanim zdążył zapytać czemu mu to wysłał, jego brat wyciągnął z kieszeni czarne, seksowne, koronkowe majtki.

- Oto dwa dowody, które miałem przedstawić, potwierdzające, że wygrałem zakład. Jak dla mnie były zbędne, bo mój brat mógłby bez nich świadczyć, że weekend spędziłem z Hinatą. No, smarku - dłonią oparł się o najmłodszego z towarzystwa - dzięki mnie jesteś lżejszy o tysiaka.

Obito wydawał się niewzruszony, on miał czas na to, aby się z tym oswoić. Sasuke wyrwał starszemu z ręki telefon i przyglądał się zdjęciu. Itachi zerknął na bieliznę, uśmiechnął się, a później obserwował już tylko dwójkę kuzynów. W ich stronę zmierzał Madara. Na tą chwilę czekał jeden z wnuków gospodarza. Szybkim ruchem owinął bieliznę wokół palca i wcisnął w kieszonkę marynarki Obito. Mężczyzna już chciał zareagować, ale słysząc głos dziadka wepchnął majtki głębiej. Madara nie przypominał wesołego, typowego staruszka. Był zawsze poważny i rzeczowy. Zależało mu przede wszystkim na przedłużeniu rodu, dlatego złościło go, że żaden z jego czterech najważniejszych wnuków jeszcze nie spłodził swojego następcy. Dziadek Uchiha ogłosił na obiedzie, że w grudniu odbędzie się uroczyste przyjęcie z okazji jego osiemdziesiątych urodzin. Każdy z wnuków dostał zaproszenie z osobą towarzyszącą oraz przykaz, że ma się pojawić z dziewczyną, najlepiej narzeczoną. Sasuke z nieskrywanym zadowoleniem powiódł wzrokiem po trójce podstarzałych kawalerów.

- Jeszcze jakieś życzenia? - Shisui przemówił jako jedyny. - Lepiej wyjaśnijmy wszystko na starcie. Ma mieć ręce, nogi, cycki i włosy tylko tam, gdzie to jest niezbędne?

- Nie kpij! - Madara uderzył pięścią w stół, aż się kieliszki zatrzęsły.

- No skoro narzucasz nam przyprowadzenie kogoś, to chciałem mieć jasność, czy są jeszcze jakieś wymogi.

- Tylko ten jeden.

- Skoro tak, to postaram się, aby moja osoba towarzyszącą pochodziła z jak najlepszej rodziny. - Ukłonił się w szarmancki sposób.

To stwierdzenie wywołało zdziwienie u wszystkich poza Itachim. Jako najlepszy przyjaciel roztrzepanego chłopaka, domyślił się co kombinuje jego kuzyn. To oznacza, że urodziny dziadka będą sporym zaskoczeniem dla jubilata. Gdy wstali od stołu Itachi złapał na osobności Shisuiego.

- Chcesz ją ze sobą zabrać? Dobrze wiesz, że dziadek się wkurzy. - Starszy zapytał, widząc, że nikt ich nie powinien usłyszeć.

- Ktoś musi wam ratować dupy. Jak się wkurzy na mnie, to pominie fakt, że daliście ciała.

- Ani ja, ani Obito nie ulegamy głupim przykazom staruszka. Powinieneś pomyśleć o sobie i swojej przyszłości. Jeśli przyprowadzisz tą kobietę, to wywołasz burzę w szklance wody.

- Itachi, wiem co robię. Znasz mnie, więc wiesz, że każdy mój krok jest zaplanowany. Pamiętasz jak skategoryzowaliśmy świat? Życie to plansza do szachów, a my jesteśmy pionkami.

- Kim na planszy jest Hinata?

Odpowiedział mu wyłącznie uśmiech, który mógł oznaczać wiele równych opcji. Shisui dał dwa kroki do przodu, ale odwrócił się i przemówił.

- Jak na moje, ona jest zwykłym pionkiem po czterech ruchach do przodu.

Itachi szybko domyślił się niewypowiedzianych słów. Jeszcze dwa pola, a zwykły pionek zmieni się w królową, chyba że ktoś stanie jej na drodze.

- Shisui, czy mi się wydaje, czy twoja potencjalna partnerka się zaręczyła? Nie zgodzi się z tobą przyjść, skoro planuje ślub. - Itachi chciał dać mu do zrozumienia, że posiada większą wiedzę niż zakładał kuzyn.

- To wyłącznie chwilowa niedogodność. - Choć starał się dać do zrozumienia, że nie będzie z tym większych problemów, to faktem było, że nieźle będzie musiał się napocić, aby przekonać do siebie jedyną kobietę, z którą stworzył wcześniej jako-taki związek.

Resztę popołudnia wesoły Uchiha spędził w towarzystwie entuzjastycznie nastawionej mamy, cieszącej się z przyjazdu młodszego syna. To po niej bracia odziedziczyli poczucie humoru i pogodne usposobienie. Tą noc mężczyzna spędził w domu rodziców.

Hinata po weekendzie pełnym wrażeń z obawą czekała na przyjście szefa. Cały czas zastanawiała się, jak zachował się Shisui na obiedzie u dziadków i czy dotrzymał słowa. Miała złe przeczucia. Obito dotarł prawie dwie godziwy później niż zazwyczaj. Jednym zdaniem przywitał się ze wszystkimi, po czym od razu udał się do siebie. Włączył komputer, zrzucił zbędne odzienie i zaczął dzwonić. Były problemy z budowy. Inwestor chciał obcięcia kosztów, więc trzeba było zastanowić się gdzie można coś zoptymalizować. Minoru i Kenji siedzieli w gabinecie szefa. W trójkę szukali najlepszych opcji. Kiedy problem został omówiony, każdy z nich zajął się przydzieloną pracą. Hinata zastanawiała się czy iść do Obito i próbować się dowiedzieć, jak się sprawy mają. W końcu się odważyła. Weszła do jego biura. Czuła się tak jak wtedy, gdy wygrała bilet na mecz siatkarski. Teraz też bała się rozmowy z szefem, bo nie wiedziała co zdradził mu brat.

- Część. - Odezwała się dość cicho, co od razu przykuło wzrok Obito. Domyślił się po jej postawie, po co przyszła.

- Część, Hyuga. - Przywitał się dość chłodno.

- Obito, ja chciałam ci coś wyjaśnić. Chodzi o to, że Shisui i ja, my nic nie robiliśmy.

- Shisui powiedział mi aż nad to, co chciałbym wiedzieć. Nie interesują mnie szczegóły. Jeśli to wszystko, to zajmij się pracą.

Wyszła, bo nie znalazła w głowie wystarczająco dobrego kontrargumentu. Było jej po prostu bardzo przykro.

Po południu Shisui zajechał taksówką pod firmę. Dzisiejszego wieczoru miał w planach wsiąść do samolotu i wrócić do siebie. Przed wyjazdem postanowił wyciągnąć wszystkie asy z rękawa. Wszedł do firmy uśmiechnięty. Jego plan był doskonały, a każdy go łatwo podchwycił, z czego był dumny. Uchiha wkroczył na teren mostowców. Głośno się przywitał, a Hinacie puścił oczko. Donośnie oznajmił, aby teraz nikt nie przeszkadzał i każdy radził sobie sam z ewentualnymi problemami.

- Siema, staruchu! - Gość wchodząc zamknął drzwi wejściowe.

- Ty czasem dziś nie miałeś wrócić na swoje śmieci? - Obito oderwał się od wykonywanego zajęcia i skupił uwagę na bracie.

- Zgadza się! Dziś zabieram się z tej przygnębiającej krainy i wracam w cieplejsze klimaty. - Wyciągnął z kieszeni dość grubą kopertę. Rzucił ją na biurko, przed siedzącego mężczyznę.

- Co to jest? - Obito zapytał lekko zdezorientowany.

- Sam zobacz.

Starszy z braci otworzył kopertę. Wyciągnął z niej spory plik banknotów. Każdy w nominale z liczbą dziesięć.

- Dajesz mi kasę? - Obito zapytał z uśmiechem.

- Jest tu równy tysiak. Przekażesz go Sasuke. To jego nagroda z zakładu.

- Założyliście się o coś jeszcze?

- Nie. Tylko o Hinatę. - Shisui na taki wyraz twarzy liczył. Lekko otępiały szef działu siedział i gapił się na niego, jakby go pierwszy raz widział na oczy. - Sasuke miał rację twierdząc, że nie mam szans na to, aby zaliczyć tą dziewczynę. Nie zadziałał na nią żaden ze sposobów ani argumentów. Zaproponowałem jej nawet sto tysięcy, ale tego też nie chciała. Nie wiem czy taka po prostu jest, czy posłuchała twojego ostrzeżenia, ale dawała mi kosza za koszem.

- To musiał być dla ciebie szok. - Zadrwił starszy z braci.

- Niekoniecznie. Poznałem naprawdę fajną dziewczynę. Sporo się o niej dowiedziałem. Wiem też, że Sasuke nie posiada aktualnych danych. Jest w błędzie twierdząc, że Hinata kocha się w Naruto. To już nieaktualne.

- Po co mi to wszystko mówisz?

- Bo to właśnie ty najbardziej mnie rozczarowałeś.

- Ja? - Obito spojrzał spod byka.

- Owszem, właśnie ty! Pracujesz z nią, więc musiałeś ją poznać bardziej, może nawet wiesz więcej ode mnie. Pomimo tego łykałeś każde moje słowo i dałeś się omamić jak dziecko.

- Uważaj gówniarzu na słowa. Jestem nie tylko starszy, ale i silniejszy.

- Nie rozumiem jak mogłeś nawet nie dopuścić jej do słowa. Chciała ci wytłumaczyć, co robiłem w jej domu, ale nie dałeś jej szansy. Zamiast tego przykleiłeś jej łatkę łatwej i puszczalskiej. Choć są między wami relacje szef-pracownik, to odniosłem wrażenie, że jesteś dla niej kimś więcej.

- Co ty pieprzysz?

- Wiesz, że przez swoją nieśmiałość, Hinata często stała z boku, przez co nie miała zbyt wielu przyjaciół. Ty traktujesz swoich pracowników jak kumpli. Oni ciebie też tak postrzegają. No to wyobraź sobie, że ta piękna kobieta lubi spędzać czas z tobą, bo wtedy nie czuje się taka samotna. To niby mały szczegół, ale teraz pomyślmy. Hinata widzi w tobie kogoś na kształt przyjaciela. Pojawia się twój brat. Za jej plecami rodzi się zakład, o którym ona nie ma pojęcia. Poznaje mnie, ale bierze sobie do serca ostrzeżenia osoby dla niej ważnej i trzyma na dystans od największego podrywacza jaki stanął na jej drodze. Ale ja przypadkiem poznaję w barze jej współlokatorkę i z nią ląduje w łóżku. Zamiast rano opuścić mieszkanie, wykorzystałem fakt, że Hinatka jest miłą osobą. Komuś innemu nie dałaby swoich kluczy, ale brat szefa nie powinien zrobić nic złego, nieprawdaż? Z lekką obawą pożyczyła mi klucze i pozwoliła jeszcze trochę pospać. Jakakolwiek harda babka zrobiłaby aferę, kiedy oddawałem jej własność, ale nieśmiała osóbka co zrobi? Zawstydzi się i ucieknie z rumieńcami, no bo w końcu zdradziłem jakie ma na sobie majtki.

- To jak wytłumaczysz, że wiedziałeś jaką ma na sobie bieliznę?

- Kolejny zbieg okoliczności. Wychodziłem z łazienki, kiedy ona szła się wykąpać. Niosła je ze sobą, a ja miałem okazję się przypatrzeć. No ale wróćmy do najważniejszego punktu. Gdybyś dał jej chociaż pół minuty, to by ci to sama powiedziała. Idę o zakład, że ona czuje się teraz paskudnie, bo jej jedyny jako-taki przyjaciel nie dał jej szansy na powiedzenie prawdy. Jak nic powinieneś ją przeprosić. Lepiej, żebyś to zrobił, bo wcale bym się nie zdziwił gdyby nie raz popłakała się z twojego powodu.

- To ty do tego wszystkiego doprowadziłeś. Sam powinieneś ją przeprosić. - Obito bardzo się zirytował. Głupi smarkacz urządził sobie zabawę kosztem jego i nic nie winnej dziewczyny.

- Zrobiłem to już. Spędziłem z nią sporą część soboty. Myślę, że nie ma już do mnie żalu, chyba, że znowu jej coś nagadałeś?

Wzrok starszego wyprowadziłby w pole każdego, ale Shisui i Itachi mają nieco większe zdolności w wychwytywaniu drobnych zmian w mimice twarzy.

- Ja się zbieram. - Młodszy Uchiha podniósł się z kanapy. Podszedł do brata i położył jeszcze jedną cienką kopertę na biurku. - To dla ciebie. Taka mała rekompensata, za nabicie cię w butelkę. Nie zapomnij przeprosić  śliczną Hinatę. Trzymaj się braciszku. - Przed otwarciem drzwi odwrócił się jeszcze na chwilę. - Tak na marginesie, wiedziałeś, że Hinata lubi twórczość Tolkiena?

Obito uniósł brwi w zdziwieniu. Nie wiedział i nie przypuszczał, że tak może być. Tylko po co mu to mówił?

- Shisui, wiesz czemu dała ci kosza? Bo nie zasługujesz na nią i nawet ona się tego domyśliła. Moje ostrzeżenie nie było jej potrzebne. - Słowa Obito zabrzmiały nienaturalnie, nawet dla niego.

- Więc kto według ciebie na nią zasługuje? Może taki kiepski kumpel jak ty? - Shisui po raz kolejny zadrwił z brata. - Ona potrzebuje prawdziwego mężczyzny, który dałby jej poczucie bezpieczeństwa i obdarzył zaufaniem. Wychodzi na to, że nawet ty tego nie potrafisz.

- Na drugi raz zapowiedź swoją wizytę z miesięcznym wyprzedzeniem, abym wiedział kiedy wziąć urlop i się ulotnić.

- Jasne! - Zasalutował i opuścił pomieszczenie.

Nie wiedziała jakie słowa padły w ciągu kilku ostatnich minut, ale była pewna, że dotyczyły również jej. Wzrok Obito, patrzącego na nią przez szybę, był tak bardzo niezrozumiały. Czuła jak jej się nogi trzęsą i gdyby miała teraz wstać, to na pewno nie dałaby rady utrzymać pionu. Shisui złapał za swoją bluzę, machnął ręką i wyszedł z gabinetu brata. Podszedł do niej, odwrócił fotel, aby zwrócił ją w swoją stronę, a w drobne ręce włożył kopertę.

- To dla ciebie. Ważna informacją od mnię dla cię. - Uśmiechnął się szeroko, ale ona była tak zaskoczona, że nie odwzajemniła gestu. - Jesteś tu? - Najpierw zamachał przed jej twarzą, ale jako że to nie zadziałało, to prztyknął palcami.

- Nie chcę. - Wyciągnęła kopertę w jego stronę. - Nie chce nic od ciebie. Po raz kolejny mnie okłamałeś.

- Hinata, ja nie kłamię. Nie tylko dotrzymałem dane ci słowo. Zrobiłem coś więcej, ale reszta zależy do ciebie. - Ponownie wcisnął jej kopertę, po czym potargał jej włosy. - Nie powiedziałem ci tylko jednego. Pozostałe bazy mnie nie interesują, ale pierwsza jest moja.

Po tych słowach zaatakował jej usta w odważnym pocałunku. Nim zdążyła się ocknąć on oderwał się od niej, palcem przytknął w nos, pożegnał się i wyszedł. Piski i głupkowate odzywki kolegów z pracy przywołały ją do porządku. Odwróciła się w stronę monitora i udając, że pracuje próbowała ochłonąć. Dlaczego to zrobił? Co to miało znaczyć? Może odpowiedź znajdowała się w jej dłoniach? Otworzyła kopertę i zajrzała do środka.

Obito dokładnie obserwował poczynania brata. Twardo twierdził, że to co robi Hyuga nie jest jego sprawą, ale widząc, jak Shisui ją całuje, nieświadomie zacisnął prawą dłoń w pięść i zacisnął zęby. Zdając sobie sprawę z tego, szybko wrócił do obojętnej postawy. Dałby sobie głowę uciąć za to, że jego braciszek coś kombinuje, tylko co? Ciekawiła go zawartość koperty przekazanej dziewczynie, dlatego czekał aż ją otworzy. Gdy zauważył, że zabiera się za interesującą go czynność, podniósł się z fotela i podszedł do szyby. Hinata spoglądała w kartkę w otwartą szeroko buzią. Widać, że była zaskoczona tym co zostało na niej zapisane. W końcu dłońmi zakryła twarz. Chciała się zapaść pod ziemie. Obito stał i ją obserwował. Bardzo go ciekawiła wiadomość od Shisuiego. Zapukał w szybę, co spowodowało gwałtowny zryw dziewczyny. Spojrzała na niego ze strachem i dezorientacją. Chwile tylko na siebie patrzyli. Głupkowaty uśmieszek mężczyzny został źle zinterpretowany. Hyuga poderwała się do pionu, wsunęła list do kieszeni spodni i poszła do łazienki. Uchiha nie spodziewał się takiej reakcji. Wrócił przed swoje biurko zastanawiając się nad tekstem z kartki, który mógł wywołać taką reakcję.

Hinata wpadła do łazienki roztrzęsiona. Spojrzała w lustro na czerwoną twarz. Przemyła piekące policzki. Weszła do kabiny, a tam ponownie wyciągnęła list. Słowa na kartce głosiły: „Obito ma Twoje majtki.” Złożyła dłoń w pięść i zaczęła pukać się w czoło. W myślach powtarzała, że musi być idiotką skoro uwierzyła, że Shisui ma w stosunku do niej dobre intencje. Jeśli słowa z listu są prawdą, to oznacza, że sam musiał grzebać w jej bieliźnie i dać ją bratu. Kto normalny zrobiłby coś takiego? Skoro ukradł jej majtki i miał tupet, aby jej o tym powiedzieć, to strach pomyśleć co jeszcze zrobił, czy też nagadał. No i jeszcze ten niespodziewany pocałunek.

Gdy wróciła, wypisała w specjalnym programie wniosek o urlop do końca tygodnia. Aby go dostać, jej przełożony musiał zatwierdzić, że się zgadza. Gdy na maila Obito przyszło automatyczne zapytanie, mężczyzna był zaskoczony. Podniósł słuchawkę telefonu i wybrał numer firmowego aparatu Hinaty.

- Słucham. - Cichy, dziewczęcy głos rozbrzmiał w słuchawce.

- Hyuga, choć do mnie na chwilę. - Już chciał odkładać słuchawkę, ale odpowiedź go zaskoczyła.

- Nie.

- Jak to nie? - Ten dzień zapisze się długo w jego pamięci. Kolejny raz został kompletnie zbity z tropu.

- Mam sporo pracy. Chciałeś ode mnie coś ważnego?

- Chodzi o twój urlop. No wiesz, czy nie masz jakiś terminów do końca tygodnia, albo na przyszły tydzień.

- Nie, nie mam. Skończę dziś rysunek, na który chciałeś zerknąć i w zasadzie nie mam żadnego terminu do końca miesiąca.

- Ok. Wyjeżdżasz gdzieś daleko? - Zapytał mimowolnie.

- Raczej będę w mieście.

- Dobra, to ja zatwierdzam, ale jakbym cię potrzebował, to ściągnę cię z powrotem.

- Dziękuję.

Hinata odłożyła słuchawkę jako pierwsza. Nie spojrzała też w jego kierunku. Zachowywała się dziwnie, co dawało do myślenia. Może Shisui faktycznie miał rację?

Hyuga skończyła rysunek, wydrukowała, napisała maila do Obito, że gdy będzie chciał na niego zerknąć, to znajdzie go na jej biurku. Kolejne zaskoczenie. Nie tylko wyszła tak jak reszta działu, to jeszcze nie przyniosła mu nawet swojego wydruku. Uchiha czuł wyrzuty sumienia, przez co o wiele bardziej odczuwał nieobecność pracownicy. Jeżeli brat miał rację, to ona naprawdę czuła się paskudnie, po jego potraktowaniu. Nie chciał i nie mógł tak tego zostawić. W piątek Obito wyszedł wcześniej i podjechał pod mieszkanie Hinaty. Zaparkował, wyszedł z auta i oparł się o drzwi. Z kieszeni wyciągnął telefon.

- Słucham - Dziewczyna odezwała się dopiero po czwartym sygnale. Dało się słyszeć zaskoczenie w jej głosie.

- Hallo! Jesteś w mieście?

- Tak.

- U siebie?

- Tak.

- Jestem przed blokiem. Zejdziesz do mnie?

- Co takiego?

- Sterczę na parkingu, przed twoją chatą. Zejdź na dół, Hyuga.

W jednym z okien pojawiła się postać dziewczyny dobrze mu znanej.

- Zaraz będę.

Serce waliło jej jak szalone już wtedy, gdy na wyświetlaczu pojawiło się imię Obito. Teraz miała stanąć z nim oko w oko i to poza pracą. Sam przyjechał. Obawiała się, czemu się tu pojawił, ale wmawiała sobie, że na pewno chodzi o sprawy związane z firmą. Nie miał powodu, aby przychodzić tu z innym nastawieniem. Wyszła z budynku. Uchiha opierał się o swoją brykę i czekał na nią. Podeszła niepewnie Spoglądała na niego, ale nie odezwała się pierwsza.

- Nie wiem od czego zacząć. - Obito potargał niesforne kosmyki włosów. - Nie jestem dobry w przepraszaniu, więc może po prostu uznajmy, że jest ze mnie jeszcze większy kretyn niż z mojego brata.

- Chcesz mnie przeprosić? - Czegoś takiego nie zakładała nawet przez chwilę.

- Shisui powiedział mi przed wyjazdem jak to między wami było. Zrobił sobie ze mnie jaja twoim kosztem. Gdybym dał ci powiedzieć swoją wersję, to nie byłoby kwasów między nami.

- Co jeszcze ci powiedział?

- Niewiele. Wyjaśnił tylko, że cały czas dawałaś mu kosza i jak znalazł się w twoim mieszkaniu.

- Rozumiem.

- Poczekaj chwilę. - Odwrócił się i wyciągnął coś z tylnego siedzenia auta. Były to dwa podłużne pudełeczka. Jedno przewiązane niebieską wstążką, a drugie srebrną. - W ramach przeprosin przygotowałem dwa różne prezenty. Wybierz sobie jeden z nich.

- Co jest w środku?

- Tego ci nie powiem. Dowiesz się dopiero gdy je otworzysz. To które chcesz?

- To! - Pokazała palcem na prezent z jego prawej dłoni.

- Proszę bardzo. Otwórz je dopiero w domu. - Potargał jej czuprynkę i uśmiechnął się szeroko. - Do zobaczenia, Mała.

- Do zobaczenia, Obito.

Wsiadł do auta i odjechał, a ona mocniej zacisnęła pudełko w dłoni. Dostała je na przeprosiny od mężczyzny, którego kocha. Cokolwiek to jest, będzie dla niej najważniejszą rzeczą jaką posiada.

 * * * * *

UWAGA! Uwaga, jest rozdział! Trochę zajęło mi napisanie go i nie mam już sił na dokładne sprawdzenie, więc jakby błędy bardzo raziły, to przepraszam. Nic na to nie poradzę, że lubię zjadać literki i zamieniać je na inne :))))

Zapraszam wszystkich do podzielenia się ze mną opinią na temat tego co piszę. Zwiększacie wtedy moją motywację ;))