Labirynt Luster - Rozdział 19

Siedziałam na desce klozetowej z podkulonymi nogami i czołem opartym o kolana. W głowie miałam mętlik, a z oczu co jakiś czas sączyły mi się pojedyncze łzy. Moje przemyślenia przerwał dzwonek telefonu. Nie miałam siły i ochoty z kimkolwiek rozmawiać. Sygnał się urwał, a po chwili ponownie zabrzmiał. Wyciągnęłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz. Obcy numer! Moje pierwsze skojarzenie, powędrowało do kogoś od taty. Może któryś z ochroniarzy zaczął się niepokoić i dzwoni, albo coś się stało z tatą. Zanim przetarłam oczy i zdecydowałam się odebrać, ten ktoś się rozłączył. Przy trzecim razie palec nakierowałam na zieloną słuchawkę i przyłożyłam do ucha.

- Słucham. - Starałam się mówić normalnie, choć nie było to łatwe. Głos miałam drżący i nienaturalny.

- Hinata? - Zapytał ktoś, jakby nie był pewny czy dobrze się dodzwonił.

- Tak. - Pociągnęłam nosem. Taki odruch niekontrolowany, ale charakterystyczny przy płaczu. - A ty?

- To ja, Itachi. Gdzie jesteś? Czekam na ciebie przed szkołą. Coś się stało?

Dalej czeka? O nie! On nie może mnie zobaczyć w takim stanie! Po tym co mnie spotkało nie chcę go już nigdy więcej widzieć.

- Jestem w domu.

- Coś się stało? Byliśmy umówieni. Nie pamiętasz?

- Źle się poczułam i poszłam do domu. Gdy wychodziłam nie widziałam cię, a nie wiedziałam jak ci to przekazać.

- Hinata, coś jest nie tak, prawda? Masz dziwny głos. - Wydawał się zmartwiony. Nie zdenerwował się, że czeka bez sensu.

- Już mówiłam. Źle się poczułam. Poleżę i mi przejdzie.

- Może obejrzymy razem film? Zajadę do wypożyczalni, coś wezmę i przyjadę do ciebie. Jaki najbardziej lubisz gatunek? Po drodze kupię coś do jedzenia.

- Nie chcę.

- Jestem gotowy nawet znieść jakąś komedię romantyczną, czy romans, jeśli to miałoby poprawić ci humor.

- Itachi, proszę. Chcę zostać sama.

- Dobrze, nie będę naciskał, ale jakbyś zmieniła zdanie, to zadzwoń do mnie. Numer już masz.

- Wątpię, aby to się stało prędko. - Po tym co mnie dziś spotkało, nie chcę się z nim więcej spotykać. Strach pomyśleć, co jeszcze może zrobić mi zazdrosna blondyna.

- Możesz dzwonić o każdej porze, nawet późno w nocy.

- To nie będzie konieczne.

Jak tylko wypowiedziałam te słowa, tak w uszach zadźwięczał mi dzwonek. To oznaczało, że lekcja się skończyła. Po kilkusekundowym szoku rozłączyłam połączenie. Oby tylko nie słyszał dzwonka w telefonie. Jeśli słyszał, to mam nadzieję, że pomyślał, że to u niego. Za długo ta rozmowa trwała. Rozłączyłam bez pożegnania, więc po chwili na moim wyświetlaczu znowu ukazał się jego numer. O zgrozo! Czy dzisiejszy dzień musiał się tak okropnie skończyć? Rozłączyłam go, ale za chwilę znowu dzwonił. Odrzucałam tak z pięć razy, aż usłyszałam że ktoś wszedł do łazienki. Panowała cisza. Nikt nic nie mówił. Mój telefon ponownie zabrzmiał. Ręce mi się trzęsły. Odrzuciłam i aby więcej nie dzwonił, wyłączyłam komórkę. Ten ktoś dalej był w łazience, aż przemówił.

- Hinata, powiesz mi co tu się stało?

TO CHYBA JAKIŚ KOSZMAR!!! Itachi stoi za drzwiami. Co za przeklęty telefon! Trzeba było od razu go wyłączyć. Gdybym miała więcej rozumu w głowie, to schowałabym się w inne miejsce, albo od razu mogłam dzwonić do szefa ochrony. W tej chwili byłabym w domu, bądź w rezydencji taty. Trzymając telefon zastanawiałam się, czy teraz tego nie zrobić. Zadzwonić i powiedzieć, aby mnie stąd zabrał, albo napisać smsa, że muszą jeszcze przepędzić Uchihę z łazienki.

- Odezwij się do mnie. Wiem, że tam jesteś. - Mówił spokojnie, bez emocji.

- Odejdź! - Trudno, będę niemiła i tak go wypłoszę.

- Pójdę, ale razem z tobą. Otwórz mi.

- Za to ja nigdzie z tobą nie pójdę! Nie chcę cię więcej widzieć! - Lekko łamiącym się głosem, starałam się go wygonić.

- Co ty mówisz? Jeszcze dziś rano cieszyłaś się na mój widok.

- I to był błąd! Więcej po mnie nie przyjeżdżaj, ani nie podchodź porozmawiać. To koniec naszej znajomości!

- Hinata, co się stało? Otwórz, to porozmawiamy normalnie, a nie przez drzwi.

- Odejdź! - Wykrzyknęłam. W tej chwili naprawdę chciałam skończyć tą znajomość raz na zawsze.

- Zachowujesz się jak smarkula! - Podniósł na mnie głos. Czyżby przestał udawać? - Rano wszystko było jak trzeba, a teraz odstawiasz szopkę bez powodu?! Szkoda na ciebie czasu.

Usłyszałam kroki, otwierające się drzwi i to jak mocno je zamknął. Później panowała cisza. Szkoła zamarła, wraz z odejściem Uchihy. Podciągnęłam bliżej kolana i ponownie zapłakałam. Zabolało mnie to jeszcze bardziej, bo jego reakcja potwierdzała słowa Tsukino.

- Burak! - Wysyczałam przez zęby, tak jakby to cokolwiek miało dać. - To wszystko przez ciebie.

Ku mojemu zdziwieniu, pomogło. Poczułam się lepiej, mogąc zgonić winę na niego. Przeczesałam ręką to co zostało mi na głowie. Odczekałam jakieś dziesięć minut i postanowiłam wyjść. Włączyłam telefon. Nie widzę innej opcji, niż zadzwonić do ochrony. Zanim to zrobię, muszę doprowadzić się do porządku. Oni na pewno są blisko, więc mogę nie zdążyć później. Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam kabinę. Dałam kilka kroków do przodu, gdy usłyszałam, że drzwi od kabiny się zamknęły, tylko że ja tego nie zrobiłam. Odwróciłam się i w ten sposób stanęłam na przeciwko przystojnego bruneta. Oszukał mnie! Nie wyszedł, tylko cały czas tu był. Chciałam uciec, zanim dałam radę się odwrócić, on już był przy mnie. Złapał mnie za nadgarstek, szarpnął, przyciągnął do siebie i tak mocno przytulił, że nie mogłam się uwolnić. Jedną ręką mnie trzymał w pasie, a drugą głaskał po głowie. Chciałam się wyrwać, ale byłam za słaba, więc przestałam. Zamiast tego, wtuliłam się w niego. On powtarzał, że już jest dobrze, że mam nie płakać, bo on się mną zaopiekuje. I co ja mam o nim myśleć? To wszystko jest tak bardzo zagmatwane. Itachi jest dobry czy zły? Wiem, że każdy ma w sobie trochę tego, trochę tego, ale czego w tym mężczyźnie jest więcej?

- Powiesz mi, kto ci to zrobił? - Zapytał przerywając ciszę. Miał bardzo delikatny głos. Ja już się uspokoiłam na tyle, by nie płakać.

- Ropucha. - Wzięłam głęboki wdech. - Ona i jej Żmije. - Zaśmiał się z mojej odpowiedzi.

- Ty naprawdę jesteś jedyna w swoim rodzaju. Dla każdego masz przygotowaną ksywkę?

- Nie. - Faktycznie wymyślam różne ksywki, ale ja to robię nieświadomie, albo przypadkowo. Po prostu jak coś mi do kogoś pasuje to tak na niego mówię.

- To kim jest Ropucha?

- Twoją dziewczyną. - Odpowiedziałam od razu. Nie planowałam mu o tym mówić, ale chciałam widzieć jego reakcję, dlatego gdy to wypowiadałam, oderwałam głowę i patrzyłam prosto na niego.

- Myślałem, że ty nią jesteś. - Że co proszę? Skąd ten pomysł?

- Mylisz się. Ona nią jest. Ja jestem tylko twoją kolejną przygodą.

- Dlaczego tak mówisz? Nie traktuję cię jak przygodę.

- Więc jak?

Widziałam, że się zawahał. Nie był pewny co odpowiedzieć. Możliwe, że się czepiam, ale to mnie zaniepokoiło.

- Na pewno nie jak przygodę. - Ściągnął z siebie kurtkę. - Masz, załóż.

Nie protestowałam, tylko wciągnęłam kurtkę na siebie. Później dał mi swoją gumkę do włosów, bym mogła swoje spleść w kitkę. Nie wszystkie kosmyki dało się zapleść, ale większość włosów była wystarczająco długa. Tsukino, całe szczęście, nie ścięła mnie na chłopaka. Gdy ja obmywałam twarz i próbowałam zmyć czarną kredkę z czoła, on pozbierał moje włosy z podłogi i wyrzucił do śmieci. Chciałam, by odwiózł mnie prosto do domu, ale uparł się, że w takim stanie nie mogę wrócić. Najpierw pojechaliśmy do centrum handlowego. Było mi wstyd tak się pokazać, więc kazał mi poczekać przy motorze, a sam zniknął na jakiś czas. Wrócił z czarną czapką, kremową koszulką na krótki rękaw i biało-czarną bluzą. Dzięki niemu, mogłam zdjąć kask, założyć czapkę i udać się do łazienki, aby się przebrać. Jak wracałam widziałam, że rozmawia z kimś przez telefon. Zbliżyłam się i usłyszałam wyłącznie: “To my zaraz będziemy”.

- Ile mam ci oddać za zakupy? - Mój błąd, bo mogłam mu dać kasę, jak szedł na sklepy.

- Nic i nie waż się ze mną o to kłócić.

- A to niby dlaczego? - Co to za postawa z jego strony?

- Bo słyszałem jak nazwałaś mnie burakiem i powiedziałaś, że to przeze mnie, więc potraktuj to jako rekompensatę.

O zgrozo! Faktycznie tak powiedziałam. Czy on wszystko musi komentować? Czasem lepiej by było jakby ugryzł się w język.

- Odwieziesz mnie do domu? - Poprosiłam najładniej jak potrafiłam.

- Później, teraz zabieram cię w inne miejsce. - Powiedział to tak, jakby stawiał mnie przed faktem.

- Ja chcę do domu.

- Nie zapominaj Księżniczko, że jesteś ze mną na randce. Zanim odwiozę cię do domu, zapewnię ci niezapomniany wieczór. - Podał mi kask, a ja przestraszyłam się jego słów. W głowie dalej huczał mi monolog Tsukino.

Mimo wszystko się zgodziłam. Póki nie będzie próbował mnie wywieść do domku w lesie, póty jestem bezpieczna.

Naszym kolejnym celem podróży był salon fryzjerski. Itachi przyznał się, że to tu dzwonił. To najlepszy fryzjer w mieście i jego mama regularnie tu przychodzi, a on często ją przywozi odkąd ma prawo jazdy. Ponieważ tu bywa, to zna szefa i poprosił go o strzyżenie ekstra dla znajomej, czyli mnie. Mistrz nożyczek załamał ręce, gdy ujrzał moją fryzurę. Nie mógł odżałować tak pięknych włosów. Chwalił mnie, bo rzadko widuje, aby jego klientki miały tak zadbane, gęste i naturalne czuprynki. Nie chciałam, by skracał fryzurę do najkrótszego pasemka. Zaproponował dość konkretne cieniowanie. W ten sposób dalej miałam długie włosy i nie było widać brzydkich krótszych pasemek.

Gdy już wyglądałam jak człowiek, nie wstydziłam się pokazać na mieście. Itachi dobrze to zaplanował. Zabrał mnie do knajpy i tam zamówiliśmy jedzenie na wynos. Ucieszyło mnie, gdy pozwolił mi zapłacić, bez kłócenia się o to, ani nawet kwaśnej miny. Z jedzonkiem pojechaliśmy do parku. Pokaz zaczął się pół godziny przed naszym dotarciem, ale w dalszym ciągu było na co popatrzeć. Strasznie żałowałam, że nie byliśmy od początku. Widok był cudowny, a ja nawet nie myślałam o jedzeniu. Itachi jak to facet, nie potrafił tak długo wytrzymać z pustym brzuchem. Wyciągnął sushi, które zamówiliśmy i karmił nas oboje. Było zabawnie. Pomimo, że pochodzę z Japonii, to nie jestem najlepsza w posługiwaniu się pałeczkami. Uchiha zaproponował jeszcze jedną niespodziankę, zanim dostarczył mnie do domu. Zgodziłam się. Pożałowałam, gdy wyjechaliśmy z miasta. Pierwsze o czym pomyślałam, to, że zabiera mnie do tego przeklętego domku. On tymczasem zajechał na górkę za miastem, z której można było podziwiać piękną wieczorną panoramę. Było też widać lampiony, które z powodu braku wiatru, nie odleciały daleko. Scena warta każdej ceny. Zostaliśmy tak długo, aż otoczyła nas zupełna ciemność. Gdy zrobiło mi się zimno, Itachi stanął za mną i przytulił mnie, by ogrzać nas oboje.

Uchiha dotrzymał słowa. Podarował mi niezapomniany wieczór. Odwiózł mnie do domu. Po tym wszystkim byłam pewna jednego: Wiem, że nic nie wiem.

I co z tym fantem zrobić? On był dla mnie nieodgadnioną zagadką. Czego mógł ode mnie chcieć? Sakura, Naruto i Tsukino. Każdy z nich miał o nim złe zdanie, ale ja jedyne co mogłam mu zarzucić, to głupie komentarze, które mnie peszą.

Stałam przed nim i nie wiedziałam co powiedzieć. Coś powinnam. Po takim dniu nie wypada wyłącznie powiedzieć dobranoc, odwrócić się i odejść jak nigdy nic.

- Itachi,... - spokojnie Hinata, dasz radę - nie wiem jak mam ci podziękować. - Nie ułatwiał mi. Stał i mnie obserwował. Nic nie mówił, tylko spoglądał na mnie z tym magicznym błyskiem. - Poświęciłeś mi tak wiele czasu, abym poprawiła ocenę z matematyki, a dziś… Cudownie się bawiłam. Nawet nie myślałam, że tak będzie, mimo tego co się stało. Ja… chciałabym ci podziękować, ale nie wiem jak.

- Ja wiem jak. - Odpowiedział i zaczął się do mnie zbliżać. - Znam sposób dzięki któremu będziemy kwita za wszystko co dla ciebie zrobiłem.

Znalazł się niebezpiecznie blisko. Dłonią pochwycił delikatnie mój podbródek i lekko go uniósł. Wiedziałam do czego zmierza, bo już kilka razy byliśmy w takiej sytuacji. Tylko teraz było inaczej, zupełnie inaczej. Jego twarz zbliżała się powoli do mnie. Gdy ciepłe powietrze z jego oddechu owiało moją skórę, powieki mi opadły, a usta odrobinę się rozchyliły. Poczułam jak ręką oplata mnie w pasie, a jego nos trąca mój nosek. Oddech, dotyk, bliskość i ciepło bijące od drugiego człowieka zaczęło doprowadzać mnie do szaleństwa, aż w końcu poczułam muśnięcie na wargach. Delikatne, prawie niewyczuwalne. Następne było bardziej zdecydowane, aż przerodziło się w namiętny, długi pocałunek. Moje nogi zmiękły, a ja byłam o włos od utraty przytomności. Nie taki pocałunek pamiętałam z naszej pierwszej nocy. Ten był jeszcze wspanialszy i cudowniejszy. Nie wiem, w którym momencie ręce zarzuciłam na jego szyję. Nie chciałam, aby przestawał. Dla mnie ta chwila mogłaby trwać wieczność. Niestety tak nie było. Itachi oparł głowę o moje czoło. Oboje oddychaliśmy ciężko. Czy on czuł to samo co ja? Czy istnieje chociaż nikła szansa?

- Odnalazłem cię.

Dlaczego on psuje taką miłą chwilę?! Załamuje mnie ten facet.

- Muszę już iść. - Zabrałam ręce, ale on nie puścił mnie ze swojego uścisku.

- Zostań jeszcze chwilę.

- Nie mogę, w domu pewnie się o mnie martwią. - To zadziałało. Puścił mnie, a ja stałam jeszcze chwilę na przeciwko niego. - Dziękuję za wszystko. Dobranoc.

- Hinata, o której chodzisz spać?

Dziwne to było pytanie. Po co mu ta informacja?

- Różnie. Nie mam sztywnej pory.

- A dziś, o której planujesz się położyć?

- Nie wiem, za dwie może trzy godziny. Po dzisiejszym dniu, nie będę miała siły siedzieć zbyt długo. - Uśmiechnął się do mnie.

- W takim razie zadzwonię za dwie godziny, aby życzyć ci słodkich snów. - Pocałował mnie w policzek na pożegnanie. - Do usłyszenia.

Uśmiechnęłam się ciepło i odeszłam. Zanim otworzyłam drzwi, spojrzałam w jego stronę. On stał i patrzył na mnie. Dopiero gdy weszłam i spojrzałam przez wizjer, widziałam jak zakłada kask i wsiada na motor. Chwilę spoglądał w stronę mojego domu, po czym odjechał. Wtedy oparłam się o drzwi i osunęłam się, aż usiadłam tyłkiem na podłodze. Palcami dotykałam swoich ust. Ten pocałunek to najprzyjemniejsza i najbardziej niezwykła rzecz jakiej doświadczyłam w życiu. Nigdy nie myślałam, że spotka mnie coś takiego z jakimkolwiek Uchihą.

 * * * * *

Cóż napisać?? Nie mam pojęcia co tu by pasowało, dlatego to może Wy przemówicie, a ja odpowiem, jak to mam w zwyczaju :))