Labirynt Luster - Rozdział 21

Świat w jakim żyje Hinata Hyuga diametralnie różni się od tego, w którym wykreowała się postać Hinaty Terumi. Przepaść między nimi jest tak ogromna, że można stwierdzić iż to dwie inne osoby. W każdej z tych dziewczyn ulokowałam część mojej prawdziwej osobowości, ale żadna z nich nie stanowi całości. To zamierzony efekt. Dzięki niemu czuję się bezpieczniej i zmniejszam ryzyko zdemaskowania prawdy. Ma to również swoje słabe punkty. Moje życie to gra pozorów, odpowiednich gestów i zachowań. Całą prawdę znają trzy osoby: tata, Neji i Hanabi. Nawet moja ochrona nie wie, jak bardzo muszę się poświęcać, aby chronić samą siebie. Nie znają mnie w pełni, bo gdy przyjeżdżam do taty, pieczę nade mną przejmują inni specjaliści. Dlaczego? To kolejny pomysł, na zapewnienie lepszego bezpieczeństwa. W ten sposób nikt nie dotrze do mnie po ludziach wokół mnie. Jedynie Neji jest stałym punktem, ale on podobnie jak ja, zmienia swój wizerunek. Póki co plan się sprawdza.

Dlaczego o tym pomyślałam? Bo właśnie w tej chwili przekraczam próg domu w Mediolanie i od teraz przez dwa tygodnie będę kimś innym.

- HINATA!!! - Rozległ się wielki wrzask, mało co bębenki nie popękały, a sprawczyni zamieszania rzuciła się na mnie jak lwica. Moja siostra ma mocny uścisk.

- Hanabi, zaraz mnie udusisz! - Jestem sporo słabsza od niej, więc by się wydostać, zawsze wbijam jej palce między żebra.

- A-ła!!! - Momentalnie mnie puściła. - Nie wpychaj mi tych swoich szpil, bo będę miała siniaki. - Dalej z wielkim bananem na twarzy zaczęła mi grozić palcem.

- Chciałaś mnie udusić, musiałam ratować życie.

- Jak zobaczę chociaż jednego maluśkiego siniaczka na moim pięknym ciałku, to nie znajdziesz miejsca, gdzie mogłabyś się przede mną ukryć. - Uniosłam brwi w zdziwieniu. Do tej pory nie przejmowała się tak bardzo swoim wyglądem. Baaa! Nader często sama serwowała sobie stłuczenia i siniaki szukając sportu, który by ją w pełni uszczęśliwił. - Będę występować w pokazie bielizny, muszę być idealna.

- Bielizny? Jak zobaczę, że wszystko przez nią widać, to zabiorę cię z wybiegu i więcej nie weźmiesz udziału w żadnym z pokazów. - Rozbrzmiał niezadowolony głos naszego kuzyna. Gdy wysiedliśmy z auta, zadzwonił do niego telefon, więc dopiero teraz wszedł do domu.

- NEJI!!!

Moja siostrzyczka nic sobie nie zrobiła z jego groźby, tylko od razu rzuciła się na niego, by przywitać go podobnie jak mnie. Z tą różnicą, że Neji złapał ją w pasie i podniósł do góry. Ona ściskała go mocno za szyje i piszczała jak bardzo się cieszy, że przyjechaliśmy. Do nas, w swoim starym i podniszczonym kimono, dołączył tata. Wtuliłam się w niego i najchętniej w ogóle bym go nie puszczała. Tak bardzo mi brakuje chwil, gdy jesteśmy wszyscy razem.

- Tato! Mamy gości, a ty chodzisz w tej starej szmacie! Weź się przebierz, bo wyjdę z siebie. - Hana zawsze się z nim kłóci o ten strój, a on uwielbia to ubranie i chowa, aby mu nie wyrzuciła. Mnie to bawi i rozczula. Jeden z najbogatszych ludzi świata chodzi w kimono, które miał gdy ja byłam jeszcze dzieckiem. Nasza mama mu je podarowała i pewnie dlatego jest takie ważne.

- To nie goście, tylko sami swoi. - Odpowiedział w ogóle nie patrząc na nią. - Pewnie jesteście zmęczeni podróżą. Chcecie coś zjeść czy odpocząć chwilę?

Zanim przeszliśmy dalej, tato podszedł do Nejiego i wyściskał go mocno. Odkąd rodzice stali się jego opiekunami, ojciec traktuje go jak swojego syna. Jestem pewna, że nie udaje. Słyszałam kiedyś jak rozmawiał ze swoim przyjacielem o dzieciach. Chwalił się całą naszą trójką w takim samym stopniu. Czasem zabiera go ze sobą na męskie wyprawy. Niestety nigdy nie udało nam się dowiedzieć co oni wtedy robią. Są chwile, gdy myślę, że nie chciałabym tego wiedzieć.

Rozdwojenie jaźni mam chyba po tacie. Jako Hiashi Hyuga jest bardzo poważny, zrównoważony, postępuje rozsądnie i myśli o wszystkim. Gdy jest z nami, ukazuje się jego wesoła i pogodna natura. Lubi płatać figle swojej młodszej córce. Pewnie dlatego, że ona reaguje dość zabawnie. Zaczął nam opowiadać, jak Hanabi przesadnie dba o siebie i że zaczyna się zastanawiać nad wstawieniem lodówki do łazienki, żeby Hana nie padła z głodu, gdy rano siedzi w niej trzy godziny i robi się na bóstwo. Jego wypowiedź spotkała się z kontratakiem. Usłyszeliśmy teorie, z której wynikało, że tato chodzi w kimono, dlatego, że nie mieści się w swoich ubraniach. Wszystko to za sprawą znikających ciasteczek. Nie odniosłam wrażenia, aby mu się przybrało, ale teoria była zabawna.

Czas zleciał bardzo szybko. Jak to zwykle bywa, na koniec dnia całą trójką wylegiwaliśmy się na moim łóżku i rozmawialiśmy. Gdy tematy zrobiły się zbyt babskie, Neji pożegnał się i poszedł do siebie, a ja i Hanabi zostałyśmy same. Zaczęła mnie wypytywać o Naruto. Nie miałam zbyt dużo do opowiadania o blondynie. Ostatnio mój czas zdominował Itachi. Chętnie podzieliłabym się swoimi przemyśleniami i obawami z siostrą. Nie zrobię tego tylko dlatego, że najpierw ja sama muszę uporządkować swoje myśli na jego temat. Ponieważ ja niewiele mówiłam o swoim życiu, to Hana przejęła pałeczkę. To się nasłuchałam, aż w końcu zasnęłam ze zmęczenia. Siostra została na noc w moim pokoju. Rano zrobiłam mi pobudkę.

- Wstałaś? - Lekko szarpała mnie za rękę, abym się dobudziła.

- Yyyy… Śpię!

- No to wstawaj, mam genialny pomysł! - Po jej głosie dało się odczuć wielkie pobudzenie. To za pewne była jakaś sensacja.

- Daj mi jeszcze godzinkę. - Nie byłam skora by się podnieść. Mało spałam poprzedniej nocy, dzień był dłuższy niż normalnie, a tej nocy większość czasu przegadałam z siostrą.

- Wstawaj! - Zerwała ze mnie kołdrę i wskoczyła okrakiem na moje pragnące spokoju ciało.

- Ała! Grubasie, złaź ze mnie!

- Sama jesteś gruba! Ja ważę mniej od ciebie, chociaż jestem odrobinę wyższa!

- Nie jesteś wyższa! Ja po prostu nie zakładam szczudeł takich jak ty. - Teraz byłam już na całego obudzona i chciałam ją z siebie zrzucić. Nie było to takie proste.

- Ja wiem, że pojęcie szpilki jest ci obce. Dziś zobaczysz jak specjalistki okiełznały te groźne rekwizyty. - Jej uśmiech był nieco podejrzany, a ja nie wiedziałam, czy bać się, uciekać, a może wracać do Japonii najbliższym samolotem.

- Co masz na myśli? - Zapytałam, choć nie do końca chciałam poznać odpowiedź.

- Jedziesz dziś ze mną na próbę! Będzie przymiarka i kilka próbnych przejść. Zobaczysz to co kocham od środka. -Rączki uniosła w górę i wymachiwała nimi jak mała dziewczynka.

- Hana, ja nie mogę tam tak po prostu wejść, a nie jestem przygotowana na wparowanie jako Hyuga.

- Wiem, dlatego masz jak najszybciej wstawać, za pół godziny przyjedzie Alberto i Laura. Musimy się wyrobić do dwunastej… - widziała, że otwieram buzię i chcę coś powiedzieć, dlatego szybko mnie powstrzymała. - i nawet nie próbuj mi odmówić! Na resztę prób nie będę cię ciągnąć, ale na tej chciałabym abyś była.

Magia oczu nie jest wyłącznie moim atutem. Możliwe, że moje mają nieco większą moc, ale Hanabi też potrafi wykorzystać siłę spojrzenia. Gapiła się teraz na mnie w błagalny sposób. Cóż ja mogę jej na to poradzić? Widziałam, że jest to dla niej ważne, skoro zamówiła dla mnie fryzjera i wizażystkę. Ta dwójka od samego początku pomaga mi w ukryciu mojej prawdziwej osoby. Nie zdradzą mnie, bo ja nakręcam ich interesy. Korzystam tylko i wyłącznie z ich usług, a to po świecie się niesie. Super reklama, plus konkretne pieniążki od taty, ale za to mają być dyspozycyjni i przyjechać zawsze gdy któraś z nas tego potrzebuje. Bądź któryś, bo Neji czasem też korzysta.

- Dobra, ale tylko dziś! - Podkreśliłam, że więcej nie dam się namówić.

Alberto był załamany, gdy zobaczył moje włosy. Najpierw strzelił focha, bo podcięłam je u kogoś innego niż on. By go udobruchać, zabrałam go na rozmowę w cztery oczy i powiedziałam powód dla którego zostały podcięte. Tak się przejął, że prawie się popłakał. On jest bardzo wrażliwy i tego typu historie tak na niego działają. Nie był by sobą, gdyby ta fryzura nie była bardziej jego, niż obcego, dlatego odrobinę zmienił sposób cięcia. Później malowanie i układanie fryzury. Zdecydowałam się je pomalować, bo skoro i tak mam iść cztery razy dopingować Hanabi w akcji, to niech będzie. Ważne, aby ułożenie było w stylu Hyuga i nie kojarzyło się z Terumi. Tato wspomniał, że po pokazach zabiera nas na uroczystą kolację do jednej z jego ulubionych restauracji, więc i tam się przyda fryzura pasująca do nazwiska.  Obiad zjadłam jako szatynka z grubymi falami na głowie. Makijaż po posiłku i wspólnie z siostrą ruszyłyśmy na próbę. Neji upodobnił się do jednego z ochroniarzy Hanabi i podszywając się pod niego, poszedł z nami. To też celowy zabieg. Oboje wyglądają podobnie i jak do tej pory, nikt nie zauważył, że to dwie różne osoby.

Hanabi jest podstępna! Przekonałam się o tym zaraz po wejściu na salę prób. Ta mała żmija nie powiedziała mi czyj to będzie pokaz. Sama doradziła mi, którą sukienkę założyć, a że była bardzo w moim stylu, to nie protestowałam. W końcu to kreacja mojego ulubionego projektanta. Stanęłam między modelkami. Chciałam ukryć się gdzieś z boku, ale moja kochana siostrzyczka złapała mnie pod ramie i zaciągnęła w centrum zbiorowiska. Wyszła do nas pani, której praca polegała na odpowiednim przebiegu całego show. Dalej wszystko potoczyło się szybko. Modelki się rozbiegły, w poszukiwaniu swoich kreacji, ja zostałam sama na środku. Owa pani spojrzała na mnie raczej karcącym wzrokiem, co sugerowało, że nie poznała kim jestem. Ja lekko się uśmiechnęłam i skierowałam swój wzrok w inną stronę. W moim kierunku zmierzał nie kto inny jak Jiraiya. On od razu wiedział kim jestem. Ucałował mnie w obie dłonie, później w policzki. Uniósł moją dłoń i zakręcił mną do koła, aby móc podziwiać jeden ze swoich projektów na mnie. Było widać, że duma go rozpiera. Nazwał mnie swoją muzą, stwierdził, że mogłabym reklamować wszystkie jego projekty, bo nikt nie wygląda w nich tak dobrze jak ja i nie wiem jak, ale przekonał mnie do wzięcia udziału w jego pokazie. Miałam wyjść na samym końcu razem z nim. To nie spodobało się naburmuszonej pani, ale nikt się jej o nic nie pytał, tylko stwierdzał fakty. Hana wyskoczyła, że to super pomysł i ona pomoże mi się przygotować. Tak też zamiast chwili, spędziłam tam kilka godzin na próbie. Mega wysokie szpilki to jednak przekleństwo. Jiraiya widząc moje poczynania, kazał przynieść coś wygodniejszego i niższego. Jemu zależało na mojej obecności, a nie na połamaniu mi nóg, więc robił wszystko bym nie zrezygnowała. Jest “trochę” zboczony, opowiada sprośne żarty i ma różne dziwne zagrywki, ale nie jest z nim nudno. Widać, że to co robi, wykonuje z pasją, a tworząc kreacje dla kobiet, chce przede wszystkim podkreślić ich piękno i dodać pewności siebie. Ja przynajmniej tak się czuję gdy zakładam coś stworzonego jego ręką.

Wieczorem poszliśmy potańczyć. Neji nie był zbyt chętny, ale się dołączył. Najpierw stał jak kołek. Gdy się rozkręcił, impreza się zaczęła. Lubimy się bawić w trójkę. Jest między nami więź, której nie da się rozerwać żadną siłą. Przy tej dwójce całkowicie zapomniałam o reszcie świata, tak też było i tym razem. Rano zaskoczył mnie sms od Sakury. Skoro u mnie teraz dochodziła godzina dziesiąta, to u niej było przed osiemnastą. Nie zwlekając od razu do niej zadzwoniłam. Rozmawiałyśmy koło pół godziny. Pierwszy raz ktokolwiek z poza moich najbliższych osób zauważył moją nieobecność. To jakoś szczególnie mnie nie ucieszyło. Nawet Naruto dopytywał czy wszystko w porządku i czy mój wyjazd miał coś wspólnego z Itachim. Znajomość z Uchihą może mieć większe konsekwencje niż mogłam przypuszczać. Według Sakury, brunet o którym mowa, był jakiś dziwny. Zmieniłyśmy temat. Zaczęłam jej opowiadać jaka jestem szczęśliwa, bo mogę spędzać czas z rodziną. Nic nie wspomniałam o pokazie, bo to by mnie zdemaskowało. Zamiast tego powiedziałam, że siostra zabrała mnie wczoraj na imprezę z jej znajomymi. Trochę się zdziwiła, że w niedzielę robią imprezy, ale w końcu co kraj to obyczaj i mi odpuściła.

Kilka kolejnych dni zleciało mi tak szybko, że sama nie zauważyłam upływającego czasu. Nie miałam nawet pięciu minut nudy. Z Hanabi dwa razy byłam na próbie, w domu też uczyłam się chodzić po wybiegu. Tato wynajął nauczycielkę dla mnie, więc moje poczynania śledziła profesjonalistka. Gdy Hana była na próbach do innych pokazów, ja w towarzystwie Nejiego zaglądałam do wszystkich miejsc za którymi tęskniłam. Sporo czasu spędziłam też z tatą. On cały czas ma nadzieję, że przejmę po nim interesy. Dał mi też zadanie bojowe, które lubię. Miałam do rozdysponowania całkiem konkretną pulę kasy na cele charytatywne w imieniu jego firm. Neji gdy nie trenował z szefem ochrony Hanabi, to pomagał mi w wyborach. Trochę się na dzwoniłam i kilka z ośrodków pomocy kazałam sprawdzić naszym specjalnym informatykom. Mam swoje żelazne zasady. Pomagam i wymagam mądrego użycia środków. Mam już swoją czarną listę ośrodków, którym więcej nie pomogę. Są to głównie placówki w których ludzie zamiast pomagać innym, napychają swoje kieszenie i latają na drogie wycieczki po świecie. Osobom zapisującym się do takich fundacji odradzam współpracę i polecam sprawdzone ośrodki. Gdy znalazłam chwilę czasu z rana, to zgadywałam się z Sakurą. Wspólnie rozmawiałyśmy na czacie, póki któraś z nas nie musiała kończyć. W czwartek przed śniadaniem odkryłam, że na moim telefonie jest sms od Itachiego. Zaskoczyło mnie to, że w sumie o nim nie pomyślałam do tej pory. Może dlatego, że zasypiałam razem z Hanabi ze zmęczenia, a rano budził mnie prawie zawsze Neji. Dni były intensywne i wypełnione po brzegi, oddalając skutecznie moje myśli od bruneta. Teraz patrząc na wyświetlacz i widząc kopertę, a przy niej jego imię, czuję przypływ gorąca. Obawiam się treści, choć nie wiem dlaczego.

Pochwyciłam telefon w dłoń i otworzyłam wiadomość: “Byłem dziś w schronisku i zabrałem Rambo na spacer. Kręcił nosem, że cię nie ma, ale jakoś mu to wyjaśniłem. Chyba by chciał, abyś już wróciła.”

Trochę dziwna ta wiadomość. Jestem pewna, że nawet Shino napisałby mi smsa z większą dawką emocji i pozytywniejszego. Ten jest jak letni deszcz. Spadnie i po chwili nikt nie pamięta, że był. Nie wiem czy mu odpisać, czy potraktować to jak zdanie relacji bez oczekiwania na odpowiedź. Nie wiedziałam co zrobić, więc postanowiłam się trochę zastanowić i odpisać dopiero, gdy podejmę jakąś decyzję. Tato zawołał mnie, więc zeszłam szybko na dół. Jego propozycja była nie do odrzucenia. Razem z Nejim wylecieliśmy na wyspę tatusia. Uwielbiam to miejsce i nie mogłabym odmówić. Prawie cały dzień spędziłam w wodzie. Starałam się nie opalić, aby nie wzbudzić podejrzeń. W moim przypadku zmiana koloru skóry nie jest taka prosta. Mnie słońce nie lubi i muszę dużo czasu spędzić na leżaku, aby wyglądać jak Sakura, czy Hanabi. One nie mają takiego problemu. Mimo tego lepiej uważać. Neji namówił mnie na grę w tenisa. To kolejny sport, który lubimy oboje. Długo nie dałam rady machać rakietą, ale było fajnie. W tym czasie tata wspólnie ze swoim przyjacielem Borunerem grali w golfa. Wiem, że to burżujstwo, ale właśnie dlatego chciał tu przylecieć. Omawiali przy okazji jakiś nowy interes, który planują otworzyć razem. Chcą wyłapywać młodych zdolnych ludzi, którzy jeszcze studiują, bądź są świeżo po studiach. Twierdzą, że to najlepszy materiał do lepienia i ukierunkowywania. Tacy chętnie się uczą i garściami zbierają wiedzę, a prezesi lubią takich ludzi. Jak dla mnie to jeszcze bardzo odległy czas. Ja dopiero co zaczęłam liceum, a już mam problemy.

Po tenisie musieliśmy się odświeżyć i odpocząć. Wskoczyliśmy do jacuzzi a następnie do sali kinowej. Pomogłam gosposi w przygotowaniu popcornu dla nas, a braciszek wybrał odpowiednią komedię. Ubawiliśmy się po pachy. Kolację zjedliśmy razem z panem Borunero. To bardzo wesoły człowiek. Cały czas powtarza mi, że wolałby abym mówiła mu po imieniu, bądź wujek, bo przez tego pana on czuje się staro. Ostatecznie zdecydowałam się na wujka. Neji od dawna mówi mu na ty i nie widać, aby mu to przeszkadzało. Borunero lubi sobie żartować i opowiadać kawały. Powtarza, że smutasy nie poradzą sobie w życiu, bo ich smutek zagryzie. Gdy odwiedza mojego ojca, to oboje żartują i wspominają wiele numerów jakie wywinęli za młodu. Był czas gdy rywalizowali, ale szybko z tego zrezygnowali, bo razem szło im lepiej. Choć mają większość interesów oddzielnie, to współpracują bardzo często i wtedy odnoszą największe sukcesy.

Do Mediolanu wróciliśmy bardzo późno. Zasnęłam w samolocie i jedyne co pamiętam, to że Neji z trudem dobudził mnie, abym poszła do auta. Tam ponownie zasnęłam i obudziłam się w swoim łóżku, w ubraniu. Ktoś mnie pewnie tu przyniósł i przykrył kołdrą. Tak właściwie to powinnam nieco sprostować swoją wypowiedź. Nie obudziłam się, a zostałam obudzona. Przez siostrę w niezbyt przyjemny sposób. Rozwaliła się na mnie. Była zła, bo polecieliśmy bez niej, ale cóż, życie! Dziś miałam spędzić większość dnia na próbie przed pokazem, a później z projektantem. Jiraiya oprowadzał mnie niczym swoją maskotkę i opowiadał o swojej pracy. Nie wiem czemu akurat ja jestem jego ulubienicą. Hanabi się śmiała, że pewnie ze względu na figurę, bo on bez przerwy zachwyca się, że moje proporcje są idealne i szyje dla takich kobiet jak ja. Jest chyba jedynym projektantem, który tak myśli. Dla innych pewnie byłabym nieco za gruba i zbyt hojnie obdarzona w górnych partiach. Sporo pływam, to też ramiona mam lepiej zbudowane i nie straszę kośćmi przy obojczykach. Nie wyglądam jak sportowiec, bo jestem za drobna, po prostu nie pasuje do mnie określenie wieszak. W końcu mój ulubiony kreator mody pokazał mi sukienkę, którą chciał abym założyła podczas pokazu. On ma coś w sobie i zawsze wie jak zrobić mi dobrze kawałkiem materiału. Kolor srebrnoszary, bardzo podkreśla figurę. Z przodu wygląda, że sukienka jest do połowy ud, z odkrytymi ramionami. W rzeczywistości od piersi w stronę tyłu szyi idą po trzy błyszczące sznureczki z każdej strony. Łączą się one z tyłu na kawałku materiału. Plecy całe pokrywa cieniutka siateczka, przez którą widać dosłownie wszystko, ale od karku do pasa doczepiony jest lekki półprzeźroczysty materiał. Ten sam materiał od pasa aż do kostek okrywa tył. Nie wiem czy wystarczająco jasno opisałam cudo, które mam włożyć. Jednego jestem pewna. W sobotę z siostrą i tatą idziemy na bankiet i ja muszę mieć tą sukienkę na tej imprezie!

Powiedziałam Jiraiyi, że kupuję od razu sukienkę, którą mam założyć na pokaz. Oburzył się, bo tą dostanę od niego w prezencie jak tylko z nim wyjdę i nie ma mowy o sprzedawaniu, a gdy powiedziałam, że chcę ją założyć w sobotę, obiecał, że mogę jej w ogóle nie zdejmować i od razu udać się na imprezę. Bardzo mnie to ucieszyło. Lubię tego człowieka. Cały dzień zleciał mi tak szybko, że nie wiedziałam kiedy dobiegł końca. Już jutro wystąpię publicznie w pokazie. O zgrozo!!! Czy mi czasem nie odbiło? Przecież to nie mój świat i nigdy tego nie chciałam. Teraz jednak nie mogę się wycofać. Wszystko za daleko już zabrnęło. Wieczorem z Nejim poszliśmy do jacuzzi. Hanabi położyła się spać po powrocie. Ma już jeden z pokazów za sobą. Byłam i widziałam jak się porusza. Ona jest niesamowita. Widać, że lubi to co robi i sprawia jej to wielką frajdę. Na ten krótki moment, gdy kroczy po wybiegu, potrafi dać z siebie wszystko i nawet utrzymuje powagę na twarzy. W głowie miałam obraz jaki dziś widziałam.

- Hinata, powiedź mi, bo ciągle nie daje mi to spokoju, co jest między tobą a Uchihą? Czemu w ogóle tracisz na niego czas?

Mój kochany braciszek zastrzelił mnie tym pytaniem. Widać, że nie odpuści, a jeśli teraz ucieknę przed odpowiedzią, to nie uwierzy mi później, że to tylko kolega. No cóż, trzeba powiedzieć część prawdy.

- Nic nie jest. Jest moim kolegą i korepetytorem.

- Co? - To mu się nie spodobało. - Czego niby on mógłby cię nauczyć?

- Matematyki. Dostałam pałę ze sprawdzianu i pomógł mi poprawić ocenę. - To teraz się zacznie. Ale to dobrze. W ten sposób temat nie pójdzie w złą stronę i nie wyda się nasz ostatni pocałunek, ani wspólna noc.

- Jak mogłaś dostać pałę z matematyki i nic mi nie powiedzieć?! Jeszcze poszłaś do tego dupka po pomoc? Przecież wiesz, że bym ci wszystko wytłumaczył.

- Chciałam sobie sama poradzić.

- Sama? Jednak to z Uchihą się NIBY uczyłaś. Już ja widzę co wyście razem robili. Nic dziwnego, że już chodzą plotki na wasz temat.

- Neji! - Gdy lekko uniosłam głos, to on się trochę opanował. - Chciałam sama sobie poradzić, ale mi nie szło, więc przyjęłam jego pomoc. Na początku sama nie wierzyłam, że nauka z nim cokolwiek mi da, ale myliłam się. Itachi jest dobrym nauczycielem i udało mi się poprawić pałę na czwórkę.

- A co zażądał za pomoc? Wiesz, że on ma opinię podrywacza? Pewnie zrobił to, po to by zaciągnąć cię do łóżka.

- Neji, uważaj co chcesz powiedzieć! - Skarciłam go nieco, by się czasem nie zagalopował. - A dla twojej wiadomości, to on nie jest taki! Pomógł mi nie po to aby czegoś żądać, a po to by się odwdzięczyć.

- Odwdzięczyć?! - Mój braciszek zaczął się w sobie gotować. Jest jakiś przewrażliwiony.

- Daj mi powiedzieć zanim powiesz coś, czego oboje będziemy żałować. Jako Hyuga powinieneś bardziej nauczyć się panować nad swoimi emocjami. - To go nieco uspokoiło. - Itachi jest wolontariuszem w tym samym schronisku co ja. - Widziałam, że czoło mu się marszczy z niezadowolenia, ale nic nie powiedział. Nie było sensu tego ukrywać przed nim, bo i tak by się dowiedział. - Pomogłam mu, więc chciał się odwdzięczyć. To tyle. Lubię go, ale nie martw się. Nie planuję więcej korzystać z jego pomocy.

- Hinata, może powinnaś skończyć udawanie Hinaty Terumi. Wróćmy tutaj. Przez cały tydzień chodzisz szczęśliwa i uśmiechnięta, a w Japonii jesteś cieniem samej siebie. Tu nauczyciele nauczą cię wszystkiego lepiej, bo skupią się na tobie. Nie będziemy musieli dłużej udawać obcych ludzi, a dodatkowo będziesz miała blisko tatę i siostrę.

- Och, Neji. Właśnie dlatego nie chciałam abyś wiedział, że mam problemy z matematyką i chciałam sobie poradzić sama. Owszem teraz jestem szczęśliwa, bo mam najważniejsze osoby przy sobie, ale to są wakacje. Gdybym tu wróciła na stałe to ponownie zaczęłabym się dusić w tej złotej klatce. Moje życie w Japonii nie jest idealne, ale tam przynajmniej czuję, że żyję. Jeśli chcesz, to możesz tu wrócić, nie zatrzymuję cię przy sobie. Pamiętaj też, że sama proponowałam ci udawanie rodzeństwa, ale uparłeś się, że będziesz o mnie dbał z perspektywy osoby trzeciej.

- Popełniłem błąd i żałuję tego, że nie posłuchałem ciebie. Wolałbym, abyśmy razem mieszkali, a tak to czuję, że w ogóle nie uczestniczę w twoim życiu.

- Zawsze będziesz w nim uczestniczył, braciszku. - Przytuliłam go, by nieco udobruchać nerwusa. - Zawsze też będziesz dla mnie wśród najważniejszych osób. Kocham cię, braciszku. - On też mnie przytulił, a raczej objął ramieniem.

- Ty też jesteś dla mnie ważna.

Przeważnie tak mi odpowiada. Słowo kocham chyba z zasady nie przejdzie mu przez gardło. Czasem z Haną się z niego śmiejemy. Po śmierci rodziców trochę się w sobie zamknął i nie pozwala sobie na głębsze okazywanie uczuć. Spławia wszystkie dziewczyny, które do niego świrują, jakby w ogóle nie istniały. Szkoda, bo może gdyby poznał jakąś fajną laskę, to ona pomogłaby mu się otworzyć. Powinien więcej korzystać z życia. Skupił się na treningach i nauce, aby w przyszłości dbać o swoje siostry, jak na głowę rodziny przystało. Przez to poświęcił samego siebie i stracił część swojego dzieciństwa. Teraz ma się już prawie za dorosłego, który powinien być odpowiedzialny i postępować właściwie.

Temat całe szczęście się urwał a ja poszłam się położyć. Rozmowa o Itachim przypomniała mi jego beznadziejnego smsa, na którego nic nie odpisałam. No nie ma co, mam spory poślizg. Zaczęłam coś klikać w telefonie. Nie wiem co mu napisać. Coś w stylu: Rambo musi jeszcze trochę poczekać, bo ja nie mogę teraz wracać. Bez sensu! Zapytać się go, co u niego? Też bez sensu. On w ogóle się nie zainteresował co u mnie, a ja mam pokazać że mnie to interesuje? Jeszcze za dużo sobie dopowie. Miałam się zastanowić co zrobić z tą dziwną znajomością, ale nawet nie pamiętałam o jego smsie. Może lepiej tak to zostawić. Itachi mnie intryguje i na pewno mi się podoba, a jego pocałunki są wspaniałe. Dał mi wiele i pewnie to jest moment, w którym jeszcze wszystko można przerwać. Już teraz mam przez niego kłopoty. Jeśli dalej będziemy się spotykać, to narobi ich się więcej. Najgorsze jest to, że jeżeli ja ulegnę, a on mnie wykorzysta i rozgłosi to po całej szkole, to pewnie tato się wtrąci i więcej nie będę Terumi. Tego nie chcę stracić! Mam jeszcze tydzień. Muszę go sobie wybić z głowy na amen! Nie odpiszę mu. Niech myśli, że mam gdzieś tego smsa. Postanowione! Gdy wrócę do Japonii, ponownie zakocham się w Naruto i tym razem zdobędę jego serce. Jeśli mi się nie uda, to wrócę do opcji niewidzialnej Hinaty.

 * * * * *

Chwilę zastanawiałam się, czy dzielić rozdział na pół, czy zostawić taki jaki jest. W końcu nie dzieliłam. Macie więc dużo tekstu i chyba nawet znośny jest. :)))