Skorupa Żółwia - Rozdział 10

Zazwyczaj, gdy mężczyzna daje kobiecie prezent w niewielkim pudełku, bardzo ładnie zapakowany, to jest to biżuteria. Kiedy mamy do czynienia z kimś takim jak Obito Uchiha, to standardowe rozwiązania nie wchodzą w rachubę. Hinata usiadła wygodnie na łóżku. Z walącym sercem rozwiązała wstążkę. W pudełku leżał bilet do kina na nocny maraton z Władcą Pierścieni. Mogła spodziewać się różnych opcji, ale tego nie zakładała. Obejrzała dokładnie kolorowy papier. Początek w sobotę o dwudziestej pierwszej. Napis głosił, że zostaną wyemitowane sceny, których nie było w premierowej wersji. Hinata przytuliła bilet do serca. To prezent od Obito, dlatego skorzysta z niego i pójdzie na seans. Gdyby tego nie zrobiła, on mógłby pomyśleć, że nie przyjęła przeprosin. Poza tym jest fanką twórczości Tolkiena, dlatego podarunek naprawdę jej się podobał. No i to co najważniejsze. To Obito jest jego darczyńcą. Do poniedziałku musi coś wymyślić, aby mu podziękować.

Ciężko było jej zasnąć z wrażenia. Wciąż rozpamiętywała wizytę szefa, to co jej powiedział i jak się zachował. Shisui nie skłamał. Trudno jej pojąć co dokładnie kombinował, ale finalnie zachował się bardzo dobrze. Sen zmógł ją dopiero, gdy na niebie obecne były oznaki zbliżającego się poranka. Choć nie spała zbyt długo, to czuła się wypoczęta. Przede wszystkim promieniała szczęściem. Dzisiejszego dnia czas zdawał się wlec, aż do wieczora. Tak to jest, gdy się na coś czeka.

Dzień był dość ciepły, dlatego wychodząc, Hinata nie pomyślała o cieplejszym ubraniu. Weszła do kina, zostawiła płaszczyk w szatni i udała się na salę. Pomyślała, że jest jedną z pierwszych osób, bo niewielu ludzi zasiadało przed ekranem. Usiadła na swoje miejsce i skupiła uwagę na bloku reklamowym. Po kilku czy też kilkunastu minutach światła zgasły, a ekran pokazywał, że zaczyna się pierwsza część trylogii. Pojawienie się Gandalfa przyniosło spore zaskoczenie. Na jej kolanach zmaterializował się wielki karton z popcornem.

- Trzymaj, to dla ciebie. - Znajomy, męski głos przyciągnął spojrzenie Hinaty. Swoją uwagę skupiła na osobie, która siadła koło niej.

Mężczyzna był w bluzie z zaciągniętym kapturem na głowie. To przez jego ubiór Hyuga miała wątpliwości. Rozwiały się w momencie, kiedy ręką zrzucił materiał z włosów. Obito sięgnął do kieszeni i wyciągnął najpierw jedną, a później drugą butelkę.

- Wolisz colę czy nestea? - Widząc jej zaskoczenie, uśmiechnął się szerzej i zamachał ręką z trzymanymi butelkami. - Wybieraj, bo jak nie, to sam zdecyduję za ciebie.

- To twoje, więc ty zdecyduj.

- Oba lubię, dlatego jest mi wszystko jedno. Najwyżej upiję z twojej butelki, jak mnie najdzie ochota.

Wyciągnęła dłoń po niegazowany napój.

- Mam nadzieję, że się wyspałaś w nocy. - Rozsiadł się wygodnie w fotelu i zaczął obserwować ekran. - Jeśli zaśniesz, to nie chrap. Jak ja zasnę, to zdziel mnie po głowie, zanim narobię ci wstydu. - Odwrócił się w jej stronę. - Zrozumiano?

- Tak.

- To dobrze. Zaraz będzie fajna scena. Oglądaj, Mała. - Puścił jej oczko i sam skupił się na filmie.

Choć minęło dobre pół godziny, Hinata dalej nie mogła się uspokoić. Przychodząc do kina nie zakładała, że jej szef też się pojawi. To prawie tak, jakby razem tu przyszli. Co chwila kątem oka upewniała się, że to nie sen, a on siedzi koło niej. Słyszała jak się śmiał, gdy coś go rozbawiło, jak chrupał popcorn, a czasami jego ramie ocierało się o nią, gdy wiercił się w fotelu. Do tego wszystkiego dochodził zapach męskich perfum, na który jej nozdrza wyczuliły się już jakiś czas temu. Ciężko było jej się skupić na filmie.

- Myślę, że nadawałbym się do obsady. Sama spójrz, z taką twarzą mógłbym grać orka.

- O nie! Jesteś zbyt przystojny, aby zagrać takiego brzydala.

Obito zakrztusił się, słysząc słowa dziewczyny. Próbując odkaszlnąć wypluł kilka kawałków popcornu, który właśnie jadł. Butem zepchnął je na bok, by przypadkiem ich bardziej nie rozdeptać. Hinata popukała go lekko w plecy, pomagając mu odkaszlnąć źle połknięty kawałek. Gdy w końcu mógł oddychać swobodnie przysunął swoją twarz do dziewczyny.

- Mówisz tak, bo zapomniałaś jak wyglądam z prawej strony. Tutaj ładny, - pogłaskał się po lewym policzku, po czym szybko odwrócił się tak, aby widziała prawą stronę - a tutaj bestia.

- Nie nadajesz się na orka. - Dalej trzymała się swojej opinii.

- Tak? To kogo według ciebie mógłbym zagrać?

- Razem z Shisuim sprawdzilibyście się idealnie w obsadzie jako Merry i Pippin.

- Bo mamy takie duże stopy? - Zaśmiał się do niej, a ona odpowiedział mu równie pięknym uśmieszkiem.

- Bo jesteście takimi wesołkami jak oni.

- Dobra, dobra. Chodziło ci o stopy. Usz ty mały zwyrolu! Masz rentgen w oczach, czy podglądałaś jak się przebieram?

- Co takiego? - Półmrok doskonale maskował rumieńce, które momentalnie pojawiły się na jej policzkach.

- Już nie udawaj. Każdy to wie, co się mówi o facetach z dużymi stopami. Wiesz, że mam dużego, dlatego kojarzę ci się z hobbitem o dużych stopach. - Chwilę pogładził się po brodzie. - Raczej rentgen, skoro wiesz, że mój brat też ma się czym pochwalić. No chyba, że paradował przed tobą merdając wackiem. To jak to było, Hyuga?

Hinata spaliła przysłowiowego buraka. Na co Uchiha zaczął się śmiać zbyt głośno. Uspokoił się dopiero, gdy ktoś z widowni zwrócił mu uwagę. Przeprosił, poskromił samego siebie, po czym położył rękę na głowie dziewczyny i wykonał gest typowy dla niego, targając jej włosy.

- Jesteś rozkoszna, gdy się tak zawstydzasz. Przecież wiesz, że żartowałem co do tego rentgena i reszty. Wiem o co ci chodziło, ale nie mogłem się powstrzymać.

- To nie było śmieszne. - Znalazła w sobie odwagę na tyle, aby spojrzeć na niego niepewnie.

- Jasne, że było. Twoje porównanie mi się podoba. Z Itachiego moglibyśmy zrobić Froda, a Sasuke z racji swojej nieprzeciętnej urody, idealnie sprawdziłby się w roli Sama.

- O tak, na pewno się ucieszy. - Oboje, z wielkimi uśmiechami na twarzach, skierowali spojrzenia na ekran. Hinata spoważniała. Chciała się jeszcze o coś zapytać, ale nieco brakowało jej odwagi. W końcu jednak postanowiła przełamać strach. - Myślisz, że ja też mogłabym się wczuć w którąś z ról?

- Na przykład Golluma? Chodziłabyś i powtarzała: Mój skarb. Gdzie jest mój skarb? Zły Frodo zabrał nam go.

- Jestem według ciebie podobna do Golluma? - Zapytała lekko rozczarowana, ale również rozbawiona.

- Nie, ale ciekawy byłem jak zareagujesz.

- Aha. - To cały Obito. Jedyny w swoim rodzaju i w żaden sposób nie do podrobienia. Między innymi za to go kocha.

Ponownie spoglądali na film.

- Najbardziej podobna jesteś do Arweny.

Hinata spojrzała z zaskoczeniem na Obito. Przyrównał ją do bardzo ładnej kobiety. Z drugiej strony, nie było zbyt dużego wyboru wśród żeńskich postaci.

- Mówisz poważnie, czy znowu się ze mnie nabijasz?

- Poważnie. Macie ze sobą dużo wspólnego.

Spojrzał na nią jedynie przelotem, a jej serce zaczęło mocno łomotać. Nie miała odwagi już o nic więcej zapytać. W głowie kołatała jej myśl, że skoro ona miałaby być Arweną, to chciałaby, aby Obito wcielił się w postać Aragorna.

Po pierwszej części wszyscy wyszli na przerwę. Hinata stanęła w kolejce po kawę, a Obito przykleił się do automatu z batonami. Stał tam z dobrą chwilę. W końcu z obładowanymi kieszeniami i kwaśną miną podszedł do Hyugi.

- Coś się stało? - Zapytała chcąc dowiedzieć się, co go trapi.

- Zabrakło mi drobnych na Marsa.

- Proszę. - Podała mu pięć złoty, które chętnie przyjął.

Prawie pobiegł, aby zdążyć do automatu przed innymi. Nie był jakimś wielkim fanem Marsów, czasem jednak miał na nie ochotę. Trochę późno zorientował się, że jest tylko jeden. Musiał go kupić jak najszybciej, zanim ktoś sprzątnąłby mu sprzed nosa wybranego smakołyka.

Uchiha wrócił w samą porę, aby powiedzieć jaką chce kawę i zapłacić za zamówienie. Wspólnie usiedli przy jednym ze stolików. Część batoników zjedli od razu, a resztę zostawili na później. Kofeina z napoju nie podziała na długo. Hinata zaczęła odczuwać skutki niewystarczającej ilości snu. Najpierw zrobiło jej się zimno. Zdjęła więc buty, aby podkurczyć nogi. To pomogło w małym stopniu. Gdy rękoma zaczęła pocierać ramiona, Obito nieco się podniósł. Ściągnął bluzę i zarzucił ją na zziębnięte dziewczę.

- Będzie ci zimno.  - Spoglądała lekko zaskoczona na jego profil.

- To mało prawdopodobne. Jestem jak piecyk. Gdyby nie to, że nadaję się na mostowca, to mógłbym zarabiać jako termofor.

- Ale...

- Hyuga, - tym razem jego głos zabrzmiał stanowczo i groźnie - jeśli nie chcesz mojej bluzy, to bądź tak miła i połóż ją na wolnym siedzeniu koło siebie.

Oczywiście, że ją chciała. Nakryła się aż po nos. Dzięki temu mogła bez podejrzeń zaciągać się swoim ulubionym zapachem. W takiej sytuacji ciężko było jej się skupić na filmie. Chęć snu też nieco zelżała. Do głowy wpadł jej pomysł. Usiadła nieco po skosie i przytuliła głowę do oparcia siedzenia. Wyglądało jakby spała. Pod tą niemal idealną przykrywką, najbezczelniej w świecie obserwowała obiekt swoich westchnień. Był tak blisko. Musiała tylko pilnować się i zamykać oczy, kiedy spoglądał w jej stronę. W końcu sen zabrał ją do swojej krainy w brew jej woli. Emisja filmu "Dwie Wieże" dobiegła do końca. Światła się zapaliły, a uczestnicy maratonu udali się na przerwę. Obito chwilę przyglądał się śpiącej towarzyszce. Zastanawiał się, czy tak ją tu zostawić, czy obudzić. Ostatecznie stwierdził, że lepiej skorzystać z drugiego pomysłu. Przykucnął koło niej i pogładził po policzku. Momentalnie otworzyła oczy, uśmiechnęła się do niego, po czym przyciągnęła jak kotka.

- Jesteś głodna? - Wzruszyła ramionami, nie bardzo wiedząc co powinna odpowiedzieć. - Niedaleko jest bar, gdzie mają bardzo dobre zapiekanki. Masz ochotę?

- Zdążymy tam pójść, zjeść i wrócić?

- Mój znajomy jest tam szefem. Zadzwonię do nich, to przyniosą nam zamówienie i zjemy tutaj.

- To ja poproszę jedną. - Przypuszczała, że zgłodnieje od samego patrzenia, a mowa co będzie, gdy poczuje zapach.

Obito zadzwonił i złożył zamówienie. Po wszystkim spojrzał na dziewczynę trzymającą w wyciągniętej dłoni jego bluzę. Dostrzegł, jak lekko dygotała. Złapał więc za materiał i ponaglił ją, aby wsunęła ręce w rękawy. Podziękowała czując ciepło na ciele.

- Często pracownicy baru przywożą ci zamówienia w tak nietypowe miejsca? - Zapytała lekko zaciekawiona, gdy kierowali się do wyjścia z sali.

- Zabijają się o to, aby dostarczyć mi żarcie.

- Tak bardzo cię lubią?

- Oczywiście! - Jego rozbawienie jawnie sugerowało drugie dno. - No bo przecież nie chodzi o to, że daję duże napiwki za fatygę.

- Skądże znowu. To wyłącznie przejaw sympatii. - Jej uśmiech szybko zniknął z twarzy, gdy dostrzegła kolejkę dziewcząt przed damską toaletą.

Obito spostrzegł zmianę jej zachowania. Zwrócił wzrok w kierunku, gdzie patrzyła, po czym z rozbawieniem zwrócił się do niej.

- Co, kawusia goni?

- To nie jest śmieszne. - Jej zdecydowanie nie było do śmiechu. - Bardzo mi się chce, a raczej prędko się tam nie dostanę.

Uchiha zasunął jej bluzę i zarzucił kaptur na głowę.

- W męskim raczej nie będzie kolejki.

Nim zdążyła załapać o co mu chodzi, już ją ciągnął, a ona o dziwo nie stawiała oporów. Dopiero gdy znaleźli się za drzwiami, poczuła się bardzo niekomfortowo. Szła za Obito. On otworzył jej kabinę, a gdy tylko zamknęła drzwi, sam ustał przed pisuarem. Hyuga uwijała się szybko. Wyszła i nie podnosząc wzroku, podeszła do umywalek. Chciała umyć dłonie i wyjść jak najszybciej.

- W damskim jest tak duży tłok? - Nieznajomy, męski głos zwrócił się do niej.

- Tu jesteś, Albert. - Obito stanął za nią i objął ją ramieniem. - Nigdzie nie można cię puścić samego, bo od razu ktoś cię podrywa. - Wzrokiem zgromił mężczyznę stojącego koło Hinaty. - On jest ze mną.

Uchiha mają coś w sobie, co potrafi przestraszyć niejednego. Dlatego, nie padła już żadna uwaga. W spokoju opuścili toaletę. Hyuga czuła się zawstydzona dość długo. Dopiero, gdy w jej dłoni znalazła się zapiekanka, przestała myśleć o wcześniejszej sytuacji. W gruncie rzeczy cieszyła się z nowego doświadczenia. Na studiach nie robiła takich numerów. Sama nigdy nie miała odwagi, a ludzie z którymi utrzymywała znajomość, nie zapraszali jej nawet na imprezy. Przy brunecie wszystko wyglądało inaczej. On nie pytał, ani nie proponował. Gdy wpadał na jakiś pomysł, to po prostu ją wciągał w swój plan. Dzięki niemu czuła się cudownie.

Ostatnia część trylogii Tolkiena minęła zdecydowanie za szybko. Tym razem rozkoszna dziewczyna nie zasnęła. Hyuga upajała się towarzystwem szefa. Gdyby tylko mogła, zatrzymała by czas, ale to nie było możliwe. W szatni Obito pomógł jej założyć płaszczyk.

- Chodźmy, odwiozę cię do domu.

Nie protestowała. Poszła posłusznie za nim, choć wiedziała, że wszystko się zaraz skończy. Siedząc w aucie, zastanawiała się, czy jest coś, co mogłaby zrobić, aby przeciągnąć tą chwilę, albo powtórzyć. Dość szybko znaleźli się przed jej domem.

- Obito, dziękuję za... właściwie to dziękuję za wszystko.

- Spoko, Mała. Dobrze, że ci się podobało.

- Może masz ochotę na herbatę albo kawę? Mam też jakieś ciastka. - Czuła jak mocno bije jej serce. Niby zwykłe pytanie, ale dla niej bardzo krępujące.

- Wchodząc teraz do ciepłego pomieszczenia, zasnąłbym zanim zdążyłabyś wstawić wodę.

- Rozumiem.

Już chciała wychodzić, gdy przypomniało jej się, że ma jego bluzę. Zaczęła rozpinać płaszczyk.

- Co ty robisz? - Zapytał z nieskrywanym rozbawieniem oraz ciekawy jej intencji.

- Chcę ci oddać bluzę.

Położył jej dłoń na nadgarstku, aby powstrzymać ją przed dalszym rozbieraniem.

- Oddasz mi przy okazji, w pracy. Teraz i tak bym jej nie założył, a w tygodniu jej nie potrzebuję.

- Dobrze. - Ta opcja jej odpowiadała. Było jej głupio, że odda ją tak po prostu. W jej mniemaniu powinna najpierw wyprać, a dopiero potem zwrócić.

Już chciała wyjść, gdy odważyła się zapytać o coś jeszcze.

- Obito, mogą cię o coś spytać? - Jego odpowiedź była twierdząca, więc kontynuowała. - Powiesz mi co było w drugim pudełku? Tym którego nie wybrałam?

- Naprawdę chcesz to wiedzieć? - Pokiwała nieznacznie. On uśmiechnął się szerzej. - W takim razie zajrzyj do kieszeni mojej bluzy.

Najpierw spojrzała na niego zaskoczona. Później lekko zestresowana wysunęła dłoń w schowek materiału. Poczuła tam śliski papier. Wyjęła i ze zaskoczeniem obserwowała go z każdej strony. Wyjęła swój bilet, a uśmiech samoczynnie wpełzł na jej usta.

- Taki sam. - Jej głos wyrażał dumę z dokonanego odkrycia.

- Hyuga, no gdzie taki sam? Ty to chyba już śpisz. Gdyby były identyczne, tu musiałbym usiąść na tobie. Te się różnią. - Palcem wskazał na cyfry oznaczające numer miejsca.

Wszystko inne się zgadzało, dzień, film, opis, nawet rząd, poza jedną cyfrą.

- Faktycznie, masz rację. To zupełnie inny bilet. - Z rozbawieniem spojrzała na niego.

- Rozczarowana?

- Ani trochę. Cieszę się, że nie istniało ryzyko uniknięcia tak cudownego prezentu.

- Nie byłem pewny czy przyjdziesz.

- Rozczarowany? - Zapytała tak słodko i rozkosznie, że musiał przerwać tą chwilę.

- A gdzie tam! Zabawnie było, gdy zasnęłaś. Zaczęłaś się ślinić i gadać przez sen. Czego to ja się wtedy nasłuchałem? - Pokręcił głową. Dostrzegł jednak, że to jej nie bawi. Wyglądała, jakby bardzo się tym przejęła. Dłońmi zasłoniła twarz. - Chcesz wiedzieć co mówiłaś? - Ruchem głowy zaprzeczyła. On jednak zbliżył się do jej ucha i wyszeptał. - Podobno śpisz nago.

Momentalnie się podniosła. Ich twarze znalazły się bardzo blisko siebie. Czerwień na policzkach mocno kontrastował z bladą cerą. Uchiha w końcu nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

- Jesteś rozkoszna i bardzo naiwna. Łykasz każdy blef jaki ci wciskam?

Instynktownie palcem wskazującym szturchnęła go w ramię.

- Przestań się ze mnie nabijać.

- Ja to robię z sympatii.

- Akurat.

- Gdyby było inaczej, to nie siedziałabyś teraz w moim aucie. Olałbym to czy nasze relacje są dobre, czy w opłakanym stanie.

Miał rację. Obito którego poznała pierwszego dnia pracy, bardzo się różnił od tego, który teraz z nią był. Choć zdawała sobie sprawę z progresu, jaki udało jej się osiągnąć, to dopiero w jego ustach zabrzmiało to na tyle realnie, aby dodać jej skrzydeł. Odwaga i szczęście, które w sobie poczuła, tknęły ją do dalszych kroków.

- Dziękuję. - Nie podnosząc wzroku, zbliżyła się do niego i złożyła pocałunek na prawym policzku mężczyzny. - Jedź ostrożnie.

Właściwie, to wybiegła z auta. Choć głowę miała pochyloną, to Uchiha doskonale widział rumiane policzki. Nie mógł stwierdzić, czy to za sprawą spontanicznego pocałunku, czy też pozostałość po poprzednim zawstydzeniu. Niewinny buziak jakiego dostał, nie został odebrany w sposób sugerujący uczucia względem jego osoby. Ledwo go poczuł i ciężko byłoby jednoznacznie stwierdzić czy to za sprawą jej delikatności czy może dlatego, że pokryty bliznami policzek był mniej wrażliwy na dotyk. Właściwie to tak witał się i żegnał ze swoimi dobrymi koleżankami, jak na przykład Konan, ale żadna z nich nie dotknęła ustami prawej strony jego twarzy. Skoro Hyuga przestała być kulą u nogi, a zgodnie ze słowami Shisuiego, darzyła go czymś na kształt przyjaźni, to też mogli się tak żegnać. Miał również na uwadze, że jej zachowanie mogło być spotęgowane doznaniami z nocnego maratonu. Mógłby czuć się dumny, że trafił w gust pracownicy. Było jednak nieco inaczej. To nie on wpadł na ten genialny plan. Shisui był prowodyrem całego zajścia. Najpierw podzielił się z nim informacją o upodobaniach Hinaty względem Tolkiena. Później okazało się, że brat podarował mu dwa bilety na maraton z Władcą Pierścieni. To właśnie było w kopercie, jaką zostawił dla niego przed wyjazdem. Ten cwany lis wszystko skrupulatnie zaplanował. Obito oczywiście mógł ze sobą zabrać kogoś innego. Dlaczego więc zaprosił swoją pracownicę? Ona była jak powiem świeżości. Nie spoglądała na niego przez pryzmat przeszłości. Nigdy nie dostrzegł w jej wzroku współczucia, ani obrzydzenia. Będąc z nią, przyłapał się na myślach, że przeszłość się nie liczy. A może chodziło o coś zupełnie innego? Kiedyś Hinata powiedziała, że lubi czuć się potrzebna. To takie ludzkie, choć często się o tym zapomina. Obito patrząc na niewinną i niedoświadczoną dziewczynę, czuł się potrzebny jej. Chciał ją chronić przed ludźmi takimi jak jego brat. W końcu była jednym z mostowców, nad którymi on czuwał. To już był silny argument, ale to jej zachowanie było decydującym bodźcem. Wcześniej nie wzięła urlopu tak nagle. Teraz nie tylko nie chciała go widzieć, to jeszcze nawet unikała rozmowy. Tyle razy był dla niej chamski, mimo tego się nie obraziła. To jak wyszła w poniedziałek bez słowa, ubodło go. Nie chciał, aby takie relacje teraz między nimi były. Spotkanie poza pracą dawało duże możliwości. Jak widać, wykorzystał ich wspólny czas odpowiedni, skoro pożegnała go buziakiem w policzek. Zadowolony z siebie odjechał. Dla Hinaty sytuacja wyglądała nieco inaczej. Cieszyła się, ale również była przerażona. Pozwoliła sobie na zbyt wiele jako pracownik. Wybiegła z auta, aby na nią nie nakrzyczał. Z walącym sercem rzuciła się na łóżko. Zdjęła wszystko poza męską bluzą. Tego dnia nie planowała się z nią rozstawać. Pomyślała nawet, że skoro nie potrzebuje jej w tygodniu, to odda mu nieco później. Miły w dotyku materiał i cudowny męski zapach były namiastką jednego z jej marzeń dotyczących Uchihy.

Pierwsze dni po powrocie Hinaty zleciały szybko. Już w poniedziałek było wesoło, bo dziewczyna przyniosła ciasto do pracy. Nie było osoby, która odmówiłaby chociaż jednego kawałka. Obito i Sho ścigali się kto pierwszy zje swoją porcję. Uchiha był jak pochłaniacz. Nie dał żadnych szans koledze.

- Nieźle, Mała. - Stanął przed nią i poczochrał jej włosy. - Możesz częściej robić nam takie niespodzianki.

Wszyscy ładnie podziękowali i poszli na swoje miejsca. Jedynie Minoru pozostał i pomógł jej posprzątać. Zaproponował nawet, że zrobi to sam, ale Hinata się nie zgodziła.

Relacje między Hinatą i Obito widocznie się zmieniły. Uchiha nie postrzegał jej już tak jak kiedyś. Pomimo, że jest kobietą, spędzanie czasu z nią nie było koszmarem, lecz ciekawym doświadczeniem. Nie zadawała zbędnych pytań, nie przypominała o tym, czego nie chciał wspominać, no i nie sugerowała nawet, że powinien się ponowie otworzyć na świat. Była inteligenta, zabawna i bardzo urocza, gdy jej dokuczał. Jako dziewica szybko się peszyła, a chociażby napomknięcie o seksie wywoływało u niej rumieńce. Przyzwyczaił się tak bardzo do jej obecności, że gdy wybijała dziewiętnasta, to lekceważył fakt jej obecności za szklaną ścianą. Podchodził do szafki, rozbierał się do bielizny i przebierał w koszulkę i spodenki. Wcześniej, gdy pracował jedynie w męskim gronie, zawsze tak robił. Odkąd w dziale pojawiła się kobieta, zaczął się hamować. Miło było wrócić do swoim poprzednich zasad. Choć nie zauważył, aby Hinata go obserwowała, to zawsze po jego striptizie miała wypieki na twarzy. Kiedyś nawet celowo zapukał w szybę i kręcąc tyłkiem wyciągnął pasek ze spodni i zdjął koszulę. Po jego występie nawet uszy dziewczyny, raziły czerwienią. To dało mu kolejny powód, aby jej dogryzać z żartobliwy sposób. Oznajmił nawet, że teraz ona powinna się zrekompensować. Widząc jej minę zaczął się śmiać, a gdy chciała wyjść, zaprosił w ramach przeprosin na jedzenie na mieście. Samoczynnie przestał traktować Hyuga jak pracownicę. Stała się dla niego ważna jak przyjaciel czy też młodsza siostra. Nie postrzegał jej jako kobietę, bo każdego dnia, gdy spoglądał w lustro czy w inną powierzchni pokazują odbicie, widział w sobie bestię, której nikt już nie pokocha. Tak bardzo w to wierzył, że nie dopuszczał do siebie innej opcji. To dlatego nie spostrzegł oznak jej zainteresowania jego osobą. To co innemu człowiekowi dałoby do myślenia, on odbierał to jako przejaw sympatii. W końcu sam Shisui stwierdził, że Hinata nigdy nie miała wielu przyjaciół i nie robiła niczego wyjątkowego. Więź jaka się miedzy nimi narodziła spowodowała, że chciał ją chronić. Nie przyznałby się przed nikim, ale dobrze czuł się z myślą, że teraz nad nią czuwa, a ona liczy się z jego słowami. W końcu posłuchała, gdy ostrzegał ją przed bratem.

Zbliżała się godzina dziewiętnasta. Hinata dokładnie obserwowała wskazówki swojego zegarka, gdy przyszedł jej do głowy pomysł. Nie chciała być po raz kolejny świadkiem tego, jak Obito się przebiera. Odniosła wrażenie, że ostatnio specjalnie robi to przy niej, aby mieć powód do nabijania się z niej, a ona nigdy nie mogła oprzeć się pokusie, aby go nie podglądać. Wstała szybko i podeszła do wejścia w szklanej ścianie.

- Idę do sklepu. Kupić ci coś do jedzenia?

- Szama? Do jakiego sklepu się wybierasz? - Jasne było, że coś chętnie zje. Nie wiedział tylko na co ma ochotę.

- Myślałam o cukierni, ale po drodze są też inne stoiska, więc mów śmiało na co masz ochotę.

- Na drożdżówkę. Albo nie! Na pączka takiego jak ostatnio. Razy dwa!

- Przyjęłam. Dwa pączki.

- Tak jest. - Dziewczyna już się oddaliła, gdy jeszcze do niej krzyknął. - Jeszcze chcę rogala z nadzieniem czekoladowym!

- Dobrze. Jak coś to możesz zadzwonić, gdybyś jeszcze zmienił zdanie.

Obito spoglądał, jak Hinata wciągała na siedzie płaszcz. Wtedy też się zerwał z miejsca i podbiegł do wejścia.

- Dasz mi dwie minutki? Wyślę tylko maila, ubiorę się i moglibyśmy pójść razem do cukierni, o ile nie wstydzisz się ze mną pokazywać.

- Poczekam. - Uśmiechnęła się słodko. Jego propozycja była miła. Ani trochę nie wstydziła się z nim pokazać na mieście.

Obito uwinął się szybko. Wyszli wspólnie. Jak tylko znaleźli się na dworze Uchiha wziął głęboki oddech, rozłożył ręce szeroko.

- Więc tak wygląda świat o tej godzinie. Już zdążyłem zapomnieć jak to jest wyjść stąd przed dziewiętnastą.

- Spróbuj kiedyś wyjść o piętnastej. Wtedy jest jeszcze jasno.

- No nie gadaj! W sensie, że słońce jest jeszcze na niebie?

- Dokładnie.

- To niemożliwe.

Droga do cukierni szybko im zeszła. Obito zdziwił się, że sklep znajduje się tak blisko, a on nigdy tego nie odkrył. W cukierni zachowywał się jak małe dziecko. Przykleił się do szyby i z iskierkami w oczach obserwował łakocie. Najchętniej wziąłby wszystkiego po trochu i zapewne od razu zjadł. Po takiej ilości cukrów jest mało prawdopodobne, że chciałoby mu się pracować, a brzuszek bez wątpienia dałby mu za to popalić. Przykleił się do szyby i upatrzył sobie na co się zdecyduje.

- Mamusi, kupisz mi te ciasteczka w czekoladzie? - Spojrzał wręcz błagalnym wzrokiem na Hinatę.

- Ależ oczywiście, synku. - Pogłaskała go po włoskach.

- I jeszcze chcę kawałek sernika i to z czerwoną galaretką. - Wskazał palcem, a pani w sklepie z uśmiechem zaczęła realizować jego zamówienie.

- Tych ciastek w czekoladzie niech będzie dziesięć sztuk. - Obito wyprostował się. - A ty na co masz ochotę?

Hinata spoglądała na niego jak urzeczona. Chciałaby mu powiedzieć, że ona niego oraz że nikogo tak nie pragnie jak jego. Jej delikatny rumieniec zdradził jej myśli przed kasjerką. Uchiha nawet za milion lat nie domyśliłby się jak na nią działa.

- Na pączka. - Odpowiedziała to co przyszło jej w tej chwili do głowy.

- Poprosimy jeszcze pączka i cztery ptysie.

Pani zapakowała całe zamówienie. Hinata wyciągnęła portfel, ale zanim zdążyła wyciągnąć jakikolwiek banknot, Obito jedną ręką złapał ją w pasie i odsunął od lady. Podał swoją kartę i zapłacił za wszystko.

- Przecież to ja miałam ci kupić ciastka. - Pożaliła się, jak tylko opuścili cukiernię.

- Chyba nie potraktowałaś moich słów poważnie? Nie pozwoliłbym ci zapłacić. Nie kiedy jestem w pobliżu i robisz zakupy dla nas obydwu.

- No tak. Męskie ego by ucierpiało. - Zażartowała, ciesząc się, że może choć raz odbić mu piłeczkę.

- To że wyglądam jak bestia, nie oznacza, że tak się zachowuję. Rodzice wychowali mnie na dżentelmena. Przynajmniej starali się, abym nim był.

Zaszli jeszcze po coś do picia. Obito poczęstował ciastkami ochronę na dole. Chwilę też z nimi rozmawiał i żartował. Wyglądało jakby znali się bardzo dobrze, a on nie traktował ich jak kogoś gorszego, chociaż był wnukiem Madary. Przedstawił im Hyugę, aż w końcu dwójka mostowców poszła do siedzie. Hinata przyniosła talerzyki, a Obito kazał jej nie wychodzić. Oznajmił, że ptysie są do podziału. Zaczęli od nich. Były dość duże, przez co jedli nieco nieporadnie, co chwilą się brudząc.

- Myślisz, że to jest takie zabawne, Hyuga? - Odrobinę kremu starł palcem z policzka i oblizał.

- Ależ oczywiście, że nie. - Mimo tego nie potrafiła się uspokoić.

Ona brała małe kęsy, przez co udało jej się jedynie trochę oprószyć bluzkę cukrem pudrem. On jadł łapczywie, dlatego cały się umazał. Z rozbawieniem wyczyścił twarz i podszedł do niej.

- Zaraz pośmiejemy się z ciebie.

- Ze mnie?

- A żebyś wiedziała. - Zabrał jej z dłoni połówkę ptysia która jej została i przybrał istnie diabelski wyraz twarzy. - No Mała, szeroko buźka i powiedź aaam.

- Chcesz mnie nakarmić?

- No dalej. - Choć pomysł wydawał jej się absurdalny, to nie protestowała. Otworzyła buzię szeroko, a on wepchnął jej ptysia w usta. - No brawo. Duże kęsy. Dalej gryź.

Dziewczyna nie potrafiła zapanować nad śmiechem. Efektem czego duża ilość kremu została na jej twarzy.

- No proszę, umazałaś się jak świnka. Jeszcze bardziej ode mnie.

- Ej, to ty mnie tak nieporadnie karmiłeś. Jak jadłam sama, to było ładnie.

Oboje śmiali się, a gdy Hinata złapała za chusteczkę, Obito szybko zareagował.

- Co ty robisz? - Pochwycił jej nadgarstek, aby ją powstrzymać. - Tak nie wolno! Zmarnujesz dużo pysznego kremu.

- To co mam zrobić?

- Obliż się językiem jak to robią pieski.

- Nie potrafię tak zrobić.

- No dalej, próbuj. - Zachęcił ją, co dało jakiś rezultat.

- Więcej nie dam rady. - Hinata oblizała tylko to, co sięgnęła.

- Oj mały masz ten języczek. Eh. - Westchnął ciężko, po czym nachylił się nieco nad nią. - Pomogę ci.

Sprawnym ruchem zlizał krem z jej policzka. Po tym skupił swój wzrok na niej. Po raz kolejny w jego mniemaniu potwierdziła się teoria, że gdy Hyuga się zawstydza, to staje się rozkoszna.

- Masz jeszcze odrobinę na drugim policzku. Mam to zlizać? - Uniósł pytająco brew.

- Tak. - Westchnęła ciężkim głosem.

Uchiha mając zielone światło wykonał odpowiedni gest, a z gardła dziewczyny wydobył się przyciszony jęk. Był on na tyle jasnym przekazem, że mężczyzna zatrzymał swoją twarz w bardzo małej odległości od niej. Widział jak ciężko oddycha i tym razem bezbłędnie odczytał jej zachowanie. Sam również poczuł coś, czego nie doświadczył od tak dawna. Kciukiem od prawej dłoni nabrał odrobinę nadzienia z kremówki, a następnie rozsmarował na jej dolnej wardze. Hinata westchnęła, po czym opuściła powieki. Obito nieznacznie się pochylił i pochwycił kremową wargę w swoje usta. Uległość dziewczyny była odurzająca. Usta miały pyszny, słodki smak. Nie chciał przestawać, wręcz przeciwnie. Obie dłonie przesunął na jej plecy i mocno do siebie przytulił. Nie przestawał jej całować, a ona chętnie oddawała każdy pocałunek. Hinata nie opierała się i pozwalała szefowi na każdy ruch. Nie zaprotestowała nawet wtedy, gdy zdjął z niej bluzkę. Wsunęła palce w jego czarne kosmyki, ciesząc się, że wreszcie może to zrobić. On zaczął wodzić językiem po jej szyi, a ona nieświadoma swojego zachowania, zachęcała go do dalszych kroków. Jęknęła, gdy oderwał się od niej pozostawiając szkarłatną malinkę na skórze. Zbliżył swoją twarz, by móc zajrzeć jej głęboko w oczy. Tym razem czekał na jej ruch. W głowie, gdzieś na samym skraju, kołatała mu myśl, że to szaleństwo. Hinata była zdecydowana. Chciała spełnić kolejne ze swoim marzeń. Tchnięta nieznaną sobie samej siłą, zabrała się za rozpinanie koszuli mężczyzny. Szło jej dość nieporadnie, ale mimo tego Uchiha nie poruszył się nawet o milimetr. Obserwował jedynie jej poczynania. Gdy skończyła spojrzała na niego. Nie widząc sprzeciwu z jego strony położyła mu dłoń na klatce piersiowej. Momentalnie zamknął oczy i wciągnął ze świstem powietrze. Post jaki sobie sam zafundował, trwał zdecydowanie zbyt długo. Z tego powodu teraz każdy pocałunek, dotyk, a nawet drobny gest uderzał w niego ze zwielokrotnioną siłą.

 * * * * *

Po drobnych trudnościach, tekst ukończony. Mam nadzieję, że się podobało ;)



Tak na marginesie i abstrahując od tego opowiadania. Jest coś takiego jak Ankieta II. Pytam w niej co chciałybyście/chcielibyście z okazji Walentynek. Jako że późno o tym pomyślałam, jest mało czasu na Wasze sugestię. Zachęcam więc do zajrzenia tutaj -   Ankieta II