Labirynt Luster - Rozdział 22

Pokaz wyszedł tak jak trzeba. Nie potknęłam się, ani nie pomyliłam kroków. Jiraiya był zadowolony, a reporterzy aż zbyt nachalni. Całe szczęście moja ochrona uporała się z problemem i odpędziła niechcianych gości ode mnie. W mojej nowej, pięknej i cudownej sukience poszłam na bankiet w towarzystwie taty. Neji upodobnił się do ochroniarza Hanabi i towarzyszył jej. To jedna z niewielu imprez wśród celebrytów, gdzie dobrze będę wspominać prawie cały jej przebieg. Spotkałam tu większość starych znajomych. Jakoś szczególnie za nimi nie tęskniłam i nie będę płakać, że znowu nie zobaczę ich przez dłuższy czas. Usłyszałam kilka kąśliwych komentarzy w moją stronę. Zachowałam się jak dama i nie weszłam w słowne pyskówki. Nie będę sobie psuć humoru. Wiem, że za tydzień wrócę tam, gdzie mam prawdziwych przyjaciół i to jest największy powód do radości. Choć bywa ciężko wiem, że nie chcę tu wracać na stałe.

Niedzielę spędziliśmy rodzinnie. Całą czwórką siedzieliśmy w salonie i graliśmy w różne gry planszowe. Pomysł przyszedł spontanicznie, gdy zaczął się temat o mamie. Ona dużo czasu z nami spędzała i grała w wiele gier, oraz wymyślała inne zabawy, jak na przykład "Leci mucha w mucholocie". Zaśmiałam się na same wspomnienie mojego pokazu przed Uchihą. Dziwne, że mnie nie wyśmiał, a zamiast tego prawie nie odstępuje mnie na krok.

Sakura zaczęła się dopominać jakiegoś zdjęcia z mojej wycieczki. Czemu nie? Mięliśmy jeszcze cały tydzień, więc namówiłam towarzystwo i pojechaliśmy do Nowego Jorku. Dzięki temu, moja historia będzie bardziej wiarygodna, a ja będę mogła ukryć się przed wścibskimi fotoreporterami, którzy uparli się, aby zrobić ze mną wywiad. Tak to jest, gdy się ukrywa i znienacka pojawia na pokazie mody jako gość specjalny. Jestem sensacją, więc póki co, nie mam co liczyć na spokój w Mediolanie. Wymknęliśmy się w stary sprawdzony sposób, czyli z dostawcą pizzy. Wysadził nas przed lokalem, gdzie czekał już samochód, który zawiózł nas na lotnisko. Dostawca to nasz znajomy. Często u niego zamawiamy swoje przysmaki, a za każdym razem gdy pomoże nam dać nogę z domu, to dostaje super napiwek. Jego szefem jest znajomy taty, więc gdyby nas zdradził, to nie tylko więcej by nie zarobił, ale prawdopodobnie straciłby też pracę. Wiem, że to może wyglądać tak, jakbyśmy wszystko kupowali za pieniądze, również czyjeś milczenie. Tak niestety jest, bo w tych czasach, to pieniądz ma większe znaczenie niż dobre słowo. Tata często powtarza, że teraz za darmo to nawet w mordę nie dostaniesz. Nie do końca jestem pewna czy podałam dobry przykład, ale sens myślę, że został tu pokazany.

W Stanach ulokowaliśmy się w jednym z hoteli wujka Borunera. To było dziwne, że trzeba było się spakować. Za wiele ciuszków nie zabierałyśmy z siostrą, bo zawsze można ruszyć na sklepy na miejscu, co nigdy nie cieszy Nejiego. Ciekawe dlaczego? Żeby nie było, to porobiłam zdjęcia, a nawet nagrałam kilkusekundowy filmik i wszystko przesłałam do Sakury. Chcąc poznać jej zdanie zadzwoniłam do niej w czasie gdy ona miała dużą przerwę w szkole. No trochę się zasiedziałyśmy z Haną, więc wykorzystałyśmy okazję. Siostra mnie namówiła, więc włączyłam głośnomówiący i dziewczyny miały okazje się poznać. To trochę dziwne, że do tej pory nie przedstawiłam ich sobie osobiście. Po prostu nie było okazji. Gdy Hana do mnie przyjeżdża, to albo zamykamy się w rezydencji, albo ruszamy gdzieś razem, a gdy mogłaby poznać Różową Burzę, to jej akurat nie ma. Ach życie lubi płatać nam figla. Teraz potwierdzała się moja teoria, że one się dogadają, bo od razu zaczęły rozmawiać jak stare znajome. Wszystko szło pięknie, ale Neji nie zauważył, że rozmawiamy przez telefon i powiedział głośno, że zostawia nas teraz same i idzie już spać. Sakura od razu chciała wiedzieć co to za facet z nami jest, a Hana nabijając się ze mnie stwierdziła, że można powiedzieć iż to mój bodygard. Szybko musiałam zmienić temat, by nie wpakować się w nieprzyjemne konsekwencje. Zapytałam czy dużo straciłam w szkole. Nie ma co, będę nadrabiać tygodniami.

Na drugi dzień rozpoczęło się totalne szaleństwo zakupowe. W końcu musiałam znaleźć też coś dla moich przyjaciół. Z Sakurą było najłatwiej. Chodziłam i brałam wszystko co mi do niej pasowało. Nad resztą musiałam dłużej podumać. Zaskoczył mnie dźwięk dzwonka telefonu. O tej porze to zapewne jakaś pomyłka, albo tata. W Japonii jest środek nocy, więc nie obstawiałam Sakury. Wzięłam za dużą torbę i nie mogłam znaleźć w niej owego urządzenia. W końcu gdy się dokopałam to nacisnęłam słuchawkę i od razu przyłożyłam do ucha. Chwilowo byłam sama, bo Hana psociła się Nejiemu i on chcąc się zemścić wziął ją na ręce i udawał, że wrzuci zaraz do fontanny.

- Słucham. - Powiedziałam wesołym, melodyjnym tonem.

- Hej! - Po tym jednym słowie nie wiedziałam z kim rozmawiam.

- Cześć? - Kto z Japonii dzwoni do mnie o tej porze?

- Chyba nie cieszysz się, że dzwonię, co? Przeszkadzam ci?

O rety! To chyba Itachi. Spojrzałam na wyświetlacz dla potwierdzenia.

- To nie tak, ja po prostu jestem zaskoczona. Nie powinieneś spać? Macie tam środek nocy, jeśli się nie mylę. - Momentalnie zaczęłam czuć lekki stresik. Widocznie nie tylko na jego widok tak reaguje, a sam jego głos wystarczy, abym czuła się inaczej.

- Chodzi mi po głowie dziewczyna o księżycowych oczach i spać po nocach nie daje. Nie wiesz gdzie ją mogę znaleźć? Poprosiłbym aby gościła wyłącznie w snach, wtedy bym się wysypiał.

- Chyba nie będę ci w stanie pomóc. - Ta rozmowa była dużo milsza od tej jaką przeprowadziliśmy przed moim wyjazdem.

- Jak się bawisz w Nowym Jorku?

- Cudownie!!! - I wtedy dałam się ponieść. - Najchętniej zostałabym tu na zawsze, ale każda bajka musi się kiedyś skończyć i będę musiała wrócić do zwykłego świata.

- Z kim rozmawiasz? - Moja siostra podbiegła do mnie. Zaskoczyła mnie pytaniem. Co mam jej powiedzieć? - Z Sakurą? - Tu popełniłam błąd, bo lekko kiwnęłam głową. - Daj mi ją! - Wyrwałam mi telefon z dłoni. - Masz Matijasa! To już piąty telefon. Pogadaj z nim, albo spław, bo on ciągle upiera się na rozmowę z tobą.

- Ale… - Mała zołza nie dała mi dokończyć.

- Pogadaj z nim, bo jak nie to dam mu twój numer telefonu, żeby do mnie już nie wydzwaniał!

Ja wzięłam jej telefon do ręki, a Hanabi odeszła i zaczęła nawijać jak do Sakury trzy po trzy. O tym, że jak chce to ona powie jej z czego może się pośmiać, bo dziś zrobiłam z siebie kretynkę, gdy przechodziliśmy parkiem. Wpadłam na biegnącą dziewczynę i zrobiłam sobie kuku w nóżkę. Później mój bodygard musiał mnie nosić. Ja tymczasem stałam z telefonem w ręku i obserwowałam co ona robi. Zamurowało mnie.

- No dobra dziewczęta! Koniec pogaduszek! - Głośno i dobitnie zaczął przemawiać Neji. - Odkładać te telefony, bo zabieram was w miejsce, gdzie będziecie czuły gęsią skórkę do nocy włącznie, a jak w razie włoski opadną to sam postaram się, by ponownie powstały!

Zabije ich!! Po prostu zabije!! Po minie Hanabi jestem pewna, że właśnie zorientowała się, że to nie Sakura do mnie dzwoni. Podeszła zmieszana i wyciągnęła telefon w moją stronę.

- Co jest kaleko? - Usłyszałam pytanie połączone z lekkim klepnięciem po ramieniu.

Neji zapytał mnie i za to jestem mu wdzięczna, bo wyrwał mnie z transu. Zabrałam telefon od Hanabi. Najpierw chciałam pozbyć się telefonu Hany.

- Matijas? - Usłyszałam odpowiedź potwierdzającą. - Nie dzwoń więcej, bo Hana zablokuje twój numer! Cokolwiek chcesz ode mnie od razu mówię nie i nie jestem zainteresowana. Radzę ci nie próbować się ze mną skontaktować, bo jak rozmowa potoczy się w złym kierunku, to napiszę stosowny komentarz a propos tych wszystkich informacji jakie o nas rozpuszczasz po świecie. Żegnam i mam nadzieję, że nie do usłyszenia! - Rozłączyłam połączenie, a telefon oddałam siostrze. Moje rodzeństwo patrzyło na mnie z wielkimi oczami. Całe szczęście Matijas jest Włochem i mówiąc do niego po włosku, byłam pewna, że Itachi nic nie zrozumiał. By dalej pozostać niezrozumiała w tym samym języku zwróciłam się do brata. - Jestem głodna! Jeśli gdziekolwiek chcesz mnie zabrać, to najpierw chcę zjeść coś dobrego i czegoś się napić. Nie za dużo i nie zbyt niezdrowo. Jak możesz to nam przynieś. - Nie zaprotestował, tylko posłusznie poszedł. Kto by pomyślał, że mam w sobie coś z Hyuga i potrafię tak skutecznie wydawać polecenia. Teraz najgorsze. Wzięłam głęboki wdech i przyłożyłam słuchawkę do ucha. - Jesteś? - Zapytałam niepewnie.

- Jestem. Ty aby na pewno jesteś w Stanach? Ten język, którym przed chwilą mówiłaś brzmiał…

- Wiem, - Nie ładnie przerywać, ale… no właśnie co? - Telefon od osoby, która mieszka we Włoszech. O tym, że nie kłamię przekonasz się jak dostaniesz rachunek za telefon. Może lepiej, żebyśmy już skończyli gadać, bo naprawdę zapłacisz majątek za to połączenie. - Teraz to było mi już gorąco, choć na dworze o tej porze królowała chłodna jesień.

- Nie przejmuj się, na paliwo do motoru jeszcze mi starczy. - Mimo wszystko był raczej wesoły. Może śmieszyło go to co usłyszał od mojej siostry. - Kiedy wracasz?

- W sobotę.

- Powiesz mi o której masz lot? Chciałbym cię odebrać z lotniska.

- Dziękuję, ale bez sensu żebyś robił sobie kłopot.

- To nie będzie kłopot. Chcę cię powitać jak tylko ponownie znajdziesz się w Japonii. Przyjadę autem, aby zabrać twój bagaż. Pewnie jak to dziewczyny mają w zwyczaju, ty też masz wielką torbę.

- Ja nie wiem jeszcze o której jest ten lot.

- Jak to nie wiesz?

- No bo nie zapytałam. Tata się tym zajmuje, a jest jeszcze sporo czasu do powrotu, więc nie pytałam go.

- Zapytasz i napiszesz mi smsem o której masz być? - Co on się tak uparł. Mógłby już odpuścić.

- Itachi, tata zawsze dba o mnie kompleksowo i na pewno transport z lotniska do domu też już mam załatwiony. Nie ma sensu abyś po mnie przyjeżdżał, bo nie mogę jechać w dwóch autach jednocześnie.

- Nie chcesz abym cię odebrał? - Jego radosny ton był już przeszłością. Przykro mi, że nie mogę ci powiedzieć dlaczego nie możesz mnie odebrać.

- Jak będę w mieście to dam ci znać. Zgoda? - Muszę skończyć tą rozmowę. - Przepraszam, ale muszę kończyć, bo tata mnie woła. To cześć! - Po tych słowach rozłączyłam rozmowę.

Nie mogłam mu pozwolić się odebrać. Jak bym wytłumaczyła, że przyleciałam prywatnym samolotem? Aby nikt mnie nie zdemaskował, nie mogę po locie wsiąść z nim do auta i udać się do swojego mieszkania, gdy jestem Terumi. Najpierw moja ochrona musi mieć pewność, że nikt mnie nie śledzi. To wszystko jest bardziej skomplikowane.

- Kim jest Itachi? - O zgrozo! Spojrzałam w stronę siostry i zrozumiałam, że mam teraz poważniejszy problem. Hanabi w ten oto niespodziewany sposób dowiedziała się o brunecie.

- Kolegą.

- Jasne! - Zaśmiała się aby podkreślić, że mi nie wierzy. - To czemu mu tak zależało, aby cię z lotniska odebrać?

- No przecież mówię, że to kolega. Nic więcej, i nie dopowiadaj sobie! - Zaczęłam iść w stronę brata.

Wiecie co Neji wymyślił? Zabrał nas do Domu Strachu. No nie ma co! Rozkoszny ten nasz braciszek. Hana starała się grać twardą, ale w końcu i ona wymiękła. Za to co nam zafundował planujemy zemstę. Nie zostawimy tego tak! Dawno nie byłam taka przerażona. Gardło prawie  zdarłam krzycząc cały czas, a on się z nas śmiał. Burak!!! W zemście pomógł nam bratanek Asumy, Konohamaru. Asuma jest szefem ochrony Hanabi. Ponieważ moja siostrzyczka dała im już nie raz popalić, to teraz gdy wychodzi na imprezy, wysyłają z nią Konohamaru. Hana śmieje się, że ma młodego w garści, bo się w niej podkochuje i spełnia jej każdą zachciankę. On właśnie dostarczył nam potrzebne rekwizyty, czyli mąkę, jajka, i pewne zwierze, które nie wiem jakim cudem zdobył. Hotel, w którym się zatrzymaliśmy był doskonały do zemsty. Tak naprawdę to przypominał bardziej mieszkanie. Były w nim trzy sypialnie, salon, łazienka z jacuzzi, duży korytarz i kuchnia z jadalnią. Neji to twardziel, ale jest coś czego się boi. Zwierze, które wzbudza w nim obrzydzenie tak silne, że równe ze strachem. Ja miałam go wypłoszyć i poprowadzić w odpowiednim kierunku. Tak też zrobiłam. Zawołałam go, a on nieświadomy przyszedł do salonu. Tam ukazał mu się widok mnie z wężem na szyi. Po jego minie od razu wiedziałam, że już bliżej nie podejdzie.

- Zobacz braciszku, dostałam prezent od jednego z moich fanów. Prawda, że uroczy? - Starałam się nie zaśmiać, ale uśmiech gościł mimo wszystko na mojej twarzy.

- Obrzydlistwo. Ktoś cię chyba nie lubi.

Ja zaczęłam się zbliżać, a on stawiać kroki do tyłu.

- Lepiej go odłóż. - Zaproponował mój braciszek.

- Nie ma takiej opcji. Chcę abyś go pogłaskał, albo nakarmił. Co wybierasz?

- Mam mu oddać swoją rękę? Zabierz go! - Powoli zaczynał się denerwować, a z każdą chwilą był coraz bliżej kuchni. Taki właśnie był plan.

- Boisz się? Neji, przecież on jest niegroźny.

- Nie boję się. Nie lubię węży, a ty dobrze o tym wiesz.

- Tak samo jak ty wiedziałeś, że nie lubię nawiedzonych domów. - Pokazałam mu język. - No co? Teraz już się tak nie cieszysz jak kilka godzin temu?

- Hinata, nie spodziewałem się, że jesteś taka mściwa. Bardziej podejrzewałbym o to Hanabi.

Uchylił drzwi od kuchni i powoli się w niej zagłębiał. Wiedziałam, że teraz lepiej nie podchodzić zbyt blisko. Na jego głowę wylała się lepka ciecz, a po chwili pękł balon napełniony mąką. Głośny śmiech rozbrzmiał w całym domu. Ja, Hanabi i Konohamaru nie mogliśmy się uspokoić, tylko cały czas się śmialiśmy. Neji stał i patrzył na nas z politowaniem.

- To którą mam pierwszą przytulić? - Pewnie chciał teraz nas usmarować ciastem.

- Ja mam węża! - Szybko odpowiedziałam, aby pozostać czysta.

- Jak się do mnie zbliżysz, to rano znajdziesz tego węża w łóżku! - Hana szybko odpowiedziała, aby ratować samą siebie. Braciszek spojrzał zdziwiony na Konohamaru. Nie mieli okazji się jeszcze poznać, więc zastanawiał się kim on jest.

- No nie, ja zostałem zmuszony do wzięcia udziału w tej akcji. - Młody chłopak podniósł ręce do góry w geście poddania.

- Nie odpuszczę wam i się zemszczę. - Neji jak na sytuacje, zachowywał się bardzo spokojnie.

- Hola, hola! - Hana przemówiła. - Ty mam dziś zafundowałeś gęsią skórkę, a my w ramach podziękowania zrobiłyśmy z ciebie ciastko z niespodzianką. Teraz jesteśmy kwita. Jak odwalisz nam jakiś numer, to znowu będziemy musiały się zrewanżować. Więc zastanów się, czy warto zaczynać z nami wojnę. - Pogroziła mu palcem i przemknęła się do wyjścia, a następnie stanęła koło mnie. - My idziemy do jacuzzi i zabieramy naszego nowego pupila, jak masz ochotę i się doprowadzisz do porządku, to możesz do nas dołączyć. To ciał! - Złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę wanny z bąbelkami.

Za nami pobiegł bratanek Asumy. Gdy znalazłyśmy się wystarczająco daleko, ona go powstrzymała i oddała mu węża. Oznajmiła, że to czas dla sióstr i on nie może z nami wejść do wody. Podziękowałyśmy mu za pomoc i pożegnałyśmy. Niechętnie wrócił do siebie. Widać, że moja siostrzyczka go lubi i to może bardziej niż mi mówi. W wodzie mogłyśmy się odprężyć.

- Jesteśmy same, zrelaksowane więc to najlepszy czas abyś powiedziała mi o co chodzi z Itachim i dlaczego nic mi o nim nie wspomniałaś. Kim on jest? - Wiedziałam, że prędzej czy później to pytanie padnie.

- Jest bratem Sasuke.

- Uchiha?

- Tak. Poznałam go, gdy Sakura próbowała wyrwać jego brata.

- Jest przystojny? - Hana już się uśmiechała na samą myśl.

- No. - Powiedziałam nieśmiało, a policzki zaczęły mnie szczypać. - Jest też dobry z matmy. Pomógł mi poprawić ocenę z klasówki.

- Wnioskuję, że nie jest taki jak Sasuke, skoro ci pomógł. No chyba, że miał w tym interes.

- Wątpię. Niczego nie chciał w zamian. Cieszył się razem ze mną, że dostałam czwórkę i zaprosił mnie na jedzenie i puszczanie lampionów.

- I wszystko jasne. - Oznajmiła to jakby na podstawie tego co powiedziałam, ona rozszyfrowała już wszystko. Przecież nic o nim nie wie poza tymi kilkoma zdaniami.

- Co niby jest jasne?

- Zabujał się w tobie i dlatego ci pomógł. Nie chciał nic w zamian, bo czas spędzony z tobą jest dla niego wystarczającą nagrodą. Jak było na randce?

- To nie była randka!

- Owszem była. Byłaś na randce z Itachim Uchihą. Złapał cię za rękę? Pocałował? A może poszliście na całość?

- Hanabi! Po pierwsze to nie była randka, po drugie nie było tak jak myślisz. - Jak się przed nią przyznam, że byliśmy na randce, to pozamiatane. Nie da mi wtedy spokoju.

- Więc jak było?

- Normalnie, po przyjacielsku.

- Eeee. Czyli jednym słowem NUDA!

- Nie było nudno, tylko normalnie. Nie wiem o co ci chodzi.

- Bo Itachi to nie Naruto? - Spojrzałam na nią smutno.

- Gdyby nim był, to byłoby cudownie. Itachi to bardzo niepewny grunt.

- Czyli randka się udała. Był finał?

- Co?! - Ciężko jest przed nią coś ukryć. Spoglądałam na nią twardo, chcąc nie pokazać po sobie odpowiedzi.

- No siostra, pocałował cię? - Nadęłam policzki w oburzeniu. - Wiedziałam! Pocałował. A ty jego? - Teraz otworzyłam buzię szeroko, zaskoczona jej metodą dedukcji. - Moja siostra całowała się z chłopakiem. - Złożyła ręce. - No nareszcie, bo już myślałam, że będziesz lesbijką.

- Hana! Ja nic nie powiedziałam, a ty od razu wyciągasz wnioski, że się niby z kimś całowałam. To bzdura!

- Tatusiowi wciskaj takie farmazony. Wiem kiedy kłamiesz i teraz to aż bije po oczach. Całowałaś się z nim i tego jestem pewna. Jak było? - Poległam. Spuściłam głowę w dół.

- Cudownie. - W pomieszczeniu rozległ się pisk. Hana cieszyła się jak mała dziewczynka. Wyściskała mnie mocno.

- Mam dla ciebie dwie wiadomości. Dobrą i złą. - Podniosłam głowę, aby na nią spojrzeć. - Dobra jest taka, że niedługo przestanie ci przeszkadzać, że Itachi to nie Naruto. No i będziesz miała dobre wspomnienia pierwszego pocałunku, a wiesz mi, że nie każdy potrafi się całować i czasem wspomina się to jako coś okropnego. Jest też zła wiadomość. Dzisiaj, gdy Itachi dzwonił, perfidnie go spławiłaś. Jeśli coś więcej miało między wami być, to pewnie stanęło to pod wielkim znakiem zapytania. Dałaś mu do zrozumienia, że nie jesteś zainteresowana.

Spławiłam go? Mogło to tak wyglądać. Ciekawe co by mi powiedziała, gdyby dowiedziała się, że nie odpisałam na jego smsa i jak mu nagadałam przed wyjazdem, a on mimo tego przyszedł na lotnisko w dzień mojego wylotu. Teraz to ja zachowuję się jak pani dupek i niestety to nie pierwszy raz.

- Hehe! Oj siostra, - poklepała mnie lekko po ramieniu - on już nie jest ci obojętny.

- Co?! Nie prawda! Znaczy się, jest jak kolega. - Jak ona mogła tak powiedzieć? Czemu tak głupio teraz gadam? Czuję, że sama się pogrążam.

- Hinata, napisz do niego. Wymyśl jakąś historyjkę, z której wyniknie że faktycznie nie może cię odebrać z lotniska.

- Hana, on skrzywdził wiele dziewczyn. Nie chcę być jego kolejną przygodą. - Każdy atakuje Uchihę, a moja siostra jest po jego stronie. To trochę dziwne.

- Czujesz się jak jego kolejna przygoda?

- Czuję się zagubiona. Lubię go i fajnie jest spędzać z nim czas, ale boję się, że… Sama już nie wiem co o nim myśleć.

- Od kiedy się przy tobie kręci? - Zaczęłam się zastanawiać ile minęło czasu od naszego spotkania.

- Poznaliśmy się jakieś sześć tygodni temu. Nie pamiętam dobrze.

- Dość długo jak na kogoś, kto chciałby się tylko zabawić. Sprawdź go. Zobacz jak się zachowa, gdy dostanie wszystko prócz seksu. Jeśli się wkurzy i zacznie robić awantury, to znaczy, że jest palantem. Jeśli będzie wzorowym partnerem pomimo braku uciech cielesnych, to znaczy, że mu zależy.

- Jesteś pierwszą osobą, która stanęła po jego stronie. Każdy, nawet Sasuke kazał mi na niego uważać.

- Hinata, mogę się założyć, że więcej razy dałaś mu popalić. Zrób coś dla siebie i spróbuj być szczęśliwa. Naruto to przegrana sprawa. Nie chciałam ci tego mówić prosto z mostu, ale skoro zabujał się w Sakurze, to nawet jeśli poczułby coś do ciebie, to i tak będzie na nią patrzył w szczególny sposób. To jednak mało prawdopodobne, że będziecie razem, bo Naruto gustuje w wybuchowych charakterach, a ty taka nie jesteś i nawet na siłę się nie zmienisz. Dobra, ja spadam. Nie jestem takim fanem wody jak ty, więc starczy mi tego moczenia tyłka. Napisz smsa! - Zawinęła się w szlafrok i wyszła.

Zostałam sama ze swoimi myślami. Hanabi dała mi spojrzenie na sprawę z Itachim z zupełnie innej perspektywy. Fajnie, że jest ktoś, kto nie widzi w nim drania. Gdybym powiedziała jej, jak fajnie się zachował przed moim wyjazdem i o wszystkich wspólnych chwilach, to dopiero by zrobiła wielkie oczy. Może faktycznie powinnam coś mu napisać. Jestem jak mała gówniara. Najpierw robię głupoty i gadam co mi ślina na język przyniesie, a potem cały czas bym przepraszała i dziękowała. Może powinnam mniej się wszystkim przejmować.

Nie miałam odwagi do niego napisać. Boję się, że on zacznie ciągnąć mnie za język, albo ponownie zadzwoni. Zamiast wymyślać historię na szybko, przemyślę wszystko i porozmawiam z nim, gdy już wrócę. Niech to będzie taki ostateczny sprawdzian. Po powrocie podejmę decyzję i powiem mu co postanowiłam, aby więcej nie było nieporozumień.

Chciałam pokupować prezenty dla wszystkich. Hanabi mi pomogła i w miarę szybko mi poszło. Miałam już coś dla prawie każdej osoby. Dla Shino breloczek z jakimś rzadkim gatunkiem owada, tak przynajmniej twierdził sprzedawca. Dla Kiby nakupowałam pełno różnych pocztówek, bo wiem że zbiera. Rambo i Akamaru dostaną nowe obroże, dodatkowo dla mojego pupila mam też nowy gryzak. Kurenai apaszkę, Sakura całą siatkę różności. Został mi jeszcze Itachi. Nie wiedziałam czy brać coś dla niego czy nie, ale w ostateczności wolałam coś mieć. Tylko co? W końcu wylądowała w sklepie sportowym. Hanabi się nieco zdziwiła, że tu mnie przywiało. Szukałam czegoś i wybrałam koszulkę Chicago Bulls z nazwiskiem Michael Jordan. Hana spojrzała na mnie jak na kretynkę, ale gdy jej powiedziałam, że Itachi jest kapitanem drużyny koszykarskiej, to uśmiechnęła się wymownie i stwierdziła, że już wie czemu tyle dziewczyn skrzywdził. Myślę, że ona naoglądała się za dużo filmów. Nie zauważyłam, aby sportowcy z naszej szkoły zachowywali się jakby byli najważniejsi i wszystko im było wolno. Na pewno są bardziej znani, ale nie są panami świata. Jeśli chodzi o koszykarzy, to oni w ogóle są jacyś dziwni. Wystarczy spojrzeć na Itachiego i Sasoriego. Na imprezie w klubie byli jak normalni kolesie, nie szpanowali ani nie robili z siebie bogów. Reszty nie znam, ale ten Hidan, czy ten rudy, który ma pełno kolczyków, oni nie pasują do schematu siostry, chyba.

 * * * * *

Jednak nie dzieliłam, więc rozdział ponownie jest dłuższy niż to sobie założyłam. To w ramach rekompensaty, że nie pojawił się po północy :) Zrobiłabym to, ale zasnęłam, a jak się przebudziłam, to wyłączyłam kompa i poszłam spać dalej. W tamtej chwili kompletnie zapomniałam, że to piątek :))

Jestem trochę zła, bo znowu łapie mnie jakieś chorubsko, a wtedy ciężej mi się pracuje i pisze. Dobrze, że już weekend, to może nałykam się czosnku i nie powalę oddechem nikogo poza domownikami.