Labirynt Luster - Rozdział 23

W Stanach zostaliśmy do środy. W czwartek z rana ulokowaliśmy się na wyspie tatusia. Cała ta przygoda dobiegała końca i chcieliśmy nieco odpocząć z dala od ludzi. Hanabi już zaczęła narzekać, że ma tak dużo do nadrobienia, a nauczyciele nie dadzą jej wytchnienia przez najbliższe dwa, może trzy tygodnie. Nas też to czeka. Weekend to będzie mój ostatni spokojny czas. Z większości sobie poradzę, ale matmę będzie ciężko nadgonić.

Neji i Hanabi poszli na kort. O coś się założyli, a przegrany ma zrobić coś dla wygranego. Nie chcą powiedzieć co to za zakład. Wolałam nie drążyć, bo skoro to tajemnica, to pewnie mi się nie spodoba nagroda dla zwycięzcy. Braciszek stara się pokazywać, że jest poważny i spokojny, ale nawet w nim drzemie wariat i z udawanym grymasem na ustach lubi wydurniać się z Hanabi. Śmieszne jest to, że on chyba wierzy, że my go jeszcze nie rozszyfrowałyśmy.

Stanęłam na tarasie i podziwiałam widoki. Będzie mi brakowało tego miejsca już pierwszego dnia po powrocie. Zawsze tak jest. Chciałabym sobie wytapetować pokój tym widokiem. Nie jestem tylko pewna czy nie płakałabym co rano z tęsknoty.

- Gotowa do powrotu? - Koło mnie stanął tata.

- Wiesz, że niczego nie zabieram ze sobą, poza prezentami.

- Nie pytam o bagaż, tylko o ciebie. - Podobnie do mnie, on też wpatrywał się w widok przed nami.

- Czasem żałuję, że nie można być w kilku miejscach na raz.

- Też bym tak chciał. - Oboje westchnęliśmy ciężko. Chyba mam to po nim.

- Tato, czy ty jesteś mną rozczarowany? - Nie wiem czemu o to zapytałam. Złapała mnie nostalgia i zaczęłam wszystkie moje poczynania widzieć w czarnym świetle.

- Skąd ci to przyszło do głowy? - Był szczerze zaskoczony moim pytaniem. Spoglądał na mnie łagodnie, bez jakichkolwiek pretensji.

- Nie poradziłam sobie ze sprawdzianem z matematyki. - Co mu miałam powiedzieć? Nie przyznam się, że poszłam do łóżka z dopiero co poznanym chłopakiem i nic nie pamiętam z tej nocy, ani o tym jak potraktowała mnie Tsukino.

- Poprawiłaś ocenę.

- Tak, ale bez pomocy kolegi bym sobie nie poradziła. - Spuściłam głowę. Czułam się źle, tak jakby zbroiła coś strasznego i próbowała ukryć to przed nim.

- Gdy przyszłaś do mnie i poprosiłaś o pozwolenie na życie wśród ludzi, jako ktoś zupełnie inny, to byłem pewny, że to tylko twoja zachcianka. Uparcie twierdziłem, że to chwilowy kaprys starszej córki. Pozwoliłem ci na wstępne planowanie w przekonaniu, że po miesiącu zrezygnujesz z tego pomysłu. Pamiętam jak stanęłaś w drzwiach cała rozpromieniona z plikiem kartek. Miałaś dużo pomysłów jak wdrożyć twój plan w życie. W tamtej chwili serce zaczęło mi się kroić. To było twoje marzenie. Miałem do wyboru, albo powiedzieć, że to niemożliwe i zakończyć dalsze rozmowy na ten temat, albo pozwolić ci na zamieszkanie w Japonii. Nie wierzyłem, że sobie poradzisz. Byłem pewny, że maksymalnie uda ci się wytrzymać dwa miesiące. Zawsze byłaś taka delikatna i wrażliwa. Świat nie sprzyja takim osobom, ale ty sobie poradziłaś. Jestem z ciebie dumny. Udowodniłaś mi i całemu światu, że potrafisz sobie poradzić w życiu. To, że z matematyki pomógł ci kolega, nie świadczy o tobie źle. Jeśli nie dajesz sobie rady sama, nie bój się prosić o pomoc. Ja sam też nie ogarnąłbym wszystkiego. Mam pełno doradców, którzy podpowiadają mi, bym nie popełniał błędów.

- Dziękuję. - Przytuliłam go mocno. Po jego słowach poczułam się lepiej. Udowodnię mu, że zawsze dam sobie radę.

Po chwili wpadł Neji. Jak się okazało to on przegrał zakład. Wiedziałam, że nie spodoba mi się wygrana. Brat złapał mnie, przerzucił przez bark i razem ze mną wskoczył do wody. No po prostu super! To było zadanie przegranego. Rodzeństwo pierwsza klasa. Nie ma jednak tego złego. Hanabi stała na skraju basenu, śmiała się z nas. Tata do niej podszedł i ją uszczypnął. Chciała odskoczyć, ale zrobiła to w złą stronę i również wylądowała w wodzie w ubraniu. Całą trójką zaczęliśmy chlapać wodą do naszego rodzica. Szybko dał nogę. Takich chwil będzie mi brakować do kolejnego spotkania.

Hanabi już więcej nie pytała o Uchihę. Pewnie nie musiała, bo czytała ze mnie jak z otwartej książki. Dlatego nie chciałam, aby o nim wiedziała. Ku mojemu zdziwieniu, to nawet nie była zła, że tak długo nie wspomniałam o nim ani słowa.

Wylecieliśmy z Nejim tak, by w sobotę z rana znaleźć się w Japonii. Odświeżyłam się w rezydencji taty i po potwierdzeniu przez ochronę, że mogę udać się do domu, tam też się znalazłam. Dałam Kurenai prezent, zdałam krótką relację i ruszyłam do schroniska. Miałam plan na cały dzień i chciałam dziś spotkać się z każdym dla kogo miałam upominek. Zaraz po wejściu natknęłam się na Shino. Wyściskałam go i dałam prezent. Bardzo się ucieszył. Schowałam resztę pakunków do swojej szafki i ruszyłam po Rambo. Tak się stęskniłam za moim czworonogiem, że całą godzinę byliśmy na spacerze. Planowałam wyjść z nim tylko na pół godzinki, więc już wiedziałam, że będę miała mały poślizg czasowy. Gdy wróciłam, to okazało się, że Kiba już jest razem z Akamaru. Poszłam odprowadzić Rambo, bo wiem jak mogłoby się skończyć ich spotkanie.

- Hinata! - Kiba krzyknął i szybko podbiegł do mnie. Mocno mnie przytulił, aż mi prawie powietrza zabrakło.

- Cześć, Kiba. Ciebie też witam, Akamaru. - Kucnęłam i zaczęłam go drapać za uszami.

- Kiedy wróciłaś?

- Dziś rano. Mam coś dla was.

- Dla nas? Nie trzeba było. - Widać, że się cieszył. Każdy w końcu lubi dostawać prezenty.

- Chodź, to pokażę ci co to jest. - Poszliśmy razem. Kazałam mu chwilę zaczekać, a sama skoczyłam po pocztówki do szafki. Wszystkie prezenty miałam ładnie zapakowane w pudełka i podpisane imieniem, abym wiedziała co dla kogo. Przyniosłam pakunki i podałam mu oba. - Proszę, to dla ciebie, a to dla Akamaru.

Szybko rozpakował, by zobaczyć zawartość.

- Ale ekstra! Takich jeszcze nie mam. - Zaczął przeglądać i zachwycać się jak małe dziecko. - Ty to wszystko widziałaś?

- No zupełnie wszystko nie, ale sporo, w końcu trochę mnie nie było.

- No właśnie. Dość niespodziewanie wyjechałaś.

- Tak jakoś wyszło. - Uśmiechnęłam się niewinnie. Mam nadzieję, że nie będzie ciągnął tego tematu.

- Hinata, jak ty się w ogóle czujesz? - Zbił mnie z tropu. To pytanie było trochę dziwne.

- Dobrze? Obawiasz się, że przywiozłam jakąś amerykańską chorobę?

- Wiesz, że jestem twoim przyjacielem i gdyby komuś trzeba było nakopać, albo poprzestawiać nogi to mów. Na mnie zawsze możesz liczyć.

- Wiem, choć muszę przyznać, że nie bardzo rozumiem o co ci teraz chodzi. - Niespodziewanie objął mnie mocno, a ja nie wiedząc jak się zachować, też go przytuliłam.

- Bez względu co by się działo, ja zawsze będę po twojej stronie i zawsze ci pomogę.

- Dziękuję. Ty też możesz na mnie liczyć. - Nie wiem co mu się wkręciło, może po prostu się stęsknił, albo doszukuje się w moim wyjeździe drugiego dna. No nie ważne, ja już powinnam się zbierać do Sakury.

- A ty co tu robisz?! - Nagle Kiba wydarł się koło mojego ucha. - Mówiłem ci, że masz się tu więcej nie pokazywać!

Oderwał się ode mnie i ręką wskazał na kogoś. Był wściekły. Ja również skierowałam swoje spojrzenie w tym kierunku co on. Zatkało mnie. To na Uchihę wydarł się Kiba. Byłam w szoku i nie wiedziałam co powiedzieć. Tym bardziej, że brunet był zły. Nie spodziewałam się go takiego zobaczyć. Oczy miał puste, pozbawione błysku, twarz lodowatą, jedynie dłonie okazywały jakiekolwiek emocje zaciskając się w pięści, tak jakby chciały kogoś uderzyć. Widząc go takiego poczułam, ukłucie w środku. Obraz lodowatego nastolatka mnie bolał, bo wiedziałam, że przyczyniłam się do takiego obrotu sprawy. Teraz żałowałam, że nie posłuchałam Hanabi i nie napisałam do niego smsa z wyjaśnieniami. Jak mogłam być taką kretynką? Wyjechałam z nadzieją, że może on sobie odpuści, a teraz nie chcę aby tak było. Chciałabym, aby podszedł do mnie z uśmiechem na twarzy, zażartował, przytulił, pocałował. Nie wiem jak się przywitać. Objąć tak jak Shino i Kibę, czy podać rękę? Wpatrywał się we mnie, a ja stałam jak kretynka nie wiedząc co zrobić.

- Na co jeszcze czekasz? Wynoś się stąd!

- Kiba! - Krzyknęłam na niego, by się opanował. - Itachi ma takie samo prawo być tu jak ty. Nie możesz go wyganiać. - Zacisnął zęby, chyba chciał mu coś jeszcze powiedzieć, ale się pohamował. - Cześć. - Przywitałam się niepewnie, z trochę wymuszonym uśmiechem.

- Cześć. - Odpowiedział mi oschłym głosem. Jego dłonie się rozluźniły. - Kiedy przyleciałaś?

- Dziś rano. Nie myślałam, że tu przyjdziesz. Trochę mnie zaskoczyłeś.

- Właśnie widzę.

- Spóźniłeś się, teraz nie masz już tu czego szukać. - Kiba jak tylko wypowiadał to zdanie, tak objął mnie swoją prawą ręką. Na jego twarzy pojawił się złowieszczy uśmieszek.

- Hinata, moglibyśmy chwilę porozmawiać na osobności? - Uchiha zapytał tym swoim zimnym tonem. Czułam, że po skórze przeszedł mi dreszcz. Tak bardzo przypominał mi Sasuke, a przez to zaczął mnie przerażać. Ja również chciałam z nim porozmawiać, tylko trochę się bałam.

- Jasne. - Już chciałam iść w jego stronę, gdy zatrzymał mnie Kiba.

- Nie ma mowy! Nigdzie z nim nie pójdziesz!

- To nie ty decydujesz. - Itachi momentalnie znalazł się przy nas, a swoją dłonią pochwycił mnie za nadgarstek.

- A żebyś wiedział, że ja! Wynoś się i zostaw ją w spokoju!

No super! Dwa samce alfa walczą o swoje terytorium. Jeden mnie trzyma z jednej strony, a drugi z drugiej. Zaraz zaczną mnie szarpać. W dodatku Akamaru wyczuł sytuację i zaczął warczeć na Uchihę. O zgrozo! Czy tylko mnie spotykają takie rzeczy?

- Hola! - Wyrwałam się z ich uścisków. - To chyba ja decyduję co robię. - Stanęłam między nimi i każdemu położyłam dłoń na klatce piersiowej, aby mieć pewność, że nie rzucą się na siebie. - Kiba, proszę cię, abyś się uspokoił.

- To on zaczął! - Od razu padła odpowiedź.

- Nie prawda. To ty zacząłeś się na niego wydzierać bez powodu. - Jak może mi wmawiać, że Itachi zaczął. Jak dotąd to widziałam, że tylko Kiba zaczynał. Ani razu nie było w drugą stronę.

- Mam powód!

- Jaki? - Może wreszcie się dowiem.

- On dobrze wie jaki. - Czyli jednak się nie dowiem. Westchnęłam ciężko.

- Dobrze, to są sprawy między wami i ja się nie wtrącam. Proszę cię jednak abyś nie zachowywał się w ten sposób.

- To niech wypierdala stąd raz na zawsze i więcej nie wraca.

- Rozczarowujesz mnie, Kiba. Nie myślałam, że możesz zachowywać się jak dupek. - Gdy to usłyszał, zaczęła mu żyłka pulsować na skroni. Spojrzałam na Uchihę i u niego wręcz przeciwnie. Twarz przyodział złowieszczy uśmieszek. - Z czego się cieszysz? Jesteś starszy, a nie zachowujesz się lepiej.

- Co ja niby zrobiłem? - Itachi zapytał wracając do lodowatego spojrzenia.

- Prowokujesz go. - Odwróciłam się do mojego przyjaciela. - Zostawisz nas samych? Chcę porozmawiać z Itachim w cztery oczy.

- Nie!

- W takim razie to my pójdziemy. - Uchiha złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąć do wyjścia ze schroniska.

To nie spodobało się Kibie, więc złapał mnie za drugą dłoń i próbował zatrzymać. Zabolało!

- Ała!!! Czy wy żeście powariowali?! - Teraz to ja się zdenerwowałam. - Co się z wami dzieje?! Kiba, to ja decyduję z kim będę rozmawiać i kiedy, a ty Uchiha nie ciągnij mnie za sobą jak lalkę. - Byli zaskoczeni. Wzięłam kilka głębokich wdechów, aby się uspokoić. Splotłam swoją dłoń z dłonią bruneta. - Idziemy?

Przytaknął mi głową i poszedł posłusznie za mną. Nie wyrwał ręki. Może nie jest tak źle i jakoś uda mi się go udobruchać. Wyciągnęłam go za teren schroniska, do parku, gdzie chodzę z Rambo na spacery. Szliśmy w ciszy, a ja cieszyłam się, że jest tu ze mną. Brakowało mi go. Z każdą sekundą upewniałam się w tym, że chce spróbować, dać się ponieść i postąpić tak jak radziła mi siostra. Stresuję się przy nim. Boję się co on teraz o mnie myśli. Tyle razy mu nagadałam. Może ma już dość. Konfliktu z Kibą też by nie miał, gdyby nie pojawił się w schronisku. Może za dużo sobie dopowiadam, ale wątpię, że został wolontariuszem z przypadku. Zaprowadziłam go w miejsce gdzie przychodzę z Rambo. Stanęliśmy pod drzewem i zaczęliśmy się sobie przyglądać. On nic nie mówił, tylko obserwował. Nie był już taki przerażający. Teraz bardziej wydawał się smutny.

- Przepraszam za Kibę. - Zaczęłam ja, choć nie było mi łatwo.

- Nie przepraszaj za niego. Nie możesz brać na siebie jego zachowania.

- Wiem, ale od Kiby nie masz co liczyć na dobre słowo, przynajmniej póki mu nie przejdzie.

- Nie liczę. Jesteście razem?

- Co? - Co to w ogóle za pytanie? - Przyjaźnimy się, skąd pomysł, że moglibyśmy być razem?

- No wiesz, tak cię broni przede mną. Wolałem się upewnić.

- Rozumiem. Itachi, ja… - Kurdę, jak to ubrać w słowa?

Mój telefon zaczął dzwonić. Szybko go wyjęłam i odebrałam połączenie. To Sakura dopytywała się gdzie jestem. Miałam być u niej od pięciu minut. Przeprosiłam ją za spóźnienie i powiedziałam żeby się już nie denerwowała a ja zaraz będę. Rozłączyłam i spojrzałam na bruneta przepraszająco.

- Chyba muszę się zbierać. - Powiedziałam ze skrzywioną miną. Może powiem mu wszystko po spotkaniu z Sakurą. Taki miałam na dziś plan. Chciałam się spotkać z każdym w ciągu dnia, a wieczór spędzić z Itachim.

- Poczekaj. Porozmawiaj ze mną chwilę, a później możesz udać się do Sakury. Ja muszę… - Nie dałam mu dokończyć, bo zakryłam mu usta palcami.

- Mógłbyś na chwilę zamknąć oczy? - Zapytałam spokojnie, lekko się uśmiechając. Mogłabym się założyć, że piekące policzki zmieniają właśnie barwę z bladej, na różową.

- Gdy je otworzę, ciebie już nie będzie?

- Będę. Obiecuję ci, że nie zniknę jak tylko je zamkniesz.

Nie był przekonany czy mówię prawdę. Patrzył wątpiąc w moje słowa, ale zaufał mi. Ucieszyłam się. Będąc z nim sama w parku, czułam się jak przed wyjazdem, gdy podziwialiśmy lampiony. Złość nam przeszła, a mi przybyło trochę odwagi. Nie wiem czy mój plan jest dobry. Może on mnie odrzuci i każe spadać. Może chce mi powiedzieć, że ma dość mojego zachowania i to koniec naszej znajomości. Obawiam się tego jak Itachi zareaguje, ale niech to będzie moja kara. Byłam okropna, a teraz czas to naprawić. Uniosłam się na palcach i pocałowałam go w policzek. Zaraz po tym mocno go przytuliłam, tak jak resztę przyjaciół gdy ich witałam. Nie wiem czy Itachi otworzył już oczy czy nie. On również mnie objął. Swoją twarz zanurzył w moich włosach. Staliśmy w swoich objęciach w kompletnej ciszy. Gdyby przelatywała koło nas mucha, to byłoby słychać każdy jej ruch skrzydeł. Głową wtulałam się w jego klatkę piersiową. Dokładnie słyszałam jak bije mu serce. Podobał mi się ten dźwięk. Moje teraz biło podobnie. W tej chwili chciałam mu tak wiele powiedzieć. Zaczęłam od przeprosin. Wykorzystałam położenie w jakim się znaleźliśmy. Nie patrząc mu w oczy, miałam więcej odwagi i może nie powiem kolejnej głupoty.

- Gdy do mnie dzwoniłeś, okłamałam cię. - Poruszył nieco głową, ale nie zwolnił swojego uścisku, tak jak i ja.

- To znaczy?

- Tata wcale mnie nie wołał. Rozłączyłam się z innego powodu.

- Sam się tego domyśliłem. - Pewnie każdy by się domyślił.

- Nie możesz mnie odbierać z lotniska, ani zawozić.

- Dlaczego?

- Z powodu mojego taty. Rozłączyłam się, bo nie chciałam, abyś dopytywał się szczegółów. To moja prywatna sprawa, a ty lubisz zbyt dużo wiedzieć.

- Czemu nie powiedziałaś mi tego przez telefon?

- Nie wiem. Chyba było mi głupio o tym mówić.

Oderwał się ode mnie, więc ja również to zrobiłam. Uśmiechał się, a w jego oczach ponownie zagościł błysk który uwielbiam.

- Na drugi raz powiedź mi prawdę. Wolałbym usłyszeć, że nie chcesz mi tego tłumaczyć i zabraniasz mi przyjeżdżać, niż to jak próbujesz mnie spławić. - Ręką gładził mój policzek.

- Wiem, że się nie popisałam. To są przeprosiny.

- Podoba mi się ten sposób. Nie chcesz mnie przeprosić za coś jeszcze?

- Ej! - Wbiłam mu palec w brzuch, a on lekko odskoczył ode mnie. Po czym pogroziłam mu tym palcem. - Uważaj żeby nie przegiąć.

- Jestem grzeczny. - Podniósł ręce do góry.

- Podwieziesz mnie do Sakury? Już dawno powinnam u niej być. Jak się bardziej spóźnię, to obedrze mnie ze skóry. - Nie chciałam go wykorzystywać. Jeśli pojedzie ze mną, to mało prawdopodobne, że wróci do schroniska. To taka mała gwarancja na to, że on i Kiba się nie pozabijają.

- Podwiozę, ale daj mi chwilę. Muszę z tobą porozmawiać.

- Teraz nie mogę. Naprawdę muszę już ruszać.

- Pół godzinki i resztę dnia możesz poświęcić Sakurze.

- Miałam trochę inny plan. W sumie to powinnam cię najpierw zapytać, ale liczyłam, że spędzimy razem wieczór.

- Chciałaś ze mną spędzić dzisiejszy wieczór? - Zaskoczyłam go.

- No tak, o ile ty też byś chciał.

- Jasne, że chcę.

- Na pewno? Może masz już jakieś plany? - Teraz dopiero do mnie dotarło jaka jestem głupia. Jest sobota i ktoś taki jak Itachi na pewno umówił się z kimś na wieczór. Jak mogłam założyć, że zgodzi się na moją propozycję z marszu.

- Na pewno. Czyli jednak chciałaś poinformować mnie o swoim przyjeździe?

- Chciałam. Zrobiłabym to wcześniej, ale się bałam, że jesteś na mnie zły i takie tam.

- Nie jestem. - Wyciągnął do mnie dłoń. - Jedziemy do Sakury?

Udał się ze mną do schroniska. Zaczekał przed bramą, a ja poszłam po rzeczy do szafki. Shino powiedział mi, że Kiba już wyszedł i był bardzo wkurzony. Pytał się, czy wiem co mu się stało. Powiedziałam tylko, że o coś się kłócił z Itachim i zapytałam czy on wie czemu tak się nie lubią. Shino zaśmiał się i stwierdził, że pewnie niedługo się dowiem. Faceci to jednak są dziwni! Ta ich męska solidarność. Każdy wie o co chodzi, ale jeden drugiego nie wyda.

Wsiadłam na motor. Fajnie jest móc przytulać się do bruneta. Uwielbiam jego ciepło. Hanabi miała rację. Wystarczy pozwolić sobie samej na bycie szczęśliwym, a wszystko zaczyna być fajniejsze. Trochę żałowałam, że nie mam przy sobie prezentu dla mojego koszykarza. Ciekawa jestem czy trafiłam w gust kapitana Akatsuki. Muszę poczekać za karę, że go nie zabrałam. Jak sama się przyznałam, nie myślałam, że on przyjdzie dziś do schroniska.

Oboje zsiedliśmy z motoru. Oddałam mu kask. Jak widać on był lepiej przygotowany i zabrał ze sobą dwa kaski.

- Zadzwonię, gdy będę już wolna.

- Długo planujesz tu siedzieć?

- Nie widziałyśmy się dwa tygodnie. Pewnie ciężko będzie wyjść, ale postaram się nie przedłużać i  nie być dłużej niż dwie godziny.

- Dasz mi znać, a ja przyjadę po ciebie. - Fajnie mieć prywatnego kierowcę, którego nie trzeba ukrywać. Zaczynam dostrzegać więcej plusów ze znajomości z Itachim.

- Jestem za. Będę tylko musiałam na chwile skoczyć do domu.

- Nie ma problemu.

- Dziękuję za podwiezienie.

- Dostanę buziaka? - Palcem wskazał na swój policzek.

Zaśmiałam się i podeszłam, aby pocałować go we wskazane miejsce. On wykorzystał sytuację i połączył nasze usta. Poddałam się chwili. Jego wargi i język działają cuda. Rękoma objęłam jego szyję. Nie protestowałam, bo sama tego bardzo chciałam. Moja odwaga pozwoliła mi wyłącznie na cmoknięcie jego policzka. Dobrze, że on jest taki, jaki jest. Jedną ręką objął mnie w pasie, a drugą błądził po moim karku. Przez całe moje ciało przeszło kilka potężnych dreszczy. Powstała we mnie obawa, że on to poczuł, a ja nie chciałam aby wiedział jak moje ciało reaguje na jego dotyk i pocałunki. Oderwaliśmy się od siebie ciężko dysząc. To był długi pocałunek.

- Cieszę się, że wróciłaś. - Wyszeptał. Nasze twarze były bardzo blisko siebie.

- Ja też. Muszę iść, do zobaczenia później.

W tej chwili nie chciałam odchodzić od niego. Mogłabym wsiąść z nim na motor i jechać daleko, zostawiając wszystko za sobą. Nie potrafię nazwać stanu w jakim się znalazłam. Wiem tylko, że było fajnie. Szłam co chwilę odwracając się i spoglądając na niego. On stał uśmiechnięty i cały czas patrzył w moją stronę. Pierwszy raz nie cieszyłam się ze spotkania z Sakurą. Żałowałam, że nie umówiłam się z nią na jutro. Stanęłam przed drzwiami. Wtedy ostatni raz spojrzałam na bruneta. Pomachałam mu i zadzwoniłam do drzwi. Wzięłam głęboki wdech. Drzwi się otworzyły, a w nich stanęła Różowa Burza z kwaśną miną. Pewnie była niezadowolona moim spóźnieniem.

- Wejdź. - Wpuściła mnie do środka. Nie wyściskała mnie, nie pokrzyczała, że jestem spóźniona, nie widziałam też typowej dla niej złości. Coś było nie tak. Zaprowadziła mnie do pokoju. - Masz napij się!

Do ręki podała mi szklankę z sokiem. Zdziwiła mnie, bo zawsze pyta się na co mam ochotę. Wzięłam łyka, bo w sumie to trochę zaschło mi w gardle. O zgrozo! To nie był sok, tylko drink i to dość mocny. Spojrzałam na nią zaskoczona.

- Pij i się nie krzyw. - Sakura swoją szklankę przyłożyła do ust i połowę opróżniła za jednym zamachem.

- To drink prawda? - Pokiwała mi głową. - Nie chcę alkoholu. - Chciałam jej oddać szklankę, ale zatrzymała moją rękę.

- Pij, bo to co chcę ci powiedzieć, ciężko będzie przyswoić na trzeźwo! Jak od razu łykniesz jedną szklane, to będzie lepiej.

Przestraszyła mnie w tym momencie. Nogi zrobiły mi się miękkie. Usiadłam w fotelu i przykładając szklankę do ust, poszłam w ślady Sakury.

* * * * *

Nowy rozdział wyjątkowo w czwartek, choć niewiele wcześniej. Nie wiem czy ktoś widział moje ogłoszenie ze strony Labiryntu, w którym zwiastowałam, że dodam jednak dziś :)) Jeśli nie, to nic się nie stało, bo powód mało ważny.

W sumie to Wam naobiecywałam, że będzie ciekawie. Czy było, oceńcie sami :)) Od razu ostrzegam, że teraz nie będę zdradzać co się będzie dalej działo. Martwi mnie jedynie, że zbliża się coraz bardziej chwila, w której zabraknie mi gotowego tekstu do tego opowiadania. Wtedy może być problem z pisaniem na bieżąco. Spokojnie, jeszcze dwa miesiące nie będzie opóźnień. ;)) Do tego czasu mam nadzieję, że niektóre z opowiadań się zakończą ;)

Jeśli zapytam, które z opowiadań mam pisać w pierwszej kolejności, to wyrazicie swoje zdanie? Czasu mam mało, więc na któreś muszę się zdecydować :)