Poświęcenie - Rozdział 1

* * * * *

Zamówienie będzie zrealizowane w kilku rozdziałach. Wiem, że często mi się wydłuża historią, ale wstępnie zakładam, że nie będzie więcej niż cztery części. Miłego czytania ;)))

* * * * *

Dwie dziewczynki uciekały przed siostrą Maribel. Miały dość na dziś jej wykładów, więc gdy tylko starsza kobieta została wezwana przez siostrę przełożoną, wykorzystały okazję i wymknęły się z budynku. To ona od roku uczyła je zasad jakimi powinny kierować się damy, oraz wszystkiego co musiały wiedzieć, by podczas rozmów mogły wykazać się inteligencją i wiedzą. Nie były to zwyczaje dziewczęta. Ich ojciec był hrabiom, a one jego jedynymi dziećmi. Gdy hrabina zginęła, Hiashi wysłał córki do klasztoru. Opłacał tam ich pobyt i straż czuwającą nad ich bezpieczeństwem. Obecność małych dam w klasztorze była wielką tajemnicą. Obawiano się, że gdyby ktoś się o nich dowiedział, to mógłby je porwać i zażądać dużego okupu bądź zabić.

Dziewczęta wybiegły z budynku. Na dziedzińcu panowało zamieszanie. Ktoś wtargnął nieproszony i groził jednej z sióstr. Widząc zajście, skryły się za niskim murkiem. Dzięki swojej filigranowej posturze, były wręcz niewidoczne. Mężczyzna podniósł dłoń chcąc uderzyć jedną z sióstr zakonnych. Powietrze przeszył świst, a następnie dźwięk wbijanego ostrza w drewniane drzwi. Po dziedzińcu rozeszły się krzyki i bluzki napastnika. Piekielnie ostry sztylet przebił jego dłoń i zablokował osobnika przy wejściu. Z drugim bliźniaczym sztyletem w ręku, spokojnym krokiem, niepozorny osobnik w szacie kapłana zbliżał się do centrum wydarzeń.

- Najmocniej przepraszam, wymsknęło mi się.

- Pieprzony durniu! Co z ciebie za kapłan? Mogłeś mnie zabić! - Broń tkwiła tak głęboko, że poszkodowany nie mógł jej wyciągnąć z drewna.

- Bóg kocha wszystkich. Byłem złodziejem, płatnym mordercą i największym zabijaką, jakiego poznał świat. Zapłaciłem za swoje zbrodnie i oddałem wszystko co miałem. Teraz jestem tutaj, aby już do końca życia służyć temu, dzięki któremu się nawróciłem.

Jego słowa tylko po części były prawdą. Przykrywka jednak była dobra. Zakonnik ogłuszył awanturnika, odczepił od drzwi, wrzucił na konia, którym przybył i pogonił klacz, gdzie pieprz rośnie.

- Nie powinieneś tego robić. Ktoś może zacząć coś podejrzewać. Głupiś, jeśli myślisz, że takie zachowanie przystoi w klasztorze.

- Był nawalony w trzy dupy. Jak się obudzi, to pomyśli, że sam sobie zrobił kuku przez sen. No i nie powiesz mi, że mu się nie należało.

- Idź się wyspowiadaj!

- To tak mi odpłacasz za dobry uczynek? - Zakonnica machnęła na niego ręką i poszła po mokrą szmatę, aby zmyć ślady krwi z drzwi. - Nic na to nie poradzę, że się tu nudzę! - Wykrzyknął, by go usłyszała. Widział też jak na jego słowa wykonuje znak krzyża. Pewnie ponownie zaczęła się za niego modlić. - Spowiedź mi nie pomoże. Są grzechy, których nikt mi nie wybaczy, łączenie ze mną samym.

Po tych słowach udał się do budynku powstałego na specjalne zlecenie hrabiego Hyugi. Mieściły się tam pomieszczenia dla czwórki wojowników. Mogli w nim spać oraz ćwiczyć, aby nie wyjść z wprawy. Trójka z nich: tropiciel, łuczniczka i wojownik, udawali się często na polowania. Dzięki nim w klasztorze nie narzekano na niedobór mięsa. Jedynie jeden z nich miał zawsze być tam gdzie hrabianki. Znano go jako Asasin. Był tak dobry, że gdyby coś się stało, mógłby zabrać małe i zapewnić im przetrwanie przed dotarciem do ojca. Niemożność wyjścia zaczynała się na nim bardzo odbijać. Zaszył się w budynku. Podszedł do pułki z bronią. Najpierw pochwycił w dłoń dziesięć małych sztyletów. Rzucił nimi jeden po drugim w ścianę. Wystające rękojeści układały się w okrąg. Topór posłał w samo centrum. Swoje sztylety, które przed chwilą pokazał na dziedzińcu, wbił po bokach toporu. Na koniec ujął w dłoń dwie kolczaste kule połączone ze sobą łańcuchem. Zakręcił nimi i posłał w wcześniej rzucane miejsce. Ze ściany śmiała się do niego okrągła sztyletowa głowa, z toporowym nosem, oczami ze sztyletów i łańcuchowym uśmiechem zakończonym kulami.

- I czego się śmiejesz? - Burknął w kierunku swojego dzieła. Zasiadł za stołem, otworzył butelkę bimbru i upił. - Długo chcecie się jeszcze ukrywać, czy w końcu zachowacie się jak damy? No dalej! Hrabiankom nie przystoi chować się jak mysz pod miotłą.

Dziewczynki wyszły niepewnie. Mężczyzna zdawał się przerażający, a jego sposób władania bronią był czymś niepojętym w główkach małych kobietek. Na przedzie stanęła młodsza z dziewcząt. Była odważniejsza od siostry, dlatego to ona jako pierwsza postanowiła się odezwać.

- Nie chowamy się jak myszy!

- Więc co właściwie tu robicie?

- Nie musimy ci się tłumaczyć. Jestem Hanabi Hyuga, a mój tata...

- Wiem doskonale kim jesteś smarkulo i kim jest twój tata. Jakbyś nie zauważyła, to go tu nie ma, więc jeśli chcesz biec na skargę, to szykuj się na dłuuugą podróż. Nie licz też, że tu przyjedzie, bo tego będziesz chciała.

- Dawno przestałyśmy wierzyć w takie rzeczy. - Tym razem odpowiedziała mu Hinata. Chciała nieco załagodzić sytuację. Jej delikatny głos poskromił kłócącą się dwójkę.

- To czego tu chcecie?

- Naucz nas rzucać mieczami! - Młodsza odpowiedziała z tonem rozkazującym.

Śmiech mężczyzny wypełnił pomieszczenie. Podszedł do niej i wyciągnął swój miecz. Podał jej, aby wzięła w dłoń, po czym kazał go podnieść. Ciężar oręża uniemożliwił jej wykonanie polecenia.

- Jak chcesz rzucać mieczem, skoro nawet go nie radzisz?

- Chodziło mi o te małe miecze, którymi rzuciłeś w tego narwanego gbura na dziedzińcu!

- Chcesz się bawić bronią, dziewczyno? Czyżby piękne laki w Włoch, już cię znudziły? Co się stanie, jak taka ładna dzidzia jak ty się skaleczy? Zejdźcie mi z oczu, obie!

Hinata stanęła przy siostrze. Zabrała jej z dłoni miecz i podniosła do góry celując w mężczyznę. Była rok starsza, dlatego to ona czuła się odpowiedzialna za siostrę. Zawsze brała cięższe kosze i wykonywała trudniejsze czynności. To jak widać, się opłaciło.

- Ile masz lat?

- Osiem, a Hanabi siedem

- Po co i czego chcecie się uczyć?

- Chcemy tak rzucać jak ty!

- Nie ciebie się pytam, smarkulo. - Z niebywałą lekkością odsunął młodszą z sióstr jednym ruchem ręki, jakby była z papieru.

- Chcemy móc się bronić. - Starsza odpowiedziała na zadane jej pytanie.

- Po co?

- Aby żyć. - Opuściła miecz i podała w jego stronę.

Asasin obserwował smutne buzie, schowane za przydługimi grzywkami. Ich matka zginęła, bo nie znała chociażby podstaw obrony. Z tego co słyszał, one były świadkami tej makabrycznej sceny. Były na tyle mądre, aby się ukryć i nie odezwać. Tylko dlatego przeżyły, że były cicho, a morderca hrabiny ich nie znalazł.

- Nie myślcie tylko, że władania bronią można nauczyć się z dnia na dzień. Tu potrzeba jest ciężka praca, dużo treningów i zaangażowanie w to co się robi.

- Dysponujemy tym wszystkim i jak sam się domyślasz, to mało prawdopodobne, aby nas stąd zabrano zbyt szybko.

Mężczyzna uśmiechnął się cwaniacko do starszej z dziewcząt. Coś się mu w niej podobało i rokowało dobrze. Może to one były najlepszym sposobem na jego nudę?

- Na początku tu posprzątajcie.

.....dziesięć lat później.....

- Vanduo, zwolnij! - Słyszała nawoływania siostry, ale ani myślała by zwalniać. Uwielbiała galopować na koniu i czuć jak wiatr rozwiewa jej włosy.

Asasin poradził im, aby wybrały sobie inne imiona. Nie mogły się zdecydować, aż w końcu w dłonie wpadł im słownik litewski. Nazwały się Vanduo czyli woda i Ugnis czyli ogień. To, że mogły wychodzić zawdzięczały wyłącznie zabójcy. Wyszkolił je na tyle, że spokojnie były w stanie sobie poradzić w ciężkiej sytuacji. Gdyby to nie pomogło, miały uciekać. Matka przełożona stoczyła z Asasinem nieraz batalię, o to jak są wychowywane. W ostateczności dziewczynki i tak wymykały się ukradkiem i trenowały szermierkę, strzelanie z łuku i oczywiście jazdę konno. Obie pokochały czworonożne zwierzęta.

Hinata ściągnęła wodze. Zauważyła kłębowisko kurzu za pagórkiem. Zeszła z konia i dała znak nadjeżdżającej siostrze, aby poszła w jej ślady. Przywiązała lejce do drzewa i skradając się, podeszła bliżej. Powóz w otoczeniu rycerzy na koniach, pędził drogą w stronę klasztoru. Wysoka temperatura i dwa tygodnie bez deszczu, wysuszyły drogę na tyle, że nawet wolno jadąc pozostawiało się po sobie unoszący się kurz.

- Jak myślisz, kto to? - Spytała młodsza z dziewcząt.

- Chyba jakaś szycha, skoro stać go na taką obstawę i konkretnie uzbrojonych rycerzy. - Hinata obserwowała jeden z proporców na powozie.

- Ciekawe czego tu szuka.

 - Nas. - Wyszeptała z przejęciem. - Musimy jak najszybciej wracać. To herb rodziny Hyuga. Możliwe, że w powozie jest nasz ojciec.

Nie żałowały koni w drodze powrotnej. Galopowały ile tylko dało radę, jadąc po polach tak, aby nie zostać spostrzeżone. Udało im się dotrzeć chwilę przed tym jak mogłyby zostać zauważone. Oddały konie tropicielowi, krzycząc, że muszą się jak najszybciej przebrać. Wbiegły do pokoju, obmyły piekące twarze i założyły suknie godne dam.

Powóz, tak jak zakładała Hinata, zajechał przed klasztor. Hiashi wysłał w nim jednego ze swoich posłańców, aby przywiózł jego córki do pałacu. Nie padła jednak żadna informacja co jest głównym powodem ich wezwania. Rano, gdy dziewczęta wyszły wystrojone w piękne suknie i ze spakowanymi bagażami, Asasin, z resztą stróżujących, zagrodzili im drogę.

- Pozwolę wam strzec panienek Hyuga tylko pod warunkiem, że okażecie się silniejsi od nas.

Pojedynek trwał krótko. Pięknie wystrojeni rycerze szybko zostali pozbawieni broni i obezwładnieni na tyle, że nie byli w stanie dalej stawiać oporu. Asasin przekazał papier posłańcowi, oznajmiając, że sami je dostarcza i zapewniając, że żadnej z nich włos z głowy nie spadnie. Dziewczęta pożegnały się z siostrami zakonnymi. Nawet najtwardsza z starszych kobiet nie pohamowała łez. Hyuga przebrały się w ciuchy podobne do tych, które nosili ich strażnicy, upodabniając się do mężczyzn. Cała szóstka wsiadła na konie i ruszyła w drogę. W ten sposób nie wzbudzali podejrzeń i nie przyciągali niechcianych kłopotów. Dziewczynki miały też szansę na poznanie świata wśród ludzi, poza klasztorem. Asasin wiedział co je czeka, gdy znajdą się w pałacu. Stary piernik tak bardzo się do nich przyzwyczaił, że czasem myślał o nich jak o swoich córkach. Gdyby mógł, zabrałby je w zupełnie inne miejsce, ale tego zrobić mu nie wolno było.

Przejeżdżając przez wioski i co mniejsze miasteczka, dziewczęta poznawały nowych ludzi, regionalne potrawy, piękne krajobrazy, nieznane rośliny, zwierzęta. Nie wszystko co dane było im doświadczyć, wspominały dobrze. Udając podróżnych, widziały głodujących, cierpiących na przeróżne choroby i to jak szlachta traktuje poddanych. Chciały pomóc chłopu batożonemu przez jednego ze sługusów paniczyka. Asasin powstrzymał je, ostrzegając, że nie mogą się ujawnić, a bez władzy przysługującej hrabiankom, przypłaciły by życiem za niesubordynację względem wysoko urodzonego mężczyzny.

- Kiedyś się z nim policzymy. - Burknęła młodsza Hyuga.

Ostatnią noc spędziły zaledwie pięć kilometrów od celu. Asasin zarządził przymusowy postój. Nie mogły pojawić się na dworze ubrane jak mężczyźni. Wieczorem wykąpały się, aby zmyć z siebie trudy podróży, a rano wystroiły się w piękne suknie z aksamitu i jedwabiu. Również reszta przywdziała nienaganne stroje. Z pałacu nadjechał powóz, wezwany z rana przez głównego opiekuna dziewcząt. W eskorcie zbrojnej świty, hrabianki wyruszyły do rodzinnego domu. Denerwowały się myślą, że w końcu spotkają się z ojcem. Gdy były małe kochały obu rodziców. Pamiętały jak opowiadał im bajki i zabierał na spacery. Teraz były już prawie dorosłe, lecz mimo tego miały nadzieję na wspólny spacer po pałacowych ogrodach. Miały mu tak dużo do opowiedzenia. Jedenaście lat, to szmat czasu.

Choć stres dał im we znaki, to Hanabi nie czekając na pomocną dłoń, sama wyskoczyła z powozu. Hinata, pamiętając czego zawzięcie ją uczono w klasztorze, uprzejmie przyjęła pomoc swojego opiekuna. Przed wejściem stały najważniejsze osoby ze służby. Na ich czele dumnie prezentował się zastępca hrabiego.

- Gdzie jest nasz ojciec? - Przygnębiony i rozczarowany głos Hanabi rozszedł się po placu.

- On powinien niedługo wrócić. Prowadzi ważne rozmowy z posiadłościach hrabiego Godaime.

- Ważniejsze od powrotu jego córek? Nie było nas jedenaście lat. - Głos młodszej Hyugi zaczął przybierać złowróżbną barwę.

- Zaczekamy na niego. - Hinata pogładziła siostrę po ramieniu. - Miałyśmy długą podróż. Mógłby ktoś nas zaprowadzić do naszych komnat?

- Ależ oczywiście. Zapraszam do pałacu. - Przepuścił je przodem. - Proszę tylko powiedzieć na co panienki mają ochotę, a ja zadbam o wszystko.

- Proszę odprowadzić konie do stajni oraz nakarmić naszych gości, którzy przyjechali z nami i zapewnić im miejsce na odpoczynek.

- Tak jest panienko. Pani życzenie jest dla nas rozkazem.

Hinata jedynie skinęła głową w podzięce za wszystko.

Hiashi nie powrócił zbyt szybko do pałacu. Dziewczynki w spokoju zwiedziły cały budynek, poznały służbę oraz sytuację na terenach przynależnych do ojca. Kilka razy dziennie odwiedzały ogród, który tak jak dawniej olśniewał w każdym swoim zakątku. Z niecierpliwością wyczekiwały dnia, gdy spotkają ojca. Był on ich jedyną rodziną za pośrednictwem więzów krwi.

Noce spędzały w łóżku starszej z dziewcząt. W klasztorze dzieliły wspólny pokój, a łóżka miały zsunięte razem, dlatego bez siebie ciężko było im zasnąć. Pukanie do drzwi wyrwało je ze snu. Służka przyszła, aby zawiadomić, że mają się zjawić w południe w sali gościnnej. Po zadaniu kilku pytań dowiedziały się, że nocą wrócił ich ojciec i to on je wzywa. Hanabi zarwała się momentalnie. Zarzuciła na siebie płaszczyk i już chciała wybiec, aby odnaleźć rodzica, gdy dowiedziała się, że nie przyjechał sam, a razem z nim jest posłaniec.

Dworska etykieta nakazywała gości witać dumnie i dostojnie. Ciasne gorsety jeszcze bardziej podkreśliły figury hrabianek. One nie przywykły do ściskania tali. Zawsze lubiły czuć się swobodnie. Nie narzekały mimo niewygody. Wchodząc do sali, spodziewały się ciepłego powitania. W rzeczywistości mogłyby poczuć się zlekceważone, gdyby nie fakt dwóch par oczu wnikliwie ich obserwujących. Hiashi nie wykonał żadnego z gestu typowego dla ojca. Z jego spojrzenia biło lodowate zimno. Z miejsca zdały sobie sprawę, iż nie wezwał ich tu z tęsknoty. Miały stać się jedynie trybikami w jego rękach.

- Witaj, ojcze. - Odezwała się starsza z nich, wykonując lekki ukłon. - Wzywałeś nas.

- Tak. - Odrzekł dumnie i tak bardzo obco. - To szlachcic Haftrid Helmut. Przybył ze mną, by spośród jednej z was wybrać żonę dla swojego pana.

Szokująca informacja ostatecznie rozbiła wszystkie pozytywne myśli związane z powrotem.

- Czy mógłbyś nam powiedzieć ojcze, co stanie się z drugą z nas, nie wybraną przez pana Helmuta? – Hinata zachowała spokój na twarzy.

- To proste. Wyjdzie za innego.

- Wysłałeś nas daleko, na wiele lat, a teraz wezwano nas, abyś ostatecznie mógł się nas pozbyć?! - Hanabi nie wytrzymała, a jej niewyparzony język przejął kontrolę. Świadomość, że chce rozdzielić ją z siostrą, była zbyt okrutna dla siedemnastolatki.

Hrabia zlekceważył słowa córki.

- Ta, która wyjdzie za hrabiego, pozostanie tutaj. Wymaga on od swojej żony bezgranicznego posłuszeństwa.

- Co z ciebie za ojciec?! Jak możesz nas traktować jakbyśmy były wyłącznie towarem?!

- Milcz! - Groźny ton hrabiego rozbrzmiał w pomieszczeniu.

- Nie wyjdę za starego dziadygę, który nawet nie raczył się pojawić i osobiście prosić o moją rękę! - Hanabi wyszła, trzaskając za sobą drzwiami.

- Ma charakterek i bez wątpienia cięty języczek. - Dość żartobliwie skomentował Haf.

- Ojcze. - Hinata nieśmiałym krokiem podeszła bliżej. Skłoniła się, jak na damę przystało. Wiedziała co trzeba robić. Nie potrafiła jednak ująć w słowa tego, co chciała przekazać. - Nie mniej do niej żalu. Niecierpliwie wyczekiwałyśmy dnia, w którym będzie dane nam cię ujrzeć. Jest jeszcze młoda i nie tak wyobrażała sobie ten dzień.

- Żadne to usprawiedliwienie. - Burknął pod nosem. - Poznaj moją starszą córkę. To Hinata Hyuga.

- Pani. - Szlachcic podszedł do niej i ucałował w dłoń. Miał dzięki temu okazję przyjrzeć się uważniej młodej twarzyczce. - Czy posiadasz równie wybuchowy charakter jak siostra?

- Nie sądzę, aby tak było. - Hiashi sam odpowiedział. - Zawsze była cicha w porównaniu do Hanabi.

- Chciałbym usłyszeć od niej odpowiedź, jeśli pozwolisz.

Hrabianka czuła się bardzo niepewnie. Lekko drżącym głosem wypowiedziała słabe...

- Nie. Pod tym względem bardzo się różnimy.

- Czyżby? - Puścił jej dłoń i poszedł zasiąść na swoim miejscu. - Hrabio, jaką dostanę gwarancję, że którakolwiek z twoich córek będzie bezgranicznie posłuszna mojemu panu?

Zapadła chwila ciszy. Hiashi mocno zacisnął zęby.

- Jest sposób, aby twój pan posiadł żonę, taką jaką pragnie mieć. - Niepewnie, przyciszonym głosem odpowiedziała hrabianka.

- Zamieniam się w słuch.

- Wystarczą mi gwarancje, że moją siostra nigdy nie zostanie zmuszona do za mąż pójścia oraz dostanie swobodę wyboru swojego małżonka. Wtedy obiecam, że nigdy nie rozczaruję żadnej ze stron. Będę bezgranicznie posłuszna twemu panu i nigdy nie zhańbię nazwiska Hyuga.

- Jak śmiesz stawiać żądania?! - To mu się córeczki udały.

- Jak ważna jest dla ciebie siostra? - Haf zainteresował się jej deklaracją.

- Jest dla mnie najważniejszą osobą na świecie. Jestem gotowa oddać za nią życie i wszystko inne, co posiadam.

- To może być dobry pomysł. - Nie składała pustych obietnic. Złożyła konkretną propozycję.

- To absurd! - Hyuga czuł wściekłość. Rozczarowały go własne dzieci.

- Wręcz przeciwnie. Podpiszemy umowę małżeńską, w której mój pan otrzyma obie twoje córki. Starsza zostanie jego żoną, a młodsza będzie gwarancją posłuszeństwa żony względem męża.

- Nie zgadzam się na to! Masz prawo wybrać jedną z nich. Druga pozostanie ze mną i zrobi to co jej każę.

- W takim razie moja wizyta tutaj dobiegła końca. Jutro z samego rana wyjadę, a mój pan usłyszy, że na marne szukać mu tutaj żony. - Powstał i zaczął kierować się do wyjścia. - Żegnaj, pani.

Hiashi podniósł się i podszedł do córki. Zamiast przytulić ją jak ojciec własne dziecko, zamachnął się i zdzielił w twarz. Odwróciła głowę dotykając piekącego miejsca.

- Jak śmiesz stawiać warunki? Tylko mężczyźni mają prawo głosu. Jako kobieta jesteś nikim.

Pomimo złości, hrabia rano przyjął propozycję Hafa. Za trzy miesiące w pałacu miało odbyć się wesele. Warunkiem, jaki postawił Hiashi w zamian za oddanie obu córek, było nazwisko. Każde z ich dzieci od dnia porodu miało stać się Hyuga. To z łatwością zaakceptował Haf. Twierdził również, że jego pan nie będzie miał nic przeciwko. Wezwano Hinatę, a ona potwierdziła swoje słowa. Szlachcic wsunął na jej palec pierścionek pieczętujący plany zaręczynowe z rodziną Godaime. Ona zgodnie ze zwyczajem podarowała mu pukiel swoich włosów, który miał przekazać swemu panu. Na koniec ucałował jej dłoń i zapowiedział, że niedługo powróci, aby służyć pomocą w organizacji ślubu.

Przygotowania do uroczystości ruszyły pełną parą. Haf tak jak zapowiadał, bywał często w pałacu. Za każdym razem przywoził podarunek od narzeczonego. Hinata chciała dowiedzieć się czegoś więcej o człowieku, którego miała poślubić, ale nikt nie był w stanie udzielić jej zbyt wielu informacji. Wiedziała tylko, że to młodszy syn hrabiego z północy. Dwa dni przed uroczystością hrabia pojawił się w pałacu. Większość dnia poświęcił na dyskusji z Hiashim. Uzgadniali szczegóły umowy małżeńskiej. Hyuga doskonale wiedział, że respekt jakim się cieszył, nieco osłabł. Potrzebował następcy budzącego strach i szacunek. Dlatego zdecydował się na młodszego potomka Godaime. Dwudziestodwuletni hrabia często posądzany był o zawarcie paktu z samym diabłem. Był odważny, uparty i niejednokrotnie pakował się w kłopoty bo chętnie uczestniczył w pojedynkach. Nigdy nie przegrał, a ślady po mieczu rywala goiły się w nadzwyczaj szybko. Jego siła była tym bardziej zadziwiająca, że hrabia nie posiadał postury przypominającej potężnego rycerza.

Trzy miesiące zleciały bardzo szybko. Hinata spacerowała po ogrodzie w towarzystwie siostry oraz Asasina, gdy spostrzega Hafa prowadzącego dwie osoby w ich stronę. Nieznajomymi byli piękna blondynka w eleganckiej sukni oraz wysoki mężczyzna, niewątpliwie hrabia. Świadomość, że właśnie zmierza do niej przyszły mąż, przyspieszyła bicie serca osiemnastolatki.

- Pani. - Haf skłonił się przed Hinatą. - Pozwól, że przedstawię ci rodzeństwo Godaime. Hrabina Temari oraz hrabia...

- Mogę się sam przedstawić. - Rozbrzmiał męski głos. - Nie sądziłem, że Hyuga ma tak piękne córki. - Stanął bezpośrednio przed interesującą go osobą. Pochwycił dłoń dziewczyny i ucałował. - Hrabia Kankuro Godaime. Szkoda takiej piękności dla naszego brata.

- Brata? - Zapytała zaskoczona.

- Ależ oczywiście. - Odezwała się blondynka. - Wyjdziesz za Gaarę, naszego małego braciszka. Nie jest tak miły i sympatyczny jak Kankuro.

- Kiedy poznam Gaarę?

- Hrabia nie mógł się zjawić. Jest pochłonięty rozmową z pani ojcem. - Na słowa Hafa, blondynka odpowiedziała śmiechem.

- Och Haf! Czemu oszukujesz to biedne dziewczę. Gaara taki po prostu jest. Pewnie jutro podczas przyjęcia zaręczynowego poznasz mężczyznę, z którym będziesz dzielić łoże. Jeśli liczyłaś na wielką miłość, romantyczne chwilę i pełne pasji pocałunki, to możesz wybić to sobie z głowy. On jest obdarty z wszelkich uczuć. Na marne też szukać w nim czegoś na kształt empatii i troski. Nie zależy mu, aby cię poznać, bo nic go nie obchodzi z kim się zwiąże. Liczy się jedynie kontrakt podpisany z twoim ojcem.

- Temari, nie strasz jej. - Kankuro był rozbawiony minami nastoletnich panienek. - Nie taki diabeł straszny, jak go malują. Z dala od zrzędzącej siostry, może stanie się przyjaźniejszy dla innych.

Rodzeństwo Godaime przedstawiło się również Hanabi. Temat rozmowy zszedł na bardziej neutralny. Nie trwało to zbyt długo, bo służba wezwała Hinatę do ojca. Dostała wykład na temat swojego zachowania. Musiała podpisać umowę przygotowaną przez Hiashiego i Gaarę. Nie pozwolił jej nawet przeczytać. Na ten czas pojawił się w pomieszczeniu Haf. Gdy Hyuga czuła się  jak w potrzasku, kiwnął głową, dając jej znak, aby podpisała. Nie znali się aż tak dobrze, ale jego uspokajające spojrzenie, pomogło jej zaufać przygotowanemu dokumentowi.

Temari miała rację. Gaara nie interesował się przyszłą żoną. Swój wolny czas spędził samotnie bądź w towarzystwie Hafa. Późnym wieczorem, Hanabi przekonała Hinatę do wymknięcia się z pałacu. To była ostatnia noc przed zaręczynami i przedostatnia kiedy ona nosiła tytuł panienki. Przebrały się w męskie szaty. W umówionym miejscu łuczniczka i tropiciel czekali z osiodłanymi końmi. Wyruszyli w czwórkę. Noc była spokojna, ciepła i nadzwyczaj cicha. Księżyc jasno święcił. Na ten krótki czas wszystkie zmartwienia pozostały daleko, za galopującymi czterokopytnymi. Obie panienki przysięgły nie zapominać o przeszłości i zrobić wszystko, by ich więź nie straciła na sile za sprawą ślubu. Po czterech godzinach cała czwórka wróciła do pałacu. Asasin osobiście odprowadził panienki do siebie. Gdy żegnał się z Hinatą, pochwalił jej odwagę. Przytuliła go mocno. Dzięki niemu czuła się lepiej. Nie krytykował decyzji, którą podjęła. Sam sądził, że to był jedyny sposób, aby siostry nie zostały rozdzielone.

Przyjęcie zaręczynowe trwało do późna. Hyuga w końcu poznała mężczyznę któremu sprzedał ją ojciec. Gaara praktycznie z nią nie rozmawiał. Odzywał się tylko wtedy, kiedy musiał. Jego czerwone włosy bardzo rzucały się w oczy. O ile tak kontrowersyjny kolor już na starcie wzbudzał odczuwalny respekt, to grobowa mina i przeszywająca zieleń tęczówek budziły lęk. Większość czasu Hyuga siedziała jak na szpilkach. Osoby obecne na przyjęciu podchodziły i składały gratulacje. Gaara jedynie kiwał głową, a Hinata dygała jak na damę przystało. Do stołu, świeżo upieczone narzeczeństwo, udało się dostojnym krokiem. Gaara podał dłoń Hyudze, a nawet pomógł jej usiąść. Ewidentnie wiedział jak należy się zachować. Jedynie jego obcość wzbudzała obawy. Godaime nie odprowadził hrabianki do pokoju. Nawet nie pożegnał się z nią jak należy.

Dzień ślubu okazał się totalnym szaleństwem. Cała służba w popłochu. Wszyscy biegali, aby przygotowania dopiąć na ostatni guziczek. Główna uroczystość miała zacząć się w południe. W pokoju Hinaty panował gwar. Najpierw kąpiel, później nacieranie ciała specjalnymi olejkami. Gdy w końcu została ubrana w pierwszą warstwę ubrań, w pokoju pojawiła się młodsza panienka. Dostrzegła minę siostry i wygoniła całe towarzystwo. Dała jej łyka nalewki. To miało pomóc jej się uspokoić. Kiedy nerwy spuściły z tonu, odczuła silny głód. Hanabi przyniosła śniadanie. Hinata, by móc zjeść, poprosiła siostrę o poluźnienie gorsetu. W końcu służba powróciła. Hanabi nie wyszła, aby wspierać siostrę. Miała również okazję podziwiać finalny efekt. Nikt nigdy nie wątpił w urodę panienki. W pięknej, białej sukni ślubnej bez wątpienia podbiłaby serce każdego. Choć w pałacu znalazła się jedna osoba nieolśniona urodą hrabianki. Ten jeden, jedyny mężczyzna, dla którego były wszystkie starania, stał niewzruszony i obojętny. Na widok narzeczonej nawet nie drgnął. Zgromił jedynie wzrokiem swojego brata, który klepiąc go po ranieniu, coś tłumaczył.

Ślub minął bez problemów. Choć wydawało się, że najgorsze za młodymi, to dopiero sala balowa stała się prawdziwym wyzwaniem. Pierwszy taniec, zgodnie ze zwyczajem, należał do młodych. Gaara poprowadził żonę na parkiet. Aura bijąca od niego niosła niechęć, obcość i aż mroziła skórę na karku. Nie mogła uciec, ani nikomu tego powiedzieć. Za takie słowa wytykano by ją palcami, uznając za wariatkę. Dopiero w objęciach Kankuro i kuzyna Nejiego poczuła radość z tańca. Ani ojciec, ani teść nie wzięli udziału w balu. Siedzieli jedynie przy stole i rozmawiali o interesach. W ogólnym zamieszaniu czas minął szybko. Poza pierwszym tańcem młodzi nie trafili w swoje objęcia. O północy bal dla Gaary i Hinaty się skończył. Oboje udali się do swoich komnat, aby przygotować się do ostatniego obowiązku zawarcia małżeństwa.

Służki pomogły jej zdjąć piękną, balową suknię. Została z nią jedna z nich, którą przyniosła cienką koszulkę. Hinata zgodnie z tradycją musiała zdjąć wszystko. Cienki materiał na ciele prześwitywał na tyle mocno, że czuła się jakby była naga. Bała się bardzo, lecz mimo to pamiętała jaką złożyła przysięgę. Jej oddanie i bezgraniczne posłuszeństwo mężowi, w zamian za wolność siostry.

- Zaboli tylko dzisiaj. Każdy następny raz będzie lepszy, a z czasem zacznie się pani podobać.

Słowa otuchy, wypowiadane przez dziewczynę młodszą od hrabianki, nie zadziałały tak jak chciałaby tego każda ze stron. Hinata zadrżała na myśl, co ją spotkało zanim trafiła na dwór, a może dopiero tutaj wpadła w ręce jakiegoś ważnego mościa.

Służąca wyszła, zostawiając świeżo upieczoną pannę młodą samą ze swoimi obawami. Miała siedzieć na szczycie łóżka i czekać na przybycie męża. Zanim się pojawił, zdążyła zmarznąć. W końcu Gaara stanął w drzwiach z lodowatym spojrzeniem. Zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku. Wiadomo było, że teraz gdyby nawet głośno krzyczała, to nikt jej nie usłyszy. Jeśli jej głos miałby kogoś przyciągnąć, to najwspanialszy wybawiciel nie będzie w stanie sforsować solidnych drzwi. Siedziała ze spuszczoną głową. Pokój rozświetlały różnobarwne lampiony. Gdyby nie sytuacja, z zachwyceniem podziwiałby powstały klimat. Gaara zdawał się lekceważyć wszystko, łączenie z nią. Podszedł do małej sofy w rogu pokoju. Zrzucił dostojny płaszcz, a w ślad za nim powędrował pas podtrzymujący broń. Cały czas stojąc tyłem do Hyugi zabrał się za rozpinanie koszuli. Buty z łoskotem opadły na podłogę. Pozostał wyłącznie w spodniach i bieliźnie. Nieśpiesznie podszedł do żony. Stanął przed nią, a nie uzyskując kontaktu wzrokowego, poczuł irytację.

- Wstań! - Jego głos zabrzmiał jeszcze bardziej lodowato, niż kiedykolwiek wcześniej.

Bezgranicznie posłuszna mężowi! Powtarzając sobie w myślach to jedno zdanie, podniosła się. Czuła się naga. Choć dłonie i stopy zmarzły jej okrutnie, to strach rozpalił do czerwoności twarz i rozpędził serce na największe możliwe obroty. Gaara pochwycił palcem wskazującym materiał na dekolcie cienkiej koszulki. Dziewczyna z trudem powstrzymała jęk niezadowolenia. Jeśli zrobiłaby teraz coś nie tak, to naraziłaby się mężowi i nie wiadomo jak słono przyszłoby jej za to zapłacić. Mężczyzna wyciągnął drugą dłoń, szarpnął, a biała, cienka szmata zsunęła się z ciała nosicielki.

- Połóż się na łóżku.

Dygocząc wykonała polecenie. Leżała naga, przestraszona i piekielnie zawstydzona. Zamknęła oczu, a kiedy poczuła, że materac ugina się od dodatkowego ciężaru, zacisnęła zęby. Nie była gotowa na to co miało nadejść. Jeszcze gorzej zrobiło się, gdy rozsunął jej uda i ulokował się pomiędzy nimi. W myślach zaczęła wątpić w samą siebie. Skupiła się na tym, by nie pozwolić łzom oznaczyć policzki. Zaciśnięte oczy odgradzały ją ciemną kurtyną od świata. To dlatego wzdrygnęła się, gdy znaczył jej ciało pocałunkami. Nie odczuła przyjemności. Rozpacz wzbierała w niej, szukając zawzięcie ujścia. Kiedy zagryzł brodawkę, ciało panny młodej przeszył wstrząs. Po serii kolejnych pocałunków oderwał się od niej. Usłyszała brzdęk klamry i wtedy właśnie otworzyła szeroko oczy. Gaara rozpinał spodnie, lecz gdy ich wzrok się skrzyżował, zamarł w bezruchu. Spoglądali na siebie, aż w końcu on złapał za jej nadgarstki i przycisnął do łóżka. To co zobaczyła w jego oczach, ostatecznie przelało czarę goryczy. Jest zdana na jego łaskę. Czerwonowłosy puścił ją i wstał. Była w takim szoku, że nie poruszyła się nawet o milimetr. On tymczasem podszedł do swoich rzeczy, pochwycił jeden z przedmiotów i razem z nim udał się do stolika z przygotowaną wodą. Obmył przedmiot trzymany w dłoni i wrócił do łóżka. Nie pytając, ani nie ostrzegając, dłonią przesunął po najwrażliwszym z miejsc dziewczyny. Odruchowo chciała zacisnąć uda, więc je przytrzymał. Ponowił gest, a gdy odnalazł to, czego szukał, wsunął w nią rękojeść sztyletu. Krzyknęła czując nieprzyjemny ból. Widząc krew, zabrał sztylet, obmył i schował w swoje miejsce. Ubrał się i wyszedł z pokoju, pozostawiając Hinatę samej sobie. Leżała tak kilka minut, aż w końcu zdrętwiałą dłonią, złapała za róg kołdry i okryła się po czubek nosa. Czuła się potwornie. Myśl o tym, co jeszcze może się zdarzyć, mroziła krew w żyłach. Płakała tak długo, póki nie zasnęła.

Po pałacu jak tornado, przetoczyła się informacja o krwawej pościeli. Wielkie echo, z byle jakiego powodu. Ewidentnie służba miała zbyt mało tematów do plotek, skoro ten błahy fakt tak bardzo poruszył wszystkich. Asasin również usłyszał plotkę, ale on choć miał ochotę powiesić hrabiego za tknięcie jego małej dziewczynki, to wiedział, że to dobra plotka. Dzięki niej nikt nie śmiałby podważyć czystości hrabiny.

Hinata niechętnie pokazywała się w pałacu. Uczestniczyła w posiłkach, oraz wychodziła na spacery do parku. Przez niemal tydzień, ani razu nie spotkała męża. Było to o tyle dziwne, że służki zarzekały się, iż jej mąż będzie teraz odwiedzał ją regularnie, aby zaspokoić swoje potrzeby. Ciężko było trwać z myślą, że ma obowiązek oddawać mu się zawsze kiedy będzie tego chciał. Choć w teorii to ona jest panią tych ziem, to praktycznie stała się niewolnicą mężczyzny, którego kompletnie nie zna. Gaara nawet nie próbował dać im szansę na zawarcie znajomości. Był obojętny na swoją żonę w każdej sytuacji.

Najbliżsi towarzysze hrabianki oraz jej siostra nie nękali młodej mężatki pytaniami. Każdy zdawał sobie sprawę z nieśmiałości kobiety oraz zażenowania, jakie odczuwała na samą wzmiankę o wydarzeniach z nocy poślubnej. W końcu jednak ciekawość młodszej Hyuga zwyciężyła. Zarzuciła siostrę setką pytań, nie zwracając uwagi na obecność Asasina w komnacie.

- Hanabi, to dla mnie zbyt krępujące i zawstydzające, aby o tym rozmawiać. Proszę, nie pytaj mnie o więcej. Gdy wybierzesz sobie męża, sama przekonasz się jak to jest. - Chciałaby dodać, że powinna wstrzymać się najdłużej jak to możliwe, ale nie mogła. To co się wtedy stało, było czymś tak abstrakcyjnym, że nawet nie wiedziała jak opisać noc, której podobno stała się kobietą.

- Skoro nie chcesz gadać, to dowiem się od kogoś innego. Albo wiesz co? Sama spróbuję i wtedy nie będę musiała się już o nic pytać!

- Hanabi!

Odpowiedziało jej trzaśnięcie drzwiami.

- Nie przejmuj się nią. - Asasin przystanął koło niej i pokrzepiająco poklepał po ramieniu. - Jest tak niedotykalna, że prędzej wielbłąd przejdzie przez ucho igielne, niż wprowadzi w życie swój plan. Gdyby to ona została żoną Gaary, pewnie poderżnęłaby mu gardło za to, że próbowałby ją pocałować.

- Pewnie masz rację. - Uśmiechnęła się blado do niego.

- A teraz powiedź co się stało. Nie uwierzę, że nic, bo widzę po tobie strapienie. Skrzywdził cię?

Mogłaby iść w zaparte i udawać, że wszystko jest w porządku. Chciała jednak poznać choć część odpowiedzi na swoje pytania, a nikomu nie ufała tak jak opiekunowi. Pociągnęła go za rękę, aby usiedli na sofie.

- Na czym dokładnie polega noc poślubna?

- Co takiego? - Zdziwił się pytaniem.

- No co dokładnie się robi?

- Pieprzy. - Widział, że nic nie rozumie. - No wiesz, bara-bara, patataj. Chodzi tylko o to, aby mąż żonę wychędożył, bo bez konsumpcji nie ma małżeństwa.

- Czyli co dokładnie?

- Hinata, po pałacu szybko rozeszła się wieść, że krwawiłaś. Czyli wiesz na czym to polega, więc po co te pytania?

- Wszystko ci wyjaśnię, ale najpierw odpowiedź mi, jak to powinno wyglądać, proszę.

Podrapał się po głowie.

- Kompletnie cię nie rozumiem, ale dobrze. Facet ma fujarę, a kobieta szparę. Jak facet widzi ładną kobietę, szczególnie jej ciało, to ta fujara pęcznieje i wtedy ją wkłada w tą szparę.

- A co to jest ta fujara i szpara?

- No nie, no! Załamujesz mnie! Ty poważnie się pytasz, czy sobie ze mnie żartujesz? - Zaprzeczyła, a on widział dezorientację w jej oczach. - Nie wierzę, że ci to mówię. Szparę masz tam, skąd krwawisz. Fujara, to penis. Facet ma wajchę do sikania i to nią wkłada, no wiesz.

- Małżeństwo jest ważne tylko wtedy, gdy w ten sposób małżonkowie postąpią?

- No tak.

- A gdyby włożyć coś innego?

- Hinata, o czym ty gadasz? Na mózg ci padło, czy co? Co ten twój mąż nosi w spodniach, że zadajesz tak głupie pytania?

- Nie wiem. Nie ściągnął ich przy mnie.

- Ale przecież... krwawiłaś! - Wykrzyknął, a ona zatkała mu usta.

- Obiecasz mi, że nikomu nie powiesz? - Pokiwał. - Gaara wsunął we mnie rękojeść sztyletu. Nie wiem co to znaczy i dlaczego tak się zachował. Czy można uznać, że nasze małżeństwo zostało przypieczętowane?

- Twój mąż to straszny perwers. Może ma dziwaczne upodobania seksualne albo jest impotentem.

- Ja myślę, że coś go powstrzymało. Gdy zaczął rozpinać spodnie, spojrzałam na niego, a on przestał się poruszać. Później złapał mnie za nadgarstki i docisnął do łóżka. Widziałam jego wzrok, bałam się go. Miał w spojrzeniu coś na kształt pogardy. Przez chwilę odniosłam wrażenie, że patrzy na mnie coś nieludzkiego. Czułam się jak sparaliżowana. Zostawił mnie tylko na chwilę, gdy wrócił, wbił we mnie trzonek sztyletu i wyszedł. Od tamtej pory go nie widziałam. Unika mnie, albo to ja jestem przewrażliwiona.

- Dziwak i perwers. Strach pomyśleć, co jeszcze siedzi w jego głowie. Lepiej dla ciebie, aby cię unikał, zanim wymyśli coś gorszego.

- To nie jest czas na żarty. Boję się go.

- Mi też się nie podobał od samego początku. Nie chcę cię martwić, ale wydaje mi się, że jest zdolny do gorszych rzeczy.

- Proszę, nie mów tego nikomu.

- Powinienem z nim porozmawiać.- Dłoń zacisnął na mieczu.

- Błagam cię, abyś nic nie robił. Pamiętaj, jak wielka jest cena mojego posłuszeństwa. Jeśli postawisz się Gaarze, stracę ciebie, a za moje nieposłuszeństwo odpowie Hanabi. Za jej wolność i spokój zapłacę każdą cenę.

- Pamiętaj tylko, że wszystko ma swoje granice. Jeśli Gaara je naruszy, zabiorę was obie w bezpieczne miejsce.

- Dobrze, ale obiecaj mi, że zrobisz to tylko wtedy gdy ja podejmę taką decyzję.

- Dobrze.

- Dziękuję, tato. - Przytuliła się do niego mocno. Lubił, gdy tak go nazywała, choć w rzeczywistości nie łączyły ich więzy krwi.

- Moja mała. Robisz to, chociaż wiesz, że Hanabi nie poświęciłaby się aż tak bardzo dla ciebie.

- Oby nigdy nie musiała się dla kogokolwiek poświęcać.

- Oby. - Asasin pokrzepiająco ścisnął dłoń hrabiny.