Labirynt Luster - Rozdział 24

Sakura włączyła spokojną relaksacyjną muzykę. Kolejna rzecz którą mnie zaskoczyła. Ona wiedziała, że ja lubię takie klimaty, ale to zupełnie nie jej typ. Nie popędzałam jej. Pozwoliłam, aby wszystko działo się w tempie narzuconym przez Różową Burzę.

- Ta randka, na którą poszłaś z Uchihą… - Z trudem ugryzłam się w język. Miałam odruch, aby powiedzieć, że to nie była randka. - Nie powinnaś na nią w ogóle iść.

- Dlaczego?

- Hinata, przyjaźnimy się i wiemy o sobie prawie wszystko. Powiedź mi czy w piątek przed twoim wyjazdem... Czy między wami do czegoś doszło?

- Nie. - Będę się smażyć w piekle. Po raz kolejny ją okłamałam. - Co to ma do rzeczy?

- Po szkole chodzą plotki. Dużo plotek.

- Nie rozumiem. - Jeszcze bardziej zaczęłam się stresować.

- Wszyscy myślą, że spaliście ze sobą. Mało kto wierzy, że pojechałaś do ojca.

- Dlaczego? - O zgrozo! Itachi powiedział o tej nocy u niego w domu? Milczał tak długo, a teraz wszystkim powiedział.

- Mówiłam ci, że Itachi to dupek. Jest jeszcze gorszy niż sama przypuszczałam. Może się zdenerwował, że mu nie dałaś i zaczął mówić, że było wręcz przeciwnie. Gdybyś przyszła w poniedziałek i zaprzeczyła, to może jakoś dałoby się to zahamować. Po tym jak zniknęłaś, plotka nabrała na sile. Zaczęły się domysły, dlaczego nie przychodzisz do szkoły. Teorii powstało wiele, ale każda jest bardzo nie przyjemna i chamska.

- Itachi rozpuścił te plotki? - Nie mogłam w to uwierzyć. Zabolało mnie to.

- A kto inny? Mówią, że w piątek wziął cię kilka razy.

- Co?! Jak to wziął i kto w ogóle tak mówi?

- Ktoś stwierdził, że was słyszał, jak w piątek po szkole kochaliście się w damskiej łazience. Jak jęczałaś i prosiłaś, żeby był delikatniejszy.

Chyba raczej jak płakałam i kazałam mu wyjść. Kto wymyśla takie bzdury? To nie mógł być Itachi. Nie zrobiłby mi czegoś takiego.

- Przecież to nie prawda. - Krew odpłynęła mi z twarzy.

- Hinata, to jedna z najlżejszych plotek jakie powstały. Reszta jest dużo gorsza.

- Nie wierzę! - Wstałam bo chciałam wyjść i zażądać wyjaśnień od Uchihy. Nie doszłam nawet do drzwi. Od razu zakręciło mi się w głowie i straciłam przytomność.

Gdy odzyskałam świadomość spojrzałam na Sakurę. Miała smutną minę. Na moje nieszczęście, to nie był sen. Wpatrywałam się w nią z nadzieją. Na co liczyłam? Chciałam usłyszeć, że to tylko żart. Głupi, nieprawdziwy żart. Zemsta za to, że jej nie posłuchałam.

- Przykro mi, że tak wyszło. Żałuję, że w ogóle go poznałaś.

To nie był sen. Jej słowa przelały czarę goryczy. Zaczęłam płakać. Dlaczego? Byłam rozczarowana, zawiedziona, rozżalona. Dopiero co Itachi mnie całował, uśmiechał się i sam mnie tu przywiózł. Mieliśmy spędzić razem wieczór. Byłam taka szczęśliwa, a teraz? Czy to mój ostatni dzień w Japonii? Jeśli jutro tata dostanie raport, a w nim znajdzie się choćby jedna plotka o mnie i Itachim, to wszystko się skończy. Jak mógł mi to zrobić? Dlaczego? Czy tą sytuację da się jeszcze jakoś naprawić?

- Jak brzmią te gorsze plotki? - Muszę wiedzieć z czym przyjdzie mi się jutro zmierzyć, bez względu na to czy stanę przed ojcem czy resztą znajomych.

- Hinata, najpierw trochę ochłoń. Przyniosę po jeszcze jednym drinku.

- Alkohol tu nie pomoże. Powiedź mi resztę plotek. - Muszę wiedzieć, czy ujawnił wszystko. Dla Sakury to też nie było łatwe.

- Nie dam rady ci tego powiedzieć. - Wyciągnęła tablet i zaczęła coś na nim szukać. W końcu mi podała. - Te które powstały na forum. - Podała mi, a ja zaczęłam czytać.

To, że ludzie to świnie i lubią wymyślać historie z dupy, wiedziałam już wcześniej. Wiem jak działają plotki. To samonapędzająca się maszyna. Ktoś rzuci hasło, każdy coś doda i w ten sposób powstaje nowa historia. Z forum dowiedziałam się, że jestem ciasna, Itachi ma za dużego, więc wylądowałam w szpitalu, aby pozszywali, to co popękało. Ktoś nawet stwierdził, że to celowy zabieg, aby Uchiha mógł więcej razy mnie rozdziewiczyć. No też mi temat do rozmów. Inne plotki sugerowały, że się załamałam, bo Itachi zaraz po tym jak mnie zaliczył, poszedł do innej. Dużo osób porównało mnie do kolejnej idiotki, która liczyła, że trafi do serca wielkiego koszykarza, a jak wiadomo on ma wszystkie dziewczyny w dupie. “Żal mi tej kretynki i wszystkich innych idiotek, które dają się nabrać.” Dość często padające zdanie. “Pewnie chciała być popularna w szkole”, “duże cycki - mały mózg”. Kolejny komentarz przeczytałam na głos, bo chciałam, aby Sakura powiedziała mi coś na ten temat.

- “Wiecie coś na temat bójki na treningu koszykówki? Itachi i Deidara urządzili sobie mały sparing. Nikt nic nie chce mówić, ale Uchiha nie zagrał w ostatnim meczu. Myślicie, że pobili się o ostatnią dupę kapitana?” Sakura, czemu oni się pobili? - Pociągnęłam noskiem i spojrzałam na Sakurę w oczekiwaniu na odpowiedź.

- Koszykarze to zamknięta rodzina. Nie chcą mówić. Od Sasoriego dowiedziałam się tylko, że Dei coś powiedział i Itachi się wkurzył na niego. Pobili się, a że Uchiha pierwszy zaatakował, to trener go zawiesił na dwa mecze.

To było dziwne. Kiba tyle razy prowokował Uchihę, a ten nigdy mu nie przywalił. Co takiego powiedział Dei, że Itachi rzucił się na niego z pięściami? Czy to miało coś wspólnego ze mną?

Czas zleciał szybko. Przeczytałam wiele przykrych wypowiedzi na mój temat. By nieco poprawić mi humor, Sakura zaczęła wypytywać o Nowy Jork. Dałam jej prezenty. Szkoda, że nie cieszyła się tak jak zazwyczaj. W powietrzu wisiała siekiera, więc atmosfera nie była skora do radości. Nie chciałam zapijać smutków alkoholem. Dostałam kubek ciepłej herbaty. Uspokoiłam się nieco, a wtedy zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pojawił się napis ITACHI. Zapomniałam, że mieliśmy się spotkać. Teraz nie chciałam spędzać z nim wieczoru. Chwilowo nawet nie miałam ochoty wysłuchiwać wyjaśnień. Cała ta sytuacja jest przez niego, więc niech idzie do diabła. Odłożyłam telefon na łóżko i zakryłam poduszką.

- Kto dzwoni? - Różowa Burza spoglądała na mnie zaciekawiona.

- Nikt.

- Jasne! - Podeszła, wyciągnęła telefon i odebrała. - Czego chcesz dupku?!... Ona nie chce z tobą rozmawiać! Hinata już wie, w jakie bagno ją wpakowałeś i nie chce mieć z tobą nic wspólnego…. Za późno na wyjaśnienia! Skrzywdziłeś ją i radzę ci trzymać się od niej z daleka…. Czy ty nie rozumiesz, że ona nie chce z tobą rozmawiać?! Masz dać jej spokój, albo porozmawiasz z moją pięścią! - Po czym rozłączyła połączenie. - Telefon rekwiruję.

- Co?

- Tak na wszelki wypadek, gdyby przyszło ci coś głupiego do głowy i chciałabyś do niego zadzwonić. Jeszcze tylko jedna rozmowa.

Zadzwoniła do Kurenai i powiedziała, że dziś będę u niej nocować. Chyba zapytała jej, czy wszystko w porządku, bo Sakura stwierdziła, że zapewne jestem zmęczona podróżą, ponieważ zasnęłam u niej na łóżku, a ona nie ma serca mnie budzić. Nie protestowałam. Wypiłam herbatę w milczeniu. Starałam się spojrzeć na cały temat obiektywnie.

- Sakura, czy wszystkie te plotki dotyczą piątku przed moim wyjazdem? Czy są jakieś z wcześniejszego okresu?

- Raczej mówią o tym jednym weekendzie.

- To jest trochę bez sensu. Ciężko mi uwierzyć, że Itachi to zaczął.

- Hinata, nie broń go.

- Nie bronie, ja po prostu chcę zrozumieć dlaczego. Czemu miałby rozgłaszać takie kłamstwa?

- Może był zły i dlatego. Wkurzył się, gdy nie dostał tego co chciał.

- On mnie pocałował.

- Co?! Dopiero teraz mi to mówisz, wcześniej twierdziłaś, że nic nie zaszło.

- Bo nie chciałam, abyś na mnie krzyczała.

- Co to ma do rzeczy? - Dobre pytanie. W każdym razie ton jej złagodniał.

- Nie odniosłam wrażenia, żeby chciał coś więcej.

- Pewnie nie czytałaś między wierszami. Faceci zawsze chcą więcej.

- On w piątek nie zachował się jak dupek. Wręcz przeciwnie.

- Bo postawił ci żarcie? Tego się po tobie nie spodziewałam.

- Bo nie zostawił mnie samej sobie, gdy siedziałam załamana w łazience i zalewałam się łzami.

- O czym ty mówisz? - Teraz widziałam, że moja przyjaciółka mi nie odpuści. Zrobiła wielkie oczy i chciała jak najszybciej poznać prawdę. - Co on ci zrobił? Czyli to co mówili o tej łazience, że wy… Nie mów mi, że on cię tam faktycznie…

- Nie. - Przerwałam jej, bo nie chciałam, aby nic więcej powiedziała. - Nie tylko ty nie chciałaś, abym poszła z nim na...  - nie wierzę, że to powiem, ale jakoś mi to przeszło przez gardło - randkę. Zanim zdążyłam wyjść, dorwała mnie jedna z fanek Uchihy. Powiedziała, że jestem idiotką, bo wierzę w bajki, a gdy Itachi ze mną skończy, to przyjdzie do niej, bo zawsze do niej wraca, a ja tego nie zmienię.

- No proszę, kogoś posłuchałaś, ale żeby od razu płakać.

- To nie wszystko. Stwierdziła, że nie dopuści do naszego spotkania. Pod pretekstem, że mnie chroni, pocięła mi bluzkę i włosy.

- Co?! Myślałam, że zmieniłaś fryzurę, bo taki miałaś kaprys.

- Itachi znalazł mnie w łazience w okropnym stanie. Oddał mi swoją kurtkę i gumkę do włosów. Pojechaliśmy do centrum handlowego. Wstydziłam się zdjąć kask, więc sam poszedł. Tam kupił mi koszulkę, bluzę i czapkę. Poszłam się przebrać do łazienki. Później zawiózł mnie do fryzjera i on jakoś uratował mój wygląd. Za wszystko zapłacił Itachi i nie chciał słyszeć o oddawaniu, bo powiedziałam mu, że to przez niego. Później spędziliśmy cudowny wieczór. Na pożegnanie mnie pocałował.

- Powiedź mi kim była ta laska, co prosi się o śmierć.

- To nie ważne. Sakura, czy po tym jak zachował się Itachi, mógłby puścić plotkę, że spaliśmy ze sobą? To mi się jakoś nie klei. - Druga strona medalu mówiła o tym, że na myśl, że on to zrobił, serducho mi się kroiło na pół. Świadomość, że wszyscy mięli rację, a ja dałam się nabrać bardzo mnie bolała.

- Hinata, może zachował się dobrze, ale to Uchiha. Nie zaprzeczysz, że mógł liczyć na więcej. Jemu chodzi tylko o to, by zaliczyć dziewczynę. Gdy osiągnie cel, to ma ją gdzieś.

- Nieprawda. - Nie może być taki! Nie Itachi! Dlaczego ona tak mówi?

- Wiem, że chciałabyś, aby okazał się niewinny. Pamiętaj, że nie jesteś pierwsza i na pewno nie ostatnia. Tacy ludzie jak on się nie zmieniają.

- On mnie do ciebie przywiózł. - Kolejne zdziwienie na twarzy Sakury. - Pojawił się w schronisku. Chciał porozmawiać, ale nie dałam mu szansy, bo śpieszyłam się do ciebie. Umówiliśmy się na wieczór. Może powinnam wysłuchać jego wersji.

- To nic nie zmieni. - Sakura szła w zaparte. - Itachi to dupek.

- Był miły. Cieszył się, że wróciłam.

- Może liczył, że uda mu się jeszcze z tobą zabawić. Hinata, zrozum wreszcie, że jemu od samego początku chodziło tylko o seks. Nie dostał, to ściemnił wszystkim, że z nim spałaś. Dla niego najważniejsze by wyjść z twarzą. Pewnie pobił się z kolegą, bo on podważył  jego prawdomówność. Wszystko co robił, miało jeden cel. Ostrzegałam cię i nie tylko ja, ale ty nikogo nie chciałaś słuchać. On się tobą bawił przez ten cały czas. Jeszcze miał czelność, by powiedzieć, że spaliście ze sobą.

- To nie on! - Schowałam twarz w dłoniach. Kolejny potok łez uderzył do moich oczu. - Nie kłamałby, że spał ze mną przed moim wyjazdem. To musi być pomyłka.

- Już dobrze. - Sakura usiadła koło mnie i przytuliła mnie. - Ja wiem, że tego nie zrobiłaś i nie pozwolę by głupi Uchiha więcej pojawił się w twoim życiu. Niedługo ci przejdzie. Zapomnisz o nim i ponownie skupisz się na Naruto. Będzie tak jak dawniej.

- Nie będzie jak dawniej. Wszystko się zmieniło. - Jeszcze jest jedna, najgorsza obawa. Co będzie gdy tata się dowie? Może nawet nie będę miała okazji pożegnać się z Sakurą. Na myśl o tym, bardziej się rozpłakałam.

- Tak ci się teraz wydaje. Jak tylko plotki ucichną, wszystko wróci na normalny tor. Ten drań zapłaci za to. Już ja się o to postaram.

- Mówiłaś, że jemu chodziło tylko o to, żeby zaciągnąć mnie do łóżka.

- Bo tak było.

- To dlaczego mi pomagał? - Mówiłam łkając. - Dlaczego uratował Rambo przed uśpieniem. Czemu uczył mnie matematyki? Wiesz ile razy byłam dla niego chamska? On wszystko znosił i zawsze był miły.

- Chciał dopiąć swego.

- Gówno prawda! - Uniosłam nieco głos. - Wiesz kiedy go poznałam?

- Po jego treningu kosza. Co to w ogóle za pytanie?

- Na imprezie u Sasuke. - Ukryłam twarz nie chcąc widzieć jej reakcji. - Jak odzyskałam przytomność, to Naruto pobiegł cię szukać. Chciało mi się płakać ze smutku. Nie chciałam trafić ani na ciebie, ani na Naruto, a nie wiedziałam jak dotrzeć do domu. Schowałam się w głębi ogrodu. Itachi tam był. - Byłam jej wdzięczna, że mi nie przerywała. - Chciałam przeczekać, aż będziemy wracać. Spędziłam cudowny wieczór. Pierwszy raz tak dobrze bawiłam się w Japonii na imprezie. Rozśmieszył mnie i niechcący oplułam go piwem. Poszliśmy do domu, żeby się przebrał. Za dużo wypiłam i rano obudziłam się naga w jego łóżku. Spałam z nim pierwszego dnia, jak go tylko poznałam. Pierwszy i jedyny raz. Nic nikomu nie powiedział. Po co miałby teraz wymyślać kłamstwa, skoro mógł powiedzieć prawdę? Jeśli miał wymyślać, to czemu nie powiedział, że sypialiśmy ze sobą od początku? - Gdy to z siebie wyrzuciłam, poczułam ulgę. Spadł mi z barków wielki ciężar. W pokoju było słychać tylko moje łkanie. Nie wiedziałam na co się nastawiać.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? - O dziwo, moja przyjaciółka była spokojna i nie uniosła głosu. Chyba doznała szoku.

- Nie było czym się chwalić. Tego wieczoru, za dużo wypiłam. Ledwo co go poznałam, a już wylądowaliśmy razem w łóżku. Nie zdradziłam swojego imienia, więc on też nie powiedział kim jest. Było ciemno, a rano jego twarz była zakryta. Dopiero na basenie dowiedziałam się, że to on, bo poznałam tatuaż. Nawet nie mam wspomnień z tej nocy, bo nic nie pamiętam. Ostatnie co zakodowała moja głowa, to pocałunek, reszta to czarna plama. - Ponownie zaczęłam łkać. Moje ciało całe dygotało od płaczu. Czułam się żałośnie. Wszystko się popsuło i nic już nie będzie jak dawniej.

- Może on nie wie, że spał z tobą.

- Wie. Nawet nie wiesz ile razy zaczynał temat, ale ja nigdy nie pozwoliłam mu na tą rozmowę. Było mi wstyd i nie chciałam z nikim o tym rozmawiać. Jesteś pierwszą osobą, której się przyznałam.

- Hinata, on cię wykorzystał. Upił cię i się zabawił.

- Widział, że za dużo wypiłam. Stwierdził, że mam dość i zabrał mi butelkę. Ja go nie słuchałam. Nie zrobił niczego wbrew mojej woli. Nie był nachalny i przede wszystkim nie zmusił mnie do picia. Sama doprowadziłam się do takiego stanu. Nie jestem ofiarą, a winną swojej głupoty.

- Przecież mówiłaś, że nie pamiętasz. Mógł cię zmusić.

- Nie pamiętam, ale jestem pewna, że tak nie było. Sakura, on mnie ani razu do niczego nie zmuszał. Cały czas go oskarżasz, a co jeśli się mylisz? Nic nie będzie jak dawniej, bo przez te kilka tygodni wszystko się zmieniło. Ja przy nim wyleczyłam się z Naruto. Wiesz jak się ucieszyłam, gdy go dziś zobaczyłam? Chcę spędzać z nim czas, żeby mnie przytulał, żeby po prostu był przy mnie. Lubię gdy się do mnie uśmiecha, sposób w jaki na mnie patrzy, ciepło dłoni. - To koniec! Jeśli on jest taki jak mówi Sakura, to jedyne co teraz od niego dostanę, to szyderczy śmiech i pogardę. Czy byłam tylko przygodą? Skuliłam się jak mała dziewczynka. Chciałam po prostu zniknąć.

- Hinata nie płacz, kochanie. To minie. Czas leczy wszystkie rany, nawet te w sercu. Połóż się i się prześpij. Jutro pomyślimy co dalej. Dziś powinnaś już odpocząć.

Nie protestowałam, położyłam się i starałam się uspokoić. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam. To była ciężka noc. Cały czas śniły mi się głupoty, kompletnie irracjonalne scenariusze, gdzie ja zawsze byłam w centrum tych dziwnych wydarzeń. Nawet miałam sen o tym, że brałam udział w misji na Marsa. Kompletnie odjechany stan.

* * *

Nie spałam od jakiś trzech godzin. Było wcześnie rano. Sakura wręcz przeciwnie, nawet cicho pochrapywała, a ja gapiłam się w sufit i zastanawiałam nad swoim położeniem. Różowa Burza miała rację. Itachi wpakował mnie w bagno. Od samego początku wiedziałam, że Uchiha generuje problemy. Czemu nie posłuchałam swojego przeczucia? Czy można było uniknąć tej sytuacji? Oczywiście, że tak! Świadomie weszłam w paszczę lwa. Po trzech godzinach dalej czułam się zagubiona. Byłam wdzięczna przyjaciółce, że schowała mój telefon. Gdyby nie to, ja już byłabym w samolocie i najzwyczajniej w świecie uciekłabym stąd. To była moja pierwsza myśl. Ponieważ nie miałam jak skontaktować się z szefem ochrony, a na podróż do Nejiego było za wcześnie, to zaczęłam rozmyślać nad innymi opcjami. Przypomniałam sobie słowa taty. Powiedział, że jest ze mnie dumny, bo daję sobie radę, a on we mnie nie wierzył. Po policzkach pociekło mi kilka łez. Teraz będzie rozczarowany jak jasna cholera. Jak ja spojrzę mu w oczy? Po uświadomieniu sobie tego stwierdziłam, że nie mogę wrócić. Muszę udowodnić wszystkim, że Hyuga potrafi sobie poradzić w każdej sytuacji. W moim prawdziwym życiu krąży na mój temat wiele plotek. Między innymi takie, które twierdzą, że jestem zadufaną w sobie lalką Barbie, która ma w dupie wszystkich i wszystko, dlatego  olewam większość ważnych wydarzeń. Koleś, który to pisał chyba nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji. W prasie w konkurencyjnej gazecie znalazł się artykuł, gdzie moja siostra pojechała po tym dziennikarzu. Nikt z tej gazety, nie dostanie wywiadu z którąkolwiek z osób z mojego towarzystwa, a dodatkowo mają zakaz wstępu na wszystkie wydarzenia organizowane przez firmy mojego taty i jego przyjaciół. Wielcy biznesmeni radzą sobie. Mają szczęście, że tata ich nie zaskarżył. Ma takich prawników, że szybko mógłby puścić prezesa z torbami.

Wracając do mnie, nie schowam głowy w piasek. Plotki w końcu ustaną, a ja znowu stanę się szarą myszką. Muszę być dzielna i przetrwać pierwsze dni. Jeśli nie będę reagować, to po dwóch tygodniach ludzie ucichną. Przeglądając forum widziałam, że wrzało najbardziej przez cztery pierwsze dni. Później coraz mniej ludzi dopowiadało swoje teorie. Oznacza to, że ta historia już nieco przygasła. Będzie odnowienie, gdy pojawię się w szkole, ale i to minie. Najlepszym przykładem są inne dziewczęta, które wykorzystał Itachi. Ja nie widziałam, aby którąś dziewczynę wytykano palcami, a przecież jest ich dużo według Sakury i Tsukino. Po prostu muszę być dzielna i przeczekać. Przez ten czas, będę unikać rozgłosu i problemów. Czy mi się uda? Czas pokaże. Czeka mnie rozmowa z Itachim. Tego nie da się uniknąć. Czas, by raz na zawsze skończyć tą znajomość! Mam nadzieję, że nie stchórzę, gdy stanę z nim twarzą w twarz.

- Nie śpisz? - Sakura spojrzała na mnie zaspanym wzrokiem. Mimowolnie się zaśmiałam, bo miała potargane włosy, a bez makijażu wyglądała jak mała, dziesięcioletnia dziewczynka. Ta jej bojowość była teraz niezauważalna. - No widzę, że humor wrócił. To idź zrób śniadanie, zamiast się ze mnie śmiać.

- Mam się rozgościć w twojej kuchni? Myślisz, że to bezpieczne? Co jeśli z rozpaczy potnę sobie żyły?

- Nie zrobisz tego. - Wymamrotała przez poduszkę.

- Skąd ta pewność?

- Bo nie jesteś już małą strachliwą dziewczynką. Ten palant zrobił z ciebie kobietę, która ma w sobie więcej odwagi.

- Co ja słyszę? Muszę to chyba nagrać.

- Wiesz co zrobiłaś, Terumi?

- Co?

- Wszystko popsułaś! - Usiadła na łóżku. - Okłamałaś mnie, postawiłaś mi się, a potem podałaś dobre argumenty i teraz ja już sama nie wiem czy zabić Uchihę, czy torturować tak długo, aż powie całą prawdę. Tak długo nad tym myślałam, że nie mogłam zasnąć. Przeszukałam wszystko co się dało i nigdzie nie ma nawet wzmianki o waszej prawdziwej nocy. Dzwoniłam nawet do Naruto.

- Co?! Po co do niego dzwoniłaś?

- Pytałam czy wie, kiedy ty i Itachi się poznaliście. Powiedział to samo co ja wczoraj. Nawet nie wiesz jak mnie korciło, żeby zadzwonić i zapytać u źródła.

- Powiedź, że tego nie zrobiłaś. - To mnie teraz przestraszyła.

- Nie zrobiłam. Myślę, że on nie wie, że to z tobą spał. Bo gdyby było inaczej, to cała moja teoria porządnie by się zachwiała.

- Oddasz mi telefon?

- Dopiero jak będziesz wychodzić. Po co ci teraz?

- Muszę się spotkać z Itachim.

- O nie!! Nie ma mowy! Jeszcze jest zbyt wcześnie. Spotkasz go jutro w szkole.

- Nie mogę tego odkładać na później.

- Możesz! Niech dupek spada do tej zdziry, co pocięła ci włosy.

- Sakura, oddaj mi telefon. - Wyciągnęłam rękę. - Jeśli tego nie zrobisz, to zmusisz mnie, bym pojechała do niego do domu.

- Zgoda, ale pójdę z tobą.

- Muszę sama się z nim rozmówić.

- Teraz mam już pewność, że zależy ci na nim. Jeśli pójdziesz sama, to on cię omami, nagada bzdur, a ty mu wybaczysz, bo jesteś za dobra. Nie pozwolę, by jeszcze bardziej cię skrzywdził.

- Nie przeżyjesz życia za mnie. Dziękuję, że się o mnie martwisz, ale zaufaj mi. Wiem co robię.

Potrzebowała czasu, by pogodzić się z sytuacją. Chyba przejęła się bardziej ode mnie. Tyle razy już płakałam przez Uchihę, że w miarę sobie radziłam z sytuacją. Słowa taty: “jestem z ciebie dumny” dźwięczały w mojej głowie. To dla niego teraz walczę. Nie mogę go rozczarować. Jeśli będzie mi dane, to wyjdę z tej sytuacji z twarzą. Nie ucieknę i nie schowam się pod spódniczką Sakury. Muszę rozmówić się z Itachim. To pierwszy i bardzo trudny krok. Odzyskałam telefon, więc mogłam do niego napisać smsa: “Jestem u Sakury. Chciałabym z tobą porozmawiać. Znajdziesz dla mnie trochę czasu?” Prawie od razu dostałam odpowiedź: “Będę za 15 minut.” Nie myślałam, że tak szybko odpisze, ani że praktycznie od razu będzie chciał się spotkać. Nie minął kwadrans, a on już był przed domem. Sakura spojrzała na mnie i widać, że chciała mnie powstrzymać. Powiedziałam jej, aby mi zaufała i wyszłam.

* * * * *

No i jest kolejny rozdział Labiryntu. Podejrzewam, że sobie myślicie: "A gdzie jest Skorupa?? Albo któreś z innych opowiadań? Co to za opóźnienia?" Przepraszam, ale mam ostatnio gorszy okres i gdy zabieram się za pisanie, to mi to po prostu nie idzie. Zamiast strony, piszę ledwo dwa zdania. Godzinami zastanawiam się jak ubrać w słowa to, co kiedyś zajmowało mi zaledwie kilka minut. Oczywiście wychodzę z założenia, że to minie, a ja wrócę do swojego rytmu. Może świadomość tego, że zbliża się Dzień Kobiet, a moi czytelnicy to w przeważającej większości płeć piękna, więc będzie większa motywacja do działania ;))