Labirynt Luster - Rozdział 26

To będzie rzeź niewiniątek. Neji zabije Itachiego, a ja zabiję mojego braciszka za to, że się wtrącił.

Gdy tylko doszłam nieco do siebie, od razu zerwałam się i pobiegłam za szkołę. Nie wiedziałam czy ktoś coś do mnie mówił, gdzie jest Sakura i co zrobię, gdy już dotrę na miejsce. KRETYNKA!!! Powinnam to przewidzieć i zapobiec takiej sytuacji. Co mu odbiło, żeby od razu przejść do bójki? Nie powinien tego robić, a jestem pewna, że to mój braciszek zaczął. Sytuacja i tak była wystarczająco trudna, a Neji tylko ją pogarszał takim zachowaniem. Za szkołą zebrała się grupka osób tworząca krąg. Przystanęłam na chwilę. Chciałam zacząć przedzierać się przez tłum, ale poczułam ucisk na nadgarstku. Spojrzałam na dłoń, która mnie trzymała. Miałam wrażenie, że czas poruszał się w żółwim tempie. Podniosłam wzrok i w pierwszej chwili nie mogłam dojść kto stoi przede mną. Chłopak pokręcił przecząco głową z miną poważną i niezadowoloną. Odwrócił się i zaczął ciągnąć mnie za sobą odciągając nas od zbiorowiska ludzi. Nagle mnie olśniło. Przecież to Sasori! Skoro on jest przyjacielem Uchihy i w tej chwili nie chce abym była światkiem tego jak oni się biją, to oznacza, że… O NIE!!! Szybkim ruchem wyrwałam się jemu i pobiegłam od razu do reszty. Przedarłam się przez tłum. Spojrzałam na braciszka. Był bardzo wkurzony. Takiej furii na jego twarzy chyba nigdy nie widziałam. Itachi stał z lodowatym spojrzeniem. Miał rozciętą wargę, ale mimo tego starał się nie okazywać żadnych emocji. Neji zapytał czy mu mało po czym zablokował cios Uchihy i wyuczonym atakiem powalił go na ziemię. Itachi z impetem wylądował na plecach. Brunet zasyczał, przyłożył rękę w okolicę żeber, po czym szybko podniósł się na nogi. Nie mogłam dopuścić, aby dłużej to trwało.

- Nie! - Podbiegłam do braciszka i rękoma powstrzymałam go przed kolejnym atakiem. - Neji, przestań!

- Odsuń się! - Nie był zadowolony, że się pojawiłam. - Jeszcze nie skończyłem.

- Nie powinieneś w ogóle zaczynać. - Swoim błagalnym wzrokiem chciałam uprosić go, by przestał. - Chodźmy stąd.

Wokół nas zapanowała cisza. Kątem oka widziałam jak inni czekają na dalszy ruch i zapewne zastanawiają się co ja tu robię.

- Złością i siłą niczego nie zyskasz. - Starałam się mówić na tyle cicho, aby tylko on słyszał. - Proszę.

Widziałam jak mi się przyglądał. Nie mogłam teraz oderwać od niego wzroku, bo tylko w taki sposób miałam szanse na przekonanie go do przerwania walki. Neji nie lubił odpuszczać, ani nie schodził z ringu, póki ktoś nie padnie, bądź przeciwnik się nie poddał. On sam, nigdy nie odpuszcza. Zawsze stara się udowodnić swoją wartość.

- Najpierw zapłaci mi za wszystko. - Powiedział to ze zaciśniętymi zębami.

- Uderz go jeszcze raz, a jutro już cię tu nie będzie. - Nie miałam wyboru, musiałam posunąć się dalej. Te słowa wypowiedziałam do niego po włosku. Wiedziałam, że on zrozumie i miałam wielką nadzieję, że nie ma tu ani jednej osoby, która również wiedziała co powiedziałam. Mój braciszek skrzywił się. Znaczy się, że pojął sens mojej wypowiedzi.

- Ten skurwysyn dostanie nauczkę tu i teraz. - Był bardzo, bardzo zły, tego byłam pewna, dlatego tak trudno było go uspokoić.

- Dotknij go, a będziesz szukał sobie innego celu w życiu, a my będziemy widywać się wyłącznie na zjazdach rodzinnych.

- Nie możesz. - Odpowiedział mi cicho w tym samym języku, w jakim ja się do niego zwracałam.

- Właśnie, że mogę, złamałeś zasady. - Po tych słowach doszło do niego, że ja nie żartuję. - Chodźmy. - To jedno słowo wypowiedziałam w języku znanym całemu zbiorowisku.

Neji przytaknął mi. Złapałam go za ramię i zaczęłam odciągać w stronę wyjścia z terenu szkoły. Nie utrudniał, a wyłącznie podążał we wskazanym kierunku. Ludzie zeszli nam z drogi. Spojrzałam za siebie, Itachi obserwował nas. Sasuke i Sasori stali koło niego. Brat podał mu chusteczkę, ale starszy Uchiha odtrącił jego rękę. Wzrokiem podążał za nami. "Przepraszam cię po raz kolejny. Neji nie powinien stawać do walki z tobą, to wszystko to moja wina." Tak szeptało moje serce, ale nikt go nie usłyszał. Nie mogłam dłużej na niego patrzeć. By się nie rozpłakać, ponownie skierowałam wzrok przed siebie. Neji przyglądał się mi, a ja ścieżce pod moimi stopami. Puściłam jego ramie, jak tylko byłam pewna, że on już nie zawróci.

- Należało mu się. - Burknął mój towarzysz.

- Skąd ty możesz o tym wiedzieć?

- Pieprzony kretyn! Potraktowałem go zbyt łaskawie. Mogłem mu tak pokiereszować twarz, aby już żadna na niego patrzeć nie chciała. Miałem ochotę urwać mu jaja i kazać je zjeść.

- Co ci zrobił, że tak go nienawidzisz?

- Raczej co zrobił tobie? Słyszałem co ludzie mówią. Teraz już wiem, czemu tak nagle chciałaś wyjechać. Pieprzony gnój! Gdy Hiashi się o tym dowie, to on jest już trupem!

- To są plotki, a ty mi nie mów, że w nie wierzysz. - Czy mój braciszek zakłada, że to wszystko co mówią to prawda?

- Nie kłam! Gdyby to były wyłącznie plotki, to nie uciekłabyś przed ich pojawieniem się. Chciałaś wyjechać, bo ten skurwysyn pchał łapska tam gdzie nie powinien. Dlaczego nie wezwałaś ochrony? Gdzie oni do cholery byli? Hiashi wszystkich ich wypierdoli jak się dowie, a przydupasa zabije, że nie zareagował.

- O czym ty mówisz? Jakiego przydupasa? Nie widzę też powodu by komukolwiek miał robić krzywdę. Itachi nic mi nie zrobił przed wyjazdem, a te wszystkie plotki są wyssane z palca.

- Więc czemu wyjechałaś? - Szarpnął mnie za ramiona i przyciągnął do siebie. Wbił swoje spojrzenie we mnie, czekając na odpowiedź. - Czemu uciekłaś? Przez te dwa lata, które tu mieszkałaś, ani razu nie wyjechałaś z dnia na dzień. Nie wmówisz mi, że teraz cię naszło.

- Puszczaj, to boli!

- Nie puszczę póki nie usłyszę odpowiedzi!

- W piątek wieczorem zadzwoniłam do taty, a gdy usłyszałam jego głos, poczułam, że brakuje mi jego, siostry i ciebie. Zachciało mi się płakać. Ojciec wyłapał mój humor i sam mi zaproponował przyjazd. Jak nie wierzysz, to wystarczy, że go zapytasz.

- Hinata, nie kłam! W ten piątek przed wyjazdem spotkałaś się z tym skurwysynem? Odpowiedz!

- To boli, puść mnie! - Miał uścisk tak mocny, że byłam pewna siniaków jakie właśni mi powstają.

- Odpowiadaj, albo wrócę za szkołę i skatuję tego gnoja. - Co się z nim dzieje? Pierwszy raz widzę, aby był taki zły. Nie pamiętam też, aby tak klął, nawet w złości.

- Tak, spotkałam się z nim. Zadowolony? Teraz mnie puść!

- Dobierał się do ciebie? Zmuszał do czegoś? Zgwałcił cię? - To ostatnie pytanie przeszło mu ciężko przez gardło. Dlatego jest taki zły. Obstawiał, aż tak czarny scenariusz? Jego uścisk nieco zelżał. - Mi możesz powiedzieć. - W oczach pojawiła mu się troska.

- Nic takiego się nie wydarzyło.

- Kłamiesz! Proszę, powiedź mi prawdę.

- Jedyna zbrodnia jakiej dopuścił się Itachi, to pocałunek, który odwzajemniłam, więc nie podepniesz tego pod zmuszanie mnie do czegokolwiek. Dla twojej wiadomości, to nie był to nasz ani pierwszy ani ostatni buziak. - Neji wykrzywił twarz w grymasie. O naszej wspólnej nocy nie mogę nawet wspomnieć, bo wtedy mój brat wylądowałby za kratkami za zabójstwo Uchihy i nawet mój ojciec miałby problem, by go stamtąd wydostać.

- Po cholerę mu na to pozwoliłaś? Całować się z nim? Z całej szkoły nie mogłaś wybrać sobie gorszego chłopaka do amorów. - Złościło go to co usłyszał.

- Jak to mówią: serce nie sługa.

- Że co? - Ups! Wymsknął mi się zbyt odważny komentarz. - Zakochałaś się w nim?

- Nie zakochałam się, ale go lubię.

- Idziemy! - Szarpnął mnie za jedno ramię i prowadził w kierunku przeciwnym do szkoły. Z kieszeni wyciągnął telefon. Wybrał połączenie, po czym odezwał się do rozmówcy. - Podstaw samochód pod kawiarnię koło szkoły. Dziś wieczorem wylatujemy i na zawsze opuszczamy Japonię.

On nie może tego zrobić! Co to w ogóle ma znaczyć?! Czułam jak silne emocje zaczynają ogarniać moją głowę, kończyny i serce. Nie mogłam mu pozwolić! Nie teraz! W przypływie chwili szybkim gestem wyrwałam mu telefon i przyłożyłam do ucha.

- Ja nigdzie nie lecę! - Prawie, że wykrzyknęłam do słuchawki. Byłam pewna co do osoby po drugiej stronie. Zapanowała cisza. Neji też był zaskoczony moją reakcją. - Nie wsiądę też, do auta z Nejim! Masz go stąd zabrać i pilnować do czasu gdy się uspokoi.

- Dopilnuj, by był tam jeszcze przez kilka minut. - Odezwał się szef mojej ochrony i od razu rozłączył. Był po mojej stronie, chociaż on. Tak przynajmniej wtedy myślałam.

- Co ty do cholery wyprawiasz?! - Brat się zdenerwował. Zabrał mi telefon i chciał ponownie zadzwonić.

- Co ja wyprawiam?! Coś ci się chyba pomyliło! Lepiej mi powiedź co ty wyprawiasz. - Adrenalina jaką miałam w sobie dawała niezłego kopa. Teraz korzystając z niej, musiałam zatrzymać brata na kilka minut w tym miejscu. - Nie nadajesz się na agenta ochrony.

- Co ty możesz o tym wiedzieć? Żyjesz sobie beztrosko i wszystko masz gdzieś, a ja jestem na każde twoje pierdnięcie.

- Beztrosko? Wydaje ci się, że mnie znasz i wiesz o mnie wszystko, ale to nieprawda. - Rozejrzałam się, by upewnić się, czy ktoś nas nie słyszy, po czym przyciszonym głosem kontynuowałam. - Od dwóch lat uważam na każde słowo, które wypowiadam. Zakodowałam sobie w głowie niechęć do alkoholu i używek, bo boję się, że powiem o jedno słowo za dużo i zniszczę to co do tej pory osiągnęłam. Pluję sobie w twarz za każdym razem, gdy okłamuję bliskie mi osoby. Boli mnie, gdy przechodzę koło ciebie korytarzem, a nie mogę się nawet do ciebie uśmiechnąć. Jestem daleko od ojca i Hany, nawet nie wiesz ile razy płaczę z tęsknoty za nimi i tobą. Czasem czuję się jak sierota. Wiem, że cokolwiek robię, to obserwuje mnie kilka osób. Wstydzę się rozebrać w łazience, bo nie wiem, czy ktoś nie podgląda mnie na ukrytej kamerze. Ostrożnie dobieram sobie znajomych. Są dni, w których poważnie zastanawiam się, kim ja w ogóle jestem. Gdziekolwiek się pojawię, odgrywam rolę, postać którą wykreowałam sama.

- Więc z tym skończ. Wróćmy do poprzedniego życia.

- Do więzienia?

- Do domu.

- Ja nie wracam. Tu jest moje miejsce, ale ciebie nie zatrzymuję.

- Z tego co mówisz, jest ci tu ciężko, więc po cholerę chcesz tu zostać?

- Moje życie w Japonii nie jest doskonałe, ale wolę takie niż jakiekolwiek inne. Tu mogę wyjść w każdej chwili na spacer, do kina, potańczyć, czy nawet pobawić się z psem. Pierwszy raz mam prawdziwych przyjaciół i choć nie mam odwagi nazwać się ich przyjaciółką, to oni są dla mnie kimś bardzo ważnym. Żaden z nich nie oczekuje ode mnie kociołka ze złotem, a gdy mam problem służą pomocą i dobrą radą. Wiesz co to znaczy? Czułeś to kiedykolwiek?

- Wiem. Mam jedną przyjaciółkę i jestem tutaj by ją chronić.

Neji jest bardzo skrytym w sobie człowiekiem. Nie lubi mówić o sobie i swoich uczuciach. Zawsze stara się grać twardziela, ale czasami nawet on ma kiepskie dni. Jeśli jest bardzo źle, to przychodzi do mnie. Nie mówi co mu leży na wątrobie, ale pozwala się pociągnąć za język. Czasem trwa to bardzo długo. Zawsze jestem cierpliwa. Tylko mi powierza swoje sekrety, obawy i smutki, choć pewnie nie wszystkie. Hana potrafi czytać ze mnie jak z otwartej księgi, ale nie z Nejiego. On jest geniuszem, więc opanował sposób na ukrycie wszystkiego przed nią, a że ona nie ma cierpliwości, to nigdy nie jest w stanie nic od niego wyciągnąć.

Mój braciszek zachował się dziś nagannie. Złość już mi przeszła, bo wiem czemu to zrobił. Podeszłam do niego i mocno przytuliłam.

- Kocham cię, braciszku.

- Ty też jesteś dla mnie ważna. - Uśmiech wdarł się na moją twarz. Pewne rzeczy i teksty się nie zmieniają. - Proszę, powiedź mi prawdę. Chcę wiedzieć co zaszło między tobą i Uchihą.

- Nie okłamałam cię. - Oderwałam się od niego i spojrzałam mu w oczy. - To co słyszałeś to tylko plotki. Nic z nich nie jest prawdą poza tym, że faktycznie spotkałam się z Itachim.

- Czy on miał coś wspólnego z wyjazdem?

- I tak i nie. - Nie było sensu kłamać. - Itachi ma złą opinię w szkole, ale tak naprawdę on taki nie jest. To inteligentny, miły i wesoły chłopak. Im bardziej go poznawałam tym miałam większy mętlik w głowie, bo on nie okazywał się draniem, tylko kimś zupełnie innym. Sakura nagadała mi wiele rzeczy na jego temat. Nie wiedziałam co myśleć. Chciałam sama wyrobić sobie opinię na jego temat. Po tym jak mnie pocałował, przestraszyłam się. Zaczęłam myśleć o swoim poprzednim życiu i teraźniejszym. Zadzwoniłam do taty, bo poczułam tęsknotę za nim i siostrą. Nie uciekłam, propozycja taty była mi po prostu na rękę, abym mogła zobaczyć się z rodziną i przemyśleć to co było między mną i Itachim.

- Co chciałaś zrobić z Uchihą po powrocie? - Spuściłam głowę.

- To już nie ma żadnego znaczenia. Gdy wróciłam, dowiedziałam się o tych wszystkich plotkach i jedyne co mogłam zrobić, to udowodnić tacie, że sobie poradzę nawet w takiej sytuacji.

Usłyszałam westchnięcie brata. On też od czasu do czasu wykonuje ten typowy dla Hyuga gest. Tylko Hana nie wzdycha nieświadomie. Czasem się z nas nabija i robi to prześmiewczo.

- Co teraz zrobimy? - To było dobre pytanie.

- Nie wiem. Pewnie teraz wszystko się jeszcze bardziej skomplikuje. - Chciałabym się mylić, ale wiadomo, że tak nie będzie. - Pojawią się pytania skąd się znamy i czemu biłeś się z Itachim.

Podjechał samochód. Neji spojrzał na mnie pytająco.

- Jedziemy do rezydencji?

- Ty jedź i ochłoń, a ja wracam do szkoły.

- Jesteś tego pewna?

- Jeśli teraz oboje znikniemy z lekcji, to będzie jeszcze gorzej. O mnie się nie martw. W końcu nie jestem szarą myszką, którą staram się tu grać, a kimś żyjącym wśród plotek i pogoni za sensacją. - Uśmiechnęłam się do niego najładniej jak tylko dałam radę. Widząc jego reakcję, byłam pewna, że to kupił, choć sama nie miałam pewności czy dobrze robię.

* * * * *

Tak wiem, zaraz posypią się pretensje, że za mało tekstu. Nie jest go wcale tak mało, po prostu się skupia na rozmowie Hinaty z Nejim ;) Nie mniej wyjaśniłam odrobinę. Wiecie już kto był prowodyrem i czemu zaczął. Chociaż to było oczywiste :)
W następnym rozdziale.... chyba jednak nic nie zdradzę ;p