Skorupa Żółwia - Rozdział 11

Cudowny dotyk, jakiego tak dawno nie doświadczył, odebrał resztę rozumu. Naparł całym sobą na zawstydzoną dziewczynę. W kolejny pocałunek przelał swoje pożądanie. Zaborczo atakował usta Hinaty, a ona starała się dotrzymać mu kroku. Rozkoszowała się dłońmi sunącymi po jej ciele. Motyle przecudnie łaskotały brzuszek, a tańczące dreszcze hasały po każdym kawałku skóry. Niewerbalnie dawała mu pozwolenie na wszystko, za nic w świecie nie chcąc pozbawiać się nowych doznań. Dłonie wsunęła pod jego koszulę, przesuwając na plecy mężczyzny, by znaleźć się jeszcze bliżej jego ciała, chłonąc łapczywie ciepło jego nagiej skóry. Właśnie wtedy to poczuł. Ciepłe, delikatne palce na skórze, zamiast chłodnych i drapieżnych. Lawinowo wróciły zepchnięte w kąt wspomnienia. Nie ten wzrost, długość włosów, zapach, dotyk na skórze, a nawet smak. Nic się nie zgadzało. To nie była ta, którą pragnął trzymać w objęciach do końca życia. Świadomość tego co robi, z kim i gdzie uderzyła w niego jak kubeł lodowatej wody na przebudzenie. Oderwał się od Hinaty nic nie tłumacząc. Ból w sercu ożył na nowo. Szybkim krokiem podszedł do szafki. Nie mógł spojrzeć w oczy swojej pracownicy. Nie chciał, aby widziała go w stanie, gdzie przeszłość powraca, a on rozpada się na tysiące drobnych fragmentów. Ściągnął koszulę, rzucił na podłogę, a po chwili miał na sobie czarny podkoszulek. Ze spuszczonym wzrokiem podszedł do biurka, usiadł w fotelu i zaczął kreślić w notatniku coś, co wydało się wystarczająco sensowne i zajmujące.

Hinata obserwowała go, nie mogąc pojąc co właściwie się stało. Mogłaby pomyśleć, że to sen albo jawa, ale czas płynął, a ona dalej stała pozbawiona bluzki w gabinecie szefa. W głowie miała mętlik. Obwiniała się o to, że przestał. Jedyne co szeptała głowa, to: Zrobiłam coś nie tak? Nie podobało mu się.

- Ubierz się i idź już do domu. - Głos miał nadzwyczaj obcy i chłodny. W tej chwili kompletnie nie przypominał siebie. Nie mógł też unieść głowy, aby nie odkryć swoich lęków przed zaskoczoną kobietą.

- Ale...

- Zdecydowanie za dużo czasu spędzasz w pracy. Idź już!

Hinata nie mogła pojąć, jak to możliwe, że jeszcze chwilę temu Obito śmiał się, potem tak zawzięcie ją całował, a teraz nawet na nią nie spojrzy. Ruchem podobnym do mumii schyliła się po bluzkę. Chciałaby powiedzieć mu jak wiele dla niej znaczy, ale czy to cokolwiek by zmieniło? Właśnie została odrzucona i choć dopiero to się stało, to już wiedziała, że będzie jej jeszcze trudniej się pozbierać niż po Naruto. Pierwsze łzy pociekły, gdy tylko odwróciła się od ukochanego. Przyspieszyła, by nie widział jak zmienia się w fontannę. Niezgrabnie założyła płaszczyk i pędem ruszyła do wyjścia. Nie usłyszała już jak z biurka szefa lecą wszystkie rzeczy znajdujące się na drewnianym blacie, łącznie z laptopem. Wybiegła na dwór i tam pękła ostatnia zapora trzymająca ją w pionie. Szlochała skulona przy ścianie budynku. Nie była w stanie pójść dalej choćby o krok. Obwiniała się, przez co jeszcze trudniej było jej się uspokoić. Po pewnym czasie poczuła czyjąś dłoń na ramieniu i usłyszała swoje imię. Podniosła głowę spoglądając w czarne tęczówki. Z przykrością stwierdziła, że nie w te oczy chciałaby teraz patrzeć.

- Chodź, odwiozę cię do domu.

Posłusznie pozwoliła prezesowi się podnieść. Nie protestowała również, gdy objął ją ramieniem i poprowadził do swojego auta. Pomógł jej wsiąść. Kiedy znalazł się za kierownicą, podał jej chusteczkę. Przyjęła ją. Nie zapytał o adres. Sam sprawdził w telefonie gdzie mieszka, po czym wpisał ulicę w GPS i pojechał zgodnie z instrukcją kobiety nawołującej z urządzenia. Zaparkował, gdy z głośniczka padła komenda: Dotarłeś do celu. Przekręcił kluczyk i spojrzał na zapłakaną kobietę.

- Czy ktoś cię skrzywdził? - Zaprzeczyła ruchem głowy. - Możesz mi śmiało powiedzieć. W tej chwili pytam cię nie jako prezes, tylko jako twój znajomy.

- Ja... - Otarła twarz i starała się ogarnąć na tyle, ile była teraz w stanie. - Wszystko jest w porządku.

Czyny zaprzeczały słowom. Ponowny atak rozpaczy wywołał nowy potok łez. Itachi odpiął pas i przysunął się do niej. Ramieniem objął Hinatę. Nie protestowała. Pozwoliła sobie na skorzystanie z jego wsparcia. W domu nie miała co liczyć na to, że ktoś ją przytuli albo pocieszy.

- Mogę z nim porozmawiać, jeśli chcesz. – Delikatny, kojący głos przemówił bezpośrednio do jej ucha. Nie trudno było mu się domyśleć, kto stoi za zachowaniem Hyugi.

- Nie. - Wyrwała się z prezesowych objęć. - Nic nikomu nie mów, proszę. - Otarła policzki. - To jedynie nieporozumienie. Sprawa bez znaczenia. - Spuściła głowę. - No i to wyłącznie moja wina.

- Hinata, wiem jaki potrafi być Obito. Znam go wystarczająco długo.

- Dziękuję za podwiezienie.

Złapał ją za dłoń, gdy odpinała pas.

- Gdybyś chciała porozmawiać, albo się wygadać, to zawsze możesz do mnie przyjść. Gwarantuję ci dyskrecję.

- Będę o tym pamiętać. Dobranoc. - Wyszła nie dając mu okazji odpowiedzieć.

Itachi chwilę obserwował oddalającą się dziewczynę, po czym odjechał do siebie.

Kolejny dzień wydawał się z pozoru taki jak każdy. Obito przyszedł później, a razem z nim informatyk. Ustawiał mu wszystko w nowym laptopie, bo ze starego wiele nie zostało. Na szczęście dokumenty z dysku udało się uratować. W tym czasie, gdy odzyskiwano jego dane, on zajął się sprawdzaniem projektów. Hinata obserwowała szefa, zastanawiając się jak teraz będą wyglądały ich relacje. Liczyła na rozmowę. Chciała wyjaśnić, przeprosić, ale Uchiha lekceważył wszystkich z nią na czele. Twierdząc, że jest zajęty, odprawiał każdego, kto go niepokoił. Tak to wyglądało do końca tygodnia. Odpowiadał wyłącznie na ważne pytania dotyczące wykonywanych projektów. Pracownicy zastanawiali się co go ugryzło. W takich chwilach Hinata czuła się jeszcze bardziej winna.

Kończył się kolejny tydzień, kiedy do biura weszła uśmiechnięta, drobniutka, czarnowłosa kobieta. Głośno przywitała się ze wszystkimi. Podała Hinacie rękę, przedstawiając się jako Junko. Radośnie podskoczyła do stojącego już nieopodal Minoru i rzuciła się mu na szyję. Nie zwracając uwagi na innych, dała mu szybkiego buziaka w usta. Było widać, jak chłopak ucieszył się z jej obecności. Po chwili dziewczyna wyciągnęła z torebki plik kopert i parka wspólnie zaczęła rozdawać każdemu po jednej, tłumacząc, że to zaproszenie na ich ślub. Hyuga również otrzymała białą kopertę ze swoim nazwiskiem. Nie spodziewała się zaproszenia, dlatego tym bardziej cieszył ją gest ze strony przyszłego małżeństwa. Czuła wdzięczność w stosunku do Minoru, za jego pomoc, wsparcie w pracy i z konfliktami z szefem, dlatego sumienie nie pozwoliłoby jej odmówić. Od razu zadeklarowała, że przyjdzie, ale bez osoby towarzyszącej. Na koniec parka weszła do pokoiku głównego projektanta. Hinatę zaskoczyła scena, jaką dostrzegła za szybą. Junko wesoło podskoczyła do Uchihy i objęła go mocno, a on odwzajemnił gest. Wydawał się również zadowolony z odwiedzin. Hyuga widząc ich przywitanie, poczuła ukłucie w sercu. Ona teraz nie miała co liczyć na taki gest ze strony szefa. On nawet nie chciał z nią rozmawiać.

- Zgadnij co dla ciebie mam? - Junko uśmiechnęła się do Obito, a on odpowiedział jej tym samym. Oboje bardzo się polubili od pierwszej chwili, w której przedstawił ich sobie Minoru.

- Zaproszenie? - Jego uśmiech stał się większy, gdy dostrzegł minę wesołej kobietki.

- Można powiedzieć, że jeszcze ciepłe. Przyniosłabym je wcześniej, ale w poprzedniej wersji zrobili babola i musieli drukować jeszcze raz. Myślałam, że ich rozszarpię.

- Spoko. Gest ważniejszy.

- Oczywiście przyjdziesz, prawda?

- Jasne. Chętnie popatrzę jak Minoru łapie panicznego stresa. No i przypilnuję, gdyby chciał dać nogę.

- Nigdzie nie ucieknę. Za długo na to czekałem, aby teraz stchórzyć. - Rudzielec był rozbawiony całą sytuacją.

- Prawidłowa odpowiedź. - Rozbrzmiał dziewczęcy śmiech. - Obito, mamy do ciebie jeszcze jedną prośbę.

- No dajesz.

Junko ponagliła swoim spojrzeniem przyszłego męża. On wyprostował się, spoważniał i przemówił.

- Chciałbym, abyś został moim świadkiem.

Uchiha utrzymał powagę przez kilka sekund, a następnie parsknął śmiechem. Chwilę trwało zanim się uspokoił.

- To jakiś żart?

- Nie! Chcemy, abyś był naszym świadkiem na ślubie z moją siostrą jako świadkową. - Junko mówiła pewnie i stanowczo.

- Nie ma takiej opcji. Wystarczy, że pojawię się na weselu, to i tak popsuję wam atmosferę swoim wyglądem. Na wystawkę nie dam się posadzić.

- To nie ładnie odmawiać. - Naburmuszyła się najmłodsza z towarzystwa.

- Junko, nie ma takiej opcji. Żadną siłą, ani argumentem mnie nie przekonasz. Nie bawię się w takie bzdury i nie świadkowałbym nawet własnemu bratu, choćby mnie błagał.

- Obito... - Tym razem na jej twarzy zagościł smutek. Nie lubiła, gdy coś nie szło po jej myśli i nie łatwo się poddawała, gdy pojawiała się przeszkoda.

- No śliczną masz tą buzię, ale to na mnie nie działa. Nie nalegaj, bo to nie ma najmniejszego sensu.

- Ale na ślub i wesele przyjdziesz i będziesz uczestniczył w imprezie?

- Przyjdę.

- Obito, chciałem cię jeszcze o coś spytać. - Ponownie głos zabrał Minoru. - Z Junko myśleliśmy o tym, aby zaprosić też Itachiego. Co ty o tym myślisz?

- Jak chcecie, to czemu nie? To wasz ślub i weselisko, a prezesik nadaje się na tego typu imprezy. - Pomyślał sobie, że młode małżeństwo skorzysta dużo bardziej na jego obecności niż myśli. Jako Uchiha oboje włożą konkretną gotówkę w koperty, tym bardziej że żaden nie będzie chciał wypaść na sknerę przy drugim.

Junko jeszcze raz spróbowała przekonać bruneta do bycia świadkiem, ale jej próby spełzły na niczym. Ostatecznie pożegnała się z Obito i razem z Minoru poszła do biura prezesa.

Hinata postanowiła wykorzystać dobry humor szefa i w końcu z nim porozmawiać. Poczekała aż wszyscy wyszli, by mieć szansę na spokojną rozmowę. Niepewnie przekroczyła szklane drzwi. Poruszała się tak cicho, że gdy Obito podniósł głowę i ją zobaczył, to podskoczył z zaskoczenia.

- Hyuga, skradasz się jak duch! Chcesz abym dostał zawału?

- Przepraszam. - Wyszeptała cicho ze spuszczoną głową.

- Spoko, ale na drugi raz ostrzegaj. Masz jakiś problem z projektem? - Zaprzeczyła ruchem głowy. - Więc w czym rzecz?

- Ja... - Od prawie dwóch tygodni zastanawiała się co mu powie, kiedy w końcu nadejdzie ta chwila. W ostateczności wszystkie dobre pomysły wydawały się teraz słabe. - Czy to co się stało... to, że ty i ja, że my... Czy ja zrobiłam wtedy coś nie tak i dlatego zachowujesz się teraz inaczej? - Serce jej łomotało jak szalone. W końcu zapytała. Stanęła przed nim i zaczęła rozmowę. Trochę pokracznie, ale on zrozumiał.

- To co się stało, to była czysta chemia. Chwilowy zawrót głowy. Ja już zdążyłem zapomnieć, że coś takiego w ogóle miało miejsce i ty też powinnaś to puścić w niepamięć.

Nawet mu nie odpowiedziała. Kiwnęła jedynie głową. Wstała i niepewnym krokiem wyszła z pomieszczenia. Widział jak wyciąga chusteczkę i podnosi do twarzy. To że płakała było wyłącznie jego winą. Sam siebie obwiniał. Chciał ją chronić przed złymi facetami, ale nie uchronił jej przed samym sobą. Gdyby nie przypomniała mu się Rin, to posunąłby się zbyt daleko, a czegoś takiego nie można już cofnąć. Nieświadomie to on stał się dla niej zagrożeniem, dlatego postanowił uciąć zalążki tego, co się między nimi rodziło. Musiał się od niej odseparować, aby już więcej nie powtórzyła się podobna sytuacja. Musiał tak postąpić, bo po tamtym wieczorze stracił zaufanie do samego siebie.

Od tego dnia Obito już nie zostawał do późnych godzin w pracy. Wychodził podobnie jak reszta pracowników, z tą różnicą, że zabierał ze sobą laptopa i pracował w domu. Jego efektywność nieco spadła, a nie będąc w pracy tak długo jak kiedyś, nie był w stanie dopilnować wszystkiego. Kiedy zorientował się, że termin na oddanie projektu minął, było już za późno na uniknięcie kary. Pismo od inwestora trafiło na biurko prezesa. Itachi nie był zły, a jedynie zaskoczony i zaniepokojony. Postanowił przejść się do kuzyna i skontrolować sytuację. Było już dość późno, a większość pracowników wyszła. Jedynie dwójka z nich siedziała na swoich miejscach, szef działu i jedyna kobieta, która w ostatnim czasie również miała problemy ze skupieniem się na pracy.

- Część. - Itachi przywitał się najpierw z Hinatą. Obdarzył ją też ciepłym uśmiechem.

- Część. - Dźwięczny głos dziewczyny rozbrzmiał w odpowiedzi.

Mężczyzna zapukał w szklane drzwi i nie zamykając ich wszedł do środka.

- Zapracowany? - Młodszy Uchiha przyglądał się kuzynowi. Starał się rozgryźć co ostatnio dręczy starszego z nich.

- Witaj, prezesiku. Coś cię do mnie sprowadza?

- Możliwe.

- Słucham. - Spojrzał na rozmówcę. Przypuszczał w jakiej sprawie go przywiało, mimo tego ugryzł się w język, powstrzymując złośliwy komentarz.

- Potrzebujesz więcej ludzi?

- Tylko mi nie mów, że znowu jakąś babę mi tu przyprowadzisz. - Patrząc na mężczyznę w kitce pomyślał sobie, że po części to on wpakował go w kłopoty. Gdyby w zeszłym roku przydzielił mu faceta, to cała obecna sytuacja nie miałaby miejsca.

- Hinata się nie sprawdziła? Zdawało mi się, że jesteś z niej zadowolony. - Itachi uniósł wysoko brwi. Biorąc pod uwagę słowa kuzyna i zapłakaną Hyugę, którą spotkał jakiś czas temu, miał pewność, że problem jest nieco bardziej złożony.

- Itachi! - Wypowiedział jego imię dość ostro. Przejechał dłonią po włosach, po czym wyprostował się na krześle i surowym spojrzeniem zmierzył kuzyna. - No dalej, mów co chciałeś mi powiedzieć i wracaj do siebie. Mam sporo pracy, więc nie będę się z tobą bawił w podchody. Dajesz młody!

- Dostałem pismo od twojego inwestora.

- Tak bardzo się tym przejąłeś, że aż musiałeś przyjść osobiście? Wielkie mi halo. Wiesz jak mówią? Każdemu może się zdarzyć. Jak na tyle lat pracy mam dobrą średnią, więc nie narzekaj. W innych działach mają więcej opóźnień.

- Nie narzekam. Chcę tylko wiedzieć czy coś się stało? Jeśli potrzebujesz więcej ludzi, to mów, a ja kogoś ci podeślę.

- Obejdzie się. Znam ciebie i te twoje pomysły. Znowu podeślesz kogoś, bo masz jakiś w tym interes, albo zrobisz mi na złość. Poczekam, aż stuknie rok od czasu gdy jest tu Hyuga i wtedy sam sobie kogoś zatrudnię.

- Skoro się nie wyrabiasz, to czemu chcesz czekać jeszcze cztery miesiące?

- Tak ci przeszkadza, że musisz zapłacić za tydzień spóźnienia? Nie ma problemu. Pokryję to ze swojej kasy, a ty zejdź mi z oczu i daj mi spokój.

- Wiesz że nie o to mi chodzi. - Itachi starał się nieco opanować sytuację, ale widział, że Obito musi po prostu ochłonąć i dopiero wtedy da się z nim pogadać normalnie. - Podeślę ci CV chętnych, a ty sam sobie kogoś wybierzesz.

- Już ci powiedziałem, że nie potrzebuję nikogo w tej chwili! Zajmij się swoją robotą i nie zawracaj mi dupy. Jestem ciekawy czy do innych szefów też łazisz, kiedy nie wyrobią się z jakąś robotą. - Kamienna twarz prezesa jasno dała do zrozumienia, że tak nie jest. - Coś jeszcze?

- Może wyskoczymy na drinka, co ty na to?

Obito zmierzwił swoje włosy. Wiedział jaki jest Itachi i teraz zapewne chciał od niego wyciągnąć szczegóły jego zachowania. Co gorsza, zdawał sobie sprawę z tego, że rodzinny geniusz mógłby dojść do prawdy, a tego nie chciał. Spławienie go w zwyczajny sposób odpadało, bo by się nie dał.

- Dziś nie mogę, ale dam ci znać jak będę miał trochę wolnego czasu.

- Znajdziesz go jeszcze w tym tygodniu?

- Może tak, może nie. - Obito silił się jak tylko mógł, aby oszukać kuzyna. Rzadko się mu to zdarzało, ale nie było niemożliwe.

- Upomnę się jeśli za długo będziesz zwlekał.

- Nie wątpię.

- To cześć.

- Adijos, młodziaku.

Hinata słyszała większość rozmowy. Połączyła ze sobą wszystkie fakty i wyszło jej, że to ona jest winna całej sytuacji. Po tym jak się pocałowali Obito zaczął się dziwnie zachowywać, a teraz zawalił jeden z projektów. W dodatku dalej nie jest zadowolony z obecności kobiety w dziale. Podjęła decyzję, której nie da się cofnąć od tak. Spakowała swoje rzeczy, wydrukowała wniosek, podpisała się i poszła do gabinetu szefa. Tym razem zapukała, zanim weszła. Podeszła powoli do drewnianego biurka. Obito uniósł brwi, czekając na to co ma do powiedzenia. Po wymianie zdań z Itachim nie miał ochoty na kolejną trudną rozmowę, a jakoś mu się nie wydawało, że Hinata chce zapytać o coś związanego z projektem.

- Mógłbyś mi to podpisać? - Zapytała, starając się ukryć zdenerwowanie.

Taki był wymóg firmy, aby na podaniu podpisał się przełożony, deklarując, że pracownik zdał wszystkie firmowe sprzęty.

- Jasne. - Odetchnął z ulgą czując, że to nie to czego się obawiał.

Wziął od niej kartkę papieru, podpisał i już chciał jej oddać, kiedy przeczytał nagłówek. Jego nadzieje na uniknięcie ciężkiej rozmowy ulotniły się ekspresowo.

- Co to jest?

- Podanie.

- Chcesz odejść? - Przyglądał się jej próbując zrozumieć czemu rezygnuje.

- Tak.

- Dlaczego? - Hinata stała przed nim ze spuszczoną głową. - Hyuga, dlaczego chcesz odejść? - Uniósł nieco głos. - Źle ci się tu pracuje?

- Nie.

- Jesteś niezadowolona z pensji?

- Nie.

- Więc w czym rzecz?

- Nie nadaję się.

- Co ty pieprzysz?! Jesteś dobrym projektantem i na pewno się nadajesz.

- Ale nie tu.

- Weź mnie nie denerwuj! Co to znaczy, że nie tu?

- Daj mi proszę ten papier. - Wyciągnęła dłoń, ale Uchiha odsunął kartkę, by jej nie pochwyciła.

Obito wstał i stanął koło niej.

- Spójrz na mnie!

- Nie. - Bała się, że jeśli wykona jego polecenie, to nie będzie w stanie pozostać przy swoim postanowieniu, a co gorsza może się rozpłakać.

- Nie wiem co ci się ubzdurało, ale idź do domu, odpocznij, weź długą kąpiel i przemów sama sobie do rozumu.

- Chcę odejść.

- Bo cię pocałowałem?

- Nie.

- Więc dlaczego? Co takiego się stało, że nagle z dnia na dzień przynosisz mi wypowiedzenie z pracy?

- Ja muszę odejść. To jedyny sposób aby wszystko wróciło do normy. - Kilka łez popłynęło po zaróżowionych policzkach. - Tylko tak pomogę tobie i samej sobie.

- Hyuga, co ty sobie znowu ubzdurałaś? Koniec z tymi dyrdymałami. - Pogniótł kartkę papieru i rzucił do kosza na śmieci. - Wracaj do pracy, albo weź sobie urlop i odpocznij trochę. Więcej snu działa cuda.

Wrócił na swoje miejsce i spojrzał na laptopa, choć nie bardzo mógł się teraz skupić. Hinata stała chwilę. Otarła twarz rękawem bluzy. Serce waliło jej jak szalone. Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech. Chwilę zastanawiała się co powinna teraz zrobić. Zacisnęła wargi i szybkim ruchem podeszła do śmietnika, schyliła się do prawie że pustego kosza i wyciągnęła jedyną kartkę papieru jaka się tam znajdowała. Obito zerwał się ze swojego miejsca i złapał ją zanim zdążyła opuścił jego biuro. Jedną ręką pochwycił jej ramię i szarpnął, a drugą zabrał jej papierową kulkę.

- Co ty wyrabiasz, do cholery?!

- Oddaj!

- Nie ma takiej opcji!

- Oddaj! - Spojrzała na niego srogo. Pierwszy raz ją taką widział. Wcześniej nigdy mu się nie stawiała w taki sposób.

- Nie dam, chyba że dasz mi dobry powód.

- Oddaj mi tą kartkę! - Tym razem krzyknęła dość głośno czym jeszcze bardziej go zaskoczyła.

- Oddam jeśli mi powiesz co jest prawdziwym powodem tego, że odchodzisz! - Sam również uniósł głos, a jego mina odzwierciedlała złość którą wręcz kipiał.

- Odchodzę, bo… - zawiesiła na chwilę swoją wypowiedź, spoglądała jednak pewnie w rozgniewane tęczówki. Słabszym głosem dopowiedziała resztę zdania. - …bo cię kocham.

Frustracja jaką odczuwał zagłuszyła rozumowanie. Stał i przyglądał się kobiecie, która z każdą chwilą, w której jej wypowiedź zaczynała docierać do niego, stawała się mu coraz bardziej obca. Nieświadomy bezwładności swojego ciała, puścił ramię Hinaty. Tą chwilę wykorzystała dziewczyna. Zabrała mu kartkę z dłoni i wyszła pośpiesznie. Zgnieciony papier wrzuciła do torebki, zabrała niewielką siatkę ze swoimi rzeczami i wybiegła z biura. Obito jedynie stał i spoglądał w stronę wyjścia, gdzie odeszła młoda, rozkoszna istotka, która właśnie wyznała mu miłość. Podszedł do kanapy, usiadł, pochylił się do przodu, spuścił głowę w dół, a ręce splótł na karku. To czego się dowiedział było dla niego niepojęte. Prędzej mógłby spodziewać się nienawiści, złości, ale na pewno nie wyznania miłości.

 * * * * *

Trochę kazałam Wam czekać na ten rozdzialik. Mam nadzieję, że nikt nie czuje się rozczarowany. W zasadzie chyba nie zakładaliście, że będzie wyłącznie dobrze, bo trochę mnie już znacie i wiecie, że ja nie kroczę po prostej do celu.

Miałam taki mały plan, że uda mi się przyspieszyć z tą historią i w Dzień Kobiet wstawię ostatni rozdział. Jestem już trochę na siebie zła, że tak to się przeciąga. Dlatego teraz skupiłam się na tym opowiadaniu. Do końca dwa rozdziały, a może jeden, zobaczymy jak będzie mi szło pisanie.