Labirynt Luster - Rozdział 28

Prima Aprilis

No jasne, że nie mogłabym tak po prostu zawiesić bloga. To był tylko taki żarcik :)) Za bardzo uwielbiam wszystkie swoje czytelniczki (mam nadzieję, że nikt nie czuje się pokrzywdzony, ale mężczyźni się tu chyba nie pojawiają, a przynajmniej nie dają znać, że czytają). Byłabym naprawdę wredna, gdybym tak Was pozostawiła z gromadą niewiadomych. Po prostu nie mogłam się oprzeć. Choć miałam dziś kiepski dzień i kupę złych wieści, to nie wyobrażam sobie, że mogłabym nie dodać kolejnej części o niezdecydowanej Hinacie :) Może nie piszę ostatnio tyle ile bym chciała, ale coś tam skrobię, kiedy mam nieco siły i czasu. Ostatnio nawet przeczytałam fragment Poświęcenia, który powstał jakiś czas temu i chętnie przysiadłabym również do tego, aby się z Wami podzielić tym co mam. To mało skromne, ale mi się podoba, więc przypuszczam, że znajdą się osoby, którym również przypadnie do gustu mój pomysł na dalsze losy Hinaty i Gaary.

Nie przedłużając, zapraszam na kolejny rozdział Labiryntu :))

** ** ** ** ** ** **

Siódma rano! Jakim cudem miałam wczoraj tyle siły w sobie? Pewnie zużyłam swoje pokłady mocy z wczoraj i z dziś. Wszystko mnie boli, głowa pęka, a nogi nie mają siły stać. Nie wyspałam się. Całą noc śniły mi się duchy, które mnie otaczają i zabierają do ojca. On zamykał mnie w małym pokoiku i kazał siedzieć tak długo, aż złość mu przejdzie. Super!! Rozmowa z szefem ochrony wybiła swoje piętno w mojej głowie. Chciałabym, aby wszystko szybko się skończyło. Niedługo powinnam wychodzić, a żaden mądry plan nie przyszedł mi do głowy. Nie ma co zwlekać. Wybrałam numer do szefa ochrony. Chyba muszę skorzystać z jedynego pomysłu jaki on mi zaproponował.

- Jak się czujesz? - Zanim nacisnęłam zieloną słuchawkę. Kurenai stanęła przede mną.

- Sama nie wiem. Mogłoby być lepiej. - Ona opiekuje się mną odkąd tylko mama zachorowała. Przez ten czas wypracowałyśmy między sobą dobrą relację. Gdyby nie była pracownicą mojego taty, to pewnie rozmawiałabym z nią o wszystkich moich problemach otwarcie.

- Choć, zaparzyłam herbatę. Napij się ze mną przed wyjściem, a ja podwiozę cię dziś do szkoły.

- Dobrze. - Przyda mi się mała odskocznia.

Kurenai jest maniakiem herbat. Mamy w domu chyba ze sto różnych rodzaju. Jak mogłam się domyślić, to ona znała całą sytuację od Szefa. Powiedziała mi sporo dobrych słów na temat tego człowieka. Przyznałam się, że nie mam żadnego dobrego planu i boję się zadzwonić o tym powiedzieć. Moja opiekunka mnie uspokoiła i kazała zrobić to jak najszybciej, abym nie zawracała sobie dłużej głowy. Zadzwoniłam.

- Skoro dzwonisz w ostatnim momencie, to pewnie nic dobrego nie wymyśliłaś, zgadza się? - Jeśli Szef zna innych tak samo jak mnie, to nic dziwnego, że jest taki dobry.

- To prawda. Cokolwiek próbowałam wymyślić, wydawało mi się głupie. Nie ma nic, co by tłumaczyło dlaczego Neji zaatakował Itachiego i skąd oboje znamy włoski. Każdy mój plan był dobrym wyjaśnieniem na jedną z tych rzeczy. Myślę, że ja i brat powinniśmy udawać parę, choć to też jest dziwne, bo wcześniej nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. - To była najgorsza opcja jak dla mnie, ale miała sens.

- Jesteś gotowa udawać związek, ale tego nie chcesz? - Czemu zadaje mi takie trudne pytania?

- Ciężko mi będzie grać dziewczynę Nejiego i myślę, że jemu też nie będzie łatwo uczestniczyć w tym planie.

- Powiedź mi jakie miałaś pomysły. - Cały czas się stresuję, a Szef wydaje się wyluzowany. Nie wiem czy go to bawi, a może ma wszystko w dupie.

- Sprawdzałam czy w Japonii są szkoły języka włoskiego, ale nie natknęłam się na żadną, więc ten trop był błędny. Moim kolejnym pomysłem był portal “coś za coś”. Można się w ten sposób z kimś zgadać i wspólnie uczyć języka obcego. Tak mogłabym wyjaśnić naszą znajomość włoskiego, ale dalej mam problem z powodem bójki i wzajemnym niezwracaniem uwagi na przerwach. Sakura wyłapałaby to szybko.

- Bardzo byłem ciekawy, jak poradzisz sobie z tym zadaniem. Już wczoraj miałem przygotowaną idealną wymówkę. Pewnie sama byś na to wpadła, ale jesteś jeszcze zbyt młoda i nie znasz się na mężczyznach. Wiesz dlaczego walczymy? Jaki czynnik musi zadziałać, aby normalny, nie nadpobudliwy facet zaatakował kogokolwiek?

- Nie wiem. Duma, złość?

- Spokojnego i opanowanego mężczyznę najszybciej sprowokuje zazdrość, obraza ważnej osoby czy też ujma na honorze. Mogłaś zaobserwować słowną walkę między Itachim i Kibą. To ta sama zasada, tylko inny rozkład sił. Neji zaatakował, bo wiedział, że jest silniejszy i sam jest w stanie ukarać twojego adoratora.

- Do czego zmierzasz? - Chcę już poznać jego pomysł i zacząć dzień, aby mógł się jak najszybciej skończyć.

Usłyszałam cały plan od Szefa. Starałam się wszystko dobrze zapamiętać. Muszę mu przyznać, że nieźle to sobie wykombinował, a ja na to bym nie wpadła. Zbyt mało żyłam wśród innych ludzi, nie poznałam problemów innych rodzin i nawet nie pomyślałam o czymś takim. Im bardziej zagłębiam się w jego pomyśle i staram się poczuć każdy szczegół historii, tym większy czuję wobec niego szacunek i podziw. Plan doskonały, który tłumaczy wszystko: złość Nejiego, jego atak na Uchihę, naszą znajomość siebie na wzajem oraz języka włoskiego, to czemu odeszłam z nim i zrobiłam mu awanturę, dlaczego za każdym razem udawaliśmy, że się nie znamy, a nawet to czemu wybrałam akurat to miasto na miejsce swojego tymczasowego zamieszkania. Czuję, że wszystko może się udać. Cieszy mnie to bardzo. Kurenai zawiozła mnie do szkoły. Nabrałam trochę pewności siebie. Zanim wyszłam z auta, opiekunka podkreśliła, że cokolwiek usłyszę od innych, mam cały czas utrzymywać, że do Nowego Jorku poleciałam sama. Ona stwierdziła, że to ważne i jeśli powiem komuś cokolwiek innego, to zniszczę plan. To była instrukcja od szefa ochrony, dlatego nie było sensu protestować. Przeczucie podpowiadało mi, że skoro to takie ważne, to może ktoś o to zapytać. Fajnie wiedzieć, że mam kogoś kto mnie wspiera. Szef obiecał mi, że Neji nie zrobi dziś nic głupiego. Mam się skupić na sobie i nie dać się podejść żadnemu bystrzakowi. Boję się spotkania z Itachim. Jemu też mogę powiedzieć zmyśloną historię znajomości z Nejim, ale najpierw mam to przetestować na Sakurze, aby nie było wtopy.

Moja przyjaciółka mnie zaskoczyła. Była wściekła i to prawdopodobnie na mnie, choć ja nie wiedziałam, co takiego zrobiłam od wczoraj. Jej mina była tak groźna, że żadna osoba z klasy nic do mnie nie powiedziała, bojąc się ataku ze strony Różowej Burzy. To nie zmieniło faktu, że wszyscy się na mnie patrzyli i wytykali palcami. Niektórzy złośliwie się podśmiewali, a inni spoglądali bardzo nieprzychylnie. Wiem, że mogłam nieco złagodzić ten stan. Wystarczyłoby, gdybym nie podbiegła do Nejiego. Mimo wszystko, nie żałuję. Strach pomyśleć, jak braciszek by go załatwił. Skoro podejrzewał, aż tak czarny scenariusz, to musiał być bardzo, bardzo wściekły. No cóż, teraz muszę tylko wytrzymać kilka dni, aż Szef coś wymyśli na odciągnięcie uwagi innych. Po wczorajszej rozmowie i dzisiejszym poranku, ufam mu i wierzę, że mi pomoże.

Jeszcze przed pierwszą lekcją Sakura odciągnęła mnie na bok i zapytała kiedy chcę jej powiedzieć historię o mnie i Nejim. Odpowiedziałam, że chwilę nam to zajmie, dlatego najlepsza będzie duża przerwa. Ona nie chciała tak długo czekać. Oznajmiła, że albo powiem jej wszystko po pierwszej lekcji, albo to koniec naszej znajomości. Nie dała mi wyboru. Nie mogłam dopuścić do tego, byśmy przestały się przyjaźnić. Bez niej byłoby mi źle. Nie chodzi o to, że lubię jej ochronę. Sakura stała się dla mnie bardzo ważną postacią w moim życiu. Utrata jej, byłaby równoznaczna z utratą członka rodziny.

Jak tylko zadzwonił dzwonek na przerwę, obie z Sakurą poszłyśmy za szkołę. Znalazłyśmy sobie miejsce, gdzie mogłyśmy swobodnie porozmawiać. Usiadłam na ławce, koło przyjaciółki. Ona wbiła we mnie spojrzenie.

- No to mów, Terumi! Co to za akcja z tym Nejim?

- Neji i ja jesteśmy rodziną.

- Że co?! - Sakura zatrzęsła głową w niedowierzaniu.

- Jest moim kuzynem.

- Terumi, ty sobie chyba ze mnie jaja robisz. On w ogóle nie jest do ciebie podobny.

- Jest, musisz się jedynie lepiej przyjrzeć. - Jasne, że jest. Wystarczy spojrzeć na nasze nietypowe oczy.

- Świetnie maskowaliście swoje pokrewieństwo.

- Mieliśmy powody.

- Mieliście? A teraz raptem wam ich zabrakło? Co robiliście w Nowym Jorku razem? Spotkałaś się w ogóle z ojcem? Może z tym też mnie okłamałaś? - Już wiedziałam czemu się wściekała. Odkryła prawdę. Miałam przećwiczyć na Sakurze plan. - Nie rób takiej zaskoczonej miny. Myślałaś, że nikt się nie domyśli? Forum, aż huczy od tego, że Neji wyjechał w tym samym czasie co ty. Dziwnym zbiegiem okoliczności nie było was obu w tym samym czasie. Wróciliście i pewnie z tą rodziną też mnie wkręcasz. To jak to jest, Terumi? Jesteście kuzynami czy kochankami?

Odjęło mi mowę. Szef wiedział! Przypuszczał, że połączą te fakty. Dlaczego nic mi nie powiedział? Czy Sakura jest też wśród bystrzaków? Szef oznajmił mi, że mam być zaskoczona, a nie udawać zaskoczenie. Czy to dlatego nie powiedział mi o czym będzie dziś mówić cała szkoła? Jedyna instrukcja jaką dostałam, to fakt, że za wszelką cenę mam utrzymywać, że pojechałam sama.

- Poleciałam do ojca. Nie okłamałam cię. - Starałam się z całych sił, by wyszło to wiarygodnie. - Nie wiem co w tym czasie robił Neji. Nawet nie wiedziałam, że go nie było.

- Twoja historia nie trzyma się kupy. Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami, a ty wszystko przede mną ukrywasz.

- Wiele o mnie nie wiesz. - Może nie powinnam, ale pozwoliłam sobie na odrobinę szczerości. W końcu ona ma rację. Okłamuję ją, choć deklarujemy sobie przyjaźń. Nawet w tej chwili, nie mogę zapomnieć co tu robię. - Są rzeczy, których nie mogę ci powiedzieć i takie których nie chcę. Choć nie czuję się w ten sposób usprawiedliwiona, to wiem, że ty też nie wszystko mi o sobie powiedziałaś. Moja rodzina to bardzo skomplikowany temat. Unikam go i nawet teraz, gdy chcę i jestem gotowa ujawnić ci część historii, to nie będzie to cała opowieść.

- Takimi tekstami uderzaj do kogoś innego. Ja niewiele z tego rozumiem. Powiedź mi wprost o co chodzi z tobą i Nejim.

Wybacz mi to co ci teraz powiem. To kolejne kłamstwo jakim cię obdarzę. Moja mina była wręcz pogrzebowa i idealnie wkomponowała się w zaistniałą sytuację.

- Moja mama miała pięć lat, gdy straciła rodziców. Dziadkowie Nejiego przygarnęli ją do siebie i wychowali jak jedno ze swoich dzieci. Większość ich pociech była starsza, poza mamą Nejiego. One wychowywały się razem i zżyły się ze sobą najbardziej.

- Gdzie tu pokrewieństwo? Ten twój niby kuzyn jest przyszywany jak łatka na spodniach. - Sakura wydawała się oburzona. Przerywała mi, tylko wtedy, gdy była naprawdę wkurzona. No nic, nie będzie tak łatwo jak sądziłam.

- Mylisz się. Ja i Neji mamy wspólnych pradziadków. Mój dziadek i jego babcia byli rodzeństwem.

- To czemu udawaliście, że się nie znacie? - Uniosła wysoko brwi.

- Robiliśmy to, aby Neji nie miał problemów.

- Terumi, do jasnej ciasnej, o czym ty pieprzysz? Ja nie udaję, że cię nie znam, a mimo to nie mam problemów.

- Dziadek Nejiego w zamian za wychowanie mojej mamy, chciał wydać ją za mąż za jednego ze swoich kolegów. Tata nie chciał mi tego dokładniej tłumaczyć, ale to małżeństwo miało być swego rodzaju interesem. Mama nie chciała poślubić kolegi swojego opiekuna. Długo udawało jej się zwlekać, aż w końcu wyczerpała wszystkie pomysły i argumenty. Ślub był już zaplanowany, a obie ze stron rozpoczęły przygotowania, gdy w życiu mojej mamy pojawił się mój tata. - Widziałam jak mojej przyjaciółce zaczynają się robić mętne oczka. Ona uwielbia tego typu opowieści. Pewnie zaczęła wyobrażać sobie, że ona jest na miejscu mojej rodzicielki. - Zakochali się w sobie i postanowili wspólnie uciec. Wzięli skromny ślub i spędzili przepiękne dwa miesiące podróżując po Japonii. Gdy wrócili, mama chciała przedstawić swojej rodzinie męża. Domyślała się, że czeka ją ciężka rozmowa. To co zastała, zdziwiło ją dużo bardziej. Jej wuj zniszczył i spalił wszystkie jej rzeczy, całej rodzinie nagadał wiele nieprzyjemnych historii na jej temat, co poskutkowało, że wszyscy się od niej odwrócili. Za ucieczkę zapłaciła odcięciem się wszystkich poza jedną z kuzynek, która była dla niej jak siostra.

- To była mama Nejiego? - Sakura zapytała z rozmarzonym głosem. Widać, że się wkręciła. Ona uwielbia wszystkie historie, w których jest mowa o miłości i ślubie. Teraz tylko, nie mogę się roześmiać. W końcu to poważna rozmowa.

- Tak. Mama i ciocia spotykały się w ukryciu przed wszystkimi. Gdyby kiedykolwiek, ktoś je przyłapał, to wuj postąpił by ze swoją córką podobnie jak z podopieczną.

- Czy ten zakaz tyczy się też ciebie i Nejiego? Wy też nie możecie się spotykać?

- Jeśli dziadek Nejiego dowie się, że on utrzymuje ze mną jakikolwiek kontakt, to zarówno on, jak i jego rodzice mogą mieć problemy.

- Też mi rodzinka. Pałą po głowie tego buraka i niech spada na drzewo. W obliczu prawdziwej miłości, nie można nic zrobić. - Jak ja cię uwielbiam moja Różowa Burzo. Ciebie i ten twój szybkozmienny charakterek.

- To nie takie proste. W całej rodzinie wszyscy się go boją i nikt nie waży się mu sprzeciwić.

- To znaczy, że wy cały czas utrzymywaliście ze sobą kontakt?

- Tak. Nasze mamy się spotykały, więc i my się poznaliśmy jako dzieci. Wybrałam Japonię i to miasto, aby go lepiej poznać. Chciałam dowiedzieć się więcej o miejscu z którego pochodziła moja mama.

- No dobra, powiedzmy, że ci wierzę. Tylko nie czaję, dlaczego oboje gadaliście w jakimś innym języku.

- Po włosku. To nasz drugi język narodowy.

- Ty wiesz gdzie są Włochy? Trochę daleko, jak  na język narodowy.

- Nasza prababcia była Włoszką. Odkąd pojawiła się w rodzinie, pradziadek zarządził, że wszyscy potomkowie muszą znać japoński i włoski. Dlatego mama mnie i siostrę uczyła od małego. Jakiś czas mieszkałam we Włoszech, więc opanowałam go dość dobrze.

- Nawet nie wiesz jak ci tego zazdroszczę. Gadasz po japońsku, angielsku i jeszcze włoski do tego. Poliglota z ciebie. Tylko nie mów, że znasz jeszcze jakiś język.

Mój uśmiech był dość wymowny, a Sakura tylko prychnęła.

- Wiesz, że mój ojciec podróżuje po świecie. Na tyle dobrze, abym śmiało mogła powiedzieć, że znam dany język, to wliczam tylko te trzy. Znam kilka zwrotów z innych państw. Też byś się nieco nauczyła, gdybyś musiała mieszkać dajmy na to pół roku w jakimś obcym kraju. Po trzech miesiącach, jesteś w stanie wyłapać sporo znajomych słów i dogadać się na najprostsze tematy.

- Wątpię. - Kręciła nieco nosem. - Jeśli kiedyś nauczę się angielskiego, to może w to uwierzę, ale póki co, to myślę, że trzeba być tobą, aby tak szybko łapać te głupie znaczki i słowa.

Głupie znaczki, czyli alfabet. Oj Sakuro, żebyś wiedziała, co ludzie w Europie myślą o naszych znaczkach. Japoński i chiński to dla nich ozdoba. Robią sobie tatuaże z naszych słów, które według nich mają mieć większe znaczenie, a mają tak głupie zwroty wypisane na skórze, że z trudem mogę się pohamować, aby nie wyśmiać ich.

- Co teraz będzie z Nejim? - Moja historia musiała przypaść do gustu Sakurze. Teraz zaczęła się o niego martwić.

- Ciężko powiedzieć. Wuj nawet nie wiedział, że ja tu jestem. Teraz ciężko będzie ukryć to, że my się czasem spotykamy i cały czas utrzymujemy ze sobą kontakt.

- Jesteście jak Romeo i Julia.

Zaśmiałam się mimowolnie.

- To nie jest trafne porównanie. Nie zapominaj, że jesteśmy rodziną.

- Co zrobisz z Itachim? - Na to pytanie nie byłam gotowa. Nie wiedziałam co dokładnie mogłabym jej opowiedzieć.

- Nic.

- To znaczy, że go sobie odpuszczasz? - Według niej, ta opcja była najlepsza od samego początku.

- Na to wygląda. Chyba miałaś rację, gdy kazałaś mi trzymać się od niego z daleka.

- No cóż, od samego początku ci to mówiłam. Nawet jeśli to nie on za tym wszystkim stoi, to musisz przyznać, że jest bardzo problematyczny.

Wywołała śmiech na moich ustach. To jest najbardziej trafione stwierdzenie jakie usłyszałam o Itachim od innej osoby. On jest problematyczny, a znajomość z nim wiąże się z bardzo zaskakującymi i niechcianymi perypetiami. Teraz już to wiem, szkoda, że tak późno.

- Masz rację. Większość moich obecnych problemów wynika pośrednio bądź bezpośrednio za sprawą znajomości z Uchihą. Na drugi raz będę bardziej cię słuchać.

- No ja myślę. Szkoda, że tego nie nagrałam. Mogłabym wtedy ci to puścić, kiedy na drugi raz nie będziesz słuchać.

Obie przytuliłyśmy się mocno. Jak to dobrze, że między nami jest już dobrze.

- Hinata, jednego tylko nie rozumiem. Skoro Neji jest twoim kuzynem, to dlaczego on zaatakował Uchihę? Czy on czasem nie jest w tobie zakochany?

- Wątpię, aby czuł do mnie coś więcej, niż do kuzynki, bądź siostry. To bardziej wynika z wychowania. Pochodzimy z rodziny, która zawsze się wspiera i chroni każdego ze swoich członków. Zaatakował, bo dowiedział się o plotkach, a obiecywał swojej mamie i mojemu ojcu, że będzie miał na mnie oko i w razie czego, będzie mnie chronił. Pewnie się wkurzył, że zawiódł naszych rodziców.

Dalsza rozmowa potoczyła się spokojnie. Na lekcję się spóźniłyśmy. Sakura ponownie była po mojej stronie. Choć usłyszałam od innych kilka głupich pytań i zdań, to nie było tak źle. Nie wyobrażam sobie, jak bym przez to przebrnęła bez pomocy Różowej Burzy. Ona zasługuje na jeszcze jeden przydomek. Jest moim Aniołem Stróżem.

Na trzeciej godzinie lekcyjnej, dyrektorka przemówiła przez radio węzeł. Na dużej przerwie kazała przyjść do siebie, Nejiemu i Itachiemu. Czy ktoś powiedział, że się bili? Na to pytanie szybko uzyskałam odpowiedź. Jak pojawił się nauczyciel, to Kiba od razu wydał Uchihę. O moim bracie powiedział jeden z koszykarzy. Akatsuki równa się wielka rodzina. Skoro ich kapitan został w to wkręcony, to czemu mieli ukrywać głównego sprawcę zamieszania, nic dla nich nie znaczącego gościa. Najbardziej niepokoiło mnie to co powiedziała nauczycielka, po tym, jak Naruto zaczął ją ciągnąć za język. Obu za bójkę grozi zawieszenie i nagana. Dla braciszka to nie jest koniec świata, ale Itachi może przez to stracić szanse na dostanie się do lepszych uczelni w Japonii. Och Neji! Czemu ty to zrobiłeś?

Nie doszły do nas słuchy na temat tego, jaka kara czeka dwójkę bliskich mi chłopców. Dowiem się wszystkiego jak wrócę do domu. Teraz ku mojej radości mogę udać się do schroniska. Nie mogę wracać z Sakurą, dlatego wolałam poczekać chwilę, aż większość osób już sobie pójdzie. Nie poszłam też na dodatkową chemię. Ciekawe gdzie jest Kiba. Co ja bym dała za jego towarzystwo. On tymczasem mnie unika. Pewnie jeszcze jest zły za to jak go potraktowałam w weekend. Chłopak chciał dobrze, bronił mnie przed Uchihą, a ja nazwałam go dupkiem. Jestem kretynką i mam za swoje. Jeśli pojawi się w schronisku, to go przeproszę.

Czas wyjść z szatni. Mam nadzieję, że nie ma już nikogo w szkole. O tej porze powinno być pusto. Szłam spokojnie i cichutko, ale to nie pomogło. Daleko nie zaszłam. Poczułam jak ktoś łapie mnie w pasie i zastawia mi usta ręką. To musi być jakiś chłopak, bo jak tylko docisnął mnie do siebie i zaczął nieść w sobie tylko znane miejsce, poczułam męskie perfumy. Zapach przyznaję, że ładny. Zadziwiające jak głupie myśli można mieć w takim momencie. Po chwili do mnie doszło położenie w jakim się znalazłam. Dlaczego nikt jeszcze nie zareagował? Gdzie jest moja ochrona? Co zrobi mój porywacz? Ze strachu zaczęłam cała drżeć. Jestem pewna, że wszystko trwało zaledwie chwilę, ale dla mnie to było jak wieczność. Każdy ruch w mojej głowie przeciągał się nieubłaganie. Zaniósł mnie do schowka na miotły i mopy. Już po mnie. Nikt nas nie znajdzie, a mnie zapewne czekają najgorsze chwile w życiu.

- Nie bój się, nic ci nie zrobię. Chcę tylko porozmawiać w cztery oczy. - Cała się trzęsłam, on zabrał swoją dłoń z mojej buzi, ale to nie pomogło. Chciałam krzyknąć, zamiast tego z ust wydobył się mój szept.

- Nie rób mi krzywdy, proszę.

Odwrócił mnie w swoją stronę. Było ciemno, a ja byłam tak przerażona, że nie myślałam trzeźwo.

- To ja, Itachi. Nic ci nie zrobię. - Nie uspokoiło mnie to ani trochę. Kto wie, co będzie ode mnie chciał. - Ty się cała trzęsiesz. Zimno ci, czy tak bardzo cię wystraszyłem?

- To drugie. - Gdy mówiłam, to brzmiało to tak, jakbym się jąkała.

Itachi przytulił mnie do siebie.

- Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć. Po prostu zależało mi na rozmowie bez świadków.

* * * * *

Mam jedną wiadomość, która niekoniecznie się Wam spodoba. Ponieważ mój zapas Labiryntu się kończy, a ja naprawdę mam mało czasu na pisanie, to chcę wprowadzić pewne zmiany. Pomyślałam, że aby utrzymać ciągłość dodawania rozdziałów, będę wstawiać tylko jeden w tygodniu. Oznacza to, że gdy dokończę rozdział Skorupy i wstawię, to w tym samym tygodniu nie pojawi się Labirynt, ani żadne z innych opowiadań. Ta zasada nie będzie się tyczyć wyłącznie Pośród Gwiazd. Jeśli tam napiszę jakiś rozdział, to po prostu go wstawię niezależnie od tego blogu. Mam nadzieję, że nowe zasady są jasne. Jak wiadomo czasem bywają odstępstwa od reguł, ale to raczej będzie rzadkość. Gdy skończy mi się zapas tekstu, wtedy będę pewnie kazała Wam czekać dłużej, niestety :(((
Życzę miłego weekendu ;)))