Labirynt Luster - Rozdział 30

- Nie rozumiem… Coś się stało? - Świadomość, że mój szef ochrony pojawił się w środku nocy, mnie zaniepokoiła. No bo kto normalny pojawia się w takiej chwili w egipskich ciemnościach?

- Nie domyślasz się powodu mojego przyjścia? - Zagadkowy z niego człowiek. Wydaje mi się, że te wszystkie pytania są z jakiejś przyczyny. Czy on sprawdza moje zdolności łączenia faktów? Może powinnam udawać głupszą niż jestem, aby dowiedzieć się więcej.

- Jest środek nocy, skąd mam wiedzieć czy ty jesteś tym za kogo się podajesz? Jesteś szefem od pięciu lat. Nigdy nie przyszedłeś do mnie osobiście. Zamiast bawić się w zgadywanki, powiedź mi co się stało. Czy z tatą i Haną wszystko dobrze?

- Chciałaś poznać odpowiedzi na pytania. Jestem tu, by częściowo zaspokoić twoją ciekawość.

- Jak mam się do ciebie zwracać? - Zapytałam go po raz enty.

- Już kiedyś o to pytałaś. Moja odpowiedź jest niezmienna. Wybierz imię i tak na mnie mów.

- Dajesz mi dużą swobodę. Nie obawiasz się, że wybiorę takie, które ci się nie spodoba?

- Mogę się założyć, że tobie bardziej by to przeszkadzało niż mnie. Wybierz imię, Hinato.

Wpadł mi pewien pomysł do głowy.

- Dla mnie jesteś jak duch, nawet teraz nie mam pewności czy nie jesteś nim naprawdę. Czy mogę mówić do ciebie Kacper?

- Możesz, ty wybierasz. Miło cię poznać, jestem Kacper.

- Ja jestem Hinata, jak zapewne wiesz. Czy jeśli wyciągnę dłoń, to ją uściśniesz, czy tego nie wolno ci zrobić?

- Możesz to sprawdzić, jeśli tak cię to zastanawia.

Nie odpowiedziałam, jedyne co zrobiłam to wyciągnęłam rękę w kierunku z którego dochodził jego głos. Nie usłyszałam nawet szmeru, a on pewnie pochwycił moją dłoń.

- Jak? Skąd wiedziałeś? Pewnie masz noktowizor. - Usłyszałam jego śmiech. - Co w tym zabawnego?

- Ty i twoje pomysły. Nie używamy takich sprzętów w tak błahych sprawach.

- Jeśli ponownie wyciągnę dłoń, ty będziesz wiedział gdzie jest?

- Sprawdź jeśli chcesz wiedzieć. - Jego odpowiedź zabrzmiała trochę jak wyzwanie.

Podpuszczał mnie. Chciałam go przechytrzyć. Wyciągnęłam obie dłonie, ale je skrzyżowałam. Nie dał się. Podał tak jak trzeba do każdej z ręki.

- Oszukujesz!

Zacisnęłam mocniej jego ręce. Momentalnie sytuacja się odwróciła. Ściskał moje nadgarstki. Przyciągnął do siebie i pozwolił mi dotknąć swojej twarzy. Faktycznie nie miał noktowizora.

- Jak ty to robisz? - To zapewne jakaś sztuczka magiczna, a ja głupia daję się na to nabrać.

- Ludzkie ciało posiada tylko takie ograniczenia, jakie narzucimy sami sobie. Widzę, słyszę i czuję dużo więcej niż przeciętny człowiek. Porównałaś mnie do ducha. Na ten tytuł jeszcze nie zasługuję, ale śmiało mogę nazwać się twoim cieniem.

- W takim razie Kacper nie jest trafionym imieniem dla ciebie.

- Jest dobrym, bo wybrałaś go sama.

- Czemu to ja miałam je wybrać? Neji pewnie zna twoje prawdziwe imię.

- Cień nie zostawia śladów. Rozpływa się w ciemności. Gdybym sam ci je narzucił, to byłby mój ślad, za którym chciałabyś podążyć. Wybierając je sama, wiesz, że ono nic nie znaczy dla mnie.

- Zawsze jesteś taki ostrożny? - Do tej pory był dla mnie tylko ochroniarzem. Człowiekiem, który gdzieś tam się ukrywał. Teraz, gdy się pojawił, staje się kimś wyjątkowym w moich oczach.

- Pozwalając ci dotknąć mojej twarzy, popisałem się brakiem ostrożności.

- Niektórzy nazwaliby to zaufaniem. Nie zdradzę cię, jeśli tego się obawiasz.

- Co chciałabyś wiedzieć? - Szybko potrafił zmienić temat. To pewnie ma oznaczać, że nie chce dalej kontynuować wcześniejszej wymiany zdań.

- Mam tak wiele pytań, że nie wiem od czego zacząć.

- Nie spędzę tu całej nocy. Pewnie wychodząc stąd, zostawię cię z całą masą nowych niejasności, dlatego pytaj mądrze.

- Dlaczego zdecydowałeś się tu przyjść? Nie zakładałam, że się spotkamy. Bardziej przypuszczałam, że skończy się na rozmowie telefonicznej.

- Wcześniej nie było powodu. Teraz sytuacja bardzo się zmieniła. - Jego słowa to bez wątpienia prawda. Trochę sie namieszało w ostatnim czasie.

- Jesteś na mnie zły? - Może to jest jego praca, ale ja mu jej ostatnio nie ułatwiam.

- Nie bądź niemądra. Udawanie kogoś innego, gdy jest się najbardziej poszukiwaną osobą na Ziemi, jest bardzo trudne. Asuma pewnie z dnia na dzień by osiwiał, gdyby dostał takie zadanie od Hanabi. - Oboje się zaśmialiśmy. On jest bardzo sympatyczny. Wzbudza zaufanie. - Ty sama odwalałaś najwięcej roboty. Doskonale zagrałaś rolę nieśmiałej dziewczynki. Po tak długim czasie, w końcu dałaś nam szanse się wykazać. Teraz jest znacznie ciekawiej.

- Mówisz tak by mnie pocieszyć, prawda? - Jakoś nie chciało mi się wierzyć w jego słowa.

- Nie jestem twoim pocieszycielem, tylko ochroniarzem. Moim zadaniem jest pilnowanie twojego bezpieczeństwa.

- Itachi wie, że Neji był ze mną podczas wyjazdu. - Nie mogłam dłużej czekać z ujawnieniem tej informacji. Chciałam wiedzieć co teraz każe mi zrobić.

- Neji mi to przekazał. O ile nie potwierdziłaś jego słów, wyprowadzimy go z błędu.

- Jak? Nie słyszałeś go. Był pewny swojego zdania. Zaprzeczyłam, ale to nic nie dało.

- Wiedziałem, o plotkach jakie przeszły przez szkołę zaraz po twoim wyjeździe. Jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony. Sobowtór Nejiego pojechał w miejsce gdzie miał być oryginał. Zadbałem też o to, aby powstały zdjęcia potwierdzające jego teorię. Teraz wystarczy, by Itachi je zobaczył i jego przypuszczenia upadną bardzo szybko.

- Jak to zrobiłeś? - Byłam zaskoczona tym co usłyszałam.

- Nie przypuszczałem, że w ogóle pojawisz się w Nowym Jorku. Mile mnie zaskoczyłaś. Miałem gotowy plan, który potwierdzałby twoją obecność w Stanach, ale okazał się niepotrzebny, zwłaszcza po tym, jak telefon od Uchihy odebrałaś będąc w USA.

- Wszystko pięknie, ale to nie zadziała. Itachi słyszał przez telefon, jak Neji zwrócił się do mnie po japońsku, a ja później odpowiedziałam mu po włosku. Twierdzi, że nie mogłam tam spotkać chłopaka który znałby oba te języki.

- Mogłaś. Neji wspominał, że szybko go spławiłaś, bo nie chciałaś przy nim rozmawiać. Wyszło dobrze. Jeśli ponownie pojawi się ta sprawa, to powiesz, że byłaś wtedy z siostrą i ojcem. Wcześniejszym chłopakiem będzie kolega twojej siostry, który nosił cię, bo chciał zaimponować młodszej Terumi.

- Skąd masz te wszystkie pomysły?

- Szkoliłem się, by szybko podejmować jak najlepsze decyzje, które przekonają dużo sprytniejszych od naszych bystrzaków. Dobrze się stało. Po tym, gdy Itachi zda sobie sprawę, że się pomylił, więcej nie osądzi cię tak szybko. Do tej pory był nieomylny. Może zacznie słuchać innych ludzi i ich teorii. - Brzmiało to zbyt pięknie. - Masz jeszcze jakieś pytania, bo czas nam się kończy.

- Całą masę. Chociażby to kim są dwie osoby z pierwszej dziesiątki bystrzaków, których nie wymieniłeś? - Czułam się taka szczęśliwa mogąc w końcu poznać odpowiedzi chociaż na część pytań.

- Coraz bardziej mnie zaskakujesz. Na to pytanie nie udzielę ci odpowiedzi, ani nawet żadnej podpowiedzi. Zachowam to dla siebie tak długo, jak uznam za stosowne.

Skoro miałam mało czasu, nie chciałam go marnować na drążenie tematu. Chcę wiedzieć jak najwięcej.

- Ilu agentów poznałam? - Zaśmiał się. To znaczy, że pewnie mi nie odpowie.

- Nie znasz nawet połowy. Dokładnej ilości nie podam.

- Powiedziałeś, że znasz Itachiego osobiście. Dlaczego?

- Dobra zasada mówi, by poznać swojego potencjalnego przeciwnika. Dopóki w szkole nie pojawił się Neji, przewaga Uchihy w testach była powalająca. Wiele osób się nim zainteresowało.

- Zainteresowało? Co to oznacza? - Zaczęłam czuć się jak w jakimś filmie przy którym znajduje się adnotacja: kryminał.

- Tylko tyle, że miałem na niego oko od początku.

- Czegoś mi nie mówisz, prawda?

- Łatwo wywnioskować, że nie powiedział ci jeszcze bardzo ważnej informacji, więc ja też nie powinienem tego robić. Pamiętasz jak mówiłem, że nie możesz zobaczyć wywiadu jaki przeprowadziliśmy, bo dowiedziałabyś się zbyt wiele na jego temat? Z tego powodu więcej ci nic nie powiem o Itachim Uchiha.

- On też mi już nic nie powie. Zerwaliśmy ze sobą kontakt.

- Może tak, może nie. - Mówił w sposób, który sugerował, że on sam w to wątpi. - Nie wiele to zmienia do czasu, gdy wrócisz jako Hyuga.

Westchnęłam zrezygnowana.

- Moja wizyta tutaj dobiega końca. Masz ostatnie pytanie. - Zabrzmiał rzeczowy, męski głos.

Wiedziałam, że nie mogę wypowiedzieć pierwszego lepszego pytania. Możliwe, że Kacper więcej się ze mną nie spotka.

- Chciałabym spytać o kogoś, lecz nic o nim nie wiem. - Jeśli nazwę go tak samo jak Neji to wątpię, aby szef wiedział o kogo chodzi.

- Więc czemu ten ktoś cię interesuje?

- Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale mam wrażenie, że Neji po części zaatakował Uchihę z powodu tego kogoś.

- Twoja teoria jest dość nietypowa. Możesz ją czymś uargumentować? - Im dłużej z nim rozmawiam, tym bardziej się otwieram. Może nie powinnam mu tego mówić, ale chcę wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi.

- Itachi jest sportowcem, ale koszykówka nie ma szans ze sztukami walki. Neji trenuje od dziecka i jest tak dobry, że mógłby załatwić sprawę jednym uderzeniem. Dlaczego się powstrzymywał, skoro był wściekły? W złości powiedział, że ktoś powinien był zareagować, a ojciec pewnie go zabije, gdy się dowie co się stało.

- Tak myślałem, że chodzi ci o tą osobę. Nie ciężko było to przewidzieć, bo twój kuzyn ostrzegał mnie przed tym pytaniem.

Wiedział, ale nie przyznał się od razu? To jakaś gra? Może zamiast mu ufać, powinnam zacząć się go bać.

- W takim razie powiedź mi wszystko co możesz o tej osobie. To moje ostatnie pytanie.

W pokoju zapanowała cisza. Trwaliśmy tak w milczeniu i oczekiwaniu. Zdziwiło mnie to. Teraz doszukuję się znaków we wszystkim co mnie otacza. Zaczynam mieć paranoje.

- Nigdy nie powinnaś dowiedzieć się o istnieniu tej osoby. Neji popełnił błąd wspominając o nim. Zaskakujące są twoje przypuszczenia, które powiedziałaś mi i bratu.

- W takim razie dlaczego to zrobił?

- Zabawmy się. Skup się na tym co teraz ci powiem. Za każde dobrze rozwiązane zadanie, ja zdradzę ci coś o osobie, która cię interesuje. Masz do dyspozycji dwa kufle. Jeden jest pięciolitrowy, a drugi trzylitrowy. Przychodzi klient i chce dokładnie 4 litry piwa. Nie możesz użyć miarki, tylko tych dwóch kufli, za to możesz swobodnie odlewać piwo z powrotem do beczki. Jak to zrobisz?

Zaskoczył mnie. Teraz jestem pewna, że on ze mną w coś gra. Przemyślę, to później, gdy zostanę sama.

- Pamiętaj, że czas odgrywa tu ważną rolę. Im szybciej odgadniesz, tym większej poznasz informacji.

- Nie dajesz mi zbyt dużego wyboru. Skąd mam wiedzieć, że warto?

- Tylko od ciebie zależy, czy podejmiesz wyzwanie. - Nie był poważny, wydawał się rozbawiony i zadowolony. Może to mylące odczucia. Kim on u licha jest?

- Jak udzielę ci odpowiedzi, to powiesz mi wszystko co mogę o nim wiedzieć? - Chciałam się upewnić, czy gra jest warta świeczki.

- To by było zbyt proste. Za każdą poprawną odpowiedź jedna z informacji jaką sam wybiorę. Wiesz już jakie jest rozwiązanie?

Zaczęłam zastanawiać się nad tym. Szybko doszłam do tego jak można uzyskać dwa litry piwa. Wystarczy wlać piwo do pięciolitrowego kufla, a następnie z niego napełnić trzylitrowy kufel. To musi być jakiś trop, ale co to mi daje? Nie mam w posiadaniu trzeciego kufla, do którego mogłabym odlać dwa litry i mogłabym zdobyć kolejne dwa tą samą metodą. Po czasie mnie olśniło.

- Napełniasz pięciolitrowy kufel, z niego odlewasz trzy litry do drugiego kufla i je z powrotem do beczki. Pozostałe dwa litry przelewasz do trzylitrowego. Napełniasz ponownie pięciolitrowy kufel i z niego przelewasz do drugiego. Ponieważ w mniejszym były już dwa litry, to zmieści się w nim tylko litr. W większym kuflu pozostały cztery litry piwa. - Byłam z siebie dumna. - Rozwiązałam zagadkę, więc chce widzieć kim jest ten chłopak.

- Odpowiedź zaliczona. To była bardzo prosta zagadka, więc nie oczekuj wielkiej rewelacji w zamian. Ten chłopak, o którym wspomniał Neji, jest moim najlepszym agentem. Jak każdy z nas dalej się szkoli i pewnie w przyszłości stanie się jednym z duchów, o ile zechce.

- Z tego co mówisz, bycie duchem to wielkie wyróżnienie, dlaczego miałby nie chcieć nim zostać?

- Bycie duchem to nie tylko zaszczyt, ale i poświęcenie. Nie każdy gotów jest przejść do tego świata. Gotowa na kolejną zagadkę?

- Tak. - Mam nadzieję, że tym razem powie coś więcej. Wiadomo było, że to agent. Jedyna nowość, to że jest najlepszy z ekipy szefa.

- Tata Marii ma pięcioro dzieci: Ni , Na , On , Nu. Jak ma na imię piąte dziecko?

To wydawało się dość proste. Całe szczęście nie zadawał tych zagadek zaraz po moim obudzeniu. Moja głowa wystarczająco się rozbudziła. Gdy załapałam ukrytą zmyłkę, samej chciało mi się śmiać.

- Maria. - Prawie że wykrzyknęłam z radości.

- Neji nazwał go przy tobie przydupasem, ale to określenie nie pasuje. Mogłabyś go spokojnie nazwać swoim Aniołem Stróżem.

- Czyli on pilnuje mnie, a nie Itachiego?

- Skąd przypuszczenia, że miałby pilnować jego?

- Nie myślałam, że miał zająć się Itachim. Po prostu wydawało mi się, że skoro to on powinien zareagować jako pierwszy, to musi  być blisko któregoś z nas. Powiesz mi czy dobrze do tego podchodzę?

- Gotowa na kolejną zagadkę, czy chcesz zakończyć zabawę? - Kompletnie olał moje pytanie. To bezapelacyjny Mistrz zmiany tematu!

- Gotowa. - Czułam się dziwnie nakręcona, chociaż tak mało mi mówił. Najważniejsze, że się nie myliłam. Owy przydupas jest kimś ważnym. Mój Anioł Stróż. Aby mieć ten tytuł, musi być wystarczająco blisko mnie.

- Ostatnie pytanie….

* * *     cdn...     * * *