Skorupa Żółwia - Rozdział 12

Po tym co powiedziała, nie mogła się już pokazać w biurze, w którym pracowała. Nie zniosłaby karcącego wzroku, albo nieprzyjemnego tonu Obito. „To co się stało, to była czysta chemia. Chwilowy zawrót głowy. Ja już zdążyłem zapomnieć, że coś takiego w ogóle miało miejsce i ty też powinnaś to puścić w niepamięć.” Zdania, które wypowiedział jakiś czas temu Obito, zagnieździły się w jej głowie i cały czas powracały. Jeśli mężczyzna tak tłumaczy pocałunek, to nie ma wątpliwości, że nic on dla niego nie znaczył. Wierzyła, że postąpiła słusznie, choć serce szeptało coś innego. Jeśli ona zniknie, to Uchiha ponownie zapanuje nad sytuacją. Teraz i tak był z niej marny pożytek, bo robota jej nie szła.

Wyciągnęła zgniecioną kartkę papieru. Wyprostowała ją. Palcem przesunęła po podpisie szefa. Pewnie by go nie złożył, gdyby najpierw spojrzał co to za papier. To ostatnia rzecz jaką dla niej zrobił. Chciał ją powstrzymać do czasu, gdy ona przyznała się do swoich uczuć. Później po prostu pozwolił jej odejść. Nie wytrzymała. Łzy same spływały po bladych policzkach. Odłożyła kartkę na stolik i przykryła ją grubą książką, aby nieco się rozprostowała. W ubraniach wślizgnęła się do łóżka. Twarz wtuliła w poduszkę, aby stłumić rozpacz.

- Mamo. - Wyszeptała cicho. Chciałaby mieć ją teraz przy sobie, w momencie, kiedy ponownie musi zacząć od początku ze złamanym sercem. Żeby pogłaskała ją po głowie i zapewniła, że wszystko się jakoś ułoży. To jednak nie mogło się stać, bo dawno temu zabrała ją choroba. Nie było więc nikogo, kto mógłby ją teraz pocieszyć tak jak tylko matka potrafi. Nie miała też przyjaciółki, której mogłaby się wygadać. Kiedy Shisui wyjechał, odniosła wrażenie, że Ino ma do niej żal, a ich relacje się oziębiły. To też mało prawdopodobne było, że blondynka będzie chciała ją wysłuchać.

Gdyby Hinata miała wskazać najgorszy w możliwych poranków, to bez wątpienia wytypowałaby właśnie ten, który przyszedł nazajutrz. Wstała obolała, niewyspana, niechętna do życia. Cierpieńczo poczłapała do łazienki. Prysznic zmył wyłącznie powierzchowny ból. To co najbardziej ciążyło, pozostało w środku. Nie wiedziała co przyniesie jej dzień i bała się spotkania z rzeczywistością. Wczorajszego dnia była pewna swojej decyzji. Dalej wierzyła w to, że tak pomoże Obito, ale nie przemyślała tego, że sam podpis szefa to dopiero początek. Nie śpieszyła się z niczym. Celowo wszystko przeciągała, żeby nieco odwlec to co ją czekało. Stanęła w końcu przed drzwiami prezesa. Jego asystentka dała znać, że może wejść, bo Itachi ją przyjmie. Hyuga zapukała i pociągnęła za klamkę. Prezes przywitał ją ciepłym uśmiechem. Podniósł się, wskazał miejsce i usiadł dopiero, gdy ona również to zrobiła. Widział, że coś ją trapi, dlatego cierpliwie poczekał, aż lekko drżącymi dłońmi wyciągnie papier z torebki i mu poda. Już na początku zdziwiła go faktura kartki. Pogniecenia, choć wyprostowane, to wyraźnie się odznaczały. On w przeciwieństwie do Obito, od razu dostrzegł czego dotyczyło pismo. Nie dał po sobie poznać żadnych emocji. Na jego twarzy cały czas gościł spokój.

- Jesteś pewna, że chcesz odejść? - W końcu rozbrzmiał męski głos w pomieszczeniu. Uchiha spokojnie spoglądał na zestresowaną dziewczynę.

- Tak. - Odpowiedziała starając się zabrzmieć pewnie.

- Chcesz o tym porozmawiać?

- Nie.

Itachi podniósł słuchawkę, wystukał numer i chwilę odczekał, aż rozmówca odbierze. W końcu odezwał się mężczyzna po drugiej stronie. Poprosił go, aby mu sprawdził jaki typ umowy ma Hinata. Kiedy dostał wszystkie informacje, podziękował i się rozłączył.

- Według umowy jaką z nami podpisałaś przysługuje ci miesięczny okres wypowiedzenia. Z tego co widzę, mogłabyś połowę tego czasu być na urlopie. Dwa tygodnie musisz jeszcze popracować. Możesz jednak zostać na cały miesiąc, a na końcu zostanie ci wypłacony ekwiwalent za niewykorzystane wolne.

- Dwa tygodnie? - Wykrzywiła twarz w grymasie, zdając sobie sprawę, że będzie musiała wrócić do biura i stawić czoła szefowi.

- Tak. Masz już jakąś pracę umówioną?

- Nie.

- Nie wiem jaki jest powód twojego odejścia, ale proponowałbym ci zostać na cały miesiąc.

- Nie, ja nie chcę tu już być. - Strach w jej oczach w połączeniu z cieniami pod dolnymi powiekami dawał przygnębiający efekt.

- Tu masz na myśli całą firmę czy konkretnie dział mostów? - Nie odpowiedziała, więc odpowiedź sama mu się nasuwała. - Rozumiem. - Ponownie podniósł słuchawkę. Po chwili odezwał się rozmówca z drugiej strony.

- Słucham. - Szef działu mostów odebrał nie zakładając kto to może być.

- Część, Obito. Jest u mnie Hinata Hyuga. Powiedz mi co mam zrobić z jej okresem wypowiedzenia. - Pytanie prezesa zadźwięczało w uszach zarówno rozmówcy, jak i dziewczyny, której dotyczyła rozmowa.

Zapadła cisza. Starszy Uchiha nie wiedział co ma powiedzieć. Potargał swoje włosy i chwilę zastanawiał się nad doborem słów. W dalszym ciągu miał mętlik w głowie. Hinata natomiast siedziała jak na szpilkach. Sama nie wiedziała na co liczy, ale sytuacja bardzo ją stresowała.

- Hyuga zdała projekt. To co z nią zrobisz zależy od ciebie i jej samej. - Obito nie było łatwo podjąć taką decyzję, ale na inną, odważniejszą zdobyć się nie potrafił.

- Jesteś tego pewny? - Młodszy Uchiha zapytał kontrolnie. Coś mu tu nie grało i planował dojść co to takiego.

Ponownie zapanowała chwilowa cisza. Obito spojrzał na puste miejsce, gdzie jeszcze wczoraj siedziała jedyna kobieta, jaka pracowała pod jego pieczą. Poczucie winy kołatało się w jego głowie, ale duma spychała je na bok. Rozważał pytanie prezesa. Doszedł do wniosku, że teraz nie był już niczego pewny, ale tego w życiu by prezesikowi nie powiedział. Trzymał się więc strony, że jest to mu obojętne.

- Tak. Skoro chce odejść, nie będę jej zatrzymywał. Jeśli to wszystko, to chciałbym wrócić do swoich zajęć.

- Jasne. Pracuj dalej. - Młodszy nie ciągnął dalej rozmowy

Itachi odłożył słuchawkę i spojrzał na Hinatę. Miała opuszczoną głowę, a dłonie kurczowo zaciskała na pasku od torebki. Jeszcze bardziej był pewny, że coś między nią i jego kuzynem zaszło. Oboje zachowywali się wystarczająco dziwnie, aby nie miał wątpliwości.

- Nie każę ci wracać do działu mostów. - Spięła się na dźwięk słów wypowiedzianych w jej kierunku. - Dam ci wybór na spędzenie ostatniego miesiąca. Możesz wrócił na swoje stanowisko pracy, bądź spróbować swoich sił w konstrukcjach stalowych. Nie musisz podejmować decyzji od razu. Możesz przyjść jutro i powiedzieć mi co postanowiłaś.

Chwilę jeszcze milczała. Była ciekawa co powiedział Obito, z drugiej strony bała się, że jego słowa mogłyby jeszcze bardziej ją skrzywdzić. Tak bardzo skupiła się na swoich myślach, że nie dostrzegła chwili w której prezes podniósł się z fotela i kucnął tuż przy niej.

- Przepraszam. - Palcami delikatnie odgarnął jej kosmyk z twarzy. - Uparłem się, abyś pracowała z Obito. Nie sądziłem, że tak bardzo odbije się moją decyzja na tobie.

- Nie masz za co przepraszać. Cieszę się, że dostałam szansę na naukę od Obito.

- Więc czemu chcesz odejść?

- Bo to przeze mnie zawaliliśmy projekt. Wcześniej też nabroiłam. Obito udało się jednak wszystko uratować. Nie chcę aby inni cierpieli przeze mnie. - Łzy pociekły po bladych policzkach. Tak bardzo tego nie chciała, ale nie dała rady dłużej panować nad emocjami. - Ja się po prostu nie nadaję.

Nie czekał na pozwolenie. Przyciągnął Hinatę do siebie i mocno objął.

- Znam się na ludziach i jestem pewny, że znajdujesz się w dobrym miejscu, a ja nie popełniłem błędu zatrudniając cię. W kwestii zawalania pracy wiedz, że każdemu się to zdarza. Nawet Obito i ja nie jesteśmy wyjątkami. Dlatego proszę abyś została.

Tak naprawdę nie miała gdzie odejść. Rezygnując z pracy, nie zastanowiła się co dalej. Silne, męskie ramiona uspokoiły jej popękane serce. Propozycja prezesa była sensowna, więc zgodziła się przejść do drugiego działu. Itachi zapewnił ją, że jeśli po miesiącu dalej będzie chciała odejść, to pozwoli jej na to bez okresu wypowiedzenia, a jeśli jej się spodoba, to podpiszą nową umowę. Uśmiechnęła się, bo przynajmniej nie musiała zaczynać wszystkiego od początku. Miała dalej pracę i miesiąc na to, aby zastanowić się co ze sobą zrobić.

Hinata powiedziała Obito co czuje w środę. W czwartek pojawiła się we firmie wyłącznie po to aby spotkać się z prezesem. On sam kazał jej wrócić do domu i stawić się dopiero w piątek rano w jego biurze. Pukając do drzwi prezesa bała się, że będzie wracał do tego co zaszło dzień wcześniej. Nie chciała nic wyjaśniać, ani tłumaczyć się dlaczego płakała w jego ramionach. Itachi na przywitanie obdarzył ją ciepłym uśmiechem, wstał i podszedł.

- Gotowa na spotkanie z Nagato? Możemy najpierw napić się kawy jeśli byś chciała.

- Nie, wolę mieć to już za sobą.

- Nie ma sprawy. - Pokrzepiająco poklepał ją po ramieniu. - Będzie dobrze. No to chodźmy. Przedstawię ci twojego nowego szefa.

Pokiwała nieśmiało głową i ruszyła za prezesem. Było w nim coś, co dodawało jej pewności siebie i pozwalało wierzyć, że się nie myli.

W dziale konstrukcji stalowych panowała cisza i porządek. Jej stanowisko było już gotowe i czekało od wczorajszego popołudnia. Itachi zaprowadził ją prosto do biura, w którym siedział mężczyzna z długimi, czerwonymi włosami. Na imię miał Nagato i w żaden sposób nie przypominał Obito. Był poważny, konkretny i nieskory do żartów. To nie zraziło Hyugi. Po burzliwych doświadczeniach z poprzednim przełożonym, przyda jej się spokój. W tym dziale szefa od swoich podopiecznych oddzielała zwyczajna ściana. Stanowisko, które przydzielono Hinacie wyglądało tak jak każde inne. Tutaj siedziała razem z resztą. Czuła się nieco dziwnie, bo przyzwyczaiła się do innych zasad. Szybko dostrzegła, że w konstrukcjach stalowych pracowało się sumiennie, a szef wzbudzał szacunek i respekt. Usłyszała też, że aby zostać na nadgodzinach musi uzgodnić to z Nagato. Do tego wszystkiego można było się przyzwyczaić. Na polecenie czerwonowłosego Karin miała pomóc Hyudze w przystosowaniu się i poznaniu reguł, co było znakomitym pomysłem. Okazało się bowiem, że prawie każdy słyszał o dwunastym mostowcu z cyckami, bo była pierwszą kobietą w dziale mostów. Podobno powstały zakłady jak długo wytrzyma i czy odejdzie sama, czy to Obito ją zwolni. Kiedy została zapytana przez nowych znajomych o szczegóły, nie wiedziała co odpowiedzieć. Z pomocą przybyła Karin. Jednym zdaniem spławiła wszystkich ciekawskich. Gdy dziewczęta zostały same, czerwonowłosa przyznała się, że jest kuzynką Nagato i od niego wie, że Obito to dobry facet, tylko życie dało mu ciężkiego kopa w dupę i dlatego teraz jest cięty na kobiety. Hyuga zastanawiała się co dokładnie ma na myśli jej nowa koleżanka, ale z dalszej rozmowy okazało się, że Nagato nic więcej jej nie powiedział. Dzięki Shisuiemu domyślała się, że wszystkiemu winna jest Rin. Nie wiedziała tylko co takiego zrobiła Obito, że on teraz nie cierpi kobiet.

Fakt, że Hinata nie pojawiła się w pracy w czwartek był dziwny, ale gdy sytuacja powtórzyła się w piątek, powstały pytania wśród mostowców. Do tej pory dziewczyna dawała znać Minoru o swojej nieobecności. Kiedy Obito wszedł do biura, w dziale zapanował spokój. Każdy z nich zauważył dziwnie zachowanie Hyugi i Uchihy w ostatnim czasie. Podejrzewali, że się pokłócili i to dlatego ich jedyna koleżanka wzięła wolne. W połowie dnia, kiedy szef przyszedł z uwagami do jednego z nich, Minoru postanowił dowiedzieć się jak wygląda sytuacja.

- Obito, wiesz czemu nie ma Hinaty w pracy?

Uchiha miał nadzieję, że nie będzie musiał nic tłumaczyć przed weekendem. Po raz kolejny nic nie układało się po jego myśli. Kiwnął jedynie głową, a cała reszta pracowników skupiła się na nim. Trybiki w jego głowie przyspieszyły, aby jak najszybciej umknąć i nie kontynuować rozmowy.

- No to może podzielisz się z nami tą informacją, bo zaczynamy się martwić?

- Hyuga już tu nie pracuje. - Wypowiedział słowa twardo, aby nie dać po sobie znać, że cokolwiek to dla niego znaczy. Postanowił nie kręcić, tylko jak szybko zakończyć temat.

- Co takiego? - To był szok dla pracowników. - Zwolniłeś ją? Dlaczego? - Pytania padały z różnych stron.

- Sama odeszła. - Odburknął im dając do zrozumienia, że nie ma ochoty o tym rozmawiać.

- Więc czemu jej nie powstrzymałeś? - Minoru był oburzony po tym czego się dowiedział. On nie planował milczeć.

- Gdybyś nie wiedział, to nikogo tu na siłę nie trzymam. - Uchiha w końcu podniósł głos. - Więc daruj sobie wszelkiego rodzaju żale. Skoro odeszła, to miała powód i to powinno ci wystarczyć.

Wszedł do swojego biura, ale tuż za nim poszedł jego asystent. Nie chciał mu tak łatwo odpuścić. Doskonale zdawał sobie sprawę z uczuć koleżanki i chciał uświadomić swojego przełożonego, nawet jeśli on nie miał ochoty tego słuchać.

- Obito, musisz wiedzieć, że Hinata...

- Nic nie muszę wiedzieć! Wiem wystarczająco dużo, aby stwierdzić, że to nie twój interes. - Uchiha przybrał bojowe nastawienie.

- Powiedziała ci czemu odchodzi? - Czerwonowłosy chłopak cały czas spoglądał z niedowierzaniem na swojego szefa.

- Tak. - Odburknął bez przekonania brunet. Powód jaki wyciągnął od Małej nie do końca jeszcze do niego docierał.

- I nic nie zrobiłeś? - Na to pytanie nie padła odpowiedź. - Więc podziel się tą informacją i powiedz jaki powód podała Hinata.

- To nie twoja sprawa.

- Właśnie, że moja. Skoro ty nie potrafiłeś tego załatwić, to ja to zrobię. - Asystent dał dobitny dowód na to, że nie planuje tak tego zostawić.

- Wczoraj była u prezesa, skoro dziś jej nie ma, to znaczy że już jej nie zobaczysz.

- Co się z tobą dzieje, Obito? Ona jest jedną z nas. Nie odeszłaby bez pożegnania, gdyby coś się nie wydarzyło.

- To nie twoja sprawa, więc bądź tak łaskaw i odwal się ode mnie. - Resztki cierpliwości Uchihy wisiały na włosku.

- Jesteś ślepy albo bardzo głupi, skoro nie dostrzegłeś, że wystarczyło jedno twoje słowo, a na pewno by została.

Obito podniósł się, złapał za marynarkę i kluczyki. Stanął na przeciwko asystenta i obdarzył go zabójczym spojrzeniem, które młodszy zaskakująco dobrze znosił.

- Nie wpieprzaj się w nie swoje sprawy.

Po tych słowach Uchiha wyszedł z biura. Miał dość oskarżeń. Nie kazał Małej się w nim zakochać. Nie robił nic, aby do tego doszło. Popierał jej decyzję, bo jak będzie daleko od niego, to zda sobie sprawę, że to bez sensu. Mimo tego, kiedy wsiadł do auta, to nie wiedzieć czemu zajechał pod jej dom. Czuł, że powinien z nią pogadać, ale nie miał pojęcia jak zacząć i co powiedzieć. Przesiedział w samochodzie dwie godziny dumając nad tym co powinien zrobić. W ostateczności zapalił silnik i odjechał do siebie. Zrezygnował, bo w głowie nie ułożył nawet jednego sensownego zdania. W mieszkaniu zrzucił eleganckie ciuchy i wciągnął na siebie dres. Nie miał teraz ochoty na spotkanie z kimkolwiek, więc wszedł na bieżnię i ustawił sobie zawrotne tempo. Myślał, że gdy skupi się na wysiłku fizycznym, to nie będzie wspominał rozmowy z Minoru. Nie zdziwiło go, że ten kretyn wiedział o uczuciach Hyugi. Złościło go, że sam tego nie zauważył. W trakcie biegu sięgnął po małą butelkę wody i napił się. Gdy chciał ją odłożyć, ręcznik z jego ramienia się zsunął. Wyciągnął w dół dłoń by go załapać, przez co głową uderzył w pulpit z ustawianiami urządzenia. Chwilowe zamroczenie wystarczyło, aby wyrzuciło go z bieżni. Leżał na plecach, z nogami podciągniętymi w rozkroku i obserwował sufit. W dłoni dalej trzymał butelkę z wodą.

- Co za zjebane urządzenie. - Wysyczał w złości, że wszyscy i wszystko jest dziś przeciwko niemu. Uniósł głowę i spojrzał na bieżnie. - Chuj ci w dupę!

Rzucił butelką w miejsce, z którym spotkała się jego głowa. Butelka upadła na pędzącą taśmę i z impetem powróciła do właściciela uderzając w jego najczulsze miejsce. Pozycja Uchihy zmieniła się momentalnie. Dłonie powędrowały do krocza, a on kulił się w akompaniamencie siarczyście rzucanych obelg pod adresem niewdzięcznego życia, urządzenia, któremu groził śmietnikiem i zdradliwej butelce wody, która najwyraźniej była po stronie bieżni.

Po weekendzie sytuacja w biurze się zmieniła. Chłopcy byli dziwnie przybici. Minoru zadzwonił w sobotę do Hinaty, ale niewiele się dowiedział. Twierdziła wyłącznie, że tak jest lepiej dla wszystkich i nie chciała słuchać o powrocie. Asystent nie drążył dalej. Nie mógł jednak darować Obito, że on nic nie zrobił.

Uchiha skupił się na pracy, odizolowując się od reszty świata. Już to kiedyś przerabiał, stąd doskonale zdawał sobie sprawę, jak zająć burzliwe myśli. Teraz jednak było nieco inaczej, bo to miejsce bezpośrednio kojarzyło mu się z rozkoszną kobietką. Kilka razy podniósł głowę, chcąc zawołać Hyugę, aby pokazać jej coś, co mogłoby ją zainteresować. Kiedy widział puste krzesło, uświadamiał sobie, że jej już tu nie ma i mało prawdopodobne, aby kiedyś wróciła. Takie chwile były namacalnym dowodem tego, jak bardzo się do niej przyzwyczaił. Czochrając sobie włosy, starał się wybić ze swojej głowy widok onieśmielonej osóbki. Coraz więcej jej dziwnych zachowań stawało się dla niego jasne. W końcu on sam zachowywał się dziwacznie, gdy podkochiwał się w Rin, a ona nie zwracała na niego uwagi. Obito podniósł się z krzesła. Musiał pohamować swoje myśli, inaczej zawędrowałyby zbyt daleko, przypominając sobie zbyt dużo. Kierowany głodem i czymś jeszcze, do czego nie chciał się przyznać przed samym sobą, powędrował wprost do cukierni. Pani za ladą rozpoznała go bez trudu. Obserwowała go z uwagą. W końcu postanowiła zapytać o dziewczynę, z którą kiedyś tu przyszedł. Od tamtej pory jej nie widziała, co było dziwne, bo wcześniej była częstym klientem. Uchiha zdawkowo odpowiedział, że nie jest w stanie odpowiedzieć na jej pytanie. Zapłacił za zakupy i sam postanowił, że również tu więcej nie przyjdzie. Spojrzał po raz ostatni tęsknym wzrokiem na wystawę cukierni. To tu były jego ulubione łakocie, których więcej nie skosztuje. Tłumaczył sobie, że tak będzie lepiej, w końcu gdyby nie ptysie, które tu jakiś czas temu kupił, nie pocałowałby Hyugi. Wmawiał sobie, że wszystko zaczęło się od tego nieszczęsnego pocałunku.

Od czasu odejścia Hinaty minął prawie miesiąc. Nastał również dzień, w którym Hyuga miała spotkać się z kolegami-mostowcami. Dzień w którym Junko i Minoru mieli połączyć się świętym węzłem małżeńskim. Był to pierwszy tydzień czerwca. Pogoda wprost idealna na taką okazję. Po niebie wędrowały nieliczne białe chmurki, zasłaniające promienie słoneczne sporadycznie, na zaledwie kilka minut. Młodzi zaprosili wielu gości, ale ostatecznie miało być wszystkich koło setki. Cała, a raczej prawie cała grupa czekała na Młodą Parę przed wejściem. Hinata rozglądała się niepewnie, lekko się stresując. Była pewna, że spotka dziś Obito. Sama świadomość przyspieszała bicie serca i powodowała niepokój. Nie spotkali się, ani nie kontaktowali odkąd wybiegła z jego biura. Widziała jego auto pod firmą, czasem zastanawiała się, czy zajść do działu mostów pod pretekstem spotkania z innymi. Bała się jednak pytań i tego jak zareagowałaby na spotkanie z Uchihą. Teraz nadszedł dzień, gdzie nie miała wyboru. Nie odwołała swojej obecności, bo między innymi chciała go zobaczyć. Zakochani ludzie czasem utrudniają swoje życie, no bo przecież o wiele łatwiej byłoby nie spotkać obiektu swoich westchnień, gdzie chce się o nim zapomnieć. Uchiha jednak się nie pojawiał, co stresowało ją jeszcze bardziej. Pomyślała, że zrezygnował, aby się z nią nie spotkać. Poczuła napływające łzy. Auto młodych zajechało przed kościół, więc wszyscy zaczęli wchodzić do środka. Sho zagarnął ją swoim ramieniem i zabrał do ławki. Przywitał się z nią każdy z mostowców, który przybył. O dziwo żaden nie spytał o powód odejścia, ani nie miał do niej pretensji. Nie sądziła, że tak lekko to pójdzie. Domyślała się wyłączę, że stoi za tym Minoru, bo koledzy zachowywali się jakby chcieli ją pocieszyć, ale choć otwierali usta, słowa grzęzły im w gardłach. Praktycznie każdy z nich przyszedł z osobą towarzyszącą. Dziewczyna Sho była bardzo sympatyczna i miła dla Hinaty. Okazała się również fanką ślubów, więc na wszystko zwracała uwagę, co wywoływało u jej chłopaka częste przewracanie oczami. Hyuga widząc jego minę tylko się uśmiechała, ale w głębi serca odrobinę im zazdrościła, bo było widać, że oboje są ze sobą szczęśliwi. Nie spotykali się zbyt długo, ale za to znali się prawie od dziecka. Sho zdradził Hinacie na ucho, że już kupił pierścionek, bo skoro jego pierwsza miłość w końcu zwróciła na niego uwagę, to teraz tego nie spieprzy. Zastrzegł również, że ma go nie wydać. Hinata nie wiedziała czemu jej to powiedział. W każdym razie było jej miło.

Rozległy się dźwięki marsza weselnego, przez co wzrok wszystkim powędrował na dwójkę najważniejszych osób. Minoru ze spokojem prowadził Junko. Za nią ciągnął się tren od sukienki. Jako ostatni szli świadkowie. Ponieważ Hinata nie pracowała od miesiąca w dziale mostów nie wiedziała, że w roli świadków ma wystąpić starsza siostra Młodej i kuzyn Młodego. Hyuga widząc swojego kolegę z pracy wystrojonego w garnitur nieco się rozczuliła. To pierwszy ślub znajomego, na jaki ją zaproszono. Była na kilku u kuzynostwa. One nie zrobiły na niej wrażenia, bo słabo znała ślubujących krewnych. Teraz miała okazję uczestniczyć w uroczystości, gdzie pierwsze skrzypce grał chłopak, którego traktowała jak przyjaciela. Nie miała odwagi nazwać się jego przyjaciółką, ale była pewna, że dla niego też jest kimś ważniejszym niż zwykłą koleżanką.

Cała uroczystość pochłonęła Hyugę tak bardzo, że straciła poczucie czasu. Rozmarzyła się wyobrażając sobie jak młodzi się poznali. Minoru kiedyś opowiedział jej tą historię. Lubiła go słuchać kiedy mówił o Junko. Jego głos się wtedy zmieniał, a uśmiech jaki gościł na jego twarzy bez wątpienia był wyłączenie dla kobiety, której dzisiejszego dnia ślubował miłość i wierność. Nie wątpiła, że on dotrzyma danego słowa.

W kościele ponownie rozbrzmiał marsz weselny. Minoru sprawnym ruchem pochwycił żonę na ręce i przeniósł po czerwonym dywanie. Na zewnątrz obsypano ich ryżem i drobnymi monetami, które młodzi musieli pozbierać. Kiedy mieli już większość nagromadzoną do koszyczka, przed szereg wystąpił Obito Uchiha. W woreczka sporych rozmiarów wyrzucił swoje monety. Rozbrzmiały śmiechy gości na widok zaskoczonych min Pary Młodej. Tylko Hinata się nie śmiała. Stała jak zahipnotyzowana, wpatrując się w sprawcę zamieszania. Przyszedł i już na początku zrobił efektowne wejście. Cały on, w pełnej krasie. Wyglądał dokładnie tak jak go zapamiętała. Właśnie taki gościł w jej snach. Wesoły Uchiha klepnął Minoru w plecy, aby zachęcić go do działania. Junko zawołała kilkoro dzieci, aby pomogły. Hyuga w żaden sposób nie byłaby w stanie stwierdzić ile to trwało. Choć jej ukochany wycofał się i zniknął gdzieś w tłumie, to ona w dalszym ciągu miała przed oczami jego uśmiechniętą twarz. Z tego stanu otrząsnęła się dopiero, gdy Sho pomachał jej dłonią przed nosem. Zapytał czy ma czym dojechać do hotelu. Ona zaprzeczyła jedynie ruchem głowy. Przyjechała do kościoła taksówką, a jej rzeczy były już w pokoju hotelowym, w którym goście mogli się kwaterować od rana. Mężczyzna objął jednym ramieniem swoją dziewczynę, a drugim Małą i poprowadził obie panie do auta. Oddał Hyudze wielką przysługę. Po szoku jakiego doświadczyła, miałaby problem z dotarciem na salę weselną w pobliżu hotelu. Ponieważ nie miała jeszcze odwagi, aby stanąć twarzą w twarz z byłym szefem, starała się nie rzucać mu w oczy. Widziała jak jego podopieczni witają się z Obito i Itachim. Obaj Uchiha prezentowali się wyśmienicie. Czarne garnitury na pierwszy rzut oka wyglądały na drogie, a ich idealne dopasowanie do sylwetki sugerowało, że wyszły spod rąk nie byle jakiego krawca. Prezesik pod marynarką miał śnieżnobiałą koszulę i czarny krawat. Obito postawił niemalże w stu procentach na czerń. Onyksową koszulę rozjaśniały białe oblamówki na wysokim kołnierzyku, przy mankietach oraz w kilku innych miejscach na torsie. Choć Hyuga często widywała go w garniturze, to dziś wyglądał inaczej niż zazwyczaj. Był po prostu idealny. W tej chwili większość kobiet spoglądała w kierunku, gdzie znajdowali się Uchiha.

- Jaki on przystojny. On aż emanuje sexem. - Do ucha Hyugi dotarły westchnienia jednej z dziewcząt nieopodal. Mała blondyneczka, na wysokich szpilkach wyglądała na nastolatkę.

- Ty się tak nie napalaj. Nie jesteś w jego guście. - Jej kuzynka również przyglądała się brunetom. Z podstępnym uśmieszkiem owinęła sobie pasmo włosów w okół palca.

- Skąd ty możesz o tym wiedzieć?

- Bo to ja jestem dla niego stworzona. - Brunetka poprawiła biust i już chciała ruszyć, kiedy Obito odwrócił się odkrywając swój prawy profil. To ostudziło zapędy obu dziewcząt. - A temu drugiemu co się stało z twarzą? - W słowach dało się wyczuć odrazę.

- Myślisz, że to zaraźliwe? - Blondynka również się skwasiła.

- Nie wiem, ale wolę nie ryzykować. - W ten oto sposób Obito zniechęcił do amorów względem Itachiego dwie pierwsze kandydatki.

Hinata nie mogła znieść dłużej tej rozmowy. Jak one mogły tak szybko i łatwo ocenić człowieka po wyglądzie? Odsunęła się i stanęła w kolejce ustawionej do Pary Młodej. Gdy przyszła jej kolej pogratulowała Junko i Minoru. Czerwonowłosy mocno ją uścisnął, a na ucho szepnął, że cieszy się z jej obecności. Dzięki niemu szeroko uśmiechnięta podeszła po kieliszek z szampanem. Postanowiła zbyt szybko nie pokazywać się Obito na oczy. Stanęła koło grupy starszych mężczyzn. Ukradkiem podglądała interesującego ją bruneta. Widziała, że od czasu do czasu się rozglądał. Tak bardzo chciałaby dowiedzieć się co kryło się w jego głowie. Musiała się jednak zadowolić domysłami. Po toaście odszukała swoje nazwisko na winietce i usiadła. Spojrzała na nadrukowane na papierze nazwisko po lewej stronie. Nic jej to nie mówiło, więc skierowała swój wzrok w drugą stronę i zamarła. W dłoń pochwyciła swoją winietkę. Przeczytała po raz kolejny swoje nazwisko i jeszcze raz. Zrobiła to z kilkadziesiąt razy, zerkając na miejsce obok. Bez trudu rozpoznała zbliżające się głosy za sobą. Pochyliła głowę w dół, chcąc się ukryć. Dwóch mężczyzn zasiadło na miejscach obok. Serce waliło jej jak szalone, a dłonie lekko dygotały. Kamuflaż działał, ale wiadomo było, że w ten sposób nie ukryje się na dłużej niż kilka minut, a może jedynie sekund.

- Zaschło mi w gardle. Podaj sok.

Niski, wesoły głos wdarł się do prawego ucha Hyugi choć polecenie nie było skierowane do niej, to jej ręka drgnęła chcąc je wykonać. Pohamowała się widząc kątem oka jak drugi z mężczyzn sięga dzbanek i nalewa do szklanki kuzyna pomarańczowy sok. Wlał również sobie i odstawił szklane naczynie. Chwilę później wychylił się przed pijącego kuzyna.

- Cześć, - mężczyzna w długiej, czarnej kitce zrobił chwilową pauzę po czym dodał resztę wypowiedzi obserwując reakcję kuzyna - Hinata.

Pijący Obito zakrztusił się. Na ratunek przybyła mu silna dłoń drugiego Uchihy. Gdy w końcu odkaszlnął, odwrócił się i spojrzał na rozkoszną istotkę, która dzisiejszego dnia wyglądała zupełnie inaczej niż ją zapamiętał. Delikatny makijaż podkreślił jej księżycowe tęczówki. Grzywka upięta do góry odkryła czoło, przez co oczy wydawały się większe. Kaskady długich włosów falami padały na odkryte ramiona. Miała na sobie błękitną sukienkę z czarnymi, cienkimi ramiączkami i pasem czerni zwężającym talie. Błękitny materiał ledwie zakrywał kolana, a jego ilość była wystarczająca, aby pięknie się kręcić w tańcu. Rączki dziewczyny zdawały się cieńsze od ostatniego razu jak się widzieli. Zapewne trochę schudła prze ostatni miesiąc. Ich kontakt wzrokowy trwał jedynie chwilę, bo zawstydzona dziewczyna spuściła głowę. Nim to zrobiła, Obito zdążył wychwycić rumiane policzki. Mała, rozkoszna osóbka nieco się zmieniała przez ostatni miesiąc, ale jej urok pozostał.

- Witaj, Itachi. - Słodki, niepewny głosik w końcu wydobył się dziewczęcych ust. - Dzień dobry, Uchiha Obito. - Nie wiedziała czy ma jeszcze prawo, aby odzywać się do niego po imieniu, dlatego wolała zastosować formalny zwrot.

Oszołomiony Obito przyglądał się z góry zawstydzonej dziewczynie. Gdzieś tam głęboko w sobie cieszył się, że mógł ją zobaczyć, choć nie miał najmniejszej ochoty komukolwiek się przyznać do tego. Tym bardziej nie spodobał mu się sposób w jaki go przywitała.

 * * * * *

No to jest świeża Skorupka, prawie że z pieca :D
Tak wiem, znowu wredne zakończenie. Pewnie kolejne nie będzie lepsze. Jedyne co sobie pomyślałam, to że nie będę wychodzić z założenia, że ma się pojawić w rozdziale dokładnie to co zaplanowałam, bo inaczej nie wstawiam. Po prostu jak w kolejnym osiągnę jakąś przyzwoitą ilość stron, to wstawię. Czyli nie wiadomo do końca ile rozdziałów się jeszcze pojawi. No myślę, że więcej niż 5 to chyba musiałoby mnie ostro ponieść. Starałam się dodać trochę więcej opisów, nie wiem czy mi wyszło. Może nikt nawet nie zauważył :D No i pracuję nad tym, aby dialogi były bardziej czytelne. Ktoś się w nich pogubił? Pewnie tak, bo dopiero zaczynam nad sobą pracować w tej kwestii.