Labirynt Luster - Rozdział 31

- Ostatnie pytanie. W lesie zabłądził człowiek, po pewnym czasie doszedł do ścieżki, ale nie wiedział w którą stronę ma iść, aby trafić do wioski. Spotkał po drodze dwóch ludzi, dowiedział się, że jeden zawsze kłamie, a drugi mówi zawsze prawdę, nie wiedział, który jest który. Powiedzieli, że pomogą mu trafić do wioski, ale może zadać tylko jedno pytanie jednej osobie. Jak brzmiało pytanie?

Więcej się już chyba nie dowiem. Skąd mam wiedzieć o co zapytać? Tylko jedno pytanie? Są dwie osoby i nie wiem na kogo trafię. Należało by zadać kilka pytań, aby zdemaskować kłamcę i dopiero wtedy zapytać prawdomównego o drogę. Nie ma pytania, które wskazałoby niezależnie dobry kierunek. Kacper mnie oszukał, tu nie ma rozwiązania.

- Nie ma takiego pytania. - Odrzekałam siląc się na pewność siebie.

- Owszem, jest. - Odpowiedział mi dziwnie spokojnie.

- Ale jeden zawsze kłamie, a drugi zawsze mówi prawdę. Nie zależnie którego zapytam o drogę, to zostaje mi loteria, bo będą dwie różne odpowiedzi. - On sobie chyba ze mnie jaja robi.

- Pytanie musi zostać ułożone tak, by oboje odpowiedzieli tak samo. - I znowu rozbrzmiał jego spokojny, męski ton, pozbawiony wesołości z którą go kojarzyłam.

- Czy to była podpowiedź? Nie bardzo do mnie trafiła.

Nic nie odpowiedział. W milczeniu analizowałam strategię dojścia do rozwiązania. Jeśli zapytam o drogę, to nic mi to nie da. Musiałabym zapytać o coś innego, co będzie się tyczyć szlaku. Tylko jak to zrobić? Jest kłamca i prawdomówny. Jaki czynnik musi zadziałać, aby wyszło tak jak chcę?

Najdłużej męczyłam się z tym zadaniem. Dobrze, że Kacper był cierpliwy. Oświecenie przyszło znienacka. Aby poznać odpowiedź, trzeba zapytać o coś, co przejdzie jednocześnie przez prawdomównego i kłamcę, by być pewnym, że to kłamstwo.

- Co odpowie mi twój kolega jeśli zapytam, w którą stronę do wioski? Tak brzmi pytanie. Gdy odpowie, wiadomo, że to kłamstwo i trzeba iść w drugą stronę.

- Dobrze. - Odetchnęłam z ulgą słysząc jego głos.

Ciężko było mi uwierzyć, że się udało. Byłam przeszczęśliwa, chociaż zajęło mi to sporo czasu.

- Mam nadzieję, że było warto. Czy zdradzisz mi jego imię? - Spokojna i zadowolona z siebie, przeszłam do konkretów. Chcę wiedzieć kto jest moim Aniołem Stróżem. Jestem przekonana, że mam do tego prawo.

- Dzień w którym zostanie przez ciebie zdemaskowany, będzie jego ostatnim dniem tutaj. Nie radzę ci drążyć tego tematu, bo możesz bardzo tego żałować. - I znowu ten rzeczowy ton. Pewnie taki jest, gdy trenuje mojego braciszka.

- Niby dlaczego? - Poruszyłam się niepewnie na łóżku. Po co te wszystkie wielkie tajemnice? Hanabi zna swoich ochroniarzy i nie ma z tego powodu żadnych problemów.

- Oto odpowiedź na którą zapracowałaś. Informacje zdobyte przez twojego Anioła Stróża uratowały cię przed przymusowym opuszczeniem Japonii.

Mój entuzjazm momentalnie prysnął niczym bańka mydlana. Co to za informacje? Co takiego dowiedział się ten wyróżniony ochroniarz, że ja mogłam zostać w Japonii?

- Jakie informacje? - Co oni wiedzieli? O zgrozo! Co tu się dzieje?

- To już kolejne pytanie, które ci dzisiaj zdecydowanie nie przysługuje.

- Co to ma znaczyć?! Chcę wiedzieć o jakich informacjach mówisz! - Nie wytrzymałam. Nie dałam rady. Uniosłam głos, żądając wyjaśnień.

Kacper milczał, a moja irytacja nabierała na sile. Zerwałam się z łóżka. Chciałam do niego podejść i zmusić go do mówienia. Nie wiem co mi się w tej mojej główce ubzdurało. Nim w ogóle zorientowałam się gdzie on jest, byłam uwięziona w jego uścisku. Stał za mną i trzymał mnie tak, że nie mogłam się poruszyć. Mimo ogólnego zesztywnienia, nie czułam bólu, a jedynie paraliż.

- Puszczaj mnie! Nie wolno ci…

- Dzisiejsza młodzież jest bardzo porywcza. Może to jakaś epidemia. - Męski szept zaatakował moje ucho do tego stopnia, że czułam ciepło jego oddechu.

- Powiedziałam puszczaj! - Chciałam się wyszarpnąć. Na samej zachciance się skończyło, bo w dalszym ciągu byłam unieruchomiona przez człowieka czuwającego nad moim bezpieczeństwem.

Lekko mnie popchnął, czego skutkiem było moje lądowanie na łóżku. Nie wiem jak to zrobił, ale nie pacnęłam twarzą, bo zdążył mnie obrócić. Leżałam na plecach w miękkiej pościeli i zastanawiałam się co tak właściwie się stało. Szybkość jego reakcji stanowiła dla mnie spore zaskoczenie. Kim on jest? Jestem dla niego jak szmaciana lalka, z którą może zrobić wszystko co zechce.

- Dlaczego to zrobiłeś? - Miałam o nim dobre zdanie, teraz nic już nie wiedziałam. Moje serce zaczynał wypełniać strach i niechęć do rozmówcy.

- Powiedź mi Hinato, co właściwie chciałaś przed chwilą zrobić.

Co chciałam? A bo ja to wiem? Działałam instynktownie. No ale do tego się nie przyznam.

- Oszukałeś mnie! - Uniosłam głos. Moja bezradność dała upust odczuwanej irytacji. - Wszystko co mi powiedziałeś o tym ochroniarzu jest mało ważne. Sama wiedziałam, że jest agentem. To, że jest najlepszy w niczym go nie wyróżnia. Określenie Anioł Stróż niczego nie tłumaczy, a informacje każdy z nich zbiera. Pewnie ten po prostu ma lepsze źródła, ale gdyby ktoś inny był na jego miejscu, to też by je zdobył, co nie czyni go najlepszym za umiejętności, a z przypadku. Powiedziałeś, że wcześniej sama odwalałam większość roboty. Wiem to dobrze. By nie zostać zdemaskowana, starałam się za wszelką cenę pokazywać skrajności między dwiema osobami, którymi jestem. Nie brałam udziału w żadnych spontanicznych wyjazdach, stałam wiecznie na uboczu i unikałam sukienek oraz zbyt eleganckich ciuchów. Nawet tego domu unikam, choć uwielbiam tu przebywać. Pomagam ci lepiej niż niejeden z twoich agentów, a ty udzielasz mi takich informacji? Nie pomagasz, a jedynie wprowadzasz większy mętlik w mojej głowie. Jesteś jak hydra. Odcięcie ci głowy, powoduje wyrośnięcie dwóch kolejnych. Jeśli to wszystko co masz mi do powiedzenia, to lepiej wyjdź z mojego pokoju.

- To tylko koniec części pierwszej. Teraz odpowiem ci szczerzej na twoje pierwsze pytanie.

To niesamowite. On nic sobie nie zrobił z mojej wypowiedzi. Spłynęły po nim moje słowa. Bezczelny typ! Cofam wszystkie miłe myśli jakie o nim miałam!

- Może ja nie chcę nic więcej wiedzieć? Powinieneś mnie zapytać. - Czas miłej pogawędki mieliśmy już za sobą.

- Jestem tu, bo sytuacja się bardzo zmieniła. Starałaś się ukryć swoją tożsamość. My wspieraliśmy cię tak jak tylko mogliśmy. Interesuje cię chemia. Znasz na pewno stwierdzenie, że łańcuch jest tak silny jak najsłabsze ogniwo. W naszym przypadku to ty jesteś najsłabszym ogniwem. - Kacper, w dalszym ciągu nic sobie nie robiąc z moich słów, przeszedł do uświadamiania mnie, że wszystko może się zawalić przeze mnie.

- Co to ma znaczyć? - Nie podobała mi się ta rozmowa, a tym bardziej ten bezczelny facet.

- Musiałem cię poznać osobiście, aby wyłapać wszystkie mankamenty. To sytuacja w której nie mogłem się opierać wyłącznie na wiedzy zdobytej przez innych. Nawet Neji nie zna cię  wystarczająco i jest jeszcze zbyt niedoświadczony. Powiedź mi, ile razy udało ci się go oszukać?

- Co to w ogóle za pytanie? Nie chcę już z tobą rozmawiać! - O zgrozo! Niech ta rozmowa się skończy.

- Tu chodzi o twoje bezpieczeństwo. Nie przekażę tej informacji nikomu. Nie pojawi się też w żadnym z raportów. To jest rozmowa tylko między nami. - Zapewnił mnie, chcąc chyba załagodzić nieprzyjemną sytuację.

- Dlaczego myślisz, że kiedykolwiek go okłamałam?

- Nie myślę, ja to wiem. On cały czas podchodzi do sytuacji zbyt emocjonalnie. Nie mówimy mu wszystkiego, bo najpierw musi w sobie odnaleźć spokój. Ty często mu się zwierzasz, ale też ukrywasz prawdę. Ile razy udało ci się go okłamać? - Zaskoczyły mnie jego słowa.

- Nie wiem. Raczej staram się odciągnąć jego uwagę od tego, czego nie chce aby wiedział. Rzadko go okłamuję, bo on raczej się domyśla gdy blefuję.

- Potrafisz skłamać tylko, gdy się do tego przygotujesz. Na szybko od razu widać, że coś kręcisz. Neji jest bystry, ale Shikamaru i Itachi są jeszcze lepsi. Dam ci wybór. Możesz zostawić to tak jak jest, albo zacząć trenować, by móc stawić czoła najlepszym bystrzakom.

- Trenować? Jak ty to sobie wyobrażasz? Czy ma to w ogóle sens, przecież ja i Itachi już więcej się nie spotkamy? Z Shikamaru nawet nie rozmawiam. Jedyną osobą jaką mogę się przejmować jest Kabuto.

- Powiedziałem ci już, że sytuacja się zmieniła. - Ponownie rozbrzmiał męski głos. - Przyciągnęłaś uwagę przez znajomość z Itachim Uchihą. Nie cofniesz tego co się stało, a może wydarzyć się jeszcze więcej. Jesteś dopiero w pierwszej klasie. Codziennie przebywasz kilka godzin w otoczeniu dwóch osób z listy. Jeden jest z pierwszej trójki, a drugi jest bratem pioniera. Myślisz, że on cię nie obserwuje? Wiesz co się teraz dzieje z Itachim? Jak zachowałabym się Hanabi na miejscu Sasuke? Uwierz mi Hinato, że plotki i drwiny innych uczniów nie są tu najgorsze. Nie wystarczy przeczekać burzę, jeśli tworzy spustoszenia. - Ton miał zdecydowany i groźny. Widać, że podchodził do tego poważnie.

- Co chcesz w tej sytuacji zrobić? - Co to za koleś? Przez niego zaczęłam się bać.

- Za wszelką cenę unikaj Shikamaru. Zbyt mało o nim wiem, aby móc podjąć dobre decyzje w jego przypadku.

- Przejmujesz się nim najbardziej? - Shikamaru przeraża mojego szefa ochrony? Do niedawna nie sądziłabym, że taki leniuch i obikok w ogólne może łapać cokolwiek.

- Na chwilę obecną stanowi dla ciebie największe zagrożenie. Ciężko mi też przewidzieć ruchy Sasuke. Wszystko zależy od tego co powie mu brat. Ta dwójka jest ze sobą bardzo zżyta, więc wątpię aby zostawił to tak po prostu.

Sytuacja zaczęła mnie przerastać. To co się teraz dzieje… Jestem jak postać z filmu. Prawdopodobnie to horror. Może nawet ktoś zginie. Proponuję do zabicia Tsukino. We wszystkich Strasznych Filmach, zawsze ginie jakąś cycata blondyna. Jak dla mnie, taki los może przydarzyć się tej babie. Marzenia. Jak nie, to może chociaż kosmici przybędą i zamienią ją w ropuchę.

- Jaka jest twoja decyzja? - Z durnych rozmyślań wyrwał mnie Kacper.

- Do tej pory radziłam sobie bez ciebie, poradzę sobie i teraz. - Nie chcę więcej go widywać. On gra nieczysto. Sam wie dużo, a mi zdradza jakieś marne ochłapy.

- Nie zmuszę cię. Moja propozycja jest aktualna tak długo, jak wprowadzenie jej w życie będzie miało sens.

- Kiedy według ciebie nie będzie już sensu? - Zapytałam z ironią. Dla mnie już teraz go nie ma. On chce mnie nauczyć kłamać. Jakim człowiekiem się stanę, gdy przejdę przez jego szkolenie? Już teraz ciężko mi spojrzeć w lustro, co będę czuła później? Nie chcę gardzić samą sobą.

- Sama odpowiedź sobie na to pytanie. Po tym czego dziś się dowiedziałem, jestem pewny, że poznasz odpowiedź. Musisz tylko ochłonąć i przestać widzieć we mnie wroga.

Zapanowała cisza. Sytuacja zrobiła się niezręczna. Przerwałam przytłaczający spokój.

- Przestań mówić do mnie zagadkami. Odpowiadanie ci na nie jest bezcelowe. Podpuszczasz mnie, a niewiele dajesz w zamian. Może chociaż wyjaśnisz mi po co były te pytania?

- Dobrze. - I znowu ten rzeczowy ton głosu. Czy od teraz będę się irytować za każdym razem, kiedy go usłyszę? - Każde miało na celu sprawdzić coś innego. Nie tylko ty masz pytania, na które chcesz poznać odpowiedzi. Ja również chciałem poznać odpowiedzi na swoje.

- Poznałeś? - Więc się nie myliłam. On od początku bawił się ze mną w kotka i myszkę. - Pewnie twoje słowa podczas naszej rozmowy były kłamstwem.

- Nie okłamałem cię ani razu. Jeśli nie chciałem abyś o czymś wiedziała, to po prostu ci tego nie mówiłem.

- Dlaczego teraz miałabym ci wierzyć?

- To jak potraktujesz naszą rozmowę, zależy od ciebie. By nieco zmniejszyć twoje rozczarowanie, uświadomię ci pewne fakty. Do tej pory przywykłaś, że pstrykniesz palcami i wiesz wszystko, bo inni zdobędą informacje za ciebie. W życiu jest inaczej. Czasem ryzykujemy bardzo dużo, a mało co dostajemy w zamian. Musisz zrozumieć, że to jaki podejmiesz krok zależy od ciebie. Nie każda twoja decyzja jest dobra, ani optymalna. Uważasz, że mało ci powiedziałem? Są osoby, które na podstawie tych informacji byłyby w stanie wskazać poszukiwaną osobę. Ty po prostu nie potrafisz wykorzystać wiedzy jaką posiadasz i swoich zdolności.

- Zdolności? O czym ty mówisz? - Ja śnię! Nie ma innego wyjścia, bo ta rozmowa zaczyna być bardziej dziwaczna niż kiedykolwiek bym przypuszczała.

Minęło dużo czasu od kiedy on tu był. Przyzwyczaiłam się do ciemności wystarczająco. Dostrzegłam czarną plamę. Nie wiele mogłabym powiedzieć o tym co działo się przede mną, ale widziałam że się zbliżył. Poczułam jego dłoń na podbródku. Uniósł go delikatnie. Paraliżował mnie strach. Bałam się go, jakby był zjawą, która po mnie przyszła.

- Twoje oczy. - Wypowiedział delikatnie. Nie byłam w stanie się poruszyć. Przyglądałam się tylko jemu, chcąc dostrzec coś, co mogłoby mi o nim więcej powiedzieć. - Nie mogę się doczekać dnia, w którym cię poznam i spojrzę ci prosto w oczy. Ci którzy się z tobą spotkali, twierdzą, że jest w nich coś, co z pewnością może doprowadzić każdego do zguby.

Po chwili odszedł w miejsce z którego przyszedł. Ponownie panowała cisza. Byłam w tak wielkim szoku, że jak to się mówi: „zabrakło mi języka w gębie”.

- Na dniach dostaniesz kolejną zagadkę do rozwiązania. - Kacper powrócił do tonu typującego surowego szefa. - To czy się jej podejmiesz czy nie, zależy od ciebie. Będzie trudniejsza. Warunki są takie, że musisz sama ją rozwiązać. Nie możesz poprosić o pomoc żadnego z bystrzaków, bo wpakujesz się w większe kłopoty. Neji też ci nie pomoże. Radzę ci nie oszukiwać.

- Nie jestem zainteresowana. Pewnie dostałabym za nią kolejne ochłapy. Wolę skupić się na nauce. Mam bardzo dużo zaległości.

- Jak wspomniałem, to czy się jej podejmiesz zależy od ciebie. Stawka rozwiązania zostanie wielką niewiadomą. Może okazać się cenna, bądź bezwartościowa. Takie jest życie, Hinato. Gdy kupujesz los na loterii, liczysz na wygraną, ale czasem musisz zadowolić się nagrodą pocieszenia. Może w końcu dowiesz się czegoś, co cię usatysfakcjonuje. Cierpliwość, upór i wytrwałości prowadzą na szczyty. Porywczość i słaba wola walki są domeną przegranych.

- Już podjęłam decyzję. - Chciałam, aby wyszedł. Nie podobała mi się ta rozmowa. Rozczarował mnie ten człowiek.

- W takim razie nic tu po mnie. Została ostatnia sprawa. Mam coś dla ciebie. Możesz to potraktować jako prezent, bądź element mojej pracy. Jest mi to obojętne. Warunek jest jeden. Nie możesz zawartości koperty wynieść z tego domu. Wierzę, że nie przyznasz się przed Sakurą do jej posiadania. - W dłonie włożył mi kopertę. Byłam tego pewna po kształcie.

- Dlaczego jej zawartość jest taka ważna i tyczy się Sakury?

- Gdy ją otworzysz, sama to zrozumiesz. Radziłbym na przyszłość unikać takich sytuacji. Nie zniszczyłem wszystkiego, kilka elementów pozostało. Mam nadzieję, że nie będę tego nigdy żałował. Niech to będzie dla ciebie przestroga na przyszłość.

Czarna plama całkowicie zlała się z otoczeniem. Poczułam się jakoś dziwnie. Nie tak powinna zakończyć się nasza rozmowa. Do tej pory wyobrażałam sobie zupełnie inaczej nasze spotkanie.

- Poczekaj! - Prawie, że wykrzyknęłam. Nie odpowiedział. Poruszał się bezszelestnie, więc nawet nie wiedziałam, czy dalej był w moim pokoju. Może już wyszedł. - Jesteś jeszcze?

- Coś ode mnie chciałaś? - Odezwał się, a mi serce zaczęło szybciej bić.

Jednak był, nie zdążył wyjść. Odczuwałam żal, że tak potoczyła się nasza wspólna pierwsza rozmowa. Przepraszać go nie miałam zamiaru. Nie był dla mnie wystarczająco miły. Musiałam na szybko wymyślić jakiś powód, dla którego go zatrzymałam. Postanowiłam skłamać łudząc się, że uwierzy.

- Pewnie wiesz jaką karę dostał Neji i Itachi. Czy to aby bezpieczne, bo spędzili cały dzień razem? - Serce waliło mi jak szalone. Czy wie, że nie to było powodem dla którego go zatrzymałam? - Co jeśli któryś z nich zrobi coś głupiego? Jeśli Itachi będzie dalej wierzył w swoją wersje wydarzeń, to może pójść coś nie tak. Gdy ponownie się pobiją, to tym razem ich zawieszą.

- Na twoim miejscu w ogóle bym się tym nie przejmował. - Jego wypowiedź mnie nie uspokoiła.

- Nie potrafię się nie przejmować. Ten dzień może się bardzo źle skończyć.

- Mogę ci zaufać? - Kacper zadał pytanie, a mnie nieco wmurowało.

On wątpi we mnie w takiej sprawie?

- Spróbuj, a się przekonasz. - Gdyby zapalił światło, dostrzegłby uśmiech triumfu. Miałam okazję odgryźć się za jego zachowanie.

- W takim radzie, dobranoc. - Rzek zdawkowo, momentalnie podcinając mi skrzydła.

- Ej!!! To nie sprawiedliwe! Sam cały czas tak do mnie mówiłeś, a teraz okazuje się, że tobie to nic nie można powiedzieć. - Rozzłościł mnie, a ja zareagowałam zbyt emocjonalnie. Jak widać nie tylko Neji ma z tym problem.

- Tego pytania mi nie zadałaś. Dobrze wiem, że było zbędne, bo przez całą rozmowę, ani razu nie zaufałaś mi w stu procentach. - Niby skąd on to wie? Zaczyna mnie to już drażnić. Może ma super moce i czyta w myślach?

- Na zaufanie trzeba sobie zapracować. Słyszałeś kiedyś o tym?

- Owszem. To samo tyczy się w drugą stronę. Gdybym miał opierać się na podstawie tego co o tobie wiem, to nic bym ci nie powiedział. Dlatego zapytałem, czy w tej sprawie mogę ci zaufać.

- Możesz. - Złapał mnie w swoją pułapkę. Jest dobry! Niech go szlag! Czuję, że lepiej mieć go po swojej stronie, niż być jego przeciwnikiem.

- Oboje są bezpieczni. Nad ich opiekuna w ten dzień zgłosił się Kakashi. Nie wiem czy wiesz, ale to trener Akatsuki. Aktualnie trwają eliminacje do mistrzostw. Jest mu potrzebny kapitan zespołu, a zarazem jeden z najlepszych graczy. Nawet jeśli się ponownie pobiją, to on rozstrzygnie to sam. Myślę, że ten dzień oboje będą długo wspominać.

- Trener Akatsuki? - Tego się nie spodziewałam. - Kacper, a co z Nejim? Kakashi będzie dbał o swojego zawodnika, więc to pewnie… Proszę cię! Zrób coś, by mój brat nie ucierpiał.

- Nie masz się czego bać. Mogę jedynie przypuszczać co dla nich zaplanował, ale szczerzę wątpię, aby któregokolwiek potraktował ulgowo. Uchiha już raz mu podpadł, gdy zaatakował kolegę z drużyny. Wtedy sam zawiesił go na dwa mecze, rozwiązując konflikt bez mieszania kogokolwiek z poza drużyny. Teraz podejrzewam, że będzie chciał mu wybić z głowy takie akcje. Oboje się jutro zdziwią. Tylko nie mów Nejiemu, że wiesz.

- Nie  powiem. Odpowiesz mi jeszcze na jedno pytanie?

- Jakie?

- Czy ich kara, to jest to, co miało odciągnąć uwagę innych od plotek?

- Niebawem się tego dowiesz. - Poczułam rozbawienie w jego głosie.

Zastanawiałam się nad tym co mi powiedział. Nie wiem ile czasu minęło, może z dziesięć sekund, gdy w pokoju zapaliła się lampka, którą chciałam włączyć jak przyszedł Neji. Po moim gościu w pokoju nie było śladu. Poruszał się jak duch, ale żeby potrafił wyjść jak duch, to bardzo zadziwiające. Byłam sama. Jedynym dowodem jego obecności była koperta w mojej dłoni...

 * * * * *

Wredne zakończenia - ciąg dalszy.

Jeszcze nie wiem czy uda mi się zrealizować plan i wstawić za tydzień drugi rozdział Poświęcenia. Waham się też nad opcją co zrobić, kiedy zapas Labiryntu się skończy. Najlepsza odpowiedź brzmi: Pisać dalej :)) Szczerze mam na to ochotę, ale ten głupi brak czasu i świadomość historii czekających na zakończenie wisi nade mną i wywiera presje.

Nie będę Was zanudzać ;) W końcu jakoś to będzie, prawda?

Życzę Wam wszystkim mile spędzonego czasu w weekend majowy. ;)))