Poświęcenie - Rozdział 2

Służki w dość dziwny sposób spoglądały na Hinatę. Ich zachowanie z dnia na dzień stawało się jeszcze bardziej nietypowe. Dość często pytały o jej samopoczucie, czy nie ma jakiś zachcianek, nie radziły też się zbytnio przemęczać. Kiedy hrabina dostała okres, jedna z nich kazała jej się nie martwić, bo nie zawsze od razu się udaje. Jako, że sytuacja dla młodej mężatki była czymś nowym i abstrakcyjnym, to Asasin ją oświecił.

- Każdy zakładał, że zajdziesz w ciążę. Nikt nie wie, że hrabia nie stanął na wysokości zadania jak należy i wysłużył się patykiem.

- Dlaczego odnoszę wrażenie, że się nabijasz? - Lekko zgromiła go wzrokiem.

- Bo im dłużej o tym myślę, to tym bardziej mnie to bawi.

- Możliwe, że też bym się pośmiała, gdyby to nie dotyczyło mojej osoby. - To nie byłoby prawdą, bo Hinata nigdy ne śmiała się z cudzego nieszczęścia.

- Przynajmniej wiesz, że nie urodzisz małych mieczy.

Uderzyła go w ramię i sama zaczęła się uśmiechać.

- Ciekawe do kogo byłyby podobne. - Hrabianka wypowiedziała słowa z delikatnym uśmiechem na twarzy. Opiekun wiedział jak przykre wspomnienie obrócić w żartobliwe. Chcąc, nie chcąc sama podłapała temat, który on podrzucił.

- Och, bez dwóch zdań do tatusia. W przeciwnym razie mogłyby być szykanowane przez inne ze sztyleciątek. - Jawna drwina ze strony podstarzałego mężczyzny rozbrzmiała w komnacie niosąc się po kątach.

- Co ja bym bez ciebie zrobiła? Dobrze, że Gaara nie wyraził sprzeciwu i pozwolił ci dalej strzec naszego bezpieczeństwa.

- Ja też się cieszę. Bez was pewnie znowu bym się nudził i rzucał w pijaków sztyletami dla rozrywki.

- Obyś żył jak najdłużej, bo kiedy cię zabraknie, nie wiem co pocznę.

Wtuliła się w niego mocno, a on pogłaskał ją po włosach. Oto kobieta, która będąc jeszcze małą smarkulą obudziła w nim uczucia, których wcześniej nie znał. Rodzicielstwo, to ciężki kawałek chleba nawet dla tych, którzy nie przyczynili się do zapłodnienia. Hanabi niczym drzemiący wulkan, który tylko czeka żeby wybuchnąć i poparzyć, oraz Hinata, ostoja rozwagi, mogąca uspokoić wzburzone morze i ugasić największy z pożarów. Niepojętym jest fakt jak mogą być siostrami. Słusznie nazwały się Ogień i Woda. Jedna i druga zupełnie różne, ale potrzebne by żyć. Nie skłamałby twierdząc, że żyje teraz wyłącznie dla nich.

Minęły dwa miesiące, a pan ojciec dziewczynek powrócił ze swojej podróży. Z tej okazji miał się odbyć uroczysty obiad. Hinata denerwowała się, bo miała dziś usiąść koło męża. Od czasu nocy poślubnej widywała go jedynie sporadycznie i nigdy nie stała bliżej niż dziesięć metrów. Nie przychodził do niej nocą, jak to zakładały służki. Nawet Asasin nie był w stanie tego rozgryźć. Teraz małżeństwo było zmuszone do przebywana koło siebie przez co najmniej godzinę.

- Siadaj i się uspokój. - Asasin wydał polecenie swojej pani, nie mogąc znieść jej ciągłego chodzenia w kółko.

- Nie mogę. Jestem tak jakoś dziwnie zdenerwowana. Serce mi łomocze i boję się, że zaraz zabraknie mi powietrza. - Ujęła się w okolicach mostka, jakby chciała uspokoić łomotanie pod skórą.

- Czego się boisz? - Asasin spytał spokojnie, ale nie pogłębić stanu dziewczyny.

- Mam złe przeczucia. Ja, Gaara, Hanabi i nasz ojciec. Sama nie wiem kogo boję się bardziej.

- Hinata. - Wypowiedział jej imię łagodnie. - To tylko obiad. Zjecie, mężczyźni porozmawiają, ktoś zabrzdąka na strunach, aby lepiej się jadło. Zanim się obejrzysz ty i twoja siostra zostaniecie same, bo o niektórych sprawach nie rozmawia się przy kobietach.

- Skąd możesz to wiedzieć? - Spojrzała z przerażeniem. Wyraźnie liczyła na słowa mogące ją uspokoić.

- Mało to mam lat? Bywałem na dworach i muszę przyznać, że wszędzie wygląda to tak samo. Skorzystasz na tym, że masz cycki. - Zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc jego słów. - Podobno ta piękna przyrośl świadczy o głupocie posiadacza. Druga strona medalu mówi, że im większe i fajniejsze, tym mniej rozumu się wymaga od takiej kobiety.

W jego stronę poleciała jedna z ozdobnych poduszek. Bez trudu się obronił.

- Czyli masz mnie za głupią? - Hrabianka zapytała z niezadowoleniem.

- Ja cię znam, ale oni mogą tak myśleć. Nie twierdzę jedynie, że to złe. Łatwiej steruje się osobą mało inteligentną, niż bystrą i myślącą. Nich więc żyją w błędzie, że mają nad tobą pełną kontrolę.

- Co sugerujesz?

- Nie bój się ich. Obserwuj, słuchaj, ale staraj się by nie dostrzegli tego co robisz. Skoro twój mąż jest dziwakiem, to dobrze byłoby poznać go lepiej, aby wiedzieć czego jeszcze można się spodziewać. - Ten zawiły plan wpadł mu do głowy przez przypadek. Dzięki temu, Hinata zyska misję i przestanie się bać.

- Masz rację. Muszę się więcej o nim dowiedzieć. - Wygładziła piękna zieloną suknię, którą założyła na obiad. Podeszła do toaletki, poprawiła odrobinę włosy i psiknęła się perfumami. - Nie okażę strachu. Jestem hrabina Hinata Hyuga i udowodnię wszystkim, że jestem kimś więcej niż tylko damą do towarzystwa. - Spojrzała na opiekuna, delikatnie się uśmiechnęła i dopowiedziała zdanie, które samo prosiło się o wypowiedzenie. - A moje cycki nie świadczą o mojej głupocie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Służący wszedł poinformować, aby hrabina udała się do sali bankietowej. Potwierdziła i wyprosiła chłopca. Nim wyszła, podbiegła do Asasina.

- Trzymaj za mnie kciuki. - Dłońmi złapała za ręce opiekuna.

- Możesz na mnie liczyć.

Patrzył jak odchodzi, a serce bolało go, bo nie mógł za nią pójść. Tęsknił za czasami spędzonymi w klasztorze. Tam bronił ją przed wszelakim złem, tu mógł tylko doradzać i nic więcej, a ręka aż go świerzbiła, aby złoić skórę młodego hrabiego.

Obiad zaczął się w milczeniu. Gaara chodź siedział obok żony, to zdawał się ją lekceważyć. Hiashi przyglądał się parze uważnie, aż w końcu się odezwał.

- Jesteś w ciąży?

Hinacie wypadł nóż z dłoni. Wiedziała, że pytanie zostało skierowane do niej.

- Nie, ojcze.

- Widocznie za mało się staracie. Twoja matka zaciążyła po pierwszej nocy.

- Przepraszam jeśli cię rozczarowałam. - Odpowiedziała nie podnosząc wzroku.

- Nie przepraszaj, tylko daj mi wnuka. Zanim umrę, chcę mieć pewność, że Gaara dotrzyma danego mi słowa.

- Nie musisz się tego obawiać. - Rozbrzmiał chłodny głos młodego hrabiego. - Każde dziecko jakie urodzi twoja córka, będzie nosić nazwisko Hyuga. Sam tego dopilnuję.

- Najpierw dopilnuj, aby było w ogóle jakieś dziecko, a później się przekonamy ile znaczy twoje słowo. - Dla Hiashiego liczyły się fakty, a nie obietnice rzucane w przestrzeń.

Dalsza część minęła tak jak to przewidział Asasin. Hiashi i Gaara dyskutowali o sprawach, do których kobiety nie miały prawa się wtrącać. Hinata obserwowała linie zwojów na drewnianym blacie. Zastanawiała się, jak wielkie było drzewo z którego wykonano mebel, czy wystarczyło jedno, czy też było ich znacznie więcej. Starała się wyglądać na znudzoną i niezainteresowaną. W rzeczywistości słuchała uważnie. Choć wydawało się, że zapomniano o jej istnieniu, to złe przeczucia jej nie opuszczały. Kiedy rozmowa dobiegła końca, a pomieszczenie wypełnił hałas odsuwanych krzeseł, delikatnie podskoczyła. Podniosła się, ale nie dała nawet jednego kroku. Powstrzymała ją chłodna dłoń ściskająca jej ramię. Nie wiedziała czego może się spodziewać ze strony męża, ale nic dobrego się nie zapowiadało.

Wyprowadził ją z sali, pociągając w głąb korytarza, gdzie było względnie pusto.

- Przyjdź jutro z rana do mnie, do gabinetu. - Chciał powiedzieć coś innego, ale widząc jej strach w oczach, postanowił przełożyć to na następny dzień. W gabinecie, gdzie nie będzie świadków, rozmowa będzie o wiele łatwiejsza.

Spojrzała niepewnie w oczy mężczyzny wypowiadającego do niej słowa. Nie tylko wizerunek, ale również głos był jej obcy, choć byli małżeństwem od jakiegoś czasu. Jego spojrzenie zdawało się niebezpieczne. Rozgryzienie tego człowieka nie mogło być łatwe, a może nawet niemożliwe.

- Przyjdę. - Odparła niepewnie.

Nic nie mówiąc po prostu odszedł. Nie ukłonił się, ani nawet nie burknął nic do niej. Poczuła jedynie powiew chłodu, kiedy koło niej przechodził. Oparła się o ścianę. Nie potrafiła pojąć skąd się wziął strach jaki się w niej wzbudził. Przed osunięciem uratował ją Asasin. Pojawił się w ostatniej chwili pociągając ją za ramię w górę.

- Oddychaj. - Wydał polecenie spokojnie. Spojrzała na niego nie rozumiejąc. - No dalej, głębokie wdechy.

Dopiero ostatnie słowa dały jej do zrozumienia, że zacisnęła usta i wstrzymała powietrze. Wzięła kilka głębszych wdechów. Kiedy ponownie spojrzała na opiekuna, on uśmiechał się jakby nic się nie stało.

- Jak misja? - Zapytał Asasin z lekkim zaciekawieniem.

- Kazał mi przyjść do niego jutro z rana. - Słaby głos dziewczyny, zdawał się ledwo słyszalny.

- Mówił po co?

- Nie.

- Dobrze się razem bawicie? - Kpiącym tonem odezwała się młodsza hrabianka Hyuga. Stała koło nich z rękoma splecionymi na piersiach. - A może powinnam sobie pójść, bo teraz wyłącznie wam zawadzam?

- Hanabi, nie mów tak. - Hinata spojrzała na siostrę zaskoczona jej słowami.

- To niby jak mam mówić? - Hanabi uniosła głos, nie mogąc powstrzymać złości, która zbierała się w niej od dłuższego czasu. - Ignorujesz mnie odkąd wyszłaś za mąż! Oboje się spotykacie, ale ja jestem niemile widziana. Czemu nagle stałam się przeszkodą?

- To nieprawda. - Hinata zaprzeczyła, ale nim zdążyła cokolwiek wyjaśnić siostra kontynuowała swoje oskarżenia.

- Nie? Podczas obiadu nie odezwałaś się do mnie nawet słowem! Nawet na mnie nie spojrzałaś. Gdy zapytałam cię o męża, to nie chciałaś nic powiedzieć. Cały czas spotykacie się razem, - dłonią wskazała na siostrę i Asasina - a ja równie dobrze mogłabym nie istnieć! Byłoby wam to pewnie na rękę.

- Nie mów bzdur! - Mężczyzna zaprzeczył i surowo spojrzał na młodszą Hyugę.

- Bo co? Przełożysz mnie przez kolano i zbijesz? - Choć była twarda, to teraz poczuła jak zbiera jej się na płacz. - Wolałabym taką perspektywę od tego co jest teraz. Przynajmniej poświęciłbyś mi odrobinę swojego zainteresowania.

- Hanabi? - Wypowiedział spokojniej widząc, że gniewem nic nie zdziała.

Staruszek chciał do niej podejść. Wyciągnął dłoń, ale ona odskoczyła zwinnie, odwróciła się i pobiegła. Wiedział, że była bardzo szybka, więc gonienie jej było bez sensu.

- Co się z nią dzieje? - Zapytał w przestrzeń. Nie mógł zrozumieć zachowania młodszej podopiecznej.

- Ma rację. Ostatnio trochę się od niej odsunęliśmy. Porozmawiam z nią. - Hinata spojrzała ze smutkiem w stronę, gdzie odbiegła jej siostra.

- To nie powód, aby zachowywać się w ten sposób. Ja z nią porozmawiam, a ty idź do siebie i odpocznij. - Spojrzała na niego zaskoczona. - Nie próbuj przede mną udawać. Widzę jak ten obiad na ciebie podziałał. W dodatku dalej jesteś blada. Połóż się i prześpij, jeśli dasz radę.

- Dobrze. Zostawiam ją w twoich rękach. - Skłonił się i zaczął odchodzić. - Asasinie! - Mężczyzna odwrócił się w stronę hrabiny. - Bądź dla niej miły, proszę.

- Postaram się.

Młodsza Hyuga zamknęła się w swojej komnacie i pomimo wielu próśb Asasina, nie otworzyła drzwi nikomu. Pozostawało jedynie wyważyć drewnianą przeszkodę. To rozwiązanie odpadało, bo zrobiłoby zbyt wiele zamieszania i stosunkowo trudno byłoby się wytłumaczyć sensownie ze swoich poczynań. Dlatego też mężczyzna postanowił odłożyć to na następny dzień.

Rankiem Hinata wstała lekko zestresowana. Jako że czekała ją wizyta u hrabiego, postanowiła się przygotować. Kaszmirową suknię wybrała sobie poprzedniego wieczoru. Spore ilości materiału pięknie układały się od pasa w dół. Dekolt nie odkrywał zbyt wiele, a talię podkreślał elegancki, hartowany gorset. Służąca pomogła jej zasznurować wiązanie z tyłu oraz upiąć włosy. W dalszym ciągu nie przywykła do tak dostojnych szat, ale jako pani domu musiała dobrze się prezentować w każdym momencie. Delikatnie zatuszowała podkrążone oczy. Na koniec psiknęła się perfumami i wyszła z pokoju. Do Gaary udała się jeszcze przed śniadaniem. Zapukała delikatnie w drzwi. Nie weszła od razu, a dopiero, kiedy męski, szorstki głos kazał jej to uczynić. Stanęła przy drzwiach i czekała. Zaskoczył ją wygląd pomieszczenia. Spodziewała się zastać męża pogrążonego w mroku. Tymczasem gabinet był schludnie urządzony, z wielkim oknem, całkowicie odsłoniętym. Promienie niedawno przebudzonego słońca swobodnie wpadały do środka dodatkowo ocieplając to miejsce. Nastolatka rzuciła okiem na obraz w grubej ramie wiszący na przeciw okna, po prawej stronie od wejścia. Przedstawiał walkę anioła z diabłem. Pierwszy raz widziała taki malunek. Do tej pory gabinety kojarzyły się jej z autoportretami zawieszonymi na ścianach, aby podkreślały fakt, do kogo należą. W pobliżu okna dostrzegła cztery wazy różnej wielkości. Każdą z nich zdobił inny znak symbolizujący każdy z żywiołów. Były tu również dwa regały wypełnione po brzegi księgami. Wzrok dziewczyny ponownie wrócił na przeciwko, gdzie znajdował się cel jej przyjścia. Ku jej zaskoczeniu mężczyzna był tu sam.

- Usiądź. - Hrabia wydał polecenie, wskazując jednocześnie ręką miejsce przed sobą. Choć był jedynie kilka lat straszy od niej, to ze swoją srogą miną zdawało się że różnica wiekowa jest znacznie większa.

Hinata posłusznie wykonała życzenie męża. Zasiadła na przeciw dużego, drewnianego biurka. Najwyraźniej przerwała mężowi podczas czytania. Godaime zamknął jedną z grubych, starych ksiąg i nieco od siebie odsunął, skupiając się na przybyłej osobie.

- Pamiętasz dokładnie kiedy ostatnio krwawiłaś? - Zapytał wprost na temat bardzo ją krępujący. Pochyliła się ukrywając twarz za grzywką i jednocześnie zaprzeczyła ruchem głowy. - A orientacyjnie kiedy to było? - Nie podobało mu się, że nie odpowiada od razu. - Odpowiedź! - Warknął głośniej, co spowodowało, że hrabianka podskoczyła.

- Jakieś dwa tygodnie temu.

- Dobrze. W takim razie przyjdź do mnie pierwszego dnia, gdy ponownie zaczniesz krwawić. - Dla niego to był koniec rozmowy, ale ona cały czas siedziała na masywnym, drewnianym krześle przed nim. - Możesz już odejść.

- Dziękuję. - Wstała i spokojnym krokiem opuściła gabinet męża.

Za drzwiami odetchnęła z ulgą, choć niepokój jeszcze nie ustąpił. Nie miała kompletnie pojęcia, dlaczego jej miesiączkowanie nagle go zainteresowało. Niepewnym krokiem udała się do jadalni. Prawie nic nie zjadła. Napiła się wyłącznie kompotu. Zdziwiło ją, że nikt się więcej nie pojawił, ani Hanabi, ani Asasin. Gdy spytała, czy jest ostatnia, udzielono jej odpowiedzi, że wyłącznie jej ojciec już był.

Hrabianka po śniadaniu udała się do ogrodu. Ponownie zdziwiła ją nieobecność Hanabi i Asasina. Wiele by teraz dała, aby móc zamienić choć słowo z opiekunem. Tylko on mógł uspokoić myśli i przegonić niepokój z młodego, dziewczęcego serca.

Hanabi postanowiła wypiąć się na cały świat, niczym mała, obrażona dziewczynka pragnąca uwagi bliskich. Zamknęła się więc w pokoju i wpuszczała wyłącznie służkę z posiłkami. Siedzenie w jednym miejscu bardzo ją nudziło. Na początku jedynie chodziła po pokoju, później zaczęła skakać po meblach. Najbardziej spodobało jej się balansowanie ciałem na masywnym szczycie łóżka. Miała doskonałe wyćwiczoną równowagę, dlatego szło jej nader łatwo, przez co i to w końcu zaczęło ją nudzić. Przeszukała wszystkie szafki robiąc przy tym spory bałagan. Wszystko po to, aby znaleźć coś na zabicie wlekącego się czasu. Teoretycznie mogłaby posprzątać. To zdecydowanie zajęłoby jej dłuższą chwilę. Podniosła jedną z sukienek, zmarszczyła brwi i puściła odzież ze zrezygnowanym westchnięciem.

- Aż tak mi się nie nudzi. - Wypowiedziała pod nosem i zaczęła dalej rozglądać się za godnym zajęciem.

Przez myśl przeszło jej, że na drugi raz musi zadbać o to, by w jej pokoju pojawiły się sztylety. Mogłaby wtedy porzucać sobie nimi w dużą, drewnianą szafę. Z ratunkiem nadeszło słabe pukanie do drzwi.

- Panienko, przyniosłam posiłek. - Rozbrzmiał słaby, ledwo słyszalny głos służki.

Hrabianka pomyślała sobie, że to zaspokoi jej nudę na jakiś czas. Ponieważ zawsze dostawała za dużo jedzenia, to tym razem mogłaby obrać jakiś cel za oknem i spróbować w niego trafić. Skocznym krokiem podeszła do wyjścia. Przekręciła zamek i delikatnie uchyliła drzwi, aby sprawdzić czy służąca jest sama. Mina młodej dziewczyny sugerowała, że coś jest nie tak, ale nim Hanabi domyśliła się co takiego się dzieje, było już za późno. Asasin pchnął drzwi i szybkim ruchem znalazł się w środku. Uwięził ramię młodej hrabianki w silnym uścisku. Kazał służącej postawić tacę na stoliczku i wyjść. Hyuga odpowiedziała pogardliwym spojrzeniem na przepraszający wyraz twarzy kobiety przynoszącej posiłek. Gdy opiekun został sam z podopieczną zamknął drzwi na klucz, a mały, metalowy element włożył do kieszeni płaszcza. Dopiero wtedy puścił hrabiankę. Dziewczyna odskoczyła od niego. Poszła w stronę łóżka, na które weszła i zawinęła się w kulkę, tuląc do siebie poduszkę. Asasin usiadł koło niej. Nie wiedząc od czego zacząć, postanowił pogładzić ją po ramieniu. Gdy była młodsza i bała się burzy, przychodziła do niego. Twierdziła wtedy, że tylko on może ją ochronić, bo jest silny i niczego się nie boli. Aby zasnęła, dłonią głaskał ramię dziewczynki. Tym samym rodzajem dotyku obdarzał ją teraz. Hanabi nie uciekła czując dotyk starszego mężczyzny. Nie sądziła, że jeszcze kiedyś go doświadczy. Leżała w milczeniu, rozkoszując się miłymi wspomnieniami. W tej chwili Asasin był jej, tylko jej, a cały świat wokół się nie liczył.

- Wciąż lubisz, gdy ktoś cię głaszcze po ramieniu. - Rozbrzmiał przyjemny, wesoły, męski głos.

- Nie ktoś, tylko ty. - Odburknęła hrabianka. - Gdyby zrobił to ktoś inny odcięłabym mu palce.

- Kiedy tłumaczyłem ci byś stroniła od obcych, to nie miałem na myśli, że masz pozbawiać ludzi kończyn, gdy cię dotkną.

- Nie musiałeś. Sama zadecydowałam, że tak będę karać nierozważnych głupców. - Tak postanowiła już dość dawno temu i nie miała zamiaru zmieniać zdania.

- Hanabi... - Asasin urwał, zastanawiając się nad doborem słów. Zabrał też swoją dłoń. - Powinnaś coś wiedzieć.

Dziewczyna podniosła się i usiadła po turecku na przeciwko starszego mężczyzny. Z uwagą przyglądała się przygaszonej twarzy opiekuna.

- Hinata się dla ciebie poświęciła. - W końcu wydusił to z siebie. Dalsze ukrywanie prawdy przed żywiołową Hyugą było bez sensu. W ten sposób Hinacie przybyłoby wyłącznie trosk, a właśnie teraz siostry powinny wspierać się najbardziej.

- O czym ty mówisz? - Dziewczyna podniosła głos.

- Wyszła za Gaarę i przyrzekła mu bezgraniczne posłuszeństwo w zamian za obietnicę, że sama będziesz mogła sobie wybrać męża.

- To nie prawda! Haftrid sam ją wybrał. Co nikogo nie powinno dziwić, bo jest ładniejsza, - zaczęła wyliczać na palcach - milsza, bardziej oczytana, starsza...

- Hanabi, - Asasin przerwał jej, zakrywając swoją dłonią jej drobne palce - twoja siostra będzie na mnie zła, gdy dowie się, że ci powiedziałem. Jej mąż nie jest najlepszym przykładem wspaniałomyślnego towarzysza życia. Dlatego ona ostatnio tak dziwnie się zachowuje.

- Widziałeś o tym od początku? - Zapytała licząc, że zaprzeczy.

- Tak. - Odpowiedział smutno, mając pewne przypuszczenia jak teraz zachowa się mała dziewczynka, która starała się grać dorosłą kobietę.

- To niemożliwe! - Zerwała się do pionu, stając przy łóżku.- Powiedziałaby mi, a nawet jeśli nie ona, to ty powinieneś to zrobić.

- Co byś zrobiła, gdybyś znała prawdę? - Spokojny głos mężczyzny kontrastował z sytuacją.

- Nie pozwoliłabym jej wchodzić w żadne układy! Ty też nie powinieneś, jeśli cierpi, to przez to że... - Hanabi nie dokończyła zastanawiając się, czy nie posuwa się za daleko w swojej ocenie.

- Nie mogłem tego zrobić. Hiashi chciał cię wydać za jakiegoś starucha. Musiałabyś opuścić ten pałac, dlatego Hinata postawiła zatrzymać…

- Za kogo?! - Wrzasnęła nie chcąc słyszeć wyjaśnień. - Za kogo chciał mnie wydać?! Chcę to wiedzieć!

- Za Orochimaru.

Dziewczynie pociemniało przed oczami. Usiadła na łóżku, aby się nie przewrócić. Poznała tego typa na weselu siostry. Od początku nie przypadł jej do gustu. Skojarzył jej się z oślizgłym wężem, a ona nienawidziła wijących się gadów. Nie pozwalała też się nikomu dotykać poza Asasinem, siostrze i służącym, gdy ich pomoc była koniecznością. Na myśl, że musiałaby pełnić rolę kochanki z wspomnianym jegomościem, cieszyła się, że ma pusty żołądek. Mimo tego podchodząca niebezpiecznie wysoko żółć już paliła ją w gardle.

- Kiedy Hinata wchodziła w układ z ojcem i Haftridem, nie wiedziała jeszcze jakie są plany waszego ojca względem drugiej z was.

- Jaki ojciec by na coś takiego pozwolił? - Wypowiedziała czując napływające do oczu łzy. Zapanowała nad sobą, aby nie okazać słabości przed opiekunem. - Sprzedał nas jak towar na rynku. Czy my kompletnie nic dla niego nie znaczymy? - Spojrzała w oczy wojownika. - Czy ty też byś tak postąpił?

- Z mojego punktu widzenia nie, ale twój ojciec musi mieć na uwadze dobro nie tylko swoje i swoich najbliższych.

- Więc jemu wolno nas sprzedać?! Tak myślisz?! - Wykrzyknęła, po czym szybko starła łzy z policzków.

- Na początku myślałem tak jak ty. Zacząłem więc węszyć i pytać, aby dowiedzieć się co kierowało twoim ojcem. Hiashi to podstarzały hrabia, który nie idzie z duchem czasu. - Asasin rozpoczął wyjaśnienia, a w międzyczasie podał Hanabi chusteczkę. Dziewczyna przyjęła kawałek materiału, otarła twarz i skupiła się na nim. Mógł więc kontynuować. - Nie ma syna, więc według prawa brakuje mu prawowitego następcy. Kiedy jego ziemie zaczęto atakować, on zwrócił się o pomoc do zaprzyjaźnionych rodów. Mało kto zgłosił chęć pomocy, ale każdy zażądał dla jednego ze swoich synów rękę Hinaty. Postanowił, że skoro tylko tak da radę uratować swoje tereny, to nie wybierze pierwszego lepszego. Rozpuścił pisma do najlepszych z rodów, przyjął posłańców z propozycjami i wybrał dwóch, którzy najlepiej się zaprezentowali. Pierwszeństwo wyboru dostał Gaara, bo jest młody i to on miał zajęć miejsce Hiashiego. Orochimaru miał być jedynie ewentualnym sojusznikiem.

- Dlaczego wybrał Gaarę? Przecież on jest jeszcze młody i zapewne niedoświadczony. - Hanabi z zainteresowaniem wysłuchała historię Asasina.

- Bo prawie każdy boi się rodziny Godaime, a w szczególności tych, którzy rodzą się z ognistymi włosami. Gaara rządzi tu od niedawna, a już osobiście zdążył rozprawić się z najodważniejszymi intruzami.

- Dlaczego Hinata mi nic nie powiedziała o tym, że mąż nie jest dla niej dobry? - Przygnębionym, ale już spokojnym, tonem zapytała o kolejną, interesującą ją niewiadomą.

- I ty się jeszcze pytasz? - Zadrwił wesołym tonem Asasin. - Ty jesteś niedotykalna, a ona nieśmiała. Wstydzi się o tym mówić.

Miał rację i ona powinna to wiedzieć. Hinata zawsze była wstydliwa, nawet przed nią. Musiała przechodzić ciężkie chwile, gdy mąż ją odwiedzał nocami w sypialni. Nie prosiła siostrę o poświęcanie się dla niej, ale była wdzięczna jej, że tak postąpiła. Od dziś postanowiła ją wspierać.

- Asasinie? - Delikatnie rumieńce wkradły się na policzki hrabianki.

- Tak?

- Mógłbyś mnie przytulić?

Pokiwał głową, a ona szybko doskoczyła do niego. Zamknął ją w swoim żelaznym uścisku. Jej serce biło niesamowicie szybko.

- Nie odwrócisz się nigdy ode mnie? - Zapytała, chcąc uzyskać potwierdzenie.

- Oczywiście, że nie.

- I nie pozwolisz aby ten obleśny Orochimaru został moim mężem?

- Nie musisz się o to obawiać. Nie dopuszczę do tego, byś wpadła w jego brudne łapska.

- Dziękuję. - Zamruczała cicho jak kotka. - Kocham cię. - Dopowiedziała, bojąc się, że ją wyśmieje.

- A wiesz, że na swój pokraczny, zgrzybiały sposób ja też czuję coś podobnego do ciebie i Hinaty. To chyba można nazwać miłością ojca do dzieci. - Zaśmiał się sam do siebie, aby nie zabrzmiało to zbyt poważnie. Nie nadawał się do tego typu wyznań i wolał nadać całej wypowiedzi nieco żartu.

- Cieszę się. - Słowa zaprzeczały jej uczuciom. Była rozczarowana, bo jej nie o taki rodzaj miłości chodziło. Pocieszała się faktem, że dzięki siostrze sama może wybrać swojego męża, a ona wybrała go już dawno temu. Musiała teraz tylko pokazać mu się jako kobieta, a nie mała dziewczynka jaką ją widział.

Hanabi powiedziała siostrze, że już wszystko wie i nie musi przed nią udawać. Hinata spojrzała z przerażeniem na Asasina, ale jego przeczący ruch głowy odpowiedział, że nie powiedział o tym, o czym ona myśli. To ją uspokoiło, zwłaszcza, że dostawa potwierdzenie w słowach opiekuna. Młoda hrabianka wiedziała tylko to, co faktycznie powinna wiedzieć. Relacje między siostrami się poprawiły. Najbardziej zadziwiająca była przemiana Hanabi. Chętniej zakładała suknie, choć często narzekała do siostry, że są niewygodne i przeszkadzają w normalnym funkcjonowaniu. Przy Asasinie starała się być opanowana i kobieca. Kiedy Hinata zapytała skąd się wzięła jej zmiana, młodsza odburknęła jedynie, że robi to aby ich przyszywany tatko był z niej zadowolony. To brzmiało sensownie, ponieważ opiekun często tłumaczył roztrzepanej Hyudze, że powinna zachowywać się jak dama.

No i stało się, że dzień rozpoczynający krwawe upławy boleśnie zawitał do Hinaty. Początkowo przejęła się wyłącznie brudną pościelą oraz szatą do spania. Po porannej toalecie przypomniało jej się co dalej ją czeka. Nie sądziła, aby elegancko ubrane kobiety robiły wrażenie na Gaarze. Jak dotąd nie reagował w jakikolwiek sposób na jej wygląd. Założyć więc można było, że teraz będzie podobnie. Mimo tego starała się wyglądać godnie, gdy zawita do męża. Lekka trema połączona z obawą zatrzymała jej początkowy plan. Nie poszła od razu do gabinetu męża. Postanowiła uczynić to w południe mając nadzieję, że mąż będzie zajęty i poświęci jej minimum swojego czasu. Przed dębowymi drzwiami poprawiła sukienkę. Zrobiła to bardziej odruchowo, niż celowo. Zapukała delikatnie i pociągnęła za klamkę od razu, gdy głos z wewnątrz pomieszczenia jej na to pozwolił. Niepewnie weszła do środka. Jedyna różnica jaką dostrzegła od ostatniej wizyty polegała na obecności drugiego mężczyzny, zwykle towarzyszącemu hrabiemu. Gaara zmierzył lodowatym spojrzeniem młodą kobietę. Chwilę odczekał, ale jego żona najwyraźniej nie zamierzała szybko podzielić się powodem swojej obecności. Zerknął więc w swoje zapiski i spodziewając się jaka jest przyczyna przyjścia kobiety westchnął i zwrócił się do Hafa.

- Zostaw nas samych.

Mężczyzna nie oponował. Pozostawiając pismo, które właśnie pisał, pośpiesznie udał się do wyjścia.

- Pani. - Helmut skłonił głowę przed hrabiną okazując jej godny szacunek i wyszedł.

Hinata stała dalej koło wejścia ze spuszczoną głową. Rozpoczęcie wstydliwego dla niej tematu zdawało się ciężką przeprawą.

- Co cię do mnie sprowadza? - Mimo słusznych domysłów, Gaara postanowił nie ułatwiać żonie zadania. Jej nieśmiałość powoli zaczynała go irytować. Była w końcu panią tego domostwa, a nie mało znaczącą służką, która powinna lękać się swojego chlebodawcy.

- Prosiłeś abym przyszła, kiedy... - Urwała, nie mogąc zdobyć się na wypowiedzenie zdania do końca.

- Kiedy dokładnie to się zaczęło? - Zapytał chcąc mieć za sobą ich rozmowę.

- Dziś w nocy. - Odrzekła z nieskrywaną ulgą.

- Podejdź do mnie.

Hinata stawiała ostrożne kroki, przyglądając się twarzy męża. Miała nadzieję, że będzie w stanie dostrzec w nim cokolwiek innego poza chłodem i wyraźnym znudzeniem jej osobą. Może gdyby udało jej się to, to nie byłaby tak bardzo przerażona za każdym razem, kiedy się widzą. Podeszła do biurka na przeciwko czerwonowłosego, ale on dłonią wskazał miejsce u jego boku. Dobrze interpretując jego sugestie, znalazła się pół metra od niego.

- Podciągnij suknię w górę. - Zdecydowany, męski głos rozciął powietrze niczym brzytwa.

Hyuga z przerażeniem w oczach wbiła swoje spojrzenie wprost w surowe oblicze hrabiego.

- Nie każ mi powtarzać. - Warknął ostrzegawczo.

Młoda kobieta drżącymi dłońmi, w nieporadny sposób zaczęła podciągać materiał sukni. Widząc, że hrabia wstaje, zacisnęła powieki. Zadrżała, gdy przysunął się jeszcze bliżej. Jedną dłonią przytrzymał skraj jej bielizny, a drugą wsunął pod materiał. Czuła jego chłodny dotyk w intymnym miejscu, pragnąc aby jak najszybciej przestał. Gaara zabrał dłoń. Czerwona posoka potwierdziła prawdomówność Hinaty. Przez ułamek sekundy na twarzy hrabiego pojawiło się zadowolenie. Zniknęło jednak tak szybko, że dopiero co podnoszące się powieki hrabianki, nie dostrzegły niecodziennego zjawiska w postaci uśmiechu. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Jej purpurowa twarz paliła i szczypała. Widok krwi należącej do niej na dłoni męża nie ułatwiała próby opanowania walącego serca i zawstydzenia.

Hrabia podszedł do miski z wodą, aby obmyć dłoń.

- Opuść suknię. - Rozbrzmiał jego spokojny ton.

Hinata odetchnęła z ulgą. Miała wrażenie, że to już końcówka.

- Przyjdę do ciebie równo za dwa tygodnie w nocy.

Odwróciła się i spojrzała na jego plecy. Nie była pewna co planuje jej mąż, ale po jego zachowaniu względem jej osoby, nie liczyła, że dobrze zapamięta noc jego przyjścia.

- Możesz odejść. - Oznajmił po czym powrócił do swojego biurka, ignorując jej obecność.

- Tak, panie. - Odrzekła i wyszła z pomieszczenia.

Gaara odsunął księgę z rachunkami. W notesie zapisał dzisiejszą datę i dzień w którym zapowiedział swoją wizytę w komnacie żony. Haftrid wszedł spoglądając z zainteresowaniem na swojego pana.

- Haf, sprowadź do mnie Molierda. - Gaara od razu przeszedł do rzeczy.

- Jesteś tego pewny? - Opiekun zapytał z lekką nadzieją, że jego pan może się rozmyśli.

- Tak. Niech przyjdzie do mnie jeszcze dzisiaj. - Ponowie zajął się rachunkami, dając znać, że nie będzie dyskutował na temat swojej decyzji.

Opiekun opuścił gabinet hrabiego i udał się do stajni, aby kazać stajennemu przyjść do hrabiego.

Poddenerwowanie Hinaty nie uszło uwadze Asasina. Przed siostrą udawała, że wszystko jest dobrze, jedynie ból związany z okresem jej dokucza. Gdy Hanabi udała się do ogrodu, aby narwać kwiatów dla starszej siostry, Hinata miała okazję zwierzyć się mężczyźnie, który był dla niej jak ojciec. Opowiedziała mu cały przebieg spotkania z mężem. Asasin pokręcił głową. Zaczął się nad czymś zastanawiać. Gdy jego plan ułożył się w głowie, uśmiechnął się. Spojrzał na Hinatę. Za jej plecami dostrzegł Hanabi biegnącą z bukietem kwiatów. Starsza z sióstr podążyła za wzrokiem opiekuna. Po chwili pęk róż i goździków spoczywał już w jej dłoniach.

- Mam jeszcze coś specjalnego! - Wykrzyknęła młodsza Hyuga. - Ta-dam! - Wyciągnęła dłoń zza pleców, w której trzymała piękną lilię, ulubiony kwiat jej siostry.

- Dziękuję, Hanabi.

Hinata pochwyciła kwiatka. Zaciągnęła się ulubionym zapachem i szczęśliwa spojrzała na dwójkę ważnych dla niej osób.

- Co ja bym bez was zrobiła?

- Nie wiem co, ale na pewno byłoby ci nudno. - Zawyrokowała najmłodsza z towarzystwa. Wywołując śmiech towarzyszących jej osób.

Ta chwila miała być jedną z tych, które wspomina się przez lata i chętnie się do niej wraca. Nikt z tej trójki nie wiedział, że tego dnia ruszyła maszyna, która miała wszystko zmienić.

Haftrid stał w pobliżu okna prowadzącego na ogród. Widział trójkę przyjaciół. Dokładnie obserwował roześmiane dziewczęta.

- Czy tamtego dnia wybrałem dobrze? - Szeptem zapytał samego siebie. - Która z nich jest w stanie trafić do kamiennego serca Gaary? Pilnuj Asasinie swoich dziewczynek, bo bardzo szybko możesz stracić obie.

Stał tak jeszcze chwilę, zastanawiając się czy Gaara zdoła przechytrzyć przeznaczenie. Żadnemu z jego poprzedników się nie udało, dlatego Haf z powątpiewaniem spoglądał na poczynania podopiecznego. W głowie Hafa pojawiła się złota myśl. Powiadają, że zło nie śpi, czeka jedynie na właściwy moment, aby zaatakować.

Asasin długo zastanawiał się nad losem dziewczynek. Już po raz tysięczny wspominał czas spędzony w klasztorze, przeklinając na swoją głupotę. Jak on mógł zakładać wtedy, że będzie lepiej, kiedy opuszczą to przygnębiające miejsce? Hrabianki nie czuły się dobrze w pałacu, a on planował nieco to zmienić. Poprosił je, aby ukradkiem wymknęły się wieczorem ze swoich pokoi i przyszły pod północną ścianę pałacu, którą kryły niewysokie drzewa. Obie wykonały polecenie perfekcyjnie, nie zdradzając swojego wyjścia przed nikim z domowników i służby. Czując, że to zadanie źle wykonywałoby się w ciężkich i niewygodnych sukniach, postanowiły ubrać się jak mężczyźni. Noc była wyjątkowo jasna, a księżyc w nowiu oświetlał pobliskie tereny ułatwiając poruszanie się. Asasin wyprowadził podopieczne za teren domostwa, gdzie czekały trzy konie. Dziewczynki bez problemu rozpoznały swoje ukochane czworonogi. Podprowadzili zwierzęta nieco dalej, a będąc pewnym, że odległość jest wystarczająca, wsiedli i odjechali na pobliską łąkę. Hinata i Hanabi były szczęśliwe. Po tylu przeżyciach i przykrych chwilach, zafundowana odmiana okazała się niezwykle trafna.

- Tylko bez brawury. - Ostro ostrzegł Asasin. Było zbyt ciemno, aby galopować. Choć to Hanabi wiodła prym w dziwacznych i porywczych pomysłach, to jego ostrzeżenie przede wszystkim było skierowane do Hinaty. Mężczyzna nie troszczył się bardziej o starszą z dziewcząt. Po prostu w kwestii jazdy konnej, to ona dawała się ponieść chwili, a jej koń wpasowywał się idealnie do upodobań hrabiny.

Hinata wsiadając na Gwiazdę, czuła jak wszystkie jej troski zanikają. Zdawała sobie sprawę, że rzeczywistość powróci, ale na tą krótką chwilę pozwoliła samej sobie zapomnieć, że kiedykolwiek opuściła klasztor. Koń prychnął dając znać, ze chce już ruszać. Drobna dłoń pogładziła czarną grzywę.

- Tęskniłam za tobą. - Wyszeptała osiemnastolatka, tuląc ukochane zwierze. - Rozruszajmy twoje kopytka. - Wypowiedziała pewnie i ruszyła tak jakby kompletnie nie słyszała ostrzeżenia opiekuna.

Asasin zmarszczył brwi, a z jego ust wydobył się pomruk dezaprobaty. Zaczął się zastanawiać czy ta przejażdżka, to aby dobry pomysł.

- Nie martw się. Nic jej nie będzie, tak jak zawsze. Gwiazda nie zrzuci Hinaty z grzbietu. - Hanabi chciała uspokoić nieco Asasina.

- Nigdy nie mów nigdy. Nie zapominaj, że ludzie to tylko ludzie, a zwierzęta zawsze pozostaną zwierzętami. Jeszcze się taki koń nie narodził, co to by był idealny i pewny w każdej kwestii.

- W takim razie więcej wiary w swoje uczennice. Dobry koń i najlepszy nauczyciel dają gwarancję bezpieczeństwa. - Dziewczyna odrzekła dumna z siebie i swojej przemowy.

- Nie wiesz co mówisz. Jazda. - Rzekł głośniej, klepiąc konia młodszej Hyugi, aby i ona już odjechała.

Obie dziewczęta przed opuszczeniem pałacu zostały wyposażone w łuk oraz wykonane na specjalne zamówienie szable. Broń miała być na wszelki wypadek. Nie wiadomo co lub kogo można spotkać nocą. Dlatego staruszek wolał uzbroić swoje uczennice. Był przekonany, że użyją oręża jedynie z wyższej konieczności i odpowiednio się nim posłużą. Sam je w końcu szkolił. Nie raz czuł się dumny widząc postępy u hrabianek. Kiedyś zabrał je na kilkudniowy wyjazd w pobliżu klasztoru. Natknęli się na szajkę atakującą podróżnych. Choć kazał dziewczynkom trzymać się na uboczu, to one przyłączyły się do walki i  dały sobie radę z napastnikami. Po tamtym wyjeździe jego dusza podzieliła się na dwa obozy. Połowa krzyczała na głupotę właściciela, że jak on w ogóle mógł dopuścić do takiej sytuacji, gdzie życie chociażby jednej z nich było zagrożone. Druga połowa czuła dumę i radość. Po głębszych przemyśleniach doszedł do wniosku, że nigdy więcej nie dopuści do takiej sytuacji. Co więc go skłoniło, aby zabrać je nocą na łąkę? Nie wiedział jak zorganizować wyjazd dziewcząt za dnia, aby nie narobić jeszcze większych problemów Hinacie. To dla niej głównie to zrobił. Wiedział, że w ten sposób podniesie ją na duchu, doda pewności siebie i wiary. Chciał też powiedzieć jej jeszcze jedną ważną rzecz na koniec. Odczekał więc do momentu, kiedy czas jazdy dobiegł końca. W trójkę usiedli na skraju polany, przy strumieniu, w niedalekim sąsiedztwie terenów przynależnych do pałacu. Hanabi pochwyciła sztylety i zaczęła rzucać nimi w obrane przez siebie drzewo. Asasin wiedział, że dziewczyna tak się zachowa. Zawsze ta zabawa sprawiała jej najwięcej radości. Pewności, że będzie właśnie to robić, dodał fakt iż dostała je dopiero co od opiekuna. Blask księżyca odbijał się od tafli wody, dodatkowo doświetlając ich miejsce pobytu. Gdyby nie świadomość czarnego nieba, obsypanego gromadą gwiazd, można by odnieść wrażenie, że jest dopiero wieczór. Kiedy młodsza Hyuga zajęła się próbowaniem nowej broni, staruszek mógł w końcu przejść do drugiego etapu swojego planu.

- Słyszałaś kiedyś o czymś takim jak prima petitio? - Zapytał na tyle cicho, aby Hanabi go nie usłyszała.

- Nie, a powinnam? - Hinata szybko załapała, że ta rozmowa miała póki co pozostać miedzy nimi, dlatego odpowiedziała równie cicho.

- Poczytałem ostatnio trochę, popytałem i obiło mi się coś takiego o uszy. Z łacińskiego oznacza to pierwsze życzenie. To prawo przysługujące kobiecie z rodu Hyuga poślubiającej mężczyznę, który ma się stać panem tych ziem.

- Co dokładnie to oznacza? - Hrabinę zainteresowały słowa opiekuna. Chciała się jednak dowiedzieć czegoś więcej na ten temat, skoro tyczyło się to jej osoby.

- W dowolnym momencie, raz możesz wypowiedzieć prima petitio i zażyczyć sobie czego tylko zechcesz, a Gaara będzie musiał spełnić twoją zachciankę.

- Ale przecież wiąże nas umowa przedślubna.

- To nie ma znaczenia. Godaime podpisał papiery, na podstawie których pojął cię za żonę, jednocześnie zobowiązując się do przestrzegania praw na tych ziemiach. Bez zgody twojego ojca nie może nic zmienić, bo nie jest Hyuga.

- Czyli, że mogłabym... - Zaczęła się zastanawiać o co właściwie mogłaby poprosić.

- Podobno jedna z twoich prapraprababek zażyczyła sobie, aby jej mąż został zamknięty w celi do końca swojego życia.

Hyuga spojrzała zaskoczona na mężczyznę. Według wypowiedzianych słów, ona również mogłaby pozbyć się swojego męża. Tylko czy byłaby do tego zdolna? To mało prawdopodobne. Mogłaby jednak poprosić o coś związanego z jej siostrą w sytuacji, kiedy Gaara chciałby skrzywdzić Hanabi.

- Chcę abyś wiedziała, że nie na każdy kaprys tego dziwaka musisz przystawać. Jeśli zażąda czegoś, czego nie będziesz w stanie wykonać, możesz się uratować, powołując się na prawa tych ziem.

- Będę o tym pamiętała. - Odpowiedziała spokojnie. Okazało się bowiem, że Asasin włożył jej w dłonie asa, którego będzie mogła wyciągnąć w krytycznej sytuacji. Starała się zapamiętać łacińskie nazwy. Musiała je wbić do głowy, bo nigdy nie wiadomo, kiedy zdecyduje się wykorzystać swoje pierwsze i jedyne życzenie.

Kiedy Hanabi Hyuga zmęczyła się już rzucaniem bronią, podeszła do reszty. Asasin zarządził powrót. Cała trójka zasnęła błyskawicznie w swoich łożach, czując radość w sercu, po wspólnie spędzonym czasie.

Dwa tygodnie jakie dzieliły Hinatę od dnia, gdy stanęła po raz ostatni w gabinecie męża, a tego w którym mogła się go spodziewać, minęły bardzo szybko. Od tamtej pory spała niespokojnie, budząc się od kilku do kilkunastu razy w ciągu jednej nocy. Wspomnienie mrocznych oczu Gaary prześladowało ją każdego dnia. Co takiego mogłaby zrobić, aby on nie postrzegał jej jak intruza? Czasami zastanawiała się, czy on zawsze taki był. Jego rodzeństwo, Tameri i Kankuro, zadawało się znaczenie milszym towarzystwem.

Tak naprawdę, to Hinata spodziewała się ujrzeć męża w swojej sypialni noc wcześniej. Nie dlatego, że pomyliła terminy, a z przezorności. Czasem lepiej być przygotowanym i oswojonym w myślą co ma być, niż dać się zaskoczyć. Dlatego też pełna obaw i leków przeleżała noc wcześniej. Jej niewyspanie poskutkowało utratą czujności i przyśnięciem w momencie, kiedy powinna była być przytomna. Z niespokojnego snu wybudził Hinatę lodowaty głos. Mężczyzna warknął, aby wstała. Młoda dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z tego ile spała. Ciężko było jej określić, która właśnie wybiła godzina. Przetarła zaspane oczy, ale nawet wtedy przed sobą widziała rozdwojonego Gaarę. Dopiero po chwili dotarło do niej, że mężczyzna obok nie jest złudzeniem optycznym, tylko realną postacią. Sam fakt pojawienia się dodatkowej osoby nocą, w jej komnacie nie zwiastował nic dobrego. Grozy sytuacji dodawał fakt, że obcy w jakimś stopniu przypominał hrabiego. Miał czerwone włosy, oczy blado zielone, posturę świadczącą o wykonywaniu fizycznej pracy i dziwny wyraz twarzy, który nikomu by się teraz nie spodobał. Obcy był jednak nieco wyższy od Gaary.

- To Molierd. - Hrabia przemówił, nie chcąc dłużej tracić czasu. - Od dziś będzie przychodził do ciebie przez kilka nocy w miesiącu tak długo, aż zajdziesz w ciążę. Oboje macie zakaz powiedzenia o tym komukolwiek. Jeśli dobrze wyliczyłem twój cykl, to dziś są największe szansę na to, że się uda. Gdy urodzisz syna, wasze schadzki skończą się ostatecznie.

Hinata spoglądała z przerażeniem to na męża, to na Molierda. Nie mogła uwierzyć, że spotyka ją coś takiego. W głowie wolała jedna myśl. Co mam robić?

* * * * *

Długo kazałam czekać na ten rozdział, ale na pewno nie poskąpiłam Wam tekstu. Byłyby z tego dwa porządne rozdziały :))
Za tydzień Labirynt Luster, za dwa Monsun, a za trzy??? Jako że jeszcze się nie zdecydowałam, to możecie składać propozycje. Tym razem zabawmy się nieco inaczej. Nie to co będzie miało najwięcej zwolenników, a najciekawsza argumentacja zadecyduje :))
Miłego weekendu ;))

PS. Nie zjadajcie mnie żywcem za powyższy rozdział. Ja ładnie prosić ;)