Do trzech razy sztuka - Wstęp

Zawsze miałam wszystko, czego pragnęłam, poza jednym. Ojciec niejednokrotnie powtarzał mi, że przyjaźni i miłości nie można kupić. Dość szybko i brutalnie tego doświadczyłam. W szkole wytykano mnie palcami. Nigdy nie pasowałam do otoczenia i nie potrafiłam się dostosować. Byłam zbyt dumna, aby pozwolić się upokarzać i zbyt mądra, by uczestniczyć w głupich rozmowach. Ze względu na to, kim byli moi rodzice, musiałam szybciej dorosnąć niż moje rówieśniczki. Odarta z prawdziwego dzieciństwa, samotna i odtrącona przez otoczenie, z utęsknieniem wyczekiwałam końca liceum. Głupia łudziłam się, że to się zmieni jak znajdę się na studiach. Przecież studenci to ludzie inteligentni, z planami na przyszłość i poglądami ułożonymi w sposób akceptowalny. Specjalnie udałam się na uczelnie państwową, gdzie dużo wymagano, a klasy społeczne nie były ważne. Wierzyłam, że spotkam tam to, czego nie doświadczyłam wcześniej. Mój chłopak był obiektem westchnień nie jednej z dziewcząt. Długo nie wiedziałam jak to się stało, że sam zwrócił na mnie uwagę. Na początku myślałam, że jestem wielką szczęściarą. W końcu nie byłam samotna, bo miałam jego. Byłam gotowa oddać mu swój największy skarb, który dziewczęta pragną oddać temu jedynemu, aby tylko był przy mnie. Dokładniej ujmując, to on miał uczynić ze mnie kobietę. Przygotowałam się na zrobienie mu niespodzianki. Do tej pory mam wątpliwości, kto był bardziej zaskoczony. Oddałabym wiele, by móc wymazać ze wspomnień jego jędrne pośladki podskakujące w rytmie narzucanym przez biodra, gdy pieprzył jedną ze swoich kochanek. Tego dnia zrozumiałam, że szukanie przyjaźni i miłości z moim nazwiskiem było skazane na porażkę już na samym starcie. Wzięłam się w garść i odcięłam od zbędnych związków. Postanowiłam, że udowodnię im jak bardzo niezależna i samodzielna jestem. Moim jedynym przyjacielem stał się pamiętnik, który wiedział o wszystkich moich sekretach.

Sesję letnią po trzecim roku zakończyłam w pierwszych terminach. Te wakacje chciałam spędzić inaczej. Zaszłam do biura podróży, aby coś dla siebie znaleźć. Dostałam bardzo różne propozycje. Większość odpadła, bo już byłam w tych miejscach. Zrezygnowana pojechałam do domu mojego taty. Chwilę rozmawiałam z jego ogrodnikiem, kiedy on powiedział kilka bardzo ważnych zdań: "Cudze chwalicie, swojego nie znacie. Skoro nudzą cię inne kraje, to może wybierz jedno z lokalnych miast. Kilka lat temu zabrałem żonę i wnuki nad nasze morze. Wszyscy byli zachwyceni." Poprosiłam o namiary. Poszukałam w internecie i podjęłam szybką decyzję. Udało mi się zarezerwować pokój w najlepszym hotelu, jaki znalazłam w tej dziurze. Tym razem nie przepych, tylko skromność i spokój. Ojciec miał pewne obawy. Nie chciałam z nikim jechać, więc się martwił. Jego troska była niepotrzebna, bo ja nie planowałam nikogo poznawać, ale ja to sobie mogę.

Koło południa wyjechałam moim ukochanym autem z założeniem, że powinnam znaleźć się na miejscu przed wieczorem.