Monsun - Rozdział 4

W sobotę, późnym wieczorem Naruto wspólnie z kumplem zajechali rowerami przed dom Hinaty. Chciał sprawdzić, czy czegoś jej nie trzeba. Nie byłby sobą, gdyby zadzwonił kulturalnie do drzwi. Od razu poszedł na tyły domu. Wspiął się na balkon i zajrzał przez okno. Mógłby wejść do pokoju, bo drzwi balkonowe pozostawiła jedynie przymknięte. Powstrzymał go widok śpiącej dziewczyny. Miała zapaloną małą lampkę przy łóżku. W ręku, na piersiach trzymała książkę. Widocznie czytała, aby zabić nudę i się uśpiła. Noga leżała na poduszce, zgodnie z zaleceniami jakich jej udzielił. Naruto lubił oglądać śpiące dziewczęta. Nieco zaskoczył go wygląd Hyugi. Miała na sobie spodenki do połowy ud, które potwierdzały jego teorię o nogach stworzonych do sukienek. Na górę założyła luźny t-short z napisem, którego nie mógł odczytać przez leżącą książkę. Wyglądało, że jest ok, więc zebrał swoje cztery litery i wrócił do kumpla.

Podobnie zachował się w niedzielę. Tym razem przyjechał sam. Było już na tyle ciemno, że mógł przemknąć się niezauważony. Rolki zdjął w ogrodzie i tam je zostawił. W całym domu światło się świeciło tylko w jednym pokoju, do którego zmierzał Uzumaki. Szybko wdrapał się na balkon. Hinata leżała na łóżku tak jak dzień wcześniej. Wpatrywała się w laptopa, którego trzymała na kolanach. Uśmiechała się ładnie, a ku zdziwieniu blondyna, nie miała okularów na nosie. Naruto podszedł do drzwi i zapukał. Hinacie nie przyszło do głowy, że ktokolwiek mógłby przyjść do niej, a tym bardziej przez balkon. Podeszła do drzwi i dostrzegła zadowolonego z siebie blondyna. Otworzyła mu, a on nie pytając od razu wszedł do pokoju.

- Żałuj, że nie widziałaś jaką miałaś minę. - Otwarcie śmiał się z jej reakcji. - Coś w tym stylu. - Pokazał jej znacznie przesadzoną wersję jej zaskoczenia. Hinata przypaliła buraka i zaczęła iść w stronę łóżka, by usiąść. - Czekaj, pomogę ci.

Wsunął jej rękę pod ramię i złapał w pasie. Dla niej jego zachowanie, to była czysta abstrakcja. Nie przypuszczała, że ponownie znajdzie się w jej pokoju. Owszem marzyła o tym, ale nie miała na tyle odwagi, aby pomyśleć, że to może być prawdą.

- Co robiłaś? - Złapał jej laptopa i otworzył. Hinata próbowała zareagować, ale nie zdążyła. On był znacznie szybszy. Jego oczom okazały się zdjęcia z konkursu, w którym brał udział. Aktualnie przeglądane, pokazywało chwilę z wręczania nagród, gdzie on był widoczny z bliska. - Oglądasz zdjęcia z konkursu? - Przeklikał kilka z nich. - Eeee te są do bani. Pokażę ci lepsze. - Otworzył nową kartę i zaczął wpisywać adres strony. Jak tylko wyskoczyła, on zaczął przewijać w poszukiwaniu konkretnej galerii. - Byłaś w ogóle na tej imprezie? - Hinata zaczerwieniona pokiwała mu tylko. - Nie widziałem cię, ale jakoś szczególnie też się nie rozglądałem. Nie wiesz, czy Sakura też była?

- Nie wiem. - Czuła jak serce mocno łopocze jej w piersi. Nie tylko on tu był, to jeszcze przyłapał ją na oglądaniu jego zdjęć. Wydawało się, że nie zorientował się dlaczego to robiła. Błagała go w duchu, aby nie zapytał, bo nie przychodziła jej do głowy żadna sensowna odpowiedź.

- Proszę bardzo! - Podał jej laptopa na kolana, aby sama mogła zobaczyć co znalazł. - Mój przyjaciel lubi bawić się w fotografa i grafika komputerowego. Sam robi fotki, a później je obrabia i wrzuca na swoją stronę. Kiedyś śmiałem się do niego, że tak często robię za jego modela, że powinien zacząć mi za to płacić.

Hinata przeglądała nieśmiało zdjęcia. Były niesamowite.

- Podobają się? - Rozbrzmiał jego wesoły głos.

Dziewczyna spojrzała na niego.

- Są niezwykłe.

- Chcesz zobaczyć filmy? - Pokiwała mu głową. Przysunął się bliżej, wyciągnął rękę i zaczął szukać na stronie interesującego go pliku.

Hinata czuła się bardzo zawstydzona. Było jej jeszcze bardziej głupio, niż podczas tego jak wiózł ją do domu na swoich plecach. Teraz byli tylko sami, w jej pokoju. Dom świecił pustkami, poza ich obecnością. Naruto siedział blisko niej i zachowywał się, jakby byli starymi znajomymi. Ona czuła zapach jego perfum mieszający się z cytrusami. Biło od niego ciepło, te same które czuła gdy śmigał na rolkach. Dyskretnie uszczypnęła się w nogę. Ból potwierdził, że to nie sen. To się działo naprawdę. Zaciągnęła się jego zapachem. Przymknęła oczy, a gdy otworzyła on przyglądał jej się uważnie.

- Dobrze się czujesz? Jesteś cała czerwona. Może masz gorączkę? - Przytknął swoje czoło do jej, aby to sprawdzić. Jego mama zawsze tak robi, zanim sięgnie po termometr.

Hyudze zawirowało w głowie. Całe jej ciało zrobiło się wiotkie, a ona zaczęła się osuwać. Naruto złapał ją, choć nie było takiej konieczności. Gdyby nie jego reakcja, to dobiłaby plecami do łóżka. Naruto położył ją delikatnie na poduszce, a nogi podniósł do góry.

- Jesteś chora? - Zaprzeczyła ruchem głowy dochodząc do siebie. - To może głodna? - Na to mu nie odpowiedziała. - Jadłaś coś dzisiaj? - Jej mina tak bardzo go rozbawiła, że ryknął na głos śmiechem. - No to spoko, bo już myślałem, że masz na mnie alergię. Zaraz ci coś przyniosę.

- Naruto, pójdę z tobą.

- I padniesz gdzieś po drodze? Sam coś skołuję. W końcu jestem bardzo pomysłowy. No i na dziewięćdziesiąt procent pamiętam gdzie jest kuchnia.

Wyskoczył z pokoju. Hinata podniosła się i też udała do wyjścia. Jak tylko przekroczyła próg usłyszała głos, którego się nie spodziewała.

- A ty dokąd się wybierasz?

Dziewczyna, aż podskoczyła. Złapała się za serce i starała uspokoić.

- Tak też mi się wydawało, że nie usiedzisz w miejscu. Jeśli już upierasz się, by iść do kuchni, to zrobisz to pod moim okiem.

Nie czekając wyciągnął ręce, a ona po chwili znalazła się w górze.

- No to mów w którą stronę, a ja nas dostarczę na miejsce.

Blondyn przy okazji załapał się na kolację. Wspólnie zjedli kilka kanapek, napili się soku. Uzumaki znalazł też kilka cukierków na blacie, które wydawały mu się bardzo samotne, dlatego chętnie zaprosił je do swojego brzuszka. Już zbierali się do wejścia na górę, gdy usłyszeli, że ktoś przekręca klucz w drzwiach. Naruto spostrzegł przestraszoną minę dziewczyny. Przerzucił ją sobie przez ramie i wbiegł pośpiesznie po schodach. Postawił ją dopiero gdy znaleźli się w jej pokoju.

- To ja się zbieram. Jeśli chcesz mogę jutro po ciebie przyjechać i odtransportować do szkoły. - Zmierzwił swoją i tak już rozczochraną, blond czuprynę.

- Mój kuzyn ma mnie zawieść. - Wolałaby pomoc Uzumakiego. Odmawia, bo nie wie jak wytłumaczyłaby się Nejiemu, że nie chce jego podwózki, ze względu na kolegę. Kuzyn mógłby opacznie to zrozumieć.

- Spoko, więc do zobaczenia w szkole. - Wyszedł za drzwi balkonowe, wciągnął buty, które tam zostawił i zeskoczył tak samo jak poprzednio.

Hinata zamknęła drzwi. Uśmiechała się patrząc na mrok panujący na zewnątrz. Naruto był u niej. To już drugi raz. Zanim zasnęła zastanawiała się jak będzie ją traktował w szkole. Czy przy innych będzie udawał, że jej nie zna? Może wręcz przeciwnie? Nawet gdyby ich znajomość od jutra wróciłaby do stanu poprzedniego, to ten weekend pozostanie w jej pamięci już na zawsze.

Gdy rozbrzmiał dzwonek na lekcję, Naruto Uzumaki był w połowie drogi do szkoły. Mógłby pojawiać się punktualnie, gdyby nie spotkał starego znajomego. Nieco się zagadał, a czas płynął szybciej niż zazwyczaj. Tak przynajmniej to sobie tłumaczył. Dotarł do szkoły piętnaście minut po dzwonku. Zapytany co się stało, że się spóźnił, rozpoczął w odpowiedzi monolog o przemijalności życia, przyjaźni i ważnym czynniku zwanym dbaniem o wzajemne utrzymywanie jak najlepszych stosunków międzyludzkich, w celu podtrzymania łączących ich więzi. Może to by przeszło na filozofii, a czasem i na polskim, ale historyk nie wykazał żadnego zainteresowania jego wywodami. Posadził Naruto w ławce z przykazem uciszenia się i skupienia na lekcji. Uzumaki nie był zainteresowany poruszającą mową na temat wojen prowadzonych przez Napoleona. Twierdził, że to głupota mówić o ludziach, którzy z zachłanności chwytali za broń i próbowali podbić terytoria należące do innych. Czy jakoś tak, bo w sumie to nie wsłuchał się jakie były pobudki ciągnięcia ludzi na wojnę  przez tegoż narwańca. Zamiast słuchać, zastanawiał się nad kolejnym trikiem, który mógłby wykonać i czy nie dałoby się go jakoś wykonać w szkole, aby podnieść ciśnienie Iruki. Osobiście lubił swojego nauczyciela, ale trochę go rozzłościł stawiając mu pałę za ostatni sprawdzian. Że też się upał na rozpisywanie rozwiązań zadań. Przecież dobrze je rozwiązał.

- Uzumaki! - Wrzask nauczyciela, połączony z uderzeniem książki o blat stolika blondyna, momentalnie przywołał go do rzeczywistości. - Czy ty mnie słuchasz? To doprawdy oburzające, że nie tylko się spóźniasz, to jeszcze masz czelność bujać w obłokach na moich lekcjach. Czy masz coś na swoje usprawiedliwienie? - Małe oczka nauczyciela w złości stawały się niczym szparki, a jego okulary zsuwały się nieco w dół nosa, sprawiając, że ciężko było się powstrzymać od śmiechu.

Naruto chwilę się mu przyglądał, starając się stłumić śmiech. Jego wesołość wywoływał fakt, że właśnie wymyślił nowy, fajny trik. Wyobraził sobie nauczyciela historii przebranego za Hitlera, z flagą w ręku i dłonią wyciągniętą w charakterystyczny sposób. Psorek stałby sobie tak spokojnie, a on przeskoczyłby nad nim, jednocześnie obrzucając go workiem z czerwoną farbą. Nauczyciel upomniał się o odpowiedź na swoje pytanie.

- Ja zdecydowanie jestem za pokojem.

Po odpowiedzi Naruto w sali rozległ się głośny śmiech. Historyk zagrzmiał na całą klasę, burknął na nieuważnego ucznia i wrócił do prowadzenia zajęć. Na koniec zajęć odezwał się jednak niwecząc nadzieje blondyna, że mu się upiekło.

- Panie Uzumaki, na następne zajęcia przyniesie mi pan sprawozdanie z dzisiejszej lekcji i odczyta je przy całej klasie. Będzie to ocenione, a w przypadku złego podejścia do sprawy, będzie pan odpytany z całego materiału od początku liceum aż do teraz. Obie oceny zostaną wpisane w dzienniku i uwzględnione przy ocenie końcowej.

- Co ja takiego zrobiłem? - Oburzył się nastolatek.

- Notorycznie spóźnia się pan na moje zajęcia i nie uważa. - Nauczyciel zamknął dziennik, zabrał swoją teczkę i wyszedł z klasy, nie czekając aż wszyscy ją opuszczą.

Naruto nie przejmował się zbyt długo karą jaką dostał. Był sprytny i na pewno coś wykombinuje, aby to sprawozdanie napisać. W razie problemów zwróci się do kogoś z prośbą o pomoc. Teraz miał jednak inne plany. Pośpiesznie wrzucił zeszyt do torby i wybiegł z sali. Zrównał się z Sakurą, aby zrobić to, czego nie zdążył w piątek.

- Witaj, piękna. - Uśmiechnął się pokazując wszystkie zęby. Sakura spojrzała spode łba, lekceważąc jego przywitanie. - Co powiesz na kino w miłym i wesołym towarzystwie, z wielką paczką popcornu, colą, dobrą miejscówką a na końcu spacer przy blasku księżyca?

- Och brzmi cudownie, Sasuke chce mnie zaprosić? - Zapytała z lekką ironią.

- Nie on, tylko ja. - Wyciągnął dwa bilety z kieszeni spodni i zamachał jej przed oczami. - Jeśli nie odpowiada ci wybrany przeze mnie film, to mogę kupić inne bilety. Seans jutro o dziewiętnastej. - Szedł na równi z nią, ale tak, aby widzieć jej twarz.

- Prędzej wielbłąd przejdzie przez ucho igielne, niż ja gdziekolwiek z tobą pójdę.

Różowowłosa zmieniła kierunek i weszła do damskiej toalety. W ten sposób uciekła od dalszej rozmowy z nim.

- No trudno, zabiorę Karzełka. - Schował bilety z powrotem do kieszeni spodni.

Naruto odwrócił się i ujrzał znajomą sobie dziewczynę. Szła, a w zasadzie powłóczyła nogami przez korytarz wypełniony innymi uczniami. Zdawała się skulona i przestraszona. To wyglądało nieco dziwnie, bo przecież już od ponad roku była uczniem tej placówki. Tym czasem wyglądała jak zagubiona dziewczynka, która nie wiedziała gdzie jest i dokąd się udać. Była jak cień, na którego nikt nie zwraca uwagi. Uzumaki uśmiechnął się pod nosem i podszedł do owej osóbki.

- Joł! Pożyczysz mi zeszyt z historii? Przepisałbym sobie dzisiejszą lekcję.

Dziewczyna na jego głos uniosła głowę do góry. Miała delikatne rumieńce na twarzy, które z każdą chwilą zdawały się nabierać na intensywności.

- Ale ja... - Nie miała odwagi dokończyć zdania. On jednak się dziś do niej odezwał, choć w sali wydawało się, że jej nie zauważył.

- Jeśli myślisz, że bazgrzesz, a ja się nie rozczytam, to nie wiesz jak wygląda pismo Kiby. - Widząc jej minę zdał sobie sprawę, że przecież go nie zna. - To mój dobry kumpel ze starej szkoły. Byliśmy razem w klasie. Jego kaligrafia to istne hieroglify, a mi się udało nauczyć je rozczytywać. To też twoje też rozczytam.

- Ja nie zanotowałam wszystkiego. - Hinata nieśmiało wyciągnęła swój zeszyt i podała koledze.

Naruto przekartkował do strony dzisiejszej lekcji. Szybko zauważył, że do tej pory miała wszystko czytelnie opisane, z uwagami nauczyciela. Teraz jednak brakowało kilku punktów, bądź były braki w zapisach.

- Też się zamyśliłaś na lekcji? - Zapytał z ciekawości, przy okazji żartując sobie z niej.

- Ja... - Spuściła głowę i wydukała ledwo słyszalnie. - Nie widziałam, bo nie mam okularów.

Dopiero teraz przypomniał sobie, że to on je ma. Wyciągnął pospiesznie z plecaka i podał nieśmiałej istotce.

- Sorki za to, że ich nie oddałem w piątek, ani w weekend. Zdecydowanie lepiej ci, gdy ich nie masz. Choć, znajdziemy kogoś, kto będzie miał kompletne notatki.

Pod salę udali się teraz wspólnie. Hyuga dość dobrze dziś chodziła, ale mimo tego Naruto zadeklarował, że będzie jej pomagał przy pokonywaniu schodów. Wyglądało to tak, że łapał ją w pod ramię, a dłonią tak mocno chwytał w pasie, że praktycznie ją wnosił i znosił. Kilka osób zapytało po co to robi. Podczas gdy Hinatę to krępowało, Uzumaki sam z siebie się śmiał, że jest niezdarą i trochę poturbował koleżankę, gdy na nią wpadł w piątek. Nie skakał przy niej tak jak w weekend, nie wychwalał pod niebiosa, nie nosił na rękach, ale również nie udawał, że jej nie zna. Przyniósł jej nawet batona w ramach podziękowania za kolację i cukierki wszamane przez niego w niedzielę.

* * * * *

I jest!! Pierwszą połowę pisało mi się fajnie, ale na drugą nie do końca miałam pomysł, więc chyba średnio mi wyszło. Mimo tego, jest dłuższy rozdział niż poprzednie Monsuny :))
Za tydzień coś z innej beczki. Wprowadzenie do opowiadania dodam na początku tygodnia, a pierwszy rozdział pod koniec.
Będę się też starała zakończyć Skorupę Żółwia do końca czerwca.
No to takie z grubsza plany ;))