Labirynt Luster - Rozdział 33

Po takim dniu nie mogło być inaczej. Udałam się do rezydencji, aby w basenie ponownie przemyśleć całą sytuację. Gdy wskakiwałam do wody, nie widziałam Nejiego. Zastanawiałam się czy dziś pojawi się na bloku startowym jak zazwyczaj. Nie byłam już taka rozgoryczona jak dzień wcześniej. Płynąc zerkałam czy brat jest. Ucieszyło mnie, jak tylko dostrzegłam sylwetkę w stałym miejscu. Wiedziałam, że jest zmęczony, dlatego przepłynęłam jeszcze tylko jedną długość i postanowiłam wyjść z wody. Chociaż Neji starał się grać twardziela, to widać było, że jest padnięty. Nie chciał mi powiedzieć o czym rozmawiał z Itachim. Stwierdził, że to sprawy między nimi dwoma. Udało mi się jedynie wyciągnąć informacje na temat tego co powiedział innym. Gdy zawołał Kibę, oznajmił, że wszystkie plotki na mój temat i Itachiego są nieprawdą, co potwierdził Uchiha, a Neji ostrzegł, że każdego kto będzie je dalej rozpowiadał czeka taki los jak ten worek i ma to gdzieś czy go za to zawieszą, czy też wyrzucą ze szkoły, ale on nie pozwoli aby ktokolwiek więcej mnie obrażał. No i wtedy worek oberwał potężnego kopniaka, którego nie przetrwał. Nic dziwnego, że zapanowała cisza. Ludzie się przestraszyli jego siły. Ciężko przewidzieć co teraz się stanie. Gdy zapytałam co na to Szef ochrony, on tylko wzruszył ramionami. Nawet Neji nie był pewien co go teraz czeka. Kazał mi się nie przejmować i nie martwić, bo on teraz nade mną czuwa i nie pozwoli się wywieść stąd beze mnie. Odprowadził mnie do pokoju i zanim odszedł podał mi kopertę. Otworzyłam ją jak tylko zamknęłam drzwi od pokoju. Zgodnie ze słowami Kacpra, w niej znajdowała się kolejna zagadka. Nie będę jej rozwiązywać! W dalszym ciągu nie uważam, aby było warto, dlatego nie interesuje mnie jej treść. Rzuciłam kopertę do szuflady i położyłam się na łóżku.

Gdy leżałam i rozmyślałam nad całą dziwną sytuacją, do moich drzwi ktoś zapukał. Poderwałam się do siadu i pozwoliłam, aby weszła owa osoba. To była gosposia. Zaprowadziła mnie do jednego z pokoi. Tam czekała na mnie bardzo miła pani. Przedstawiła się i powiedziała, że została wynajęta, aby pomóc mi z nadrobieniem materiału, który ominęłam, podczas mojej nieobecności. No tak, to co się dzieje to jedno, ale w dalszym ciągu jestem uczennicą. Przywitałam się i obie przystąpiłyśmy do pracy. Na chwilę zajrzał do nas Neji. Zapytał jak mi idzie. Wtedy dopiero uświadomiłam sobie, że przecież on też ma dużo zaległości. Brat wyśmiał mnie, jak tylko go o to zapytałam. Tak to jest jak się jest geniuszem. Jemu nie straszny żaden przedmiot. Ciekawe czy Itachi też jest taki zdolny. Jak na razie wiem tylko to, że jest bardzo dobry w tym, z czego ja jestem beznadziejna.

Nauka skutecznie wybiła mi z głowy nieprzyjemne myśli. Na koniec chciałam wiedzieć, kto zatrudnił tą kobietę.

- Pani Yukari, kto panią wynajął, aby mi pani pomogła?

Odpowiedział mi jej uśmiech, bardzo znaczący uśmiech. Gdyby to był ojciec, jej reakcja byłaby poważna i natychmiastowa. W tej chwili chodzą mi po głowie dwie osoby. Coś mi się jednak wydaje, że to nie jest sprawka mojego braciszka.

- Hinato, nie zadręczaj się takimi myślami. Wszystkim nam chodzi o to, abyś była zadowolona.

Teraz to ja lekko się zaśmiałam. Czyżby On - wielki szef ponownie chciał coś sprawdzić? Odkrył przede mną jednego ze swoich ludzi? W teorii, to oznaczałoby, że jak tylko nasza nauka się skończy, to ta kobieta wraca do Włoch. Mam jednak wrażenie, że tak się nie stanie.

- Jaki plan w związku z panią aktualnie ma Szef?

- O co dokładnie pytasz? - Kobieta ponownie uśmiechnęła się wymownie.

- Domyślam się kim jesteś. Twoja wiedza z przedmiotów szkolnych nieco mnie zaskoczyła. Myślałam, że moi ochroniarze, to napakowani faceci, którzy są szybcy, dużo widzą i potrafią nieźle nakopać na dupę. Pani jest bardzo zwyczajna, jak na kogoś z ich grona.

Kobieta ponownie zaśmiała się, ale tym razem w inny sposób.

- Masz nas za górę mięśni, pozbawionych mózgów? - Ton miała rozbawiony. - Nasz szef jest bardzo wymagający i nie zatrudnia takiego typu ludzi. Nie wystarcza mu kadra szaraków. Trzeba dysponować jakimś atutem, aby móc dla niego pracować.

- Atutem? - Zaintrygowała mnie ta kobieta. Co to za ludzie mnie otaczają? A może to ona jest moim Aniołem Stróżem? Kacper nie twierdził, że to mężczyzna. Wyrażał się co prawda w męskiej osobie, ale o ile dobrze pamiętam, mówił: to mój najlepszy człowiek.

- Tak można to nazwać. Szef używa nieco innego stwierdzenia, ale zabronił mi cytować ci jakiekolwiek jego słowa, czy też zdania.

- Jak zwykle, niebywale ostrożny. - Odpowiedziałam jej z nieukrywaną ironią i lekkim rozbawieniem. Sama siebie w tej chwili nie poznaję.

To ponownie odezwał się jej śmiech.

- Skoro ja już wiem, że jest pani jedną z osób, która należy do ochrony, to czy grozi pani przeniesienie? - Byłam ciekawa. Intrygowało mnie też to, na ile mogę ją pociągnąć za język, aby poznać kilka nowych szczegółów.

- Nie. - Odpowiedziała niezwykle spokojnie. - Myślę, że powinnaś zacząć przyzwyczajać się do innego zwrotu, jakim będziesz mnie tytułować. - Odpowiedziała jej moja bardzo zdziwiona mina. Co ona ma na myśli? - Widzisz Hinato, skoro trochę się pozmieniało, to pojawiła się potrzeba powstania nowej osoby. Przez kilka dni, podczas których masz się nieco do mnie przyzwyczaić, ja będę pomagała ci z materiałem szkolnym. Mam też za zadanie, nie pozwolić ci na kolejną kiepską ocenę z matematyki. - Poczułam pewnego rodzaju ukucie w klatce piersiowej. Wolałabym innego nauczyciela przedmiotów ścisłych.

- Czyli masz być teraz moim korepetytorem?

- Będę cię uczyć, ale to czego i w jakiej ilości zależy od twoich decyzji. - Jej spojrzenie było przeszywające. Jestem pewna, że ona bada mnie w imieniu Szefa. Co więcej on chce o mnie wiedzieć? - Będę dla ciebie też kimś więcej.

- Więcej? - Zaniepokoiło mnie to co powiedziała.

- Tak. Będę twoją ciocią, a dokładniej mamą Nejiego.

Tego się nie spodziewałam. Wielki pan Cień zadbał o szczegóły. Dlaczego założył, że ona jest teraz potrzebna?

- Neji o tym wie? - Nie byłam już tak pewna siebie.

- Owszem, wie.

- I chcesz mi powiedzieć, że on to tak po prostu akceptuje? - Nie wierzę, żeby przeszedł koło takiej decyzji na spokojnie. On nie znosi rozmawiać o swoich rodzicach. Nawet teraz bardzo ten temat go boli i od razu się zamyka. Nie mógł się zgodzić na taki plan.

- Tak.

- Nie wierzę! - Uniosłam lekko głos. - Nigdy nie pozwoliłby, aby ktoś udawał jego mamę.

- Neji jest jeszcze bardzo młody, ale ma za sobą wystarczająco duży bagaż doświadczeń. Pewnie masz rację, że w normalnych okolicznościach, by się na to nie zgodził, ale to co tu się dzieje, jest dalekie od normalności. - Podeszła do mnie bardzo blisko, pokazała palcem, abym była cicho. Nachyliła się nad moim uchem i mówiła szeptem. - Cieszę się, że on i ty ujawniliście swoje pokrewieństwo. - Odjęło mi mowę. Podsłuchują nas, to pewne, a ta wiadomość miała nie zostać ujawniona, ale dlaczego? - Hinato, myślę, że ta rozmowa powinna dobiec końca. - To mówiła już normalnie. Wyciągnęła do mnie dłoń. - Skoro mam być twoją ciotką, to może zaczniesz mówić do mnie po imieniu. Oswoisz się nieco, zanim przejdziemy do relacji bardziej zażyłych.

Podałam jej dłoń, choć nie wiedziałam co mogłabym jej powiedzieć. Ta konspiracja, jest dla mnie chyba za trudna.

- Yukari, przekaż swojemu szefowi, że te jego gierki mnie nie bawią i nie mam najmniejszej ochoty, na wchodzenie do gry, jaką zaproponował. - Ponownie odpowiedział mi jej uśmiech.

- Z twarzy matka, z głosu ojciec.

- Jak mam to rozumieć? - Ta kobieta zaczyna mnie irytować. Nie lubię takich tekstów.

- Wiedziałabym, że jesteś Hyuga, tylko na podstawie tej rozmowy. Nawet nie wiesz, jak wiele zdradzasz swoją postawą, słowami i podejściem. Ciekawa jestem tylko, czy jesteś tak samo rządna wiedzy jak Hiashi.

- Raczej spotykam się z porównywaniem wyłącznie do mamy. Nie wydaje mi się, abym była podobna do ojca.

- Do zobaczenia Hinato. Jutro spotkamy się, aby omówić kolejną część zaległych przedmiotów.

- Do widzenia.

Nie wydawało mi się, abym chciała ją jeszcze kiedyś zobaczyć. Dziś nie będę się o to sprzeczać, ale jutro odprawię ją i powiem, że dam sobie radę sama. Patrząc na Kacpra i Yukari, mam wrażenie, że ludzie którzy mnie ochraniają, są dużo fajniejsi, kiedy ich nie znam.

Powróciłam do pokoju. Naukę mam za sobą, mętlik w głowie mi się powiększył, ale przynajmniej wydarzenia ze szkoły nieco zmniejszyły swoją siłę. Mam wystarczająco dużo problemów, aby nie skupiać się na Itachim i to mnie bardzo, bardzo cieszy.

Leżąc zaczęłam rozmyślać nad wydarzeniami i słowami jakie dziś padły. Neji postanowił chronić mnie na własną rękę. Pewnie wiedział już od rana, że Kacper załatwił mu mamusię. To musiało mieć wpływ na jego zachowanie na sali sportowej. Skupiłam się na sobie i nie pomyślałam, że on może mieć swoją prywatną rewolucję w tej chwili. Może powinnam schować nieco swoją dumę i zacząć współpracować? Sięgnęłam do szuflady i wyjęłam kopertę z zagadką. Przeczytałam treść. O cholera! Nawet nie wiem jak się za nią zabrać. Nie żartował, że będzie trudniejsza. Nie dam rady tego rozwiązać. Idę spać, bo jestem bardzo padnięta, a jutro ponownie czeka mnie wczesna pobudka, aby bezpiecznie dotrzeć do szkoły.

Wszystko co się wokół mnie działo, było coraz bardziej skomplikowane i coraz ciężej było mi się w tym odnaleźć. Rano jadąc autem razem z Nejim, czułam się jak w potrzasku. On milczał, a ja wiedziałam, że to ma coś wspólnego ze mną i pewnie z jego wczorajszym wyskokiem.

- Yukari powiedziała mi wczoraj, że ma udawać twoją matkę. - Chciałam wiedzieć co on o tym myśli.

- Wiem. - Nie spojrzał na mnie, tylko dalej gapił się na widoki za szybą.

- I to wszystko? Pozwolisz na to?

- Tak.

- Neji, co się stało? Nigdy byś się na coś takiego nie zgodził, a teraz tak po prostu to akceptujesz? Możesz mi to wytłumaczyć?

- Tu nie ma co tłumaczyć. - Jego wzrok był skierowany na mnie. - To tylko gra i możliwe, że nigdy nikt nawet nie pozna jej jako kogoś ode mnie.

- Mimo wszystko jesteś zły. Chcę wiedzieć dlaczego.

- Miałem pogadankę z Szefem. Jest przekonany, że moje zachowanie ma zły wpływ na ciebie.

- Zły wpływ? Co to niby ma znaczyć?

- Hinata, to nie jest zły gościu. Ja się na niego wkurzam, bo nie mówi mi wszystkiego, ale ty nie masz powodu.

- Skąd wiesz, a może mam powód? Nie byłeś przy naszej rozmowie. Wszystko co on robi jest podstępne i nie podoba mi się to jak próbuje manewrować wydarzeniami.

- Więc jak chciałabyś aby się zachowywał? Gdyby nie robił tego co robi, to już dawno wszyscy wiedzieliby, gdzie się ukrywasz i jak wyglądasz. On ma więcej roboty niż mogłabyś przypuszczać. Koleś jest cholernie dobry i ja chciałbym osiągnąć taki sam poziom jak on.

- On jest taki dobry? Więc czemu tak się lęka ludzi z pierwszej dziesiątki?

- Wiesz o dziesiątce? - Tego się mój brat nie spodziewał.

- Wiem, a raczej prawie wiem, bo dwóch osób mi nie podał.

- Dwóch? - Uśmiechnął się jakby domyślał się, że wie o kim mowa.

- Jeśli ten uśmieszek ma oznaczać, że chcesz mi zdradzić, że ty jesteś trzeci to daruj sobie, bo to wiem.

- No, no. Może chcesz mi powiedzieć o kim jeszcze wiesz?

- Na przykład o tym, że nieźle się bijesz, ale Itachi jest bardziej bystry i do niego ciężko ci będzie dorównać.

- Bu-ha-ha! Się uśmiałem! Nie zapominaj, że ty też pisałaś ten test i od ciebie jestem lepszy.

- Bez porównania. Ja nie załapałam się na pierwszą dziesiątkę i przegonił mnie nawet przerażający Sasuke.

- Straszne. - Potargał moje włosy, po czym przytulił mnie do siebie. - Hinata, zacznij współpracować z Szefem. On pomoże ci i nauczy jak poradzić sobie z bystrzakami. Jeśli coś ci się nie spodoba, albo będziesz miała wątpliwości, to zawsze możesz przyjść do mnie i pogadać.

- Przemyślę to jeszcze.

- Zrób to dla mnie.

Dalsza podróż minęła nam z spokojnej i radosnej atmosferze. Ponownie chciałam wyciągnąć od brata informacje o jego rozmowie z Itachim. On milczał jak grób. No niech go licho! Czy to jakaś solidarność plemników? Przecież nawet się nie lubią. Oni wszyscy muszą mieć swoje męskie sprawy, w które nie chcą mnie wprowadzić. Idąc po tak zwanej nitce do kłębka, zdałam sobie sprawę z pozytywnego skutku zerwania kontaktów z Uchihą. Kiba będzie miał spokojniejsze życie. Jako, że dziś czwartek, to spotkam się z nim w schronisku. Mam nadzieję, że nie będzie na mnie zły, a nasza przyjaźń będzie równie silna jak kiedyś.

Nie byłam zaskoczona dzisiejszym dniem. Na starcie czekała mnie rozmowa z Sasorim. Próbował wyciągnąć ode mnie informacje. Posunął się nawet do próby przekupstwa. Jego cukierki miały jednak słabą siłę przebicia. Sakura patrząc na jego poczynania, zabrała mu całą paczuszkę i powiedziała, że odda jak obieca, że już sobie pójdzie. Odzyskał je szybko, gdy ogłosił, że najpierw wszystkie polizał, aby koledzy z drużyny mu nie zabrali. Trzeba mieć tupet, aby proponować komuś polizanego cukierka. Dobrze, że się na to nie dałyśmy złapać. To jednak przyciągnęło innych gości. Wysoki blondyn potrącił Sasoriego ramieniem, tak że wpadł na Sakurę. Ona odepchnęła go od siebie z obrzydzeniem. Winowajca stał zadowolony z siebie, a do niego doszły dwie znane mi osoby.

- Cześć, Hinata. - Z uśmiechem przywitał się Yahiko. - Joł rudy! - Z jeszcze większym uśmiechem zwrócił się do kumpla, stojącego z nami.

- Cześć. - Odpowiedziałam nieco zawstydzona. Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Moja znajomość z Itachim została oficjalnie zakończona i nie wiem jak to się przekłada na jego kumpli z drużyny.

- Kapitanowa! - Wykrzyczał Hidan i wepchnął się między mnie i Yahiko. - Cześć piękna. - Wyciągnął do mnie rękę.

- Żółwik? - Zapytałam podając mu zaciśniętą pięść. Nie chciałam zaliczyć lizanej powtórki. To wywołało kupę śmiechu u sportowców.

- Zobacz jaka bystra. Nie przeliżesz jej tym razem. - Chłopak lubujący się w kolczykach, nie mógł powstrzymać się od śmiechu. - Niech ja to tylko powiem Konan.

- Przeliżesz? Co to kurwa ma znaczyć? Nie ma nawet takiego słowa. - Spojrzenia wszystkich skierowały się na moją przyjaciółkę i jej niezadowoloną minę.

- A to co to jest? - Hidan wskazał palcem na Sakurę. - Nie wiedziałem, że pozwalają wchodzić do szkoły takim smarkom. - Zlekceważył minę Różowej Burzy i nieświadomy niczego, zabrał paczkę z cukierkami od Saso. - Lubię te cuksy. Skąd wiedziałeś, że mam na nie ochotę? - Do buzi włożył od razu kilka.

- Sasori je wszystkie polizał, zanim zaczął jeść, durna pało. - Sakura wyszczerzyła białe zęby, ciesząc się, że sam sobie zafundował obrzydliwą karę.

- Kurwa! - Po tym okrzyku, wszyscy ponownie się zaśmiali. Hidan wypluwał wszystko co miał w buzi na podłogę.

- Uważaj gdzie się ślinisz! - Yahiko odepchnął go nieco od nas. - Twoja znajoma? - Ruchem głowy skinął na Sakurę.

- Przyjaciółka. - Odpowiedziałam z dumą i już chciałam wszystkich uświadomić jak ma na imię, ale ubiegł mnie właściciel cukierków.

- Ja was przedstawię! To jest Sakura z klasy Hinaty, - pięknym gestem wskazał na Różową Burzę, delikatnie się przy tym kłaniając - a to jest - tu wskazał po kolei całą hałastrę, zaczynając od kolegi koło mnie - Biała Pała, Rudy Kolczyk i Barbie.

Te przezwiska nie ruszyły dwójki którą już znałam, za to blondyn się zdenerwował za nazwanie go Barbie. Wyzwał Saso od popieprzonych rudzielców i popchnął dość mocno na Sakurę. Ona się zdenerwowała, że akurat na nią i odepchnęła go równie mocno. To spowodowało, że przepychali go od jednego do drugiego, nie pozwalając mu się wydostać. Uratował go Yahiko. Złapał go za bluzę i mocno szarpnął do siebie.

- Popieprzyło was?! Jutro jest mecz, a on jest w pierwszym składzie.

- Kto normalny wystawia takiego miernotę na boisko? - Zachowanie Sakury było niepokojące. Przez jakiś czas dałabym sobie głowę urwać, że ta dwójka się lubiła, a teraz ona traktowała go jak Naruto. Za każdym razem, gdy jesteś świadkiem takiej sytuacji chcę zapytać o to Sakurę. Niestety zapominam o tym, gdy jesteśmy same.

- Ktoś kto chce wygrać mecz. Jestem Yahiko. - Podał jej dłoń, a ona z lekkim wahaniem uścisnęła ją. - Ten przygłup to Hidan choć Biała Pała też możesz wołać. - Chłopak słysząc jak o nim mówi, rzucił w rudzielca trzymaną paczką cukierków. - Ty się sam przedstaw. - Yahiko zwrócił się do blondyna. On westchnął ciężko i wyciągnął dłoń najpierw do mnie.

- Deidara. - Powiedział od niechcenia. Po krótkiej chwili puścił i ten sam gest wykonał w stronę Sakury.

- Czy to czasem nie ty dostałeś wpierdol od Uchihy? - Różowa burza wykrzyczała to do niego, jak tylko puściła jego dłoń.

Hidan śmiał się na całe gardło, nazywając Deidarę cipą. Między nimi doszło do szarpaniny. Zaskakujące jak oni słuchają się Yahiko. Kazał się im uspokoić i od razu oboje spoważnieli, choć blondyn pozostał obrażony, a białowłosy zatrzymał kpiący wyraz twarzy. Na końcu rozmowy dowiedziałam się, że Itachi pilnuje teraz jakiegoś kolegi, który ma na imię Kisame. Podobno wrócił z rodzinnego wyjazdu i wkurzył się, gdy dowiedział się, co tu się działo. Trochę mnie przestraszyli, bo ten koleszka ponoć ostrzy zęby na Nejiego w ramach odwetu. Zadzwonił dzwonek na lekcję, więc koszykarze musieli już sobie iść. Odchodząc Yahiko przypomniał mi, że jutro jest mecz i stwierdził, że ostatnio mu obiecałam, że przyjdę, więc liczy na mnie i obiecuje zaklepać dobrą miejscówkę dla mnie i Sakury. Hidan kazał mi założyć obcisłą bluzkę bez stanika, bo lubi jak baloniki podskakują wysoko, gdy kobiety kibicują. Za to oberwał w tył głowy od rudego. Sasori odczekał, aż pójdą i przypomniał mi, po co przesiaduje ze mną na przerwach. Ciągle liczył na to, że dziś mu powiem kim dla mnie jest Neji, ale ja byłam uparta i nie zamierzam mu niczego ujawniać przed rozpoczęciem weekendu.

Plotki o wczorajszym kopniaku Nejiego rozeszły się błyskawicznie. Zamiast głośnych komentarzy, niosły się szepty. Teraz to nie mężczyźni, a kobiety patrzyły na mnie z pogardą. Jak zwykle wszystko to moja wina. Najpierw byłam winna tego, że dałam się wykorzystać takiemu podrywaczowi, jak Itachi. Przecież wszyscy wiedzą, że on nie traktuje poważnie kobiet. Teraz jestem winna i najgorsza, bo przeze mnie reputacja Uchihy ucierpiała, a to przecież taki wspaniały facet. Ludzie są dziwni i zmienni jak chorągiewki na wietrze. Jednym zdaniem, czego nie zrobisz, to i tak będzie źle.

Itachi potwierdził wersję jaką przedstawił mój braciszek, ale co z tego? Nie każdy wierzy w to, że między nami nic nie było. Chodzą pogłoski, iż Neji groził brunetowi śmiercią i to dlatego on się wszystkiego wyparł. Masz Hinato to czego chciałaś! Nie wiem na co ja liczyłam. Chciałam tu zamieszkać marząc, że uwolnię się od takich historii. Przeżyłam dwa cudowne lata spokoju i wpakowałam się w okropne bagno niedługo po rozpoczęciu szkoły średniej.

Muszę moją głowę wypełnić czymś innym. Przypomniały mi się poranne słowa Nejiego. Może faktycznie powinnam bardziej współpracować z Kacprem. W głowie starałam sobie przypomnieć tekst zagadki. Chyba uda mi się ją rozwiązać, jeśli tylko wysilę trochę swój umysł. Intensywnie rozważałam każdą ewentualność, nie skupiając się na lekcjach. Podjęłam decyzję. Zrobię to! Rozwiążę to zadanie i zobaczę jaka jest stawka. Może nagrodą będzie odpowiedź na jedno z nurtujących mnie pytań.

* * * * *

Ta-dam!!! Prezent ode mnie dla Was z okazji jutrzejszego dnia dziecka i moich dzisiejszych urodzin!! Taki bonus, którego może w przyszłości będę żałować, bo nie mam już więcej zapasów tego opowiadania. Sama jestem zaskoczona, że się już skończyły, ale co tam. Wstawiam, aby poprawić sobie humor. W zasadzie to nikogo nie zmuszam, ale miło by było, gdybyście zostawili po sobie choć jedno zdanie.