Do trzech razy sztuka - Rozdział 2

Sama nie wiem kiedy zaczęłam prowokować. Przykładałam większą wagę do strojów kąpielowych. Dziś ubrałam się w czarny, idealnie dopasowany do ciała. Idąc do wody, nie śpieszyłam się. Najpierw moczyłam jedynie nogi. Później weszłam głębiej. Aby nie doznać szoku termicznego, powoli zanurzałam całe ciało we wodzie. Niby przypadkiem odwróciłam się w stronę ratowników. Widziałam, że jestem obserwowana. Bury pomachał mi ręką. Szczerzył się jak głupi do sera. Nie zareagowałam. Rudy powiedział coś do kumpla, po czym złapał boję ratowniczą i poszedł przejść się w przeciwną stronę niż ja byłam. Wyglądał jak jeden z bohaterów słonecznego patrolu, gdy tak szedł. Chyba miał mi za złe, że dałam mu kosza. Nie mogę mieć do niego za to pretensji. Liczyłam, że będzie mnie obserwował swoją lornetką, a on wolał się przejść w drugą stronę. Nie wiedzieć czemu, to mnie troszkę zakuło. Odwróciłam się, starając się wybić z głowy wszystko co wiązało się z ratownikami z tej plaży.

Jak tylko zamoczyłam całe ciało, zaczęłam pływać. Mistrzem nie jestem, ale radzę sobie. Możne nawet popłynęłam nieco za daleko. Zrobiłam coś odważniejszego. Zanurkowałam i płynęłam pod wodą tak długo, aż zabrakło mi powietrza. Robiłam tak kilka razy. Sama nie wiem co mnie podkusiło na tak lekkomyślne zachowanie. Może w ten sposób chciałam sprowokować Rudego, by zwrócił na mnie uwagę? Skończyło się tym, że Bury podpłynął łódką, zabrał mnie na pokład i dał mi spory wykład. Moje skrzydełka gwałtownie opadły. Przy brzegu czekał jego kumpel. Rudy pomagał wciągnąć łódkę na plażę. Nic nie powiedział, ale minę miał niezadowoloną. Odchodząc nie pohamowałam się.

- O co tyle krzyku? Przecież się nie topiłam. - Musiałam coś powiedzieć. Nie było w mojej naturze okazywać skruchę.

- Rudy to już chciał wzywać karetkę. Miej na uwadze, że jest jeszcze młody, a przez ciebie prawie dostał zawału serca.

Za ten tekst dostał w tył głowy od wspomnianej osoby.

- Masz kartę pływacką? - Padło pytanie od Rudego. Faktycznie był zły, ale czemu tak się tym przejął? Nawet mnie nie zna, więc powinien mnie zlekceważyć.

- Chyba już ci udowodniłam, że potrafię pływać. - Oburzyłam się jego pytaniem. Nie chciałam dać mu odczuć, że troszkę żałuję swojego zachowania.

- Pokaż mi kartę, to będziesz mogła pływać gdzie chcesz. Jeśli jej nie masz, to nie wolno ci być poza bojami. Rozumiesz?

- Tak. - Odpowiedziałam, a w zasadzie wysyczałam przez zęby.

- To dobrze. - Po tych słowach po prostu odszedł. Poczułam po raz kolejny małe ukucie pod skórą, na wysokości mostka.

- Jest zły, bo go wystraszyłaś. - Spokojnym i przyciszonym tonem odezwał się Bury. - Pierwszy raz widzę, aby tak się zachowywał w stosunku do dziewczyny. Naprawdę wpadłaś mu w oko. Zamiast ciągle go olewać, mogłabyś dać mu chociaż jedną szansę.

- Jeszcze nie spotkałam mężczyzny, który potrafiłby wykorzystać jakąkolwiek szansę.

- Bo nie poznałaś Rudego.

Bury musiał iść. Jego koleżanka wzywała go, więc rozmowa się urwała. Posłusznie wróciłam na leżak. Jak tylko wyschłam, wróciłam do hotelu. Sama siebie przyłapałam, że myślę o mężczyźnie który się mną interesuje. Choć bałam się związków damsko-męskich, to nie chciałam pozbywać się jego widoku z mojej głowy. On  jest trochę, tak tyci-tyci przystojny, nieśmiały i coś jeszcze w nim jest. Czy to dlatego kobiety do niego lgną?

Kolejnego dnia Rudy przełamał mur jakim odgradzałam się od niego. Widziałam jak obserwował wodę. Wziął telefon i coś powiedział. Później złapał za boję, ponownie spojrzał na wodę. W pewnym momencie odłożył niechlujnie lornetkę, a sam zaczął biec wzdłuż plaży. Poderwałam się z leżaka. Dopiero po chwili jakaś kobieta zaczęła lamentować, że jej synek wypłynął za daleko. Wprowadziła tylko niepotrzebny chaos. Mały chłopiec się wystraszył, chciał ustać na materacu, na którym pływał, stracił równowagę i wpadł do wody. Podeszłam bliżej brzegu, tak jak inni. Widziałam jak się topi. Rudy zanim dopłynął, małego już nie było. Złapałam się za serce. Pierwszy raz widziałam akcję ratunkową. W filmie taka scena cię nie rusza, ale na żywo czułam strach o tego małego. Rudy nurkował, aż wypłynął z chłopcem. Szybko oboje znaleźli się na takiej głębokości, że ratownik mógł wziąć dziecko na ręce. Bury zrobił im przejście. W drodze Rudy kazał wzywać pogotowie. Widziałam jak kładzie chłopca na piasku. Sprawdził, że nie oddycha i serce nie bije. Widziałam jak walczył o życie dziecka. Nie poddawał się i powtarzał do niego, że ma zacząć oddychać. Chyba nie było osoby, która nie odetchnęła z ulgą, jak ratowany powrócił do żywych. Rudy przekręcił go, by mógł wykrztusić wodę. Słychać było karetkę. Nie wiem skąd ten ratownik miał w sobie tyle siły. Wstał, wziął chłopca na ręce i podbiegł do karetki. Wszystko zdawało się, że trwało chwilę. Gdy Rudy wracał przeszedł koło mnie. Oboje patrzyliśmy na siebie, ale żadne z nas nic nie powiedziało. Nie mogłam o tym zapomnieć. Mężczyźni jakich poznałam nie byli tacy. Żaden z nich nie zaangażowałby się w ratowanie życia innego człowieka tak jak Rudy. Po tym czego byłam świadkiem, postanowiłam dać mu szansę, na przekonanie mnie do siebie. Przed powrotem do hotelu, podeszłam do budki ratowników. Nie miałam odwagi podejść wystarczająco blisko.

- Hej! Ty do mnie? - Koło mnie pojawił się natrętny chłopak.

- Nie, ja do... - Swój wzrok skierowałam na jego kolegę, który stał tyłem.

- Rudy, panienka do ciebie! - Uśmiechnął się i poszedł go zmienić.

Wyraz twarzy mojego adoratora był obłędny. Podchodził powoli, jakby nie dowierzał czy to nie jest jakiś żart. Zrobił minę pytającą, a ja pokiwałam, by potwierdzić, że chodzi mi o niego. Gdy stanął przede mną, poczułam się okrutnie niekomfortowo. Chyba już wiem dlaczego on wyłamywał palce.

- Coś się stało? - Zapytał niepewnie.

- Jutro chciałabym zwiedzić okolicę. Nie mam żadnego przewodnika, więc jeśli byś chciał coś mi pokazać, to będę o dziesiątej pod hotelem La Brava.

Na początku był szok. Jego zaskoczyło, że sama proponuję mu wspólne wyjście, a mnie że dałam radę to powiedzieć i brzmiało to normalnie. Jego uśmiech był ciepły i szczery.

- Jasne. - Odpowiedział zadowolony.

- To do jutra. - Odwróciłam się. Chciałam jak najszybciej odejść, by nie widział mojej reakcji i tego, że się cieszę.

- Poczekaj! - Zabiegł mi drogę. - Ja jutro pracuję, ale mam wolne po jutrze. Moglibyśmy przełożyć zwiedzanie o jeden dzień?

- Trudno, najwyżej będę zwiedzać sama. - Moja mina i słowa dawały do zrozumienia, że nic z tego. - Ja muszę już wracać do hotelu. Miłego wieczoru. - Nie mogłam się zgodzić na zmianę terminu, bo to by oznaczało, że mi zależy. No i ten cały Bury twierdził, że mam dać jedną szansę jego koledze. To daję, a to jak z tego wybrnie to jego sprawa.

- Dziękuję, tobie również tego życzę. Do jutra.

Gdy tak się ze mną żegnał to nie byłam pewna czy będzie czy też nie. Niech kombinuje, ale czy mu się to uda?

* * * * *

Skorupa w przyszłym tygodniu. Mam teraz ciężki czas i nie dam rady przyspieszyć, choćbym bardzo chciała. Zdradzę, że będzie tak dużo tekstu, że raczę sobie przygotować kawę przed czytaniem, aby nie zasnąć :D Ja ostatnio jestem cały czas senna i mogłabym chyba zasnąć na stojąco, więc kiedy wieczorem zabieram się za pisanie, to zasypiam zanim przypomnę sobie co ostatnio napisałam :D