Skorupa Żółwia - Rozdział 13

"- Dzień dobry, Uchiha Obito." Po chwili radości uderzyła w niego rzeczywistość. Zapanował nad mimiką twarzy. Odwrócił się do kuzyna i przemówił rzeczowo.

- Zamień się na miejsca.

- Bo? - Itachi spojrzał na przyjaciela karcącym wzrokiem.

- Chcę siedzieć bliżej owoców. - Pretekst wymyślił na szybko, dostrzegając kątem oka dorodnego arbuza.

- Przestawię tacę z owocami bliżej ciebie.

- Zamień się. - Tym razem starszy Uchiha warknął na młodszego.

Nim prezes zdążył odpowiedzieć, krzesło Hinaty zaszurało, a ona sama odeszła od stolika.

- Jesteś z siebie zadowolony? - Drwiącym głosem odezwał się Itachi.

- Będę jak się zamienisz na miejsca. Wstawaj młody!

- Zrobię to, jeśli mi wytłumaczysz co zaszło między tobą a Hinatą. Tylko nie myśl, że łyknę jakąś wymówkę o nieudanym projekcie.

- Wielkie halo o krzesło. - Oburzył się Obito. - Jakbym wiedział, że taki będziesz, to bym kazał cię nie zapraszać. - Burknął na młodszego, a wzrokiem przebiegł po sali.

Pomimo trzydziestki na karku siedział z miną małego, obrażonego chłopca. Swój wzrok skupił na płomieniu świecy w pobliskim stroiku. Wiedział, że nie robi dobrze. Czuł to całym sobą, ale mimo tej świadomości nie potrafił przełamać się i postąpić właściwie. Byłoby mu łatwiej, gdyby nie wiedział o uczuciach Hinaty. Choć w dalszym ciągu zastanawiał się czy czasem się nie przesłyszał, to jego podświadomość włączyła alarm, a reakcje obronne się uaktywniły. Teraz najważniejsze było, aby zniechęcić Hyugę do jego osoby i nie pozwolić sobie na nic, co zachwiałoby jego postanowieniem. To mogło być trudne, bo Hyuga nie tylko zajmowała miejsce koło niego, to jeszcze zbyt dobrze wyglądała. Nie zdążył się co prawda przyjrzeć, ale czarne oczy zarejestrowały kuszący dekolt odsłaniający odrobinę przerwy między piersiami. Obito pomimo niechęci do kobiet, nie był nieczuły na ich piękno. Patrząc na kuszące kształty przez materiał, wyobrażał sobie jak wyglądają piersi Małej. Wszystko przez to, że ściągnął jej koszulkę podczas ich pocałunku. Od tamtej pory ciężko mu wymazać z pamięci jej piersi, osłonięte jedynie cienkim i lekko prześwitującym skrawkiem materiału. Skarcił samego siebie za to, że powraca do tych wspomnień, zamiast raz na zawsze się ich pozbyć. Widocznie starość odciskała na nim swoje piętno. Tak to sobie tłumaczył.

Itachi popatrzył z politowaniem na nadąsanego kuzyna. Za długo go znał, aby nie mieć już trafnych podejrzeń co do tych dwojga. Właściwie można by było powiedzieć, że obce były mu jedynie szczegóły, a cały zarys sytuacji już dawno sobie wydedukował. Bez względu na konsekwencje, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce.

- Zamierzam poprosić Hinatę do tańca. - Prezes rzucił mimo chodem przed siebie. Śledził kątem oka czy Obito reaguje w jakiś sposób. Odwrócił się powoli do starszego Uchihy i obdarzył go leniwym spojrzeniem. - Będzie ci to przeszkadzało?

- Mi? - Obito jedynie wzruszył ramionami. - Rób co chcesz, to nie moja sprawa.

- Pytam na wszelki wypadek. Wiem, że troszczysz się o swoich pracowników, więc nie miałem pewności, czy nie będziesz miał obiekcji.

- Ona już dla mnie nie pracuje. - Burknął, po czym dopił końcówkę soku.

Rozmowę przerwała kelnerka, stawiając na ich talerzach gorący rosół. Zaczęli jeść, starając się lekceważyć brak Hinaty. Dobre wychowanie podpowiadało każdemu z nich, aby pójść poszukać dziewczynę. Żaden się nie ruszył, powołując się na inny powód. Itachi siedział twardo na stołku, aby kuzyn nie zajął jego miejsca. Obito, bo nie wiedziałby co ma powiedzieć Hyudze, aby jeszcze bardziej nie pogorszyć sytuacji.

Obiad zjedli z milczeniu. Nie padło już żadne zdanie. Na miejscu małej, rozkosznej osóbki nikt się nie pojawił. Dziewczyna spacerowa po dworze. Nie uciekła płakać do łazienki. Już wystarczająco dużo łez wylała z siebie za sprawą swojego szefa. Była pewna, że on nie jest nią zainteresowany. Świadczył o tym fakt, że przez miesiąc nawet nie próbował się z nią skontaktować.

Po posiłku wodzirej zaprosił wszystkich gości na środek sali, aby ustawili się w wielkie koło. W samym centrum nowożeńcy przygotowywali się do Pierwszego Tańca. Moment ten bawił Obito. Patrząc na przestraszony wyraz twarzy Minoru, był pewien, że chłopak nie należy do najlepszych tancerzy. Miał rację. Jak tylko pierwsze dźwięki zabrzmiały, przekonał się, że do jego asystenta na parkiecie pasuje zwrot "drewno". Junko radziła sobie całkiem nieźle, ale jej mąż zdecydowanie powinien się troszkę rozluźnić. Mino widocznej niedoskonałości w ruchach młodych, oklaski rozeszły się po sali, gdy tylko melodia ucichła, a Minoru ucałował dłoń żony. Wodzirej zaprosił gości do tańca. Do Hinaty podążał starszy mężczyzna, który prawie ślinił się na jej widok jak pies obserwujący kawałek apetycznego mięsa w dłoni pana podczas karmienia. Itachi ubiegł owego absztyfikanta. Jedną ręką pochwycił dłoń dziewczyny, a drugą ujął ją w pasie i odciągnął na środek sali. Uśmiechnęła się do niego w podziękowaniu. Jego obecność zawsze dobrze się jej kojarzyła. On nigdy nie powiedział, ani nie zrobił nic, co by ją zraniło. Czasami odnosiła wrażenie, że wie o niej wszystko, mimo, że tak mało mu mówiła. Bała się, że zapyta ją o Obito, ale Uchiha jedynie zażartował, że może powinni ustalić znak, który oznaczałby, że wołają o pomoc w celu wybawienia z tańca, od osoby depczącej po palcach. Hyuga zrozumiała ukryty sens w wypowiedzi prezesa. Wcale nie chodziło mu o tych co depczą, a o nachalne osoby. Rozejrzała się i dostrzegła wściekłe spojrzenia innych kobiet. Czując złość, jaką obdarowywały ją zazdrosne dziewczęta, straciła poczucie rytmu, jej nogi się poplątały, a ona zapewne by upadła, gdyby nie silne dłonie partnera.

- Wszystko w porządku? - Itachi zapytał z troską w głosie.

- Tak. Przepraszam, ja... - Urwała nie wiedząc jak się wytłumaczyć.

- Co powiesz na wspólne wzniesienie toastu za młodych? - Zapytał, zmieniając temat.

- Chętnie. - To już drugi raz dzisiejszego dnia, gdy uśmiechnęła się do niego w podziękowaniu.

- Jest tylko jedno ale. - Widząc jej pytający wzrok, postanowił kontynuować. - Najpierw powinnaś coś zjeść.

- Masz rację. - Picie na pusty żołądek nie mogło się dobrze skończyć, a ona od rana nic nie jadła. Stresowała się tym, że ma spotkać się z Obito do tego stopnia, że dała radę zjeść jedynie od niechcenia jednego batonika.

- No i mam nadzieję, że później dasz się zaprosić do tańca.

Potwierdziła ruchem głowy. Oboje nie widzieli, że ich poczynania są bacznie śledzone przez wiele par oczu. Czarne tęczówki niby od niechcenia spoglądały w stronę kuzyna i byłej pracownicy. Obito prychnął pod nosem.

- I to miałoby mi przeszkadzać? - Burknął cicho sam do siebie.

Itachi w elegancki sposób pomógł usiąść Hinacie na swoim miejscu. Nie miał pewności, ale czuł, że jeśli porwie Hinatę do pierwszego tańca, po tym jak jawnie zadeklaruje chęć zabawy z nią, to kuzyn nie będzie chciał dalej zająć jego miejsca. Fakt, że Obito pozostał na swoim krześle, potwierdzał, że prezes ponownie miał rację. Przypomniał mu się tekst, który wypowiedział do niego Shisui. "Hinata jest zwykłym pionkiem po czterech ruchach do przodu." Wygląda na to, że Hyuga jakiś czas temu wykonała kolejny krok w przód. Przed nią pozostało ostatnie pole. Tylko to miejsce jest jeszcze zajęte przez starą królową. Dlatego ostatni krok jest najtrudniejszy. Przez lata żaden zwykły pionek nie dotarł tak daleko. To była szansa dla więcej niż dwóch osób. Itachi to wiedział i planował wykorzystać teraz, kiedy mógł nadzorować wszystko niepostrzeżenie. W końcu był to winien szczególnie jednej osobie.

Prezes rozlał w kieliszki wódkę. Hinata nałożyła sobie na talerz potrawkę. Obaj Uchiha odczekali, aż dziewczyna zjadła. Wznieśli toast za młodych i już po chwili poczuli ognisty napój w swoich gardłach. Obito uśmiechnął się pod nosem, widząc kwaśną minę byłej pracownicy. Było widać, że nie jest zwyczajna pić. Z trudem powstrzymał się od złośliwego komentarza.

Przy stoliku Obito pojawił się każdy z jego pracowników, który przybył na wesele. O ile picie z szefem zdarzało się od czasu do czas, to z prezesem niektórzy mieli okazję pierwszy raz. Chwilę rozmawiali, a na koniec chłopcy zabierali Hinatę na parkiet. Dziewczyna niejednokrotnie usłyszała, że żałują iż odeszła i brakuje im jej. Tylko Obito nie wykazał jakiegokolwiek zainteresowania jej powrotem. Siedział cicho, gdy Sho proponował Małej powrót do mostowców.

Na parkiecie dość często gościł Itachi z Hinatą. Podłapali wspólny rytm, dzięki czemu oboje odczuwali przyjemność z tańca. Starszy Uchiha obserwował ową dwójkę, udając, że tak naprawdę niewiele go to interesuje. Jakiś czas temu wybiła dwudziesta pierwsza, a on jeszcze ani razu nie zdecydował się dołączyć do bawiących się na parkiecie. Lakonicznie oparł łokieć na stoliku, a brodę na dłoni. Hinata uśmiechała się do Itachiego, a on do niej. Widział jej zaróżowione policzki. Ponownie była słodką, rozkoszną osóbką, na którą lubił patrzeć. Tylko tym razem, to nie za jego sprawą, tylko jego kuzyna. Czuł coś na kształt zawodu i rozczarowania.

- Wcale mi to nie przeszkadza. - Wypowiedział to tak, jakby chciał przekonać wszystkich, łącznie z samym sobą.

W ciele starszego Uchihy było już wystarczająco dużo alkoholu, aby jego język stał się bardziej swobodny. Orkiestra zaprosiła gości na przerwę. Itachi pomógł Hinacie usiąść. Ona oddychała dużo ciężej, próbując złapać oddech po wygibasach na parkiecie. Kilka ostatnich piosenek narzucało dość szybkie tempo, przez co nawet na czole Uchihy powstały małe kropelki potu. Złapała oddech i upiła kilka łyków wody, kiedy usłyszała głos ze swojej prawej strony.

- Dobrze się bawisz? - Obito spojrzał na nią ze swoim głupkowatym uśmieszkiem.

- Tak. - Odpowiedziała, ciesząc się, że w końcu odezwał się do niej w miarę normalnie. Może gdyby nie wypiła wcześniej kilku kieliszków alkoholu, to byłaby gotowa na to co się szykowało.

- No widzisz. Itachi to jest Uchiha, którym powinnaś się zainteresować od samego początku. Teraz masz go właściwie na widelcu.

Mina jej zrzedła. Gdyby miała więcej odwagi, to może powiedziałabym co myśli o tym pomyśle. Jej ręka wykonała jednak ruch za nią. Resztę wody ze szklanki wylała na spodnie byłego szefa. Nie mówiąc nic, wstała i szybkim krokiem opuściła salę. Ze spuszczoną głową udała się w odległe miejsce pięknego krajobrazu wokół hotelu. Tym razem nie wytrzymała. Łzy pociekły po rozgrzanych policzkach. Gdyby to było takie proste. Gdyby po prostu mogła rozkazać sercu, aby przestało kochać, to bez wątpienia tak by uczyniła. Ale ono żyło własnym życiem i nieustannie pałało miłością do największego ignoranta z nazwiskiem Uchiha, jakiego dane było jej poznać. Kiedy przyznała się Naruto do swoich uczuć, on potraktował ją dziesięć razy lepiej niż Obito. Nie unikał, ani nie obrażał. Zaoferował jej przyjaźń i zapewnił, że pomimo iż nie może odwzajemnić jej uczuć, to gdyby kiedykolwiek potrzebowała pomocy, albo chciała porozmawiać, to może do niego przyjść. Zdziwiła się, że był poważny i zachował się tak dorośle, mimo swojej roztrzepanej natury. Obito był osiem lat starszy, a ona dostrzegała w jego zachowaniu rozpieszczonego dzieciaka, który myśli, że wszystko mu wolno i każda zniewaga ujdzie mu płazem, bo ma bogatego ojca. Jak nigdy wcześniej, chciałaby o nim zapomnieć. Wymazać z głowy i uciec najdalej jak się by tylko dało.

- Zastanawiam się kiedy zmieniłeś się w takiego kretyna. - Itachi ponownie zwrócił się karcącym spojrzeniem do starszego kuzyna. Nie wiedział, co takiego on powiedział do Hyugi, ale był pewny, że nie zachowałaby się w ten sposób bez przyczyny. Powód wyjścia Hinaty siedział po lewej stronie Itachiego, z mokrymi portkami w kroku i na udach.

- To aż niemożliwe, że nasz rodzinny geniusz przegapił tak istotny fakt. - Zakpił z niego Obito. - Gdyby ci to umknęło, to przypomnę, że to ja dzierżę tytuł rodzinnego błazna, panie idealny.

- Dla twojej wiadomości, ten tytuł odebrał ci Shisui. Ty stałeś się zrzędliwym samotnikiem, który w każdej kobiecie widzi zagrożenie, więc najlepiej je obrażać, aby same trzymały się z daleka od ciebie.

- Te które mają choć odrobinę rozumu, wiedzą że mają się trzymać na dystans od kogoś takiego jak ja. - Prychnął Obito.

- Ty się jej boisz. - Mostowiec zlekceważył słowa prezesa. - Boisz się jej i tego, że może podważyć twoje postanowienie co do odcięcia się od wszelkich uniesień i uczuć.

- Nie bądź śmieszny! - Ponownie prychnął Obito. - Nie mam powodu, aby się jej bać.

- Czyżby? - Kącik ust prezesa się uniósł. - To dlaczego tak łatwo pozwoliłeś jej odejść? Unikasz jej jak ognia, a gdy uśmiecha się do innych, wykrzywiasz usta w grymasie. Śledzisz ją wzrokiem, kiedy tańczy. Mam wymieniać dalej?

- Idę wysuszyć ptaszka, zanim zacznie mnie korcić, aby ci przywalić. - Podniósł się, ale spojrzał jeszcze na mężczyznę w kitce. - Instynkt cię ostatnio zawodzi. Wszystko co próbujesz mi wmówić, jest wyssane z palca.

Odszedł, pod nosem fukając przekleństwa. Sam nie zdawał sobie sprawy z tego co powiedział Itachi. Jak na złość, mogło się okazać, że było trochę prawdy w jego słowach. Bał się jej i tego, co mógłby zrobić, gdyby ponownie dał się ponieść. Dlatego postanowił pić ostrożnie i zrazić do siebie Małą. Powiadają, że od miłości do nienawiści jest krótka droga. Chciał, aby go znienawidziła. To lepsze niż kochanie bez wzajemności, bo on nie mógł jej pokochać. Podchodząc do łazienki wyciągnął portfel. Obiecał dać po stówie dwójce nastolatków, pod warunkiem, że nie wpuszczą nikogo do łazienki w tym czasie, kiedy on tam będzie. Zamachał banknotami przed ich twarzami. Chłopcy zastawili drzwi i dali mu odrobinę prywatności. Ściągnął spodnie i podstawił pod suszarkę do rąk. Gaci nie zdecydował się zdjąć. Aż tak nie ufał dwójce nastolatków. Przetarł jedynie ręcznikiem papierowym wilgotną bieliznę. To miejsce musiało wyschnąć samo. Całe szczęście nie było aż tak źle. Po wszystkim wyszedł zaczerpnąć świeżego powietrza. Na dworze nie gościł jeszcze mrok. Letnia pora powodowała, że słońce dopiero niedawno zaszło za horyzontem, a wokół panowała szarówka. Odszedł kawałek dalej, bo przy wyjściu stało zbyt dużo osób. Wtedy ją zobaczył. Kucała przy stawie. Palcami wodziła po tafli wody. Drugą dłonią otarła policzek. Płakała przez niego. Znowu.

- Przepraszam. - Szepnął na tyle cicho, że nawet wiatr nie doniósłby tych słów do ucha Hinaty.

Wiedział co powinien uczynić, ale zrobił coś z goła odwrotnego. Obrócił się i odszedł w przeciwnym kierunku.

Hinata zasiedziała się na dworze. Później udała się do swojego pokoju. Poprawiła makijaż, a właściwie wykonała go od początku. Chwilę wahała się, czy wrócić na przyjęcie weselne. Wyszła na balkon, aby ponownie zaczerpnąć letniego, ciepłego powietrza. Spoglądała w niebo. Gdy ujrzała spadającą gwiazdę, wypowiedziała życzenie.

- Chcę o nim zapomnieć.

Miała dość zachowania Uchihy i swojej słabości do niego. Chciała to zakończyć. Patrząc na błyszczące punkciki na niebie, podjęła decyzję dotyczącą jej przyszłego życia. Postanowiła kuć żelazo póki gorące. Wyszła z pokoju, po czym udała się na salę. Podeszła do stolika, gdzie obaj Uchiha siedzieli w milczeniu.

- Itachi, możemy porozmawiać? - Wypowiedziała stanowczo, póki miała w sobie wystarczająco dużo determinacji i pewności siebie.

- Tak. - Odpowiedział jej ciepło i już chciał wstać, kiedy odezwał się drugi z nich.

- No, no. Jak chcecie to ja mogę się ulotnić i zostawić was samych. - Obito zakpił z wielkim, sztucznym uśmiechem. - Jakby co, to mogę dziś nocować w aucie i odstąpić wam pokój.

Hinata spojrzała w oczy byłego szefa, ale nie poczuła już nic, za to on dostrzegł w księżycowych źrenicach żal i złość. To go przygasiło. Przesadził i dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, jak blisko znajduje się granicy nienawiści.

- To nie będzie konieczne. - Usiadła na swoim krześle, nalała sobie kieliszek wina i wypiła wszystko na raz. Po tym odwróciła się w stronę Itachiego i przemówiła. - W poniedziałek przyjdę do ciebie z wymówieniem. Liczę, że dotrzymasz umowy i pozwolisz mi odejść bez okresu wypowiedzenia.

- Jeśli tego będziesz chciała. - Odpowiedział prezes spokojnie.

- Tak. Tym razem chcę odejść ostatecznie.

- Uszanuję każdą twoją decyzję.

- Dziękuję. - Odszepnęła, oddychając u ulgą.

- Masz już jakiś pomysł co dalej? - Itachi zachowywał stoicki spokój.

- Skorzystam z propozycji kuzyna i pojadę, a w zasadzie polecę do niego.

- Daleko? Jeśli oczywiście można zapytać.

- Do Stanów.

Obito siedział milcząc. Dostał to co chciał. Hyuga miała zniknąć z jego życia, ale dlaczego nie czuł radości?

Cała trójka zamilkła. Hinata nie zatańczyła już z Itachim. Ekspresowo opróżniła butelkę wina, po czym wzięła się za następną. Ani razu nie spojrzała na Obito. Kompletnie zlekceważyła jego obecność, co on odczuł o wiele gorzej niż mógłby przypuszczać. Wtedy też zrozumiał, że traktowanie go, jakby nie istniał, nie podobało mu się. Z tego powodu, tort weselny, choć smaczny, z trudem przechodził mu przez gardło. Mógłby dogryźć Małej, aby za dużo nie jadła, bo się roztyje. Jednak ona zakończyła już po pierwszym kęsie.

O dwunastej rozpoczęły się oczepiny. Pierwsze zadanie jakie dostali Minoru z Junko, polegało na sprawdzeniu ich zgodności. Każdy trzymał swojego buta w jednej dłoni, a w drugiej obuwie od swojego partnera. Wodzirej zadawał pytania, a Młodzi w odpowiedzi podnosili własność osoby, która według nich była odpowiedzią na pytanie. Ponieważ siedzieli do siebie tyłem, nie wiedzieli jak odpowiada druga osoba. Co i rusz wybuchały śmiechy gości, widząc niezgodność w kolorystyce podnoszonego obuwia. Po zabawie, przyszedł czas na wybranie nowej Młodej Pary. Junko usiadła na krześle postawionym na środku sali. Jej siostra odpięła jej welon i podała. Wodzirej zaczął zapraszać wszystkie panny na środek sali.

- No dalej, ruszaj! - Obito prawie, że rozkazał Hinacie.

- Ja? - Zapytała niepewnie, czując, że wcale nie chce wstawać się z miejsca.

- Jesteś panną, a jak złapiesz welon, to kolejne wesele twoje. - Dziwaczny uśmiech gościł na ustach Obito. Ciężko było odgadnąć co mu się kryło pod czaszką.

- Nie wierzę w takie rzeczy. - Odpowiedziała pewnie i odwróciła się od niego.

- A powinnaś. Może twój los by się odmienił. Kto wie ilu facetów stoczyłoby walkę o krawat, wiedząc, że to ty jesteś nagrodą. - Dostrzegł na jej policzkach lekkie zaróżowienie.

Kiedy wodzirej ponownie zapytał gdzie są jeszcze panny do wzięcia, Obito zamachał i wskazał dłonią na swoją koleżankę. Hinata została wyciągnięta z imienia do kółeczka. To Minoru podpowiedział mężczyźnie stojącemu przy mikrofonie, jak na imię ma owa niewiasta. Kółko składające się w wielu dziewcząt, otoczyło Junko. Pannie Młodej zawiązano oczy. Orkiestra zagrała, a dziewczęta ruszyły. Chwilę trwało, zanim melodia ucichła. Welon zdawał się znać osobę, do której podążał. Prawie, że idealnie wpadł w dłonie zaskoczonej, nieśmiałej panny, która ani trochę nie zakładała, że tak to się skończy. Żałowała, że w ogóle znalazła się w tak kłopotliwej sytuacji. Junko podeszła zadowolona do siostry i pociągnęła ją za sobą na krzesełko. Wpięła świadkowej welon we włosy, a wtedy wodzirej przeprowadził krótką rozmowę z dziewczyną wytypowaną na nową Pannę Młodą.

Hinata wróciła do stolika ze spokojnym sercem. Nie zazdrościła Andy, bo tak miała na imię siostra Junko. Właściwie to odetchnęła z ulgą.

- No to musisz jeszcze poczekać na męża i odwiedzić kilka innych wesel. - Obito ponownie postanowił jej dogryźć. W ten sposób chociaż z nim rozmawiała i nie lekceważyła jego obecności.

- Skoro to takie proste, to może sam złapiesz krawat. W końcu jesteś sporo starszy ode mnie i jak widać sam również nie masz szczęścia w polowaniu na żonę.

Uchiha przybrał kamienną twarz, a Itachi prawie, że parsknął napojem, który właśnie pił.

- Gdybym chciał złapać to dziadostwo, to na pewno bym to zrobił. Jestem wystarczająco sprytny i szybki mino wieku. - Odpowiedział, a w zasadzie wysyczał do niej.

- No to proszę. Masz okazję to udowodnić, tylko potem mi nie mów, że ktoś okazał się sprytniejszy od ciebie. - Spora ilość wina we krwi, mieszającego się z wódką, którą wypiła wcześniej, dodała jej odwagi i zaostrzyła język.

- Tak? To udowodnię ci, że mam rację. - Obito wstał zaraz po tym, jak wodzirej wezwał kawalerów. - Młody, ty idziesz ze mną! - Odpowiedział władczym tonem w kierunku Itachiego.

Uśmiechnięty, a w zasadzie rozbawiony, prezes, powstał i skierował się za kuzynem. Skoro mostowiec zadeklarował się, że wygra zmagania o krawat, to chciał zobaczyć z bliska, jak walczy o owy przedmiot i jego minę, kiedy zda sobie sprawę z tego co właśnie zrobił.

Hinata spoglądała z uwagą na to co działo się na środku sali. Minoru już trzymał element swojej garderoby. Panów było zdecydowanie mniej, niż panienek. Nie wyglądali też na takich, którym zależałoby na wygranej. Tylko Obito podwinął odrobinę rękawy swojej koszuli. Zrobił też na tyle poważną minę, że wyglądał tak, jakby rzucał im wszystkim wyzwanie. Hyuga spojrzała na zawstydzoną Andy. Dopiero teraz uświadomiła sobie, z czym wiąże się wygrana. Będzie z nią tańczył, a później możliwe, że ją pocałuje. Gdyby to zrobił, na jej oczach, to serce ostatecznie by jej pękło. Zacisnęła kciuki, licząc, że Uchiha nie stanie koło Andy. Błagała, aby on nie wygrał. Melodia ucichła, a ona jak w zwolnionym tempie widziała mały, srebrny krawacik lecący wprost na Obito. Nawet nie musiał się starać i rozpychać łokciami. Wystarczyło, aby wyciągnął dłoń. Serce jej zamarło i wtedy stało się coś, czego nikt by nie przewidział, słysząc słowa mostowca chwilę wcześniej. Obito szarpnął Itachiego na swoje miejsce. Prezes firmy budowlanej odruchowo wyciągnął dłoń i to on złapał materiałowy element.

- Gratuluję! - Obito klepnął kuzyna w plecy i odszedł na swoje miejsce, pozostawiając długowłosego bruneta z tym co mu zgotował.

Hinata nie odezwała się ani słowem. Obito również milczał. Siedzieli w ciszy i spoglądali na zawstydzoną Andy, lekko skołowanego Itachiego, który starał się ukryć swoje zdziwienie, niezadowoloną Junko, której najwyraźniej ktoś pokrzyżował plany i Mimoru z głupkowatym uśmieszkiem.

Itachi Uchiha był geniuszem, ale nawet on miał chwile, których nie był w stanie przewidzieć. Dodatkowym utrudnieniem bez wątpienia był alkohol. Choć w tym przypadku, czynników znalazłoby się więcej. Kiedy Obito złapał go za ramię i pociągnął, odruchowo wystawił dłoń do lecącego przedmiotu. Dopiero pół sekundy później dotarło do niego, co właśnie zrobił. Jego twarz, która zwykle nie okazywała emocji wbrew jego woli, tym razem zdradziła swojego właściciela i przybrała kpiący uśmieszek. O tak, w tej właśnie chwili zaśmiał się sam z siebie. Zawsze starał się unikać tego typu zabaw, a gdy już go wciągnięto, to pilnował się, aby nie natrafić na lecący krawacik. Stanął naprzeciwko świadkowej. Na oko była w podobnym wieku jak on. Jej niepewne zerknięcia zdradzały, że ją onieśmiela, co nie było żadną nowością. O wiele bardziej wolał te kobiety, które czuły się zawstydzone w jego obecności, od odważnych, które za wszelką cenę chciały mu się przypodobać. Orkiestra zaczęła grać wolna piosenkę. Itachi chciał mieć to już za sobą. Pochwycił dłoń dziewczyny i delikatnie przyciągnął do siebie. Oboje zaczęli poruszać się w rytm melodii. Między nimi panowała cisza. W normalnych okolicznościach, byłoby niezręcznie, ale w tańcu mogło tak pozostać. Uchiha był dobrym obserwatorem, więc rzuciło mu się w oczy iż świadkowa nie często tego dnia gościła na parkiecie, co wydało się dość dziwne, zważywszy, że ruszała się całkiem nieźle.

- Nazywam się Itachi Uchiha, a ty? - Przerwał ciszę między nimi.

Kobieta na oko była o głowę niższa od niego. Buty na siedmiocentymetrowym obcasie wyraźnie zmniejszyły tą różnicę. Czuła się podwójnie onieśmielona. Po pierwsze z faktu, że nie przywykła do bycia w centrum uwagi, a po drugie za sprawą mężczyzny, z którym tańczyła. O Uchihę pytało wiele kobiet. Nawet mężatki zainteresowały się jego osobą. Nic dziwnego, w końcu był największym przystojniakiem na sali i nawet nastolatki wzdychały na jego widok. Gdyby to najpierw mężczyźni łapali krawat, to o welon stoczyłaby się prawdziwa bitwa na śmierć i życie, a ona nie miałaby szans na wygraną.

- Andy Hermon. - Odpowiedziała niepewnie.

Uwielbiała tańczyć, ale nie bardzo miała z kim. Przyszła sama, no i nie była jakoś szczególnie rozchwytywana przez mężczyzn. Może gdyby była młodsza, ale nadchodzącą trzydziestka na karku, lekko spłowiałe włosy, szorstkie dłonie od pracy i zmęczenie malujące się na twarzy nie pomagało. Nie mogła się również pochwalić sylwetką osy. Jej biodra były nieco większe niż powinny być, a brzuszek choć sprytnie ukrywany pod sukienką, zdradzał, że płaski to on zdecydowanie nie jest. Wszystkie niedoskonałości łatwiej ukryć, kiedy się stoi w kącie, a tu masz babo placek. Przyszło jej tańczyć z chodzącym ideałem. Była w stanie wyobrazić sobie co myślą inne kobiety. Książę i kocmołuch. Nie podniosła głowy. Pozwoliła mu się poprowadzić z nadzieją, aby piosenka jak najszybciej się skończyła. To jednak nie nastąpiło. Melodia się jedynie zmieniła. Oboje spojrzeli w stronę orkiestry. Zadowolony z siebie Obito szczerzył się do nich. W dłoni trzymał portfel. Nie było wątpliwości, że to jego sprawka. Sypał stówkami, aby wydłużyć moment tańca nowej Młodej Pary. Itachi odruchowo przyspieszył, aby dopasować się do szybszego rytmu. Andy podłapała i dostosowała się do niego. Wolała tą melodię, bo nie była już tak bardzo przytulona do pięknie pachnącego mężczyzny. Uchiha dostrzegł cień uśmiechu na ustach dziewczyny, po tym jak zakręcił nią na parkiecie. Prawdziwy, szczery uśmiech, który bardzo mu się spodobał. Nie miał już wątpliwości, że trafiła mu się dobra tancerka. Dał się więc ponieść chwili i zaczął odważniej się ruszać, a Andy, tak jak przypuszczał, dotrzymywała mu kroku. Już dawno nie miała okazji na taniec, który kochała od dziecka. Zapomniała o wstydzie i ludziach wokół. Obito podniósł poprzeczkę. Położył kolejną setkę, życząc sobie kawałek z gatunku rock and roll. Itachi przyciągnął do siebie dziewczynę.

- Jak się czujesz w takich klimatach? - Zapytał z uśmiechem na twarzy.

- Doskonale. - Andy odpowiedziała pewnie. Uśmiechnęła się do niego, co odwzajemnił od razu.

- To dobrze.

Itachi nie czekając na nic więcej zrzucił z siebie marynarkę i ruszył do akcji. To co ta dwójka wyprawiała na parkiecie spotkało się z szerokim zainteresowaniem i zaskoczeniem. Mężczyzna potwierdził zasadę, że Uchiha są dobrzy we wszystkim, za co się zabiorą. Andy nie bała się go. Jako dobra tancerka szybko rozpoznała, że on doskonale wie co robi. Dlatego gdy ją podrzucił, nie spanikowała. W przypływie nieznanej sobie odwagi, sama pokazała kilka efektownych figur.

- Co on wyrabia? Zrobi jej krzywdę. - Matka dziewczyny ujęła się za serce. Nie ważne, że Andy skończyła w tym roku 29 lat. Dla niej była małą dziewczynką, dlatego bała się widząc to co jej córka wyczynia na parkiecie z obcym mężczyzną.

- Daj spokój. Przecież nie takie rzeczy robiła, gdy chodziła na tańce. Na gimnastyce to dopiero dawała czadu. - Ojciec z dumą przyglądał się swojej dziewczynce. Ta dwójka zawsze lepiej się dogadywała. Z matką trzymała Junko. Obie były do siebie podobne. Andy wdała się w ojca, dlatego on zawsze potrafił ją lepiej zrozumieć. - Nasza mała Andy. Tylko spójrz jak pięknie się rusza.

Miał rację. Para osób, która jeszcze kilka minut temu była sobie obca, bez wątpienia przyćmiła wyuczony, aranżowany pierwszy taniec nowożeńców i wszystkie inne popisy taneczne gości.

Melodia dobiegła końca. Itachi otarł rękawem koszuli spocone czoło. Oboje oddychali ciężej, jak po przebytym maratonie, ale zadowoleni. Na sali rozległy się brawa i wiwaty. Uchiha uniósł dłoń dziewczyny i pocałował jej wierzch. Na ten gest odpowiedzieli goście. Zaczęli skandować "gorzko, gorzko". Andy zdając sobie sprawę co to może oznaczać, oblała się rumieńcem. Brunet spojrzał na nią, a jego usta wypowiedziały słowa, które w zasadzie nie miały dla niego znaczenia.

- Masz chłopaka, narzeczonego czy może męża?

- Nie. - Odpowiedziała jeszcze bardziej się czerwieniąc.

On to wiedział. Był pewny, że tak mu odpowie. Z drugiej strony nie wiedział czy by się powstrzymał nawet, gdyby kogoś tam miała. Ujął jej twarz, uniósł w górę i pocałował. Nie poprzestał wyłącznie na cmoknięciu różanych warg. To był namiętny pocałunek do utraty tchu. Na ten widok goście w większości zaniemówili. Młode dziewczęta były o włos od załamania się, że to nie one są na miejscu świadkowej. Część się oburzyła otwartością młodych, a ci bardziej podpici klaskali i piszczeli. Jedynie na twarzy Obito pojawił się spokojny, ciepły uśmiech. Uśmiech, którego nikt z obecnych nie znał poza Itachim. Ten wyraz twarzy przez lata zarezerwowany był jedynie dla jednej osoby, której Uchiha nie widział od lat. Hinata spoglądała na niego jak zahipnotyzowana. Po tym co dostrzegła musiała sama przed sobą przyznać, że mało wie o mężczyźnie, którego tak mocno pokochała.

Wodzirej przywrócił normalny bieg wydarzeń. Itachi i Andy dostali wazy, do których mieli zbierać pieniądze na wyprawkę dla swojego pierwszego dziecka. To był jedyny moment, kiedy Obito postawił kilka kroków tanecznych na parkiecie. Nie planował więcej razy wracać, dlatego wrzucił od razu zwinięty rulon z pięciu banknotów takich, jakimi posługiwał się susząc spodnie i przekupując orkiestrę. Junko mając go przed twarzą, nie powstrzymała swojej irytacji.

- Dlaczego nie złapałeś krawacika? - Wypowiedziała to w taki sposób, że Uchiha od razu się uśmiechnął. Rozbawiło go jej oburzenie.

- Nie mogłem przegapić takiej okazji.

Nic więcej nie powiedział, bo inny z mężczyzn klasnął w dłonie, a on posłusznie się ulotnił.

Hinata też nie brała dużego udziału w zabawie. Wrzuciła pieniążek trzy razy, po czym usiadła na swoje miejsce. Obito już tam był. Oboje siedzieli w ciszy. Dziewczyna pochwyciła butelkę z winem, lecz kiedy chciała sobie nalać, butelka została jej odebrana.

- Co ty wyrabiasz? - Zapytała zaskoczona.

- Już ci wystarczy. - Obito burknął, odstawiając butelkę po swojej prawej stronie.

- Ja chyba lepiej wiem kiedy przestać. - Procenty w jej ciele dodawały jej odwagi.

- To akurat poddałbym pod wątpliwość na samym początku, chyba że już ci przeszła...

- Nie, nie przeszło mi, ale to nie twoja sprawa! - Uniosła głos, przerywając mu wypowiedź. Nie chciała, aby dokończył zdanie. - Oddaj mi butelkę! - Spojrzała hardo w jego oczy. Liczyła, że ustąpi, bo sama zaczynała wątpić w siebie i to, że będzie w stanie dłużej mu się stawiać. Chciała tylko, aby powiedział jej coś miłego. Był taki, jak wtedy, gdy zabrał ją na maraton do kina.

- Jak tak dalej pójdzie, upijesz się i zrobisz coś głupiego. - To nie było w jego stylu, ale zaczął się tłumaczyć. - Robię to dla twojego dobra.

- Coś głupiego? - Pochyliła głowę. - Czy myślisz, że mogę zrobić coś głupszego od zakochania się w tobie? W mężczyźnie, który nienawidzi kobiet i dla którego nic nie znaczę.

Tym tekstem strzeliła w niego jak z armaty. Spojrzał na jej drżącą dłoń. Stracił chęci do dalszego sprzeczania się. Podniósł butelkę z winem i nalał jej do kieliszka.

- Masz rację. Nic głupszego nie można już zrobić.

Postawił alkohol koło niej, a sam spojrzał na salę. Minę miał chłodną i poważną. Maskował ucisk w sercu, jaki poczuł po jej słowach. Ranił ją i siebie, przez swoją własną głupotę. Przy niej pękała skorupa, która chroniła go od przykrości, zbędnych uczuć, uniesień i nadziei. Nadziei na normalność, która już nigdy nie miała się pojawić. Jednak w jakiś niezrozumiały sposób ona zakiełkowała i zrobiła dziurę w pancerzu, który miał być niezniszczalny. Podniósł się i wyszedł na dwór, aby zaczerpnąć powietrza. Spacerował po terenie koło piętnastu minut. Postanowił wrócić i już więcej się nie odzywać.

Hinata opróżniła kieliszek, jak tylko Uchiha odszedł od stolika. Nalała sobie, ale tym razem podeszła do picia spokojniej. Sama siebie skarciła za to co powiedziała. Powinna siedzieć cicho. Są tysiące głupszych rzeczy i jeśli się dziś upije, to bez wątpienia może zrobić którąś z nich. Było jednak dla niej już za późno. Ilość alkoholu jaką przyswoiła tego wieczoru, znacznie przekroczyła jej możliwości. Jej organizm zaczął przegrywać, a świat stracił na ostrości. Podszedł do niej mężczyzna, który poprosił ją do tańca. Odmówiła, ale on pociągnął ją za rękę i zabrał na środek sali. Początkowo zdawał się grzeczny. Z każdą mijającą minutą, jego poczynania były coraz bardziej odważne. Gdy położył dłoń na jej pupie, chciała się wyrwać, ale nie pozwolił jej. Jego dłonie sunęły po jej plecach, brzuchu, pupie, a raz nawet przykucnął i dotknął jej ud. Była zbyt pijana, aby zareagować jak trzeba. Choć jej nieśmiałość nigdy nie pozwoliłaby jej na spoliczkowanie kogokolwiek, to teraz zastanawiała się czy tego nie uczynić. Na próżno szukała wzrokiem znajomej twarzy, aby zawołać i poprosić o pomoc. Itachi był niedaleko, ale tańczył z Andy i wydawał się nic więcej poza nią nie widzieć. Była zrozpaczona i zrezygnowana.

Obito wszedł do sali w chwili, gdy Hinatę wyciągał na parkiet nieznany mu mężczyzna. Widok ten nawet go ucieszył. Mógł spokojnie usiąść na swoim miejscu. Wyciągnął się na krześle i obserwował salę. Uśmiechnął się widząc kuzyna. Coś mu podpowiadało, że ta dwójka pasuje do siebie. Widząc minę Andy, domyślał się, że to, jak to z nimi dalej będzie, zależy wyłącznie od Itachiego. Westchnął, zdając sobie sprawę z tego, że prezesik na dziewięćdziesiąt procent nie podchodzi poważne do niej. Ten przystojniaczek przez całe swoje życie, nigdy nie przedstawił żadnej z panienek jako swoją dziewczynę. Zawsze były jedynie koleżankami, nawet jeśli z którąś z nich sypiał. Jego rozmyślania przerwała scena, która rzuciła mu się w oczy. Mężczyzna tańczący z Hinatą, zaczął sobie na zbyt wiele pozwalać. Chciał to zlekceważyć, ale dostrzegł jej minę. Chciała się wyrwać, lecz natręt jej na to nie pozwolił. Brew bruneta drgnęła. Zacisnął pięść i chciał się podnieść, ale się powstrzymał. Na sali byli jego pracownicy. Rozejrzał się, ale zostały jedynie niedobitki i to w takim stanie, że lepiej było nie liczyć na ich interwencję. Wzrokiem powrócił do prezesika. Znał go i wiedział, że w takich chwilach ruszyłby na pomoc. Jak na złość, Itachi skupił się na świadkowej.

- No i co ten cymbał robi? - Obito nerwowo przeczesał ręką po włosach.

Złościł się na Itachiego, że zamiast ratować Hyugę, to zabawiał się z siostrą Junko. Dłonią zastawił oczy, ale między palcami widział natręta i czuł jak puls podskakuje mu niezwykle wysoko. W końcu nie wytrzymał.

- Banda debili. - Burknął mając na myśli wszystkich swoich pracowników z prezesikiem na czele, którego teraz najchętniej powiesiłby za jaja. Najpierw musiał się pozbyć intruza. Podszedł wystarczająco blisko, postukał w ramię natręta i przybrał przerażający wyraz twarzy. - Spływaj, albo własna matka cię za chwilę nie pozna. - Warknął tak, że skóra Hinaty zjeżyła się na całym ciele.

- Już mnie nie ma. - Chłopak uniósł dłonie w górę i prawie, że uciekł.

Hinata spoglądała na niego. Poczuła wdzięczność, ale nie tylko. Chciała uciec do swojego pokoju i zamknąć się tam. Nim dała krok, Obito się zbliżył. Nie zapytał, tylko ujął jej dłoń, a drugą ręką przytrzymał w pasie. Leniwym ruchem zaczął tańczyć. Ona spuściła głowę, a oczy jej się zaszkliły. Przyciągnął ją jeszcze mocniej do siebie. Jej głowa spoczęła teraz na jego klatce piersiowej. Nie mógł jej wypuścić, bo jak się powiedziało A, to trzeba powiedzieć B.

- Zatańcz ze mną, proszę.

Wyszeptał jej do ucha, a ona nie czując w sobie siły, aby mu odmówić poddała się jego ruchom. Kiedy zbierające się łzy odpuściły, spojrzała w górę. Ciepły i spokojny uśmiech gościł na twarzy mężczyzny.

- Jeśli nie masz nic przeciwko, mogę robić za twojego ochroniarza przed tym palantem do końca imprezy.

- Byłoby miło. - Sama uśmiechnęła się ciepło, a na jej policzkach pojawiły się rozkoszne rumieńce.

Rumiane policzki, mętne od alkoholu oczy i rozchylone wargi uderzyły do głowy Uchihy. Oderwał się od niej i zakręcił nią troszkę nazbyt intensywnie. Dziewczyna była zbyt pijana, aby dotrzymać kroku Obito. On jednak nie pozwoliłby jej upaść. Zapanował nad sytuacją. Pohamował nieco swoją siłę.

- Jeśli jeszcze raz tak zrobisz, to się chyba porzygam. - Oznajmiła mu lekko pijackim bełkotem.

- Będę to miał na uwadze. - Zachciało mu się śmiać. Zdawała się teraz taka bezbronna i zależna od niego.

- Choć przyznam, że trochę ci się należy. - Stuknęła palcem w jego klatkę piersiową.

- Bez dwóch zdań. Więc jeśli to poprawi ci humor, to możesz przywalić mi gdzie chcesz, byle nie w krocze.

Podniosła nieśmiało wzrok. Kręciło jej się w głowie, więc nie do końca była pewna czy to wszystko się dzieje, czy jest jedynie iluzją.

- Czy ty naprawdę jesteś Obito, czy mam zwidy?

- Spokojnie, nie jesteś aż tak pijana, a ja to ja. - Odrzekł rozbawiony.

- Udowodnij! - Rzuciła mu wyzwanie.

- Nazywasz się Hyuga.

- To żaden dowód. Wiele osób wie jak się nazywam. Powiedz coś, co wie tylko Obito. - Poczuła się przy nim pewniej i spokojniej.

Z jeszcze większym rozbawieniem spojrzał na pijaną dziewczynę. Przeczucie podpowiadało mu, że ona nie będzie pamiętać tej rozmowy. To właśnie dlatego do głowy przyszedł mu ten, a nie inny pomysł. Poza tym chciał zobaczyć jej purpurowe policzki, które tak bardzo go rozbrajały. Nachylił się do jej ucha i wyszeptał.

- Shisui, przy Itachim i Sasuke, wcisnął mi do kieszeni twoje majtki, które nadal są w moim posiadaniu.

Osiągnął swój cel. Zawstydziła się, czując pewność, że tylko Obito Uchiha powiedziałby jej tak swobodnie, takie słowa.

- Chyba mi niedobrze. - Oparła głowę o jego tors.

Mężczyzna nabrał pewności, że jego brat nie zaprzepaścił okazji, aby podzielić się tą informacją również z nią. Stąd jej reakcja i brak zaprzeczania.

- Chodźmy się przejść, to poczujesz się lepiej. - Obito wyprowadził ją z sali. Alkohol uderzył w Małą tak mocno, że musiała się uwiesić jego ramienia, aby pozostać w pionie.

Zaprowadził ją w najdalszy możliwy kąt. Usiedli na ławce. Chłodne powietrze odrobinę pomogło. Obito zostawił ją na chwilę, prawie grożąc, aby pozostała tu i nie odchodziła, póki on nie wróci. Przyniósł dwie małe butelki wody i winogrona. Na ramiona dziewczyny zarzucił swoją marynarkę, po czym zaczął w nią wmuszać wodę i owoce. Kiedy oznajmiła, że jeszcze chwila, a naprawdę wszystko zwróci, on odpuścił. Siedzieli w ciszy. Hinata poczuła zmęczenie. Położyła głowę na jego kolanach, a nogi podkuliła na ławce.

- Opowiedz mi coś. - Wymruczała sennym głosem.

Uchiha odgarnął włosy z jej czoła. Zamruczała w reakcji na jego gest. Powtórzył ową czynność i czekał. Chciała, aby dalej ją głaskał, więc z chęcią spełnił jej prośbę. Ponagliła go o opowiedzenie historii. Zaczął więc mówić o tym, jak z Shisuim pierwszy raz pojechali poznać nowego członka rodziny, którym był Sasuke. Itachi miał sześć lat i z dumą oświadczył kuzynostwu, że to jego mały braciszek. On sam spoglądał z lekkim zawodem na noworodka. Nie mógł wtedy zrozumieć, dlaczego jest taki mały i jak ma niby z nimi grać w piłkę. Itachi oburzył się i oznajmił, że takie małe dzieci nie grają w piłkę. Musieli poczekać, aż Sasuke podrośnie. Przestał się odzywać, aby sprawdzić czy dalej go słucha. Mała spała. Poprawił marynarkę, która odrobinę się zsunęła. Sen to najlepsze lekarstwo na upojenie alkoholem. Postanowił więc nie budzić jej. Zjadł resztę owoców i upił odrobinę z drugiej butelki. Woda mogła się jeszcze przydać dziewczynie po przebudzeniu. Sam spoglądał na staw i w gwiazdy. Miał dużo czasu na to, aby rozmyślać. Zachował się dziś niejednokrotnie jak prawdziwy dupek. Pilnując pijaną dziewczynę, chciał choć odrobinę zrekompensować jej swoje zachowanie. Wiedział, że to przez niego się spiła. Jeszcze jakiś czas temu twierdził, że nie zrobił nic, aby ona spojrzała na niego, jak na mężczyznę. Dzisiejszej nocy nie miał w sobie już tyle pewności. Prowokował ją, bo lubił jej zawstydzoną minę i purpurowe policzki. Ile to wieczorów spędzili wspólnie nad projektem? Dbała o niego. Kupowała cukierki, bułki i pączki. Przypomniał sobie pizzę, którą przyniosła mu na przeprosiny, po tym jak przywalił jej paskiem. Zaczął się zastanawiać, czy już wtedy coś do niego czuła. Możliwe, że jej uczucia do niego już istniały, tylko on nic nie wiedział. W dalszym ciągu nie mógł pojąć, jak można kochać kogoś takiego jak on. Przecież przy nim nawet Shrek wydawał się lepszą partią. No ale to była Hyuga. Jedyna dziewczyna, która oparła się jego bratu. Ze wszystkich dostępnych Uchiha, padło na niego.

- Z Itachim nie miałabyś takich problemów. - Wyszeptał dość cicho, aby jej nie zbudzić. - On by wiedział jak się zachować i zawsze był dla ciebie miły. - Spojrzał w gwiazdy i z grymasem na twarzy dopowiedział to, co nie dawało mu spokoju. - Rzadko się zdarzało, aby traktował kobiety tak jak ciebie.

Jego telefon dał znać, że ktoś do niego napisał. Wyciągnął elektroniczny gadżet i aż się skrzywił. Na wyświetlaczu pokazywało, że ma sześć nieodebranych wiadomości. Pierwsze pięć było od matki. Przez przypadek dowiedziała się, że będzie na weselu i wypytywała czy kogoś poznał, jak się bawi i czy aby nie spije się za bardzo? Traktowała go czasem jak małego chłopca, co go niezwykle irytowało. Ostatnia wiadomość była od kuzyna. Za pół godziny mieli podać barszcz i flaki. Obito lubił obie te zupy, dlatego nie darowałby sobie, gdyby te dania przeszły mu koło nosa. Spojrzał dokładnie na zegarek i postanowił dać dziewczynie jeszcze kwadrans, nim zacznie ją budzić.

Hinata spała koło godziny. Nie pamiętała aby coś się jej śniło. Pobudka ją zaskoczyła. Kiedy świadomość załapała, że śpi z głową na kolanach Obito, to szybko zerwała się do pionu.

- Wody? - Wyciągnął w jej stronę butelkę.

Hinata pochwyciła plastikowe opakowanie i zaczęła pić. Kiedy skończyła, chciała zdjąć marynarkę, ale jej na to nie pozwolił.

- Oddasz mi na sali. Choć, jak zjesz zupę, to poczujesz się lepiej. - Wystawił ramię, aby mogła się go złapać.

Hyuga skorzystała z pomocy. Nie czuła się pewnie na własnych nogach. Ciepły barszcz przyjemnie ją rozgrzał. Odczekali chwilę, aby jedzonko dobrze zagnieździło się w ich brzuszkach, po czym Uchiha wyciągnął Małą na parkiet. Stwierdził, że tak szybciej spali alkohol. Nie protestowała. Był przy niej. Nie powiedział nic głupiego, ani złośliwego. Czuła się bezpieczna i na swój sposób szczęśliwa. Pomimo niemiłego początku, końcówka zapowiadała się ciekawie. Tańczyli dość długo. Uchiha narzucał rytm, który nie poplątałby nóg Małej. Bawili się razem dobrze, jak dwójka dobrych przyjaciół, a czas leciał szybko. Woda, którą Obito podtykał co chwila Hinacie, ciepła zupa i kilka innych przysmaków oraz tańce pomogły. Hyuga czuła się lepiej. Przestało jej był niedobrze. Doceniała starania Uchihy i była mu wdzięczna, że nie zostawił jej samej sobie, pomimo tego co mu powiedziała. Pamiętała to jak mu zarzuciła, że kochanie go jest najgorszym głupstwem jakiego się dopuściła. Nie wiedziała co stało się później, ale jej świadomość pamiętała urywki z niechcianego tańca. Później był Obito, choć nie miała pewności jak znalazła się z nim na ławce w parku. Teraz tańcząc z obiektem swoich westchnień, korzystała ze sposobności jaką jej podarował. Trzymał jej dłonie, czasem dotykał ramienia, albo tali, w zależności od granej piosenki. Ona również mogła to zrobić, a kilka razy oparła głowę na jego ramieniu. Pomimo swojego zachowania, nie usłyszała żadnej przykrości. Obito spojrzał na zegarek. Było już koło czwartej rano. Towarzystwo na sali uszczupliło się o połowę. To był dobry moment, aby również udać się na odpoczynek.

- Choć, odprowadzę cię do pokoju. - Spokojny głos, skierowanym w prost do byłej pracownicy, zadźwięczał w uchu dziewczyny.

Hinata chciała zaprzeczyć, wołać, że jeszcze nie chce kłaść się spać, ale mimo tego pokiwała głową. Uchiha podał jej swoje ramię, a ona skorzystała i objęła je swoją ręką. Zapytał jedynie jaki ma numer pokoju. Z małej torebeczki wyciągnęła klucz i pokazała mu liczbę na breloku. W ciszy przemierzali korytarze, aż znaleźli się przed odpowiednimi drzwiami. To był moment pożegnania, którego Hyuga się bała.

- Teraz wystarczy, że zamkniesz drzwi na klucz i nikt nie będzie cię niepokoił. - Dość poważnym tonem wypowiedział Obito swoje słowa, a na jego ustach gościł uśmiech kompletnie nie pasujący do głosu.

- Pewnie masz rację. - Hyuga odrzekła niepewnie.

- To trzymaj się, Mała. - Dłonią potargał jej włosy. - Wyśpij się, to poczujesz się lepiej.

Jego ostatni uśmiech był szczery. Dłoń zniknęła z ciemnych, długich kosmyków, a jej właściciel odwrócił się, włożył ręce w kieszenie i nieśpiesznie zaczął odchodzić. Hinata spoglądała na jego plecy. Serce zaczęło jej bić szybko i nierówno. To był koniec, którego nie chciała.

- To wszystko? - Przemówiła drżącym głosem. - Tylko tyle masz mi do powiedzenia po tym wszystkim?

Obito przystanął. Zacisnął dłonie, ale nie miał odwagi się odwrócić.

- Najpierw robisz wszystko, abym myślała o tobie jak najgorzej, później opiekujesz się mną bez powodu, a teraz odchodzisz tak, jakby to co zrobiłeś nie miało żadnego znaczenia. Co ja ci takiego zrobiłam, że tak mnie traktujesz? - Pociągnęła noskiem, czując że znowu może nie wytrzymać. - Wysyłasz sprzeczne sygnały. Chcę cię zrozumieć, ale mi nie ułatwiasz. Dlaczego jesteś taki niekonsekwentny? To ty mnie pocałowałeś. Nie zmuszałam cię do niczego. Nie sprawiałeś wrażenia, że nie chcesz, a później powiedziałeś mi, że nawet tego nie pamiętasz. Teraz też wyrzucisz z pamięci to że byliśmy tu razem? Zapomnisz o mnie, tak? - Rozpłakała się.

Uchiha usłyszał głosy weselników, którzy najwyraźniej zbliżali się w ich stronę. Odwrócił się, szybko znalazł się koło Hinaty. Wyjął jej klucz z dłoni i otworzył drzwi. Złapał ją w pasie, wniósł do pokoju, zatrzasnął drzwi nogą. Oparł Hyugę o ścianę, a sam przytrzymał ją aby nie uciekła. Zasłonił jej dłonią usta i przemówił przyciszonym głosem.

- Nie wierz w każde słowo, które wypowiadam. Pamiętam wszystko co wiąże się z tobą, nawet to jak stanęłaś pierwszy raz przede mną, a zwłaszcza to jak cię pocałowałem. Nigdy o tobie nie zapomnę, nawet jeśli wyjedziesz do Stanów i nigdy już się nie spotkamy. Już na zawsze pozostanie mi w pamięci widok twoich rumieńców i zawstydzonych spojrzeń, które tak lubiłem. Powiedziałem ci to wszystko, abyś to ty zapomniała o mnie. Nie mogę się z tobą związać. - Opuścił dłoń, a czoło oparł o czubek jej głowy. - Przepraszam, że cię skrzywdziłem i że dalej to robię. Szczerze chciałem cię chronić, ale poległem, bo nie potrafiłem cię ochronić przede mną. - Przymknął oczy. - Nie jestem taki, jak wszyscy myślą. Nie nienawidzę kobiet. Unikam ich, bo boję się związków. Przez to jak wyglądam i się zachowuję, nie założyłem nawet przez chwilę, że możesz patrząc na mnie jak na mężczyznę, czuć coś więcej niż obrzydzenie. Widziałaś mnie w bieliźnie. Wiesz jak wyglądam. Zasługujesz na kogoś lepszego.

Przerwał, bo poczuł jej dłoń na swoim prawym policzku. Palcami wodziła po bliznach, jakimi znaczona była jego skóra.

- Głupiutki Obito. - Uśmiechnęła się do niego ciepło, a łzy już nie spływały po jej policzkach. - Nigdy nie czułam obrzydzenia patrząc na ciebie. Pokochałam cię takiego jaki jesteś i za to jaki jesteś. Chcę dotknąć każdej twojej blizny i ją pocałować. Pragnę być z tobą  niezależnie od tego jak wyglądasz. Chcę ciebie z każdą twoją wadą i zaletą.

Uchiha ujął dłoń Hinaty, którą go dotykała. Chwilę przytrzymał ją przy swoim policzku, po czym wyprostował się, spoważniał i zmienił temat.

- Połóż się spać, bo jest już bardzo późno. - Opuścił rękę w dół i puścił małą, delikatną dłoń.

- Nie chcę spać! - Wypowiedziała hardo. Alkohol dodawał jej odwagi, której nie miała na co dzień.

- Gwarantuję ci, że szybko zaśniesz, nawet jeśli teraz twierdzisz, że tego nie chcesz.

Skierował się do wyjścia, ale poczuł opór. Hinata złapała go na koszulę. Chwilę później znalazła się przed nim. Dłonie zacisnęła na materiale na jego torsie. Głowę miała spuszczoną. Lewą dłoń puściła, zacisnęła w pięść i uderzyła kilkukrotnie w upartego mężczyznę. Obito stał nieruchomo. Nic nie zrobił, gdy wtuliła się w niego. Pozwolił jej na to, bo sam nie wiedział co teraz powinien zrobić, aby już bardziej nie pogorszyć sytuacji. Był pewny, że dalej przemawia przez nią alkohol, bo Mała nigdy by się tak nie zachowała na trzeźwo.

- Zostań. - W pomieszczeniu zadźwięczał stłumiony, słaby głosik. - Ten jeden raz zostań ze mną. Rano pozwolę ci odejść i już nigdy więcej nie stanę na twojej drodze. Odejdę z firmy, wyjadę z miasta, a jeśli to będzie za mało, opuszczę kraj, ale błagam cię, tej nocy bądź ze mną. O nic więcej cię nie poproszę.

* * * * *

No i jest Skorupa!!!

Zacznę od tego jaki argument przekonał mnie do pisania, po tym jak zapytałam co następne. Oto słowa jednej z czytelniczek:

"Głosuje na Skorupę, abyś mogła prześcignąć samą siebie we wrednych zakończeniach."

Lisku, czy udało mi się dokonać owego cudu? :D

Z góry sorry za błędy, ale patrząc na ilość tekstu, pewnie sami rozumiecie, że nie miałam siły czytać tego kolejny raz :))

Jeszcze nie wiem co będzie po kolejnej Skorupie i nie wiem kiedy uda mi się napisać rozdział 14. Mam troszkę rozpoczętych opowiadań, więc wybór jest spory :)