Do trzech razy sztuka - Rozdział 3

Ranem biegałam jak szalona po apartamencie. Zależało mi by wyglądać świetnie. Nie szłam na plażę, więc mogłam zrobić mocniejszy makijaż, założyć buty na obcasie i elegancką sukienkę. Starałam się, by Rudy nie pomyślał, że wystroiłam się dla niego. Sama byłam zaskoczona swoim zachowaniem. Z jednej strony dalej bałam się wchodzić w jakiekolwiek relacje z mężczyznami, ale coś mnie w Rudym intrygowało. Jakiś głupi, z pozoru niezrozumiały magnes ciągnął mnie do niego i domagał się poznania go, choćby z czystej ciekawości. W końcu jestem tu na wakacjach i nie wierzę, aby jakakolwiek znajomość z nim czy kimś innym utrzymała się po moim wyjeździe.

Jako kobieta musiałam się chociaż pięć minut spóźnić. Schodząc na dół czułam, że serce wali mi jak szalone. Czemu on tak na mnie działał? Przecież nawet nie do końca był w moim typie. Wyszłam i zaczęłam się rozglądać. Nigdzie go nie było. Stroiłam się dwie godziny. Przymierzyłam jakieś piętnaście sukienek, zanim zdecydowałam się na właściwą. Nawet założyłam nowe, wysokie buty i to wszystko po to, aby on się nie pojawił? Może był i poszedł, bo mnie nie było? Początkowo zrobiło mi się przykro, a chwilę później się wściekłam. Dziwne ukucie w sercu pogłębiało moje kiepskie samopoczucie. Choć miałam ochotę wrócić do hotelu, napić się i powyzywać wszystkich mężczyzn, to nie chciałam tak łatwo dać się pokonać. Założyłam okulary i ruszyłam przed siebie. Po kilku krokach ktoś dobiegł do mnie i starał się iść równo ze mną.

- Od czego zaczynamy?

Pytanie zadał Rudy. Spojrzałam na niego i nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Był zdyszany, co sugerowało, że biegł tu. Pierwszy raz mogłam się przyjrzeć jak wygląda w ubraniu. Miał spodenki w kratkę sięgające do kolan, koszulę w stylu hawajskim, rozpiętą od góry do połowy klatki piersiowej. Na nogach sandały, a włosy lekko roztrzepane. Na nadgarstku przewiązany rzemyk i jakieś bransoletki przyjaźni. Na drugiej ręce zegarek. Muszę stwierdzić, że całkiem-całkiem się to komponowało.

- Spóźniłeś się. - Wypowiedziałam karcącym tonem.

- Przepraszam i dziękuję, że poczekałaś.

No to mnie zirytował jeszcze bardziej. Wcale na niego nie czekałam!

- Nie masz za co. Nie stałam przed hotelem nawet jednej minuty.

- Więc też się spóźniłaś. - Uśmiechnął się łobuzersko.

- Mi wolno. - Pokazałam mu język i zaczęłam iść przed siebie. Jeszcze chwilę, a sama walnęłabym mu tak, jak on Buremu. Może jednak oni byli bardziej do siebie podobni niż założyłam.

- Bardzo ładnie dziś wyglądasz. - Tym tekstem odkupił częściowo swoje winy. Niestety chwilowo. - Czy te buty są odpowiednie do zwiedzania?

- Idealne. - Odpowiedziałam mu sugerując, że doskonale wiem co jest odpowiednie.

Rudy zmienił temat. Jeszcze przez pół godziny rozmawiało nam się dziwnie. Później z każdą chwilą czuliśmy się w swoim towarzystwie swobodniej. Czas szybko leciał. Rudy pokazywał mi sporo miejsc, o których przewodnicy nie mówią. Zaprowadził mnie też do małej, przytulnej knajpy, gdzie za małe pieniądze można było zjeść pyszny obiad. Po jakimś czasie buty obtarły mi skórę na kostkach. Nie chciałam kończyć spotkania, ale z każdą chwilą chodziło mi się coraz gorzej. Rudy zauważył, że coś się stało. Gdy wreszcie przyznałam się co się dzieje, wziął mnie na ręce i zaniósł na najbliższą ławkę. Choć protestowałam, zdjął mi buty i obejrzał obtarcia. Stwierdził, że nie ma szans, abym ponownie je założyła. Buty kazał mi wziąć w rękę, a mnie wziął na barana. Zapytał czy mam jakieś środki opatrunkowe w hotelu. Zaśmiał się, gdy przyznałam, że nie. Z tego powodu znaleźliśmy się na plaży. Było już na tyle późno, że wszyscy ratownicy skończyli swoje zmiany. Zaniósł mnie do budki ratowników, otworzył kluczem drzwi i tam znalazł cały potrzebny sprzęt. Pierwszy raz jakikolwiek mężczyzna tak o mnie dbał. Przemył rany, przykleił plasterki, a później zaniósł mnie na podest przed domkiem. Okryliśmy się kocem i obserwowaliśmy morze. Jego telefon zadzwonił, a on odrzucił połączenie. Robił tak jeszcze trzy razy, aż zapytałam kto się tak do niego dobija. Przyznał, że to Bury i pewnie już mu chodzą po głowie jakieś głupie domysły, więc woli nie odbierać. Powiedziałam, że chcę już wracać. Rudy odniósł koc, a później wziął mnie na barana i zaniósł do hotelu. Pozwoliłam mu odtransportować mnie na odpowiednie piętro, ale nie chciałam, aby wiedział w którym pokoju mnie szukać. Podziękowałam za wycieczkę. Było fajniej niż mogłabym przypuszczać. To niesamowite, że spędziliśmy wspólnie cały dzień. Na końcu zapytał mnie czy mogłabym mu zdradzić swoje imię. Kompletnie zapomniałam, że się nie przedstawiłam. Teraz czułam, że nie mogę powiedzieć mu prawdy. Jeśli dowie się kim jestem, to albo się ode mnie odwróci, albo będzie chciał wykorzystać tak jak inni. Podejmując szybką decyzję, powiedziałam, że na imię mam Klara.

- Miło cię poznać, Klaro. - Uniósł moją dłoń i pocałował. - Życzę ci spokojnych snów.

- Dziękuję. Jak ja mam się do ciebie zwracać?

- Tak jak ci lepiej. Dla mnie to bez różnicy. Nie lubię i nie używam swojego imienia, więc możesz sama wybrać takie, które będzie ci odpowiadało.

- Dobrze.  Dobranoc, Rudy. - Jego uśmiech sugerował, że podoba mu się mój wybór.

Poczekałam, aż zniknie z piętra. Weszłam do pokoju, buty rzuciłam w kąt i walnęłam się na łóżko. To był cudowny dzień i wieczór, a Rudy jest naprawdę fajnym facetem. Niepokoi mnie tylko, że nie zaproponował kolejnego spotkania. Może po dzisiejszym nie jest mną już zainteresowany. W końcu jutro ma wolne i nie wygląda na to, że chciałby je spędzić ze mną.

Na plażę się nie śpieszyłam. Po spotkaniu z Rudym czułam niedosyt i nie byłam pewna co teraz będzie. Leniwie rozłożyłam się na leżaku. Usłyszałam wesołe: „Dzień dobry, pani.” Koło mnie rozłożył swój leżak Bury. Był inaczej ubrany niż zazwyczaj. Wyglądał jak wczasowicz, a nie ratownik. Nie minęła minuta, gdy zarzucił mnie całą listą pytań. Chciał wiedzieć jak zleciała nam randka. Zlekceważyłam każde jego pytanie. Dąsał się, że oboje nic mu nie chcemy powiedzieć, a gdyby nie on, to byśmy się nie spotkali.

- Cześć! – Na te słowa i ten głos czekałam od rana.

Poderwałam się z leżaka. Rudy stał przede mną w stroju ratownika. Miał mieć dziś wolne, więc nie rozumiałam co tu robił. W ręku coś trzymał.

- Po co ci apteczka? - Bury spojrzał spod byka na swojego kumpla.

- Mógłbyś mnie zastąpić przez chwilę?

- Coś za coś. Pójdę, ale chcę wiedzieć jak wasze wczorajsze spotkanie. - Natręt wyszczerzył ząbki.

- Idź i nie pytaj! Nie wszystko musisz wiedzieć. - Mój prywatny ratownik skarcił niemądrego kolegę, a ja czułam niewyobrażalną satysfakcję, że ktoś mu uciera nosa.

- No to chociaż mi powiedzcie, czy się całowaliście! Czy było zaliczenie którejkolwiek bazy? Jakieś szczegóły do cholery! - Odwrócił się do mnie. - Jak nie chcesz się przekonać, że potrafię być bardzo natrętny, to mi powiedz!

- Spacer, wspólny obiad, zabawa w ratownika i poszkodowanego, a na koniec długi, namiętny i bardzo gorący pocałunek przy wieży Eiffela. – Wypowiedziałam to po czym przygryzłam dolną wargę. Moja mina sugerowała, że było cudownie. Nawet zamruczałam, aby bardziej podkreślić stan który chciałam mu przekazać. - A teraz spływaj stąd!

Myślałam, że skapnie się, iż nie zamierzam mu nic opowiadać. Wystarczająco daleko było do Paryża, aby wiedzieć, że to żart. Mimo tego Bury zaczął się cieszyć i chwalić kumpla. Poklepał go po plecach, po czym powiedział, żebyśmy się nie spieszyli, a on zastąpi go tyle, ile będzie trzeba. Nie możliwe! Czy on w to uwierzył? Zasłoniłam oczy dłonią.

- Jak to możliwe, że on nie załapał mojej ironii? – Spoglądałam zaskoczona na odchodzącego chłopaka.

Rudy uśmiechał się i wydawało mi się, że to ma jakieś drugie dno.

- Pokaż kostki.

Kucnął przy moich nogach. Obejrzał otarcia. Pewnie przesadnie się nimi zajął. Powiedział, że powinno to oddychać, więc zdjął plastry i psiknął jedynie jakimś preparatem. Jego troska była miła i przyjemna. Fajnie, gdy ktoś o ciebie dba. Rozmawialiśmy jeszcze jakiś czas. Dowiedziałam się, że zamienił się z Burym na wolne, dlatego dziś pracuje. Zapytał co robię późnym wieczorem i czy nie chciałabym z nim pójść na spacer, jak skończy się jego zmiana. Zgodziłam się. Widziałam, że się ucieszył, a ja również z trudem ukrywałam swoje zadowolenie z jego propozycji. Zanim odszedł poprosił mnie, abym nie pływała zbyt daleko, jeśli zdecyduję się wejść do wody. Nie mogłam się oprzeć. Odpowiedziałam mu, że się postaram, oraz, że to nie powinien być kłopot, bo w końcu na tej plaży jest ratownik, który bez wątpienia by mnie uratował, gdyby coś mi się stało. Trafiłam w jego ego. Nie odpowiedział, ale mina mówiła za niego. Podobało mu się, że w niego wierzę. Przed odejściem podeszłam zapytać o której kończy. Miałam jeszcze półtorej godziny zanim przyjdzie po mnie. Prawie biegłam do hotelu. To za mało czasu, aby się przygotować. W godzinę ogarnęłam prysznic, fryzurę, makijaż i ubranie. Jak zeszłam na dół, on już czekał. Tym razem punktualny. Wieczór był ciepły. Poszliśmy na wzniesienie. Z góry był wspaniały widok na zachód słońca. Rudy przyznał, że pomysł na miejsce podsunęłam mu sama. Wtedy dowiedziałam się dlaczego Bury zareagował tak dziwacznie, gdy opowiadałam o naszym spotkaniu. Na wzniesieniu była wieża radiowa. Oni nazywali ją wieżą Eiffela. Z zażenowania ukryłam twarz w dłoniach. Więc Bury jest przekonany, iż całowaliśmy się namiętnie i gorąco na pierwszym spotkaniu, a ja byłam wniebowzięta. O rany! Żebym chociaż nie mruczała, gdy o tym mówiłam. Gdy szok minął, nie mogłam przestać o tym myśleć, czy czasem Rudy nie przyprowadził mnie tu, aby to zrobić. Najpierw byłam czujna i nie chciałam dać mu tej satysfakcji. Później zaczęłam się zastanawiać na co on czeka. Gdy powiedział, że jest już późno i odprowadzi mnie do hotelu, czułam irytację. Nie zrobił tego!!! Nawet nie próbował mnie pocałować. Jedynie cześć i słodkich snów. Co to za facet?