Monsun - Rozdział 5

Hinata Hyuga od dziecka była nieśmiałą, spokojną dziewczynką, która unikała konfliktów i sporów. Nie miała przyjaciół, bo rówieśnicy traktowali ją jak odludka i samotnika. Ona przyglądała się innym, zastanawiając się jak to by było, mieć kogoś, z kim można porozmawiać, spędzić miło czas, wyjść do kina, na spacer do parku, albo chociaż pogadać chwilę o pogodzie. Choć miała trzy lata młodszą siostrę, to nie stworzyły ze sobą przyjaznej relacji. Głowie za sprawą odmienności charakterów. Hanabi była żywiołową dziewczyną, z masą szalonych pomysłów, a od niedawna zmieniła się w buntowniczkę. Można było powiedzieć, że młodsza Hyuga robiła co chciała. Wszystko za sprawą tego, że dziewczynki praktycznie wychowywały się same. Ich mama zmarła, kiedy jeszcze były małe. Ojciec po śmierci żony skupił całą swoją uwagę na firmie. Aby Hanabi i Hinata nie były zdane wyłącznie same sobie, do ich domu wprowadziła się ciotka z synem o imieniu Neji. Chłopiec również nosił nazwisko Hyuga i był bratankiem Hiashiego. Matka Nejiego i ojciec dziewczynek myśleli, że w ten sposób stworzą swoim dzieciom namiastkę normalnej rodziny. Plan ich działał tylko jakiś czas. Dorośli tak bardzo skupili się na swoich pracach, że w końcu trzech smarkaczy musiało zająć się sobą. Neji był trzy lata starszy od Hinaty i to on wziął na swoje barki robienie zakupów i odprowadzanie do szkoły dziewcząt, gdy były jeszcze małe. On też wykonywał wszystkie męskie prace w domu i ogrodzie. Hinata starała się gotować i sprzątać. Hanabi nie garnęła się do pomocy. Gdy trochę podrosła i zmądrzała, wolała pomagać kuzynowi, niż siostrze. Kiedy cała trójka zrobiła się samodzielna, a w życiu Nejiego pojawiła się dziewczyna, ich rodzinne więzi ograniczały się do wspólnego obiadu góra cztery razy w miesiącu. Hanabi prawie całymi dniami była poza domem. Neji studiował, więc sporo się uczył, a wolny czas poświęcał Tenten. Hinata jako samotniczka zazwyczaj przesiadywała w pustym, wielkim domu. Nie miała nikogo, kto mógłby jej doradzić i ją pokierować jak się ubierać i dbać o siebie. Jedynie czego jej nie brakowało, to pieniędzy. Kieszonkowe, które otrzymywała, w większości pozostawało nietknięte, bo nie miała na co je wydawać. Czasem kupiła sobie książkę, albo coś do zjedzenia na mieście. Na wydatki do domu tata dał jej specjalną kartę, wiedząc, że mądrze będzie dysponować tymi pieniędzmi i nigdy się na niej nie zawiódł. Z Hanabi sytuacja przedstawiała się nieco gorzej, ale mimo tego Hiashi przymykał oko na poczynania młodszej córki. Czasami jedynie zwracał jej uwagę, bądź potrącał jej z kieszonkowego, gdy przesądziła z wydatkami.

Kiedy Hinata stanęła przed szkołą pierwszego września, rozpoczynając drugi rok nauki w renomowanym liceum, miała mieszane uczucia. Cieszyła się, że przybędzie jej obowiązków, które wypełnią jej wolny czas, ale również czuła smutek. Oto zaczynał się drugi rok, a ona była tak obca, że równie dobrze mogłaby udawać pierwszoklasistkę. Powoli odnalazła swojego wychowawce, przywitała się i stanęła na końcu wyznaczonego miejsca dla jej klasy. Po dziesięciu minutach zaczęła się ceremonia rozpoczęcia roku szkolnego. Przemowa trwała do chwili, w której dyrektorka wydarła się przez mikrofon na Jiraiję i nowego ucznia. Blondwłosy buntownik pokazał już pierwszego dnia, że potrafi być prawdziwym utrapieniem. Było jednak w nim coś ekscytującego, co zaintrygowało niektórych. Chłopak podjechał na rolkach do Iruki, pomimo powagi sytuacji, zaczął flirtować z Sakurą, aż w ostateczności skończył na końcu swojej nowej klasy. Wyciągnął dłoń do Hinaty i przedstawił się. Naruto reprezentował sobą wszystko to, czego nie miała Hyuga. Odwaga, oryginalność, przebojowość, dobry styl i pyskaty język. Był przystojny, opalony, miał roztrzepane włosy i co najważniejsze, zauważył ją. Choć nie zapamiętał jej imienia, to rozmawiał z nią tak, jak żadna z osób w klasie. Uśmiechał się, a ona czuła jakieś nieznane jej wibracje zadowolenia. Tak to się zaczęło. Hinata miała nadzieję, że zyskała choć jedną przyjazną osobę. Obserwowała roztrzepanego blondyna i to jak dzielnie radzi sobie z krytyką innych, głupimi zaczepkami i nieustannie próbuje zdobyć serce Sakury. Choć nie zamienił z nią już więcej ani słowa, to i tak była szczęśliwa, mogąc go obserwować. Dodawał jej siły swoją postawą, a w jej sercu kiełkowała nadzieja, że kiedyś jeszcze z nią porozmawia.

Nieśmiałość Hinaty, była jej największą wadą. Nigdy by więc nie przypuszczała, że krzyknie na zajęciach z w-fu, aby Naruto uważał na pędzącą na niego piłkę. Zaskoczyła samą siebie, kiedy nie uciekła, tylko podeszła do Naruto, aby podać mu chusteczkę. Nigdy tego nie żałowała, bo miała okazję chwilę porozmawiać z blondynem sam na sam. Po niedługim czasie życie dało jej coś więcej. Uzumaki wpadł na nią, a że był dobrze wychowany, zatroszczył się o nią i ładnie przeprosił. Choć podobał jej się jako mężczyzna, to nie myślała o nim w takich kategoriach. Blondyn startował do Sakury, a Hinata nie śmiałaby się z nią porównywać i łudzić się, że skoro Haruno jest w typie Naruto, to jakimś cudem mógłby zwrócić uwagę na nią. Ona widziała w nim szansę na przyjazną duszę. Kogoś z kim mogłaby choć od czasu do czasu porozmawiać, zapytać o lekcję, gdyby była chora, albo czasem zjeść wspólnie drugie śniadanie. Dzięki temu, nie czułaby się taka obca i niewidzialna. Jej skryte marzenie zaczęło się spełniać. Naruto zapamiętał jej imię, był już dwa razy w jej pokoju oraz rozmawiał z nią jak z dobrze znaną koleżanką. To wystarczyło, aby jej życie stało się lepsze i o wiele barwniejsze. Zasypiając, miała przed oczami uśmiechniętą twarz Naruto, a rano budziła się ciesząc się, że ponownie go spotka.

Historia. Zabrzmiało złowieszczo w głowie Naruto. Nie cierpiał tego przedmiotu. Odnajdował się w zajęciach ścisłych, ale z resztą było już trochę gorzej. Była środa, więc miał ostatni dzień na napisanie sprawozdania, inaczej już na początku zarobi dwie pały. Mama jeszcze jakoś by to przełknęła, ale ojciec tak się zdenerwuje, że piana pójdzie mu z ust. Tym bardziej, że jego kochany tatuś wygrał jakiś konkurs historyczny i zawsze mu o tym przypomina, kiedy widzi jego stopnie. Trzeba było coś wykombinować, aby oszczędzić sobie kazania rodzica. Rozmawiał już z Rin. Ona poleciła mu, by zwrócił się do kogoś z nowej klasy. Sakura nie chciała słyszeć o pomaganiu blondynowi. Większość nie skupiła się na lekcji i nie wiedziała co należało napisać. Rozwiązanie przyszło samo. Właściwie to przyszła. Stanęła przed nim Hinata ze spuszczoną głową. W dłoni trzymała zgiętą kartkę. Przyglądał jej się podejrzliwie. Nieśmiałość jaka od niej biła, była tak dziwna, że aż wydawała się czymś z innego świata. Zwłaszcza, że przy nim mało kto czuł jakiekolwiek hamulce. Zazwyczaj działał na ludzi pozytywnie. Uśmiechnął się i już chciał powiedzieć coś zabawnego, kiedy podniosła kartkę.

- Zrobiłam spis tego, co mówił nauczyciel na zajęciach. Może chciałbyś skorzystać? - Zapytała niepewnym głosem. Nie przyznała się jaką radość czuła, mogąc zrobić coś dla drugiej osoby.

- Spis? - Uśmiechnął się i zabrał kartkę z jej dłoni. Wzrokiem prześledził tekst. - Ej, to jakiś punkt zaczepienia. Dobra jesteś z historii?

- Nie najgorsza.

- A pisać sprawozdania potrafisz? - Już odpowiedź na pierwsze pytanie mu się spodobała. Drugie było formalnością.

- Coś o tym czytałam.

- Ale czad! - Prawie, że krzyknął na głos. - Pomożesz mi napisać pracę na historię?

Pokiwała mu jedynie głową. Jej policzki zaczynały płonąć, a ona nie miała pewności dlaczego.

- Aniele, z nieba mi cię zsyłają. - Objął ją w pasie, lekko uniósł i zakręcił dookoła siebie. - Przyjdę do ciebie wieczorem. Raz dwa się z tym uwiniemy i po kłopocie. Później będziemy świętować. Muszę tylko coś załatwić po szkole, bo Karzełek mnie skopie, a ona wali, nie patrząc w co trafia. - Puścił Hinacie oczko. - Spis weź ty, bo ja mogę zgubić.

Naruto odszedł, a Hinata pozostała z uśmiechem na twarzy. Cieszyła się, bo dzisiejszy wieczór miała spędzić z Uzumakim. Sama perspektywa wprawiała ją w dobry humor.

Blondyn zasiedział się trochę dłużej z kumplami. Tak to jest, gdy ma się zbyt wielu znajomych, z którymi rzadko się widuje. Chłopcy poskakali, przechwalając się ewolucjami, jakie opanowali w ostatnim czasie. Rin poszła do domu już jakiś czas temu, radząc Naruto, aby też tak zrobił. On chciał zostać jedynie dziesięć minut dłużej, ale niewiadomo kiedy minęła godzina. W końcu ruszył do Hinaty. Gdy do niej dotarł, dochodziła godzina dwudziesta. Tak jak poprzednio, wdrapał się na balkon i zastukał w szybę. Dziewczyna podeszła spokojnie, z delikatnym uśmiechem, będąc pewną, że to on. Miała przygotowany sok w dzbanku, dwie szklanki i ciasteczka. Na ten widok Naruto zaniemówił z wrażenia. Najpierw skorzystał z łazienki, a później zabrał się za wyjadanie ciasteczek. Chwilę dyskutowali o tym jak powinna wyglądać jego praca na historię, a później zabrali się za pisanie. Właściwie, to Hinata spisywała myśli Naruto i podpowiadała, gdy on nie miał pomysłu jak dobrać w słowa swoje przemyślenia. Naruto rozłożył się na łóżku, aby ponowie przeczytać temat w książce i sam nie wiedział kiedy zasnął.

Hinata sprawdzała informacje dodatkowe w internecie, szukając jakiś ciekawostek, których nie było w książce. Pomyślała, że to dobry pomysł i może spodobać się nauczycielowi. Znalazła i spisała kilka zdań. Kiedy spojrzała na Naruto, przetarła oczy. On tulił się do jej ulubionego misia i najwyraźniej spał. Odłożyła laptopa, podeszła do kolegi z klasy i delikatnie zabrała mu książkę z ręki. Nawet się nie poruszył. Tłumacząc sobie, że sprawdza tylko czy na prawdę śpi, odgarnęła z jego czoła złocisty kosmyk włosów. To też nie przyniosło żadnego efektu. Z przyjemnością obserwowała Uzumakiego. W końcu jednak zmobilizowała się, aby przestać. Postanowiła, że dokończy pracę na historię za niego. Starała się pisać podobnie do tego, jak dyktował Naruto. Gdy skończyła, przepisała całość na czysto. Było już późno. Neji i Hanabi wrócili do domu w czasie, kiedy ona zapisywała czyste kartki. Zostawiła im przygotowane posiłki w lodówce. W ten sposób postępowała zawsze wtedy, kiedy się uczyła bądź była zajęta, dlatego żadne z nich nie przyszło do jej pokoju. Kiedy skończyła, zastanawiała się co teraz powinna zrobić. Nie chciała budzić Naruto, ale z drugiej strony on nie powinien spać u jej w pokoju. Postanowiła dać mu jeszcze z pół godzinki i dopiero wtedy spróbować dobudzić. Do głowy wpadł jej pewien pomysł, na spędzenie tego czasu. Wzięła w dłoń swój szkicownik i ulubiony ołówek. Przyglądając się Naruto, zaczęła rysować.

Po kwadransie zadzwonił telefon nastolatka. Naruto wyciągnął rękę w kierunku dźwięku. Nie otworzył oczu, a gdy dalej wystawiał dłoń, zwalił się z łóżka. To go otrzeźwiło. Szybko się podniósł i odebrał.

- Żabko, gdzie ty jesteś? - Rozbrzmiał kobiecy głos.

- U koleżanki. Piszemy pracę na historię. - Naruto odpowiedział sennym, przyciszonym głosem matce, nie widząc nic złego w swojej wypowiedzi.

- Jest już późno, nie możecie dokończyć tego jutro? Powiedz gdzie jesteś, to każę tacie po ciebie podjechać. - W tle usłyszał, jak ojciec burknął, że może najpierw by go zapytała, czy się na to pisze, zanim za niego zadecyduje.

Chłopak spojrzał na zegarek i się skrzywił. Było już sporo po dwudziestej trzeciej.

- Dobra, ja za chwilę wychodzę i za pół godzinki będę. Pa, mamo. - Naruto rozłączył rozmowę i spojrzał na Hinatę. - Nie obudziłaś mnie. - Pogroził jej palcem z uśmiechem na twarzy. - Niegrzeczna dziewczynka.

- Przepraszam. - Hinata odłożyła szkicownik, gdy zadzwonił telefon Uzumakiego. Teraz trzymała w dłoni ich wspólną pracę. - Dokończyłam. Innym kolorem masz napisane ciekawostki. Bardzo możliwe, że nauczyciel każe ci dać kartki ze sprawozdaniem, więc lepiej je przepisz. Nie jest głupi, więc skapnie się, że to nie twój charakter pisma.

Podała mu sprawozdanie. Naruto spojrzał i w pierwszej chwili zaniemówił. Był zaskoczony zachowaniem nowej koleżanki. Przeczytał tekst, który dopisała sama.

- Jesteś niesamowita! - Naruto wypowiedział zdanie nieco zbyt głośno.

Hinata zasłoniła jego usta swoją dłonią i pokazała, aby był cicho. Przytaknął jej głową. Oboje nasłuchiwali, ale najwyraźniej nikt się zainteresował jego głośniejszą wypowiedzią.

- Przepraszam. Nie chciałem. Po prostu z natury jestem głośny. - Naruto uśmiechnął się na przeproszenie.

- Nic nie szkodzi, ale jeśli możesz, że bądź ciszej niż na co dzień.

- Słowo harcerza, że tak będzie. - Chłopak położył dłoń na sercu, a druga uniósł odrobinę ze znakiem pokoju pokazanego na palcach.

- Jesteś harcerzem? - Hinata zainteresowała się wypowiedzią kolegi.

- A gdzie tam. - Blondyn machnął dłonią. - Mówię tak, bo to dobrze brzmi. Mimo wszystko możesz mi zaufać. A teraz się zbieram. Dzięki za pomoc z tym dziadostwem. - Zamachał papierami trzymanymi w dłoni. - Nie lubię mieć dłużników, więc co powiesz na wspólny wypad z moją ekipą?

- Wypad? - Zapytała, bo nie bardzo domyślała się co może się kryć za tym słowem w jego mniemaniu.

- No wiesz. Ja, ty i kilkoro moich najlepszych znajomych wychodzimy na miasto. Robimy burzę mózgów i idziemy w jakieś fajne miejsce się zabawić. Jak pomysłów jest więcej to jest głosowanie albo ciągnięcie losów. Wtedy bywa najzabawniej, ale co ja ci będę tłumaczyć. Spotykamy się w piątek o osiemnastej w Ichiraku Ramen koło parku północnego. Zjemy coś wspólnie, a wtedy ruszamy dalej. Mają tam rewelacyjny ramen. Jako, że dziś mi pomogłaś, to ja stawiam żarcie i możesz jeść ile dasz radę. - Uśmiechał się. Nie wyglądał na osobę, która by się z niej nabijała, bądź chciała jedynie wykorzystać. Jego słowa były szczere, co potęgowało zawstydzenie Hinaty. - To jak, przyjdziesz?

- Tak. - Odpowiedziała ciesząc się w głębi serca, jakby to była główna wygrana w loterii.

- No to fajnie. Pogadamy jeszcze w szkole. Ja się zbieram. - Schował sprawozdanie do plecaka i wyszedł na balkon.

Tym razem Hyuga wyszła razem z nim. Uścisnął jej dłoń na pożegnanie, zasalutowała i zeskoczył z poręczy. Nie miał problemów z lądowaniem, bo w końcu był sportowcem, więc wiedział jak to zrobić. Obserwowała jak odchodzi i znika w ciemnościach jej ogrodu. Kolejny raz czuła się szczęśliwa za sprawą nowego kolegi, który od niedawna jest razem z nią w klasie. To pierwszy raz, gdy ktoś w liceum zaprosił ją na wspólne wyjście w weekend. W pierwszej chwili czuła radość. Przed pójściem spać, dopadło ją zwątpienie. Czy ktoś taki jak ona, nie przyniesie wstydu Naruto? Zasypiając, zastanawiała się jak powinna postąpić. Chciała iść i spędzić czas z Naruto, ale czy powinna?

* * * * *

Jestem i w darze przynoszę Monsuna :))

To odrobinę dłuższa przerwa, niż te do których Was przyzwyczaiłam. Taka sytuacja może się powtarzać. Nie tylko mam teraz kryzys twórczy, to jeszcze pewne sprawy osobiste, które utrudniają mi normalne funkcjonowanie.
Następne będzie Poświęcenie. Część mam napisaną, ale nie wiem ile czasu zajmie mi dobrnięcie do końca.
Mam nadzieję, że pogoda się poprawi i każdemu życzę mile spędzonego lata :))