Labirynt Luster - Rozdział 36

O zgrozo! To nie mogła być prawda. W myślach błagałam wszystkich bogów, jacy tylko przyszli mi do głowy, aby nie potwierdziły się moje najgorsze obawy. Przeczytałam wiadomość z karteczki po raz kolejny, i kolejny i z każdą chwilą utwierdzałam się w przekonaniu, że jest źle.

- Itachi. - Wyszeptałam słabym głosem. Karteczka wypadła mi z ręki. Dłońmi zasłoniłam twarz. - Itachi. - Powtórzyłam praktycznie bezgłośnie.

Serce waliło mi jak szalone. Wmawiałam sobie, że historia Kacpra nie może dotyczyć mnie, bo przecież ja uwielbiam pływać, a Amelia bała się wody. Poza tym ona była najmłodsza, a ja jestem starsza od Hanabi. Starałam się doszukać sensu opowiedzenia historii, jakiś wniosków, które mogłabym wyciągnąć z niej. Może rady na dalsze postępowanie, a dostałam coś zupełnie innego. Zarys wydarzeń widziany innymi oczami. Co innego jest się domyślać, przypuszczać, łudzić, ale wiedzieć nie koniecznie znaczy, że jest lepiej. Na placyku nie byliśmy sami. Ktoś nas widział, obserwował, podsłuchiwał i skrupulatnie notował. Skoro już wtedy mieliśmy towarzystwo, to co było później? O zgrozo! Jeśli oni są tak dobrzy, to czy w pokoju Uchihy też byli? Skąd wiedzieli, co zaszło? Ile osób widziało mnie tego dnia nago? Kto przyglądał się temu, jak z Itachim to robiliśmy? Jak szczegółowy był raport dla taty? Musiałam wziąć kilka głębokich wdechów. Co innego usłyszeć, twój tata wie. To takie niejednoznaczne. Po historii Kacpra wiem, co wie tata. Poznał szczegóły, które powinny nie wychodzić poza pokój Uchihy. Nie mogę się już łudzić, że raporty nie zawierają informacji, jakich lepiej, aby tata nie poznał. To cena mojej wolności. Hanabi nie była aż tak pilnowana. Miała większą swobodę, bo nie udawała nikogo, tylko była sobą. Jej ochrona jeździła z nią, przez co nie musieli węszyć, tak jak moi ochroniarze. To kolejny dowód znanej, starej zasady "nie można mieć wszystkiego". Nie mogłam dłużej wytrzymać w domysłach. Złapałam za telefon i wybrałam numer. Dłonie mi się trzęsły. Nie byłam pewna, czy dam radę się odezwać. Mimo tego musiałam wiedzieć więcej. Zrozumieć cały sens historii. Życie w domysłach nie wchodziło w tamtej chwili w rachubę.

- Tak. - Usłyszałam przyjemny, męski głos.

- Itachi. - Właściwie wyszeptałam.

- Brawo. - Poczułam aprobatę w jego głosie.

- Dlaczego? - Zdałam sobie sprawę z tego, że takie pytanie nie odnosi się właściwie do niczego. - Dlaczego mi o tym powiedziałeś?

- Dobre pytanie. Potrafisz na nie odpowiedzieć?

Przez chwilę mnie zamroczyło. Kolejny sprawdzian? Czy on nie mógł, choć raz nie być sobą, tylko powiedzieć coś bez zagadek i niejasności?

- Chyba nie. - Poczułam pustkę w sobie. - Przecież, gdybym się odezwała w trakcie jak mówiłeś, ty byś zniknął, a ja może nawet nie dowiedziałabym się, że w historii jest Jakub.

- To fakt. To był kredyt zaufania w obie strony.

- Ty zaufałeś mi, że ci nie przerwę, a ja miałam ci zaufać i wytrzymać do końca?

- Dokładnie.

- Tylko w dalszym ciągu nie rozumiem, dlaczego mi o tym powiedziałeś.

- No dalej. Poskładaj wszystkie puzzle. Mamy czas.

Dariusz był cieniem, czyli był nim Kacper. Bo on sam tak zwykł podpisywać się na wiadomościach dla mnie. W szafki nocnej wyjęłam jedną z takich karteczek. Była pewna różnica. Kacper podpisywała się jako "Cień", a Dariusz był "cieniem". Czy wielkość literek mogła mieć znaczenie? Nic nie przychodziło mi do głowy. Z drugiej strony Kacper był szefem i raczej nie siedział bezpośrednio w krzakach na przeszpiegach. Za to był Dariuszem w chwili, kiedy meldował królowi o poczynaniach córki, a później w rozmowie z Ryszardem. Ryszard! To musiał był szef ochrony mojego ojca.

- Ty też tego nie rozumiesz. - Wypaliłam bez przekonania, olśniona pewną myślą.

- Co masz na myśli? - Zapytał w identycznej tonacji, jaką mówił ostatnio, przez co nie wiedziałam czy dobrze główkuję i przez co lekko zwątpiłam.

- Nie wiesz, czemu dalej tu jestem.

- Raczej, czemu nie mam interweniować.

- To znaczy, że zgadłam.

- Hinato, oboje wiemy, że przeszłość Itachiego daje dużo do myślenia. Nie pozwoliłbym swojej córce spędzać czasu z kimś takim jak Itachi, gdybym wiedział to, co wiem o nim teraz.

- Więc zastanawia cię, dlaczego mój ojciec się na to zgadza?

- On nie stwierdził, że się zgadza, tylko każe się nie wtrącać. Nie łączyłbym tu tych dwóch spraw. Nie był zadowolony czytając raport. Jak na moje, to trochę się zdenerwował, ale pod koniec złagodniał nieco i dał jasną instrukcję. To może być kwestia wiary. Zna cię i wie, że gdy popełniasz jakiś błąd, drugi raz tego nie zrobisz. Tylko reakcja mojego szefa podpowiada mi, że chodzi o coś innego.

- Chcesz powiedzieć, że czegoś nie wiesz?

- W zasadzie powinienem teraz zaprzeczyć i udawać, że jestem wszystko wiedzący. Mam jednak swoje domysły co do tej całej sytuacji.

- Powiesz mi jakie? - Nie liczyłam na odpowiedź. To w końcu był Kacper, a mnie coraz bardziej kojarzył się teraz z Człowiekiem Zagadką z Batmana.

- Jest dużo różnych historii w zależności od kultury i wiary, o tym jak ojciec pozwala dziecku na to, aby skaleczyło się, czy też popełniło błąd, skutkujący niemiłymi konsekwencjami. Morał jest ten sam. Ucz się na błędach, by w przyszłości ich nie popełniać.

- Myślisz, że to troska kieruje moim tatą?

- Jest coś jeszcze poza troską, co łączy się z sytuacją, jaka miała miejsce z Itachim Uchihą. Kiedyś obiło mi się o uszy, że twój ojciec nie należał do grzecznych. Może był podobny do Itachiego, a może miał podobną sytuację, która czegoś go nauczyła i teraz chce, abyś ty nauczyła się tego samego. Jeśli się nie mylę, wiele będzie zależało od twoich kolejnych kroków.

- Nie mogę uwierzyć, że mi to wszystko mówisz. - Byłam bardzo zaskoczona, ale i szczęśliwa, że udało mi się w końcu z nim jakoś dogadać. Znaleźliśmy wspólne porozumienie. Użyłabym nawet stwierdzenia, że jesteśmy drużyną.

- Hinato, nie rób niczego pochopnie. Emocje zaburzają racjonalnie myślenie. Słuchaj Yukari i ucz się tego, co ona ci mówi. W wszelkich wątpliwościach kieruj się do niej, bądź do Nejiego. Oni chcą dla ciebie dobrze. Jest jeszcze Kurenai, która również pomoże, jeśli tylko będziesz chciała.

Zapadła chwilowa cisza, a mnie ogarnął jakiś dziwny lęk. Coś mi w tych słowach nie pasowało.

- To brzmi jakbyś się żegnał. - Wypowiedziałam dość cicho i niepewnie.

- Bo w pewnym sensie tak jest.

- Ale dlaczego? To przeze mnie? - Momentalnie ogarnął mnie smutek i jakaś dziwna panika.

- Pamiętasz jak pierwszy raz cię odwiedziłem?

- Tak. - Wolałabym o tym zapomnieć. Na samo wspomnienie poczułam się zażenowana.

- Powiedziałem ci wtedy, że musiałem cię poznać osobiście i nie mogłem się wzorować jedynie na wiedzy zdobytej od innych. Dowiedziałem się już wszystkiego, czego chciałem. Mogę się, więc ponownie wycofać.

- To znaczy, że już więcej się nie spotkamy? Nie będzie już żadnych zagadek, ani odpowiedzi?

- Na chwilę obecną moja rola i znacząca ingerencja w twoim życiu się kończy. Czas abyś dalej sama pisała swoją historię. Jesteś wystarczająco mądra, aby zadecydować co teraz. Pamiętaj tylko o wszystkich lekcjach, jakich ci udzieliłem.

- Kacper, - to była ta chwila, najlepsza z możliwych okazji, która mogła się już więcej nie powtórzyć - dziękuję i przepraszam za moje zachowanie na początku.

- Nie ma za co. Współpraca z tobą, to czysta przyjemność. Powodzenia.

- Dziękuję.

Rozłączył się, zanim zdążyłam cokolwiek dodać.

Chwilę trzymałam telefon w dłoni, gapiąc się na czarny ekran. Czułam w sercu dziwną pustkę. Tak jakbym właśnie coś straciła nieodwracalnie. Coś, czego już nie odzyskam, czego kiedyś nie chciałam i czego nie potrafiłam docenić, gdy to miałam. Teraz wydaje mi się to wręcz niezbędne, abym mogła czuć się dobrze i spokojnie. Życie potrafi być przekorne. Tylko przecież ja tak właściwie niczego, ani nikogo nie straciłam. Kacper dalej miał być, kim był. W każdej chwili mogłam do niego zadzwonić, poprosić o spotkanie czy cokolwiek innego. Skąd się więc wziął ten dziwny smutek? Nie potrafiłam odpowiedź sobie na to pytanie. Zakopałam się w pościeli po samą szyję. Cały ten dzień bardzo mnie zmęczył. Potrzebowałam snu i odpoczynku. Odegnałam od siebie wszystkie niespokojne myśli i o dziwo zasnęłam bardzo szybko. 

Ostatni dzień weekendu był chyba najkrótszym dniem z całego tygodnia. W dalszym ciągu nadrabiałam zaległości, jednocześnie ucząc się aktualnego materiału. W przerwach spędzam czas w basenie, bądź z Nejim. Woda pomogła mi zrozumieć najważniejszą lekcję. Tata mi ufał i kochał mnie tak bardzo, że wybaczył mi to, co zrobiłam. Teraz zapewne bacznie patrzył mi na ręce i oceniał czy zaufanie, jakim mnie obdarzył, mi się należało. Szkoda mi było, że wiedziałam tylko jak zareagował, a nie co sobie pomyślał. Nawet rozmowa, jaką z nim odbyłam na wyspie, wydaje się taka niepasująca do tego, co teraz już wiem. Kto by pomyślał, że Hiashi Hyuga potrafi ukrywać emocję równie dobrze jak Uchiha. Może nawet jest w tym lepszy, bo podejrzewam, że i on przechodził szkolenie podobne do tego, które rozpoczęłam teraz ja. Co więc mógł sobie myśleć tata o mnie i moich perypetiach miłosnych? Po tym co zaszło między mną i Itachim, unikałam Uchihę jak się tylko dało. Długo trzymałam go na dystans. Zbliżyliśmy się do siebie, bo pomógł mi z matematyką. Lekcje u niego nie były jednak jedynym powodem, dla którego coś do niego poczułam. W pewnym sensie imponował mi jego upór. Nie poddawał się, mimo, że tak często niweczyłam jego starania. Zaprzyjaźnił się nawet z Rambo. Nie zraził się tym, że mój pupil się na niego rzucił. Uratował mojego ukochanego psa przed uśpieniem. To czy zrobił to dla mnie, czy też w ramach swojego własnego sumienia, nie umniejszało jego zasług. Na wspomnienie czarnych oczu, z hipnotyzującym błyskiem, poczułam przyjemne ciepło. Przypomniało mi się też, jak całował mnie pod moim domem, w parku, a nawet w jego pokoju. Ciepło jego ramion i motyle w brzuchu, gdy był blisko mnie. Przypominając sobie tak wiele szczegółów, zdałam sobie sprawę, że nie będę potrafiła udawać, że nigdy się nie poznaliśmy. Skoro on potrafił odciąć się tak łatwo od tego, co wcześniej było między nami, to chyba oznaczało, że nie czuł tego co ja. W każdej plotce jest ziarenko prawdy. Itachi sam przyznał, że plotki na jego temat nie są wyssane z palca. Połowa z nich była prawdziwa. Kacper znał wiele sytuacji z jego życia i on również uważał, że Uchiha to kiepski materiał na chłopaka. Oznaczało to, że mój prywatny amorek znowu źle wycelował. Przyjemny stan opuścił mnie, a jego miejsce zajął wewnętrzny smutek. Nie miałam argumentów, którymi mogłabym bronić bruneta przed oskarżeniami. Znał prawdę o mnie i Nejim, a mimo tego nie odezwał się przez cały weekend. W piątek wyłączyłam telefon, bo nie chciałam z nim rozmawiać. Byłam taka pewna, że spróbuje się ze mną skontaktować. W sobotę zerkałam na wyświetlacz, licząc, że Itachi napisze chociaż smsa. W niedzielę zwątpiłam, zastanawiając się, czy nie popsuł mi się telefon, ale smsy od Sakury dochodziły. Dziwne, że wcześniej myślałam, że będzie lepiej, jeśli się od siebie odetniemy. Choć może to nie było takie dziwne? Kacper patrzy, a to co jego oczy zarejestrują, przekaże tacie. Może powinnam zachować się jak dojrzała dziewczynka i odciąć od chłopca, który jest generatorem moich problemów. Czy na to liczył tata? Tej nocy nie spałam dobrze. Męczyły mnie niepokojące myśli. Bałam się, że jeśli spotkam w poniedziałek Itachiego, a on choćby dotknie mojej dłoni, to zapomnę o wszystkim, czego się dowiedziałam i rzucę mu się na szyję. Skąd wziął się ten pomysł? Taki miałam sen. Było cudownie, Itachi mnie pocałował, a ja straciłam nad sobą kontrolę. Choć scena wydawała się miła, to budząc się, czułam się jeszcze bardziej skołowana, niż przed zaśnięciem. Nie podobała mi się świadomość, że tak wiele osób mnie obserwuje, a takie sytuacje, szczegółowo opisane, trafiają wprost w ręce mojego taty.

Po raz kolejny mogłam podpiąć się pod stwierdzenie: "nie cierpię poniedziałków". Kto by pomyślał, że aż tak mi się odwidzi wracanie po weekendzie do szkoły. Kiedyś uwielbiałam pierwszy dzień tygodnia, bo zawsze byłam bardzo stęskniona za widokiem Naruto. To były piękne czasy. Chętnie przestawiłabym się na ten sam tryb. Tylko czy to jeszcze było możliwe? Podchodząc pod klasę spojrzałam na blondyna. Był jak zwykle roześmiany i pełen energii. Na pewno nie mogłam powiedzieć, że jest mi obojętny, jednak to już nie było to samo co kiedyś. Sakura podeszła do mnie i opowiadałam mi o jakimś filmie, który widziała dzień wcześniej, a ja nie mogłam skupić się na jej słowach. Dopiero dźwięk dzwonka przywołał mnie jako-tako do porządku. Rozejrzałam się dokoła, czując jakieś dziwne, mało przyjemne uczucie. Podobno ludzie tak czasami mają, że gdy są obserwowani, czują wewnętrzny niepokój. Tak właśnie czułam się ja w tamtej chwili. Kiedy mój wzrok spotkał się z czarnymi jak noc tęczówkami, byłam pewna, że to za jego sprawą wziął się mój niepokój. Jeszcze jakiś czas temu, odwróciłabym się i zeszłabym z drogi właścicielowi onyksowego spojrzenia. Coś się jednak we mnie zmieniło, bo nie tylko nie opuściłam głowy, to jeszcze sama odważyłam się mu przyglądać z równą otwartością. Sasuke obdarzał mnie surowym spojrzeniem, kompletnie dla mnie niezrozumiałym. Nie potrafiłam nic z jego twarzy wyczytać. Czy był na mnie zły, a może po prostu obserwował mnie, bo na przykład miałam coś na twarzy? Marzycielka! Musiało chodzić o jego brata. Wcześniej w ogóle nie zwracał uwagi na mnie. Nim moje przemyślenia powędrowały dalej, tłum nastolatków popchnął mnie do sali. Usiadłam i zmuszając się, skupiłam się na lekcji.

Na dużej przerwie z Sakurą wyszłyśmy na dwór, aby zjeść coś na świeżym powietrzu. Odetchnęłam z ulgą, jakbym od dawna wstrzymywała oddech. Sasuke nie wyszedł, co było mi na rękę. Już raz wykazałam się dzielnością, ale nie wiem, ile jeszcze jego srogich spojrzeń mogłabym znieść. Odpowiedziałam nawet uśmiechem, na rozradowaną twarz Różowej Burzy. To co przez tą chwilę zaznałam, śmiało mogłabym nazwać normalnością. Prawie jak kiedyś. Siedziałyśmy w ciszy, ciesząc się ciepłymi promieniami słońca na naszych twarzach. Okres słonecznych dni się kończył, nadchodził czas deszczów i kolorów jesieni, dlatego warto było cieszyć się takimi momentami.

- No nie wierzę! To on?! - Sakura prawie wypluła kawałek kurczaka, który miała w buzi. - To sobie znalazł pocieszycielkę. Miałam rację, że to palant.

Spojrzałam w stronę, gdzie wskazywał jej wzrok. Jedzenie zaczęło mi rosnąć na języku, a zawartość żołądka zrobiła niemiłego fikołka. Spora część drużyny Akatsuki siedziała na trawniku jakieś sto pięćdziesiąt metrów od nas. Wyraźnie widziałam plecy chłopca z czarnymi, długimi włosami, zaplecionymi w luźną kitkę. Tuż obok niego leżał Sasori. Z drugiej strony, na ramieniu Uchihy zawieszona była znienawidzona przeze mnie blondynka. Czemu jej nie odtrącił? W mojej głowie ponownie rozbrzmiały słowa Tsukino: "Jak się już tobą nacieszy, to przyjdzie do mnie. Zawsze wraca, bo z nikim nie jest mu tak dobrze jak ze mną." Czy nie odezwał się w weekend, bo spędził go z nią? Czemu pozwala jej się do siebie kleić? Czemu jej nie odtrąca? Nie pierwszy raz była blisko kapitana drużyny koszykarzy. Dlaczego wcześniej to nie dało mi do myślenia? To ostatecznie udowadnia, że jego uczucia względem mnie nie były takie, jak moje względem jego. Tsukino miała rację. Byłam i chyba dalej jestem naiwną idiotką, która dała się uwieść urokowi Uchihy. Oni wszyscy mieli rację. Z trudem powstrzymywałam łzy, słysząc tylko pokątnie jak Sakura pomstowała na Sasoriego, bo wmawiał jej, że jego przyjaciel nie jest taki jak ona twierdzi i że ona już mu wygarnie to, jak ją próbował oszukać.

Ciężko było mi uwierzyć, że rano jeszcze bałam się, iż rzucę się na Itachiego, aby mocno go przytulić, a nie pomyślałam, że on będzie miał już kogoś innego. No bo przecież kim ja byłam dla niego? Może takim samym generatorem problemów jak on dla mnie. Może koniec był nam obu tak samo potrzebny. Odwróciłam wzrok od dołującego mnie widoku. Musiałam zająć czymś myśli. Skupiłam się na obserwacji trawnika. Prócz zwykłej trawy, rosła tu również koniczyna. Zaczęłam wodzić wzrokiem za taką, która miałabym cztery listki. Niektórzy wierzą, że czterolistna koniczynka przynosi szczęście, a ja go teraz potrzebowałam. Wciągnęłam również Sakurę we wspomnianą zabawę. Ona lubi takie rzeczy, to też szybko załapała ideę i przestała pomstować na czerwonowłosego. Chyba nawet lepiej udało mi się odciągnąć jej uwagę, niż moją. Zanim przerwa się skończyła, Itachi z Tsukino podnieśli się i trzymając się za ręce odeszli w stronę szkoły. Już chyba do końca życia pozostanie mi wspomnienie tego nieznośnego bólu na wysokości mostka. Na kilka sekund moje spojrzenie spotkało się z okrutną blondynką. Zdecydowanie mnie rozpoznała, skupiając swoją uwagę na mojej osobie. Choć była daleko, mogłam dokładnie wyobrazić sobie satysfakcję, jaką miała wymalowaną na twarzy. Bez dwóch zdań ona była górą, a ja znajdowałam się dokładnie w miejscu, które przewidziała mi kilka tygodni temu. Gdybym ją tylko wtedy posłuchała, jak wiele uniknęłabym przykrości? Na pewno nie stałabym teraz przed szkołą ze złamanym sercem i wielką gulą w gardle. Nie cisnęłyby mi się łzy do oczu. Nie zaczęłabym rozważać tego, aby opuścić kraj, który tak pokochałam.

- Idziemy? - Z zamyślenia wyrwała mnie Różowa Burza. - Już po dzwonku. Chodź. - Kiedy spojrzała w moje oczy, jej uśmiech zniknął z twarzy. - Nie przejmuj się. Pamiętasz jak kiedyś szalałaś za Naruto? - Zapytała mnie przyjemnie spokojnym, pokrzepiającym głosem. Sakura, choć była wybuchowa, potrafiła zachowywać się jak anioł i dawać wiele wsparcia. - Gdyby mi ktoś kiedyś powiedział, że zainteresuje cię jakikolwiek Uchiha i wybije ci z głowy Uzumakiego, to w życiu bym nie uwierzyła. Teraz jest ci przykro i ciężko, ale za jakiś czas uśmiechniesz się na wspomnienie tego, co dzieje się teraz i będziesz się zastanawiała, jak w ogóle mogłaś zwrócić uwagę na takiego buraka.

- Łatwo powiedzieć. Był moim pierwszym… - Odrzekłam jej łamiącym się głosem. Coraz trudniej było mi zapanować nad emocjami, jakie we mnie szalały, dlatego wolałam nie kończyć swojej wypowiedzi, w obawie, że rozpłaczę się.

- Tak jak Sai moim i choć wtedy tego bardzo chciałam, to teraz myślę, że był totalnym burakiem, zapatrzonym w siebie, a mi kompletnie odbiło, skoro to z nim zrobiłam. Był czas, że żałowałam. Teraz myślę, że to w cale nie jest ważne, kto był pierwszy. Najważniejszy jest ten ostatni, z którym chcesz spędzić resztę życia. Teraz uważaj! - Uniosła palec, sygnalizując, że powie coś ważnego. - Zajęcia się zaczęły, więc ruszamy.

Pochwyciła mnie za nadgarstek i pociągnęła za sobą. Ponownie się uśmiechała, dodając mi otuchy. Miała rację we wszystkim, co powiedziała. W końcu takich dziewcząt jak ja było więcej, za sprawą tego samego mężczyzny. Może nawet któraś z nich przeżywała podobną scenę jak ja teraz, gdy Itachi szedł, trzymając moją dłoń. Może nawet któraś z nich popłakała się, pomstując na mnie, że odebrałam jej szanse na bycie z ukochanym.

Dzięki wsparciu mojej przyjaciółki trzymałam się całkiem nieźle. Unikałyśmy wyjść na dwór, wiedząc, że sportowcy często lubią wychodzić na powietrze. Sakura zagadywała mnie co chwila, nie dając mi szans na wracanie do tego, co widziałam. Musiała jednak na chwilę odejść do łazienki. Poszłabym z nią, lecz sama mnie powstrzymała, każąc poczekać na nią przed klasą. Miałam tylko nadzieję, że nie kombinowała czegoś. Stanęłam, patrząc na ścianę i czytając informacje na niej zawieszone. Opisywały one ciekawe miejsca w okolicy. Już kiedyś przeczytałam cały ten tekst. Teraz pomyślałam, że może z Nejim moglibyśmy odwiedzić je i zobaczyć na żywo. Nie musieliśmy już udawać, że się nie znamy, a we dwójkę mogło być całkiem fajnie.

- Wyciągnęłaś już wnioski ze swojej głupoty? - Usłyszałam nieprzyjemny głos za swoimi plecami. Wiedziałam, do kogo należał, a to oznaczało, że słowa są skierowane do mnie. - Mówię do ciebie, idiotko. - Poczułam nieprzyjemne szarpnięcie za ramie. Odwróciłam się, unosząc głowę na Ropuchę. - Coś taka zaskoczona? Mówiłam ci, że to się tak skończy. Dałam dobra radę, ale ty dalej wierzyłaś w te swoje idiotyczne marzenia. On jest mój, więc na co liczyłaś? Cokolwiek między wami zaszło, on ma cię już głęboko w dupie. Nie powiedział mi na twój temat ani jednego dobrego słowa. Podobno jesteś bardzo niedoświadczona i nie potrafiłaś się nawet całować, a z resztą to istna katastrofa.

Nie odpowiedziałam jej nic. Nie chciałam wszczynać awantury, ani dać jej satysfakcji, jak bardzo ranią mnie jej słowa.

- Nic nie powiesz? - Zbliżyła się do mnie odrobinę i pochwyciła w dłonie pasmo włosów. - Jeśli jeszcze raz wpieprzysz się tam, gdzie nie powinnaś, zgolę cię na łyso. - Próbowałam się jej wyrwać, ale mocniej ścisnęła moje włosy i pociągnęła je zdecydowanie w dół. Przykucnęłam z trudem powstrzymując krzyk bólu.

- To byłaś ty. - Do naszych uszu doszedł wściekły głos Sakury. - Zabiję cię, szmato.

Różowa Burza błyskawicznie poskładała fakty, a później sama dopadła się do Tsukino, wplatając palce w jej piękne, długie, blond włosy. Czirliderka puściła mnie, próbując ratować się z opresji. Nie była taka słaba jak ja. Obie zaczęły się szarpać, wyzywając od najgorszych. Byłam tak przerażona, że nie wiedziałam, co mam zrobić. Na korytarzu panowało coraz większe zamieszanie. Bijące się dziewczęta to nie lada sensacja. Chciałam je rozdzielić, ale nawet nie wiedziałam jak podejść. Przy jednej z prób prawie oberwałam z łokcia w twarz. Błagałam w duchu, aby ktoś coś zrobił. Nawet nie wiem, w którym momencie moje błagania zostały wysłuchane. Widząc, kto się pojawił, jeszcze bardziej wmurowało mnie w podłogę. Wyrywającą się i wrzeszczącą Sakurę trzymał Sasori, a Tsukino znalazła się w objęciach mojego Nieznajomego. Nasze spojrzenia się spotkały. To była tylko chwila, ale czas się jakby zatrzymał. Itachi zwolnił uścisk, co wykorzystała trzymana przez niego dziewczyna. Odwróciła się w jego stronę, rzucając się mu na szyję i lamentując, jak to została zaatakowana bez powodu. Nazwała go swoim wybawcą i pocałowała w usta. Zamknęłam oczy, odwracając się jednocześnie w drugą stronę. Sasori siłował się z rozwścieczoną Sakurą. Zaczął ją odciągać w stronę dworu i choć miał problemy, to jakoś dawał sobie radę. Poszłam za nimi, chcąc znaleźć się jak najdalej od pary, na którą nie chciałam patrzeć. W trójkę znaleźliśmy się za szkołą.

- Puszczaj mnie! Zabiję ją! Wyrwę wszystkie kudły! Zgniotę jak robaka! Wypruję flaki i przerobię na konserwy!

Sakura wrzeszczała, fikając nogami. Uspokojenie jej było praktycznie niemożliwe. Pozostało się modlić o to, aby nikt z nauczycieli jej nie usłyszał i tu nie przyszedł. Sasori docisnął ją do ściany, zablokował swoim ciałem i pocałował. Wytrzeszczyłam oczy, nie wierząc, co się właściwie dzieje. Różowa Burza próbowała się mu wyrwać, odepchnąć, ale był zbyt silny. Widziałam jak stopniowo przestaje się opierać, aż w końcu uspokoiła się i z niebywałym zaangażowaniem zaczyna oddawać jego pocałunki. Kiedy negatywne emocje ją opuściły, on odsunął głowę, nie puszczając jej.

- To co się właściwie stało? - Zapytał spokojnie, tak jakby nic się nie wydarzyło.

- Phy. - Sakura prychnęła odwracając głowę na bok. Miała widocznie zaczerwienione policzki. Choć próbowała udać focha, to dostrzegłam, że jest zażenowana. - Niby dlaczego mam ci to powiedzieć? Zwierzam się jedynie przyjaciołom, a ty do nich nie należysz, podły kłamco i porywaczu. Puść mnie. - Burknęła do niego, ale w jej głosie nie było przekonania.

Nie mogłam uwierzyć w to, że on ją uspokoił tak łatwo i szybko. Zastanawiałam się też, dlaczego nie strzeliła mu w twarz.

- Skoro prosisz. - Odsunął się od niej na kilka kroków. - To czemu się szarpałaś z Tsukino? - Sasori ponownie zapytał swoim spokojnym głosem.

- Bo to podła małpa, która dostała za swoje.

Wiedziałam, że nie powie mu prawdziwego powodu. Ponieważ ja początkowo zataiłam przed nią to, co zrobiła mi Tsukino, ona wiedziała, że nie chcę, aby ktokolwiek inny wiedział, co się zdarzyło tamtego dnia.

- Coś ci zrobiła? - Sasori musiał być równie ciekawskim człowiekiem jak Itachi.

- Nie twój interes. - Burknęła Sakura, nieco dochodząc już do siebie. - Na przyszłość radzę abyś trzymał się ode mnie z daleka. Ty, ta głupia zdzira i twój pożal się boże przyjaciel, jesteście siebie warci. Banda zapatrzonych w siebie buraków, którzy tylko kłamią i… - Przez chwile się zacięła. - Po prostu się od nas odwalcie, albo spełnię swoje groźby na całej waszej trójce.

Sakura pociągnęła mnie za rękę w stronę szkoły. Sasori stał z lekkim uśmiechem na twarzy. Widząc, że na niego patrzę, uniósł prawą dłoń i mi nią pomachał. Kiedy tylko odsunęłyśmy się na odległość, gdzie nikt nas nie słyszał, moja przyjaciółka zwolniła i ujęła się za usta.

- O mamusiu, jak on całuje. Nogi mi zmiękły. - Spojrzałam na nią zaskoczona. - Pierwszy raz w życiu ktoś mnie tak pocałował. Czułam wibracje w każdej komórce ciała.

- Czemu to zrobił? - Zadałam jedyne pytanie, jakie przyszło mi do głowy.

- A bo ja wiem? Powinnam mu za to urwać głowę, ale nie potrafiłam. Uznajmy więc, że tym razem mu się upiekło. Jak spróbuje to powtórzyć, to go wykastruję. - Zacisnęła pięść, machając nią w powietrzu.

- Między wami do czegoś doszło? - O to już dawno miałam ją zapytać, ale jakoś cięgle nie był ten właściwy moment.

- Pogięło cię? - Sakura ponownie się oburzyła. - Wiesz, jaki on jest wkurzający? Jak się na coś uprze, to nie da się go przekonać, że się myli. Zawsze wszystko wie najlepiej. Broni tego swojego głupiego przyjaciela od siedmiu boleści i zadaje się z idiotami z drużyny. Jest upierdliwy i przemądrzały. Poza tym to kurdupel, takie małe popychadło. Ja lubię wysokich facetów, a on jest pod wyznaczoną kreską.

- Raczej jest w średniakach. Ty z resztą też nie należysz do tych wysokich. - Odpowiedziałam nieco rozbawiona jej słowami. Sasori tylko dlatego zdawał się niski, bo reszta koszykarzy należała do tych wysokich, a on się z nimi trzymał.

- No i właśnie dlatego chcę wysokiego faceta. Jakby coś z tego miało być, to będziemy mieć wysokie dzieci, a nie rodzina karzełków. - Odpowiedziała mi pewnie, a ja ponownie się uśmiechnęłam.

- Myślisz już teraz o takich rzeczach?

- Czasami. - Wzruszyła ramionami. - W każdym razie chcę faceta z czarnymi włosami, wysokiego i takiego, który mnie nie denerwuje. Pośpieszmy się, bo już chyba po dzwonku.

Na lekcję dotarłyśmy w ostatniej chwili. Różowa Burza zachowywała się jakby nic się nie stało. W klasie znano ją już na tyle, aby z nią nie zadzierać, dlatego nikt się z niej nie naśmiewał. Kilka dziewcząt nawet stwierdziło, że Haruno postąpiła dobrze, bo Tsukino jest podła i dopiekła już niejednej z nich. Ja powoli dochodziłam do spokoju psychicznego. Cały czas nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. Sasori jednym pocałunkiem uspokoił wściekłą Sakurę. Do tej pory nawet nie wiedziałam, że to jest możliwe. Myślałam, że ona sama musi się jakoś rozładować. Z lekkim uśmiechem spoglądałam na to, jak co jakiś czas gładziła się po ustach. Byłam ciekawa, czy zdaje sobie sprawę z tego, co robi. Moją uwagę odciągnęła wibracja, sygnalizująca nadejście wiadomości. Pod koniec lekcji wyjęłam telefon i spojrzałam na nadawcę. Przy kopercie wyświetlało się imię: „Itachi”. Cały mój spokój runął jak domek z kart. Sakura musiała zauważyć, że coś się stało, bo zaniepokoiła się i zaczęła dopytywać. Trochę bałam się tego, co mógł mi napisać. W końcu nie wiadomo było, co mu nagadała Tsukino. Może kazał mi się trzymać z dala od jego dziewczyny. Kiedy wyszłyśmy na przerwę, Haruno wyrwała mi telefon z dłoni i otworzyła wiadomość.

- Niedoczekanie jego. - Burknęła zła, oddając mi urządzenie.

Na wyświetlaczu widniała treści wiadomości.

ITACHI: Spotkajmy się za szkołą po zajęciach.

- Mamy jeszcze jedną godzinę. - Sakura z wielkim uśmiechem na ustach spoglądała na mnie. Nie domyślałam się nawet, co może chodzić jej po głowie. - Uciekamy?

* * * * *

Rozdział oddaję punktualnie. Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii, bo ja osobiście jestem z niego zadowolona. 
Za błędy przepraszam. Co dałam radę wyłapać, to poprawiłam, ale wątpię, abym wszystkie wykryła. 
Teraz czas się zabrać za Poświęcenie. Oby pisało mi się je równie dobrze, jak Labiryncik.