Poświęcenie - Rozdział 3

Wzrok Hinaty nieustannie przeskakiwał pomiędzy Gaarą i Molierdem. Nie mogła pogodzić się z tym co los jej zgotował. Ślubowała wierność, a tym czasem ma ją posiąść inny, wybrany przez męża. Bezduszność Godaime zmieniła się w prawdziwe okrucieństwo. Nim Hyuga zdążyła zaprotestować, postawić się, czy też zacząć krzyczeć, z nadzieją, że ktoś ją usłyszy, hrabia opuścił komnatę, zamykając ją na klucz. Dał im godzinę na załatwienie sprawy. Hinata ponownie przebiegła spojrzeniem po Molierdzie. Jego uśmiech zdradzał obrzydliwą radość z powierzonego zadania. Mężczyzna prawie się ślinił patrząc na młodą dziewczynę. W końcu Hinata nie była byle kim, a prawdziwą hrabiną. Młoda, zgrabna, pachnąca, nie dostępna dla takich jak on. Dziś ta osóbka miała stać się jego, czy tego chciała czy nie. Zbliżył się o krok, obserwując jej przestraszone oczy. Obleśny uśmiech odsłonił krzywe, przyciemnione zęby.

- Poczekaj chwilę. - Hinata starała się nie spanikować, ani nie wpaść w rozpacz. Musiała myśleć trzeźwo i dać sobie chwilę czasu na obmyślenie planu. - Pozwól mi się samej przygotować, tak będzie korzystniej dla nas obojga.

Molierd przystanął. Ciekaw był co ona ma na myśli. Mógł chwilę poczekać. Był tak bardzo podniecony myślą, że zaraz będzie miał tak urodziwą dziewczynę, że był pewny, iż sam sex będzie szybki ale intensywny.

Hinata podeszła ostrożnie do świecznika oświetlającego większość jej komnaty. Powoli i subtelnie zdmuchnęła każdą z pięciu świec. Żałowała, że zasnęła przed przyjściem Gaary. Może wtedy byłaby bardziej przytomna i wymyśliła jaki użytek zrobić z prawa pierwszej prośby. Nie mając co rozpamiętywać niewykorzystanej szansy, musiała skupić się na chwili obecnej. Nie wiele mogła dać Molierdowi za to, aby jej nie dotykał. Przez chwilę zastanawiała się również, czy to nie jest podstęp. Może chcą jedynie sprawdzić, czy będzie posłuszna mężowi. W tej sytuacji, gdyby chciała przekonać prośbą stajennego, aby oszukał jej męża, naraziłaby swoją siostrę na wpadnięcie w łapska Gaary. To oznaczało, że prośbą tego nie rozwiąże, bo ryzyko jest zbyt duże. Pozostała tylko jedna droga.

Hrabina spojrzała na Molierda.

- Jestem bardzo nieśmiała. Chcę się sama rozebrać, nie będzie ci to przeszkadzać, prawda? - Zapytała spokojnie choć w rzeczywistości cała się trzęsła.

- Proszę bardzo, pani. - Mężczyzna nie zapominając o dobrych manierach, skłonił się przed damą, założył ręce na kletce piersiowej i z dziką rozkoszą czekał na to co miał zaraz podziwiać.

Drobne dłonie hrabiny powędrowały do guzików od sukni, które miała z przodu. Rozpięła trzy z góry, jej palce znieruchomiały, a ona nieśmiało uniosła głowę.

- Czy mógłbyś się odwrócić? - Zapytała głosem tak słodkim, że nie mógł odmówić.

Molierd nie był zadowolony z tego pomysłu, ale wykonał polecenie hrabiny. Dostał przykaz od Gaary, że ma ją traktować jak na hrabinę przystało i postawić się jedynie wtedy, gdyby nie chciała mu się dobrowolnie oddać. Jako że nie widział protestów że strony Hyugi, musiał słuchać jej poleceń.

Hinata czekała na ten moment. W jej głowie bowiem narodził się plan. Skoro nic nie da zwojować się prośbą, trzeba uciec się do groźby. W jej dłoniach znalazł się duży świecznik. Wyciągnęła uprzednio z niego świece, odwróciła go, podeszła powoli i cicho do mężczyzny, po czym uderzyła tak jak uczył ją Asasin, aby ogłuszyć przeciwnika. Molierd złapał się za tył głowy, zawinął pirueta i upadł z łoskotem na podłogę.

- Co ja zrobiłam? - Hrabina kucnęła przy mężczyźnie, złapała za nadgarstek. Wyczuwając puls, odetchnęła z ulgą.

Nie było wiadomo jak długo pozostanie nieprzytomny, dlatego szybko musiała kombinować co dalej. Przebiegła się po pokoju. Z jednego z gorsetów wyciągnęła sznurek. Był bardzo długi i co najważniejsze mocny, dlatego postanowiła go wykorzystać. Przecięła go na pół. Drżącymi dłońmi zawiązała sznurki na nadgarstkach stajennego. Pochwyciła go pod pachami i przyciągnęła do szczytu łóżka. Był ciężki, ale na szczęście upadł jedynie półtora metra od miejsca, gdzie chciała, aby się znalazł. Z trudem ustawiła go tak aby był w odpowiedniej pozycji. Dłonie przywiązała do drewnianych słupków od baldachimu. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na pięć minut odpoczynku i zastanowienia się nad dalszym przebiegiem jej planu.

Zebrała w sobie całą swoją siłę woli. Podeszła do stoliczka. Do filiżanki nalała wodę. Połowę upiła, a z drugą podeszła do łóżka. Chlusnęła pozostałą wodą w twarz Molierda. Mężczyzna ocknął się. Na początku nie wiedział co się stało. Chciał się wyrwać z uwięzi, ale ruch głowy pobudził ból powstały po uderzeniu świecznika. Zasyczał z zaciśniętymi powiekami. Szarpnął ręką, bo chciał dotknąć obolałego miejsca i dopiero wtedy ostatecznie dotarło do niego, że to niemożliwe.

- Co to ma znaczyć? - Uniósł nieco głos.

- No cóż. Chyba nie myślałeś, że oddam ci się tak łatwo? - Bała się, ale musiała odegrać swoją rolę do końca. Nie mogła okazać strachu, ani pokazać, że blefuje. - Właściwie, to powinieneś być mi wdzięczny. Uratowałam twoje nędzne życie.

- Rozwiąż mnie. - Warknął na nią nieprzyjemnie.

- Najpierw sobie porozmawiamy. Jeśli ostateczne rozwiązanie mi się spodoba, to cię uwolnię. Jeśli nie, to... - na swoją twarz przybrała minę szaleńca - jest wiele sposobów na to, abyś nie wyszedł z tego pokoju żywy.

- Uwolnię się, a wtedy zerżnę cię jak zwykłą kurwę. - Molierd zaczął się szarpać. Był zły, czym odrobinę zaniepokoił Hinatę. Zastanawiała się czy jest szaleńcem, czy to chwilowa dezorientacja tak na niego działa.

- Skoro tak stawiasz sprawę. - Hrabianka podniosła się i podeszła do swoje szafki. Wyciągnęła z niej ozdobną spinkę i mały, elegancki sztylecik, w wersji kieszonkowej. - Z tego co mi się wydaje, nie jesteś stąd. Masz obcy akcent. Gaara sprowadził cię tu specjalnie, prawda?

- Wypuść mnie, suko!

- Na twoim miejscu nie podnosiłabym głosu. Gaarze zależało na tajemnicy, a ty jesteś zbyt głośno i możesz sprowadzić nieproszonych gości. - Miała rację, więc mężczyzna jedynie zacisnął zęby. - Skoro nie jesteś stąd, to nie wiesz kim jest Asasin, czy się mylę? - Zaprzeczył jedynie ruchem głowy. - To najlepszy zabójca jaki stąpał po ziemi. Nie boi się nikogo i niczego. Kiedy zabito moją mamę, on sam postanowił się zemścić. Odnalazł każdą osobę, jaka brała udział w zamachu i każdemu z nich zafundował okrutną śmierć. Na koniec pozostawił sobie tego, który wbił sztylet w moją mamę. Choć napastnik był jednym z najlepszych szermierzy, to okazał się nikim. Asasin torturował go trzy dni i trzy noce. Na koniec jednym uderzeniem ściął mu głowę.

Molierd ciężko przełknął ślinę.

- Po co mi to mówisz? - Zapytał związany mężczyzna.

- Oj poczekaj chwilę. To jeszcze nie koniec historii. Asasin chciał mieć pewność, że córki zabitej hrabiny będą bezpieczne. Dlatego głowę zabójcy wysłał w skrzyni do hrabiego, który zlecił morderstwo. Dał mu wyraźnie do zrozumienia, że zna prawdę i do czego jest zdolny, gdyby jeszcze kiedykolwiek podniósł rękę na moją rodzinę. Zapytasz jak jedna głowa, mogła tak wiele powiedzieć? To za sprawą dodatków. W miejsce oczu były wyłożone dwa pierścienie. Jeden adresowanego hrabiego, a drugi należący do jego żony. Oboje nawet nie wiedzieli, jak zabrano im biżuterię z ich palców. W ustach był list. Na zakrwawionej kartce, właściciel głowy przyznał się do tego co zrobił, kto zlecił mu zabójstwo i że swoje zeznania spisał w dwóch egzemplarzach. Były też pukle włosów dzieci hrabiego i krótka informacja od sprawcy. Dwa słowa, które omal nie doprowadziły do szaleństwa adresata. "Widzę Cię"

Molierd ze zgrozą przełknął ślinę. Nikt normalny nie dokonałby czegoś takiego. Jak w ogóle taki człowiek może chodzić po ziemi?

- A teraz przejdźmy do dnia dzisiejszego. Masz przed sobą uczennicę Asasina. Może nie jestem tak dobra jak on, ale jak na razie to ty jesteś związany, a ja bezpieczna kucam przed tobą. Nie lubię krzywdzić innych, jednak nie pozwolę ci mnie tknął. Dlatego albo się dogadamy, albo będę musiała się ciebie pozbyć. Jeśli jakimś sposobem mnie przechytrzysz, czy oszukasz, to bądź pewny, że nie ukryjesz się przed Asasinem. Traktuje mnie jak córkę i bardzo nie lubi, kiedy ktoś choćby pomyśli o mnie bądź o Hanabi w zły sposób.

- Wymyśliłaś to, aby mnie przestraszyć. Nie dam się nabrać. - W głosie Molierda nie czuło się pewności siebie, a zwątpienie. To oznaczało, że Hinata kroczy właściwą ścieżką.

- Och, czemu ludzie sami sobie robią kłopoty? - Teatralnym gestem hrabianka spojrzała w górę, jakby chciała zapytać bogów. - Odkąd tu jestem nie ćwiczyłam, ale pewnych rzeczy się nie zapomina.

Dłońmi odpięła mu guziki od koszuli. Zaczęła wodzić ostrzem nożyka po jego skórze. Zatrzymała się na wysokości serca. Molierd wstrzymał oddech. Uśmiechnęła się i ruszyła dalej. W pewnym momencie oderwała sztylet i zamachnęła się do uderzenia. Nie wbiła ostrza, bo broń w ostatniej chwili odwróciła, a rękojeść umieściła między jego żebrami. Wolną dłonią zasłoniła mu usta, by stłumić jego krzyk. Okrutny ból rozszedł się po ciele mężczyzny. Hinata poczuła wyrzuty sumienia. Wiedziała czemu to robi, ale zaczęła odczuwać gniew, że cierpi przez nią niewinny człowiek. Gdy wrzaski ustały, zabrała dłoń z jego ust.

- Obyś smażyła się w piekle.

- Przejdźmy do meritum, bo czas nam się kończy, a sporo pozostało do ustalenia. - Zlekceważyła jego wypowiedź. - To co ci zrobiłam, to tylko przedsmak tego co potrafię, a prawdziwym mistrzem w zadawaniu bólu jest Asasin. Mam tu jeszcze jeden ciekawy gadżet. To z pozoru niewinna, pięknie wyglądająca spinka. To niesamowite, że tak mały elemencik, może doprowadzić do obłędu we wprawnych rękach, gdy ma się do czynienia z kimś takim jak ty. Znam dziesięć różnych sposobów na wykorzystanie jej właściwie. - Przycisnęła mu głowę do szczytu łóżka. Próbował się wyrwać, ale zaprzestał jak tylko poczuł, że coś wbija się za jego uchem. Nie miał pojęcia jak ona to zrobiła, ale momentalnie po linii kręgosłupa przeszedł mu odurzający ból. Nacisnęła odrobinę tylko w górę, a on całe swoje ciało uniósł, tak jakby było jej bezgranicznie posłuszne. Kiedy już dalej nie mógł się wyciągnąć, zaczął błagać, by przestała. - Wiedząc już, co cię czeka, musisz podjąć decyzję. Jesteś ze mną czy przeciw mnie?

- Małżeństwo psychopatów. Jeśli cię nie wyrucham, to zabije mnie twój mąż, więc co za różnica które z was to zrobi? - W jego oczach gościł już jedynie strach. Żałował, że dał się wplątać w to wszystko.

- Teoretycznie żadna, ale ja mogę dać ci trzecią opcję. Nie tkniesz mnie i będziesz wykonywał moje polecenia, a Gaara nigdy nie dowie się, że to kłamstwo.

- To niemożliwe. Dowie się, bo nie zajdziesz w ciążę.

- To już mój problem, który rozwiążę sama. Na razie masz jedynie udawać, że to zrobiłeś. Abyś nie czuł się oszukany i że nic z tego nie masz, będziesz dostawał ode mnie pieniądze za milczenie.

- To się nie uda. Hrabia nie jest normalnym człowiekiem. Jest w nim coś z diabła. Zabije nas oboje, kiedy się zorientuje, że go oszukaliśmy.

- Więcej wiary. Jeśli tylko nikomu nie powiesz o naszym układzie, to nikt się nie dowie, że to kłamstwo. Ja zadbam o szczegóły.

Molierd spoglądał niepewnie na hrabinę. Pomimo tego co mu zrobiła i powiedziała, od niej biła dobra aura. W jej oczach widział rozsądek, którego nie dało się dostrzec u hrabiego.

- Co miałbym robić? - Zapytał z drżącym głosem.

- Powiesz mu, że na początku byłam posłuszna, choć wyraźnie się bałam. Kiedy mnie dotknąłeś, zaczęłam błagać, abyś mnie puścił. Wołałam męża, ale zasłoniłeś mi usta. Ostatecznie musiałeś użyć siły.

- Przecież w to nie uwierzy. - Molierd spoglądał z niedowierzaniem na hrabinę.

- Uwierzy i daję ci słowo, że nie będzie miał nawet powodów do tego, aby zwątpić w twoje słowa. Dam mu wystarczająco dużo dowodów.

- Niby jak to zrobisz? - Molierd cały czas nie dowierzał jej słowom. Jemu nigdy nie udało się nikogo w ważniejszy ludzi przechytrzyć. Gaara też zdawał się inteligentnym człowiekiem. Jak taka młoda osóbka mogła się mierzyć z kimś tak strasznym jak hrabia Godaime?

- Czyli zgadzasz się na współpracę ze mną? - Uśmiechnęła się do niego uroczo, a on przez chwilę stracił rozum.

- Tak. - Molierd dalej przyglądał się hrabinie. Jeszcze chwilę temu budziła w nim grozę. Teraz dostrzegł w niej piękno i słodycz. Oczarowała go swoim wdziękiem.

- No to zaczynamy. Musimy założyć, że nie byłam aż tak grzeczna, jak mógłby przypuszczać Gaara. Nawet oddana żona, nie oddałaby się innemu tak po prostu. Dlatego musisz wyjść z pamiątka. Zagryź zęby. - Przyłożyła mu dłoń do lewego policzka, po czym paznokciami przejechała w dół, do połowy szyi. Mężczyzna zasyczał, ale nic nie powiedział. - Rozbierałeś się w pośpiechu, bo ja się wyrywałam. - Oderwała mu dwa guziki od koszuli i niechlujnie rzuciła koło łóżka. - Myślę, że powinieneś się rozebrać i ubrać nie za dokładnie.

- Niby jak mam to zrobić? - Poruszył nadgarstkami.

- Uwolnię cię, ale pamiętaj co ci powiedziałam. Jeśli mnie tkniesz, to Asasin zrobi z tobą co tylko będzie miał ochotę, a ja sama wydłubię ci oczy zanim umrzesz.

Po tych słowach Molierd zapomniał, że choćby przez chwilę pomyślał o niej, jak o słodkiej i niewinnej istotce.

- Chcę żyć i będę współpracował. Jednak jak się wyda, to powiem wszystko, nie kryjąc co mi zrobiłaś.

- Jeśli sam nic nie powiesz, to nikt się nie dowie. Masz na to moje słowo.

Odcięła mu więzy. Sznurki zwinęła i schowała pod poduszką. Potargała swoje włosy, oraz nieco roztrzepała fryzurę mężczyzny. To on wpadł na pomysł, aby zmoczyć je odrobinę wodą. Rozebrał się jak radziła hrabianka i ubrał w pośpiechu, przez co nie wyglądał dobrze, no ale o to chodziło. Hinata sztyletem odcięła guziki od swojej sukni. Oderwała częściowo rękaw, zdjęła wierzchnie ubranie i rzuciła koło łóżka. Miała na sobie halkę. Pomyślała, że ją zostawi, ale majtki musiała zdjąć. Kazała się Molierdowi odwrócić. Zrobił to. Kiedy zastanawiała się, gdzie powinny się znaleźć, mężczyzna sam złapał je w rękę i rzucił w nogi łóżka.

- No co? - Zapytał ze zbereźnym uśmiechem. - Zawsze tak robię, więc teraz też bym je tam rzucił, gdybym zrobił jak hrabia kazał.

- No dobra. To ja się położę do łóżka, a ty będziesz czekał na sofie. - Wskazała mu miejsce, gdzie miał usiąść.

- Chcesz się położyć w takim łóżku? - Wskazał palcem na jej piękne łoże.

- Tak. - Odpowiedziała mu dumnie.

- To od razu byłoby widać, że coś tu nie gra. - Wskoczył na łóżko i zaczął po nim skakać, jak mały chłopiec. Kiedy zdawało się już wystarczająco źle wyglądać, zszedł i pięknym gestem dłoni pokazał jej, że może się rozgościć.

- Jeszcze jedna rzecz. Ślad na mnie. - Spojrzał na nią zaskoczony.

Hinata złapała za pas i uderzyła w swój nadgarstek, aby pozostawić tam siny ślad. Podobnie zrobiła z drugą dłonią. Nie miała pewności, że to potrzebne, ale chciała odegrać swoją rolę po mistrzowsku.

- Pani? - Stajenny przyglądał się jej uważnie. - Skąd wiesz, że się uda?

- Ponieważ wiem jak zachowują się kobiety wykorzystane przez mężczyzn wbrew ich woli. Widziałam jak to na nie wpływa. Myślę, że potrafię udawać jedną z takich dziewcząt. - Po pierwszej nocy z Gaarą przepłakała wiele godzin. Dziś, gdyby Molierd ją wykorzystał, płakałaby jeszcze dłużej. Jej duma już wystarczająco ucierpiała. Woli teraz zagrać nieszczęśliwą, niż pozwolić na złamanie przysięgi, którą składała wychodząc za Gaarę. Choćby nie wiem co, nie dołączy do jednej z dziewcząt, które trafiały do zakonu po brutalnym gwałcie. Niektóre z nich odchodziły z jako tako spokojną psychiką. Inne pozostawały na zawsze. Najgorzej czuły się te, które zaszły w niechcianą ciążę. Widziała je i wie, że to potrafi zniszczyć najtwardszą z odważnych. To mogłoby również złamać ją samą.

Kiedy usłyszeli klucz wkładany do zamka, od razu ruszyli na swoje miejsca. Molierd stał koło sofy, a Hinata leżała tyłem odwrócona do wejścia. Była skulona i w ogóle się nie poruszała. Gaara wszedł do środka. Spojrzał na stajennego. Wyraz twarzy Molierda zdawał się dziwny. Nie wyglądał na zadowolonego. Bardziej zdawał się przestraszony. Odwrócił się w stronę swojej żony. Pobojowisko które miało miejsce na łóżku i wokół, od razu dawało do zrozumienia, że nie poszło tak łatwo jak sądził. W tej kwestii ewidentnie się pomylił. Postawił kilka kroków w kierunku Molierda. Gdy znalazł się przy nim, złapał za jego podbródek i przekręcił, odsłaniając czerwone ślady na policzku. Miał już pewność, że jego żona broniła się przez współżyciem ze stajennym. Zachował jednak poważną minę. Puścił podbródek Molierda i odwrócił się w stronę Hinaty.

- Popraw się. Jeśli tak wyjdziesz, wzbudzisz podejrzenia. - Na dźwięk głosu hrabiego, delikatne ciało Hinaty drgnęło. Nie odwróciła się jednak do niego.

- Tak jest, panie. - Molierd jak na komendę, zaczął poprawiać swój strój.

Mężczyźni bez słowa opuścili komnatę hrabiny. Gdy kroki ucichły, Hinata wstała. Podeszła do drzwi i przekręciła kluczyk, odcinając się od pałacu. Chwilę jeszcze nasłuchiwała. W końcu wróciła do łóżka, oddychając z ulgą. Teraz wszystko zależy od tego jak Molierd odegra swoją rolę. Jeśli on się nie wyda, to ją czeka odegranie roli życia.

 * * *

Rankiem w drzwi zapukały służące, aby zostawić ubrania dla hrabiny, oraz pomóc zawiązać gorset. Nikt im nie otworzył, ani się nie odezwał. Zaniepokojone kobiety zawiadomiły swojego przełożonego. On odszedł i zapukał, ale nic nie zdziałał. Mężczyzna udał się do Asasina. Bał się go, ale pomyślał, że jeśli ktoś tu pomoże, to zapewne opiekun hrabiny. Dopiero gdyby jego prośby i sposoby nie pomogły, uda się do hrabiego. Asasin nie czekał nawet na powiedzenie całej historii. Fakt, że coś się stało z Hinatą, już mu wystarczył, aby szybkim krokiem zmierzać do komnaty podopiecznej. Kamerdyner ledwo dawał sobie radę, by nadążyć za spieszącym się wojownikiem. Asasin nie zapukał, tylko walnął mocno w drzwi.

- Otwieraj! - Warknął na tyle głośno, że służące podskoczyły.

Hinata podniosła się z łóżka i podeszła do drzwi. Nie było żartów, gdy wkraczał jej opiekun. On znalazłby sposób na wejście, a tego nie chciała.

- Asasinie, to ty? - Delikatny, słaby i bardzo smutny głos Hyugi był ledwo słyszalny.

- Tak, to ja. Otwórz mi.

- Każ im wszystkim odejść, proszę cię. - Serce mężczyzny zabiło mocniej, gdy usłyszał płaczliwy ton hrabiny. - Chcę aby wszyscy dali mi spokój.

- Wynocha stąd! - Asasin warknął na służbę, która praktycznie uciekała w podskokach. Kiedy odeszli, on ponownie się odezwał. - Już ich nie ma. Otwórz drzwi.

- Nie zrobię tego. - Odrzekła mu smutno. - Ciebie też proszę, abyś odszedł i dał mi spokój na jakiś czas.

- Co ty za głupoty wygadujesz?

- Czy dziś jest pełnia? Jeśli tak, to może na tle gwieździstego nieba, uda się dojrzeć wyjącego wilkołaka.

Słowa hrabiny, niczym sztylet, zakuły mężczyznę.

- Jeśli pogoda dopisze, to da się go usłyszeć z wiejącym wichrem. - Asasin odpowiedział, dając znać, że rozumie, co chce mu przekazać podopieczna.

- Chcę zostać sama do końca dnia.

- Tak będzie.

Mężczyzna dał wyraźne rozkazy służbie. Powiedział, że hrabina źle się czuje i dziś ma jej nikt nie przeszkadzać. Gdyby ktoś coś od niej chciał, ma się zwrócić bezpośrednio do niego. Pod koniec dnia cały dwór plotkował o dziwnym zachowaniu ich pani. Plotki te dotarły również do Haftrida, a on podzielił się nimi z Gaarą. Hrabia nie był zadowolony, ale postanowił jeszcze nie interweniować. Na pytanie: „Czy dzisiejszej nocy Molierd ma się zjawić w pałacu?”, hrabia zaprzeczył ruchem głowy. Kazał przekazać jedynie stajennemu, że jeśli jego żona nie będzie brzemienna, to pośle po niego w następnym miesiącu. Haf przytaknął głową i wyszedł, aby dostarczyć ważny list do jednego ze szlachciców.

 * * *

Asasin siedział na parapecie okna w swoim pokoju. Był wściekły i zaniepokojony. Hinata użyła szyfru, a to oznacza, że stało się coś złego. Ponownie zaczął sobie zarzucać, że niepotrzebnie przyprowadził do pałacu dziewczęta. Nie wiedział co się stało, ale miał pewność, że maczał w tym palce Gaara. Jedyną pociechą, było obmyślenie najgorszych możliwych tortur, którymi chciałby uraczyć Godaime, za wszystko co zrobił Hinacie. Teraz jednak musiał czekać. Hrabianka używając słów kluczy, przekazała mu, że chcę się z nim spotkać. Księżyc oznaczał noc, wilkołak i wycie wilkołaka odnosiło się do wymkniecie się z domu, a gwieździsta noc odwoływała się do Gwiazdy, czyli konia dziewczyny. Asasin potwierdził, że rozumie i pojawi się, mówić o wiejącym wichrze. Tylko hrabianki wiedziały, że jego koń tak naprawdę zwał się Wicher. Oficjalnie mówił na niego Onyks za sprawą mocno czarnej maści.

Wyczekiwanie, nadejścia nocy dłużyło się okrutnie. Hinata bała się, że tego dnia Gaara również przyśle Molierda. Gdy godzina ich wczorajszego przyjścia minęła, przebrała się i otworzyła szeroko okno. Kiedy znalazła się na cienkim gzymsie, przymknęła framugi i zabezpieczyła tak, aby wiedzieć, czy ktoś wyglądał przez nie z jej pokoju. Była zwinna jak kot. Doszła do miejsca, z którego łatwo było wejść na drzewo i zeszła na ziemię. Ostrożnie przedostała się pod mur pałacu. Asasin stał w swojej standardowej pozie, trzymając w dłoni charakterystyczny sztylet. Podeszła więc do niego. Bez słów wydostali się na zewnątrz. Tropiciel pilnował ich koni. Wsiedli w siodła i ruszyli na przód. Zatrzymali się dopiero w miejscu, który było bezpieczne według Asasina.

- Dobra, mów od razu co się stało, bo zbyt dużo czasu miałem na domysły i znalazłem ze dwadzieścia powodów na zabicie twojego męża. - Mężczyzna wykazał się niecierpliwością.

- Nawet setka nie oznaczałaby, że masz to faktycznie zrobić. - Hinata odpowiedziała rozbawiona. - Zanim cokolwiek ci powiem, obiecaj, że nie wpadniesz w szał i dasz mi powiedzieć całą historię do końca.

- To jakieś żarty?

- W żadnym razie. Obiecaj mi. - Rozkazała mu niczym jego pani.

- Dobra, niech ci tam będzie. Mów prędko. - Opiekun chciał mieć już tą rozmowę za sobą. Chciałby też usłyszeć, że to tylko fanaberia dziewczyny, ale znał ją. Takie zachowanie pasowałoby do Hanabi, ale nie do jej siostry.

- Na początku podkreślam, że nic się nie stało, choć mogło. Dzięki tobie, twoim naukom, temu co zrobiłeś i mojemu doświadczeniu, udało mi się przechytrzyć Gaarę.

- Co ten dziwak znowu wymyślił?

- Sprowadził mężczyznę, który ma za zadanie zrobić mi dziecko. - Hinata odpowiedziała na jednym wdechu.

 - Co takiego? - Asasin przez moment stał skołowany.

- Gaara wymyślił, że będzie płacić za to, aby inny mężczyzna zrobił mi dziecko. Sprowadził więc Molierda, który jest trochę do niego podobny. Będzie do mnie przychodził nocami, abym zaszła w ciążę.

- Zabiję drania! - Asasin złapał z rękojeść miecza. - Obu ich zabiję.

- Nie tkniesz żadnego z nich. Potrzebuję cię, aby kontynuować to co zaczęłam.

- Czyli co? - Odpowiedział ze zaciśniętymi zębami. Miał ochotę pognać konia i dorwać obu rudzielców we śnie, choć tylko jeden z nich miałby cichą i spokojną śmierć. Dla hrabiego stanąłby na rzęsach, aby zgotować mu piekło, które gorsze byłoby od spotkania z diabłem.

Hinata opowiedziała cały przebieg wydarzeń. Asasin słuchał ze spokojem. Czuł dumę, że jego podopieczna poradziła sobie w takiej sytuacji. Żałował tylko, że nie widział jej w akcji. Jego mała dziewczynka dorosła i stała się wojowniczką na jaką ją trenował. Piękna, mądra, sprytna i silna. Przypomniał sobie jej matkę. Gdyby ją wyszkolił tak jak jej córki, to może dalej by żyła. Może byłaby w stanie obronić się wystarczająco długo, aby on zdążył dotrzeć i ją uratować. Choć minęło tak dużo czasu, dalej czuł się winny. Obiecywał jej w końcu, że będzie jej strzegł, a w razie potrzeby odda życie w jej obronie.

- Słuchasz mnie? - Hinata wyrwała bruneta z zamyślenia.

- Tak. Po prostu chwilę się nad czymś zastanawiałem. - Asasin uśmiechnął się i sprytnie zamaskował chwilową zadumę.

- To co mi radzisz? Myślisz, że Molierd dotrzyma słowa mnie czy Gaarze?

- Jasne, że tobie. - Mężczyzna odpowiedział pewnie. - Złożę mu wizytę. Niech wie, że twoje słowa nie były wyssane z palca. Kiedy ja składam propozycje nie do odrzucenia, tylko dwie osoby są w stanie mi się postawić.

- Tak? - Hinata z dobrym już humorem, zapytała. - Cóż to za osoby?

- Dwie małe smarkule przez które bez wątpienia osiwieję, albo co gorsza pogubię wszystkie włosy.

- Przypominam, że jestem już pełnoletnia. - Zauważyła młoda dziewczyna.

- Co to za różnica. Przez twojego męża, pajaca, mam z tobą więcej zmartwień niż z Hanabi. Dobrze, że nie założyłem się z Tropicielem, że to niemożliwe, bo łaziłbym teraz bez ręki, nogi, albo co gorsza głowy.

Cichy śmiech Hinaty pokrzepił Asasina. Spotkało ją wiele złego w krótkim czasie, a mimo tego dalej potrafiła się śmiać tak, jakby nic się nie stało.

* * * * *

Miało być więcej tekstu, ale się nie napisało :D No nie wiem jak to działa, że tekst sam się nie chce pisać :)) cham!

Z ważniejszych ogłoszeń, to zdecydowałam, że jednak Asasin będzie jedną z postaci z Naruto. Po przemyśleniach, ktoś mi na niego pasuje idealnie. Oczywiście wredna annzwill nie powie kto to taki. Wierzę w Was i w to, że się sami domyślicie :D Zwłaszcza, że za jakiś czas pojawią się spore podpowiedzi.

Sorry za ostatnie opóźnienia. Sami rozumiecie - lato, ciepło za oknem, wyjazdy, odwiedziny rodziny i znajomych. Bardzo możliwe, że na jakiś czas wstrzymam się z pisaniem. To by oznaczało, że lato upłynie jako czas z "Do trzech razy sztuka", bo tylko to mam w zapasie :) No dobra, nie tylko to, ale raczej nie chcecie rozpoczęcia kolejnej nowej historii, na którą nie koniecznie mogę mieć czas :D