Monsun - Rozdział 8

Niedzielny poranek zaczął się w domu Hyuga dość późno. Hinata tej nocy poszła spać dużo później niż zazwyczaj. Do drugiej w nocy przeglądała zdjęcia ze strony, jaką pokazał jej Naruto. Z zachwytem przypatrywała się każdej z fotografii. Na większości był znajomy jej blondyn, ale nie tylko on przyciągał jej wzrok. Na kilku z nich był również Kiba, popisujący się na swoim rowerze. Domyśliła się, że to musiał być BMX o którym wspominała jej Rin. Znalazła też zdjęcie jak Rin siedzi Uzumakiemu na barkach, a on jedzie przed siebie. Zastanawiała się czy nie spróbować naszkicować ołówkiem tego, co Gaara uchwycił aparatem. To była tylko chwila, ale ona czuła energię, wiatr i pęd, z jakim chłopcy prezentowali swoje umiejętności. Zaskakiwała ją też lekkość i radość na twarzy podczas każdej z efektownych figur. To nie mogło być takie proste, a mimo tego każdy sprawiał wrażenie, że to coś normalnego, naturalnego, a nawet banalnego. Przez chwilę sama pomyślała, że mogłaby założyć rolki na nogi i śmigać tak jak oni.

Gdy Hinata obudziła się o dziewiątej, przez kolejne pół godziny leżała w łóżku, rozmyślając nad poprzednim dniem. Nawet gdyby nigdy więcej nie było jej dane spotkać przyjaciół Naruto, to cieszyła się mogąc wrócić wspomnieniami do tego wieczoru. Pod koniec nawet potrafiła zbić kilka kręgli. Podobno za wolno brała zamach, nadając kuli zbyt małą prędkość, co przekładało się na gorsze wyniki. Mimo tego i tak była zadowolona ze swoich postępów. Tak jak przewidywał Kiba, wygrali, bo Shikamaru nawet jak ziewał podczas swojej kolejki, to i tak zbijał wszystkie kręgle za pierwszym razem. Wyjątkiem była sytuacją, w której Rin powiedziała, że właśnie idzie do nich Temari. To go rozproszyło, przez co musiał poprawić i zbić dwa skrajne kręgle w rogach. O dziwo udało mu się, a wspominana dziewczyna okazała się jedynie prowokacją.

Hinata lekko zaspana poszła pod prysznic. Pozostawiła włosy do samodzielnego wyschnięcia i zajęła się sprzątaniem w pokoju. Przez chwilę nawet zaczęła się zastanawiać czy nie pora na zmiany w jej sypialni. Mogłaby odświeżyć ściany i wprowadzić więcej kolorów. Zewsząd spoglądała na nią poszarzała biel. Meble były starego typu, niepasujące do pokoju nastolatki, tylko starszej pani. Jakiekolwiek zmiany i pomysły musiały jednak poczekać, bo odezwał się żołądek nawołujący o choćby kromkę chleba. Perłooka zeszła na dół, by zjeść śniadanie. W kuchni była jej młodsza siostra. Palcem przesuwała po ekranie telefonu. W międzyczasie jadła ogórka, maczając go w sosie czosnkowym.

- Cześć Hanabi. - Hinata przywitała się z lekkim uśmiechem. Rzadko widywała siostrę, bo młodsza latorośl Hiashiego lubiła przebywać jak najdalej od domu rodzinnego.

- Hej. - Odpowiedziała jej z pełną buzią, przymierzając się do kolejnego gryza. Chwila nieuwagi spowodowała skapnięcie sosu na jej czarną, wygniecioną koszulkę. - Noż kurde! - Zawyrokowała podirytowana, niedbale ścierając biały sos. Plama powiększyła się trzykrotnie. Nie przejęła się jednak za bardzo. To była stara koszulka, w której często spała, bo była wygodna. Tak czy siak, w świat by w niej nie wyszła.

- Masz ochotę na jajecznicę? Mogłabym zrobić? - Hinata miała nadzieję, że siostra zechce z nią zjeść śniadanie. Mogłyby w ten sposób spędzić ze sobą trochę czasu.

- Dzięki, ale już i tak kończę. - Młodsza z dziewcząt odpowiedziała, nie podnosząc nawet wzroku. - Za to napiłabym się herbaty. Zrobisz?

- Nie ma problemu. - Dziewczyna wlała wodę do czajnika, po czym zaczęła sobie robić kanapki. Skoro Hanabi nie miała ochoty na jajecznicę, to dla jednej osoby nie warto było brudzić patelnię.

Obie dziewczęta siedziały w ciszy. Młodsza cały czas coś klikała w telefonie, a starsza zamyśliła się. Obie podniosły głowy, kiedy usłyszały dzwonek do drzwi.

- Spodziewasz się kogoś? - Zapytała młodsza z nich. - No jasne, to pewnie Kora. - Sama sobie odpowiedziała, uświadamiając sobie, że jej siostra nie ma żadnych znajomych, a to pytania miałoby sens jedynie gdyby dotyczyło Nejiego. Jego nie było, a o tak wczesnej porze mogła pojawić się tylko jej przyjaciółka.

Hanabi podeszła do drzwi i otworzyła je od razu, nie spoglądając nawet na to, kto jest za nimi. Wytrzeszczyła oczy, mając wrażenie, że płatają jej figla. Przed nią stał nastolatek w luźnych, czarnych, lekko spuszczonych spodniach. Na granatowej koszulce widniał bohomaz, który wbrew pozorom zdawał się bardzo interesujący. Szczególną uwagę przykuwały jednak czerwone włosy, kolczyk w brwi, lekko wystający tatuaż na czole z nad przydługiej grzywki i intensywnie zielone oczy. Całość dopełniał znudzony wyraz twarzy. Młoda Hyuga zdając sobie sprawę z tego jak niekorzystnie wygląda przy tak interesującym mężczyźnie, wypięła się, chcąc nadać swojemu biustowi lepszego wyglądu. Zrobiła też najbardziej kuszący wyraz twarzy, na jaki było ją stać w tak krótkiej chwili.

- Zastałem Hinatę? - Głos gościa zdawał się lekko znudzony, a spojrzenie ani trochę się nie zmieniło, co dowodziło, że starania dziewczyny nie robią na nim wrażenia.

- Hinatę? - Zapytała gorzko dziewczyna. Jak to było możliwe, że takie ciacho pojawia się tu tak wcześnie i pyta o jej staromodną siostrę?

- Mieszka tu. - Odrzekł tak pewnie, że można było odnieść wrażenie, iż już zdarzyło mu się tu przyjść wcześniej.

- No tak. - Dziewczyna przejechała dłonią po włosach, ponownie próbując zaprezentować się jak najlepiej. Lubiła niegrzecznych i starszych chłopców, a on na bank taki właśnie był. - Hinata, do ciebie! - Krzyknęła, odwracając jedynie odrobinę głowę, nie rezygnując z dalszej obserwacji nastolatka.

Zaskoczona pojawiła się w drzwiach druga Hyuga. Rozpoznała ich porannego gościa, choć bardzo ją zaskoczyła obecność nowego kolegi.

- Gaara? Coś się stało? - Zapytała zaciekawiona jego obecnością.

- Możemy pogadać? - Kierując pytanie do niej, zdawał się dużo bardziej przyjazny, niż przy rozmowie z jej siostrą.

- Oczywiście.

Gaara spojrzał na Hanabi, sugerując, że jej obecność jest teraz zbędna.

- Nie przeszkadzajcie sobie. Gdybyście mnie potrzebowali, to będę u siebie w pokoju. - Młodsza z dziewcząt odeszła na korytarz, a gdy tylko zniknęła im z oczu, pacnęła się ręką w czoło. Nie poszło po jej myśli, musiała, więc coś zrobić, aby zatrzeć nieciekawe pierwsze wrażenie.

Gaara wyciągnął z kieszeni telefon i chwilę coś z nim szukał. Otworzył ostatnie zdjęcie, jakie dostał od przyjaciela i pokazał Hinacie.

- Możemy o tym porozmawiać?

Oczom dziewczyny ukazał się jej szkic, który sfotografował Naruto. Był więc na nim Uzumaki. Hyuga lekko spanikowała, myśląc, że Gaara będzie chciał wyjaśnień, czemu naszkicowała akurat jego. Mimo obaw zaprosiła gościa do swojego pokoju. Chłopak rzucił okiem po ścianach, ale nie skomentował wystroju.

- Naruto mówił, że masz więcej takich rysunków. Mógłbym je zobaczyć? - Zapytał od razu, nie owijając w bawełnę. 

Pokiwała głową, po czym podała mu szkicownik. W ciszy obserwowała jak przegląda każdy dokładnie, a czasem nad czymś duma. Nim zdążył przejrzeć do końca, do drzwi zapukała siostra Hinaty i weszła z tacą.

- Przyniosłam wam coś do picia. - Postawiła na stoliku dzbanek z sokiem i trzy szklanki. - Tak w ogóle to jestem Hanabi. - Wyciągnęła dłoń do czerwonowłosego, nachylając się bardzo widowiskowo.

Niczyjej uwadze nie uszło, że przebrała się w czarne, krótkie spodenki, z grubym paskiem wysadzanym ćwiekami, a do tego założyła bluzkę ledwo sięgającą do pępka, z ogromnym dekoltem, przez co przy pochyleniu połowa jej piersi stała się widoczna, a resztę zasłaniał czarny koronkowy stanik.

- Gaara. - Grzecznie odrzekł młodzieniec, lekceważąc jej starania, mimo iż uścisnął jej dłoń.

- Może coś byście zjedli? Mogę poszukać chipsów, albo sama coś zrobić. - Zaczesała niedbale kosmyk włosów uciekający uparcie na twarz.

- Potrzeba nam jedynie spokoju.

- No tak, ale jakby co, mój pokój jest tuż obok. Krzyknij, a ja od razu się zjawie.

Hinata nie mogła zrozumieć, co tak właściwie się działo. Najpierw odwiedza ją przyjaciel jej nowego kolegi z klasy. Pokazuje zdjęcie jej rysunku, prosząc o rozmowę. Potem pojawia się siostra i zachowuje nadzwyczaj dziwnie. Nie zwróciła nawet uwagi na to, kiedy Hanabi wyszła, a Gaara dalej przeglądał, jakby nigdy nic, szkicownik. W końcu odłożył go i spojrzał na nią z lekkim uśmiechem.

- To oczywiście twoje rysunki. - Skinęła mu głową na potwierdzenie. - Próbowałaś malować?

- Trochę, ale nie szło mi tak jakbym chciała.

- Co myślisz o art graffiti?

- Widziałam kilka filmików. Wygląda jakby było proste, ale ci, co się tym zajmują, mają niebywałą wprawę.

- To fakt. Mam propozycję - Z torby wyciągnął broszurkę z reklamą szkolenia z art graffiti. - Ja stawiam ci kurs, a ty w zamian pomagasz mi w trzy dni wymalować cztery ściany sprayem. Co ty na to?

- Nie wiem czy będę potrafiła ci pomóc. Ja tylko czasem bazgram ołówkiem w zeszycie, ale nie znam się kompletnie na malowaniu sprayem.

- To tak jak ja, z tą różnicą, że ty masz talent w ręce, a ja w oku. To, co tu jest - podniósł jej szkicownik - to nie są bazgroły. Dziewięćdziesiąt procent ludzi nie dorasta ci do pięt, z pozostałych dziesięciu niewielu jest takich, którzy mogliby pokazać większą klasę. Zacznij szkolić się profesjonalnie, a osiągniesz pułap równy z najlepszymi. Ja daję ci szanse na wystartowanie, prosząc cię przy okazji o pomoc.

- To, że potrafię coś narysować ołówkiem, nie oznacza, że i w innych dziedzinach będę dobra.

- To fakt. Nie będę owijał w bawełnę. Potrzebuję cię. Za cztery tygodnie mam swoją pierwszą wystawę. Zależy mi na niej. Zdjęcia są już gotowe, ale to nie galeria, tylko klub. Jak wstawiam swoje prace, muszę wymalować ściany w tym pomieszczeniu. Takie są wymogi właściciela. Czyli on daje mi miejsce, a ja zmieniam mu za swoje pieniądze wystrój od a do z. Moje hobby jest wystarczająco drogie, aby nie było mnie stać na profesjonalnego malarza. Moją alternatywą jest ten kurs. - Dłonią dotknął broszurki, którą przyniósł. - Chciałem poprosić Rin, ale Naruto pokazał mi twój rysunek. Nawet jeśli jeszcze nie miałaś sprayu w ręce, to i tak już jesteś lepsza od niej i mnie razem wziętych.

- Gaara, myślę, że przeceniasz moje umiejętności.

- Przemyśl to. Bilet wstępu jest twój. - Położył na stoliku potwierdzenie wykupienia kursu. - Spotykamy się we wtorki, czwartki i sobotę, przez trzy tygodnie. Ja też tam będę, ale sam nie dam rady wyrobić się z przygotowaniem wystawy. Obiecałbym ci pieniądze, ale raczej nie będzie mnie stać, bo już się spłukałem. Za to mogę zagwarantować, że twoje życie się zmieni na lepsze. - Podniósł się z miejsca. - Będę się zbierać. - Wyciągnął z kieszeni karteczkę i jej podał. - To mój numer telefonu, gdybyś chciała o coś spytać.

Schowała kartkę do tylnej kieszeni spodni. Oboje zeszli na dół, gdzie Hanabi przypadkiem się przechadzała i ona również pożegnała nowego kolegę. Jak tylko drzwi zatrzasnęły się za Gaarą, młodsza siostra zaatakował starszą, chcąc poznać jak najwięcej szczegółów o czerwonowłosym. Hinata z trudem odpowiadała na większość z nich, no bo skąd mogła wiedzieć, czy on ma już dziewczynę, albo jaki jest jego gust. Przyznała się natomiast do tego, po co przyszedł. Resztę dnia słuchała informacji o malowaniu sprayem, jakie wyczytała Hanabi z Internetu. Młodsza Hyuga aż paliła się do tego, by zacząć malować. Od razu chciała jechać po spray i próbować swoich sił na jakimś murze w okolicy. Postawiła sobie za cel zaimponowanie Gaarze swoimi umiejętnościami. Wyszła więc z domu i wróciła po dwóch godzinach z całą siatką różnokolorowych puszek farby w aerozolu. Przebrała się w starsze ciuchy i zaciągnęła Hinatę do garażu, aby pokazała jej jakiś prosty rysunek. Obie chwile próbowały na jednej ze ścian, ale o ile starsza z sióstr jeszcze jakoś sobie radziła, to młodszej nic nie wychodziło. Mimo słabych rezultatów, Hinata czuła zadowolenie. Już dawno jej siostra nie poświęciła jej tyle czasu, co tego dnia. Choć raz nie spoglądała na nią z góry, tylko słuchała, przy okazji podpytując ją, co jeszcze wie na temat Gaary. Na koniec dnia, obie usiadły przed laptopem, oglądając stronę ze zdjęciami młodego fotografa. Hanabi zaczęła się zastanawiać, czy on fotografuje również portrety i czy może chciałby, aby ona została jego modelką. Hinata nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Gaara był sympatyczny i zrobił na niej dobre wrażenie na kręgielni. Czasem mówił rzeczy, których nie rozumiała, jak na przykład to, czemu pomoc jemu ma odmienić jej życie na lepsze. Nie znał jej, to też wyciągnie takich wniosków było dla niej dziwne. Mimo wszystko czuła sympatię do jego osoby.

* * *

W poniedziałek Naruto standardowo spóźnił się na pierwsze zajęcia. Nigdy nie był szczególnie punktualny, gdy chodziło o obowiązki narzucane mu z góry. Co innego, kiedy się czymś pasjonował. Na zawodach często pojawiał się z godzinnym wyprzedzeniem, nawet jeśli sam nie brał w nich udziału. Szkoła to jednak nie było miejsce, które przyciągało go szczególnie. Obawiał się, że w miejscu dla snobów będzie szczególnie nudno. Miał jednak szczęście, bo trafił do najlepszej klasy, przy uwzględnieniu osób do niej uczęszczających. Wchodząc do sali lekcyjnej, starał się nie narobić zbyt dużego zamieszania. Nauczył się bowiem, że jeśli wchodzi dość cicho i nie zakłóca nadto lekcji, nauczyciele aż tak się go nie czepiają za kilka minut spóźnienia. Dziś dotarł później, bo wpadł na ciekawy pomysł, aby zahaczyć o sklepik z różnymi drobiazgami. Zakupił spinkę do włosów. Była nieduża i nadawała się jedynie do podpięcia na przykład grzywki, a nie całych włosów. Na jednej z końców miała niewielkiego kwiatka z białymi płatkami i niebieskim oczkiem w środku. Spodobała mu się, bo była bardzo oryginalna i w jego mniemaniu ładna. Kupił też kopertę i szybko skreślił kilka słów na kartce. Liścik razem ze spinką zapakował do białej koperty, a całość wrzucił do kieszeni bluzy. Nie tracąc więcej czasu, ruszył do szkoły. Wchodząc do klasy, przeszedł koło Sakury, pozostawiając jej liścik na stoliku. Katem oka Naruto zauważył, jak Sasuke wywraca oczami, na widok jego poczynań. Momentalnie na jego twarzy wymalował się uśmiech. Uzumaki znał Uchihę na tyle dobrze, aby wiedzieć jak wyprowadzić go z równowagi, w bardzo prosty sposób. Choć nie było mu po drodze, zahaczył o stolik szkolnego bożyszcza. Dłonią, niby przypadkiem strącił długopis kolegi z klasy. Po tym szybko usiadł na swoim miejscu, ciesząc się w duchu, na widok Uchihy rzucającego w niego gromami z oczu. Aby podkreślić to, jak bardzo go to obeszło, uśmiechnął się szeroko i puścił mu jedynie oczko. Sasuke odwrócił się od niego, udając, że w ogóle go nie zna. Naruto długo zastanawiał się jak najlepiej dotrzeć do tego uparciucha. Tego dnia postanowił, że będzie go irytować na każdym kroku tak długo, aż jego dawny znajomy nie wytrzyma i wybuchnie. Taki wybuch mógł wiele zmienić w ich aktualnych relacjach. W końcu ludzie aż tak się nie zmieniają, a Sasuke ewidentnie udawał kogoś, kim nie był w rzeczywistości.

Kiedy zainteresowanie Uchihą opadło, Naruto wyciągnął z plecaka zeszyt i długopis. Książki nie miał, bo jak twierdził, była zbyt ciężka i kompletnie niepotrzebna. Po to ją mają, aby z niej uczyć się w domu, a nie na zajęciach. Z pewnego zamyślenia i przyjemnego stanu, no bo wszystko szło po jego myśli, wyrwała go koperta, która znalazła się na jego biurku. Podrzucił ją kolega z ławki obok. Od razu ją rozpoznał. Otworzył, licząc na dobrą odpowiedź. Nim jednak zajrzał do środka, spojrzał w stronę Sakury. Siedziała, kompletnie nie interesując się tym, co działo się w sali. Swoją uwagę skupiała na nauczycielu. Otworzył kopertę i zajrzał do środka. Zawartość, jaką w niej umieścił, się nie zmieniła. Jedynie pojawiło się kilka dopisanych słów, tuż pod jego pismem. Przeczytał całą zawartość małej karteczki.

"Dla najładniejszej dziewczyny na świecie.

PS. Umówisz się ze mną na sobotę?”

„Chyba śnisz. Daj mi spokój i odczep się od Sasuke!!!”

Oznaczało to, że jego dzień wcale nie będzie taki udany, jaki miał być. Naruto zgniótł kopertę z liścikiem i wrzucił do swojej torby. Pozostawił jedynie spinkę, którą zakupił rano. Sakura jej nie chciała, Rin również by jej nie przyjęła, bo nie była czarna i mroczna. Chwilę zastanawiał się, komu ją podarować. Odpowiedź przyszła sama. Zafalowały mu przed oczami długie, ciemne włosy, kiedy dziewczyna przed nim przekręciła głowę, aby spojrzeć za okno. Wyciągnął dłonie przed siebie, ujął jedno pasmo i owinął sobie wokół palca. Hinata odwróciła się, aby sprawdzić, co się dzieje. Naruto uśmiechnął się do niej, bawiąc się w dalszym ciągu pasmem, które niedawno pochwycił. Nie przestał, przez co Hinata nieco się zaczerwieniła i odwróciła przed siebie, aby ukryć rumiane policzki. Uzumaki dalej bawił się jej włosami, a pod koniec lekcji, zapiął na nich zakupioną spinkę. Hinata nie od razu zorientowała się, że ją posada. Kiedy w końcu ją wyczuła, zdjęła z włosów i podeszła na przerwie do blondyna, aby ją oddać.

- To chyba twoje. - Wyciągnęła nieśmiało dłoń, na której trzymała spinkę z białym kwiatkiem.

- No teraz to już raczej twoje. - Rozbawiła go jej zdezorientowana mina. - Sakura jej nie przyjęła, więc wybrała sobie inną właścicielkę. To jak? Przygarniesz kropka? Bo wiesz, mama uczyła mnie zawsze, że nie należy wyrzucać tego, co nie jest popsute, a komuś może się przydać. - Potarł się dłonią po karku.

- Nie wolałbyś dać jej komuś innemu? - Hinata zapytała, całkowicie już zawstydzona. Nie pomyślała, że mógłby jej coś dać. W końcu on był bardzo fajny i towarzyski, miał grupę wspaniałych przyjaciół, dziewczęta go lubiły, przecież była masa innych nastolatek, które chętnie przyjęłyby prezent od niego. Tym bardziej, tak ładną spinkę, którą on wpiął jej we włosy.

- To źle, że dałem ją tobie? Nie podoba ci się? - Westchnął ciężko. - Chyba mam naprawdę fatalny gust.

- To nie prawda, jest śliczna. Po prostu będzie lepiej wyglądać na kimś innym.

- Jeśli ci się podoba, - zacisnął jej dłoń, na trzymanym elemencie - to w takim razie jest twoja. Jeśli jej nie chcesz, to daj komuś innemu.

Odszedł, bo jeden z kolegów z klasy go zawołał. Po chwili dało się dosłyszeć głośny śmiech Uzumakiego, oglądającego jakieś nagranie z komórki kolegi. Hyuga nie dosłyszała, o czym rozmawiali. Cały czas trzymała zaciśniętą dłoń na spince. Ciężko było jej uwierzyć w to, co się ostatnio wokół niej działo. W pewnym sensie miała w klasie kolegę, który nie tylko z nią rozmawiał, czasami odwiedzał, to jeszcze dał jej prezent. Nie przeszkadzał jej fakt, że drobny upominek kupiony był dla innej osoby. To był mało ważny szczegół. O wiele bardziej liczył się sam gest. W końcu każdy wiedział, że Naruto szaleje bez wzajemności za Sakurą. Poza swoją miłością, jakoś szczególnie nie lgnął do innych dziewcząt. Hinata była jedną z nielicznych osób płci żeńskiej, z którą tak często rozmawiał i przebywał. Czuła się w pewnie sposób wyróżniona, choć nie robiła sobie zbytniej nadziei, że tak będzie już zawsze.

Do końca zajęć nie wydarzyło się już nic nadzwyczajnego. Dopiero, kiedy Hyuga przeszła ćwierć drogi do domu, koło niej, z nienacka pojawił się wesoły blondyn. Przestraszyła się, a on się zaśmiał.

- Aż tak strasznie wyglądam? - Zapytał z rozbawieniem.

- Nie. Po prostu się ciebie nie spodziewałam. - Odpowiedziała, zmieszana swoją reakcją.

- Zapomniałem ci to dać. - Z plecaka wyciągnął dużą, szarą kopertę.

Od razu zauważyła na niej napisane swoje imię.

- Co to jest? - Zapytała zaciekawiona kolejnym tego dnia prezentem.

- To od Gaary. Nie masz dostępu do serwera z naszymi wspólnymi zdjęciami, to też wywołał ci kilka fotek z ostatniej imprezy.

- Dziękuję. - Odpowiedziała, nie wiedząc, co o tym myśleć.

- Nie dziękuj mi, tylko Gaarze. Z tego co wiem, jutro idziecie wspólnie na kurs graffiti, to będziesz miała okazję.

Jeszcze bardziej zmieszała się tą informacją.

- Ja jeszcze nie wiem, czy będę na niego chodzić. - Odpowiedziała mu ze spuszczoną głową.

- Żartujesz sobie? Czemu miałabyś nie iść? Lubisz rysunek, a może okaże się, że i w malowaniu jesteś całkiem niezła. - Odpowiedział jej w sympatyczny sposób. Nie dawał jej reprymendy, jedynie wyrażał swoje zdanie. - Ja tam uważam, że w życiu trzeba zbierać doświadczenia z różnych dziedzin i czerpać garściami z tego co los przynosi. Moja babcia nauczyła mnie, że na starość lepiej się wstydzić, niż żałować. Jak okazja się pojawia, bierz ją i działaj, bo drugi raz może się nie powtórzyć. W moim przypadku to się sprawdza. Dlatego nie przejmuję się porażkami. W końcu jeśli coś jest mi pisane, to do mnie trafi, a jak nie, to nigdy nie będę sobie mógł zarzucić, że nie próbowałem. - Spojrzał na nią, ale nie odwzajemniła jego spojrzenia. Miała spuszczoną głowę, a wzrok prawdopodobnie utkwiony w stopach. - Będę leciał. Tylko nie mów Gaarze, że dałem ci te fotki. Będzie na mnie zły, bo chciał ci je dać dopiero jutro, po kursie. Coś tam krakał, że możesz to odebrać, jako próbę przekupstwa, a on i tak by ci je dał, nawet jeśli nie zechcesz mu pomóc. To na razie. - Odbił w prawo, przyspieszając od razu.

- Naruto! - Zawołała za nim. On przystanął, ale ona nie wiedziała, co właściwie chciała mu powiedzieć. Miała wiele pytań, jak na przykład, dlaczego Gaara poprosił ją. Przecież oni prawie w ogóle się nie znali. Nie wiele o sobie wiedzieli, a on poprosił akurat ją o pomoc. - Dziękuję. - Odrzekła ciszej, machając do niego kopertą. Nie odważyła się zadać żadnego z pytań. Jej nieśmiałość była zbyt dominująca w takich chwilach.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - Zasalutował jej jak to żołnierze robią w różnego rodzaju filmach wojennych. - Do jutra!

Kiwnęła mu jedynie głową. Chwilę jeszcze stała, patrząc jak znika jej z widoku. Naruto wydawał się niesamowity. Nie tylko był wesoły, zabawny, pomocny, towarzyski, to jeszcze cechował się dużą inteligencją. Wracając do domu, rozważała w głowie jego słowa i to czy ona też mogłaby żyć, kierując się zasadą, że na starość lepiej jest się wstydzić, niż żałować. Gdy tylko weszła do domu, czekała na nią niespodzianka. Hanabi podetknęła jej pod nos talerz z kanapkami i kazała jeść jak najszybciej. Gdy skończyła, zaciągnęła ją do garażu, aby dalej mogły uczyć się malowania sprayem. Okazało się, że młodsza Hyuga wykupiła dla siebie taki sam kurs, jaki wybrał Gaara i chciała jak najwięcej się dowiedzieć, aby wypaść jak najlepiej przez interesującym ją chłopcem. Dziewczęta resztę wieczoru spędziły w piwnicy, śmiejąc się i wymyślając róże triki, które podpatrzyły wcześniej w Internecie. Dla Hinaty był to jeden z lepszych dni. Nie tylko spotkało ją coś miłego ze strony Naruto, to jeszcze jej własna siostra traktowała ją nadzwyczaj uprzejmie. Pomyślała nawet, że dzięki ostatnim wydarzeniom mogłyby się nawet zaprzyjaźnić i zachowywać względem siebie dużo lepiej, a to ją cieszyło najbardziej.

* * * * *

Plany nie wypaliły. Wczoraj nie dałam rady. Skończyłam pisać z pół godziny po północy, ale byłam tak padnięta, że zaczęłam zasypiać przed komputerem. W takim stanie sprawdzanie nie ma sensu, a wstawianie tekstu bez choćby jednego przeczytania całości, to kiepski pomysł. Stąd przeskok na dziś. Mam nadzieję, że mimo tego poślizgu, choć 6 osób głosujących w ostatniej ankiecie się ucieszy :)

Co do wyników głosowania:

1 marca (jeśli znowu nie będzie jakiegoś poślizgu) pojawi się kolejny rozdział Labiryntu Luster

Jakieś dwa, może trzy tygodnie później będzie Poświęcenie.

Co do tego, czy jeszcze coś z tej ankiety się pojawi, to muszę się zastanowić. 3 miejsce należy do dwóch opowiadań, więc waham się czy brać się za oba, jedno z nich, czy też odpuścić sobie i wcześniej wstawić kolejną ankietę.