Monsun - Rozdział 1

Przed budynkiem szkoły stał chłopak kompletnie nie pasujący do reszty osób kierujących się do drzwi głównych budynku. Jako, że był to pierwszy dzień nowego roku szkolnego, każdy odstroił się na galowo. On założył czarne luźne spodnie z kieszeniami po bokach. Pasek ze ćwiekami przytrzymywał mu je na biodrach, aby nie zsunęły się na kolana. Niechlujnie wciągnięta koszula na krótki rękaw w niebieską kratę, miała rozpięte dwa najwyższe guziki. Na jej rękawkach, z przodu i z tyłu ktoś ręcznie ponaszywał naszywki różnych zespołów, bądź symbolizujące rzeczy ważne dla właściciela. Na szyli luźno zwisał krawat z napisem: “pocałujcie mnie wszyscy w …”. Nadgarstki zdobiły różnego rodzaju bransoletki przyjaźni. Na karku miał zawieszone spore słuchawki. Jego usta cały czas wyrażały uśmiech, a głowę pokrywała burza niesfornych złocistych włosów. Nietypowy galowy strój doskonale komponował się z rolkami na stopach. Sam był już dość wysoki, ale jego obuwie powodowało, że na każdego patrzył z góry. Ktokolwiek przechodził uśmiechał się do niego, kiwał ręką, bądź otwarcie mówił cześć. Niektóre z osób podchodziły zamienić słowo. On nie znał większości, ale jego znali wszyscy. Jeszcze kilka miesięcy temu, to była również jego szkoła. Od dziś będzie musiał uczęszczać do innej. To pewne, że będzie się spóźniał na pierwsze zajęcia, bo ma teraz dwa razy dalej.

- Naruto! - Wydarła się czarnowłosa dziewczyna. Razem z nią szło kilkoro innych, dobrze znanych mu osób.

- O rany! Ile można na was czekać?! - Blondyn odepchnął się i po chwili jechał już koło reszty znajomych.

- Ale, żeś się odstroił. - Swoje udawane zdziwienie wyraził chłopak w czerwonych włosach z kolczykiem w brwi i tatuażem na czole. On na szyi miał przewieszony aparat, a kończąc swoje słowa pochwycił go i strzelił fotkę blondynowi.

- No ba. To moja odświętna koszula i jedyny krawat, jakiego nie spaliłem. W sam raz na pierwszy dzień w szkole snobów, co nie? - Odpowiedź Naruto rozbawiła całą grupkę osób. - Jak wyglądam? Myślicie, że któraś się we mnie zakocha od pierwszego spojrzenia?

- Jasne, na pewno jakaś ślepa woźna.

Odpowiedziała mu Rin. Była jego najlepszą przyjaciółką. Właściwie tylko z nią rozmawiał na poważne tematy. Przy kumplach krępował się mówić o tym co go gryzie. Kiedyś się w niej podkochiwał, ale ona tak samo jak wszystkie inne kobiety, które go zainteresowały, widziała w nim wyłącznie kandydata na przyjaciela. Każda z dziewcząt, która wpadnie mu w oko uważa, że Naruto nie nadaje się na chłopaka. Pogodził się już z tą myślą. Nie potrzebna mu dziewczyna, skoro ma takich wspaniałych przyjaciół, na których zawsze może liczyć, a oni na niego.

- Naruto, to ja powinienem zmienić szkołę, a nie ty. Bez ciebie będzie tu nudno. - Ze smutkiem odezwał się chłopak z tyłu. Nieco odstawał od reszty. Jako jedyny był smutny i ubrany w strój odpowiedni na ten dzień.

- Co ty tam bredzisz, Wichura? - Blondyn zwrócił się do smutnego kumpla, ksywką którą sam mu kiedyś nadał. - Pamiętaj, że teraz zajmujesz moje miejsce i musisz pilnować tą hałastrę, aby czegoś nie nabroili. Sam też się pilnuj.

- Jak ciebie nie będzie, to w szkole zrobi się za cicho. - Ponownie odezwała się Rin.

- Tylko się nie rozpłaczcie. Będę was odwiedzał. No i oczywiście dalej będziemy się widywać po szkole, jak do tej pory.

- Zwerbujesz kogoś nowego? - Z nadzieją odezwał się chłopak z tatuażem. - Może jakąś dziewczynę, bo zbyt męskie to grono.

- Dobra dzieciaki. Ja lecę, bo za dwadzieścia minut zaczyna się impreza w nowej budzie i jak nie zdążę, to nie poznam nowego psora.

- Jakie dzieciaki?! Ja jestem od ciebie o dwa miesiące starsza! - Oburzyła się jedyna kobieta z towarzystwa.

- Odezwę sie później. Bywaj karzełku! - Wytargał jej ułożone włosy i pomknął w przeciwną stronę.

Był na tyle daleko, że Rin mogła na niego krzyczeć ile tylko chciała, a on jedynie wsunął słuchawki na uszy i śmigał przeskakując przeszkody, wirażując między innymi ludźmi i szczerząc się, na myśl, jaki wyraz twarzy będzie miała jego przyjaciółka, gdy dziś wieczorem się spotkają.

            Nowa szkoła znajdowała się w starym budynku. Tu wymagano od uczniów dużo więcej niż w innych placówkach. Nie bez powodu Naruto nazwał ją szkołą snobów. Można się było natchnąć na dzieci znanych, bogatych ludzi. Startowały tu też, najambitniejsze osoby z okolicy, chcące daleko zajść w życiu. On wolałby swoją starą budę, ale nie miał za wiele do gadania. To jego kara, za to, że przyjaźń jest dla niego najważniejsza. Ważniejsza nawet od jego przyszłości. Jedynie ojciec niesfornego blondyna jest zadowolony z takiego obrotu sprawy. Tym razem nie uratowała go nawet matka. Naruto ustąpił, bo nie chciał, by rodzice dalej kłócili się z jego powodu. No i jest tu! Uroczystość rozpoczęcia roku szkolnego odbywała się na placu głównym. Gdy przybył, wszyscy byli już na swoim miejscu. Stanął na uboczu i oglądał całość. Na podium przemawiała starsza kobieta z obfitym biustem. To zapewne była dyrektorka szkoły. Musi zapamiętać jak wygląda, bo nie zdziwiłby się, gdyby musiał widywać ją częściej niż inni uczniowie. Nieco go rozbawiła sama taka myśl. Kobieta miała stanowczy i surowy ton. Chyba nie należy do osób lubiących się śmiać i żartować. Będzie nieco trudniej niż w poprzedniej szkole.

- Czego tu szukasz? - Warknął nieprzychylny głos.

Za tył koszuli nastolatka złapał mężczyzna i szarpnął do siebie. Naruto nie spodziewał się jakiegokolwiek ataku. Stracił równowagę i wylądował tyłkiem na posadzce.

- Ej no! Co to za maniery? - Podniósł się i przetarł oczy z niedowierzania. - Zboczony Pustelnik! Ale numer! To tu cię przywiało, po tym jak cię wywalili z klubu! - Wydarł się nieco za głośno.

- Mówiłem ci smarkaczu żebyś tak mnie nie nazywał! - W stronę chłopaka poleciała ręka, ale młody zrobił unik. - Niech cię tylko dorwę!

- Jiraiya! Czemu do cholery przeszkadzasz mi, gdy wygłaszam przemowę?! - Z głośników rozdarł się głos dyrektorki. Jedynie śmiech Naruto przerywał idealną ciszę. Nikt więcej nie ważył się odezwać. - Co to za dzieciak?

- Jestem Naruto Uzumaki, nowy uczeń waszej zacnej i staromodnej szkoły. - Wykonał gest jakby salutował, po czym odrobinę wyprostował swój uroczy krawat.

- Gdzie masz mundurek, Uzumaki?

- Nie było rozmiaru dla mnie, więc musiałem sam wymyślić jakiś strój na szybko. Nic lepszego w szafie nie znalazłem. - Wygładził ręką byle jak wciągniętą koszulę.

Wywołał śmiech u innych uczniów. Momentalnie wszyscy zamilkli, gdy dyrektorka ponownie krzyknęła do mikrofonu. Kazała mu iść do swojej klasy. Naruto z uśmiechem zapytał, który z psorów to Iruka Imino. Nieco do przodu wystąpił jeden z nauczycieli. Wyraźne uczucie ulgi widział na twarzach innych wychowawców. Okazało się, że klasa Uzumakiego stoi przy końcu placu. W połowie drogi Naruto odwrócił się i zasalutował swojemu staremu znajomemu. To Jiraiya za młodu zachęcił go do sportów i łamania różnego rodzaju ograniczeń. Nauczył go też złych rzeczy, ale on ich nie praktykuje. Naruto jadąc doznał chwilowego oszołomiona. Jego uwagę przykuła dziewczyna o intensywnie różowych włosach. Długie pasma zawinięte w delikatne fale, lekko powiewały na wietrze. Jej właścicielka miała piękne zielone oczy, malinowe usta i doskonałą sylwetkę. Ubodło go od pierwszego spojrzenia na nią. Podjechał na wprost jej i wyciągnął dłoń.

- Naruto Uzumaki, a ty aniele jak masz na imię?

Dziewczyna założyła ręce na piersiach i wyraźnie nie miała ochoty zaczynać z nim żadnej znajomości. Jego amory zostały przerwane przez nauczyciela. Pociągnął go za ucho i kazał stanąć na końcu. Naruto nie przejął się sytuacją. Różowłosa piękność była w tej samej klasie co on, więc będzie mógł widywać ją codziennie. Westchnął zadowolony. Kilka osób nieco się z niego podśmiewało, to mu jednak nie przeszkadzało.

Na końcu stała z nim jeszcze jedna osoba. Dziewczyna w długich włosach spiętych w warkocza. Miała chyba najdłuższą spódniczkę ze wszystkich dziewcząt. Jej twarz przysłaniały sporej wielkości okulary i zbyt gęsta oraz zbyt długa grzywka. Naruto przedstawił się dziewczynie. Dowiedział się, że ma na imię Hinata, co momentalnie zapomniał. Od niej usłyszał imię, które najbardziej go interesowało. W głowie cały czas, niczym mantrę, powtarzał: Sakura. Chciał zapamiętać każdy szczegół, by jak najdokładniej opisać ją przyjaciółce, gdy ją spotka.

Apel się skończył, a oni poszli do swoich klas. Tam wychowawcy rozdali wszystkim kartki z planem zajęć. Klasa Naruto nie wydawała się zbyt przyjazna. Nikt nie podszedł aby mu się przedstawić. On przywykł do takiego traktowania. Wie, że niedługo to się zmieni, a nawet jeśli nie, to nie ma  to żadnego znaczenia. Teraz najważniejsza jest Sakurcia. Choć skupił całą swoją uwagę na dziewczynie, to dostrzegł jeszcze jedną interesującą osobę. Pod nosem wysyczał: Sasuke. Uchiha jak na komendę spojrzał w jego stronę. Chwilę piorunowali się wzrokiem. Choć nie padło ani jedno słowo, to jasne było znaczenie ich zachowania. Wojna!

Iruka zatrzymał blondyna przed wyjściem z sali. Przeprowadził z nim krótką rozmowę, oświadczając, że wie, dlaczego on się tu znalazł, oraz że będzie miał na niego oko i nie ma zamiaru tolerować złego zachowania. Naruto wyszczerzył wszystkie swoje zęby i oznajmił, że postara się zachowywać najlepiej jak potrafi. Jego uśmiech nie obiecywał zbyt wiele.

Wyjechał z sali szybko, po czym zaczął mknąć korytarzem, mijając innych uczniów. Cieszył się, że ma rolki, bo tylko tak był w stanie szybko dogonić dziewczynę, która go interesowała. Na schodach panował niezły tłok. Naruto rozpędził się jeszcze bardziej i wskoczył na poręcz. Dwa razy musiał podskoczyć, aby nie rozjechać czyjejś ręki. Ostatni skok pozwolił wylądować mu na parterze. Jiraiya chciał go zatrzymać, krzycząc coś do niego, ale on szybko go minął, wołając: “Jutro pogadamy, Zboczony Pustelniku”. Nauczyciel krzyczał, aby wracał natychmiast. Uczniowie widzący całe zajście byli zaskoczeni zachowaniem nowego drugoklasisty i tym jak bezczelnie zwraca się do nauczyciela.

Naruto nie zdążył. Sakura wsiadła do busa, zanim on podjechał. Czuł mały zawód. Założył słuchawki na uszy i ruszył w kierunku swojego ulubionego parku, nieopodal byłej szkoły. Tam też spotkał przyjaciół. Z krawata zrobił sobie przepaskę na czole. W dobrym towarzystwie spędził resztę dnia. Odprowadzając Rin do domu, opowiedział jej o Sakurze. Według niej nie zrobił najlepszego pierwszego wrażenia i możliwe, że ta dziewczyna ma go za dziwaka. On mimo wszystko był dobrej myśli.

* * * * *

Ta-dam!!! Pierwszy rozdział nowego opowiadania. To zwycięzca pierwszej ankiety.
Nie powiem kiedy pojawi się kolejny wpis do Monsuna, bo tego nie wiem. Teoretycznie planuję pisać go dopiero po zakończeniu Skorupy, ale może coś jeszcze wstawię w międzyczasie, jeśli będę się ociągać w innych historiach. W końcu wena bywa kapryśna i czasami działa tylko jednokierunkowo.
Jeszcze jedna prośba na koniec. Czy osoby głosujące mogłyby wypowiedzieć się, czy początek przypadł Wam do gustu?