Dzień w Raju - Rozdział 5

Wesołych i pogodnych świąt :)

A za kilka dni udanego wyskoku do nowego roku.

* * * * *

Kilka kolejnych dni dla dwójki przyjaciół minęły bardzo szybko. Raport napisali wspólnie, aby móc zająć się kolejną trudną sprawą. Jakieś dwa miesiące wcześniej zaginęła dwudziesto trzy letnia kobieta. Nikt nie wiedział, co się z nią dzieje, aż jej ciało wypłynęło na brzeg pobliskiego jeziora. Ślady wskazywały, że mogło chodzić o napaść na tle seksualnym. Sasuke wraz z Naruto szybko zaangażowali się w śledztwo. Skoro ktoś zrobił to raz, mógł spróbować ponownie. Liczył się więc czas, aby uniknąć takiej sytuacji. Uchiha wspólnie z Uzumakim przesłuchali rodzinę dziewczyny. Kobieta przez pięć lat spotykała się z mężczyzną, który jak myślano, miał zostać jej mężem. Zaręczyli się, ale ona po pół roku zerwała plany małżeńskie, zaczynając spotykać się z kimś innym. Obaj panowie nienawidzili się szczerze, a na przesłuchaniu zachowywali się dziwnie. Policja w domu dziewczyny znalazła listy z pogruszkami, sugerujące, że jeśli nie odejdzie od aktualnego kochanka i nie wróci do poprzedniego, to spotka ją coś złego. W jej telefonie było pełno smsów od byłego partnera, z błaganiem o to, by wróciła do niego. Ona odpisywała początkowo, że to nie ma sensu, ani nie wchodzi w rachubę, a później przestała reagować na wszelkie wiadomości. Ślady wskazywały na byłego partnera. Śledczy mięli jednak wątpliwości. Jego smsy i listy, jakie otrzymywała od anonimowego adresata, były pisane innym stylem. W pogróżkach można było dopatrzeć się wyrafinowania, którego nie miał były narzeczony. Sasuke próbował rozgryźć, kto jeszcze mógł skorzystać na śmierci dziewczyny. Tak bardzo pochłonęła go praca, że zapomniał o układzie, jaki zawarł kilka dni wcześniej z mężczyzną podającym się jako Mrozu. Uchiha zdziwił się widząc, kto stoi przy wejściu do jego mieszkania. 

- Mogłeś zadzwonić, nie czekałbyś pod drzwiami. - Sasuke starał się ukryć zaskoczenie.

- Nie czekałem. Wiedziałem, że wracasz do domu, to też postanowiłem się wybrać do ciebie. Jestem tu zaledwie od jakiś czterdzieści sekund. 

Sasuke nie chciał wiedzieć, skąd ktoś taki jak Mrozu wiedział, że o tej porze będzie w domu. Czasem niewiedza jest lepsza. Przybyły mężczyzna nie trzymał w dłoni żadnej teczki, ani choćby kartki. Wyglądało jakby przechodził w pobliżu i postanowił zajrzeć. Od tak przyjacielskie odwiedziny. Policjant spodziewał się, że tego dnia zakończy się jego poszukiwanie Hinaty, bo nie istniała możliwość dotarcia do niej bez nakazu, a wiadomo, że nikt nie dostanie go bez konkretnego powodu. Ta myśl nie wywołała smutku ani rozczarowania u bruneta. Był już zmęczony tą sprawą i chciał ją zakończyć, zanim Naruto dowie się, co on robi po pracy. Choć Uzumaki był dla niego jak brat, to wolał nie wdrażać go w temat księżycookiej kobiety. On by nie odpuścił, robiąc mu przy okazji dużo wstydu w pracy. 

Sasuke otworzył drzwi, wpuszczając przodem gościa. 

- Nie cieszysz się, że mnie widzisz? - Mrozu zapytał, chcąc nieco poprawić atmosferę. 

- Miałem ciężki dzień. - Odrzekł Uchiha nie chcąc wchodzić w szczegóły, że taki jest prawie zawsze. 

- Masz komputer? 

Ruchem głowy wskazał mu właściciel mieszkania, gdzie może znaleźć to, o co zapytał. Chwilę trwało, zanim Mrozu dostrzegł torbę z laptopem. Spodziewał się raczej jednostki stacjonarnej. Podszedł do stolika i wyciągnął laptopa, a następnie zabrał się za jego podłączanie. 

- Chyba nie często z niego korzystasz. - Urządzenie wyglądało jak nowe. Żadnej ryski, choć model wskazywał, że raczej to kilkuletni sprzęt. 

- Nie mam na to czasu. Chcesz herbatę? 

- Poproszę kawę z mlekiem i cukrem. 

- Mleka to raczej nie mam. 

- Więc niech będzie herbata i poproszę hasło. - Ruchem głowy Mrozu wskazał na ekran. 

Sasuke podszedł i wprowadził ciąg znaków odblokowujący dostęp do komputera. Niewiele na nim miał, dlatego nie przeszkadzało mu, by ktoś z niego miał skorzystać. Zostawił Mrozu w salonie, a sam udał się do kuchni przyrządzić herbatę. Gdy wrócił, jego gość coś pisał na klawiaturze. 

- To co cię do mnie sprowadza? - Zapytał Uchiha, gotowy na złe informacje. 

- Znalazłem ją. - Odparł z dumą mężczyzna, ciesząc się jak małe dziecko, kiedy dostrzegł zaskoczenie na twarzy Sasuke. 

Mrozu przekręcił komputer w stronę policjanta, pokazując zdjęcie uśmiechniętej dziewczyny, o długich, rozpuszczonych włosach w zwiewnej sukience, na jachcie otoczonym wodą. Jedno kliknięcie myszką i przed ich oczami pokazała się ta sama kobieta, tym razem zdjęcie zrobione było z bliska, a koło niej stał czarnowłosy mężczyzna z oczami jak węgielki. Oboje byli wyraźnie zadowoleni. 

- Ona nazywa się Hinata Hyuga, a on Menma Ushi. Zdjęcie zrobione rok temu, po tym jak się zaręczyli. Za niecałe dwa miesiące biorą ślub. Pierścionek jaki masz, ona dostała od niego, w dniu zaręczyn. Koleś jest synem Ibuka Ushi. To jeden z najbogatszych biznesmenów w tym kraju. Kasy ma jak lodu, to też go stać na takie cudeńka. Jej ojcem jest Hiashi Hyuga. Mieszka czterdzieści kilometrów stąd i też śpi na forsie. Para idealna na okładkę magazynu, choć ten Menma to podobno niezły wywijas, no ale jak się ma tak ważnego tatusia, to na więcej można sobie pozwolić, bo wszystko ci się upiecze. Pogrzebałem trochę i udało mi się dostać jej adres. - Na stoliku położył małą karteczkę z zapisanym adresem. 

- Znalazłeś coś, co mogłoby sugerować, że ma jakieś kłopoty? - Sasuke miał mętlik w głowie. Jedna z opcji, której nie chciał usłyszeć, właśnie stawała się boleśnie realna, co mu się nie podobało. 

- Kłopoty? To spokojna dziewczyna. Trochę szara myszka, choć niebywale atrakcyjna jak na taką osobę. Co masz na myśli mówiąc o kłopotach? 

- Zdawała się smutna i zagubiona, gdy ją widziałem. Jakby coś się stało. - Uchiha zyskał dużo szacunku dla pracy, jaką wykonał Mrozu, przez co postanowił otwarcie powiedzieć to, co go zastanawiało. 

- No wiesz, wesele tuż tuż, to też mogła martwić się, że coś nie idzie wedle planu, albo sukienka źle leżała. To kobieta, a one bardzo się takimi sprawami przejmują. Mogła się też o coś z narzeczonym pokłócić. Powodów jest wiele. Skoro zgubiła pierścionek, to musiała być nieźle roztargniona.

Sasuke nie wnikał w to, jak Mrozu doszedł do wniosku, że Hinata zgubiła pierścionek. Odpowiadało mu, że nie zadawał zbyt wiele pytań, na które on nie chciałby odpowiadać.

- Jak ją znalazłeś? - Musiał zapytać z ciekawości. Zagadkowy mężczyzna zachowywał się tak, jakby było to dziecinnie proste, a przecież on nie miał pomysłu jak zabrać się do poszukiwań w sposób nie ujawniający jego zainteresowania.

- Ma się te swoje sposoby. - Zaśmiał się Mrozu, ciesząc się w duchu, że udało mu się sprostać powierzonemu mu zadanie.

- Przez firmę ubezpieczeniową? - Sasuke chciał pokazać, że i on miał jakiś pomysł na podejście do sprawy.

- Biorąc pod uwagę to co mi powiedziałeś, miałem wystarczająco dużo danych, aby spróbować czegoś prostszego. Nie ukrywam, że imię dziewczyny odegrało kluczową rolę.

- Dobrze wiedzieć.

- Czemu chciałeś ją znaleźć? - Mrozu w końcu zapytał o powód, licząc, że Sasuke polubił go wystarczająco, aby coś mu zdradzić.

- Mówiłem, że to sprawa prywatna. - Ton Uchihy wskazywał, że nie będą o tym rozmawiać. Całe szczęście gość szybko to załapał.

- Masz dla mnie jeszcze jakieś zadanie?

- Coś się znajdzie.

Sasuke wprowadził Mrozu w nową sprawę, którą aktualnie rozwiązywał z Naruto, licząc, że dzięki temu nie padnie już żadne pytanie dotyczące Hinaty. Gdy to zrobił, jego gość poszedł sobie, zostawiając policjantowi namiary na siebie, gdyby chciał coś jeszcze od niego. Za drzwiami zacisnął z zadowolenia pięści. Wyglądało na to, że zawarli niepisaną umowę o współpracy, a przecież tego właśnie chciał.

Sasuke był o wiele mniej radosny. Informacje, które przyniósł mu Mrozu, nieszczególnie przypadły mu do gustu. Obejrzał profil Menmy, gdzie sporo z jego zdjęć pokazywało szczęśliwą parę. Widok Hinaty w objęciach innego nieco go drażnił. W końcu nie wytrzymał i poszedł pod prysznic. Miał dość całego dnia. Przed pójściem spać postanowił, że w wolnej chwili pojedzie do Hinaty, aby oddać jej pierścionek. Był zły i jednocześnie ciekawy jej reakcji, kiedy stanie przed nią oko w oko.

* * * * *

Dwa dni później Sasuke podjechał pod adres, jaki spisał mu na kartce Mrozu. Osiedle należało do zadbanych. Bloki wyglądały na starsze budownictwo, choć niedawno odświeżona elewacja dodawała im wyraźnego szyku i wdzięku. Miejscowi graficiarze przystroili je swoimi dziełami sztuki, które  mocno kontrastowały swoją różnorodnością barw z eleganckimi elewacjami. Uchiha rozejrzał się, zastanawiając się czy powinien w ogóle opuszczać auto. Sprawa była jasna i klarowna. Hinata miała narzeczonego. Data ich ślubu była zbyt bliska, aby mogła nie mieć znaczenia. Za niecałe dwa miesiące miała stać się żoną innego mężczyzny. Człowieka, z którym konkurowanie nie miało sensu. Najlepsza partia w mieście. Bogaty, według wielu kobiet przystojny, z mocnymi plecami. Co mógł zaoferować on? Pensję policjanta? Mieszkanie wzięte na kredyt, który miał spłacać jeszcze przez dwadzieścia pięć lat? Sierota z kryminalistą w rodzinie, hańbą na honorze, żądny zemsty, nie zdolny do miłości. Każda inteligentna kobieta wybrałaby tego, przy którym niczego jej nie zabraknie. Sasuke wziął do ręki telefon i odblokował. Na ekranie pokazało się ostatnio oglądane zdjęcie z przeglądarki. Uśmiechnięta dziewczyna, w zwiewnej, letniej sukience stała na jachcie i spoglądała na niego, a on nie mógł oderwać wzroku. Widział ten uśmiech na żywo. Tylko przez chwilę, ale się pojawił, gdy wypiła czerwonego drinka, przygotowanego przez Sasoriego. Nie pamiętał jak wtedy na niego zareagował. Zapamiętał uśmiech, ale nie sądził, że więcej się nie powtórzy. Samo zdjęcie wywoływało w nim zarówno uśmiech, jak i smutek. Nie mógł sam siebie zrozumieć. Nigdy nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógłby być tym drugim dla jakiejkolwiek kobiety. Nawet jego matka stawiała go wyżej w hierarchii od reszty męskich członków rodziny. Kobiety szalały, gdy się pojawiał. Podrywały go zarówno młode, jak i te dojrzałe. Był pewny, że strzała Amora trafi również Hinatę. Dziewczyna dobrze maskowała swoje zainteresowanie, co mu odpowiadało. Nie była nachalna, ale w taksówce stanowczo dała znać, czego chce. Wtedy chciała jego, a on jej. Nie chciał jej skrzywdzić. Kochając się z nią, starał się, aby było jej równie dobrze jak jemu. Podświadomie liczył na ciąg dalszy. Nie na związek, bo on nie bawił się w związki. Mogli się spotykać od czasu do czasu, by umilić sobie czas. Jej ucieczka zmieniła wszystko. Już nie myślał o właścicielce księżycowych oczu, w kategoriach przyjaźń z plusem. Wiedza, że niedługo ma zostać mężatką, wywoływała w nim złość. Nie mógł znieść myśli, że może w tej chwili ona robi to z innym. Sasuke wyłączył otwarte zdjęcie, a drugą dłonią przetarł twarz.

- Co ja tu robię? - Zapytał szeptem, nie mogąc uwierzyć w to, że ma tak niedorzeczne myśli. On, Sasuke Uchiha zdecydowanie tak nie postępuje! Jest nieczuły na takie sprawy i wszystko jedno mu, z kim sypiają wszystkie kobiety na świecie.

Mimo wojny, jaka powstała w jego głowie, nie odjechał. Siedział i obserwował, zbierając się sam w sobie, aby podejść pod drzwi mieszkania Hinaty. Jakaś cząstka jego kazała mu zostać w aucie. W czasach, kiedy jeszcze był szczęśliwy i miał rodzinę, jego starszy brat powiedział mu kiedyś: "Jeśli masz przeczucie, to go nie lekceważ. Pójdź jego śladem i przekonaj się, gdzie cię zaprowadzi." Coś w nim krzyczało, by obserwował dalej, więc siedział prawie pół godziny. W końcu spostrzegł drobną postać w ciemnej czapce i trochę za dużej kurtce, idącą w stronę blokowiska. Bez wątpienia była to kobieta. Rozglądała się nerwowo w każdą stronę, przez co wzbudziła jego zainteresowanie. Przystanęła nawet na chwilę, po czym ruszyła dalej. Mały chłopiec biegł za piłką, którą wykopnął jego kolega. Wpadł na dziwnie zachowującą się kobietę. Czapka spadła jej z głowy. Ta krótka chwila wystarczyła, aby Sasuke dostrzegł osobę, którą poszukiwał od jakiegoś czasu. Uderzył go strach wymalowany na jej twarzy. Rzuciła się po okrycie głowy, osłaniając się natychmiast po podniesieniu czapki. Ponownie rozejrzała się nerwowo po okolicy. Skupiała wzrok na niektórych z aut, ale nie na jego. Ruszyła powoli w stronę swojego bloku. Zastanawiał się czy wyjść od razu, ale ponownie zdał się na instynkt. Teraz mogłaby uciec, poza tym nie chciał robić zamieszania przy świadkach. Znał jej adres i mógł zadzwonić do drzwi w każdej chwili, wiedząc już, że jest w domu. Odczekał, aż zbliżyła się do klatki. Wyjął spokojnie kluczyki i wyszedł w momencie, kiedy zniknęła za drzwiami. W tej samej chwili wyszedł z auta również inny mężczyzna. Miał zarzucony kaptur na głowę, przez co nie było widać, kim jest. Sasuke był pewny, że w ciągu ostatniego kwadransa nikt nie zajechał na parking. To oznaczało, że również i on czekał. Uchiha nie śpieszył się. Chciał zobaczyć czy po raz kolejny przeczucie podpowiada mu prawidłowo. Zakapturzony mężczyzna szybkim krokiem ruszył w stronę klatki, gdzie nie tak dawno zniknęła Hinata. Ostatnie piętnaście metrów przebiegł. Na domofonie wpisał numer, po czym wszedł i ruszył dalej. Uchiha nie zdążył dojść do klatki, przed zamknięciem się drzwi. Zadzwonił więc pod numer, który na pewno nie należał do Hinaty i jak przypuszczał, należał do kogoś na wyższym piętrze.

- Słucham? - Odezwał się męski głos.

- Poczta. - Sasuke uśmiechnął się w duchu, bo miał szczęście trafiając na kogoś płci męskiej. Oni zazwyczaj są bardziej leniwi i z wyższego piętra raczej nie będzie mu się chciało od razu zejść po jakiś list do skrzynki na dole.

- Proszę. - Odrzekł bez entuzjazmu mieszkaniec bloku, po czym rozeszło się brzęczenie zamka i cisza w głośniczku.

Policjant nie udał się do windy, tylko od razu ruszył na klatkę schodową. Zakładał, że Hinata mieszka na drugim piętrze. Już po drodze słyszał jakieś głosy, które nie brzmiały na spokojną, miłą rozmowę. Rumor nasilał się z każdym przebytym stopniem.

- A idź stąd, bo dzwonię na policję! - Echo poniosło po korytarzu i klatce schodowej głos starszej kobiety.

- Odwal się przeklęta starucho. - Odpowiedział jej męski, nieprzyjemny ton.

Sasuke znalazł się na miejscu w idealnym momencie. Widział jak mężczyzna wyrywa staruszce miotłę, po czym bierze zamach, aby uderzyć ją, jej własną bronią. Na linii ataku pojawiła się Hinata, chcąc uratować chwiejącą się kobietę. Księżycooka mocno zacisnęła powieki i napięła mięśnie, wiedząc, co ją czeka. Usłyszała dźwięk stłumionego uderzenia, skrzywiła się lekko, ale nie poczuła bólu, jaki powinien przeszyć jej ciało. Kiedy otworzyła oczy, dostrzegła jak atakujący mocno zaciska zęby. Przed ciosem uratowała ją dłoń, ściskająca trzonek od miotły. Idąc wzrokiem za właścicielem zbawczej ręki, poczuła jak brakuje jej powietrza. Rozpoznała swojego wybawcę, choć ciężko było jej uwierzyć w zaistniałą sytuację. Nogi ugięły się pod nią. Możliwe, że by upadła, gdyby starsza pani nie odciągnęła jej nieco dalej.

- Lepiej się nie wtrącaj. - Wysyczał z groźbą w głosie atakujący mężczyzna.

- Już się wtrąciłem. - Odpowiedział mu pewnie Sasuke, ani przez chwilę nie spuszczając z niego wzroku. Wychował się w domu, gdzie nie istniała wyrozumiałość dla tych, którzy podnoszą rękę na kobietę. Pogarda, jaką odczuł do zakapturzonego mężczyzny, była wyraźnie wymalowana na jego twarzy.

* * * * *

Udało mi się :)

No i mam nadzieję, że ten rozdział o wiele bardziej się podobał od poprzedniego :D

Miłej nocki ;))