Muspelheim - Wstęp

Właściwie można by powiedzieć, że jej życie od samego początku było wyjątkowe. Nie jedna z osób nie zgodziłaby się z tym stwierdzeniem i raczej kazałaby zmienić słowo wyjątkowe na ostro zakręcone, bądź po prostu popieprzone. Urodziła się w nie byle jakiej rodzinie. Ojciec kręcił nosem, bo liczył na syna. Po roku dorobił się drugiego dziecka i choć łudził się, że tym razem strzelił dobrym plemnikiem, to znowu była dziewczynka. Trzeci raz nie próbował. Z trzema kobietami w domu już będzie ciężko. Kolejna baba mogłaby go przedwcześnie posłać do piachu, o siwiźnie nie wspominając. Nim starsza z jego córek skończyła cztery latka, trójka ludzi postanowiła zmniejszyć zasobność jego majątku. Pierworodną porwano i zażądano wysoki okup. Hiashi planował wykupić córkę. Wszystko było ustalone. Kolesie dostają kasę i klejnoty, a on bierze dziewczynkę i pilnuje, aby więcej coś takiego nie miało miejsca. Plan dobry, tylko wykonanie się spieprzyło. Dlaczego nie wyszło? Jeden z porywaczy miał się za boskiego kochanka. Udowadniał swoją tezę często i gęsto. Pewnie i tak skończyłoby się to jakąś ciężką chorobą weneryczną, ale zachciało mu się posiąść kobietę należącą do zazdrośnika-psychopaty. W ten oto sposób trójka porywaczy, zanim zdążyła dotrzeć na miejsce spotkania z ojcem dziewczynki, trafiła na wściekłego rogacza. Rozzłoszczony koleś źle wycelował swoją siekierką i jeden z trójki cwaniaczków padł plackiem na starcie z siekierą zamiast nosa. Tego, który pchał swoje przyrodzenie między uda jego kobiety, potraktował dużo gorzej. Po czasie różne zaczęły krążyć historie na temat jego losu, ale wszystkie zgadzały się co do jednego. Zjadł to, czym się chełpił. Ostatni z trójki zwiał z dziewczynką. Chciał się na jakiś czas ukryć i spróbować jeszcze raz ją wymienić za okup. Los i dla niego nie był łaskawy. Nadział się na jedną z pułapek leśnych plemion. Umierał trzy dni błagając, by ktoś go dobił i oszczędził mu więcej cierpienia.

Dziewczynka została sama. Błąkała się po lesie głodna, brudna i pozbawiona jakichkolwiek perspektyw na ratunek. Wybawieniem stał się mały skrzat, który w połowie był trollem. To on zajął się nią. Chciał ją tylko nakarmić i ponownie odesłać do lasu. Mała kobieta niechętna była na ponowne błąkanie się w dzikim i strasznym miejscu. Chodziła za nim krok w krok, więc magiczny stwór nie widząc innego wyjścia, podrzucił dziewczynkę starszej kobiecie na uboczu jednej z wiosek.

Nie wiele wiedziano o małej, strachliwej kobietce. Nie potrafiła podać imion rodziców, ani nazwy wioski z której pochodziła. Znała tylko swoje imię. Za każdym razem powtarzała: „Jestem Hinata.” No i została we wiosce jako dziewczynka bez rodziców i nazwiska.

Skrzat odwiedzał ją od czasu do czasu. Staruszka nie pożyła zbyt długo. Zmarła zostawiając jedenastoletnią Hinatę samej sobie. Właściwie to była sama wyłącznie w oczach mieszkańców wioski. Całe dnie spędzał z nią magiczny stwór, aż w końcu przestał oszukiwać samego siebie i zamieszkał z nią na stałe. Skrzat zaprzyjaźnił się z ludzką dziewczynką. O sile ich więzi można by pisać latami, dlatego uznajmy, że jest mocna jak cholera i nierozerwalna w żaden sposób! Mały stwór dla Hinaty stał się ojcem, bratem i najlepszym przyjacielem, powiernikiem wszystkich trosk, przemyśleń i marzeń. Nad jednym z największych pragnień dziewczyny, oboje skupili się najbardziej.

Ich cel to - Naruto!

Priorytet - najważniejszy!

Dopuszczalne chwyty - każdy pomysł jest dobry, byle zadziałał.

* * * * *

Przepraszam wszystkich, ale nie mam siły i chęci do pisania. Zasiadłam trochę do Skorupy i Monsuna, ale żadne nie jest kompletne na rozdział, choć o Obito powstało już dużo stron. Mogłabym wstawić coś o Rudej i pewnie tak będzie jeśli do przyszłego tygodnia nie napiszę czegoś sensownego.
Ponieważ Skorupa się kończy, to zafunduję Wam coś nowego. W końcu zdecydowałam się które z opowiadań będzie kolejne. Wstęp krótki i nieco inny niż reszta opowiadań i dalsze z rozdziałów jakie się do tego opowiadania pojawią. Tytuł dość szybko się wyjaśni. Mam nadzieję, że choć komuś się spodobało. Nie wiem czy mi się uda, ale to ma być taka wersja na wesoło.
Co do tego jak będą powstawały kolejne z rozdziałów, to powiem wprost. Jestem teraz w odmiennym stanie i moje humorki są nadzwyczaj zmienne :) Myślałam, że będę w stanie pisać więcej, ale okazuje się, że jest wprost odwrotnie. Bobo daje mi popalić i wtedy nic mi się nie chce.